Δυνατά...

Η ζωή είναι ένα κερί αναμμένο στην άκρη ενός μυαλού. Όσο αντιστέκεται σε σκοτεινούς ανέμους παραμένει αναμμένο...Όταν οι αγέρηδες συνεπαίρνουν το μυαλό, το κερί σβήνει...σβήνει και πρέπει να γίνει κάτι. Κάποιος να έρθει και να το ανάψει ξανά!

Πολλές φορές μέσα μου νιώθω το κερί να τρεμοπαίζει σε σκοτεινές ριπές και άγριους βοριάδες. Μα γύρω άνθρωποι πολλοί και σαν δεν μπορώ να το ανάψω μόνη μου, με βοηθούν εκείνοι! Δεν το ξέρουν. Δεν μπορούν καν να φανταστούν πόσο σημαντικοί υπήρξαν εκείνη τη στιγμή που τους χρειαζόμουν...κι όμως...

Μπορεί να ήταν ξένοι που τους προσπέρασα στο δρόμο. Κι ένα χαμόγελο στο παιδί τους, ένα χάδι στο κεφάλι του τριχωτού τους φίλου, ένα χαμόγελο  κι ένα φιλί στο στόμα του έρωτα τους, μια ομπρέλα που άνοιξε για δυο κι ας ήταν ξένοι, έτσι για να διασχίσουν μαζί το δρόμο μέσα στην μπόρα....άνθρωποι, που με την ύπαρξη τους άναψαν ένα κερί σβησμένο στο κεφάλι μου...

Έτσι συμβαίνει σαν αρχίζεις να παρατηρείς. Να παρατηρείς καλά ότι γίνεται γύρω σου. Ότι υπάρχει, ανασαίνει, ζει, γύρω σου!

Έτσι συμβαίνει σαν δεν ζεις στον κόσμο αυτό μόνος σου και συνειδητοποιείς πως όλοι αυτοί που περπατούν δίπλα σου, αγαπούν πονούν, ζουν ένα τέλος, έναν έρωτα, βιάζονται, χαίρονται, φοβούνται...ναι φοβούνται όσο εσύ!

Έτσι περπατώ στο δρόμο τον τελευταίο καιρό κι ύστερα ανοίγω το μικρό μου μπλοκάκι και γράφω την στιγμή που με άλλαξε..."η μαμά που φίλησε την μικρή πληγή του μωρού της για να περάσει  ψιθυρίζοντας του πάει".... και πάει! 

"Οι δυο φίλες που γελούσαν δυνατά, καθισμένες στην άκρη του μικρού καφέ στην πλατεία." 

"Η γιαγιά που έπλεκε καθισμένη στο παγκάκι και στα πόδια της λιαζόταν ο μικρός της σκύλος..."

"Η ριπή ανέμου που ανακάτεψε τα φύλλα στο πέρασμα μου και τα έκανε να στροβιλίζονται πάνω από το κεφάλι μου."

" Η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού έξω από το φούρνο το πρωί".

"Η μικρή αδέσποτη γάτα που τρίφτηκε στο χέρι μου, σαν το άπλωσα για να την χαϊδέψω."

 Η ζωή είναι τόσο γενναιόδωρη. Η μέρα τόσο γενναιόδωρη. Οι στιγμές τόσο γενναιόδωρες κι εμείς τόσο μόνοι. Μα μια στιγμή αν σταθείς και σκεφτείς θα νιώσεις την σύνδεση, με τον στρυφνό παππού, με τον αγέλαστο ταξιτζή, μα την μόνιμα βιαστική μαμά, με τον αγχωμένο άντρα που τρέχει κοιτώντας το ρολόι και πέφτει πάνω σου χωρίς να ζητήσει συγνώμη, με τον θυμωμένο οδηγό στο φανάρι, με τον αδιάφορο έφηβο. Άνθρωποι συνδεδεμένοι με μια τεράστια μοναξιά!

Μα όλοι αυτοί, όλοι εμείς, ζούμε στην ίδια στιγμή. Μοιραζόμαστε την ίδια μαγική στιγμή ο καθένας με τα δικά του συναισθήματα, με την δική του πραγματικότητα.... Αν σηκώσουμε τα μάτια πόσα θα βρούμε να μας ενώνουν. Πόσα θα νιώσουμε, πόσα θα αποδεχτούμε! 

Έμαθα να παρατηρώ κι αυτή ήταν μια ανάγκη επιβίωσης. Άρχισα να το κάνω σαν βαρέθηκα να περπατώ με το κεφάλι χαμηλωμένο. Μόνιμα βιαστική και σκυθρωπή. Και ωωωω! τι κόσμος ήταν αυτός που απλώθηκε μπροστά μου! Πόσοι άνθρωποι μου προσέφεραν χαρά, χαμόγελο, ζεστασιά, νόημα, βοήθεια χωρίς καν να το ξέρουν! Αγόρασα ένα μικρό μπλοκάκι λοιπόν χρόνια τώρα - ιδέα από ένα εργαστήρι συγγραφικής τέχνης χρόνια πριν για να έχουμε πάντα υλικό σαν στερεύουμε από εικόνες κι ιδέες -  και το κουβαλώ μαζί μου πάντα. Και καταγράφω. Ημερομηνία ώρα και στιγμή. Εικόνα και νιώθω. Δυο λέξεις όχι πολλά. Δυο λέξεις. Για να θυμάμαι τι ήταν αυτό που μου κέντησε ένα χαμόγελο στα σφιγμένα χείλη!

Αύριο σήκωσε το κεφάλι σου κι άρχισε να παρατηρείς. Θα δεις θαύματα πολλά. Θα συγκινηθείς, θα γελάσεις, να νιώσεις...και δεν θα σε αφορά καν αυτό που θα δεις. Μα θα σε αφορά. Γιατί σε αυτό τον κόσμο ζούμε μαζί. Μαζί, συνδεδεμένοι με έναν αόρατο ομφάλιο λώρο. Κι ύστερα πάρε ένα μικρό χαρούμενο μπλοκάκι και κατέγραψε τις στιγμές για να τις θυμάσαι για πάντα. Για να θυμάσαι πως μια ξένη στιγμή άναψε ένα φως στο σβησμένο κερί στο δικό σου κεφάλι! Έτσι το κερί σου, δεν θα σβήνει ποτέ γιατί ο κόσμος τούτος είναι πηγή. Πηγή ενέργειας και χαράς. Πηγή έμπνευσης κι ευτυχίας. Πηγή ζωής και πηγή συναισθημάτων. Πηγή στιγμών κι εμείς κοινωνοί...αν κρατήσεις το κεράκι αναμμένο θα μπορείς χωρίς να το ξέρεις να ανάβεις κεράκια στις ζωές άλλων ανθρώπων. 

Γι 'αυτό να αγαπάς δυνατά, να γελάς δυνατά, να αγκαλιάζεις δυνατά και να ζεις δυνατά! Δυνατά!

Και το βράδυ άναψε ένα κεράκι στο δωμάτιο σου, πιες ένα ζεστό μυρωδάτο τσαγάκι  και διάβασε το μπλοκάκι των ξένων στιγμών που κατέγραψες, εκείνων των στιγμών που σου έδωσαν νόημα και χαρά και σε συγκίνησαν και σε διακίνησαν και σου χάρισαν φως..

Την ίδια εκείνη ώρα, κάποιος θα διαβάζει την δική σου στιγμή, εκείνη που γελώντας δυνατά τον έκανες να γυρίσει να σε κοιτάξει και άναψες μέσα του ένα φως...

"Κάποτε ήμασταν τόσο κοντά...δεμένοι θαρρείς με ένα ομφάλιο λώρο. Με ένα σκοινί που κόπηκε άξαφνα για να γυρίσουμε ξανά πλάτη με πλάτη..."

Ας μην γυρίσουμε ξανά πλάτη με πλάτη. Ας μείνουμε δεμένοι. Ας μείνουμε κοντά...

Η ζωή είναι ένα κερί αναμμένο στην άκρη ενός μυαλού. Θα έρθουν αγέρηδες και βοριάδες. Μελτέμια και τραμουντάνες...μα εμείς να γελάμε δυνατά για να ακούμε ο ένας το γέλιο του άλλου και να μην τρομάζουμε από τα σκοτάδια σαν τα κεριά σβήνουν. 

Γέλα δυνατά λοιπόν για κάποιον και κάποιος θα γελάσει δυνατά για εσένα... Ακούς; Δυνατά! και σιγά σιγά θα μάθεις να μην φοβάσαι με το γέλιο σου...

Καληνύχτα αγαπημένοι...

                                                                                                                                   Κατερίνα