"Ρίζα μ'...."

Μια έκφραση που άκουσα κάποια χρόνια πριν από έναν άνθρωπο που θρηνούσε. Έναν άνθρωπο που πονάω πολύ και ο θρήνος του είναι συνδεδεμένος θαρρείς, με την δική μου χαρά... Σαν να άναψε ένα φως μέσα μου και θυμήθηκα εκφράσεις λέξεις και στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια, καθώς "ρίζα μ'" οι πόντιοι αποκαλούν τα παιδιά τους...

Φαντάζει σχεδόν αλλόκοτο. Ανάποδο! Συνήθως ρίζες θεωρούμε τους προγόνους μας και κλαδιά ή μπουμπούκια αποκαλούμε τα παιδιά μας. Κι όμως στην Ποντιακή διάλεκτο οι άνθρωποι σοφά κι υπέροχα αποφάσισαν να δώσουν αυτό τον ορισμό στα νεότερα μέλη της οικογένειας.Τα παιδιά. Γιατί αν ο στόχος μας είναι το δέντρο να μεγαλώσει, θα πρέπει να φροντίσουμε τις ρίζες του. Να βαθύνουν, να απλώσουν, να γίνουν γερές γιατί τότε μόνο το δέντρο μας θα απλώσει κλαδιά στον ουρανό και θα γιγαντωθεί και θα γεμίσει καρπούς. Μόνο τότε ένα δέντρο έχει την πιθανότητα όχι απλά να επιβιώσει μα να θεριέψει. Μόνο αν έχει γερές δυνατές και στέρεες ρίζες.  Τα παιδιά μας λοιπόν είναι η συνέχεια μας. Είναι αυτά που θα κρατήσουν το δέντρο της οικογένειας όρθιο και θα το γεμίσουν καρπούς. Τα παιδιά είναι οι ρίζες μας, η σύνδεση μας με την ίδια τη γη και το πλούσιο χώμα που ζει μέσα της.

Πόση σοφία κρύβει όλο αυτό...καθώς το δέντρο ζει αν κοπούν τα κλαδιά, μα δεν ζει αν κοπούν οι ρίζες του... Οι παππούδες μας κι οι πρόγονοι μας, είναι αυτοί που φεύγουν και χάνονται πρώτοι κι αν ήταν ρίζες το δέντρο θα χάνονταν μαζί τους. Μα το δέντρο ψηλώνει κι ανθίζει γιατί τρέφεται από την νέα γενιά που φροντίζει να το τροφοδοτεί με την αστείρευτη ενέργεια της. Οι ρίζες είναι οι σύνδεση μας με το δέντρο της οικογένειας μας, με την ιστορία και την πορεία του. Οι ρίζες είναι η σύνδεση μας με την ίδια την ζωή.

Ρίζα μ'.

Την λατρεύω αυτή την έκφραση. Δεν είναι απλά έκφραση συγγένειας. Είναι έκφραση πόνου. Αληθινού πόνου σαν αυτόν που δημιουργεί μόνον η αγάπη!

Δεκαέξι χρόνια πριν ένιωσα τον πόνο αυτό σαν έβγαλα την πρώτη μου ρίζα σε ετούτη τη γη. Σαν σήμερα δεκαέξι χρόνια πριν γεννήθηκε ο γιος μου. Ο πρώτος και πολύτιμος μου και τα χέρια μου απέκτησαν φτερά και τα πόδια μου έβγαλαν ρίζες σε ετούτη τη γη. Ρίζες που τεντώνουν και βαθαίνουν και θρέφουν.

Ο γλυκός μας Νοέμβρης μπαίνει στα γλυκά του δεκάξι! Τα περιμέναμε αυτά τα sweet sixteen και θα τα γλεντήσουμε όπως τους αξίζει!

Δεκάεξι χρόνια έχει που απέκτησα ρίζες στον κόσμο αυτό. Το μεγάλωμα τους έχει έναν πόνο και μια γλύκα μαζί. Σαν καθώς εκείνοι οι μικροί άνθρωποι, βαθαίνουν τις ρίζες του δέντρου μας εγώ να νιώθω την προσπάθεια τους και το τέντωμα του σώματος τους, στο δικό μου σώμα. Νιώθω θαρρείς μέσα στα κύτταρα μου το άπλωμα τους στον κόσμο. Νιώθω τον αγώνα τους...
Κάποτε σε μια μου ομιλία είχα πει πως όσο πιο πολύ αγαπάμε, τόσο πιο πολύ δενόμαστε με την ζωή κι όσο πιο πολύ δενόμαστε με τη ζωή τόσο μεγαλώνει ο φόβος...Δεν πίστευα ποτέ πως η γέννηση του πρώτου μου γιου, θα με συνέδεε με τέτοιο πρωτόγνωρο μα καλοδεχούμενο φόβο, με τέτοιο υπέροχο πόνο.Τον πόνο της αγάπης. 

Από τότε που γεννήθηκε εκείνος ξημέρωσε μια νέα μέρα για εμένα. Μια νέα ζωή...Κι από τότε κάθε χρόνο τέτοια ημέρα...για χατίρι του ξημερώνει!  Ξανά και ξανά, δεκάξι χρόνια τώρα!

Κι εύχομαι να ξημερώνει...να ξημερώνει, να ξημερώνει...

Καλήμερα αγαπημένοι. Εύχομαι να ξημερώνει για όλα τα παιδιά του κόσμου. Σήμερα στο σπίτι μας έχουμε χαρά! Μεγάλωσε ο γλυκός Νοέμβρης!!! 

Χρόνια πολλά πούλι μ'. Χρόνια πολλά ρίζα μ'...

                                                                                                      Κατερίνα