Η μαγεία του Δεκέμβρη....

Ο Δεκέμβρης μπήκε υπέροχα! Ναι ξέρω όλα φαντάζουν υπέροχα στον κόσμο που περιγράφω...μα η αλήθεια είναι πως σαν τα ζω δεν τα νιώθω έτσι. Νιώθω σχεδόν πάντα πίεση κι άγχος. Έχω ένα ξινό πρόσωπο τόσο που κάποιοι φίλοι που με ξέρουν καλά πια γελούν..."τι έγινε πάλι ξίνισες; Πάλι τα νεύρα σου έχεις, πάλι δεν θέλεις να είσαι εδώ; πάλι δεν θέλεις να το κάνεις αυτό που κάνεις;"

Γελάω...είμαι βλέπεις από εκείνους τους ανθρώπους που θέλουν την δόση της γκρίνιας τους. Δεν είναι αληθινή γκρίνια, έχει λίγο χιούμορ μέσα και μπόλικες παιδικές γκριμάτσες αγανάκτησης.

Είναι η ένδειξη της κούρασης μου ίσως, που βγαίνει με μια παιδικότητα, δεν ξέρω...
Σίγουρα έχει και λίγη πλάκα όλο αυτό. Από την άλλη σίγουρα, παίρνω αποφάσεις που με εξουθενώνουν...μα σαν κοιτώ το αποτέλεσμα από μακριά πάντα ενθουσιάζομαι! Πάντα!

Έτσι ο Δεκέμβρης μπήκε υπέροχα...μα πριν μπει έφυγε ένας Νοέμβρης που με έκοψα κομματάκια...Συναισθηματικά με εξουθένωσε. 

Το Σαββατοκύριακο της γιορτής μου ξεκίνησε με μια σπουδαία γιορτή γεμάτη φίλους. Τριανταπέντε χρόνια Ιθάκη.Η Ιθάκη της καρδιάς έκλεινε τριανταπέντε χρόνια ζωής, με στόχο πάντα ελεύθερους ανθρώπους. Συγκίνηση, αγκαλιές, πρόσωπα λατρεμένα. Οικογένεια! Αυτό νιώθω σαν βρίσκομαι εκεί.Φαμίλια! Ξύπνησα το πρωί του Σαββάτου κομμάτια από την προηγούμενη γιορτή και το πρωινό, συνοδεύτηκε με μια υποχρεωτική κάθοδο στην Θεσσαλονίκη. Ήταν ένα δύσκολο πρωινό μα μου χάρισε αυτό. 

Αυτό το τοπίο, αυτό τον ουρανό, αυτή τη θάλασσα, αυτό το χρώμα. Το χρώμα της σιωπηλής πανέμορφης αυτής πόλης που έμαθα να αγαπώ σαν δική μου!

Ήξερα πως θα είναι μια ιδιαίτερη ημέρα κι ήταν...Το μεσημέρι με βρήκε στο Καυτατζόγλειο, στην πρώτη γιορτή αθλητισμού Δημήτριος Κρυσατάλλης. Να μιλάω εγώ για εκείνον.Τον υπερμαραθωνοδρόμο. Εκείνον που κατάπινε τα χιλιόμετρα.Τι θα μπορούσα να πω εγώ για εκείνον...Είχα μια αγωνία κι έναν φόβο. Μην πω πολλά, μην πω λίγα, μην δεν πω αυτά που πρέπει, μην λυπηθεί το κορίτσι του που με μάτια βουρκωμένα με κοίταζε από μακριά...

Ήταν μια τόσο συγκινητική γιορτή, που εύχομαι να καθιερωθεί και να γιορτάζουμε κάθε χρόνο την μνήμη του μέσα σε γεμάτα γήπεδα! Τα βράδυ τρέξαμε όλοι μαζί, η γνωστή παρέα. Έτσι όπως το σκεφτόμουν. Σε ένα υπέροχα σιωπηλό στάδιο, να ακούμε τα βήματα μας και τη  υπέροχη μουσική από τα μεγάφωνα, με τους προβολείς αναμμένους να γεμίζουν με σκιές το γήπεδο. Κι εμείς να τρέχουμε, να γελάμε, να ανταλλάσσουμε συνταγές, με την Ελισάβετ και να θυμόμαστε εκείνον. Εκείνον που μας ένωσε και μας έφερε όλους εκεί, σε αυτή την μεγάλη γιορτή.Θα ήταν τόσο χαρούμενος αν ήταν μαζί μας...Τόσο περήφανος για όσα κατάφερε!

Τερματίσαμε με με τα μεγάφωνα να παίζουν δυνατά το Walz του Shostakovich που λατρεύω και σημαίνει πολλά για εμένα αφού το έχω συνδέσει με την Ιθάκη μου!όχι τυχαία λοιπόν...

Πάντα φανταζόμουν τον μεγάλο συνθέτη να σκαλίζει τις νότες ενώ οι βόμβες έπεφταν πάνω από το Στάλινγκραντ. Απογοητεύτηκα σαν έμαθα πως γράφτηκε πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Πάντα αγαπούσα τα δράματα...

Έτσι τερματίσαμε και με συγκίνηση και γέλια παραλάβαμε στο τέλος του αγώνα, ένα μετάλλιο που κανείς μας δεν ήθελε να πάρει. Σαν φεύγει ένας άνθρωπος τι παίρνει μαζί του...τι κουβαλά από όλα αυτά για τα οποία μόχθησε σε ετούτη τη ζωή;

Η ημέρα της γιορτής μου ήταν ημέρα χαράς. Στολίσαμε, ανάψαμε κεριά, γιορτάσαμε ξανά, κάναμε γλυκά, ξεκουραστήκαμε...Όλα τα χωρέσαμε  σε μια μόνο ημέρα!

Θαρρείς κι από τον αγώνα και μετά να ξύπνησε μέσα μου κάτι και ενώ ήμουν τόσο κουρασμένη, ήθελα να νιώσω. Να νιώσω ότι κι όσα μπορώ. Έτσι αποφάσισα να κάνω πράξη όλα όσα συζητούσαμε με την Ελισάβετ κι άρχισα να δημιουργώ, να φτιάχνω μικρές κατασκευές, να ψήνω αμέτρητα κουλουράκια!

Το σπίτι μια γιορτή από μόνο του. Στολίδια και χαρά και χρώμα και φύση.Φύση που λατρεύω!

Όλη η εβδομάδα με βρήκε να ψήνω γερμανικά κουλουράκια. Γυρνούσα σπίτι αργά το βράδυ και άνοιγα ζύμες, στόλιζα, έψηνα. Το είχα τόση ανάγκη αυτό.Το να γιορτάσω, να χαρώ, να ξεχάσω.

Όλο αυτό το φλερτ με τον πόνο των ανθρώπων, όλο αυτό το τέλος που έφερε ο Νοέμβρης, με έκανε να θέλω να νιώσω ζωντανή, να χαρώ με αυτά που έχω και να το νιώσω. Να το νιώσω στ'αλήθεα!!Ερχόταν τα γενέθλια του γιου και θα γινόταν δεκάξι. Έψηνα και φούρνιζα και ετοίμαζα και στόλιζα το σπίτι να είναι όλα έτοιμα για εκείνον...Για εμάς! 

Nusstaler

Vanillekipferl

Haselnussmakronen

coconut Macaroons

Μπισκότα βουτύρου με κανέλα

Όχι! την ώρα που τα κάνω δεν είμαι πάντα τρισχαρούμενη. Όπως την ώρα που τρέχω δεν είμαι πάντα χαρούμενη. Νιώθω εξάντληση, άρνηση, χάνω το νόημα μου, χάνω την δύναμη μου, απογοητεύομαι, θέλω να κάνω πίσω...μα είναι εκείνη η φωνή μέσα μου που ξέρει να μην με εγκαταλείπει πια και δεν μου αφήνει περιθώρια. Όλα ήταν πανέμορφα λοιπόν και το σπίτι γέμισε κόσμο. Θυμάμαι αυτή την έκφραση τόσο έντονα. Θυμάμαι δασκάλους σημαντικούς να την λένε ξανά και ξανά. "Ανοίγουμε τα σπίτια μας! Δεν μένουμε μόνοι"

Μου αρέσει το σπίτι να είναι ανοιχτό. Να έχει κόσμο. Φωνές χαρά, παππούδες, φίλοι, παιδιά. Ενέργεια και φως να μπαινοβγαίνει.  Ανοιχτά σπίτια. Ανοιχτές καρδιές.

Την ημέρα που ξημέρωσαν τα γενέθλια του ξυπνήσαμε όλοι νωρίς.Το δεντράκι στο δωμάτιο του αναμμένο. 

Σαν σήμερα δεκάξι χρόνια πριν γεννήθηκε...αυτή η σκέψη. Πόσο υπέροχα συγκινητική...Μας βρήκε το πρωινό ξύπνιους όλους. Ακόμη κι ο μικρός ξύπνησε σχεδόν μια ώρα νωρίτερα.Ήταν ημέρα καθημερινή οπότε είχαμε το πρόγραμμα μας κι όμως όλοι εκεί με τα λαμπάκια στο δέντρο  αναμμένα να τον περιμένουμε να ξυπνήσει για να φύγει στο σχολείο, με τα φιλιά και τις ευχές μας να τον συνοδεύουν. Τα γενέθλια ενός ανθρώπου είναι σημαντικά στο σπίτι μας. Δεν ξέρω γιατί τόσο πολύ...ή ίσως και να ξέρω μα δεν έχει σημασία! 

Σημασία έχει που όλοι πια το ζούμε με τον ίδιο τρόπο... Του έκανα έκπληξη. Άλλαξα όλο μου το πρόγραμμα και το δικό του μιας κι έχει δραστηριότητες ως το βράδυ. Πήγα και τον πήρα από το σχολείο και πήγαμε μαζί στα μαγαζιά. Το μάτια του σαν με είδε...το ξάφνιασμα του. Πολύτιμο!

Φάγαμε, γελάσαμε, χαζολογήσαμε. Βλεπόμαστε τόσο λίγο...τόσο λίγο πια και τα χρόνια κι οι στιγμές περνούν...και το μαζί λιγοστεύει!  

Τον ρώτησα τι θα ήθελε να κάνουμε στα γενέθλια του και μιας και η γιορτούλα με τους φίλους του πήρε παράταση, μου ζήτησε να είμαστε όλοι μαζί. Να δούμε ταινία, να φάμε πίτσα και να κοιμηθούμε στρωματσάδα. Δεν είναι τρομερό το πως μεγάλωσε...είναι πια παλικαράκι κι ακόμη νιώθει χαρά με το να είναι μαζί μας, κάνοντας όλα αυτά που λάτρευε από τότε που ήταν μικρούλης. Το μαζί...μαζί!

Ήταν μια φανταστική βραδιά. Με το σπίτι όλο στον αέρα. Στρώματα στο σαλόνι μαξιλάρια παπλώματα...χάος...κι όμως.Τζάκι αναμμένο και γελούσαμε με τις περιπέτειες της Ντόρη που έψαχνε να βρει την οικογένεια της. Τα λαμπάκια να φωτίζουν και κάτω από το δέντρο το πολικό εξπρές να κάνει το μεγάλο του ταξίδι...

Κοιμήθηκα με ένα χαμόγελο στο στόμα και ξύπνησα αξημέρωτα. Έμεινα να κοιτάζω τα φωτισμένα μας παράθυρα. 

Ήταν τόση η γαλήνη που ένιωθα. Αφουγκραζόμουν τις ανάσες τους. Ότι χρειαζόμουν στην ζωή ήταν σε εκείνο το δωμάτιο. Οι ανάσες τους κι οι χτύποι της καρδιάς τους. Το ξημέρωμα με βρήκε σιωπηλή να μην κάνω τον παραμικρό θόρυβο μην ξυπνήσουν και χαθεί η μαγεία. Γιατί, τι είναι η μαγεία των Χριστουγέννων...αυτό είναι! Αυτό ακριβώς. Η στιγμή εκείνη η πελώρια που νιώθεις την Αγάπη.Την νιώθεις στ'αλήθεια. Αυτό είναι μαγεία!

Ξημέρωνε Δεκέμβρης.

Ξημέρωσε λοιπόν ο Δεκέμβρης...με ένα υπέροχα χλωμό πρωινό. Με ζεστές αγκαλιές και παιχνίδια στο σαλόνι. Με την γεύση της ίδιας της ευτυχίας στο στόμα.

Με το σπίτι ανάστατο και τον καφέ μου αχνίζει έστειλα ένα μήνυμα συμπαράστασης σε μια μαμά που ήξερα πως την ημέρα εκείνη πονούσε κι η απάντηση της με γέμισε πίστη. Κι αγάπη και χαρά! Γιατί η ζωή κυλά. Κυλά και ξέρει να δίνει ακόμη κι όταν νιώθεις πως σου τα παίρνει όλα. Εκεί στην άκρη ενός σκοταδιού περιμένει μια Ελπίδα.

Να ξυπνάς και να είναι Δεκέμβρης και να σε περιμένει μια γιορτή, μια υπόσχεση...Υπόσχεση για ένα και μόνο πράγμα. Για το μαζί! Οι στιγμές χάνονται τόσο γρήγορα. Τόσο γρήγορα προσπερνούμε και ξεχνάμε το σημαντικό. Είδα ένα βίντεο εκείνο το πρωί. Μόλις είχε κυκλοφορήσει.Την ίδια εκείνη ημέρα Πρώτη Δεκέμβρη.Το βίντεο των φετινών Χριστουγέννων με ένα σπουδαίο μήνυμα. Συγκινήθηκα πολύ γιατί το ένιωσα. Είμαι κι εγώ αυτή η γυναίκα. Που τρέχει, που ξεχνάει που αγχώνεται, που χάνει τα σημαντικά και προσπαθεί να μην μπερδεύεις τις προτεραιότητες. Υπάρχουν μέρες που γυρνώ σπίτι αργά και τους βλέπω τόσο λίγο κι υπάρχουν μέρες που είμαστε όλοι τόσο βιαστικοί που δεν λέμε ούτε μια σωστή καλημέρα.
Υπάρχουν μέρες που με ρωτούν "χαμογέλασες σήμερα μαμά;" και τότε σαν να συνέρχομαι κι αναρωτιέμαι...χαμογέλασα σήμερα;

Εκείνο το πρωινό ξύπνησα με την μαγεία του Δεκέμβρη στα μάτια. Είναι εκείνες οι ημέρες που σαν να σε συνεφέρουν. Αυτός ο Δεκέμβρης θα είναι δικός μας. Να τον ζήσουμε όπως μας αξίζει, όπως τον έχουμε ανάγκη. Με γελαστά μάτια κι ανοιχτές αγκαλιές. Γιατί αυτό είναι η μαγεία του Δεκέμβρη. Οι άνθρωποι που αγαπάμε και το μαζί.
Ας μην χάσουμε την ευκαιρία αυτού του Δεκέμβρη...

Καλημέρα αγαπημένοι...έρχονται ημέρες γιορτινές, γεμάτες προσδοκίες. Φέτος ας χαρίσουμε στον εαυτό μας όσο περισσότερο "μαζί" μπορούμε. Σε αντίσταση  της τρέλα που ζούμε, ας επικεντρωθούμε στα σημαντικά, στα αληθινά πολύτιμα και ας αναζητήσουμε την μαγεία στα μάτια αυτών που αγαπάμε...Γιατί αυτό είναι η αληθινή μαγεία αυτών των γιορτών. Είναι το συναίσθημα που κουβαλά η γέννηση ενός παιδιού...Αυτή η υπέροχη γαλήνη κι η αγάπη που δεν έχει όρια. Αυτή η αίσθηση της απόλυτης σιωπής μέσα μας, σαν η ζωή να μπήκε ακριβώς στη θέση της και όλα βρίσκουν το νόημα τους εκεί στα θολά μάτια ενός μικρού ανθρώπου που μόλις πρωταντίκρυσε τον κόσμο, με μάτια καθαρά, γεμάτα ελπίδα, πίστη κι εμπιστοσύνη. Τα μάτια ενός μικρού Χριστού και τις στιγμές εκείνες ξέρουμε πως τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό σε ετούτη τη ζωή,  από αυτά τα μάτια!

Φέτος τα Χριστούγεννα ας δώσουμε χρόνο σε ένα μόνο πράγμα...στο "μαζί!"

Καλό Δεκέμβρη κόσμε...Ξέρω πως καμιά φορά σας κουράζω με αυτό το υπέροχα. Όλα πάνε υπέροχα, μα η αλήθεια είναι πως  αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θέλω να ορίζω την ζωή μου.Με θετικότητα...Αυτό το "υπέροχα" δεν είναι τόσο η αλήθεια, όσο...η προσπάθεια μου!
                                                                                                                    Κατερίνα

Υ.γ. Πολλοί μου ζητήσατε συνταγές για τα Χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια και μιας κι είναι αδύνατο να τις γράψω όλες, τόλμησα να στείλω τα link από αγγλικές ιστοσελίδες με συνταγές...Ελπίζω στην κατανόηση σας! Για μεγάλη ποικιλία μπισκότων μπορείτε να ρίξετε μια ματιά εδώ. The one with all the tastes. της αγαπημένης φίλης Ερμιόνης.

Επίσης, μπορείτε να παρακολουθείτε τα πιο άμεσα νέα μας στο Instagram...εκεί υπάρχει μεγαλύτερη διάδραση και μπόλικη από την μαγεία του Δεκέμβρη...

Διαβάστε αν θέλετε την συνέντευξη μου στο MAXMAG