Χριστουγεννιάτικο Μέτσοβο!

Το ιντερνετ μου έχει πάρει πολλά...μα μου έχει δώσει και πολλά. Αυτό όμως που με τίποτα δεν περίμενα να μου δώσει το ιντερνετ είναι ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως μέσω αυτού του μοιράσματος μου στο blog και μέσω των social media, έχω καταφέρει κι επικοινωνώ με ανθρώπους που σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να βρεθούμε και να γνωριστούμε...

Υπάρχουν φιλίες που έχουν αναπτυχθεί με ανθρώπους που ζουν μακριά...πολύ μακριά, με κάποιους ακόμη και σε άλλες χώρες. Πως είναι δυνατόν...κι όμως είναι.Θυμάμαι σαν είμαστε μικρά που κάναμε αλληλογραφία, με παιδιά σε άλλες χώρες ή πόλεις και πως δενόμασταν, πως βρίσκαμε τα κοινά μας σημεία, πως νιώθαμε τόσο κοντά. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα μόνο που μιας και ζούμε στην εποχή της ταχύτητας όλα γίνονται πιο γρήγορα, πιο άμεσα...

Έτσι γνώρισα κι εκείνη, όπως γνώρισα και πολλούς άλλους ανθρώπους. Με κάποιους έχουμε έρθει πιο κοντά, με άλλους όχι τόσο. Όπως και στην ζωή, δεν γίνεσαι φίλος με όλους, μα με κάποιους...κάτι σαν να σε συνδέει. Μια αόρατη κλωστή...Δεν ξέρω πως, απλά γίνεται. 

Έτσι έγινε. Έτσι απλά, γνωριστήκαμε ιντερνετικά, αρχίσαμε να μιλάμε και να ανταλλάσσουμε μηνύματα και μια μέρα με μια άσχετη αφορμή σε ένα ταξίδι μου στην Αθήνα βρεθήκαμε...κι όλα τα άλλα είναι ιστορία!  Ήταν τόσο άμεση η σύνδεση που αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι παρακινδυνευμένο γιατί εμείς βρήκαμε κοινά πατήματα, όμως οι σύντροφοί μας θα ταίριαζαν;

Μια κοινή ανάβαση στον Όλυμπο μας απέδειξε περίτρανα πως ταίριαζαν περισσότερο από ότι θα θέλαμε...Ταίριαξαν σε βαθμό κακουργήματος. Ταίριαξαν τόσο που οι δυο τους μαζί είναι σκέτη καταστροφή!

Και μετά το επόμενο βήμα...άντε οι ενήλικες κολλήσαμε, τα παιδιά; Θα ταίριαζαν τα παιδιά μας; Θα συμπαθούσαν το ένα το άλλο; Σε μια άλλη λοιπόν συνάντηση κορυφής πήραμε το ρίσκο. Τα παιδιά μας είναι γεννημένα ίδιες χρονιές, με ελάχιστες ημέρες διαφορά...και ω ναι! Ακόμη ένα θαύμα! Έγιναν φιλαράκια σε μια στιγμή. Οι μικροί μας γεννημένοι με μια ημέρα διαφορά, συστήνονται παντού ως δίδυμοι και παραδόξως πιάνει! Κόλλησαν τόσο που περάσαν μαζί κάποιες μέρες το καλοκαίρι, αντάλλαξαν επισκέψεις και με αφορμή τα παιδιά, κάναμε το Θεσσαλονίκη Αθήνα ασήμαντο εμπόδιο...

Η τελευταία μας εκδρομή μαζί ήταν στα Ζαγοροχώρια την Άνοιξη και αποχαιρετιστήκαμε τότε στην πλατεία του Μετσόβου. Εκεί κάναμε μια αγκαλιά όλοι μαζί.Τα παιδιά τραγουδούσαν κι έκλαιγαν αγκαλιασμένα κάτω από τον πλάτανο της πλατείας κι εκεί λοιπόν δώσαμε ραντεβού...Ραντεβού τα Χριστούγεννα! 

Κάθε φορά που μιλούσαμε ονειρευόμασταν αυτή την εκδρομή...και σε αντίθεση με την προηγούμενη που είχε πολύ περισσότερη δράση, αυτό το ταξίδι είχαμε αποφασίσει πως θα είναι γεμάτο καναπέδες, καφέδες και θερμίδες κάθε μορφής! Και ήταν!

Τζάκια αναμμένα και λαμπάκια παντού. Υγρά στενά σοκάκια και σκοτεινά μονοπάτια. Υγρασία κι ομίχλη.

Εκεί στα λαμπάκια που φώτιζαν τα υγρά στενά δρομάκια του Μετσόβου, ζήσαμε το Προ Κρίσμας Χάπινες που λέει και το Ελπιδένιο πλάσμα... Όλα είχαν μια τρυφερή ζεστασιά.

Θέλαμε λίγο χιόνι μα η ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά Χριστουγεννιάτικη και χωρίς αυτό. 

Ήπιαμε καφέδες με θέα το βουνό.

Κάναμε πρωινή περιπολία γύρω από το Μέτσοβο, χαζεύοντας τα υπέροχα σκληρά τοπία. Ήλιος από την μια και σύννεφα από την άλλη κι ένας βοριάς άγριος να κατεβάζει αγιάζει και κρύο από τα βουνά! Ξύλο και πέτρα.

Στο υπέροχα γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου σταθήκαμε και θαυμάσαμε το τοπίο και τη φύση. Ήταν σαν να βρισκόμασταν κάπου σε ένα αγγλικό χωριό. Μαζέψαμε κουκουνάρια και κάστανα, τραγουδήσαμε, γελάσαμε.

Παιχνίδια και κυνηγητά κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια και τρεχαλητό και τούμπες στις λάσπες και γόνατα ματωμένα, μέσα στο καταχείμωνο! Οι δυο μικροί αυτοκόλλητοι. 

Οι δυο μεγάλοι σοβαροί χαριτωμένοι έφηβοι κι όλοι μαζί μια παρέα θορυβώδης και χρωματιστή που γέμισε με φωνές και γέλια ακόμη και την Πινακοθήκη Αβέρωφ!

Το Μέτσοβο γραφικό. Εμείς ακόμη περισσότερο, με τις ατελείωτες βόλτες, ατάκες, ανοησίες και τις απίθανες γκάφες. Και σαν ερχόταν η ώρα των γεύσεων χοροπηδούσαμε όλοι μαζί προς το αγαπημένο πια στέκι, χτυπώντας παλαμάκια και τσακίζαμε τα απίθανα κοντοσούβλια και τα γιουβέτσια με τις χυλοπίτες. Γιατί αν δεν φας χυλοπίτα γιουβετσάτη στο Μέτσοβο που θα φας! 

Ποτήρια που τσουγκρίζουν. Ευχές στον αέρα και ποιος θα πάρει σειρά να μιλήσει και γέλια...ω τι γέλια ζούμε! Να κόβεται η ανάσα από τα γέλια και την βλακεία. Να μας κοιτάζουν από τα διπλανά τραπέζια, να μην μπορούν να πιστέψουν πως κάποιος μπορεί να γελάει τόσο γαργαριστά...Ούτε κι εγώ μπορώ να το πιστέψω μα μαζί τους γελάμε πάντα έτσι! Όπως όταν ήμασταν παιδιά. Ανέμελα. Δυνατά. Ολοζώντανα!

Τα πρώτα χριστουγεννιάτικα δωράκια.Τα μεθυσμένα χαμόγελα.Το κλίμα των γιορτών μπήκε για τα καλά μέσα μας. Πάνω μας.Το φορέσαμε, το νιώσαμε! Στα όμορφα στολισμένα καφέ.Στον παγωμένο αέρα. Στο άγριο μελαγχολικό τοπίο. Στις γεμάτες αγκαλιές και στα τρυφερά αγγίγματα.

Το βουνό...πόση ομορφιά, πόση γοητεία κρύβει το βουνό. Ο καιρός αλλάζει στο λεπτό. Περπατάς στα σοκάκια κι αναρωτιέσαι πως ζούσαν οι άνθρωποι χρόνια πριν, σε τούτο το σκληρό μέρος. Σκληρό και πανέμορφο μαζί!

Σκέψεις, λέξεις, εικόνες...και τέλειωσε. Τόσο γρήγορα. Μα πόσο γρήγορα! Πόσο γρήγορα περνούν οι στιγμές σαν νιώθεις ευτυχισμένος...

Εκεί ακριβώς λοιπόν στην ίδια πλατεία...είπαμε αντίο. Κάτω από τα πλατάνια τα παιδιά αγκαλιάστηκαν και τραγούδησαν τα δικά τους τραγούδια αποχαιρετισμού και μετά κάναμε μια μεγάλη σφιχτή αγκαλιά ή group hug όπως προτάθηκε από την μικρή της παρέας. Και εκεί χωρίσαμε με συγκίνηση και δώσαμε ραντεβού για νέες περιπέτειες που ελπίζουμε να ζήσουμε μαζί!

Οι ξεχωριστοί άνθρωποι είναι γύρω μας παντού. Όπως σε όλα στη ζωή καμιά φορά δεν σε νοιάζει ο προορισμός παρά αυτός ή αυτοί  με τους οποίους θα βαδίσεις προς αυτόν. Οι άνθρωποι που διαλέγουμε και μας διαλέγουν στη ζωή είναι δώρα. Οι φίλοι το έχω ξαναπεί και το εννοώ ...οι φίλοι οι αληθινοί, είναι οι συγγενείς που διαλέγεις! Με τους φίλους που έχουμε κάνει ταξίδια μαζί...υπάρχει ένας δεσμός αλλιώτικος. Μια τρυφερή συνωμοσία...που αγαπώ!

Νιώθω πως σαν συναντάς έναν φίλο ξεχωριστό το νιώθεις από την αγκαλιά...Πέφτει ο ένας  πάνω στον άλλο με δύναμη και στριφογυρνάς γελώντας, κινδυνεύοντας να πέσεις.Το λατρεύω αυτό! Εύχομαι τέτοιες αγκαλιές αγαπημένοι. Σφιχτές, στριφογυριστές, Αγκαλιές με νόημα! Με γέλια, με λαμπάκια, με χρυσόσκονη και χαρούμενα τραγούδια. Αγκαλιές...από αυτές που αγαπάμε.Τις Αμερικάνικες που όλοι λίγο κοροϊδεύουμε και βαθιά μέσα μας λίγο ζηλεύουμε.Τις αγκαλιές της υπερβολής!

Εύχομαι ταξίδια λοιπόν και συναντήσεις με πρόσωπα που θα ενώνει η αγάπη!Εύχομαι τρυφερούς προορισμούς, με χιονισμένες κορυφές και ζεστές σοκολάτες. Εύχομαι ημέρες γιορτινές...που να ζεσταίνουν μέχρι μέσα, τις καρδιές μας!

Φίλοι...πάντα ν'ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε! Καλά σμιξίματα αγαπημένοι!
                                                                                                              Κατερίνα