Το δώρο των Γιορτών!

Ημέρες γιορτινές. Ημέρες δύσκολες, όμορφες.Ημέρες σιωπής, ημέρες θορυβώδης. Αναρωτιέμαι τι σημαίνουν για εμένα τα Χριστούγεννα. Πολλά χρόνια προσπαθώ να καταλάβω. Ποτέ δεν είχαν οι γιορτές αυτές την αξία που έχουν σήμερα. Τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων σαν να μην υπάρχουν. Οι μνήμες σποραδικές και θαμπές. Ένας φουσκωτός Άγιος Βασίλης. Η σόμπα. Η καρό παιδική μου κουβέρτα. Ο αέρας πάνω από τα κεραμίδια. Το μικρό παράθυρο της κουζίνας που έβλεπε στο κοτέτσι του γείτονα και οι νιφάδες να στριβιλίζονται στον ουρανό.Η παγωμένη βρύση στην αυλή. Ένα ζευγάρι παντόφλες. Ένα μικρό βιβλιαράκι με υπέροχες ζωγραφιές.Μια γιαγιά που πλέκει και γατάκια που παίζουν με τις μάλλινες μπούκλες δίπλα στη φωτιά ενός τζακιού και μια αίσθηση  θαλπωρής να με γεμίζει σαν τις κοίταζα.

Τίποτε άλλο, δεν θυμάμαι από εκείνα τα Χριστούγεννα που ήμουν παιδί. Μετά σαν ο χρόνος να πηδά ...κάποιες σποραδικές μνήμες από ένα έλατο και ξύλινα στολίδια και μετά σαν να μπαίνω κατευθείαν στην εφηβεία που για κάποια χρόνια τα Χριστούγεννα έγιναν έντονα. Με στολίδια, με δώρα, με συγγενείς, με πολλά γλυκά, με μαγαζιά και βιτρίνες, πολλή μοναξιά και άγχη, μα δίπλα την αδερφή μου και τα έργα μας, τα τραγούδια μας, τα περιοδικά μας, τα παιδικά και εφηβικά μας όνειρα...

Αργότερα και πάλι σιωπή...Τα Χριστούγεννα την νεανικής μου ηλικίας ήταν πάντα γεμάτα δουλειά και συναισθηματικές κρίσεις. Δούλευα ατελείωτες ώρες, είχα βάρδιες, είχα εφημερίες, ένα μόνιμο άγχος και μια μόνιμη ησυχία στο μυαλό σαν έμενα μόνη. Θυμάμαι να γυρίζω σπίτι ξημερώματα μετά από εφημερίες και να κοιμάμαι ασταμάτητα μέχρι την επομένη που θα ξαναέφευγα. Θυμάμαι να κλαίω μόνη από την κούραση, θυμάμαι να παρακαλάω να περάσουν οι μέρες αυτές για να μπούμε σε κανονικούς ρυθμούς και να ξεκουραστώ.

Θυμάμαι ένα βράδυ να μπαίνω στο σκοτεινό σπίτι μου, γυρίζοντας εξουθενωμένη από τη δουλειά και στο σαλόνι να με περιμένει ένα τεράστιο κουτί τυλιγμένο με χρωματιστές κορδέλες. Μέσα του είχε πολλά μικρά δωράκια, ένα λευκό αρκουδάκι και μια κάρτα από ένα τρελό ερωτευμένο αγόρι. Από ένα τρελό ερωτευμένο αγόρι που είχε φύγει σκαστό από την Λάρισα όπου υπηρετούσε, για να μου αφήσει στο σπίτι τα Χριστουγεννιάτικα δώρα μου και να ξαναφύγει πατητός για να μπει στο στρατόπεδο πριν τον πάρουν χαμπάρι...Τα κατάφερε! 

Αυτή η μνήμη είναι αξέχαστη!!!

Και σκέφτομαι πως τα Χριστούγεννα απέκτησαν φως με εκείνον. Εγώ δεν πολυστόλιζα τα σπίτι μου, ούτε φούρνιζα, ούτε δεντράκι είχα. Είχα κάτι μικρά στολιδάκια που τα έβγαζα κάθε φορά για το καλό μα ήταν ασήμαντα για την υπερπαραγωγή που είχε ανάγκη εκείνος!

Ακόμη κι όταν γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί, δεν είχα κατά νου να στολίσω δέντρο ή το σπίτι. Εκείνος θυμάμαι με πίεσε και ξεσηκωθήκαμε μέσα στην νύχτα και πήγαμε τελευταία στιγμή να αγοράσουμε δέντρο.

Κάποιες φορές δε όταν ήξερα πως θα ταξιδέψω στην Γερμανία στους γονείς μου και θα έλειπα, δεν έμπαινα καν στον κόπο  να στολίσω. Εκείνος θύμωνε "μα είναι γιορτές, πως γίνεται να μην  στολίσεις" μου έλεγε και θυμάμαι μου έφερνε κάτι πελώριες γλάστρες με αλεξανδρινά ολόκληρα δέντρα...
Αγαπούσα τα Χριστούγεννα, μα τα βαριόμουν κιόλας. Είχε νόημα να τα γιορτάζω σαν είχα δίπλα μου τους συγγενείς μου, τους αγαπημένους μου, μόνη μου δεν έβρισκα νόημα...και θυμάμαι πως την  πρώτη φορά που αγόρασα ένα μικρό δεντράκι ούτε μισό μέτρο και στόλισα λιγάκι το σπίτι μου, ένα παγωμένο διαμέρισμα που έμπαζε από παντού, ήταν σαν απέκτησα τον Νάντο το σκυλάκο μου, το σύντροφό μου...Σαν η χαρά της γιορτής, να μπορούσε να με αγγίξει αλλιώς με εκείνο το πλάσμα δίπλα μου...

Όμως το αγόρι μου ήξερε να γιορτάζει.  Δεν τοποθετούσε απλά στολίδια. Ήξερε να κάνει το σπίτι γιορτινό. Διακοσμούσε παντού. Πόρτες παράθυρα, έφτιαχνε στολίδια, γιρλάντες...άναβε λαμπάκια. Στην αρχή της σχέσης μας τον παρακολουθούσα σχεδόν αποσβολωμένη και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί ήταν τόσο σημαντικό για εκείνον όλο αυτό. Εγώ έβλεπα μόνο την κούραση, πως θα τα ξεσκονίζω όλα αυτά και πως θα τα μαζέψω όλα αυτά και που θα τα αποθηκεύσω όλα αυτά... Εκείνος τύλιγε δώρα και τα έβαζε κάτω από το δέντρο και πάντα πάντα, έβαζε κάτω από το δέντρο κι ένα δώρο για τον εαυτό του. Κάτι που έκανε από μικρό παιδί με τα χρήματα που μάζευε από τα κάλαντα. Αγόραζε το παιχνίδι που ήθελε κι ύστερα το τύλιγε και το άφηνε κάτω από το δέντρο, σε αντίθεση με εμένα που έσκιζα το κουτί στην στιγμή κι έπαιζα με το παιχνίδι εννοείται αμέσως! Εκείνος, ήξερε να περιμένει...
Πάντα γελάμε με αυτή του την αλλόκοτη συνήθεια, μα τώρα πια καταλαβαίνω πόσο πολλά περισσότερα κρύβονται πίσω από αυτή του την κίνηση. Τα Χριστούγεννα μαζί του απέκτησαν βάρος. Συμβολισμούς. Εν συναίσθηση. Γλυκιά αναμονή. Αυτοφροντίδα. Τα Χριστούγεννα με τα παιδιά μας απέκτησαν Μαγεία...και Πίστη και μια χαρά αλλιώτικη.

Πάντα αυτές οι μέρες με βρίσκουν αποκαμωμένη.Μα πάντα φροντίζω να μην χάνω το νόημα.Πάντα βρίσκω τρόπο να νιώθω, να κρατώ στιγμές για εμένα, να φτιάχνω διακοσμήσεις που απλά λατρεύω, να φουρνίζω, να μοιράζομαι, να μοιράζω, να ζω...Να ζω!  Όσο κι αν δεν προλαβαίνω, όσο κι αν παραπονιέμαι πως θα ήθελα περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μου, όσο κι αν είμαι κουρασμένη και πιεσμένη και αγανακτισμένη. Γιατί τώρα πια, τα Χριστούγεννα δεν είναι απλά γιορτή. Είναι ιδέα. Μια ιδέα που ανοίγει την ψυχή μου και την κάνει ευάλωτη, τρωτή, αληθινή και πολύ πολύ χαρούμενη και τώρα πια νιώθω πως όσο πιο θλιμμένη ή κουρασμένη είμαι τόσο πιο πολύ θέλω να γιορτάσω και να πιέσω τον εαυτό μου να ξεσηκωθεί, να πιστέψει, να μπει στο Πνεύμα των γιορτών!

Γιατί τα Χριστούγεννα είναι πολλά, μα πάνω από όλα...είναι Αγάπη! Κι αν αγαπάμε τους συγγενείς, τους φίλους, τους συντρόφους ή τα παιδιά μας, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε και τον εαυτό μας.Να τον αγαπάμε και να τον νταντεύουμε λίγο παραπάνω κάποιες φορές. Να μην τον ξεχνάμε.Να του δίνουμε την ευκαιρία, να χαμογελάσει...Εγώ σαν να μην έχω πια την δυνατότητα να αφεθώ και να βουλιάξω...έχω ένα τρελό αγόρι, που με ξεσηκώνει κι υπάρχουν φορές, ιδίως σαν είμαι πολύ κουρασμένη από την καθημερινότητα, πολύ αγχωμένη, πολύ παραιτημένη, που σαν με ξεσηκώνει και μου δίνει ιδέες και γεμίζει το μυαλό μου με εικόνες και όνειρα, που μου ρχεται να βάλω τα κλάματα από την συγκίνηση. Ιδίως τέτοιες ημέρες! Κι εκείνο το αρκουδάκι...το έχω ακόμη! Δεν είναι απλό αρκουδάκι...είναι σύμβολο...

Τα Χριστούγεννα είναι μια υπέροχη, λαμπερή μα και δύσκολη γιορτή! Δύσκολη ακριβώς επειδή είναι πολύ λαμπερή κι ετούτη η ζωή δεν είναι λαμπερή για όλους! Μα αρκεί να κρατήσουμε την φλόγα ζωντανή μέσα μας. Αρκεί να μην χάσουμε το νόημα  αυτής της δύσκολης γιορτής κι ας δούμε πως πίσω από την δυσκολία της κρύβεται ένα μήνυμα, που το βλέπεις μόνο αν το θελήσεις στ'αλήθεια, αν δεν μπερδευτείς.
...και δεν είναι παρά μια υπέροχα θεραπευτική διαδρομή προς την συγχώρεση του ίδιου μας του εαυτού. Προς την ανάταση του, προς το ξεβόλεμα, προς την πίεση, να σηκωθεί από το κρεββάτι που είναι κουκουλωμένος με θυμό, πόνο κι άρνηση και να βρει την μαγεία και την πίστη μέσα του και μετά να την σκορπίσει εκεί έξω, με γενναιοδωρία...καθώς, αυτό είναι το χρέος μας σε τούτο τον κόσμο.
Το μοίρασμα κι η γενναιοδωρία...Γιατί όπως είπε κι ο συγγραφέας  Roy L. Smith "Αυτός που δεν έχει τα Χριστούγεννα στην καρδιά του, δεν θα τα βρει ποτέ κάτω από το δέντρο!"

Φέτος ας βρούμε τα Χριστούγεννα μέσα μας αγαπημένοι και ποιος ξέρει....μπορεί η γενναιοδωρία να μας επιστραφεί και μια έκπληξη να μας περιμένει στο κλείσιμο αυτής της υπέροχα επουλωτικής γιορτής. Ένα δώρο, μόνο για εμάς!!!
Ναι τα Χριστούγεννα δεν είναι  απλή γιορτή, είναι ευκαιρία. Η ευκαιρία μας να επουλώσουμε μαζί με τις δικές μας πληγές και κάποιες από τις πληγές του κόσμου...Όχι δεν είναι μάταιο. Όχι δεν είναι ανούσιο. Όχι δεν είμαστε ασήμαντοι κι αυτό που θα δώσουμε είναι λίγο. Όχι το οτι είναι λίγο δεν είναι δικαιολογία για να μην δώσουμε καθόλου. Όχι δεν είναι λίγο το να χαϊδέψεις ένα πλάσμα που του λείπει το χάδι...είναι τεράστιο. Είναι μεγαλειώδες. Όχι δεν είναι λίγο το να χαρίσεις ένα χαμόγελο σε χείλη σφραγισμένα...Όχι δεν είναι σημαντικό να αλλάζεις μόνο την ζωή ενός ανθρώπου είναι σημαντικό να μπορείς να του αλλάζεις και μια στιγμή. Μια μόνο μικρή στιγμή που τα μάτια του θα ζεσταθούν και θα γεμίσουν λάμψη...αρκεί. Ναι αρκεί για να μεταδοθεί η χαρά σε τούτο τον κόσμο. Μην υποτιμάς τις στιγμές..μια στιγμή μπορεί να σου ανατρέψει κάθε δεδομένο, μια μόνο στιγμή. Οπότε μην υποτιμάς! Μοίρασε. Μοιράσου.
Χάρισε γέλιο. Χάρισε χαρά. Χάρισε συγχώρεση. Χάρισε αγάπη. Χάρισε πίστη σε τούτο τον πελώριο πονεμένο κόσμο... Χάρισε Ελπίδα! Όχι για να πάρεις κάτι πίσω, μα για την χαρά του να δίνεις και το δώρο των γιορτών θα έρθει...Θα δεις θα έρθει!

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι κι όπως λέμε κάθε φορά στις ομάδες... Κανείς μόνος, κανείς θλιμμένος, κανείς ξεχασμένος, τούτες τις γιορτές! Κανείς αγαπημένοι...
                                                                                                                                Κατερίνα