Αγάπη Δεμένη!

Οι μέρες που έχουν τρέξιμο, είναι μέρες που σαν κοιτάς από μακριά πριν έρθουν σε πιάνει πανικός. Λες Θεέ μου, πως στο καλό, θα γίνουν όλα αυτά, πως θα τα χωρέσω χωρίς να τρελαθώ! Κι ύστερα όλα γίνονται με κάποιον τρόπο και παίρνεις απόσταση και εκεί στην απόσταση όλα φαντάζουν από μακριά στρογγυλεμένα και σκέφτεσαι τι καλά. Πόσο γεμάτες μέρες, πόση δημιουργικότητα και νιώθεις γεμάτος και δυνατός. Το μόνο που έπρεπε να κάνεις είναι σαν διασχίζεις την δυσκολία, να την αποδέχεσαι. Να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να  βλέπεις κάθε φορά αυτό που είναι μπροστά σου....και μετά....πίσω από όλα ο ουσιαστικός στόχος κι αυτός δεν είναι άλλος από τα μαγικά μας Σαββατοκύριακα....

Έτσι η προηγούμενη εβδομάδα άρχισε με απανωτές αναποδιές αφού ξαφνικά την Τρίτη που μας πέρασε χάλασε ο καυστήρας μας. Να σημειώσω απλά πως μέχρι σήμερα  με βάση την πλήρη αδιαφορία του μόνου ανθρώπου που μπορεί να τον φτιάξει, ζούμε μέρες απόλυτης παράνοιας μαζί του κι αυτό σημαίνει πως δεν έχουμε θέρμανση. Και μέχρι πρόσφατα ούτε ζεστό νερό. Ευτυχώς ένας αγαπημένος μας φίλος που είναι αυτή η δουλειά του με μια μετατροπή αποκατέστησε λίγες μέρες πριν το νερό οπότε τουλάχιστον έχουμε ζεστό νερό! Μια τέτοια μικρή ανατροπή μπορεί πραγματικά να σου ανατινάξει τον εγκέφαλο, αν σκεφτείς πως είμαστε στην καρδιά του Χειμώνα...μα ακόμη κι αυτό, ως σκέψη καταλάγιασε μέσα μου στο πρώτο απόλυτα παγωμένο μπάνιο. Κι εκεί μπήκαν τα νεύρα στη θέση τους, ίσως γιατί πάγωσε ο εγκέφαλος μου!

Πως μπορεί ένας άλλος άνθρωπος με την αδιαφορία του να ορίσει την ζωή σου, με κάτι τόσο απλό...πόσο εύκολα. Με εντυπωσιάζουν αυτά τα σκοτεινά πλάσματα που υπάρχουν εκεί έξω πάντα με εντυπωσίαζαν! Τα παιδιά και τα δυο κρυωμένα πια, το σπίτι σχεδόν υγρό και όλο αυτό δεν φαίνεται να τελειώνει εδώ κι ελπίζω να μην τελειώσει την Άνοιξη που θα ζεστάνει ο καιρός....

Η εβδομάδα αυτή μου χάρισε πολλά. Μια βραδιά αξέχαστη στο καφέ  Biscotto όπου έκανα την παρουσίαση του θέματος Invest in You. Πάντα σε τέτοιες ημέρες έχω παραπάνω αγωνία. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ αγχώνομαι, νιώθω ευθύνη πως κάποιος που θα έρθει να με ακούσει πρέπει να φύγει με εφόδια, με νόημα κι αυτό με κινητοποιεί ενώ ταυτόχρονα με φοβίζει, μα με την σκέψη του παγωμένου λουσίματος όλα πέρασαν με μιας.
Αυτό που επίσης μου γλυκαίνει την καρδιά, είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που ξέρουν πια και πάντα πριν από οποιοδήποτε event ακόμη αν είναι αγώνας τρεξίματος, workshop ή παρουσίαση, μου στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης!
Φύλακες άγγελοι. Πάντα με ξαφνιάζει και με συγκινεί τόσο αυτό! Πόσο γενναιόδωροι και δοτικοί είστε σε εμένα αγαπημένοι μου! Ακόμη και σε πράγματα που φαντάζουν απλά ή ασήμαντα, όπως μηνύματά που μου λένε έκανες ένα ορθογραφικό λάθος εκεί, αυτή η έκφραση δεν στέκει γραμματικά άλλαξε την.
Γελάω πολύ κάθε φορά γιατί η αλήθεια είναι πως κάνω πολλά ορθογραφικά λάθη, μα...έχω όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, εσάς...Να διορθώνετε λάθη μου, να με φροντίζετε, να μου υπενθυμίζετε πως με έναν τρόπο μαγικό...είστε εδώ!
Εδώ!

Έτσι εκεί στο καφέ Biscotto έγινε ο χαμός.Ο χαμός στ' αλήθεια, τόσο πολύ που το workshop, θα επαναληφθεί και αυτή την Πέμπτη στις 20.15 ξανά! Με ξάφνιασε αυτό, η μεγάλη προσέλευση. Με ενθουσίασε, με γέμισε ενέργεια και συγκίνηση αυτό το υπέροχο παρόν!
Είναι εντυπωσιακό το πως μέσα σε λίγη ώρα  όλοι εκείνοι οι άγνωστοι έγιναν μια χαρούμενη παρέα μοιράσματος...ίσως γιατί μιλούσαμε για αυτά που μας ενώνουν. Αγωνίες, φόβους...και βάλαμε ενέργεια για το πως, να αλλάξουμε τον κόσμο μας, με εμάς πρωταγωνιστές!!!

Η επόμενη ημέρα με βρήκε σε έναν δρόμο βροχερό να ταξιδεύω για Λάρισα όπου θα γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου μου. Στο δρόμο άκουγα Βουλή όπου είχε την ψηφοφορία, για την νέα ονομασία της γειτονικής χώρας. Φωνές, ένταση, λόγια, θυμός από τους ανθρώπους με το υψηλότερο αξίωμα της χώρας.  Η έλλειψη σοβαρότητας για κάτι τόσο απίθανα σοβαρό με πόνεσε...μια πίκρα στο στόμα, στην ψυχή...Παντού. Μια πίκρα μόνο τίποτε άλλο...Τα σκοτεινά πλάσματα, πάλι εδώ λοιπόν....

Ο Χάρτινος Κύκνος πέταξε προς τη Θεσσαλία λοιπόν σε μιαν άλλη πανέμορφη διοργάνωση, στον γεμάτο δημιουργικότητα χώρο στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Ένιωσα πολλά εκεί από τους ανθρώπους που επικοινώνησαν μαζί μου. Η κυρία Ευαγγελία που έγινε πρόσφατα περήφανη γιαγιά,  ήταν και στην προηγούμενη μου παρουσίαση μου, μου έσφιξε το χέρι και κάναμε μια αγκαλιά. Με συγκίνηση έστειλε χαιρετίσματα στην μαμά μου. Δεν γνωριζόμαστε μα εκείνη μας ξέρει μέσα από το  blog....
Η Βασιλική που μου έκανε την απίθανη συνέντευξη στο MAXMAG ήρθε τρέχοντας ανάμεσα στο φορτωμένο πρόγραμμα της,  για ένα φιλί, μια αγκαλιά...και με εκείνη δεν είχαμε ιδωθεί ποτέ παρά μόνο μέσα από το blog....ο Γιάννης ο λατρεμένος μου.

Ποιητής και δημιουργός. Τελευταία φορά τον είδα στην παρουσίαση του δικού του υπέροχου βιβλίου και να τώρα ήταν εκεί για εμένα. Πλάσμα δοτικό κι υπέροχο. Μάγος των λέξεων.Κάθε φορά που τον συναντώ τον αγαπώ πιο πολύ....κι ύστερα όλοι εκείνοι  που ήρθαν και μίλησαν και μοιράστηκαν, κάποιοι με λίγο ραγισμένες φωνές, με λίγο ραγισμένες καρδιές.
Τα κορίτσια από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχοθεραπείας ΝΗΜΑ , που βρισκόταν πίσω από όλη αυτή την υπέροχη διοργάνωση, έκαναν ένα τρυφερό δρώμενο.Το πως πλάσματα ζωντανά με ανάγκες κρύβονται πίσω από τις εικόνες. Άνθρωποι με ιστορίες και ονόματα! Η συγκίνηση μεγάλη!

Η Κωνσταντία κι ο Γιώργος. Αγαπημένοι φίλοι,  Υπεύθυνοι του ΝΗΜΑ κι οι άνθρωποι πίσω από όλη αυτή τη διοργάνωση.

Οι παρουσιαστές του βιβλίου η πολιτισμολόγος και ποιήτρια Κωνστασντία Χαλδούπη, η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Ελένη Αναστασοπούλου και ο Ψυχοθεραπευτής Γιώργος  Γιαννούσης μίλησαν με γλυκύτητα και γέμισαν την ψυχή μου με αγάπη για ακόμη μια φορά.
Πόση ενέργεια και πόσο ενδιαφέρον πήρα την φανταστική εκείνη ημέρα...Κοιμήθηκα με μια απίθανη κούραση μα και με μια αγαλλίαση στην ψυχή...Το Σάββατο βροχερό κι ήσυχο με βρήκε να σχεδιάζω ένα ακόμη workshop για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο ΝΗΜΑ. το θέμα βρίσκω το σχήμα μου...και μια υπέροχη ομάδα με περίμενε να ζήσουμε μαζί ένα ταξίδι στον φανταστικό χώρο στο ΝΗΜΑ.

Ο ήλιος να τρυπώνει από τα παράθυρα, φως, φωνές, γέλια, δάκρυα...ευλογία οι ανθρώπινες ιστορίες. Ευλογία κάθε ταξίδι που έχω την τιμή να κάνω δίπλα στον κάθε άνθρωπο που συναντώ... Μετά από μια τέτοια ομάδα νιώθω πάντα γεμάτα μα στραγγισμένη...Μπήκα στο αμάξι και με απόλυτη σιωπή πήρα το δρόμο του γυρισμού. Βροχή, βροχή, βροχή και τοπία μαγικά να ξεδιπλώνονται στα μάτια μου μπροστά. Αυτή τη φορά άκουγα μια εκπομπή που αναφερόταν στον βανδαλισμό του Εβραϊκού μνημείου στην Θεσσαλονίκη...Την επόμενη ημέρα θα ήταν η ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος. Πίκρα στο στόμα ξανά. Άνθρωποι..πόσο σκληροί, πόσο αδιανόητα σκληροί μπορούμε να γίνουμε. Πόσο αδιανόητα αδιάφοροι. Πόσο απογοητευτικοί... Τα σκοτεινά πλάσματα μπροστά μας ξανά! Με πόσες αντιθέσεις ντυμένη η ζωή! Μια Πίκρα ξανά. Έκλεισα το ραδιόφωνο κι έπεσε εκείνη η τόσο εκκωφαντική σιωπή της μοναξιάς!
Κάποια στιγμή άρχισα να τραγουδώ μόνη και μετά από λίγο αντιλήφθηκα πως τραγουδούσα το εγώ κι εσύ μαζί...το τραγούδι των αγοριών μου. Το τραγούδι που για χρόνια είχα στο κινητό μου.Το τραγούδι με το οποίο επικοινωνούμε και νιώθουμε πως γράφτηκε για εμάς...Εγώ κι εσύ μαζί, μαζί, μαζί...πόσο μου έλειπε εκείνο το μαζί στον μοναχικό μου δρόμο. Είχα να τους χαρώ μέρες πολλές και μου έλειπαν.Οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις έχουν αυτό το δύσκολο κόστος....όπως και κάθε εργαζόμενης μαμάς...

 Δεν γύρισα σπίτι μα έφτασα στο πατρικό μου, όπου με περίμεναν οι γονείς μου με τζάκι αναμμένο, τρία διαφορετικά φαγητά και σπιτικά γλυκά σε ένα σπίτι μοσχομυριστό...κι είμασταν οι τρεις μας! Μόνο εμείς οι τρεις. Να μιλάμε, να λέμε τα δικά μας, εγώ να λαγοκοιμάμαι στον καναπέ ακούγοντας τα μουρμουρητά τους και να νιώθω παιδί...Παιδί παρόλο που δεν ήμουν.

Το σπίτι τόσο ζεστό σαν τρυφερή αγκαλιά.Γεμάτο από μικρά χαριτωμένα βαζάκια, γλαστράκια, παιχνιδάκια των εγγονιών και πολύτιμα ενθύμια. Απλότητα παντού. Δεν ήμουν καλή παρέα, μάλλον πολύ σιωπηλή ίσως από την κούραση μα για εκείνους ήμουν η καλύτερη...Φτάνει που ήμουν εκεί! Ήταν ευλογημένες αυτές οι στιγμές μαζί τους, μα πέρασαν γρήγορα...τόσο γρήγορα...
και με βρήκε το απόγευμα της Κυριακής επιτέλους σπίτι.Με ένα τσάι αχνιστό, με τα παιδιά να τιτιβίζουν γύρω μου και μετά το βράδυ η δική μας ώρα με το αγόρι...Peaky Blinders, το ένα επεισόδιο μετά το άλλο ως αργά...

Πότε περνούν οι μέρες, πως χάνονται οι βδομάδες, έτσι με την ίδια ταχύτητα φεύγουν τα χρόνια. Η βδομάδα λοιπόν ξεκίνησε με την δική μας επέτειο, εικοσιτέσσερα χρόνια μαζί και σαν τα χρόνια να γλίστρησαν και τι θυμάμαι, ποιες στιγμές μένουν έντονα και χαράσσονται...Οι γιορτές, τα ταξίδια, τα ευλογημένα μας Σαββατοκύριακα, οι χαρές, τα γέλια, οι στιγμές έντασης μα και περηφάνιας... Αυτά μένουν. Αυτά γίνονται ένα με το δέρμα μας, αυτά κρατάμε κι όλα τα άλλα μα αυτά πιο πολύ.

Κοιτάζω την φωτογραφία της νιότης μας και γεμίζω με συγκίνηση...Οι μέρες κυλούν. Μας ταλαιπωρούν, μας αναστατώνουν μικρές καθημερινές ανοησίες. Μικρές καθημερινές ανατροπές σε μια καθημερινότητα γεμάτη υποχρεώσεις...και τα χρόνια φεύγουν και μένει μια εικόνα ξασπρισμένη από τον ήλιο και την κοιτάς και θυμάσαι...πόσο αγαπήθηκες, πόσο αγάπησες, πόσο μοιράστηκες, πόσο ανέπνεες μόνο μέσα από την ανάσα του άλλου...Για χρόνια...Πόσα χρόνια Θεέ μου! Πόσα μαγικά χρόνια!

Έτσι και πάλι περιμένω αυτή την Κυριακή...μια μόνο Κυριακή μένει αφού οι υποχρεώσεις μου θα είναι πολλές μέχρι και το Σάββατο, μα μετά...θα γιορτάσουμε οι τέσσερις μας. Θα γιορτάσουμε εικοσιτέσσερα χρόνια ζωής. Γιορτής. Γιατί ακόμη κι αν η ζωή δεν ήταν πάντα γιορτινή εγώ έτσι θέλω να την θυμάμαι. Γιορτινή χαρούμενη, καλοκαιρινή γεμάτη με τα ζουμερά καθαρά μας νιάτα, που έφυγαν από τα σώματα μας μα ποτέ από την για πάντα παιδική μας καρδιά! Μια αγάπη μέσα μας, δεμένη. Δεμένη με μια λεπτή σχεδόν αόρατη κλωστή, γιατί όπως είπε και ο μικρός Πρίγκιπας "το ουσιαστικό είναι αόρατη στο μάτι".

Μέρες τρελές. Παγωμένες εδώ στον κρύο βορρά, τα σκοτεινά πλάσματα είναι γύρω μας παντού κι είναι υποχρέωση μας να αντισταθούμε και να γεμίσουμε τούτον τον κόσμο με μια αγάπη δεμένη, ζωντανή κι ουσιαστική. Με μέρες γεμάτες ζεστασιά και φως σαν να έχει η κάθε μέρα κάτι από το φως του καλοκαιριού...σαν να έχει η κάθε μέρα, κάτι από την δεμένη αγάπη του Σαββατοκύριακου!

Να αντισταθούμε με λέξεις και πράξεις και να μην ξεχάσουμε μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας να ανταλλάξουμε μια στιγμή δική μας, έστω λέξη..."σε θέλω, μου 'χεις λείψει"...

Καλημέρα αγαπημένοι. Καλημέρα. Καλημέρα!!!Ακούστε το δυνατά, δυνατά και κάθε στίχος αφιερωμένος, αγαπημένος...." Αγάπη δεμένη με τέτοια υλικά, εμάς περιμένει να δει το μετά..."
Εμάς αγαπημένοι. Μόνο εμάς!

Πάλι απ'την αρχή!

Σου' χει τύχει να είσαι σε μια δημόσια υπηρεσία και να περιμένεις στην ουρά ώρες με αγωνία, να έχεις τα σωστά χαρτιά σαν έρθει η σειρά σου, να τελειώσει η δουλειά σου, να πάνε όλα καλά....και μετά από ώρες κι ώρες ήρθε η σειρά σου όλα πήγαν καλά....και νομίζεις πως τελείωσες μα όχι...κάτι έχει συμβεί και δεν πρόλαβες να χαρείς και να απολαύσεις την ηρεμία πως η δουλειά σου τέλειωσε και πρέπει κάτι ακόμη να γίνει και ωωωω! βρίσκεσαι ξανά στην αρχή της ουράς. Στο ξεκίνημα. Να ρωτάς, να έχεις την αγωνία, αν έφερες τα σωστά χαρτιά, να αγωνιείς αν η δουλειά σου θα τελειώσει...

Έτσι νιώθω τον τελευταίο καιρό...πάλι απ' την αρχή! Νιώθω πως κάτι που νόμιζα πως είχε κλείσει άνοιξε ξανά και πάλι...το κυνήγι αρχίζει. Νιώθω κούρασή. Απογοήτευση. Θυμό...Υπάρχουν φορές που το κυνήγι κουράζει κι εγώ ήθελα, το είχα ανάγκη να μείνω για λίγη σε ηρεμία. Μα η ζωή δεν σε ρωτά.

Τίποτε δεν είναι ποτέ δεδομένο. Από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο πολύπλοκα. Και για άλλους το κυνήγι μπορεί να αφορά, την ίδια τους την ζωή, οπότε στέκομαι εκεί και λογαριάζω, τις κινήσεις μου, προσπαθώντας να διώξω την πικρία. Το μονοπάτι αυτό είναι δικό μου και θα το διασχίσω. Καμιά φορά  σκέφτομαι πόσο ωραία θα ταν αν μπορούσαμε να προσπεράσουμε κάποια άγρια δύσβατα μονοπάτια, να περάσουμε από δίπλα, από πάνω, χωρίς να χρειαστεί  να τα διαβούμε.Ναι! Καμιά φορά λακίζω μόνη μου στο σκοτάδι...μα μετά θυμάμαι πως το μονοπάτι είναι το μάθημα...Δεν έχει νόημα να το προσπεράσεις παρά μόνο να το διασχίσεις! 

 Θυμάμαι κάποτε να προχωράμε με την γιαγιά μου σε ένα σκοτεινό δρόμο.Ήμουν παιδί πέντε έξι χρονών. Εκείνο το δρομάκι πάντα το αποφεύγαμε. Ήταν θεοσκότεινο και γεμάτο βατσινιές δεξιά κι αριστερά από το δρόμο. Αγκάθια πελώρια και άγρια τεράστια δέντρα. Ήταν όμως ο πιο γρήγορος δρόμος για το σπίτι. Μόνη μου δεν διανοούμουν να τον περπατήσω, μα αυτή τη φορά παρόλο που ήταν βράδυ είχα την γιαγιά να μου κρατά το χέρι και δεν με ένοιαζε τίποτα. Θυμάμαι πως τραγουδούσα χαρούμενη κοιτάζοντας τις σκιές και ρώτησα την γιαγιά που μου κρατούσε σφιχτά το χέρι. "Γιαγιά εσύ φοβάσαι;" Ναι μου απάντησε, "Φοβάμαι πολύ". Θυμάμαι το τεράστιο ξάφνιασμα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως ένας μεγάλος μπορεί να φοβάται και μετά από το πρώτο σοκ το δεύτερο...πως είναι δυνατόν να φοβάται και να διαλέγει να περάσει από αυτό το δρόμο κι όχι από κάποιον άλλο...και το τρίτο σοκ...πως είναι δυνατόν να φοβάται ενώ είμαι εγώ μαζί της. Την ρώτησα "Αφού φοβάσαι γιατί ήρθαμε από δω" και μου απάντησε. "Γιατί είσαι εσύ μαζί μου."

Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα τρία σημαντικά πράγματα ταυτόχρονα και τα τρία αφορούσαν το φόβο.

Κι οι μεγάλοι φοβούνται. Μπορεί να τολμήσεις κάτι παρόλο που το φοβάσαι. Τέλος υπάρχει κι αυτό η συνειδητοποίηση δηλαδή, πως το να κάνεις κάτι που φοβάσαι με κάποιον πιο δυνατό από εσένα, σε απαλλάσσει από τον φόβο.Μα το να κάνεις κάτι που σε τρομάζει παρέα με κάποιον πιο αδύναμο από εσένα που όμως αγαπάς, σε κάνει πιο γενναίο!

Τώρα που είμαι μεγάλη και εξακολουθώ να φοβάμαι, εξακολουθώ να τα βάζω με τον φόβο μου και ξέρω πως  δυστυχώς, δεν υπάρχουν πια για εμένα άνθρωποι που θα μου πάρουν το φόβο μακριά, μα υπάρχουν άνθρωποι που θα με κάνουν να νιώσω πιο γενναία! Αυτό δημιουργεί μια θλίψη, γιατί είναι τόσο υπέροχο το συναίσθημα να αφήνεσαι και κάποιος άλλος να κουβαλά όλους τους φόβους σου. Κάποιος μεγάλος και σοφός και δυνατός....Μα πια εγώ είμαι η μεγάλη και δυνατή όχι ακόμη τόσο σοφή και συνεχίζω να διασχίζω σκοτεινά τρομακτικά μονοπάτια γιατί ξέρω νιώθω κι ελπίζω πως θα με βγάλουν στο φως...Και στα δύσκολα, κρατώ χεράκια εύθραυστα μα μαγικά που κουβαλούν μέσα τους τη δύναμη του κόσμου!

Έτσι όταν τις προάλλες σκεπτόμενη όλα αυτά τα ζοφερά και το πάλι από την αρχή, το πρόσωπο μου είχε σκοτεινιάσει κι εκεί σε μια ημέρα αξέχαστα δύσκολη, ήρθε δίπλα μου και μου ακούμπησε με το μαγικό χεράκι του το πρόσωπο...και πέρασε!

Πάλι από την αρχή λοιπόν.Στην ουρά. Εκεί στην αγωνία να φτάσεις κι όλα να πάνε καλά, σαν φτάσεις... Εκεί στην αρχή ενός σκοτεινού μονοπατιού που το έχεις διασχίσει ένας Θεός ξέρει πόσες φορές, κάθε φορά με το ίδιο τρομερό καρδιοχτύπι...Μα αυτή τη φορά η διαφορά είναι εκείνο το μικρό χεράκι που το κρατώ και με κρατάει πίσω...και μου θυμίζει...

Εκείνο το σκοτεινό μονοπάτι αγαπημένοι το θυμάστε...Το δικό σας σκοτεινό μονοπάτι. Διασχίστε το. Να πάει να γαμηθεί! Διασχίστε το τι διάολο μπορεί να συμβεί; Τι πιο τρομακτικό; Τι πιο δύσκολο; Τι πιο σκληρό; Τι επιλογή έχετε; Αν η απάντηση είναι καμία...τότε μην το αρνηθείτε, μην το φοβηθείτε παραπάνω από όσο του αξίζει.

Wood and Stones by Lts

Πόσες ακόμη φορές μπορεί να χρειαστεί να το περάσετε πέντε δέκα, εκατό...Να το περάστε. Κι ότι γίνει! Ότι γίνει φίλε...Εδώ θα είμαστε μαζί, να διασχίζουμε σκοτεινά μονοπάτια και να βγαίνουμε στο φως..παρέα! 

Δεν χρειάζεται να έχεις τίποτε άλλο πέρα από το στομάχι σου που θα χοροπηδάει στο φόβο. Ούτε γενναίος, ούτε θεός. Άνθρωπος, με τους φόβους και τις αδυναμίες του που έχει επιλέξει να μην αποφεύγει τις δοκιμασίες του.  Κλείνω όχι τυχαία, και με την αγαπημένη ιστορία του Bernard στο βιβλίο  μου, No Guts No Glory...my friend. No Guts No Glory!

Αυτό το σύνθημα έγινε σύνθημα ζωής για εμένα...και συνεχίζουμε!

Αυτή την Παρασκευή στις 25 του μήνα θα βρίσκομαι στην Λάρισα όπου το  ΝΗΜΑ Κέντρο Στήριξης για το παιδί και την οικογένεια  για ακόμη μια φορά οργανώνει την παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου μου  ο Χάρτινος Κύκνος...θα είναι χαρά μου να σας δω εκεί!

Όμως πριν από αυτό, την Πέμπτη  24 του μήνα στις 20.15 θα είμαι για ακόμη μια φορά στο cafe Biscotto σε ένα workshop με θέμα Invest in You...ή αλλιώς επένδυσε σε εσένα. Έτσι για να πούμε ξανά όλα αυτά τα περί φόβου και γενναιότητας από κοντά. Σε αυτό το link μπορείτε να βρείτε περισσότερα στοιχεία και σε αυτό το τηλέφωνο  2310-253878 μπορείτε να κάνετε κράτηση θέσης.

Καλημέρα αγαπημένοι...πάλι απ' την αρχή! Κουράστηκες; Τότε σκέψου αυτούς που μια τέτοια αρχή δεν τους χαρίστηκε ποτέ...Τι ευλογία αυτή η αρχή.Τι ευκαιρία!!!

                                                                                                           Κατερίνα

Η ζωή κυλά...

Τι ξεκίνημα νέας χρονιάς ήταν αυτό! Πριν καλά καλά καταλάβουμε τι έγινε, ήρθαν τα χιόνια! Και κάθε φορά που έρχονται τα χιόνια, έχουμε τα παιδιά να χοροπηδούν από χαρά κι εμείς να αγωνιούμε για το τι και το πως, ξέροντας πια πως η χώρα μας ανάμεσα στα πολλά που δεν σηκώνει...δεν σηκώνει και τα χιόνια! Κι έτσι λοιπόν μείναμε μια ολόκληρη εβδομάδα αποκλεισμένοι.Τα παιδιά χωρίς σχολείο. Το αμάξι να μετακινείται μόνο με αλυσίδες και να χιονίζει και να σταματά και να βγαίνει ο ήλιος και να ξαναχιονίζει και να έρχεται η παγωνιά να παγώσει το σύμπαν και να περιμένουμε όλοι στωικά πότε θα λιώσουν τα χιόνια.... Ναι είναι θλιβερό όλο αυτό το να μην μπορεί χρόνια τώρα, ο κρατικός μηχανισμός να ανταπεξέλθει σε δύσκολες καιρικές συνθήκες...γιατί ακραίες σίγουρα δεν ήταν. Ήταν απλά δύσκολες.

Από ένα σημείο και μετά όμως το παίρνεις απόφαση,όπως έχω ξαναγράψει δυο χρόνια πριν στην ανάρτηση Η Σιωπή του Χιονιού κι αρχίζεις να απολαμβάνεις και κοιτώντας πίσω ναι υπήρξαν στιγμές υπέροχα, υπέροχα απολαυστικές, με την υπέροχη εκείνη λευκότητα να απλώνεται παντού γύρω! Με την απομόνωση, την σιωπή, το υποχρεωτικό κλείσιμο προς τα μέσα, την απόσυρση που έμοιαζε σχεδόν με αυτή της φύσης. Και βέβαια τα υπέροχα τοπία, τα φανταστικά λευκά πέπλα που γέμισαν μα καθαρότητα το μικρό μας χωριό....

Σαν να πήραμε λοιπόν μια ακόμη παράταση μετά το τέλος των γιορτών και τώρα είμαστε και πάλι εδώ σε νέα ξεκινήματα σε νέα σχέδια, με παλιά δεδομένα που πρέπει όμως να ανατρέψουμε αν θέλουμε κάτι να αλλάξει!

Το σπίτι μας επιτέλους καθαρό από το χάος των δεκάδων γεμάτων με σκόνη Χριστουγεννιάτικων στολιδιών. Καθαρό κι ανάλαφρο όπως θα έπρεπε να είμαστε κι εμείς...μα φευ... Εμείς δεν είμαστε ανάλαφροι είμαστε αγχωμένοι, ήδη κουρασμένοι από την πολλή σκέψη, μπερδεμένοι και θλιμμένοι...Η κατάθλιψη πιάνει ταβάνι αυτή την εποχή!
Ναι πιο θλιμμένοι από ποτέ, είναι οι άνθρωποι αυτή την περίοδο, την μετά Χριστουγεννιάτικη εποχή που ο Χειμώνας καλά κρατεί, όλα είναι ακόμη σκοτεινά από τις μουντές μικρές ημέρες οικονομικά όλοι ανατιναγμένοι και με σκέψεις βαριές όπως κι η διάθεση...
Προς τα που πάμε, που βαδίζουμε, έτσι θα είναι η ζωή μας από Χριστούγεννα σε Πάσχα και Καλοκαίρι αυτοί θα είναι οι σταθμοί.Θα περιμένουμε τα Σαββατοκύριακα να ξεκουραστούμε και να βουλιάξουμε σε καναπέδες ή να τσακίσουμε κοψίδια σε ταβέρνες και να τα πίνουμε σε μπαράκια...αυτό θα είναι: Καμιά ίσως ημερήσια εκδρομή μια στις τόσες, στην καλύτερη κανένα διήμερο τριήμερο ταξιδάκι κάπου αν κολλήσει και καμιά αργία...και μετά τι; Τι γαμώτο;

Ένα κομμάτι μου θα ήθελε να ζει έτσι με αυτή την ωραία απλότητα. Ναι αυτή είναι η ζωή, με την ζόρικη καθημερινότητα και τα χαλαρά Σαββατοκύριακα.Με τα πάνω και τα κάτω. Με την σταθερότητα  και την ρουτίνα που αγαπώ να μισώ. Να μην έχω σχέδια. Να μην έχω  αγωνιώδεις σκέψεις, για την εκπαίδευση των παιδιών, για τις δουλειές, για την επιβίωση, για το αν θα βγει η βδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος...Να ζω μια ζωή απλή Ευρωπαϊκή, όπου το κράτος φροντίζει αυτά κι εγώ τα άλλα κι όλα είναι όμορφα μοιρασμένα...

Κι ένα κομμάτι μου θα ήθελα να ζει μια συνεχή περιπέτεια, όπου όλα συνεχώς αλλάζουν, μεταμορφώνονται, μαζί κι εγώ! Αγαπώ τις αλλαγές μα δεν θέλω να τις επιλέγω με βάση την επιβίωση, αλλά με αφετηρία, την ανάγκη μου να εξελιχθώ, να μεγαλώσω, να μάθω, να πάω μπροστά! Είναι αυτό που συζητούσαμε μια μέρα με έναν φίλο...Οι μεγάλοι ποιητές ιδεών είχαν λυμένα τα καθημερινά τους προβλήματα...

Ωστόσο ο μόχθος σε αυτή την μικρή μας χώρα, είναι διπλάσιος ακόμη και για τα πιο απλά. Αυτό μας κουράζει μα ταυτόχρονα, μας ξυπνάει. Έτσι λοιπόν ξύπνια, θέλω να μπω στην νέα χρονιά. Τα σχέδια μου αλλάζουν λίγο λίγο. Κάνω αλλαγές, μικρές απλές, για να μπορώ να τις χωνεύω σαν εκείνους τους τύπους που κάθονται ώρες σε ένα τραπέζι κι απολαμβάνουν κάθε μπουκιά, σε αντίθεση με εκείνους που τρώνε βιαστικά  κι άτσαλα και διαλύουν το σώμα τους βογκώντας παραφουσκωμμένοι για τις επόμενες ώρες. 

Οι αλλαγές πρέπει να είναι υπέροχα αργές, σαν έχουμε το προνόμιο του χρόνου, γιατί υπάρχουν κι οι άλλες που δεν σου αφήνουν περιθώριο και όλα όσα ήταν αδύνατο να γίνουν για μήνες ή ακόμη χρόνια, γίνονται στο λεπτό!Είναι βίαιο αυτό και χαίρομαι σαν έχω χρόνο να απολαύσω μια αλλαγή, με σύνεση και ωριμότητα.

Οπότε αυτές οι μέρες είναι μέρες αυτοδιαχείρισης και πλάνων. Το που θα βρίσκομαι σε δέκα χρόνια  και πως...όσο περνάει από το χέρι μου αρχίζω να το δουλεύω από τώρα. Η ζωή είναι εδώ και τρέχει, μα το όραμα, είναι εκεί και περιμένει...κι εγώ δεν θέλω να εγκαταλείψω τίποτε, ούτε τη ζωή, ούτε το όραμα..Μα πάνω από όλα αυτά δεν θα ήθελα ποτέ να εγκαταλείψω εμένα.

Μετά τα χιόνια ήρθαν οι αέρηδες που μας πήραν και μας σήκωσαν και μας άλλαξαν τα φώτα!Όμως κι αυτοί πέρασαν και θα ξανάρθουν και πάλι θα φύγουν όπως όλα σε τούτη τη ζωή. Αρκεί να μαθαίνουμε κάθε φορά αυτό που έχουν να μας διδάξουν ακόμη κι οι αέρηδες...

Μια νέα χρονιά ήδη ξεκίνησε. Πολλά είναι και φέτος στο πρόγραμμα και ο μήνας αρχίζει εντατικά. Άρχισαν τα παλαβά που λέω κι εγώ...Οπότε ανασκουμπωνόμαστε και μπαίνουμε για ακόμη μια φορά με ορμή στην νέα χρονιά!

Καλημέρα αγαπημένοι! Η ζωή κυλά...απλά κι ανακουφιστικά. Εκείνη ξέρει...Καλή δύναμη εκεί έξω! 

Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία!

Οι γιορτές ήρθαν κι έφυγαν, μα πριν φύγουν πρόλαβαν και γέμισαν την καρδιά μου γαλήνη και φως. Φέτος πρόλαβα πολλά. Πρόσωπα αγαπημένα, στιγμές ήρεμες, στιγμές γεμάτες γέλια κι αγκαλιές μαζί τους. Κάλαντα, κατασκευές, ταινίες. Κουκουνάρια, κλαδιά, στεφάνια, εγώ κι η σιωπή μου. Γέλασα με την ψυχή μου, έκλαψα με την ψυχή μου, έψησα κουλουράκια με τα αγόρια, φούρνισα, ξαναφούρνισα, διαβάσαμε παραμύθια, γράψαμε γράμματα στον Άγιο Βασίλη....Τι κι αν μεγαλώσαμε...ο μεγάλος μου γιος δεκάξι χρονών έγραψε...Άγιε Βασίλη φέτος πιστεύω σε εσένα περισσότερο από ποτέ... Περισσότερο από ποτέ, αυτό έγραψε!

Μαμά και μπαμπάς κι αδερφή κι ανίψια και χιόνια και ζεστές σοκολάτες και ο κατάλευκος Όλυμπος... Αγκαλιές στα ζεστά σκεπάσματα και λίγη θλίψη και λίγη χαρά. Και στολίδια και λάμψη εκεί πάνω στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο,  δίπλα το  σκρίνιο της μαμάς. 

Επιτραπέζια, τσουγκρίσματα, τραπέζια με λευκά τραπεζομάντηλα γεμάτα ανθρώπους...Ανθρώπους τους πιο πολύτιμους και χαρά και λίγα δάκρυα. Στιγμές. Πολύτιμες στιγμές αυτό είναι τα Χριστούγεννα! 

Τραγούδια από φωνές παιδικές, Άγια Νύχτα και παραμύθια και βιβλία που διαβάσαμε στο κρεββάτι όλοι μαζί. Ένα μωρό γεννήθηκε. μια νύχτα σκοτεινή και κρύα...η Νύχτα που γεννήθηκε ένας άνθρωπος, με την καρδιά ενός Θεού!

Βεγγαλικά στην πλατεία και φιλιά Χρόνια Πολλά καλή χρονιά σε αγκαλιές που σε αγαπούν, σε μια πόλη που αγαπάς.

Ένας Άγιος που κατεβαίνει από καμινάδες...και φέρνει χαρά. Και δεν ξεχνά κανέναν...ένα βράδυ μαγικό...μαγικό....

Βασιλόπιτα, γεύσεις που πεθύμησες. Κάστανα και μυρωδιά πορτοκαλιού και μια νύχτα θύελλας και το πρωί. Χιονισμένα παράθυρα...

Χιονισμένα πρωινά και η σιωπή του χιονιού να σου κάνει παρέα...καθώς τους ακούς να γελούν, να τρέχουν και να λαχανιάζουν, να τραγουδούν μέσα στο παγωμένο πρωινό που γέμισε με φωνές παιδικές από παιδιά σπαρμένα θαρρείς  μέσα στο χιόνι, που παίζουν παντού...τον πιο υπέροχο πόλεμο του κόσμου! Χιονοπόλεμο...και τα γέλια τους...Ω! τι γέλια, γέλια, γέλια ευλογημένα...

Ένα αντίο λοιπόν, σε αυτά που έφυγαν. Σε αυτούς που έφυγαν τους αξέχαστους! Πίνουμε στην υγειά του νέου χρόνου και τραγουδάμε με μάτια γεμάτα φως και συγκίνηση. Πονάει το αντίο...και γλυκαίνει το καλωσόρισμα. 

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, μα θα αφήσω  τις φωτογραφίες να μιλήσουν μαζί με τα υπέροχα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη...Γιατί τελικά όπως εκείνος σοφά έγραψε, στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία!

"Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.

Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ...
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ...
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω... μερικές φορές...
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν..."

Μου φτάνουν αυτά...κι είναι πολλά τόσο πολλά και τόσο πολύτιμα που τρέμω κι όπως κάθε χρόνο στέλνω μια ευχή μόνο καλέ μου χρόνε, δεν θέλουμε να μα φέρεις κάτι, έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε για να είμαστε γεμάτοι κι ευτυχισμένοι, ένα μόνο θέλουμε από εσένα...να μην μας πάρεις τίποτα και κανέναν!

Πρώτη ανάρτηση της χρονιάς. Σας ευχαριστώ για μια ακόμη χρονιά μοιράσματος..
Εύχομαι, Ευτυχισμένο  κι Ελεύθερο το 2019. Χρόνια Πολλά αγαπημένοι. Αγαπημένοι μου!
Χρόνια γεμάτα με την ευτυχία της απλότητας! Ξεκινάμε....

                                                                                                Κατερίνα