Η ζωή κυλά...

Τι ξεκίνημα νέας χρονιάς ήταν αυτό! Πριν καλά καλά καταλάβουμε τι έγινε, ήρθαν τα χιόνια! Και κάθε φορά που έρχονται τα χιόνια, έχουμε τα παιδιά να χοροπηδούν από χαρά κι εμείς να αγωνιούμε για το τι και το πως, ξέροντας πια πως η χώρα μας ανάμεσα στα πολλά που δεν σηκώνει...δεν σηκώνει και τα χιόνια! Κι έτσι λοιπόν μείναμε μια ολόκληρη εβδομάδα αποκλεισμένοι.Τα παιδιά χωρίς σχολείο. Το αμάξι να μετακινείται μόνο με αλυσίδες και να χιονίζει και να σταματά και να βγαίνει ο ήλιος και να ξαναχιονίζει και να έρχεται η παγωνιά να παγώσει το σύμπαν και να περιμένουμε όλοι στωικά πότε θα λιώσουν τα χιόνια.... Ναι είναι θλιβερό όλο αυτό το να μην μπορεί χρόνια τώρα, ο κρατικός μηχανισμός να ανταπεξέλθει σε δύσκολες καιρικές συνθήκες...γιατί ακραίες σίγουρα δεν ήταν. Ήταν απλά δύσκολες.

Από ένα σημείο και μετά όμως το παίρνεις απόφαση,όπως έχω ξαναγράψει δυο χρόνια πριν στην ανάρτηση Η Σιωπή του Χιονιού κι αρχίζεις να απολαμβάνεις και κοιτώντας πίσω ναι υπήρξαν στιγμές υπέροχα, υπέροχα απολαυστικές, με την υπέροχη εκείνη λευκότητα να απλώνεται παντού γύρω! Με την απομόνωση, την σιωπή, το υποχρεωτικό κλείσιμο προς τα μέσα, την απόσυρση που έμοιαζε σχεδόν με αυτή της φύσης. Και βέβαια τα υπέροχα τοπία, τα φανταστικά λευκά πέπλα που γέμισαν μα καθαρότητα το μικρό μας χωριό....

Σαν να πήραμε λοιπόν μια ακόμη παράταση μετά το τέλος των γιορτών και τώρα είμαστε και πάλι εδώ σε νέα ξεκινήματα σε νέα σχέδια, με παλιά δεδομένα που πρέπει όμως να ανατρέψουμε αν θέλουμε κάτι να αλλάξει!

Το σπίτι μας επιτέλους καθαρό από το χάος των δεκάδων γεμάτων με σκόνη Χριστουγεννιάτικων στολιδιών. Καθαρό κι ανάλαφρο όπως θα έπρεπε να είμαστε κι εμείς...μα φευ... Εμείς δεν είμαστε ανάλαφροι είμαστε αγχωμένοι, ήδη κουρασμένοι από την πολλή σκέψη, μπερδεμένοι και θλιμμένοι...Η κατάθλιψη πιάνει ταβάνι αυτή την εποχή!
Ναι πιο θλιμμένοι από ποτέ, είναι οι άνθρωποι αυτή την περίοδο, την μετά Χριστουγεννιάτικη εποχή που ο Χειμώνας καλά κρατεί, όλα είναι ακόμη σκοτεινά από τις μουντές μικρές ημέρες οικονομικά όλοι ανατιναγμένοι και με σκέψεις βαριές όπως κι η διάθεση...
Προς τα που πάμε, που βαδίζουμε, έτσι θα είναι η ζωή μας από Χριστούγεννα σε Πάσχα και Καλοκαίρι αυτοί θα είναι οι σταθμοί.Θα περιμένουμε τα Σαββατοκύριακα να ξεκουραστούμε και να βουλιάξουμε σε καναπέδες ή να τσακίσουμε κοψίδια σε ταβέρνες και να τα πίνουμε σε μπαράκια...αυτό θα είναι: Καμιά ίσως ημερήσια εκδρομή μια στις τόσες, στην καλύτερη κανένα διήμερο τριήμερο ταξιδάκι κάπου αν κολλήσει και καμιά αργία...και μετά τι; Τι γαμώτο;

Ένα κομμάτι μου θα ήθελε να ζει έτσι με αυτή την ωραία απλότητα. Ναι αυτή είναι η ζωή, με την ζόρικη καθημερινότητα και τα χαλαρά Σαββατοκύριακα.Με τα πάνω και τα κάτω. Με την σταθερότητα  και την ρουτίνα που αγαπώ να μισώ. Να μην έχω σχέδια. Να μην έχω  αγωνιώδεις σκέψεις, για την εκπαίδευση των παιδιών, για τις δουλειές, για την επιβίωση, για το αν θα βγει η βδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος...Να ζω μια ζωή απλή Ευρωπαϊκή, όπου το κράτος φροντίζει αυτά κι εγώ τα άλλα κι όλα είναι όμορφα μοιρασμένα...

Κι ένα κομμάτι μου θα ήθελα να ζει μια συνεχή περιπέτεια, όπου όλα συνεχώς αλλάζουν, μεταμορφώνονται, μαζί κι εγώ! Αγαπώ τις αλλαγές μα δεν θέλω να τις επιλέγω με βάση την επιβίωση, αλλά με αφετηρία, την ανάγκη μου να εξελιχθώ, να μεγαλώσω, να μάθω, να πάω μπροστά! Είναι αυτό που συζητούσαμε μια μέρα με έναν φίλο...Οι μεγάλοι ποιητές ιδεών είχαν λυμένα τα καθημερινά τους προβλήματα...

Ωστόσο ο μόχθος σε αυτή την μικρή μας χώρα, είναι διπλάσιος ακόμη και για τα πιο απλά. Αυτό μας κουράζει μα ταυτόχρονα, μας ξυπνάει. Έτσι λοιπόν ξύπνια, θέλω να μπω στην νέα χρονιά. Τα σχέδια μου αλλάζουν λίγο λίγο. Κάνω αλλαγές, μικρές απλές, για να μπορώ να τις χωνεύω σαν εκείνους τους τύπους που κάθονται ώρες σε ένα τραπέζι κι απολαμβάνουν κάθε μπουκιά, σε αντίθεση με εκείνους που τρώνε βιαστικά  κι άτσαλα και διαλύουν το σώμα τους βογκώντας παραφουσκωμμένοι για τις επόμενες ώρες. 

Οι αλλαγές πρέπει να είναι υπέροχα αργές, σαν έχουμε το προνόμιο του χρόνου, γιατί υπάρχουν κι οι άλλες που δεν σου αφήνουν περιθώριο και όλα όσα ήταν αδύνατο να γίνουν για μήνες ή ακόμη χρόνια, γίνονται στο λεπτό!Είναι βίαιο αυτό και χαίρομαι σαν έχω χρόνο να απολαύσω μια αλλαγή, με σύνεση και ωριμότητα.

Οπότε αυτές οι μέρες είναι μέρες αυτοδιαχείρισης και πλάνων. Το που θα βρίσκομαι σε δέκα χρόνια  και πως...όσο περνάει από το χέρι μου αρχίζω να το δουλεύω από τώρα. Η ζωή είναι εδώ και τρέχει, μα το όραμα, είναι εκεί και περιμένει...κι εγώ δεν θέλω να εγκαταλείψω τίποτε, ούτε τη ζωή, ούτε το όραμα..Μα πάνω από όλα αυτά δεν θα ήθελα ποτέ να εγκαταλείψω εμένα.

Μετά τα χιόνια ήρθαν οι αέρηδες που μας πήραν και μας σήκωσαν και μας άλλαξαν τα φώτα!Όμως κι αυτοί πέρασαν και θα ξανάρθουν και πάλι θα φύγουν όπως όλα σε τούτη τη ζωή. Αρκεί να μαθαίνουμε κάθε φορά αυτό που έχουν να μας διδάξουν ακόμη κι οι αέρηδες...

Μια νέα χρονιά ήδη ξεκίνησε. Πολλά είναι και φέτος στο πρόγραμμα και ο μήνας αρχίζει εντατικά. Άρχισαν τα παλαβά που λέω κι εγώ...Οπότε ανασκουμπωνόμαστε και μπαίνουμε για ακόμη μια φορά με ορμή στην νέα χρονιά!

Καλημέρα αγαπημένοι! Η ζωή κυλά...απλά κι ανακουφιστικά. Εκείνη ξέρει...Καλή δύναμη εκεί έξω!