Πάλι απ'την αρχή!

Σου' χει τύχει να είσαι σε μια δημόσια υπηρεσία και να περιμένεις στην ουρά ώρες με αγωνία, να έχεις τα σωστά χαρτιά σαν έρθει η σειρά σου, να τελειώσει η δουλειά σου, να πάνε όλα καλά....και μετά από ώρες κι ώρες ήρθε η σειρά σου όλα πήγαν καλά....και νομίζεις πως τελείωσες μα όχι...κάτι έχει συμβεί και δεν πρόλαβες να χαρείς και να απολαύσεις την ηρεμία πως η δουλειά σου τέλειωσε και πρέπει κάτι ακόμη να γίνει και ωωωω! βρίσκεσαι ξανά στην αρχή της ουράς. Στο ξεκίνημα. Να ρωτάς, να έχεις την αγωνία, αν έφερες τα σωστά χαρτιά, να αγωνιείς αν η δουλειά σου θα τελειώσει...

Έτσι νιώθω τον τελευταίο καιρό...πάλι απ' την αρχή! Νιώθω πως κάτι που νόμιζα πως είχε κλείσει άνοιξε ξανά και πάλι...το κυνήγι αρχίζει. Νιώθω κούρασή. Απογοήτευση. Θυμό...Υπάρχουν φορές που το κυνήγι κουράζει κι εγώ ήθελα, το είχα ανάγκη να μείνω για λίγη σε ηρεμία. Μα η ζωή δεν σε ρωτά.

Τίποτε δεν είναι ποτέ δεδομένο. Από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο πολύπλοκα. Και για άλλους το κυνήγι μπορεί να αφορά, την ίδια τους την ζωή, οπότε στέκομαι εκεί και λογαριάζω, τις κινήσεις μου, προσπαθώντας να διώξω την πικρία. Το μονοπάτι αυτό είναι δικό μου και θα το διασχίσω. Καμιά φορά  σκέφτομαι πόσο ωραία θα ταν αν μπορούσαμε να προσπεράσουμε κάποια άγρια δύσβατα μονοπάτια, να περάσουμε από δίπλα, από πάνω, χωρίς να χρειαστεί  να τα διαβούμε.Ναι! Καμιά φορά λακίζω μόνη μου στο σκοτάδι...μα μετά θυμάμαι πως το μονοπάτι είναι το μάθημα...Δεν έχει νόημα να το προσπεράσεις παρά μόνο να το διασχίσεις! 

 Θυμάμαι κάποτε να προχωράμε με την γιαγιά μου σε ένα σκοτεινό δρόμο.Ήμουν παιδί πέντε έξι χρονών. Εκείνο το δρομάκι πάντα το αποφεύγαμε. Ήταν θεοσκότεινο και γεμάτο βατσινιές δεξιά κι αριστερά από το δρόμο. Αγκάθια πελώρια και άγρια τεράστια δέντρα. Ήταν όμως ο πιο γρήγορος δρόμος για το σπίτι. Μόνη μου δεν διανοούμουν να τον περπατήσω, μα αυτή τη φορά παρόλο που ήταν βράδυ είχα την γιαγιά να μου κρατά το χέρι και δεν με ένοιαζε τίποτα. Θυμάμαι πως τραγουδούσα χαρούμενη κοιτάζοντας τις σκιές και ρώτησα την γιαγιά που μου κρατούσε σφιχτά το χέρι. "Γιαγιά εσύ φοβάσαι;" Ναι μου απάντησε, "Φοβάμαι πολύ". Θυμάμαι το τεράστιο ξάφνιασμα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως ένας μεγάλος μπορεί να φοβάται και μετά από το πρώτο σοκ το δεύτερο...πως είναι δυνατόν να φοβάται και να διαλέγει να περάσει από αυτό το δρόμο κι όχι από κάποιον άλλο...και το τρίτο σοκ...πως είναι δυνατόν να φοβάται ενώ είμαι εγώ μαζί της. Την ρώτησα "Αφού φοβάσαι γιατί ήρθαμε από δω" και μου απάντησε. "Γιατί είσαι εσύ μαζί μου."

Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα τρία σημαντικά πράγματα ταυτόχρονα και τα τρία αφορούσαν το φόβο.

Κι οι μεγάλοι φοβούνται. Μπορεί να τολμήσεις κάτι παρόλο που το φοβάσαι. Τέλος υπάρχει κι αυτό η συνειδητοποίηση δηλαδή, πως το να κάνεις κάτι που φοβάσαι με κάποιον πιο δυνατό από εσένα, σε απαλλάσσει από τον φόβο.Μα το να κάνεις κάτι που σε τρομάζει παρέα με κάποιον πιο αδύναμο από εσένα που όμως αγαπάς, σε κάνει πιο γενναίο!

Τώρα που είμαι μεγάλη και εξακολουθώ να φοβάμαι, εξακολουθώ να τα βάζω με τον φόβο μου και ξέρω πως  δυστυχώς, δεν υπάρχουν πια για εμένα άνθρωποι που θα μου πάρουν το φόβο μακριά, μα υπάρχουν άνθρωποι που θα με κάνουν να νιώσω πιο γενναία! Αυτό δημιουργεί μια θλίψη, γιατί είναι τόσο υπέροχο το συναίσθημα να αφήνεσαι και κάποιος άλλος να κουβαλά όλους τους φόβους σου. Κάποιος μεγάλος και σοφός και δυνατός....Μα πια εγώ είμαι η μεγάλη και δυνατή όχι ακόμη τόσο σοφή και συνεχίζω να διασχίζω σκοτεινά τρομακτικά μονοπάτια γιατί ξέρω νιώθω κι ελπίζω πως θα με βγάλουν στο φως...Και στα δύσκολα, κρατώ χεράκια εύθραυστα μα μαγικά που κουβαλούν μέσα τους τη δύναμη του κόσμου!

Έτσι όταν τις προάλλες σκεπτόμενη όλα αυτά τα ζοφερά και το πάλι από την αρχή, το πρόσωπο μου είχε σκοτεινιάσει κι εκεί σε μια ημέρα αξέχαστα δύσκολη, ήρθε δίπλα μου και μου ακούμπησε με το μαγικό χεράκι του το πρόσωπο...και πέρασε!

Πάλι από την αρχή λοιπόν.Στην ουρά. Εκεί στην αγωνία να φτάσεις κι όλα να πάνε καλά, σαν φτάσεις... Εκεί στην αρχή ενός σκοτεινού μονοπατιού που το έχεις διασχίσει ένας Θεός ξέρει πόσες φορές, κάθε φορά με το ίδιο τρομερό καρδιοχτύπι...Μα αυτή τη φορά η διαφορά είναι εκείνο το μικρό χεράκι που το κρατώ και με κρατάει πίσω...και μου θυμίζει...

Εκείνο το σκοτεινό μονοπάτι αγαπημένοι το θυμάστε...Το δικό σας σκοτεινό μονοπάτι. Διασχίστε το. Να πάει να γαμηθεί! Διασχίστε το τι διάολο μπορεί να συμβεί; Τι πιο τρομακτικό; Τι πιο δύσκολο; Τι πιο σκληρό; Τι επιλογή έχετε; Αν η απάντηση είναι καμία...τότε μην το αρνηθείτε, μην το φοβηθείτε παραπάνω από όσο του αξίζει.

Wood and Stones by Lts

Πόσες ακόμη φορές μπορεί να χρειαστεί να το περάσετε πέντε δέκα, εκατό...Να το περάστε. Κι ότι γίνει! Ότι γίνει φίλε...Εδώ θα είμαστε μαζί, να διασχίζουμε σκοτεινά μονοπάτια και να βγαίνουμε στο φως..παρέα! 

Δεν χρειάζεται να έχεις τίποτε άλλο πέρα από το στομάχι σου που θα χοροπηδάει στο φόβο. Ούτε γενναίος, ούτε θεός. Άνθρωπος, με τους φόβους και τις αδυναμίες του που έχει επιλέξει να μην αποφεύγει τις δοκιμασίες του.  Κλείνω όχι τυχαία, και με την αγαπημένη ιστορία του Bernard στο βιβλίο  μου, No Guts No Glory...my friend. No Guts No Glory!

Αυτό το σύνθημα έγινε σύνθημα ζωής για εμένα...και συνεχίζουμε!

Αυτή την Παρασκευή στις 25 του μήνα θα βρίσκομαι στην Λάρισα όπου το  ΝΗΜΑ Κέντρο Στήριξης για το παιδί και την οικογένεια  για ακόμη μια φορά οργανώνει την παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου μου  ο Χάρτινος Κύκνος...θα είναι χαρά μου να σας δω εκεί!

Όμως πριν από αυτό, την Πέμπτη  24 του μήνα στις 20.15 θα είμαι για ακόμη μια φορά στο cafe Biscotto σε ένα workshop με θέμα Invest in You...ή αλλιώς επένδυσε σε εσένα. Έτσι για να πούμε ξανά όλα αυτά τα περί φόβου και γενναιότητας από κοντά. Σε αυτό το link μπορείτε να βρείτε περισσότερα στοιχεία και σε αυτό το τηλέφωνο  2310-253878 μπορείτε να κάνετε κράτηση θέσης.

Καλημέρα αγαπημένοι...πάλι απ' την αρχή! Κουράστηκες; Τότε σκέψου αυτούς που μια τέτοια αρχή δεν τους χαρίστηκε ποτέ...Τι ευλογία αυτή η αρχή.Τι ευκαιρία!!!

                                                                                                           Κατερίνα