Αγάπη Δεμένη!

Οι μέρες που έχουν τρέξιμο, είναι μέρες που σαν κοιτάς από μακριά πριν έρθουν σε πιάνει πανικός. Λες Θεέ μου, πως στο καλό, θα γίνουν όλα αυτά, πως θα τα χωρέσω χωρίς να τρελαθώ! Κι ύστερα όλα γίνονται με κάποιον τρόπο και παίρνεις απόσταση και εκεί στην απόσταση όλα φαντάζουν από μακριά στρογγυλεμένα και σκέφτεσαι τι καλά. Πόσο γεμάτες μέρες, πόση δημιουργικότητα και νιώθεις γεμάτος και δυνατός. Το μόνο που έπρεπε να κάνεις είναι σαν διασχίζεις την δυσκολία, να την αποδέχεσαι. Να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να  βλέπεις κάθε φορά αυτό που είναι μπροστά σου....και μετά....πίσω από όλα ο ουσιαστικός στόχος κι αυτός δεν είναι άλλος από τα μαγικά μας Σαββατοκύριακα....

Έτσι η προηγούμενη εβδομάδα άρχισε με απανωτές αναποδιές αφού ξαφνικά την Τρίτη που μας πέρασε χάλασε ο καυστήρας μας. Να σημειώσω απλά πως μέχρι σήμερα  με βάση την πλήρη αδιαφορία του μόνου ανθρώπου που μπορεί να τον φτιάξει, ζούμε μέρες απόλυτης παράνοιας μαζί του κι αυτό σημαίνει πως δεν έχουμε θέρμανση. Και μέχρι πρόσφατα ούτε ζεστό νερό. Ευτυχώς ένας αγαπημένος μας φίλος που είναι αυτή η δουλειά του με μια μετατροπή αποκατέστησε λίγες μέρες πριν το νερό οπότε τουλάχιστον έχουμε ζεστό νερό! Μια τέτοια μικρή ανατροπή μπορεί πραγματικά να σου ανατινάξει τον εγκέφαλο, αν σκεφτείς πως είμαστε στην καρδιά του Χειμώνα...μα ακόμη κι αυτό, ως σκέψη καταλάγιασε μέσα μου στο πρώτο απόλυτα παγωμένο μπάνιο. Κι εκεί μπήκαν τα νεύρα στη θέση τους, ίσως γιατί πάγωσε ο εγκέφαλος μου!

Πως μπορεί ένας άλλος άνθρωπος με την αδιαφορία του να ορίσει την ζωή σου, με κάτι τόσο απλό...πόσο εύκολα. Με εντυπωσιάζουν αυτά τα σκοτεινά πλάσματα που υπάρχουν εκεί έξω πάντα με εντυπωσίαζαν! Τα παιδιά και τα δυο κρυωμένα πια, το σπίτι σχεδόν υγρό και όλο αυτό δεν φαίνεται να τελειώνει εδώ κι ελπίζω να μην τελειώσει την Άνοιξη που θα ζεστάνει ο καιρός....

Η εβδομάδα αυτή μου χάρισε πολλά. Μια βραδιά αξέχαστη στο καφέ  Biscotto όπου έκανα την παρουσίαση του θέματος Invest in You. Πάντα σε τέτοιες ημέρες έχω παραπάνω αγωνία. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ αγχώνομαι, νιώθω ευθύνη πως κάποιος που θα έρθει να με ακούσει πρέπει να φύγει με εφόδια, με νόημα κι αυτό με κινητοποιεί ενώ ταυτόχρονα με φοβίζει, μα με την σκέψη του παγωμένου λουσίματος όλα πέρασαν με μιας.
Αυτό που επίσης μου γλυκαίνει την καρδιά, είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που ξέρουν πια και πάντα πριν από οποιοδήποτε event ακόμη αν είναι αγώνας τρεξίματος, workshop ή παρουσίαση, μου στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης!
Φύλακες άγγελοι. Πάντα με ξαφνιάζει και με συγκινεί τόσο αυτό! Πόσο γενναιόδωροι και δοτικοί είστε σε εμένα αγαπημένοι μου! Ακόμη και σε πράγματα που φαντάζουν απλά ή ασήμαντα, όπως μηνύματά που μου λένε έκανες ένα ορθογραφικό λάθος εκεί, αυτή η έκφραση δεν στέκει γραμματικά άλλαξε την.
Γελάω πολύ κάθε φορά γιατί η αλήθεια είναι πως κάνω πολλά ορθογραφικά λάθη, μα...έχω όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, εσάς...Να διορθώνετε λάθη μου, να με φροντίζετε, να μου υπενθυμίζετε πως με έναν τρόπο μαγικό...είστε εδώ!
Εδώ!

Έτσι εκεί στο καφέ Biscotto έγινε ο χαμός.Ο χαμός στ' αλήθεια, τόσο πολύ που το workshop, θα επαναληφθεί και αυτή την Πέμπτη στις 20.15 ξανά! Με ξάφνιασε αυτό, η μεγάλη προσέλευση. Με ενθουσίασε, με γέμισε ενέργεια και συγκίνηση αυτό το υπέροχο παρόν!
Είναι εντυπωσιακό το πως μέσα σε λίγη ώρα  όλοι εκείνοι οι άγνωστοι έγιναν μια χαρούμενη παρέα μοιράσματος...ίσως γιατί μιλούσαμε για αυτά που μας ενώνουν. Αγωνίες, φόβους...και βάλαμε ενέργεια για το πως, να αλλάξουμε τον κόσμο μας, με εμάς πρωταγωνιστές!!!

Η επόμενη ημέρα με βρήκε σε έναν δρόμο βροχερό να ταξιδεύω για Λάρισα όπου θα γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου μου. Στο δρόμο άκουγα Βουλή όπου είχε την ψηφοφορία, για την νέα ονομασία της γειτονικής χώρας. Φωνές, ένταση, λόγια, θυμός από τους ανθρώπους με το υψηλότερο αξίωμα της χώρας.  Η έλλειψη σοβαρότητας για κάτι τόσο απίθανα σοβαρό με πόνεσε...μια πίκρα στο στόμα, στην ψυχή...Παντού. Μια πίκρα μόνο τίποτε άλλο...Τα σκοτεινά πλάσματα, πάλι εδώ λοιπόν....

Ο Χάρτινος Κύκνος πέταξε προς τη Θεσσαλία λοιπόν σε μιαν άλλη πανέμορφη διοργάνωση, στον γεμάτο δημιουργικότητα χώρο στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Ένιωσα πολλά εκεί από τους ανθρώπους που επικοινώνησαν μαζί μου. Η κυρία Ευαγγελία που έγινε πρόσφατα περήφανη γιαγιά,  ήταν και στην προηγούμενη μου παρουσίαση μου, μου έσφιξε το χέρι και κάναμε μια αγκαλιά. Με συγκίνηση έστειλε χαιρετίσματα στην μαμά μου. Δεν γνωριζόμαστε μα εκείνη μας ξέρει μέσα από το  blog....
Η Βασιλική που μου έκανε την απίθανη συνέντευξη στο MAXMAG ήρθε τρέχοντας ανάμεσα στο φορτωμένο πρόγραμμα της,  για ένα φιλί, μια αγκαλιά...και με εκείνη δεν είχαμε ιδωθεί ποτέ παρά μόνο μέσα από το blog....ο Γιάννης ο λατρεμένος μου.

Ποιητής και δημιουργός. Τελευταία φορά τον είδα στην παρουσίαση του δικού του υπέροχου βιβλίου και να τώρα ήταν εκεί για εμένα. Πλάσμα δοτικό κι υπέροχο. Μάγος των λέξεων.Κάθε φορά που τον συναντώ τον αγαπώ πιο πολύ....κι ύστερα όλοι εκείνοι  που ήρθαν και μίλησαν και μοιράστηκαν, κάποιοι με λίγο ραγισμένες φωνές, με λίγο ραγισμένες καρδιές.
Τα κορίτσια από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχοθεραπείας ΝΗΜΑ , που βρισκόταν πίσω από όλη αυτή την υπέροχη διοργάνωση, έκαναν ένα τρυφερό δρώμενο.Το πως πλάσματα ζωντανά με ανάγκες κρύβονται πίσω από τις εικόνες. Άνθρωποι με ιστορίες και ονόματα! Η συγκίνηση μεγάλη!

Η Κωνσταντία κι ο Γιώργος. Αγαπημένοι φίλοι,  Υπεύθυνοι του ΝΗΜΑ κι οι άνθρωποι πίσω από όλη αυτή τη διοργάνωση.

Οι παρουσιαστές του βιβλίου η πολιτισμολόγος και ποιήτρια Κωνστασντία Χαλδούπη, η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Ελένη Αναστασοπούλου και ο Ψυχοθεραπευτής Γιώργος  Γιαννούσης μίλησαν με γλυκύτητα και γέμισαν την ψυχή μου με αγάπη για ακόμη μια φορά.
Πόση ενέργεια και πόσο ενδιαφέρον πήρα την φανταστική εκείνη ημέρα...Κοιμήθηκα με μια απίθανη κούραση μα και με μια αγαλλίαση στην ψυχή...Το Σάββατο βροχερό κι ήσυχο με βρήκε να σχεδιάζω ένα ακόμη workshop για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο ΝΗΜΑ. το θέμα βρίσκω το σχήμα μου...και μια υπέροχη ομάδα με περίμενε να ζήσουμε μαζί ένα ταξίδι στον φανταστικό χώρο στο ΝΗΜΑ.

Ο ήλιος να τρυπώνει από τα παράθυρα, φως, φωνές, γέλια, δάκρυα...ευλογία οι ανθρώπινες ιστορίες. Ευλογία κάθε ταξίδι που έχω την τιμή να κάνω δίπλα στον κάθε άνθρωπο που συναντώ... Μετά από μια τέτοια ομάδα νιώθω πάντα γεμάτα μα στραγγισμένη...Μπήκα στο αμάξι και με απόλυτη σιωπή πήρα το δρόμο του γυρισμού. Βροχή, βροχή, βροχή και τοπία μαγικά να ξεδιπλώνονται στα μάτια μου μπροστά. Αυτή τη φορά άκουγα μια εκπομπή που αναφερόταν στον βανδαλισμό του Εβραϊκού μνημείου στην Θεσσαλονίκη...Την επόμενη ημέρα θα ήταν η ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος. Πίκρα στο στόμα ξανά. Άνθρωποι..πόσο σκληροί, πόσο αδιανόητα σκληροί μπορούμε να γίνουμε. Πόσο αδιανόητα αδιάφοροι. Πόσο απογοητευτικοί... Τα σκοτεινά πλάσματα μπροστά μας ξανά! Με πόσες αντιθέσεις ντυμένη η ζωή! Μια Πίκρα ξανά. Έκλεισα το ραδιόφωνο κι έπεσε εκείνη η τόσο εκκωφαντική σιωπή της μοναξιάς!
Κάποια στιγμή άρχισα να τραγουδώ μόνη και μετά από λίγο αντιλήφθηκα πως τραγουδούσα το εγώ κι εσύ μαζί...το τραγούδι των αγοριών μου. Το τραγούδι που για χρόνια είχα στο κινητό μου.Το τραγούδι με το οποίο επικοινωνούμε και νιώθουμε πως γράφτηκε για εμάς...Εγώ κι εσύ μαζί, μαζί, μαζί...πόσο μου έλειπε εκείνο το μαζί στον μοναχικό μου δρόμο. Είχα να τους χαρώ μέρες πολλές και μου έλειπαν.Οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις έχουν αυτό το δύσκολο κόστος....όπως και κάθε εργαζόμενης μαμάς...

 Δεν γύρισα σπίτι μα έφτασα στο πατρικό μου, όπου με περίμεναν οι γονείς μου με τζάκι αναμμένο, τρία διαφορετικά φαγητά και σπιτικά γλυκά σε ένα σπίτι μοσχομυριστό...κι είμασταν οι τρεις μας! Μόνο εμείς οι τρεις. Να μιλάμε, να λέμε τα δικά μας, εγώ να λαγοκοιμάμαι στον καναπέ ακούγοντας τα μουρμουρητά τους και να νιώθω παιδί...Παιδί παρόλο που δεν ήμουν.

Το σπίτι τόσο ζεστό σαν τρυφερή αγκαλιά.Γεμάτο από μικρά χαριτωμένα βαζάκια, γλαστράκια, παιχνιδάκια των εγγονιών και πολύτιμα ενθύμια. Απλότητα παντού. Δεν ήμουν καλή παρέα, μάλλον πολύ σιωπηλή ίσως από την κούραση μα για εκείνους ήμουν η καλύτερη...Φτάνει που ήμουν εκεί! Ήταν ευλογημένες αυτές οι στιγμές μαζί τους, μα πέρασαν γρήγορα...τόσο γρήγορα...
και με βρήκε το απόγευμα της Κυριακής επιτέλους σπίτι.Με ένα τσάι αχνιστό, με τα παιδιά να τιτιβίζουν γύρω μου και μετά το βράδυ η δική μας ώρα με το αγόρι...Peaky Blinders, το ένα επεισόδιο μετά το άλλο ως αργά...

Πότε περνούν οι μέρες, πως χάνονται οι βδομάδες, έτσι με την ίδια ταχύτητα φεύγουν τα χρόνια. Η βδομάδα λοιπόν ξεκίνησε με την δική μας επέτειο, εικοσιτέσσερα χρόνια μαζί και σαν τα χρόνια να γλίστρησαν και τι θυμάμαι, ποιες στιγμές μένουν έντονα και χαράσσονται...Οι γιορτές, τα ταξίδια, τα ευλογημένα μας Σαββατοκύριακα, οι χαρές, τα γέλια, οι στιγμές έντασης μα και περηφάνιας... Αυτά μένουν. Αυτά γίνονται ένα με το δέρμα μας, αυτά κρατάμε κι όλα τα άλλα μα αυτά πιο πολύ.

Κοιτάζω την φωτογραφία της νιότης μας και γεμίζω με συγκίνηση...Οι μέρες κυλούν. Μας ταλαιπωρούν, μας αναστατώνουν μικρές καθημερινές ανοησίες. Μικρές καθημερινές ανατροπές σε μια καθημερινότητα γεμάτη υποχρεώσεις...και τα χρόνια φεύγουν και μένει μια εικόνα ξασπρισμένη από τον ήλιο και την κοιτάς και θυμάσαι...πόσο αγαπήθηκες, πόσο αγάπησες, πόσο μοιράστηκες, πόσο ανέπνεες μόνο μέσα από την ανάσα του άλλου...Για χρόνια...Πόσα χρόνια Θεέ μου! Πόσα μαγικά χρόνια!

Έτσι και πάλι περιμένω αυτή την Κυριακή...μια μόνο Κυριακή μένει αφού οι υποχρεώσεις μου θα είναι πολλές μέχρι και το Σάββατο, μα μετά...θα γιορτάσουμε οι τέσσερις μας. Θα γιορτάσουμε εικοσιτέσσερα χρόνια ζωής. Γιορτής. Γιατί ακόμη κι αν η ζωή δεν ήταν πάντα γιορτινή εγώ έτσι θέλω να την θυμάμαι. Γιορτινή χαρούμενη, καλοκαιρινή γεμάτη με τα ζουμερά καθαρά μας νιάτα, που έφυγαν από τα σώματα μας μα ποτέ από την για πάντα παιδική μας καρδιά! Μια αγάπη μέσα μας, δεμένη. Δεμένη με μια λεπτή σχεδόν αόρατη κλωστή, γιατί όπως είπε και ο μικρός Πρίγκιπας "το ουσιαστικό είναι αόρατη στο μάτι".

Μέρες τρελές. Παγωμένες εδώ στον κρύο βορρά, τα σκοτεινά πλάσματα είναι γύρω μας παντού κι είναι υποχρέωση μας να αντισταθούμε και να γεμίσουμε τούτον τον κόσμο με μια αγάπη δεμένη, ζωντανή κι ουσιαστική. Με μέρες γεμάτες ζεστασιά και φως σαν να έχει η κάθε μέρα κάτι από το φως του καλοκαιριού...σαν να έχει η κάθε μέρα, κάτι από την δεμένη αγάπη του Σαββατοκύριακου!

Να αντισταθούμε με λέξεις και πράξεις και να μην ξεχάσουμε μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας να ανταλλάξουμε μια στιγμή δική μας, έστω λέξη..."σε θέλω, μου 'χεις λείψει"...

Καλημέρα αγαπημένοι. Καλημέρα. Καλημέρα!!!Ακούστε το δυνατά, δυνατά και κάθε στίχος αφιερωμένος, αγαπημένος...." Αγάπη δεμένη με τέτοια υλικά, εμάς περιμένει να δει το μετά..."
Εμάς αγαπημένοι. Μόνο εμάς!