Άγριο Βασίλειο....

Κυριακή μεσημεράκι. Στον καναπέ, με συμπτώματα γρίπης και μια διάθεση βαριά. Το σπίτι ήσυχο, έχουμε κάνει τα βασικά και θέλουμε απλά να ξεκουραστούμε από την τρέλα της εβδομάδας. Αυτό για εμένα συχνά σημαίνει κι απόλυτη σιωπή. Σαν να μην μπορώ να πω τίποτε περισσότερο πέρα από ναι, όχι, τι θα φάμε, τι πρέπει να κάνουμε. Λέξεις βασικές κι απλές. Τα παιδιά τριγυρνούν γύρω μου χαρούμενα που είναι Κυριακή και στο national geograhic που είναι το κανάλι μου, αρχίζει ένα ντοκιμαντέρ.

Με βρίσκει λοιπόν το πρωινό της Κυριακής να παρακολουθώ Το Savage Kingdom και την ζωή κάποιων σαρκοφάγων ζώων στην Αφρικανική σαβάνα με την επιβλητική βαθιά φωνή του  Charles Dance σε ρόλο αφηγητή.

Έτσι γνώρισα την Saba την λεοπάρδαλη που στην άγρια κι αφιλόξενη Αφρικανική γη προσπαθεί να μεγαλώσει τα δυο μικρά της κάτω από το άγρυπνο μάτι της Matsumi, της βασίλισσας λέαινας που προσπαθεί να την καταστρέψει και τα καταφέρνει αφού στο τέλος σκοτώνει το ένα μικρό της Saba...Τελειώνει το επεισόδιο και νιώθω να αγαπώ την μόνη ταλαιπωρημένη Saba και να μισώ την άγρια κι ανελέητη Matsumi.

Αμέσως μετά παρακολουθώ την ζωή της Matsumi που κρατά τα ηνία της φυλής της. Σε ένα σκληρό άνυδρο καλοκαίρι, έχει μια ολόκληρη φυλή να φροντίσει. Τα μικρά τους πεινούν και αργοπεθαίνουν από την έλλειψη τροφής. Μια γειτονική φυλή λιονταριών παραμονεύει να κλέψει τα καλά βοσκοτόπια στο οποία κυνηγούν και ο βασιλιάς της φυλής ο  Serekama είναι σκληρός κι αμείλικτος. Παίρνει πάντα την μερίδα του λέοντος με αποτέλεσμα η φυλή να πεινά και τα μικρά να κινδυνεύουν. Οδηγημένα από την δίψα βρίσκουν μια ξεραμένη λίμνη που από την έλλειψη νερού μοιάζει πια σαν γούρνα νερού όπου γύρω του τα ζώα παλεύουν για λίγες σταγόνες με στόχο την επιβίωση τους. Είναι καίριας σημασίας να καταφέρουν να διεκδικήσουν αυτή τη λασπωμένη λίμνη και η Matsumi ξέρει πως μόνον εκεί βρίσκεται η σωτηρία της φυλής της. Παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί εκεί όταν μια πολυάριθμη αγέλη από ύαινες με αρχηγό  Zalika τους επιτίθεται και παίρνει την κυριαρχία της λίμνης. Η φυλή της Matsumi, μετρά απώλειες μετά την αιματηρή συμπλοκή και τελειώνει το επεισόδιο με εμένα να νιώθω πως αγαπώ πια την Matsumi και μισώ την Zalika.

Αμέσως μετά παρακολουθούμε την προσπάθεια επιβίωσης της Zalika της αρχηγού της αγέλης των υαινών. Δέχονται καθημερινά επιθέσεις λιονταριών, τα μικρά τους σκοτώνονται καθημερινά από τον βασιλιά των λιονταριών Serekama για αστείο θαρρείς και παλεύουν απεγνωσμένα για χρόνια να επιβιώσουν. Η Zalika επιτέλους μεγαλώνει την φυλή της και δυνατοί πια λόγω του αριθμού τους καταφέρνουν να διώξουν τα λιοντάρια από τη λασπωμένη λίμνη. Ήρεμη πια η Zalika που στάθηκε ως άξια αρχηγός απολαμβάνει για λίγο  την χαρά να βλέπει τα κουτάβια της φυλής ευτυχισμένα όταν η Ωχρά φυλή μια ομάδα αγριόσκυλων με αρχηγούς την Teemana και τον Malao επιτίθενται στην φυλή των υαινών, σκοτώνουν κάποια μικρά και παίρνουν την κυριαρχία της λίμνης. Τελειώνει το επεισόδιο με εμένα να νιώθω πως αγαπώ την ταλαιπωρημένη φυλή της Zalika και να μισώ την σκληρή φυλή της Temmna και του Malao.

Αμέσως μετά παρακολουθούμε την Ωχρά φυλή. Τα αγριόσκυλα της Αφρικανικής σαβάνας. Αφοσίωση κι ανιδιοτελής αγάπη χωρίς όρια. Φροντίζουν τα μικρά τους και τα εκπαιδεύουν ωστόσο η ξηρασία κάνει την ζωή τους δύσκολη και η μόνη τους σωτηρία είναι εκείνη η μικρή λασπωμένη λίμνη. Έχουν προσπαθήσει και στο παρελθόν να περάσουν από εκεί μα τα λιοντάρια τους θέρισαν. Τώρα τα μικρά τους αργοπεθαίνουν και πάλι μα αυτή τη φορά από τη δίψα. Κάθε μέρα λιώνουν στην κυριολεξία και πρέπει οι αρχηγοί να καταστρώσουν ένα σχέδιο διάσωσης των μικρών τους. Φαίνεται τίποτε να μην έχει σημασία. Είναι μικρά σε μέγεθος, μα απελπισμένα. Πιο απελπισμένα και πιο αποφασισμένα  από ποτέ οπότε επιτίθενται με όλη τους τη δύναμη και με μια οργανωμένη προσπάθεια παίρνουν την λίμνη από τις ύαινες κι επιτέλους τα μικρά πίνουν νερό μετά από βδομάδες. Επιτέλους μια ελπίδα στην φυλή τους επιτέλους νιώθουν πως τα κατάφεραν όταν η επίθεση έρχεται από την Saba την λεοπάρδαλη που βρίσκει ευκαιρία να σκοτώσει ένα μικρό και η φυλή θρηνεί και την Teemana και τον Malao, να τραβούν μπροστά κυνηγημένοι ξανά, προσπαθώντας να σώσουν ότι απέμεινε...Κλείνει το επεισόδιο με εμένα να νιώθω πως αγαπώ την Teemana και τον Malao και νιώθω να μισώ την Saba την λεοπάρδαλη που πριν λίγο αγαπούσα...

....και έτσι απλά να συνεχίζουν και τα δέκα επεισόδια. Με αυξομειώσεις συναισθημάτων. Νιώθεις να συνδέεσαι με τις φυλές, να κατανοείς τις πράξεις τους, να μην είναι τίποτε παράλογο, ανάλογα από ποια πλευρά θα δεις την ιστορία γιατί η κάθε ιστορία, έχει το νόημα της. Η κάθε φυλή κουβαλά, το παρελθόν και την αλήθεια της και ενώ την μια στιγμή θεωρείς αδιανόητες τις πράξεις τους, μετά από λίγο κατανοείς, δικαιολογείς, σαν γίνεσαι μάρτυρας της δικής τους προσπάθειας επιβίωσης, της δικής τους αγωνίας, του δικού τους πόνου....

Ήταν μια υπέροχη Κυριακή κι όχι μόνο. Ήταν ένα υπέροχο μάθημα, που μου δόθηκε με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο. Όλοι το ξέρουμε αυτό και μιλάμε για την σχετικότητα της ζωής. Ο καθρέφτης έχει πάντα δυο πρόσωπα καμιά φορά και περισσότερα! Ο καθένας ξέρει την αλήθεια του για αυτό και η αλήθεια είναι τόσο σχετική. Από όποια πλευρά κι αν κοιτάξεις μια ιστορία, θα κατανοήσεις τις ενέργειες και τις πράξεις των πρωταγωνιστών και ίσως συνδεθείς μαζί τους, ίσως συμπονέσεις ίσως νιώσεις ενσυναίσθηση μέχρι να ακούσεις και την αντίθετη πλευρά και πάλι θα κατανοήσεις και πάλι θα νιώσεις την σχετικότητα της κάθε απόφασης, της κάθε πράξης, της κάθε αλήθειας.
Γιατί τελικά η αλήθεια δεν είναι μια, είναι πολλές.

Όπως και το δίκιο κι ο κάθε ένας από εμάς κουβαλά την αλήθεια του κι έχει το δίκιο με το μέρος του...Όμως όλα στη ζωή είναι τόσο υπέροχα σχετικά κι εμείς τελικά δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά μια από τις διαφορετικές φυλές, μια από τις διαφορετικές ομάδες πλασμάτων που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν στην σαβάνα τούτης της ζωής. Και μπορεί από μακριά όλη η προσπάθεια μας να μοιάζει με επιβολή μα τελικά δεν είναι τίποτε περισσότερο από επιβίωση...

Πλάσματα που καθημερινά αγωνιούμε αν θα τα καταφέρουμε, αν η φυλή μας θα πιει νερό, αν τα μικρά μας θα επιβιώσουν...και μέσα μας μια αγωνία, μια συνεχής μάχη με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας. Κάποιοι θα μας καταλάβουν, κάποιοι θα μας βοηθήσουν, κάποιοι θα με επικρίνουν, κάποιοι θα μας απορρίψουν, κάποιοι θα μας επιτεθούν.
Κάποιους θα τους καταλάβουμε, κάποιους θα τους βοηθήσουμε, κάποιους θα τους επικρίνουμε, κάποιους θα τους απορρίψουμε, κάποιους θα τους επιτεθούμε...Έτσι πάει τελικά. Έτσι συμβαίνει στον μαγικό κύκλο της ζωής. Ένα άγριο βασίλειο είμαστε και παλεύουμε για την ζωή και την αξιοπρέπεια μας, κι όλοι έχουμε δίκιο κι άδικο ανάλογα από το ποια πλευρά κανείς κοιτάζει την ιστορία.
Γι αυτό...ας μάθουμε να ακούμε. Ας δώσουμε χρόνο για να ακουστούμε. Ας προσπαθήσουμε να μην είμαστε απόλυτοι ή επικριτικοί. Ας δώσουμε χώρο για να πάρουμε χώρο και τελικά ας θυμόμαστε...πως αυτή η λίμνη που συχνά μοιάζει με λασπωμένο βάλτο, μας χωρά όλους, Ίσως να μην ξεδιψάσουμε όπως το επιθυμούμε γιατί το νερό είναι λίγο, μα θα έρθουν οι βροχές...Κι όταν έρθουν οι βροχές θα γεμίσει πάλι η λίμνη και το νερό θα είναι αρκετό και θα φύγει ο φόβος, Μα τότε ίσως να έχουν φύγει κι άνθρωποι από γύρω μας. Ίσως κάποιοι να έχουν χαθεί μέσα σε αυτή την ανελέητη μάχη επιβίωσης. Ίσως κάποιους να τους έχουμε διώξει εμείς. Ίσως κάποιοι να έχουν διώξει εμάς. Οι άνθρωποι τελικά και η αλήθεια τους φανερώνονται στην ξηρασία της ζωής.

Ένα άγριο βασίλειο, με πλάσματα σε απόγνωση. Σε ανάγκη. Η μόνη μας αντίθεση με τα πλάσματα που ζουν στην Αφρικανική σαβάνα, μια διαφορετική λέξη.  Ανελέητη επιβίωσή για εκείνα. Αξιοπρεπής επιβίωση για εμάς.
Ας έχουμε υπομονή, σύνεση και κατανόηση γιατί όλοι έχουμε το δίκιο  στο πλευρό μας και τελικά...στα πολύ δύσκολα ας προσπαθήσουμε να θυμόμαστε, να μην γινόμαστε ανελέητοι, να μην απελπιζόμαστε...λίγο ακόμη και θα έρθουν οι βροχές...  Καλημέρα αγαπημένοι. 

                                                                                                                      Κατερίνα

Το παραμύθι!

Τα παραμύθια...τα αγαπώ. Τα αγαπώ για πολλούς λόγους μα κυρίως γιατί πια για εμένα είναι σημαντικά θεραπευτικά εργαλεία, όπως έγραψα σε ένα παλιότερο μου άρθρο στους Κύκλους Ζωής, για την θεραπευτική δύναμη των παραμυθιών.
Έχουν τεράστια δύναμη και τεράστια συμβολική αξία, με τόσο υπέροχα ξεκάθαρα πρόσωπα και τόσο βαθιά μηνύματα που περνούν στο παιδικό μυαλό με τρόπο λυτρωτικό.
Συνήθως τα παιδιά αγαπούν όλα τα παραμύθια ακόμη και τα πιο τρομακτικά, πλην μερικών εξαιρέσεων. Κι ενώ υπάρχουν παραμύθια σκληρά που μας τρομάζουν και δεν θέλουμε να τα αφηγούμαστε ή να τα διαβάζουμε στα παιδιά μας, υπάρχουν και τα άλλα παραμύθια, εκείνα τα τρυφερά και τόσο γλυκά...όπου πάντα ένα κορίτσι θα σωθεί από τον πρίγκιπα της...

Τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε και μιλούν για κορίτσια φτωχά και ταλαιπωρημένα. Κορίτσια  ορφανά, που δεν αγαπήθηκαν, που μεγάλωσαν σε στάχτες και ζούσαν με αποφάγια κι ήταν έξυπνες μα άτυχες πολύ μέχρι που...μέχρι που έγινε το θαύμα...και συνάντησαν  εκείνον, πάνω στο καλοχτενισμένο του άλογο. Δυνατό, νέο κι όμορφο. Με πλούτη κι εξουσία κι όλοι σαν περνά σκύβουν το κεφάλι από σεβασμό ή μπορεί και φόβο...Κι εκείνη κάνει κάτι και του τραβά την προσοχή...Κάτι μοναδικό, έξυπνο, κάτι γενναίο και πέφτει πάνω της το φως!
Κι εκεί ουσιαστικά το παραμύθι τελειώνει πάντα με ευτυχισμένο τέλος...και μετά στην κανονική ζωή κάτι πάει στραβά και ο πρίγκιπας ξενερώνει από την ίδια του τη δύναμη και το ταλαιπωρημένο κορίτσι μένει μόνο και πάλι από την αρχή....και με την πρώτη ευκαιρία που θα δοθεί το παραμύθι ξαναρχίζει...
Ξαναρχίζει λοιπόν, ξανά και ξανά και για να γίνει αυτό αφήσαμε ένα γοβάκι ξεχασμένο...όλο και κάποιος "πρίγκιπας" θα βρεθεί να το μαζέψει!!!

Μην με παρεξηγήσετε διάβαζα κι εγώ τέτοια παραμύθια στα παιδιά μου, το πρόβλημα αρχίζει με την ανάγκη  να  ζήσω το παραμύθι...
Αγαπώ τα παραμύθια μα τρέμω την ύπουλη δύναμη τους...
Τρέμω μην δημιουργήσουμε μια ακόμη γενιά εξαρτημένων κοριτσιών κι αγοριών, με αδύναμες πριγκίπισσες που περιμένουν έναν πρίγκιπα να τις φιλήσει για να ξυπνήσουν, να τις βγάλει από την μιζέρια τους, να τους σώσει την ζωή και   από την άλλη λαμπερούς ιππότες, που πρέπει να σκοτώσουν θεριά και δράκους για να δείξουν την γενναιότητα τους κι είναι ευθύνη τους  να σώσουν το  κορίτσι και να το κάνουν βασίλισσα.

Τρέμω αυτό το παραμύθι, που έχω μάθει να αγαπώ και να πιστεύω ως παιδί και με κάνει ακόμη και τώρα να νιώθω μπερδεμένη. Θέλω να ζήσω σε ένα κόσμο που τα μικρά κορίτσια και τα αγόρια θα είναι ελεύθερα από στερεότυπα. Ελεύθερα από την ανάγκη για ένα ευτυχισμένο happy end, όπου αυτό θα σημαίνει μόνο πως το αγόρι έσωσε το κορίτσι και το πήρε στο κάστρο του!  Κι αυτή έγινε βασίλισσα κι αυτό είναι κατά βάθος ο γενναίος πολεμιστής... Όχι δεν πιστεύω πια σε αυτά τα παραμύθια, αλίμονο και δεν θέλω τα αγόρια μου να νιώθουν καμία υποχρέωση να αναβιώσουν ένα τέτοιο παραμύθι. Η συντροφικότητα  θεωρώ πως είναι ο στόχος κι όχι η σωτηρία! Κανείς δεν θέλω να με σώσει γιατί υπεύθυνη για την σωτηρία μου είμαι εγώ και θα ήθελα αυτό να το νιώσουν όλα τα νέα κορίτσια που αφήνονται να χαθούν σε ένα παραφουσκωμένο έρωτα και σε όλα τα νέα αγόρια που νιώθουν την ευθύνη να αποδείξουν την γενναιότητα τους σε ένα παραφουσκωμένο έρωτα.
Πριν πολλά χρόνια είχα ακούσει μια συνέντευξη της αγαπημένης Ειρήνης Παπά που είχε πει, "Η Σταχτοπούτα είναι ένα  αισχρό παραμύθι".
Σε μια εποχή που κι εγώ έψαχνα να βρω την δική μου γυναικεία ταυτότητα και τον ρόλο μου ως κορίτσι, είχα ξαφνιαστεί και μου πήρε  καιρό και πολλή συνειδητοποίηση για να αντιληφθώ σε βάθος την έννοια του "αισχρού" ακριβώς γιατί λατρεύω τα παραμύθια και σέβομαι την δύναμη τους. Μα η αλήθεια είναι πως αυτή ακριβώς η δύναμη δρώντας με απαλότητα στο υποσυνείδητο των παιδιών μας,  δημιουργεί προσδοκίες, στερεοτυπικές εικόνες,  ανάγκες και πεποιθήσεις. Δημιουργεί πονεμένες Σταχτοπούτες και Πρίγκιπες σωτήρες.

Ο παραμυθένιος έρωτας δεν ξέρω αν υπάρχει, μα ακόμη κι αν υπάρχει δεν θα ήθελα τα νέα παιδιά να τον έχουν ανάγκη, τουλάχιστον με αυτή του την μορφή! Στον έρωτα κι οι δυο είναι θύματα κι οι δυο σωτήρες. Κι οι δυο κουρελήδες κι οι δυο βασιλιάδες. Στον έρωτα κι οι δυο είναι εξαρτημένοι κι οι δυο ελεύθεροι.Ο έρωτας είναι παιχνίδι και μπαίνεις δίχως όρους δίχως κανόνες όπως,  εγώ θα είμαι ο αδύναμος, εσύ ο δυνατός, Εγώ θα σε αγαπήσω, εσύ θα με σώσεις. Εγώ θα σε σώσω εσύ δεν θα με προδώσεις...κι άλλα τέτοια.Ο έρωτας είναι αφοσίωση και προδοσία μαζί.  Στον έρωτα μπαίνεις γυμνός και τον κοιτάς στα ίσα.Ισότιμα, με καθαρότητα, όπως του αξίζει, όπως αξίζει σε όλους μας!
Ο έρωτας είναι ελεύθερος να κάνει ότι γουστάρει και γι' αυτό είναι μαγικός.

Ημέρα του έρωτα σήμερα...κι εμείς μάθαμε να περιμένουμε το παραμύθι. Για χρόνια περιμέναμε να ζήσουμε το παραμύθι για να είμαστε ευτυχισμένοι...Μα το παραμύθι τέλειωσε!

Αν θέλεις να ζήσεις παραμύθι κλείσου στην φυλακή σου, μα αν θέλεις να ζήσεις έναν έρωτα, μην πιστεύεις στα παραμύθια. Πίστεψε στην ζωή και ζήσε την και αφέσου να πονέσεις, να νιώσεις, να γδαρθείς, να γελάσεις με την ψυχή σου, να πετάξεις και να γκρεμοτσακιστείς...μα μην περιμένεις να σωθείς από κάποιον άλλο...Μην δίνεις αυτή την ευθύνη, αυτή την εξουσία, αυτή την κούφια δύναμη σε κανέναν. Δεν το αξίζει καμία σχέση αυτό.
Αν θέλεις να αγαπηθείς, ζήσε έναν έρωτα. Μα αν θέλεις να σωθείς, να θυμάσαι πως ένας έρωτας ναι σου δίνει δύναμη μα αν στ'αλήθεια περιμένεις από κάποιον να σε σώσει, κοίτα στον καθρέφτη σου! Ο μόνος που μπορεί να σε σώσει είσαι εσύ...

Καλημέρα αγαπημένοι!
                                                                                                    Κατερίνα

Μάτια χορτάτα!

Ήταν κι  οι δυο άρρωστοι και δεν πήγαν σχολείο. Βήχας πρησμένοι αδένες, γδαρμένοι λαιμοί, καταρροή, όλα τα καλά είχε το πακέτο! Ο ένας πιο χάλια από τον άλλο...Ήταν ήδη Παρασκευή και έμαθαν πως η ομάδα τους την Κυριακή θα πήγαινε εκδρομή στο χιονοδρομικό για σκι! Τρελάθηκαν. Άρχισαν να μας παρακαλούν να τους αφήσουμε να πάνε. Ο μπαμπάς τους σε αυτά είναι πιο αυστηρός..."αν είστε χάλια δεν γίνεται να πάτε." κι εκείνοι υπόσχονταν πως θα είναι καλά.
Εγώ από την άλλη σκέφτομαι λίγο διαφορετικά πως δηλαδή,  η καλή διάθεση είναι δύναμη και ξέρω  καλά,  πως η καλή ψυχολογία μπορεί να γίνει φάρμακο.
Οπότε χωρίς δεύτερη σκέψη πήγαν...Σηκώθηκαν χωρίς καμία γκρίνια στις 06.30 πρωί Κυριακής πήραν αμίλητοι και γρήγοροι χωρίς την παραμικρή γκρίνια τα σακίδια τους που εννοείτε είχαν ετοιμάσει από βραδύς χωρίς καν εμείς να τους το ζητήσουμε και εξαφανίστηκαν! Αυτά κάνουν όταν είναι να πάνε κάπου που αγαπούν σε αντίθεση με την εικόνα του κουρασμένου γέρου που παρουσιάζουν τα πρωινά που σηκώνονται για να πάνε στο σχολείο!
Πήγαν λοιπόν και γύρισαν το βράδυ σερνόμενοι και απίστευτα κουρασμένοι,  μα απόλυτα υγιής με κάτι μάτια....Αχ με κάτι μάτια λαμπερά και κάτι ακόμη...με μάτια χορτάτα!

Μάτια χορτάτα κι όταν τους βλέπω έτσι θυμάμαι πάντα τη γιαγιά μου να λέει "τον χορτάτο άνθρωπο μην τον φοβάσαι"....Για εκείνη το "χορτάτος" σήμαινε κάτι άλλο γιατί είχε περάσει κατοχή, μα η φράση της είναι πάντα επίκαιρη, πάντα σωστή.
Η δική μας γενιά είναι χορτάτη από φαγητό και "πεινάει" για άλλα...Αυτά φοβάμαι τα "άλλα". Κι όταν βλέπω τα παιδιά μου χορτασμένα από παιχνίδι και συναίσθημα, σκέφτομαι...καλά τα καταφέραμε και σήμερα. Μια ημέρα που δεν πήγε χαμένη. Μια ημέρα γεμάτη συναισθηματική τροφή...όχι από αυτή που θρέφει τα κόκαλα, μα από αυτή που θρέφει την ψυχή...και την κάνει γερή, άτρωτη και ευτυχισμένη...
Συχνά λέμε "τα παιδιά πρέπει να τρώνε καλά, είναι στην ανάπτυξη". Πόσες φορές το σκεφτήκαμε αυτό για την συναισθηματική τους ανάπτυξη;  όπως λοιπόν τα παιδιά πρέπει να τρώνε καλά γιατί βρίσκονται στην ανάπτυξη, με την ίδια λογική, τα παιδιά πρέπει να παίζουν πολύ, να γελούν πολύ, να νιώθουν πολύ με όλες τους τις αισθήσεις. Αυτή είναι η συναισθηματική τους τροφή και την χρειάζονται ...γιατί είναι πάνω στην ανάπτυξη!
Αν παίρνουν πολύ ασβέστιο θα κάνουν γερά κόκαλα και με αυτά τα κόκαλα θα πορευτούν όλη τους τη ζωή...Αν γελούν πολύ θα  είναι ευτυχισμένα, αν παίζουν πολύ, αν έχουν καλή επαφή με την φύση θα αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, θα γίνουν θαρραλέα κι άτρωτα. Αν πάρουν την σωστή δόση αγάπης, θα γίνουν ελεύθερα, αλεξίσφαιρα στον πόνο.

Αν σκεφτόμασταν  για την ψυχή τους,με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε για το σώμα, τα γερά κόκαλα και την καλή ανάπτυξη, ίσως να δημιουργούσαμε πιο χαρούμενους, πιο χορτάτους ανθρώπους!
Μα είμαστε μια γενιά που μεγάλωσε χωρίς στερήσεις χωρίς πείνα σωματική και σαν να μην νιώθουμε ακριβώς τι σημαίνει να είσαι πεινασμένος...οπότε δεν εκτιμούμε ακριβώς και το τι σημαίνει να είσαι χορτάτος!

Τα χορτάτα παιδιά, έχουν μεγάλες ψυχές, και μάτια που λάμπουν σαν πυρωμένα κάρβουνα! Τα χορτάτα παιδιά, ξέρουν να μοιράζονται γιατί είναι χορτασμένα. Τα χορτάτα παιδιά ξέρουν να αγαπούν και να το δείχνουν γιατί η αγάπη είναι η βάση τους... Τα χορτάτα παιδιά, γίνονται χορτάτοι ενήλικες! Χορτασμένοι, γεμάτοι, γαλαντόμοι και γενναιόδωροι, γιατί έχουν αποθέματα.
Γιατί πήραν τόση φροντίδα, τόση αγάπη, τόση εμπιστοσύνη που η ψυχή τους έγινε γερή σαν τα κόκαλα που πήραν πολύ ασβέστιο και το σώμα που πήρε πολλές και χρήσιμες βιταμίνες όταν έπρεπε...
Αλλιώς....σύντομα θα φανεί η έλλειψη κι ύστερα, θα πρέπει κανείς να παίρνει συμπληρώματα μια ζωή για να μην γίνουν θρύψαλα τα αδύναμα κόκαλα του...Τι τραγωδία τα αδύναμα κόκαλα σε έναν  άνθρωπο, τι πόνος η αδύναμη πεινασμένη ψυχή που προσπαθεί μετά από χρόνια χαμένα να μάθει να νιώθει να εκτιμά, να μην φοβάται...Να μην φοβάται πως η πείνα θα ξανάρθει...

Είχαμε έναν σκύλο, τον Άρη, τον είχαμε βρει στο δρόμο ήταν αδέσποτο.Πέρασε  δύσκολα πολύ στο δρόμο και σαν πρωτοήρθε στο σπίτι μας έκανε σαν τρελός με το φαγητό. Σε αντίθεση με τα άλλα μας σκυλιά, που ζούσαν πάντα σε σταθερό ασφαλές περιβάλλον άδειαζε μονομιάς το μπολάκι του και γινόταν εξαιρετικά επιθετικός με το φαγητό. Με τα χρόνια αυτό άλλαξε...μόλις ένιωσε εμπιστοσύνη πως κι αύριο θα έχει να φάει, μα μέσα του για πάντα υπήρχε μια ένταση στην ώρα του φαγητού και νομίζω πως ακόμη κι όταν ηρέμησε κι ήταν χαρούμενος, σε αντίθεση με τα άλλα μας σκυλιά, τα μάτια του πάντα είχαν μια πικρία μια ανασφάλεια, σαν να μην χωρούσε ακριβώς ανάμεσα μας...σαν να του έμεινε μια φοβία πως μπορεί η πείνα να ξανάρθει...

Σοφή η γιαγιά κι οι παλιοί εκείνοι άνθρωποι που έχοντας ζήσει μια φριχτή σωματική πείνα, ξέρουν πόσο αυτό μπορεί να επηρεάσει έναν άνθρωπο και να τον κάνει να νιώθει πεινασμένος ακόμη και σαν έρθει ο κορεσμός!

Πολλά φοβάμαι για τα παιδιά μου, μα πιο πολύ από όλα με τρομάζει αυτό.Η συναισθηματική πείνα και θέλω να έχουν μάτια λαμπερά. Μάτια χορτάτα όπως ταιριάζει σε όλα τα παιδιά του κόσμου αυτού!Μάτια που δεν λαχταρούν, μα ξέρουν να διεκδικούν για να μην μείνουν ποτέ νηστικά...

Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που τα μάτια τους δεν χόρτασαν ποτέ.Μια τρύπα θαρρείς η ψυχή τους. Μια σκοτεινή άβυσσος...Με ρωτούν, αλλάζει αυτό ποτέ; Αλλάζει. Έτσι απαντώ...Έτσι ελπίζω!
Ο πόνος, μπορεί να παραμείνει, το άγχος, ο φόβος, η πικρία μπορεί να έρχονται καμιά φορά να μας θυμίζουν την πείνα που ζήσαμε την εποχή του μεγάλου μας συναισθηματικού λοιμού...Μα αλλάζει...σαν αλλάξει ο τρόπος που βιώνουμε τον πόνο της πείνας...Αλλάζει σαν φύγει ο θυμός. Αλλάζει μόλις κάνουμε ειρήνη με την έλλειψη μας κι αρχίζουμε να γεμίζουμε τα κενά αλλιώς, έστω και με συμπληρώματα...και τέλος αλλάζει σαν ανοίξουμε την καρδιά μας κι αρχίζουμε να μοιράζουμε με γενναιοδωρία την αγάπη που δεν πήραμε, σαν έπρεπε και τότε...Τότε αρχίζουν τα μαγικά! Τότε γίνεσαι από άνθρωπος ιδέα, αξία, ουσία και φως!

Για εμάς και για όλους τους ενήλικες που έχουν βιώσει στο πετσί τους την πείνα, αυτό πια είναι στόχος μα για τα παιδιά μας, για τα παιδιά του κόσμου...ένας είναι ο στόχος.Τα χορτάτα μάτια τους! Τα λαμπερά τους μάτια!  Γι΄αυτό, ας προσπαθήσουμε σκληρά να δημιουργήσουμε χορτασμένους συναισθηματικά ανθρώπους. Με "γερά κόκαλα". Με γενναιόδωρες ψυχές. Με αντοχή στο φόβο!

Καλημέρα αγαπημένοι!
                                                                                                   Κατερίνα