Το παραμύθι!

Τα παραμύθια...τα αγαπώ. Τα αγαπώ για πολλούς λόγους μα κυρίως γιατί πια για εμένα είναι σημαντικά θεραπευτικά εργαλεία, όπως έγραψα σε ένα παλιότερο μου άρθρο στους Κύκλους Ζωής, για την θεραπευτική δύναμη των παραμυθιών.
Έχουν τεράστια δύναμη και τεράστια συμβολική αξία, με τόσο υπέροχα ξεκάθαρα πρόσωπα και τόσο βαθιά μηνύματα που περνούν στο παιδικό μυαλό με τρόπο λυτρωτικό.
Συνήθως τα παιδιά αγαπούν όλα τα παραμύθια ακόμη και τα πιο τρομακτικά, πλην μερικών εξαιρέσεων. Κι ενώ υπάρχουν παραμύθια σκληρά που μας τρομάζουν και δεν θέλουμε να τα αφηγούμαστε ή να τα διαβάζουμε στα παιδιά μας, υπάρχουν και τα άλλα παραμύθια, εκείνα τα τρυφερά και τόσο γλυκά...όπου πάντα ένα κορίτσι θα σωθεί από τον πρίγκιπα της...

Τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε και μιλούν για κορίτσια φτωχά και ταλαιπωρημένα. Κορίτσια  ορφανά, που δεν αγαπήθηκαν, που μεγάλωσαν σε στάχτες και ζούσαν με αποφάγια κι ήταν έξυπνες μα άτυχες πολύ μέχρι που...μέχρι που έγινε το θαύμα...και συνάντησαν  εκείνον, πάνω στο καλοχτενισμένο του άλογο. Δυνατό, νέο κι όμορφο. Με πλούτη κι εξουσία κι όλοι σαν περνά σκύβουν το κεφάλι από σεβασμό ή μπορεί και φόβο...Κι εκείνη κάνει κάτι και του τραβά την προσοχή...Κάτι μοναδικό, έξυπνο, κάτι γενναίο και πέφτει πάνω της το φως!
Κι εκεί ουσιαστικά το παραμύθι τελειώνει πάντα με ευτυχισμένο τέλος...και μετά στην κανονική ζωή κάτι πάει στραβά και ο πρίγκιπας ξενερώνει από την ίδια του τη δύναμη και το ταλαιπωρημένο κορίτσι μένει μόνο και πάλι από την αρχή....και με την πρώτη ευκαιρία που θα δοθεί το παραμύθι ξαναρχίζει...
Ξαναρχίζει λοιπόν, ξανά και ξανά και για να γίνει αυτό αφήσαμε ένα γοβάκι ξεχασμένο...όλο και κάποιος "πρίγκιπας" θα βρεθεί να το μαζέψει!!!

Μην με παρεξηγήσετε διάβαζα κι εγώ τέτοια παραμύθια στα παιδιά μου, το πρόβλημα αρχίζει με την ανάγκη  να  ζήσω το παραμύθι...
Αγαπώ τα παραμύθια μα τρέμω την ύπουλη δύναμη τους...
Τρέμω μην δημιουργήσουμε μια ακόμη γενιά εξαρτημένων κοριτσιών κι αγοριών, με αδύναμες πριγκίπισσες που περιμένουν έναν πρίγκιπα να τις φιλήσει για να ξυπνήσουν, να τις βγάλει από την μιζέρια τους, να τους σώσει την ζωή και   από την άλλη λαμπερούς ιππότες, που πρέπει να σκοτώσουν θεριά και δράκους για να δείξουν την γενναιότητα τους κι είναι ευθύνη τους  να σώσουν το  κορίτσι και να το κάνουν βασίλισσα.

Τρέμω αυτό το παραμύθι, που έχω μάθει να αγαπώ και να πιστεύω ως παιδί και με κάνει ακόμη και τώρα να νιώθω μπερδεμένη. Θέλω να ζήσω σε ένα κόσμο που τα μικρά κορίτσια και τα αγόρια θα είναι ελεύθερα από στερεότυπα. Ελεύθερα από την ανάγκη για ένα ευτυχισμένο happy end, όπου αυτό θα σημαίνει μόνο πως το αγόρι έσωσε το κορίτσι και το πήρε στο κάστρο του!  Κι αυτή έγινε βασίλισσα κι αυτό είναι κατά βάθος ο γενναίος πολεμιστής... Όχι δεν πιστεύω πια σε αυτά τα παραμύθια, αλίμονο και δεν θέλω τα αγόρια μου να νιώθουν καμία υποχρέωση να αναβιώσουν ένα τέτοιο παραμύθι. Η συντροφικότητα  θεωρώ πως είναι ο στόχος κι όχι η σωτηρία! Κανείς δεν θέλω να με σώσει γιατί υπεύθυνη για την σωτηρία μου είμαι εγώ και θα ήθελα αυτό να το νιώσουν όλα τα νέα κορίτσια που αφήνονται να χαθούν σε ένα παραφουσκωμένο έρωτα και σε όλα τα νέα αγόρια που νιώθουν την ευθύνη να αποδείξουν την γενναιότητα τους σε ένα παραφουσκωμένο έρωτα.
Πριν πολλά χρόνια είχα ακούσει μια συνέντευξη της αγαπημένης Ειρήνης Παπά που είχε πει, "Η Σταχτοπούτα είναι ένα  αισχρό παραμύθι".
Σε μια εποχή που κι εγώ έψαχνα να βρω την δική μου γυναικεία ταυτότητα και τον ρόλο μου ως κορίτσι, είχα ξαφνιαστεί και μου πήρε  καιρό και πολλή συνειδητοποίηση για να αντιληφθώ σε βάθος την έννοια του "αισχρού" ακριβώς γιατί λατρεύω τα παραμύθια και σέβομαι την δύναμη τους. Μα η αλήθεια είναι πως αυτή ακριβώς η δύναμη δρώντας με απαλότητα στο υποσυνείδητο των παιδιών μας,  δημιουργεί προσδοκίες, στερεοτυπικές εικόνες,  ανάγκες και πεποιθήσεις. Δημιουργεί πονεμένες Σταχτοπούτες και Πρίγκιπες σωτήρες.

Ο παραμυθένιος έρωτας δεν ξέρω αν υπάρχει, μα ακόμη κι αν υπάρχει δεν θα ήθελα τα νέα παιδιά να τον έχουν ανάγκη, τουλάχιστον με αυτή του την μορφή! Στον έρωτα κι οι δυο είναι θύματα κι οι δυο σωτήρες. Κι οι δυο κουρελήδες κι οι δυο βασιλιάδες. Στον έρωτα κι οι δυο είναι εξαρτημένοι κι οι δυο ελεύθεροι.Ο έρωτας είναι παιχνίδι και μπαίνεις δίχως όρους δίχως κανόνες όπως,  εγώ θα είμαι ο αδύναμος, εσύ ο δυνατός, Εγώ θα σε αγαπήσω, εσύ θα με σώσεις. Εγώ θα σε σώσω εσύ δεν θα με προδώσεις...κι άλλα τέτοια.Ο έρωτας είναι αφοσίωση και προδοσία μαζί.  Στον έρωτα μπαίνεις γυμνός και τον κοιτάς στα ίσα.Ισότιμα, με καθαρότητα, όπως του αξίζει, όπως αξίζει σε όλους μας!
Ο έρωτας είναι ελεύθερος να κάνει ότι γουστάρει και γι' αυτό είναι μαγικός.

Ημέρα του έρωτα σήμερα...κι εμείς μάθαμε να περιμένουμε το παραμύθι. Για χρόνια περιμέναμε να ζήσουμε το παραμύθι για να είμαστε ευτυχισμένοι...Μα το παραμύθι τέλειωσε!

Αν θέλεις να ζήσεις παραμύθι κλείσου στην φυλακή σου, μα αν θέλεις να ζήσεις έναν έρωτα, μην πιστεύεις στα παραμύθια. Πίστεψε στην ζωή και ζήσε την και αφέσου να πονέσεις, να νιώσεις, να γδαρθείς, να γελάσεις με την ψυχή σου, να πετάξεις και να γκρεμοτσακιστείς...μα μην περιμένεις να σωθείς από κάποιον άλλο...Μην δίνεις αυτή την ευθύνη, αυτή την εξουσία, αυτή την κούφια δύναμη σε κανέναν. Δεν το αξίζει καμία σχέση αυτό.
Αν θέλεις να αγαπηθείς, ζήσε έναν έρωτα. Μα αν θέλεις να σωθείς, να θυμάσαι πως ένας έρωτας ναι σου δίνει δύναμη μα αν στ'αλήθεια περιμένεις από κάποιον να σε σώσει, κοίτα στον καθρέφτη σου! Ο μόνος που μπορεί να σε σώσει είσαι εσύ...

Καλημέρα αγαπημένοι!
                                                                                                    Κατερίνα