Ξέρουμε να δίνουμε, να παίρνουμε. Ξέρουμε να κάνουμε μπροστά και να γυρνάμε πίσω. Κάποτε μένουμε στο πίσω, κάποτε περπατάμε μόνο μπροστά και κάποτε κολλάμε στο εδώ. Στο πουθενά. Στο κάπου εκεί. Στο τίποτα. Δίχως στόχο. Δίχως σχέδια. Δίχως σκοπό...
Αναρωτιέμαι πως γίνεται. Πως γίνεται αυτό! Δυο χέρια δυο δυνατά πόδια, ένα άξιο μυαλό, ένα σώμα γεμάτο υγεία, ζωή γεμάτη ευκαιρίες κι ανθρώπους και χαρά...κι όμως κάποιοι άνθρωποι χαμένοι στο πουθενά. Μια στο πίσω μια στο μπροστά και πάντα στα χαμένα...
Δικαιολογίες χιλιάδες. Παντού. Σαν όλα τα βλέπεις και τα βιώνεις σαν βάρος μπορείς εύκολα να ξεγελαστείς από τον εαυτό σου και ψήνεσαι....Η ατυχία. Η συγκυρία....Η κρίση...Για όλα φταίει η κρίση.Του κόσμου. Της οικονομίας. Του πολιτισμού Του κράτους. Του άλλου....η κρίση του άλλου κι όχι η δική μου!
Θυμώνω με αυτό! Θυμώνω γιατί θυμάμαι εμένα. Εκείνη την περίοδο στη ζωή μου που ζούσα σαν φάντασμα. Τότε που έφταιγαν οι άλλοι. Τότε που η ζωή ήταν άδικη και σκληρή...Τότε που δεν μπορούσα να πάρω ευθύνη για τίποτε πόσο μάλλον για τον εαυτό μου! Τι ανακούφιση αυτή η έλλειψη ευθύνης, σκέφτομαι τώρα. Τι υπέροχη ανακουφιστική στάση...το να μην φταις....για τίποτε! Να μην ορίζεις τίποτε. Να μην προσπαθείς για τίποτε., αφού τίποτε δεν εξαρτάται από εσένα.
Ναι θυμώνω και θυμώνω γιατί αυτό το πλάσμα ζει ακόμη μέσα μου. Κάπου κουβαριασμένο σε μια γωνιά του μυαλού μου! Κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη καμιά φορά, το βλέπω...το αναγνωρίζω και λυπάμαι, φοβάμαι τρομάζω που ακόμη υπάρχει! Μια πιο πολύ τρομάζω να ζω πια χωρίς ευθύνη! Τρομάζω να ζω χωρίς σκοπό...
Τρομάζω σαν ο στόχος είναι πιο μακρινός από όσο νόμιζα. Τρομάζω σαν ο πόνος είναι πιο δυνατός από το στόχο. Τρομάζω σαν το κίνητρο είναι μικρότερο από το φόβο. Τρομάζω με το πόσο δυνατό μπορεί να γίνει το μυαλό μου. Πόσο μπορεί να επιβληθεί στο σώμα μου...Ναι το θαυμάζω και το φοβάμαι αυτό το μυαλό! Το υπέροχο μυαλό μου...
Σαν τρέχω κι έχω ένα στόχο τα πρώτα λεπτά που το σώμα είναι ξεκούραστο νιώθω να πετάω. Ωραίο πράγμα αυτή η δύναμη...Αίσθηση σχεδόν υπερφίαλη! Μα εκεί στα πρώτα χιλιόμετρα έρχονται κι οι πρώτες αμφισβητήσεις.Ξαφνικά ο στόχος μοιάζει μεγάλος και μακρινός. Στα πρώτα χιλιόμετρα έρχονται οι πρώτοι πόνοι κι είναι απότομοι, ξεροί ακόμη! Τα πνευμόνια καίνε.Τα γόνατα ασφυκτιούν. Οι μυς είναι ακόμη σκληροί και νιώθεις τραβήγματα. Νιώθεις το βάρος σου. Το σώμα μπερδεύει το μυαλό και εκεί μπορείς εύκολα να χάσεις τη μπάλα!
Ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου όλη τη διαδρομή. Νιώθεις ήδη κομμάτια. Νιώθεις πως όλο αυτό είναι πολύ κι αρχίζεις να ψήνεις τον εαυτό σου πως δεν ήταν καλή ιδέα. Σκέφτεσαι να γυρίσεις πίσω. Σκέφτεσαι να σταματήσεις. Σκέφτεσαι πως έκανες μαλακία. Σκέφτεσαι πως δεν κοιμήθηκες καλά, πως δεν έφαγες καλά, πως μάλλον δεν γυμνάστηκες καλά, πως δεν το θέλεις τόσο για να αντέξεις την ταλαιπωρία, πως ήταν τελικά ηλίθια ιδέα. Κάθε φορά που πονάς λίγο περισσότερο κάθε φορά που νιώθεις το σώμα να μην συνεργάζεται νιώθεις απελπισία. Απελπισία.
Πως θα το καταφέρω όλο αυτό. Είναι πολύ ψηλό, πολύ μακρινό, πολύ ανηφορικό, πολύ δύσκολο...Πολύ δύσκολο!
Κατστρωνεις ιδέες. Πως θα σταματήσεις. τι θα πεις πως πόνεσα, πως ήταν βλακεία, πως ήταν επικίνδυνο.Πως θα σταματήσεις χωρίς να πάρεις ευθύνη εσύ. Πως θα σταματήσεις και θα έχεις μια καλή δικαιολογία πως φταίει κάτι άλλο...Κάτι άλλο κι όχι εσύ!
Αυτό το μυαλό είναι τόσο έξυπνο. Τόσο απίστευτα εύστροφο που αν το αφήσεις σε ψήνει...Αν θέλεις να ψηθείς θα πεισθείς πως μάλλον έχει δίκιο. Θα σταματήσεις. Θα αλλάξεις διαδρομή. Θα ψάξεις έναν λιγότερο δύσκολο, λιγότερο ανηφορικό, λιγότερο ανώμαλο δρόμο.
Θα σκεφτείς πως όλοι αυτοί που τα κατάφεραν δεν χρειάστηκε να περάσουν από εδώ. Μάλλον έκλεψαν δρόμο, παρέκαμψαν δεν πήγαν όλοι με το σταυρό στο χέρι. Όλοι αυτοί δεν ήταν μαλάκες σαν εσένα. Ήταν έξυπνοι. Έκαναν "τσακ" μια έξυπνη κίνηση κι έφτασαν στο τέρμα γρήγορα εύκολα, ξεκούραστα. Σκέφτεσαι πως θα γίνει να φτάσεις ξεγελώντας...εκείνους, εσένα, το δρόμο....Ξεγελώντας τη ζωή!
Πως θα γίνει; πως θα γίνει;...σπαταλάς ενέργεια σκεφτόμενος πως θα γίνει, αντί απλά...να το κάνεις!
Να το κάνεις κι ότι γίνει....
Να πάρεις το ρίσκο κι ας πονάς. Κι ας νομίζεις πως δεν αντέχεις. Κι ας φοβάσαι...
Κάπου εκεί αν δεν ψηθείς και χάσεις πολύτιμο χρόνο. Κάπου εκεί αν δεν σταματήσεις έχεις φτάσει αρκετά μακριά...και θέλεις πια τον ίδιο κόπο για να γυρίσεις πίσω και λες..."δεν έχει νόημα έχω φτάσει ως εδώ! Έκανα πέντε χιλίομετρα"...
Έκανες πέντε ως εδώ, πέντε για να γυρίσεις πίσω, άρα δεν λέει....Δέκα χιλιόμετρα χαμένα...Βλακεία. Συνέχισε λες στον εαυτό σου. Εκεί σε ένα ευλογημένο ισιάδι που λίγο παίρνεις μια ανάσα, συνέχισε του λες. Έφτασες ως εδώ κρίμα είναι! και συνεχίζεις....
Ότι σου λέει το μυαλό σου στα πρώτα μέτρα μια προσπάθειας μην το ακούς. Δεν μιλάς εσύ. Ο φόβος μιλά. Ο φόβος. Μην τον ακούς. Ότι πόνο και να σου δίνει το σώμα σου στα πρώτα πέντε χιλιόμετρα κάθε προσπάθειας μην τα ακούς. Είναι ψεύτικα. Είναι για να σε ξεγελάσει ο μικρός κουλουριασμένος εαυτός σου που ξέρει μόνο να αποτυγχάνει και τρέφεται με τον πόνο σου!Μην το ακούς θα σε μπερδέψει. Αγνόησε του και συνέχισε...Αγνόησε τον!
Το ισιάδι περνάει γρήγορα κι έρχεται πάλι ανηφόρα. "Θα είχα σταματήσει τώρα, θα είχα ησυχάσει" σκέφτεσαι....Η ανηφόρα μεγαλώνει. Μακραίνει. Η ανάσα βγαίνει με ένταση. Ακούς τα αυτιά σου να σφυρίζουν πια. Είσαι στη μέση και να φύγεις να πας που...
Μένεις εκεί και συνεχίζεις και η ανηφόρα πια είναι ατελείωτη. Χιλιόμετρα ανηφόρας λες και κάποιος παίζει με τα νεύρα σου. Θέλεις να εξαφανιστείς να γίνεις μικρός να χαθείς. Θέλεις να τελειώσει όλο αυτό.
Στην επόμενη στροφή σκέφτεσαι και στην επόμενη στροφή κι άλλη ανηφόρα και στην επόμενη κι άλλη κι άλλη και βλέπεις εκεί ψηλά την κορφή του φιδογυριστού δρόμου και σκέφτεσαι...πόσο ψηλά είναι γαμώ την τρέλα μου: έχει κι άλλο...κι άλλο; Πόσο άλλο. Πόσο ακόμη. Πόσο ακόμη ρε συ!!!! Και επιτέλους φτάνεις πλησιάζεις, σέρνεις τα πόδια σου κάνεις ένα τελευταίο κουράγιο και σκέφτεσαι πως τελείωσε μάγκα μου, τελείωσε κι έφτασες σε ένα βήμα, ένα μόνο βήμα μακριά ....και μόλις πιστέψεις πως έφτασες βλέπεις εκεί μακριά...κι έχει άλλο τόσο! Άλλο τόσο! Σου θυμίζει κάτι;
Ο πόνος στο σώμα σε έχει καταβάλει.Τα μάτια τσούζουν. Πονάς, φοβάσαι, σε έχει πιάσει πανικός . ΔΕΝ ΤΈΛΕΙΩΣΕ. Η απελπισία σε τυλίγει σαν σκούρο πέπλο. Θέλεις να ουρλιάξεις, να πονέσεις κάποιον , να πονέσεις εσένα, να σταματήσεις να πιστεύεις, να αναπνέεις, να μοχθείς Απελπισία κι αυτολύπηση...Δεν θα τελειώσει ΠΟΤΕ!!!!
Δεν θα το βγάλεις. Άνθρωποι σε προσπερνούν, αυτοί πως μπορούν; Πως αντέχουν;
Να γυρίσεις πίσω με την αποτυχία στην πλάτη. Αυτό το βάρος δεν το θέλεις. Δεν το θέλεις...Μπορείς κάθε στιγμή να εγκαταλείψεις μα πια σου φαίνεται ακόμη κι αυτό ανώφελο!
κι εκεί ακριβώς...εκεί που τα έχεις χάσει όλα πια και το πίσω και το μπρος. Εκεί στη μέση του πουθενά με το σώμα κομμάτια αρχίζεις και πάλι να τρέχεις. Ο στόχος είναι μακριά. Δεν τρέχεις για το στόχο.Τρέχεις για να τελειώσεις. Τρέχεις γιατί αν μείνεις εκεί θα χαθείς...
Και διαπιστώνεις εκεί ακριβώς στο απόγειο του σωματικού πόνου, πως τώρα πια δεν σε νοιάζει ο πόνος και πως το μυαλό έχει αδειάσει.
Πως δεν υπάρχουν σκέψεις πια μα ένα κενό. Εν βαθύ σιωπηλό κενό...και με αυτό το κενό μπορείς να ζήσεις. Ναι μπορείς να ζήσεις γιατί αυτό θα σε οδηγήσει και πάλι πίσω στο κίνητρο. Θα σε οδηγήσει μπροστά στο στόχο!
Αυτό το σημείο είναι το πιο γοητευτικό κάθε διαδρομής! Είτε είσαι δρομέας. Είτε είσαι κυνηγός ονείρων. όποιος κι αν είναι ο στόχος σου, η αλλαγή ζωής, η αλλαγή δουλειάς, η αλλαγή χώρας, το να πετύχεις επαγγελματικά, το να τα καταφέρεις στις εξετάσεις, το να χάσεις βάρος, το να κόψεις το κάπνισμα, το να κόψεις τα ναρκωτικά, το να αναρρώσεις από ένα χωρισμό, το να επιβιώσεις από μια σοβαρή ασθένεια, το να γίνεις Μαραθωνοδρόμος....όποιος κι αν είναι ο στόχος αν έχεις φτάσει ως εδώ είσαι πια στην τελική ευθεία!
Σου φαίνεται αδιανόητο σε αυτό το σημείο μα είσαι εκεί! Πολύ μακριά ακόμη από το στόχο, μα δίπλα πια στο εσωτερικό σου κίνητρο, που δεν είναι άλλο από την ανάγκη σου να κλείσεις αυτό που άνοιξες!
Το μυαλό ευτυχώς άδειο. Το σώμα ευτυχώς μουδιασμένο κι εσύ εκεί να σε οδηγεί πια το ένστικτο, χωρίς σκέψεις, χωρίς αν, χωρίς γιατί! Το ένα πόδι μπροστά από το άλλο...και προχωράς. Έτσι απλά.
Δεν ακούς. Δεν νιώθεις. Δεν υπάρχεις. Τρέχα!
Το σώμα έχει βγάλει φτερά και δεν καταλαβαίνεις από που βγαίνει αυτή η ενέργεια. Που διάολο ήταν κρυμμένη. Την στιγμή που δεν σου έχει απομείνει τίποτε, βγαίνει αυτή η ενέργεια από τα κατάβαθα της ύπαρξης σου! Κατά βάθος είσαι ένα αρχέγονο πλάσμα που ξέρει να επιβιώνει! Στα κύτταρα σου είναι εγγεγραμμένη η ιστορία του κόσμου. Η επιβίωση ήταν είναι και θα είναι ο παντοτινός σου στόχος! Τρέχα!
Τρέχα μέχρι να μείνεις ξέπνοος μόνο τρέχα. Μην εγκαταλείπεις την προσπάθεια σου. Μην εγκαταλείπεις εσένα. Η ζωή είναι μεγάλη και μακριά. Η ζωή είναι γεμάτη ανηφόρες, κατηφόρες, κακοτράχαλα μονοπάτια και γοητευτικά ξέφωτα...Η ζωή είναι γεμάτη δρόμους, που σε περιμένουν να τους τρέξεις. Μην ψήνεσαι, μην ακούς τις δεύτερες σκέψεις σου, μην τρομάζεις με αυτό που βλέπεις εκεί μακριά, κοίτα αυτό που είναι μπροστά σου. Ο στόχος το επόμενο βήμα. Το επόμενο ταπεινό σου βήμα μόνο αυτό. Όποιος κι αν είναι ο δρόμος, γεννήθηκες για να μπορείς να τον τρέχεις. Τρέχα λοιπόν. Τρέχα!
Το τρέξιμο ήταν δώρο. Με βοήθησε πολύ μα κυρίως μου χάρισε εμένα! Λειτούργησε μέσα μου συμβολικά για κάθε στόχο που έβαζα και με καλλιέργησε. Με δούλεψε. Με έψησε με έναν τρόπο διαφορετικό, μέσα από την σωματική εξάντληση κι έμαθα να σέβομαι την προσπάθεια μου.Τον εαυτό μου. Τα όνειρα μου. Τους στόχους μου. Το τρέξιμο με βοήθησε να ανακαλύψω κομμάτια μου άγνωστα και δυνατότητες μου ξεχασμένες και σε μια περίοδο της ζωής μου δύσκολη και σκοτεινή, άρχισα να με εκτιμώ ξανά! Τώρα κάθε δοκιμασία είναι αλλιώτικη γιατί τρέχοντας έγινε κάτι μαγικό...γυμνάστηκε το μυαλό μου, δουλεύτηκε η υπομονή μου, έφτασα πιο κοντά στην προσωπική μου επίγνωση και όλα απέκτησαν μιαν άλλη διάσταση. Κάθε αγώνας, όσο δύσκολος, άλλο τόσο προκλητικός και τελικά μαγικός... Κάθε αγώνας δώρο! Δεν είναι το τρέξιμο είναι αυτό που συμβολίζει...Είναι ο αγώνας. Είναι η προσπάθεια. Είναι η ζωή!
Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...έτσι δεν λένε; Τρέχα λοιπόν να κυνηγήσεις το όνειρο σου...θα με βρεις εκεί στο δρόμο. Από το ίδιο υλικό κι εγώ. Κυνηγός κι εγώ σαν εσένα...
Καλημέρα αγαπημένοι. Αγαπημένε. Αγαπημένη...Μην μασάς. Μην φοβάσαι. Μην ακούς.Τρέχα!!!
Κατερίνα
