Αλεύρι στα χέρια....

Γεννήθηκα σε μια οικογένεια που οι πίτες ήταν σημαντικό μέρος της διατροφής και όχι μόνο. Μια ακόμη σπουδαία παράδοση. 

Η καταγωγή από την μεριά του μπαμπά Μακεδονίτικη οπότε όλες οι γυναίκες της οικογένειας, γιαγιάδες, θείες, παραθείες, ξαδέρφες, ήξεραν και ξέρουν να ανοίγουν φύλλο στο φτερό! 
Φύλλο λέμε να βλέπεις απέναντι, όχι αστεία!

Το να ξέρεις να κάνεις πίτα είναι λοιπόν καίριας σημασίας και συν όλα τα άλλα δηλώνει και την νοικοκυροσύνη...οπότε τα κορίτσια έπρεπε να μάθουν από μικρά την τέχνη του ανοίγματος του φύλλου κι έπεφτε πίεση μεγάλη... Βούρδουλας λέμε!!!! Δηλαδή σε άλλα χρόνια μακρινά εγώ θα ήμουν η ακαμάτρα του χωριού και θα είχα βολευτεί στο γνωστό ράφι από χρόνια.

Εγώ όμως, έχω μάνα πόντια και δεν είχαμε τέτοια. Δεν έμαθα να ανοίγω φύλλο, άλλα ανέπτυξα μεγάλη αγάπη και ταχύτητα στο να τις τρώω κι όχι να τις φτιάχνω μα πάντα είχα στο νου να μάθω κι όλο επαναπαυόμουν, πως εδώ είναι όλες κάποτε θα μου μάθουν.
Έτσι έφυγε η γιαγιά που ήταν μαστόρισσα μεγάλη, έφυγε και η θεία η κόρη της που ήταν επίσης μαστόρισσα κι έλεγα θα βρω μια ευκαιρία, με την άλλη θεία, την ξαδέρφη ή όποια βρω εύκαιρη, ένα χαλαρό Σαββατοκύριακο που θα βρεθούμε ειδικά για μάθημα ανοίγματος φύλλου, μα κάθε φορά που βρίσκω ευκαιρία προτιμώ τους καφέδες και την ανασύνταξη πληροφοριών (άλλη λέξη για το κουτσομπολιό), μιας και οι σπάνιες πια συναντήσεις μας είναι πολύτιμες...
Στην ανάγκη θα μου μάθει η μαμά μου που έμαθε από τη μαστόρισσα γιαγιά την πεθερά της δηλαδή, με την ιδιαιτερότητα όμως, πως φτιάχνει τέλειες πίτες μα δεν είναι καλή στο να ανοίγει φύλλο.


Πριν λίγες μέρες ήμουν στο πατρικό και με έπιασε μια αναλαμπή στα σοκάκια του Παλαιού Παντελεήμονα κι αποφάσισα να αγοράσω έναν μακρύ πλάστη σαν της γιαγιάς μου. 

Τον είδα ξαφνικά μπροστά μου και....δεν μπορούσα να αντισταθώ σαν να ξύπνησε μια μνήμη, μια ανάγκη. 
Τον αγόρασα περιχαρής και σήμερα μιλώντας με την φίλη μου την Έφη παλιά, δουλεμένη νοικοκυρά,της είπα για τα σχέδια μου. Εκείνη χοροπήδησε. 
Η Έφη βλέπεις είναι από την Κορυτσά κι εκεί έχουν την ίδια παράδοση με τις πίτες. "Εγώ θα σου μάθω" μου είπε η Έφη που τα Χριστούγεννα ανοίγει 80 φύλλα τσιγαρόχαρτα, για τον μπακλαβά!!!!!

Εγώ να πούμε την αλήθεια είχα δουλειά. Από την δική μου την δουλειά την δουλειά του γραφιά δηλαδή με ένα βουνό υποχρεώσεις που πρέπει να κλείσουν κάθε Παρασκευή και δεν είχα περιθώριο....μα είχα μια χαρά και μια ανάγκη να κάνω κάτι απλό με τα χέρια μου και να χρησιμοποιήσω τον καινούριο μου πλάστη που μύριζε ξύλο, που δεν αντιστάθηκα στο ξεσήκωμα της! 
"Άντε, άντε μου είπε δουλειά θα κάνουμε κι εμείς δεν θα κάνουμε μπουνταλαλίκια, έλα στρώσου!"
Γέλασα. Την ξέρω απίστευτα πολλά χρόνια και την αγαπώ την Εφούλα μου και την αυστηρή φωνή της  που έχει όμως μια μαμαδίστικη τρυφεράδα. 

Θα σου δείξω! Μου είπε και μου έδειξε... "Η δασκάλα λέει έτσι να το κάνεις...α ταμάμ! Τώρα γύρνα το και πάτα, πάτα μην το φοβάσαι εσύ είσαι η νοικοκυρά, εσύ ξέρεις. Άιντεεεε! Ζούλα καλέ, δεν παθαίνει τίποτα, ωωωω μπράβο Κατερίνα η δασκάλα σου,  λέει μπράβο!" 

Εφούλα, η απίστευτη κι υπέροχη, δασκάλα μου....
Έπιασε τα αλεύρια, τα νερά και τα λάδια δίχως φόβο, δίχως δισταγμό και τα χέρια της, τα χέρια της παλιάς νοικοκυράς. Τα χέρια της μάνας. Αλευρωμένα. Δουλεμένα. Πονεμένα...Με συγκίνησαν τα χέρια της, μα πιο πολύ...με συγκίνησαν τα δικά μου χέρια που άγγιζαν το αλευρωμένο ξύλο και τον πλάστη και μου θύμισαν τόσο τα χέρια της γιαγιάς, της μαμάς, των θειάδων που κουβαλώ μέσα μου.... και ταράχθηκα γιατί εκεί διαπίστωσα πως τα χέρια μου είναι πια χέρια μεγάλης γυναίκας. 
Χέρια γεμάτα μνήμες... Άγγιξαν χώματα, σώματα,  κράτησαν παιδιά, χάιδεψαν ζώα που αγάπησα, έπαιξαν με μολύβια και μελάνια και τώρα πλήκτρα...έπλασαν ζυμάρια, χαιρέτησαν, αποχαιρέτησαν...χέρια που έζησαν κι είναι πια γεμάτα με τις γραμμές που η ζωή τους χάρισε. 

Τα Σημάδια τους...Τα Σημάδια μου...

Το άνοιξα λοιπόν το φύλλο κι έφταιξα την πρώτη μου πίτα!

Μύρισε το σπίτι ψημένο ζυμάρι και παιδικά χρόνια και ξεχύθηκαν οι μνήμες... 

"Τι πίτα έκανες ωρε Κατερίνα!!! Δες τι πίτα έκανες!!!" Μου έλεγε η Έφη με χαρά, κι ήξερα πως το κάνει για να με εμψυχώσει γιατί δεν την έκανα μόνη μου μα ακόμη κι έτσι ήταν η πρώτη μου προσπάθεια κι ήταν καλή. Την αγκάλιασα...σαν χαζή λες κι έκανα κάτι πολύ σημαντικό....κι έκανα! 

Γιατί τελικά δεν ήταν η πίτα...ήταν η σύνδεση μέσα μου. Η σύνδεση με ένα μου αρχέγονο κομμάτι που κρατάει όλη την μνήμη της φαμίλιας μου και την μεταφέρει με καθαρότητα μέσα από τα χέρια μου τα αλευρωμένα, σε κάθε τι που ζωντανεύει και γίνεται τροφή και σπόρος και ιστορία που δεν ξεγράφει μα συνεχίζεται, μέσα από τους τρυφερούς κύκλους που ανοιγοκλείνουν στη ζωή μας.
Τόσο απλά, τόσο πολύτιμα... 

Παρασκευή...μια πίτα μου ανέτρεψε το πρόγραμμα, αλλά μου θύμισε τόσα και μου έμαθε άλλα τόσα!

Καλησπέρα αγαπημένοι, είμαστε η συνέχεια αυτών που αγαπήσαμε... τι γλυκό σαν ξυπνούν μέσα μας, τρυφερές μνήμες.
                                                                                                                             Κατερίνα