Ανάσα και φως...

Κάποτε οι μέρες ήταν αλλιώτικες θαρρείς πιο ξέγνοιαστες Έτσι τουλάχιστον νιώθω. Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες και σκέφτομαι τι ωραία. Μα πόσο ήρεμα ήμασταν τότε, πόσο περισσότερο χρόνο είχαμε, πόσες περισσότερες ευκαιρίες... Ίσως και να είναι αλήθεια, ίσως όχι...δεν ξέρω πια. Απλά νιώθω πως μεγαλώνοντας κι εμείς και τα παιδιά, αυξάνονται κι οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις και όλα γίνονται περισσότερο πολύπλοκα, με αποτέλεσμα οι χρόνοι μας να είναι ακόμη πιο πιεστικοί και άρα οι στιγμές μας λιγότερες και άρα πιο πολύτιμες!

Έτσι σαν υπάρχει έστω κι ο ελάχιστος χρόνος έχουμε την ανάγκη να τον περνάμε μαζί. Το ίδιο και τα παιδιά. Είναι εντυπωσιακό γιατί ξέρουμε πως σαν τα παιδιά μεγαλώνουν θέλουν να περνούν όλο και λιγότερο χρόνο με εμάς κι όλο και περισσότερο χρόνο με τους φίλους τους. Η αλήθεια είναι αυτή μα υπάρχει και μιαν άλλη αλήθεια. Πως με την κάθε ευκαιρία που θα δοθεί μας ψάχνουν. Αποζητούν στιγμές, σκαλίζουν μνήμες. Θέλουν κάποιες σταθερές να μην αλλάξουν και όλα αυτά που με κόπο κι αγάπη δημιουργήσαμε μαζί τους ως αναμνήσεις φαίνεται να τις έχουν ανάγκη και να τις αποζητούν
Έτσι σαν βαριούνται και νιώθουν εκείνη τη σπαρίλα όπου τίποτα δεν έχει νόημα αν τους ρωτήσουμε τι θέλετε να κάνουμε θα ζητήσουν αυτά που αγαπούν να κάνουν μαζί μας κι όλα απαραίτητα εμπεριέχουν κίνηση και φύση...
Αυτή τη φορά λοιπόν ζήτησαν θάλασσα! Η άμμος και τα παιχνίδια στους αγαπημένους μας αμμόλοφους τέτοια εποχή έχουν πάντα την τιμητική τους...άλλωστε κάπου εκεί κοντά της, βρίσκεται και το αγαπημένο μας Happy Place....

Μια υπέροχη λαμπερή ημέρα. Δεν ήμασταν εξοπλισμένοι όπως συνήθως καθώς λείπαμε από την βάση μας και δεν είχαμε παιχνίδια ομπρέλες ή οτιδήποτε μπορεί να χρειαζόμασταν για ένα ωραίο πικ νικ στον ήλιο...Μα δεν είχε σημασία, εκείνοι βρήκαν τον τρόπο να απολαύσουν την ημέρα. Σταθήκαμε σε ένα σημείο όπου ένα μικρό ρυάκι κατέβασε το νερό του κι ενωνόταν με την θάλασσα. Αυτό ήταν. Έφτιαξαν φράγμα. Έπαιξαν κυνηγητό. Έγιναν μούσκεμα... Οι φωνές τους όχι τόσο παιδικές πια, γέμιζαν το άδειο τοπίο. Οι γιοι μας, έφηβοι πια. Πόσο παράξενο!Μεγάλωσαν, μα και τι μ'αυτό. Το παιδί μέσα τους ξέρει να αφήνεται και να απολαμβάνει. Ξέρει να παίζει, να γελά, να είναι πάνω από όλα παιδί! Ευλογία το να κρατάς ζωντανό αυτό το παιδί μέσα σου...
Ξάπλωσα στην λευκή ζεστή άμμο και κοιμήθηκα έτσι απλά. Ο ήλιος με ζέσταινε, οι φωνές τους με νανούριζαν και με πήρε ένας γλυκός ξεκούραστος ύπνος.
Απέναντι ο χιονισμένος Όλυμπος κι η ακτογραμμή απλωνόταν κάτασπρη και καθαρή μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι. Ημέρα λαμπερή γεμάτη από εμάς... Πόδια βρεγμένα, ρούχα και παπούτσια και μαλλιά  γεμάτα άμμο και μάτια γεμάτα φως. Μάτια χορτάτα...
Κι ύστερα επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, με τη γειτονιά όλη να μοσχομυρίζει μπακαλιάρο τηγανητό. Μυρωδιά Ελλάδας! Με τα ποντιακά οτία, τις πίτες και τα γλυκά ροξάκια να στολίζουν το γεμάτο τραπέζι. Στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού με την ολάνθιστη πασχαλιά και τα χαρούμενα λουλούδια να χρωματίζουν την αυλή.

Οι στιγμές λιγοστεύουν γι' αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό το να τις κυνηγήσουμε. Το να σταματήσουμε το χρόνο. Το να μην αφήσουμε να φύγουν να χαθούν. Το να μην μετανιώσουμε που δεν τις δώσαμε την αξία που τους έπρεπε.

Καλημέρα αγαπημένοι. Χάνομαι βρίσκομαι. Προσπαθώ να μην εγκαταλείπω, τον εαυτό μου, το σύντροφο και τα αγόρια μου, εσάς, το blog, τους φίλους, την δουλειά μου, τους λατρεμένους Κύκλους μου, τους συγγενείς, τα υπέροχα λουλούδια μου, τους συνεργάτες μου, το νέο βιβλίο...όλα αυτά που αγαπώ. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως η ζωή μου θα ήταν τόσο απίθανα πολύπλοκη. Ίσως γιατί πάντα κυνηγούσα την απλότητα. Μα ακόμη και στην απλότητα της η ζωή αναπόφευκτα είναι απαιτητική κι υπάρχουν φορές που νιώθω όλο αυτό να με καταπίνει....και τότε έρχονται πάντα σε προτεραιότητα οι σταθερές μου. Οι βάσεις μου...εκείνοι, μια λαμπερή ημέρα μαζί τους κι η ανάσα της θάλασσας μέσα μου...κι όλα βρίσκουν πάλι την κανονική τους διάσταση...καθώς η ισορροπία μου βρίσκεται τελικά στα μάτια τους. Στα λαμπερά τους μάτια...Γατί τελικά για εμένα εκεί βασιλεύει η χαρά!

Καλημέρα Καλημέρα Καλημέρα, με ανάσες και φως σε αυτή την ηλιόλουστη χώρα...που μπορεί να παίρνει μα αλίμονο, ξέρει και να δίνει!
Η μαγική μας Άνοιξη είναι επιτέλους εδώ...
                                                                                                                       Κατερίνα
Άλλες μέρες που αγαπήσαμε με ανοιξιάτικα παιχνίδια και πικ νικ στην άμμο...
Πίσω από τους αμμόλοφους.
Άμμος κι αιωνιότητα