Βροχή....

Κατά την διάρκεια των σπουδών μου ως Δραματοθεραπεύτρια έπρεπε να κάνουμε κάτι που ούτε το είχα ποτέ φανταστεί. Έπρεπε να δραματοποιήσουμε και να παρουσιάσουμε την ζωή μας. Ήταν μια δοκιμασία στα πλαίσια των μαθημάτων και ονομαζόταν Αυτοβιογραφία.

Είχαμε δεκαπέντε λεπτά να παρουσιάσουμε με όποιον τρόπο θέλαμε την ζωή μας δραματοποιώντας την. Είχε τρεις μήνες προετοιμασίας ο κάθε ένας στην διάθεση του και θυμάμαι εκείνη την περίοδο ως την πιο δημιουργική κι επίπονα συναισθηματική. Έγραφα, έσβηνα, αφαιρούσα σκηνές κι ύστερα πρόσθετα κι ύστερα αφαιρούσα κι ύστερα ξαναπρόσθετα.... Πως να ορίσεις κάτι ως περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό. Ποια κομμάτια της ζωής σου να βγάλεις στο φως, ποια να αφήσεις στα σκοτάδια.; Τι να αγγίξεις και τι όχι;...

Το μόνο που θυμάμαι ξεκάθαρα από εκείνη την περίοδο της αναζήτησης είναι πως η μουσική που θα έντυνε την παρουσίαση μου ήταν για εμένα η απόλυτη επιλογή από την αρχή. Η μοναδική. Δεν ήξερα βασικά πράγματα μα ήξερα από το πρώτο λεπτό που μας ανακοινώθηκε, πως θα μιλούσα μέσα από την Βροχή του Χατζηδάκι...

Αυτό θυμάμαι και δυο ακόμη πράγματα....τον Mavuso, τον συμφοιτητή μου από την Νότια Αφρική που είχα διαλέξει να παίξει στην παρουσίαση μου και να έχει το ρόλο του Δέντρου. Τον φέρνω στο μυαλό μου έτσι λεπτό και πανύψηλο με το βελούδινο εβένινο δέρμα του. Είχε τα χέρια του απλωμένα στον ουρανό κι έμοιαζε θεόρατος, μέσα στο σκοτάδι που ήταν απλωμένο στη σκηνή. Δεν ήταν απλά ένα δέντρο μα ήταν Το δέντρο.....ένα σύμβολο τόσο δυνατό και σημαντικό που με διακινεί πάντα, σαν το μνημονεύω. Το δεύτερο που θυμάμαι είναι εμένα να χορεύω πάνω στην άδεια σκηνή με το κομμένο δέντρο πλάι μου, που όμως ήταν ολοζώντανο μέσα μου και άπλωνε τα κλαδιά του παντού και γύρω μου να χορεύουν σκιές που φώναζαν το όνομα μου κι όλα αυτά στον αξέχαστο ρυθμό της Βροχής. Ένα σκοτεινό σκηνικό γεμάτο φαντάσματα κι άγρια ξωτικά....ένα σκηνικό που λειτούργησε τόσο επουλωτικά και θα μ'ακολουθεί σαν φάρος η μνήμη του, με την βροντερή φωνή του Mavuso και την βροχή να πέφτει ορμητικά στο μυαλό μου και να φέρνει την κάθαρση!

Ήταν μια δύσκολη παρουσίαση, αμφιλεγόμενη αφού είχε τόση ένταση που δημιούργησε αμφίρροπα συναισθήματα στο κοινό καθώς υπήρχαν άνθρωποι που ένιωσαν ψυχική ανάταση κι ένταση κι άλλοι που ένιωσαν προσβολή και θυμό....και με το δίκιο τους αφού ο θυμός ήταν το κύριο επικοινωνιακό μου συναίσθημα για χρόνια...

Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα κι έφυγαν πολλά, μα από όλα αυτά μέσα μου έμεινε...η Βροχή! Η βροχή του Χατζιδάκι που σαν την ακούω γυρίζω πίσω σε δευτερόλεπτα. Πάω σε εκείνη την σκηνή, σε εκείνη τη στιγμή σε εκείνο το άγριο συναίσθημα...Έτσι έγραψα την βροχή στο mp3 μου για να μπορώ να τρέχω μαζί της στις ατέλειωτες μοναχικές διαδρομές μου, να νιώθω μαζί της, να φουσκώνω μαζί της...Είναι σαν να είναι δική μου. Δική μου κάθε σταγόνα, κάθε νότα, που άλλοτε βγαίνει με ένταση κι ορμή κι άλλοτε με τρυφερότητα. Έχει κάτι το τρελό αυτό το κομμάτι, τρελό  και καθησυχαστικό μαζί!

Λατρεύω αυτή την εποχή. Αυτές τις Ανοιξιάτικες μέρες που ξεκινούν με έναν ήλιο διστακτικό κι ύστερα ξαφνικά μαζεύονται τα σύννεφα και βαραίνει ο ουρανός. Τα χρώματα γίνονται βαθιά κι έντονα κι ύστερα οι πρώτες στάλες, η μυρωδιά της γης...και ξανά ήλιος κι αέρας....κι όλα αυτά ντυμένα με την μουσική του Χατζιδάκι μέσα μου...Θεέ μου τι ομορφιά!

Μια ημέρα βγήκα για τρέξιμο.Ξεκίνησα με ήλιο και έτσι ξαφνικά ήρθε η μπόρα. Ήξερα πως δεν θα προλάβω να γυρίσω σπίτι χωρίς να βραχώ κι είπα "ε και; ας βραχώ"...και βράχηκα! Έγινα μούσκεμα τρέχοντας με ένταση και με την βροχή να μουσκεύει το μυαλό μου θαρρείς. Χάθηκα μέσα μου, με την μουσική να ουρλιάζει στα αυτιά μέσα από τα ακουστικά. Ήταν σαν ο εγκέφαλος μου να είχε απόλυτα συγχρονιστεί με τα σύννεφα, τις υπέροχες καθαρές εικόνες και τα ολοζώντανα χρώματα των δέντρων και του χορταριού και τα πόδια μου δυο φτερά τα ένιωθα που με βοηθούσαν να πετάξω. Έτσι ένιωθα να πετάω...Η αναπόληση σταμάτησε σαν σταμάτησε δίπλα μου ένα αμάξι. Τρόμαξα. Σταμάτησα. Κατέβασε το παράθυρο και μου είπε "Καλά δεν βλέπεις ότι βρέχει τι θέλεις να πουντιάσεις; Σε ψάχνω παντού!" και μου έστειλε μέσα από το παράθυρο μια πετσέτα που είχε φέρει μαζί...Αυτά κάνει το τρελό μου αγόρι.... 

"Μπες στο αμάξι" μου είπε "η τρέλα σου δεν έχει όρια." Ήταν σαν να μου μιλούσε η μαμά μου με εκείνη την τρυφερή αυστηρότητα που πίσω της κρύβει ανησυχία.

"Θα έρθω τρέχοντας" του είπα "έτσι κι αλλιώς βράχηκα."
"Αποκλείεται" απάντησε κι ήξερα πως το εννοούσε, οπότε μπήκα στο αμάξι για να του κάνω το χατήρι....

Από τότε, συνέχισα και συνεχίζω, να τρέχω στην βροχή. Σε αγώνες, σε προπονήσεις, σε πρωινά φθινοπωρινά ή καλοκαιρινά απογεύματα σε μπόρες και ψιχάλες...συνέχισα να τρέχω και να νιώθω και να συνδέομαι με το μέσα μου....ακούγοντας την φωνή του Mavuso, που ως δέντρο φώναζε το όνομα μου ανάμεσα σε ένα τέλος, έναν αποχαιρετισμό κι ένα καλωσόρισμα που δεν μπορούσα τότε να δω. Ανάμεσα στα δικά μου δάκρυα που μπλέκονταν με τις μαγικές άγριες νότες φέρνοντας στο νου μου εκείνο το τσέμπαλο σε μια έρημη εκκλησία θαρρείς  με  έναν υπέροχο συμβολισμό ίδιος με εκείνον του κειμένου του Χατζιδάκι που συνοδεύει το έργο του, καθώς στεκόμουν ξαφνικά μετά από όλο αυτό το τρελό στροβίλισμα εκεί μπροστά στην πόρτα ενός σπιτιού...γκρεμισμένου πια, μα πάντα ανοιχτού για εμένα. Το σπίτι μιας μάνας....Το "σπίτι" μια πατρίδας!

Ίσως για αυτό η βροχή να είναι τόσο βαθιά συνδεδεμένη μέσα μου με την ίδια μου την ύπαρξη  μα και με την ύπαρξη  όλων μας καθώς οι σταλαγματιές του ουρανού δίνουν ζωή και κρατούν γερές τις βαθιές μας ρίζες. Όλα αυτά σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό, μέρες που είναι με βαθιά περισυλλογή. Χάθηκα μα είμαι πάντα εδώ κι  έρχονται κι αυτά τα μαγικά σύννεφα και γεμίζουν με χρώματα τον ουρανό, ξεσπούν μπόρες γεμάτες καθαρότητα κι έρχεται μετά αυτή η δραματική κάθαρση μέσα μας...Λατρεμένες μέρες, λατρεμένη εποχή!

Αυτή η βροχή, η βροχή της Άνοιξης, είναι η μόνη που δεν με φοβίζει γιατί ξέρω πως θα κρατήσει λίγο και θα είναι ανακουφιστική πολύ!

Μέσα μας έχουμε ένα πλάσμα δραματικό, λίγο υπερβολικό, λίγο πληθωρικό...όλοι μας! Κάποιες φορές ακούω στίχους και τραγούδια και νότες παντού και μιλώ μ' αυτές. Κάποιες φορές θυμάμαι την Μελίνα κι εκείνο το θεϊκό..."παίξε Πίπη παίξε"...ζω με αυτή την μαγική της επανάληψη....την έχω πει τόσες φορές σε ανθρώπους με τρόπο κινηματογραφικό και κάποιες φορές και σε εμένα...και  άλλες φορές βγαίνω εκεί έξω με τα αθλητικά μου παπούτσια έτοιμη θαρρείς να πετάξω πάνω από τις σκέψεις, πάνω από τον πόνο, πάνω από τη θλίψη των ανθρώπων. Κοιτάζω τον ουρανό, τον υπέροχα καθαρό...μα ποιος ξέρει πόσο γρήγορα θα τον φορτώσουν με γκρίζο τούτα τα σύννεφα και σκέφτομαι..."Δώσε Μάνο, δώσε"....να έρθει η βροχή! Να φύγει η απόγνωση....Δώσε....

Αγαπημένοι...Μ. Δευτέρα....η αρχή της πιο όμορφης εβδομάδας του χρόνου...

Μια προσωπική διαδρομή η σημερινή  ανάμεσα σε στάλες και ριπές ανέμου. Σε ήλιους και καθαρούς ουρανούς...Ένα πανηγύρι η ζωή. Άλλοτε βροχερό κι άλλοτε ηλιόλουστο και στην μέση εμείς πρωταγωνιστές πάνω στην άδεια μας σκηνή, να γράφουμε, ότι δεν ξεγράφεται...
Η βροχή του Χατζηδάκι ήταν και είναι η απόλυτη μουσική υπόκρουση για εμένα...εσύ...τι θα διάλεγες για να παίξεις πάνω στην άδεια σκηνή την δική σου ζωή; Ποια θα ήταν η δική σου μουσική υπόκρουση...
Ας μπούμε σε ένα ταξίδι εσωτερικό. Σκαπανείς της δικής μας ιστορίας.Να βρούμε τον θησαυρό μας, να τον ανακαλύψουμε, να τον δημιουργήσουμε, να τον φέρουμε στο φως...να τον ντύσουμε μουσικά και να το αναβιώσουμε έστω και στο μυαλό μας...
Μια υπέροχη και γενναία επουλωτική διαδικασία....

Σας προσκαλώ λοιπόν...θα ήθελα τόσο να ακούσω το δικό σας μουσικό κομμάτι....

Σας ευχαριστώ που είστε εδώ αγαπημένοι μου, παρόλο που εγώ χάνομαι. Καλή Μ. Εβδομάδα...με εσωτερικότητα και φως...Ακούστε το βίντεο με τη βροχή σε πλήρη ένταση. Νιώστε την τρέλα, την απόγνωση και την αγάπη μέσα της....

                                                                        Κατερίνα