Κάποια στιγμή εκεί στη μετάβαση από την παιδική στην εφηβική ηλικία ήρθε και η ρήξη με το σώμα μου. Δεν μπορούσα θυμάμαι να αποδεχθώ τις αλλαγές του, δεν τις καταλάβαινα. Άρχισα να ντρέπομαι για την εικόνα μου και να προσπαθώ να την αλλάξω με εξαντλητικές δίαιτες γιατί τίποτε πάνω μου δεν μου άρεσε....
Το τρομερό είναι πως κοιτάζοντας πίσω σε φωτογραφίες βλέπω μια μικρή κούκλα. Ένα κοριτσάκι όμορφο με ένα σώμα καθαρό ζουμερό και όλη τη λάμψη και την ομορφιά της νιότης που τότε βέβαια δεν εκτιμούσα καθόλου....
Πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να μάθω να εκτιμώ το σώμα μου και την εικόνα του και πολύ συχνά τώρα πια σκέφτομαι πως τώρα που έστω και τόσα χρόνια μετά, έχω αρχίσει κι αποδέχομαι την εικόνα μου κι είμαι ευτυχισμένη με αυτήν, τώρα έρχεται και πάλι μια αλλαγή που όσο κι αν προσπαθήσω δεν θα μπορέσω να απομακρύνω... Ο χρόνος...
Ο αμείλικτος χρόνος που φέρνει σκληρές αλλαγές στο σώμα και στο πρόσωπο μου και καταλαβαίνω πως τώρα πια δεν έχω άλλη επιλογή από την απλότητα της αποδοχής.
Κάποτε πάλευα με το λίπος και τώρα με τις ρυτίδες και την έλλειψη κολλαγόνου, με τα κόκαλα που γίνονται εύθραυστα και τις ορμόνες που η έλλειψη τους αλλάζει τα πάντα πάνω μου. Από μαλλιά, δέρμα, κιλά μέχρι και διάθεση...
Πόσο άδικο είναι αυτό....
Άδικο....
Μα τώρα πια ξέρω πως άδικη ήμουν απλά εγώ. Εγώ που δεν εκτίμησα όλα αυτά που μου χάρισε αυτό το υγιές σώμα που εγώ ποτέ δεν αποδέχθηκα.Πότε δεν αγάπησα, ποτέ δεν φρόντισα όπως πρέπει κι όπως του αξίζει. Όπως μου αξίζει.
Κι αυτό που θέλω να βροντοφωνάζω στα νέα κορίτσια που παλεύουν με την εικόνα τους είναι ακριβώς αυτό. Πως δηλαδή αυτό το σώμα είναι ένα μαγικό εργαλείο και με αυτό θα πορευτείς στην ζωή.Φρόντισε το σωστά και θα σου χαρίσει τον κόσμο όλο γιατί όπως έγραψε κι ο συγγραφέας Naguid Mahvouz "Τίποτε δεν καταγράφει τις επιδράσεις μιας θλιβερής ζωής τόσο καθαρά όσο το ανθρώπινο σώμα. "
Το σώμα μας είναι ο καθρέφτης μας κι αν η σχέση μας μαζί του είναι εχθρική, τότε ο πόνος, ο φόβος και η οργή αυτής της έχθρας θα γυρίσουν πάνω μας, μέσα μας και θα μας καθηλώσουν σε μια πληγή που θα πονά για πάντα.
Τώρα πια νιώθω πως το σώμα μου είναι η πατρίδα μου. Ζω μέσα του κι όπου κι αν πάω, ότι κι αν κάνω το κάνω μαζί του.Ζω σε αυτή τη γη, νιώθω και υπάρχω μέσα από αυτό....η εικόνα με νοιάζει ακόμη πολύ μα πιο πολύ με νοιάζει το πως το σώμα νιώθει. Η υγεία του κι η ευεξία του και το ότι όταν έχει την εικόνα που το ευχαριστεί νιώθει πολύ πιο δυνατό κι ευτυχισμένο.
Η χαρά του λοιπόν, είναι πια στόχος μου γιατί ξέρω πως σε ένα θλιμμένο σώμα ζει μια θλιμμένη ψυχή και μια θλιμμένη ψυχή είναι μια εγκλωβισμένη ψυχή σε ένα σώμα που δεν αποδέχεται γιατί νιώθει πως δεν παίρνει χαρά μέσα από το σώμα...κι αυτό είναι απλά ένας φαύλος κύκλος που δεν οδηγεί πουθενά....
Πουθενά αγαπημένοι...Αγαπημένοι κι αγαπημένες μου με τις ιδιαιτερότητες και τις διαφορετικότητες μας ο καθένας. Ας αγαπήσουμε το σώμα μας. Το σπίτι της ψυχής και του μυαλού μας, γιατί είμαστε όλοι όμορφοι!
Αυτά κι άλλα πολλά σχολιάσαμε με χιούμορ και όχι μόνο για ακόμη μια φορά με την αγαπημένη μου Δέσποινα Κανάκογλου. Την Δέσποινα που κάθε φορά ξέρει να με ξεσηκώνει. Το θέμα μας λοιπόν αυτή τη φορά ήταν η αποδοχή του σώματος, στο αγαπημένο Giati oxi.
Τέλος μπορείτε εδώ να ακούσετε και τις υπόλοιπες εκπομπές με άλλα θέματα που αναλύσαμε στο παρελθόν μαζί με την Δέσποινα...
Καλή ακρόαση και καλή μετάβαση στην καλοκαιρινή περίοδο που θέλει τα σώματα μας, πιο ελαφριά ντυμένα και περισσότερο εκτεθειμένα. Το μυστικό σε όλα είναι ο τρόπος που εμείς βλέπουμε εμάς κι όχι ο τρόπος που μας βλέπουν οι άλλοι...
Καλημέρα αγαπημένοι, όμορφοι αγαπημένοι!
Καλημέρα.....
Μια χαρά τα λέει και είναι η αλήθεια . Πολλές φορές βλέπω παλιές φωτογραφίες και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου όμως τώρα πια προσπαθώ να αποδεχθώ την πραγματικότητα και όπως λέει ο άνδρας μου: Αυτοί που μας αγάπησαν και τους αγαπήσαμε μεγαλώνουν μαζί μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή