Ένας Κόσμος γεμάτος Ανθρώπους!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα της ερημιάς που ένιωθα για καιρό φεύγοντας από το πλαίσιο στο οποίο δούλευα για περισσότερο από δεκαεπτά χρόνια. Με πονούσε αυτή η ερημιά.Με τρόμαζε. Δεν ήξερα πως να καλύψω το κενό μέσα μου. Μου έλειπε αυτό που είχαμε εκεί στην Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη. Το πλαίσιο. Το θεραπευτικό πλαίσιο που συνδέει τους ανθρώπους και τους γλυκαίνει, τους δίνει νόημα...Πως γίνεται αυτό; Άνθρωποι που ζούσαν κατάμονοι στην πιάτσα ή στη φυλακή, που δεν τους ένωνε τίποτε, που τους χώριζαν πολλά, ξαφνικά ένιωθαν συνδεδεμένοι και ένιωθαν σχεδόν αδέρφια. Πως γίνεται αυτό; 

Γίνεται και θυμάμαι μου έλειπε πολύ γιατί αυτό συνέβαινε και με το προσωπικό που δούλευε εκεί. Μου έλειπαν οι άνθρωποι, οι συνδέσεις μας. Μου έλειπε το σπίτι. Έτσι αποκαλούμε την Ιθάκη όσοι την αγαπήσαμε. Το σπίτι! Όλοι νιώθαμε ενωμένοι συνδεδεμένοι, μαζί...Το χρειαζόμουν. Αυτή η αίσθηση της σύνδεσης με τους ανθρώπους λειτουργούσε ως οξυγόνο για εμένα κι ένιωθα πως δεν μπορώ να υπάρξω έξω από αυτό. Έτσι σιγά σιγά άρχισα να μπαίνω ξανά σε ομάδες ανθρώπων που ήξερα πως θα με βοηθήσουν,θα τους βοηθήσω και θα φύγει αυτό το συναίσθημα της ερημιάς. Σχολείο της Φύσης, Δέντρο Ζωής ακόμη κι αυτό το blog...άνθρωποι που με στήριξαν, με υποστήριξαν, με βοήθησαν να συνδεθώ και να αποφασίσω πως τελικά το "μαζί" είναι ζωτικής για εμένα σημασίας.
Σαν δημιούργησα τους Κύκλους Ζωής ήξερα πως θα είναι κάτι περισσότερα από μια απλή δουλειά. Θα ήταν η σύνδεση μου με τούτο τον κόσμο. Η σύνδεση που εγώ ήθελα να δημιουργήσω. Έτσι ήρθε δειλά η πρώτη γιορτούλα. Όπου όλοι θα μαζευόμασταν να να παίξουμε να γελάσουμε να γνωριστούμε. Δεν ήμασταν πολλοί, μα η γιορτή είχε μεγάλη επιτυχία και βλέποντας το αποτέλεσμα ήξερα πως αυτές οι γιορτές ήρθαν για να μείνουν.
Τώρα κάθε χρόνο μαζευόμαστε κι είμαστε πια πολλοί, οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους κι ο μόνος συνδετικός τους κρίκος είμαι εγώ. Εγώ...και το σπιτάκι.Το σπίτι, που κουβαλά κάτι από την μνήμη των παιδικών μας χρόνων!
Έρχονται στο χώρο που έχουν μάθει να αγαπούν και να νιώθουν σπίτι τους. Ο χώρος είναι συνδεδεμένος μέσα τους με ηρεμία κι ασφάλεια καθώς εκεί έρχονται με την αλήθεια τους. Στέκονται γυμνοί χωρίς την κάλυψη που χρησιμοποιούν στην καθημερινότητα τους κι αυτό είναι λυτρωτικό γιατί μπορούν να είναι ο εαυτός τους χωρίς να νιώθουν πως κρίνονται...

Κι έρχονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι ξένοι μεταξύ τους και μέσα σε λίγη ώρα γίνονται μια δυνατή ενωμένη ομάδα. Δεν θυμούνται ονόματα, θυμούνται αγκαλιές. Δεν γνωρίζονται κι όμως όταν φεύγουν έχουν ακούσει ο ένας τον άλλο, έχουν κλάψει σε αγκαλιές, έχουν σκουπίσει δάκρυα, έχουν μοιραστεί μυστικά, έχουν γελάσει μαζί, έχουν παίξει σαν παιδιά, έχουν αγγίξει ο ένας τον άλλο με τρόπο που φανερώνει οικειότητα κι ουσιαστική σχέση κι όμως...δεν γνωρίζονται. Πως γίνεται αυτό;

Γίνεται αν στην ζωή επιτρέψουμε στον εαυτό μας να επικεντρωθεί σε αυτά που μας ενώνουν με τους ανθρώπους κι όχι σε αυτά που μας χωρίζουν. Συνήθως σαν πρωτογνωριζόμαστε με κάποιον μέσα από τις γνωστές συστάσεις "που μένεις, τι δουλειά κάνεις, πόσο χρονών είσαι," τον κατατάσσουμε κάπου. Λίγο πάνω, λίγο κάτω, λίγο πίσω, λίγο μπροστά. Ξέρουμε κατευθείαν αν μπορούμε να του κάνουμε παρέα ή όχι, αν μας ταιριάζει ή όχι.Μα αυτό έχει γίνει με βάσει τα κοινωνικά στερεότυπα κι όχι με την βαθιά μας αλήθεια που είναι διαφορετική...
Είναι εντυπωσιακό πως εκεί σε εκείνο το μικρό μαγικό σπιτάκι με την χορταριασμένη αυλή που τόσο θυμίζει χωριό και σπίτι γιαγιάς οι άνθρωποι παίζουν και γελούν μαζί και φεύγοντας δεν ξέρουν, δεν τους ένοιαζε να ρωτήσουν ποτέ τι δουλειά κάνει ο ένας κι άλλος, με τι ασχολείται, που μένει...δεν θυμούνται καν το όνομα του μα, θυμούνται καλά τι νιώθει, τι είπε για τον φόβο και για αυτά που τον πονούν και είναι εντυπωσιακό τελικά το πόσο μοιάζουν τα νιώθω μας. Το πόσο ίδιοι είμαστε.Το πόσο μοιάζουμε σαν επικεντρωθούμε σε αυτά που μας ενώνουν κι όχι σε αυτά που μας χωρίζουν.

Ναι! Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μπορεί να συναντήσεις στο δρόμο, σε μια ουρά, σε ένα φανάρι και να διαπληκτιστείς μαζί τους...κι όμως είναι εντυπωσιακό  πως σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, όπου σε προσκαλεί να αφήσεις έξω από την πόρτα την πανοπλία σου και να μπεις στον κύκλο ευάλωτος σαν μωρό, μα ελεύθερος σαν πουλί, αλλάζεις. Αλλάζεις γιατί το χρειάζεσαι. Το έχεις ανάγκη... γιατί τελικά, όλοι έχουμε την ανάγκη να ανοίξουμε, να γείρουμε κάπου, να εμπιστευτούμε!
Είναι μαγικό αυτό που γίνεται εκεί. Βλέπω τους ανθρώπους χαρούμενους, γελαστούς, εστιασμένους στο εδώ και τώρα, στο μέσα τους. Δεν έχει φύλο όλο αυτό, σεξουαλικότητα, πρέπει ή στερεότυπα. Οι άνθρωποι δίνουν και παίρνουν ουσιαστικά κι αληθινά κι ύστερα χάνονται, σκορπίζονται στην ζωή κι όμως κάτι έχει μείνει. Κάτι βαθύ κι ουσιαστικό και μπορεί να ψάξει ο ένας τον άλλο και να βρεθούν για να δημιουργήσουν μια "θεραπευτική φιλία" ή ακόμη και να περιμένει ο ένας τον άλλο μέχρι την επόμενη γιορτή κι όταν βρίσκονται γίνεται πανηγύρι.

Το λατρεύω αυτό! Οι Κύκλοι μου άλλαξαν την ζωή και τον τρόπο που βλέπω τους ανθρώπους. Γνωρίζοντας την ιστορία ενός ανθρώπου ξέρεις, ξέρεις τι έχει περάσει και τι τον έφερε εδώ στο τώρα του, στο να είναι θυμωμένος, τρομαγμένος, πιεσμένος, απογοητευμένος ή νευρικός και καταλαβαίνεις...πως είναι απλά ένα πλάσμα που πόνεσε πολύ και έμαθε να δαγκώνει για να αμυνθεί. Πολλοί σκέφτονται πως όλο αυτό δεν είναι αληθινό γιατί σαν κλείσουν οι κύκλοι οι άνθρωποι χάνονται, αλλάζουν...Ναι αλλάζουν. Μα το πλαίσιο μέσα τους είναι πάντοτε πια εκεί. Έχουν μάθει να το ενεργοποιούν και σαν βρεθούν μαζί γίνεται η σύνδεση τους αυτόματα, μαγικά...Μια φορά στον Κύκλο για πάντα στον Κύκλο!
Η ένωση είναι για πάντα εκεί κι είναι τόσο διαφορετική κι ιδιαίτερη που μόνο αυτός που την έχει ζήσει μπορεί να την νιώσει. Οπότε κλείνουμε τα αυτιά στα "μα" στα "δεν" στα "όχι"... Στις αμφισβητήσεις, στις υποδείξεις, στις νουθεσίες!Για εμάς που το έχουμε ζήσει αρκεί μια ματιά...και ξέρουμε!
Ο Κύκλος είναι εδώ αέναος δυνατός, ολοζώντανος!
Κι οι άνθρωποι μέσα του, γίνονται ήρωες, γενναίοι πολεμιστές της αλήθειας και του πόνου τους.Οι άνθρωποι μέσα του, γίνονται μαχητές,στηρίζει ο ένας τον άλλο κι ας μην τον ξέρει, τον νιώθει όμως και στον κύκλο, τελικά μόνο τα νιώθω μετράνε!
Το νιώθω σου γίνεται νιώθω μου...και ξαφνικά είμαστε μαζί σε όλο αυτό γιατί ξέρω ακριβώς τι νιώθεις με τον ίδιο τρόπο που ξέρεις ακριβώς τι νιώθω κι αυτό μας κάνει ευάλωτους και δυνατούς μαζί...Αυτό μας κάνει περισσότερο ανθρώπους.

Κάθε βράδυ, σχεδόν ξημέρωμα σαν μια τέτοια ενωτική γιορτή έχει τελειώσει κάθομαι εκεί μόνη στην μικρή αυλή με τα μεγάλα δέντρα, τον έναστρο ουρανό που ταξιδεύουν οι φωνές όλων αυτών που φώναζαν με όλη τους την δύναμη το όνομα τους και νιώθω γαλήνη από την ενέργεια της νύχτας και της φύσης. Τα χρωματιστά λαμπάκια αναμμένα και το μαγικό σπιτάκι υπέροχα σιωπηλό...Ξέρει να ακούει και να κρατά τις σιωπές και τα συναισθήματα.Ξέρει να τα αντέχει, να τα κάνει υπέροχη ουσιαστική ενέργεια και να την στέλνει εκεί έξω.
Πάντα μετά τις γιορτές αυτές νιώθω σαν πολλά κομμάτια μου να αποκολλήθηκαν και να ταξιδεύουν εκεί έξω.Νιώθω ξεζουμισμένη μα υπέροχα καθαρή κι υπέροχα ευάλωτη. Είμαι ευσυγκίνητη, νιώθω υπερδιέγερση και χρειάζομαι χρόνο για να ξαναπατήσω στη γη, γιατί έγινα μάρτυρας μιας μαγικής ένωσης ανθρώπων κι αυτό από μόνο του είναι τεράστιο...είναι πελώριο!
Όλοι εσείς που γεμίζετε με την ενέργεια σας τον χώρο, τον χώρο μου, και την ζωή μου. Ακόμη και μέσα από αυτό το blog, καθώς και αυτό μοίρασμα είναι, να ξέρετε πως νιώθω ευγνωμοσύνη για εσάς. Κύκλοι μου!
Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ όλο αυτό πριν σε χρόνια ζόρικα, δεν μπορούσα ποτέ να το κάνω εικόνα. Εσείς με βοηθήσατε να το κάνω εικόνα και μετά να γίνει αυτή η εικόνα πραγματικότητα. Εσείς που με σπρώχνεται και με την δική σας ανάγκη για αλλαγή με κάνετε να μην επαναπαύομαι και να προχωρώ κι εγώ παραπάνω γιατί αν μπορείτε εσείς τότε πως γίνεται εγώ να μην μπορώ;

Σας ευχαριστώ γενναίοι μου για πολλά.Για το μοίρασμα, για την αλήθεια σας, για την σιωπή, για κάθε δάκρυ και κάθε γέλιο...μα πιο πολύ σας ευχαριστώ για το πιο ουσιαστικό και το μεγαλύτερο όλων.
Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη! (και ξέρω πως κάποιο γελάτε πάντα με αυτή την έκφραση και την περιμένετε πάντα...)

...κλείνω με ένα βίντεο που δείχνει αυτό ακριβώς που εννοώ παραπάνω. Πως αν  δηλαδή, επικεντρωθούμε σε αυτά που μας ενώνουν ο κόσμος μας θα φαντάζει λιγότερο σκληρός, απρόσωπος κι αφιλόξενος. Η ιστορία του κάθε ανθρώπου είναι μοναδική και γι' αυτό δεν πρέπει να βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα και να κρίνουμε για συμπεριφορές. Γι'αυτό και πρέπει να δείχνουμε κατανόηση, γιατί θα την χρειαστούμε σαν έρθει η σειρά μας.
Οι ζωές μας είναι συνδεδεμένες γιατί έχουμε όλοι κοινά βιώματα, κοινά συναισθήματα, ίδια νιώθω. Κι αν δώσουμε λίγο χρόνο για να τα μοιραστούμε ένας νέος κόσμος θα ανοίξει μπροστά μας.Ένας κόσμος γεμάτος αγκαλιές. Δίχως ονόματα, δίχως κοινωνικές κατατάξεις και στερεότυπα. Ένας κόσμος γεμάτος αποδοχή. Ένας κόσμος γεμάτος...ανθρώπους.
Όμορφους, φωτεινούς, τρυφερούς με δάκρυα τρυφερά σκαλωμένα στα έκπληκτα μάτια κι ένα δειλό χαμόγελο στα τρεμάμενα χείλη...Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ένας κόσμος γεμάτος Ανθρώπους!

Καλό καλοκαίρι αγαπημένοι μου...Ενωτικό.Συντροφικό.Ελεύθερο!

Το Κρυφτό.

Το να συναντάς τον εαυτό σου παιδί είναι μια διαδικασία μαγική.Το να έχεις της ευκαιρία να του μιλήσεις, να του κρατήσεις το χέρι , να το αγκαλιάσεις. 
Το να δεις εκείνο το παιδί μικρό και ντελικάτο κι εσύ να ξέρεις την ιστορία του, την συνέχεια του...κρύβει μια θλίψη μα και μια ευκαιρία. Γιατί ξέρεις πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να αλλάξεις αυτή την ιστορία μα μπορείς να κάνεις κάτι για να αλλάξεις το τώρα του ενήλικου αυτού πια παιδιού, ανακουφίζοντας το από τη οδύνη του τραύματος του...
Αυτό συμβαίνει σαν δουλεύουμε θεραπευτικά με το πληγωμένο παιδί μέσα μας και σαν της είπα να γράψει ένα γράμμα στο παιδί εκείνο για του μιλήσει, να ανοίξει μια δίοδο επικοινωνίας μαζί του, να το βρει εκεί στο παρελθόν και να του εξηγήσει,να το φροντίσει, να το ταχταρίσει...ένιωσε στην αρχή περίεργα κι ύστερα μια αγωνία για το πως θα είναι η συνάντηση αυτή,  μα ύστερα απλά το έκανε. Κι άφησε το ενήλικο κομμάτι της να συναντήσει μετά από χρόνια  εκείνο το μικρό κοριτσάκι...Να το βρει μέσα στις σκιές του παρελθόντος που κατοικεί πια και να το βγάλει στο φως! 
Το αποτέλεσμα συγκινητικό πολύ κι αποφάσισε με γενναιότητα να το μοιραστεί μαζί μας...

"Γλυκιά μου. Στο σπίτι της μαμάς σου, υπάρχουν περίπου δέκα άλμπουμ με φωτογραφίες σου. Έχεις δύο φουσκωτά μάγουλα κι ένα τεράστιο ζευγάρι μάτια. Τα καστανόξανθα μαλλάκια σου κάνουν μπούκλες στην άκρη. Τα ποδαράκια σου, μοιάζουν με φρεσκοψημένα φραντζολάκια. Είσαι, επιεικώς, για δάγκωμα. Να σε αρπάξω, να σε ζουλήξω, να σε δαγκώσω με τρυφερότητα παντού και πάλι δεν θα μου είναι αρκετό. Μου κάνει εντύπωση το βλέμμα σου. Δεν ξέρω τι ή ποιον βλέπεις, αλλά μου φαίνεσαι σαν να επεξεργάζεσαι κάτι. Η απουσία χαμόγελου, αισθητή. Σε όσες φωτογραφίες γελάς, λάμπεις σαν τον ήλιο. Και γεμίζεις την καρδιά μου με αγάπη και με κάνεις να χαμογελάω. Είναι τόσο λίγες αυτές οι φωτογραφίες σου μικρή μου.

Σε βλέπω να μεγαλώνεις έτσι όπως γυρίζω τις σελίδες των άλμπουμ. Είσαι τριών χρονών τώρα. Μεγάλωσες κι άρχισες τις γκριμάτσες και τα καραγκιοζιλίκια σου. Βλέπω ένα τόσο δα αθώο πλασματάκι να σπάει πλάκα, παίρνοντας διάφορες φάτσες στο φακό. Και γυρνάω σελίδα. Να το πάλι το βλέμμα σου. Λείο. Δεν ξέρω αν υπάρχει περιγραφή τέτοιου βλέμματος, μα να που το βλέπω μπροστά μου και η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό, είναι το «λείο». Δεν εξιχνιάζεται το βλέμμα σου μικρή μου. Μα σε ξέρω. Και το αναγνωρίζω. Είναι το κλείδωμα σου. Άλλοτε χρωματίζεται από σκιές θλίψης. Άλλοτε από μια νότα ευθυμίας κι αρκετά συχνά από μια δόση απορίας, σαν να μη πιστεύεις στα μάτια σου.

Μεγαλώνεις στις φωτογραφίες. Κι η θλίψη στο κλειδωμένο σου βλέμμα, μεγαλώνει κι αυτή. Ακόμα κι αν μου ήσουν κάποια άγνωστη, η καρδιά μου θα έσφιγγε με αυτό το βλέμμα απέναντί μου – το βλέμμα ενός «γιατί;». Ενός «γιατί» παρατημένου, που δεν περιμένει απαντήσεις. Δεν υπάρχουν εξηγήσεις στα «γιατί» σου, παρά μόνο η απάντηση «γιατί έτσι». Προσπάθησα να σου εξηγήσω τι σημαίνει αυτό στα χρόνια που πέρασαν και πως δεν έχει άμεση σύνδεση μ’ εσένα. Ίσως να μην στο εξήγησα σωστά. Ίσως ακόμα κι εγώ να μην έχω όλες τις απαντήσεις που θα έλυναν τα «γιατί» σου και θα σε ελευθέρωναν. Ξέρεις, αγάπη μου, πολλές φορές, εμείς οι μεγάλοι ντύνουμε με ποικίλες εκλογικεύσεις τα «γιατί» που μας βασανίζουν. Είναι ένας από τους τρόπους που χρησιμοποιούμε για να βγάλουμε νόημα, ενίοτε πετυχημένος, άλλοτε όχι. Αυτές οι εκλογικεύσεις, μπορούν να συσσωρεύσουν τόσο ουλώδη ιστό πάνω στις πληγές σου, που εν’ τέλει η πληγή δεν κλείνει. Κακοφορμίζει. Και πρέπει να την ξύσεις πάλι από την αρχή. Να τη ματώσεις. Να την αφήσεις να ανασάνει. Και να κλείσει. Κι ας αφήσει σημάδι, δεν πειράζει. Δεν είναι άσχημα τα σημάδια μικρή  μου – αποδεικνύουν πως επέζησες και πως τώρα πια μπορείς να αφηγηθείς μια ιστορία. Έζησες.

Σε βλέπω ντυμένη «καμπόη», με δυο κοτσίδια και τη μουσούδα σου μέσα στη σκανδαλιά. Μεγάλο μούτρο. Σε βλέπω να σκαρφαλώνεις τα καλοκαίρια στην αυλόπορτα του σχολείου σαν μαϊμού και να συναντάς τα παιδιά της γειτονιάς να παίξετε. Τα μεσημέρια. Στα κρυφά. Όταν όλοι κοιμόντουσαν κι εσύ και καλά έλυνες ασκήσεις στο ‘ Χαρούμενες Διακοπές ‘. Σε βλέπω όπως σκαρφαλώνεις σαν αναμαλλιασμένο γατί στα δέντρα της περιφέρειας και πως κρεμιόσουν ανάποδα από τα κλαδιά. Πόσο ενδιαφέρον έβρισκες να τα βλέπεις όλα ανάποδα, ε; Σε θυμάμαι να γκρεμοτσακίζεσαι από σκαλοπάτια και κλαδιά και σχοινιά, να σκίζονται γόνατα, να τρέχουν αίματα κι εσύ να μη κλαις, να συνεχίζεις. Δεν φοβόσουν εύκολα αγάπη μου. Δεν έκλαιγες εύκολα. Εκτός απ’ όταν έβλεπες ένα Hansaplastνα σε πλησιάζει. Τρόμος. Τι πλάκα που είχες!

Σε θυμάμαι να στριφογυρνάς στο ντιβάνι το βράδυ – εσύ να θέλεις να κοιμηθείς και να μη σε αφήνουν τα φώτα, οι φωνές, η τηλεόραση. Φυσούσες-ξεφυσούσες σαν το τρένο, μέχρι που πέταξες τα σκεπάσματα, σηκώθηκες και φώναξες «Κείσε φως ντεεε (κλείσε φως ντε). Αϊ σιτίλ ντεεεε (αϊ σιχτήρ ντε)»,  μπροστά στα αποσβολωμένα μάτια του παππού, της γιαγιάς και της μαμάς, που - ευτυχώς - έβαλαν τα γέλια. Αμάσητη. Να και η σόμπα! «Μη Ντόνα, τζιζ» και παρ’ το χέρι της Ντόνας πάνω στη σόμπα και τζιζ και κλάμα και κακό – από  μακριά κι αγαπημένα η σόμπα μετά.

Κι η θλίψη σου, εκεί. Ζωντανή. Απτή. Πιο φανερή από ποτέ, εκεί γύρω στα 8 σου. Μετά το δεύτερο διαζύγιο του μπαμπά και της μαμάς. Μετά από όσα είδες, άκουσες, ένιωσες, έφαγες. Μετά που σπαταλούσες την ώρα σου παρατηρώντας κινήσεις κι εκφράσεις για να προλάβεις το κακό πριν ξεσπάσει. Και να κρυφτείς. Ή να μπεις μπροστά. Ή ό,τι προλάβεις. Σε θυμάμαι να γεμίζεις από φόβο. Από άγχος. Από ανασφάλεια. Μα κυρίως ξέρεις τί θυμάμαι; Να κλείνεσαι. Να μη μιλάς. Να κρατάς μέσα σου τα πάντα. Έμαθες τόσο καλά να κρύβεσαι αγάπη μου, που έγινε η υιοθετημένη σου φύση. Κι εσύ, το ατρόμητο, σκανδαλιάρικο πιτσιρίκι με τα κοτσιδάκια, ξεχείλισες από θλίψη. Κι ήταν τόσο μεγαλύτερη από το μπόι σου, τόσο πολύ μεγαλύτερη. Σε έθαψε. Σε έκλεισε. Κι ύστερα, ήρθαν και τα υπόλοιπα. Εσύ, ο πόνος σου, η θλίψη σου, τα «γιατί;» σου και η φαντασία σου.

Προσπάθησες. Προσπάθησες τόσο πολύ ν’ αντέξεις γλυκιά μου. Να μη σπάσεις. Να τους κάνεις χαρούμενους, αυτούς που θα ήταν η ασφάλειά σου. Κι έθαβες, έθαβες, μέχρι που έσκασες. Έσκασες τόσο εκκωφαντικά, κι όμως τόσο αθόρυβα. Σαν την βροντή, ο ήχος ακολούθησε χρόνια μετά από την αστραπή σου. Βλέπω το βλέμμα σου στο βλέμμα παιδιών που έχουν περάσει πολύ χειρότερα από εσένα. Πόλεμο. Πείνα. Εγκατάλειψη. Βλέπω τα βλέμματα της απορίας, των «γιατί;» και της απόγνωσης και γονατίζω μπροστά σας – τόσο αδύναμη να σας εξηγήσω το γιατί, τόσο ανίκανη να σας προστατέψω, να σας κλείσω μέσα σε μια αγκαλιά όπου τίποτα και κανείς δεν θα μπορέσει να σας αγγίξει. Να είμαι η μάνα-λιοντάρι για εσένα, για εσάς, ο προστάτης, το σπίτι κι η ασφάλεια...

Σου οφείλω την ευαισθησία μου. Κομμάτια από τη χαρά μου. Την ωραία τρέλα μου. Τα γέλια μου. ‘Όταν σε νιώθω μέσα μου να χαίρεσαι, χαίρομαι μαζί σου. Όταν σε νιώθω να πονάς, πεθαίνω μαζί σου. Σου χρωστάω ότι με κρατάς μακριά από τον κυνισμό μου. Σου χρωστάω ότι είσαι ο λόγος που πάλεψα και παλεύω να μη χάσω την Ανθρωπιά μου. Σε χρειάζομαι, αλλά κι εσύ χρειάζεσαι εμένα. Οδηγό σου. Στήριγμά σου. Έλα επάνω να παλέψουμε μαζί, αγάπη μου. Σε παρακαλώ, έλα επάνω. Και πιάσε μου το χέρι. Μαζί. Ένα βήμα τη φορά. Εγώ για εσένα κι εσύ για εμένα. Κρατάς στα χέρια σου το τραύμα μου. Φτάνει αγάπη μου, κακοφόρμισε. Το κράτησες σφιχτά μέσα στα χεράκια σου και το έκρυψες για να με προστατέψεις. 

Σε ευχαριστώ που με αγαπάς. Άσε με να σου δείξω κι εγώ την αγάπη μου. Εμπιστέψου με. Εγώ κι εσύ. Εσύ να με κάνεις να γελάω κι εγώ να σε καθοδηγώ. Μαζί. Έλα. Έλα, και σου υπόσχομαι πως θα κάνω κι εγώ τα μαλλιά μου κοτσιδάκια και σύντομα θα ριχτούμε σε νέες περιπέτειες. Όμορφες περιπέτειες. Ο κόσμος είναι γεμάτος από θαύματα, μικρό μου πιτσιρίκι. Πάμε να τα χτίσουμε μαζί.
                                                                                             Ντόνα"

Δεν υπάρχει τίποτε πιο ανακουφιστικό από αυτό. Από το να συναντάς εκείνο το μικρό, θλιμμένο, μπερδεμένο παιδί και να βάζεις το μικρό του χεράκι στη χούφτα σου για να κάνετε μαζί μια υπέροχη μαγική βόλτα και να το οδηγήσεις εκεί...εκεί που μπορεί να είναι μόνο παιδί. Εκεί που μπορεί να νιώθει ασφάλεια. Γαλήνη κι ελευθερία...Εκεί στο καθαρό πια,  μέσα σου!
Μια μαγική βόλτα λοιπόν γενναία μου Ντόνα. Χωρίς πόνο, χωρίς δάκρυα, χωρίς γιατί, μακριά από τις σκιές...Μια μαγική βόλτα στην χώρα της σύνδεσης, της συγχώρεσης και της γαλήνης...Απόλαυσε την μαζί της. Την αξίζετε κι οι δυο...

                 holding hands

Το μικρό παιδί μέσα μας, μας χρειάζεται που και που. Ας συνδεόμαστε μαζί του. Ας μην το ξεχνούμε. Ας του αφήνουμε χώρο να παίξει, να υπάρξει...να ανασάνει! Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                            Κατερίνα

Πατέρας...

Την θυμάμαι εκείνη τη στιγμή. Παρόλο που ήμουν μια σταλιά...τη θυμάμαι...
Καλοκαίρι, σταματημένοι στην άκρη του δρόμου για νερό και ξεμούδιασμα. Είχαμε ένα κόκκινο audi.Δεν θυμάμαι πού πηγαίναμε μα η μαμά μου είπε πως ταξιδεύαμε προς Βόλο κι είχαμε πέσει σε μποτιλιάρισμα. Στους γονείς μου άρεσαν πολύ τα ταξίδια με το αμάξι.

Με συγκινεί αυτή η φωτογραφία. Μου φέρνει δάκρυα αυτό το ξεθωριασμένο τρυφερό φιλί...
Ο μπαμπάς μου δεν ήταν όμορφος με την κλασσική έννοια. Ήταν αυτό που λέμε Παλικάρι. Παλιάς κοπής άντρας. Σπουδαίο μυαλό! Καταπληκτικό σώμα. Με απίθανη σωματική ρώμη, με τρομερή εξυπνάδα κι ευστροφία. Δυναμική, πληθωρική παρουσία, η ψυχή της παρέας.

Στα μάτια μου γενναίος και δυνατός. Θυμάμαι που έλεγα "και στην ίδια την κόλαση να βρεθώ μαζί του δεν θα φοβηθώ" .
Θα έβρισκε την άκρη. Τον τρόπο, να την βγάλουμε καθαρή. Έξυπνος, υπερβατικός, με πολλές πλάγιες σκέψεις. Τυχοδιώκτης. Παιδί κιόλας βρήκε τον τρόπο να ταξιδέψει την Ευρώπη, γυρίζοντας από χώρα σε χώρα με άδεια τσέπη. Δούλευε περιστασιακά για να βγάλει τα ναύλα για τον επόμενο προορισμό.Τα κατάφερε! Έφτασε στου βοδιού το κέρατο, κοιμήθηκε σε παγκάκια σε διάφορες Ευρωπαϊκές πλατείες και γνώρισε ακόμη και την Λεγεώνα των ξένων από όπου πρόλαβε κι αποχώρησε νωρίς, όσο είχε την ευκαιρία σαν διαπίστωσε πως κάτι εκεί δεν του ταίριαζε καθόλου.

Είναι ο τύπος που είχε στην τσέπη του χρήματα που ισοδυναμούσαν για ένα εισιτήριο λεωφορείου ή μια σοκολάτα. Προτίμησε τη σοκολάτα και περπάτησε 15 χιλιόμετρα για να φτάσει σπίτι του...ένα μικρο σκοτεινό δωμάτιο που μοιραζόταν με φίλους του ως "γκασταρμπάιτερ"...στην Γερμανία!
Γύρισε τον κόσμο του ανάποδα...και τον δικό μας μαζί! 

Έχουν μείνει στην ιστορία οι επικές φάρσες του που ακόμη και τώρα αναρωτιόμαστε τι διάολο σκεφτόταν σκαρώνοντας τες καθώς και οι απίθανες ατάκες του. Διακριτικά ειρωνικός, με εκείνο το ανεπαίσθητο φλεγματικό χιούμορ που θαύμαζα ως παιδί! Στα νιάτα του αυτή η ελαφριά αναίδεια τον έκανε τόσο γοητευτικό. Σαν μπαμπάς ήταν περίπτωση. Η ζωή μαζί του γιορτή! Θυμάμαι σαν τώρα τα απίθανα γαργαλητά του και τα τσιμπήματα του ιδίως σαν καθόμασταν με την αδερφή μου ήσυχες...δεν την άντεχε την ησυχία! Δεν μας μάλωνε ποτέ σαν ήμαστε μικρά με την αδερφή μου...μας λυπόταν κι εμείς το εκμεταλευόμασταν κάθε φορά. Η μαμά τον έστελνε να μας μαλώσει ή να μας μαζέψει από ατασθαλίες και μας έβρισκε μετά από ώρα όλους μαζί με  εκείνον να συμμετέχει, σε ότι κάναμε. Η θρυλική της ατάκα μια φορά που μας έπιασε στα πράσα..."έστειλα το λύκο να φυλάει τα πρόβατα!" 
Το κορίτσι του, η μαμά μου, τον ερωτεύτηκε με πάθος, με τρέλα και ήξερε καλά σαν έγινε "κυρά Γιώργαινα"...πως θα ζήσει μια ζωή γεμάτη περιπέτεια...και την έζησε!
Σε μια άλλη εποχή σίγουρα θα είχε καταφέρει να φτάσει πολύ ψηλά σε ακαδημαϊκό επίπεδο μιας και ήταν εξαιρετικό μαθηματικό μυαλό, μα η φτώχεια τον ανάγκασε να εγκαταλείψει με πόνο τα θρανία και την εκπαίδευση Σκληρά χρόνια! Αγαπούσε την ταχύτητα και τα γρήγορα αμάξια ήταν πάντα και εξακολουθούν να είναι η τρέλα του. Δεν δέθηκε ποτέ με πράγματα. Δεν μας μάλωσε ποτέ για κάτι που χαλάσαμε, ακόμη κι αν ήταν το αγαπημένο του αμάξι. Μπουρλότο όλα! Πάντα μπροστά ήταν οι άνθρωποι κι αν πληγώθηκε από αυτούς δεν σταμάτησε ποτέ του να πιστεύει! Άλλωστε όλοι κάνουμε λάθη κι όλοι έχουμε ανάγκη από δεύτερες ευκαιρίες...καμιά φορά κι από τρίτες κι από τέταρτες...Το ήξερε αυτό καλά και για τον εαυτό του!

Τον θυμάμαι πάντα να τραγουδά σιγανά μιας και παρόλο που είχε καταπληκτική φωνή ήταν εξαιρετικά ντροπαλός. Όμως θυμάμαι τα χείλη του να μουρμουρίζουν Μητροπάνο, Νταλάρα, Καζαντζίδη, Χαλκιά, Ξυλούρη, με φωνή βαθιά.

Ήξερε να είναι φίλος. Να δίνεται. Να μην κρατά τίποτε για εκείνον. Η οικογένεια ήταν η βάση του.Η ζωή του όλη, ήταν δική μας. Αδέρφια ήταν οι φίλοι του κι ακόμη εκείνες οι πρώτες φιλίες, οι νεανικές είναι χαραγμένες μέσα του βαθιά.Τον έχω δει πολλές φορές συγκινημένο μα δάκρυα στα μάτια του είδα μόνο δυο φορές. Μια σαν αποχαιρετούσε για πάντα την μάνα του και μια σαν έσκυψε πάνω μου αμέσως μετά την γέννηση του πρώτου του εγγονού και μου ψιθύρισε "σ' ευχαριστώ για αυτή τη χαρά!"

 Αιρετικός και δογματικός μαζί...γίνεται; ναι γίνεται! Πάντα αληθινός στις ιδέες και στις πολιτικές του πεποιθήσεις αμετακίνητος και βαθιά δημοκρατικός. Τα μάτια του πετούσαν σπίθες.Έφυγε παλικαράκι από την πατρίδα του, γεμάτος όνειρα και γύρισε πια παππούς, γεμάτος πληγές.

Όμως δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που αγάπησε τούτη την πατρίδα περισσότερο από εκείνον. Μέσα του ήταν πάντα πιο Έλληνας από τον καθένα μας. Ίσως γιατί τη στερήθηκε τούτη την Ελλάδα...Εκείνος με έκανε να αγαπώ την πατρίδα μου βλέποντας την μέσα από τα μάτια του. Μια πατρίδα για την οποία άξιζε να μοχθήσεις έστω κι αν εκείνη του στέρησε τα νιάτα του, την μόρφωση του, την αγκαλιά της μάνας του...Για εκείνον η λέξη "πατρίδα" είναι συνώνυμο με την λέξη "μάνα" και τη μάνα πάντα την συγχωρείς...

Έχω πολλά δικά του. Καλά κακά...τα αναγνωρίζω και πορεύομαι με αυτά! Κάποια τα αγαπώ πολύ και νιώθω περήφανη που μου τα χάρισε.Το χιούμορ του. Τα ότι δεν φοβάται τα ρίσκα. Την αγάπη του για τη φύση.
Κάποια δεν τα αντέχω πάνω μου, μα τα αντιμετωπίζω πια...κυρίως τα πάθη με τα οποία παλεύω, τον παρορμητισμό μου, την έλλειψη ορίων.

Τον μπαμπά μου τον αγαπώ, μα πιο πολύ τον θαυμάζω. Για όλα αυτά που μπόρεσε ενώ όλα ήταν εναντίον του. Για τα αμέτρητα λάθη του, που δεν άφησε να τον καταστρέψουν. Για όλα όσα κατάφερε. Για όλα όσα έχασε και ήπιε στην υγεία τους και τα ξέχασε!
Για όλες τις φορές που γλέντησε τον πόνο.
Για όλες τις φορές που έπεσε και σηκώθηκε.
Για όλες τις φορές που έχτιζε με πάθος. Για όλες τις φορές που με μια σπρωξιά τα γκρέμιζε όλα...ξανά και ξανά. Έτσι για να τα ξαναφτιάξει όλα από την αρχή. Για την χαρά του παιχνιδιού.
Γιατί ο μπαμπάς πάνω από όλα, είναι αυτό! Παίκτης.
Ξέρει να χάνει. Ξέρει να κερδίζει...μα πάνω από όλα ξέρει να παίζει. Να μην εγκαταλείπει το "παιχνίδι" ούτε στιγμή!
Το έγραψα...Άντρας παλιάς κοπής...Από αυτούς που αγαπήθηκαν πολύ.
Δύσκολος! Σπάνιος! Γοητευτικός! Ερωτεύσιμος! Ατίθασος! Ατρόμητος! Πιστός!
Παλικάρι...λιοντάρι!!!
Με ένα τσιγάρο στα όμορφα χέρια του και το ίσιο βλέμμα στα μάτια.

Σε κάποιαν άλλη ζωή ο πατέρας μου θα ήταν από εκείνους τους μοναχικούς λύκους που γυρίζουν τον κόσμο ολομόναχοι και βγαίνουν για λίγο  από το περιθώριο που ζουν για να γίνουν ήρωες και να χαθούν μετά ξανά στις σκιές τους, έτσι σιωπηλά.

Αυτός είναι ο μπαμπάς μου...Θα έβγαινε μπροστά στα δύσκολα γιατί δεν την σήκωνε την αδικία.Τον έπνιγε. Ένας ωραίος τύπος που ήξερε πολλά μα δεν ήξερε να σκύβει το κεφάλι κι η ξενιτιά δεν κατάφερε να τον λυγίσει και η φάμπρικα δεν κατάφερε να του κλέψει την ταυτότητα του και το ποιος ήταν! Δεν την σήκωνε τη "φάμπρικα" η ατίθαση ελληνική ψυχή του και δεν έγινε ποτέ ένας αριθμός στην γραμμή παραγωγής, της Γερμανικής βιομηχανίας! Ήθελε να δουλεύει για τον εαυτό του και το κατάφερε κι αυτό... κι όταν οι νεοναζοί έκαναν  διαδήλωση έξω από το μαγαζί που με κόπο έστησε και φώναζαν auslander raus πετώντας καδρόνια απειλώντας να το κάψουν, μπήκε μπροστά χωρίς να σκεφτεί τι κάνει και πριν ακόμη έρθει η αστυνομία τους έδιωξε μόνος του, παλεύοντας με τα γυμνά του χέρια.
Τα τελευταία χρόνια το μαγαζί τους στη Γερμανία, ένα μικρό καφέ που είχαν με την μαμά σε ένα πολυκατάστημα, είχε γίνει βάση για κάθε ξένο, νέο ή παλιό μετανάστη. Έλληνες, Τούρκοι, Ιταλοί,Ισπανοί, Σέρβοι, Κροάτες, Αγγλοι μα και Γερμανοί μαζεύονταν εκεί και ένιωθαν "σπίτι". Τα παιδάκια όποιας καταγωγής κι αν ήταν τον φώναζαν Opa...δηλαδή παππού και τρέχανε κοντά του, για να τους δώσει καραμέλες. Η ψυχή του  είναι ανοιχτή για κάθε πλάσμα που ξέρει από μισεμό. Πάνω από όλα οι άνθρωποι...

Μου έμαθε πολλά, Θεέ μου τόσα πολλά και τον ευγνωμονώ για άλλα τόσα. Για κάθε σύγκρουση, για κάθε γέλιο, για κάθε μάθημα ζωής που μου έδωσε μέσα από την ζωή του! Γιατί ο πατέρας μου έκανε ακριβώς αυτό όπως τέλεια  περιέγραψε ο συγγραφέας Κ.Μ.Κέλαντ " Δεν μου είπε πως να ζω. Έζησε και μ' άφησε να τον βλέπω! ". 

Εύχομαι μόνο οι εγγονοί του να πάρουν κάτι από αυτό το ατίθασο πνεύμα του, την ταξιδιάρα ψυχή του και την άγρια κι ελεύθερη φύση του! Εύχομαι να γίνουν παίκτες...έστω και λίγο σαν εκείνον γιατί η ζωή μέσα από τα μάτια του, θέλει παιχνίδι, ρίσκο, γενναιότητα και γέλιο! Γέλιο πολύ.

Ημέρα του πατέρα σήμερα και πρώτη φορά τη γιορτάζουμε μαζί! Βασικά...πρώτη φορά τη γιορτάζουμε κι είμαι χαρούμενη...τόσο χαρούμενη για εκείνον.
Χρόνια πολλά μπαμπά! Μπαμπά μας...Χρόνια Πολλά γενναίε μου...

Θα μπορούσα να σου αφιερώσω τραγούδια πολλά που μόλις τα ακούω η εικόνα σου ξεπηδά στα μάτια μου μπροστά, μα σήμερα μέρα που είναι σου χαρίζω ένα τραγούδι που ξέρω πως αγαπάς γιατί μιλάει για ένα παλικάρι από εκείνα που πάντα θαύμαζες...Από εκείνα τα ανίκητα που είναι έτοιμα να τα βάλουν με θεριά, με θεούς και δαίμονες. Από εκείνα που τελικά νικιούνται μόνο από την αγάπη...

Χρόνια Πολλά ρε πατέρα. Πολλά μ'ακούς; Πολλά!!!

Καλοκαίρι είναι....

Το Καλοκαίρι είναι γεμάτο χρώματα κι αρώματα. Ξεκινά δειλά θαρρείς, διστακτικά κι ύστερα αρχίζει να γεμίζει την ζωή μας με ένταση και φως.

Λατρεύω αυτή την εποχή, μα πιο πολύ λατρεύω την αίσθηση αυτής της εποχής μέσα μου! Την  επιρροή της στο μυαλό και στο σώμα μου και ακόμη πιο πολύ στην ψυχή μου. Στην γαλήνη που σιγά σιγά με κατακλύζει σαν όλα να μπαίνουν στην θέση τους. Σαν να βαδίζουμε προς το μηδένισμα για να ξεκινήσουμε τον Σεπτέμβρη από την αρχή...μα μέχρι τότε...μέχρι τότε μπορούμε να χαρούμε παρέα με τον έφηβο Ιούνη που μόλις ήρθε και μας γέμισε με τα ξαφνιάσματα του.

Ουρανοί καθαροί και μετά φορτωμένοι σύννεφα και μετά πάλι λιακάδες και μετά πάλι καταιγίδες. Τα ξυπόλυτα πόδια, τα χαρούμενα λουλούδια στην αυλή μας, τα άγρια ανθίσματα της φύσης, η μελένια μυρωδιά της φλαμουριάς μας, τα τέλεια ελληνικά φαγητά που θυμίζουν λίγο γιαγιά, με το τσιγαρισμένο κρεμμύδι να μυρίζει από τα ανοιχτά παράθυρα και τις πατάτες με σουτζουκάκια, τα γεμιστά, τα πληθωρικά παστίτσια, τα τηγανιτά λαχανικά να μας γαργαλούν την μύτη και να ξυπνούν αναμνήσεις.

Για εμάς το καλοκαίρι αρχίζει πάντα με μια παράσταση όπως και φέτος. Με το Παν στο Βασιλικό. Μια παράσταση του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής όπου ανήκουμε ως οικογένεια. Συναισθήματα γεμάτα χαρά κι ένταση και συγκίνηση μεγάλη. Πόνος. Θυμός. Αγάπη. Κλείσιμο ενός Κύκλου μέσα μας. 

Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για το καλό και το κακό! Για όλα...

Υπέροχα σκηνικά και κοστούμια.  Ατάκες, διάλογοι, συναισθήματα...Γεμίσαμε με νιώθω και μάθαμε...για ακόμη μια φορά να ακούμε τις φωνές μέσα μας. Τα συναισθήματα μας, τις ανάγκες μας.Να μην εγκαταλείπουμε, να τραβάμε μπροστά! Ζήσαμε  και πάλι, μαγικές, "κυκλικές" στιγμές....

Ο Γιώργος κι ο φίλος του ο Πινόκιο....κατά κόσμον Κωνσταντίνος αγαπημένος....

Δάσκαλος και μαθητής...αποφασισμένοι να γεράσουν μαζί και να δημιουργούν μαζί όσο αντέχει ο ένας τον άλλον...Αυτά γίνονται όταν ο δάσκαλος δεν είναι κανονικός άνθρωπος αλλά ο εμπνευσμένος Άγγελος Πατσιάς.

Γεμίσαμε με νιώθω λοιπόν και μετά όπως πάντα βγήκαμε εκεί έξω και χαθήκαμε σε φιλιά κι αγκαλιές αγαπημένων μας...και σε μια Θεσσαλονίκη κούκλα, που τα καλοκαιρινά βράδια φαντάζει τόσο εξωτική και απίθανα ερωτική. 

Φωτισμένες ομπρέλες, έκθεση βιβλίου, κόσμος να σουλατσάρει. Στην θρυλική πια έκθεση βιβλίου στης Θεσσαλονίκης που πηγαίναμε κάθε χρόνο αρχικά μόνοι μας κι ύστερα με τα μωρά στα καροτσάκια, αργότερα σε ποδηλατάκια και τώρα παρέα μαζί τους...Στις εκδόσεις Ψυχογιός η αγαπημένη μου Σοφία Βόικου υπέγραφε σε αναγνώστες το νέο της βιβλίο που μόλις τελείωσα...κι απλά λάτρεψα. Συνάντησή κορυφής, με γρήγορη κουβέντα βαθιά αγκαλιά και υπόσχεση πως θα βρεθούμε σύντομα, να τα πούμε από κοντά...Λατρεμένη, απίθανα ταλαντούχα Σοφία μου!Ναι! Έγινε τόσο εύκολα "μου" αυτό το πλάσμα...

Μουσικές από μουσικούς του δρόμου. Φωτάκια στο Θερμαϊκό, από ταξιδιάρικα καραβάκια και μυρωδιές από ψημένο καλαμπόκι και ζεστά ξηροκάρπια που λατρεύουμε να αγοράζουμε από τους πλανόδιους πάγκους. Και μετά τα απαραίτητα "βρώμικα" από τις χρωματιστές καντίνες...Που τους έμεινε η λέξη βρώμικα κι οι γιοι μου μου είπαν πως δεν τους αρέσει αυτή η λέξη και θα τα φωνάζουν "νόστιμα". Ένα ενισχυμένο σάντουιτς για εκείνους και κλασικό σουβλάκι στο χέρι για εμένα. Ζουμερό με μπόλικη ρίγανη και λεμόνι...και μπαμ ξεπήδησε η μαγική ανάμνηση από παιδικά καλοκαίρια...

"Σε ξέρω" μου είπε η όμορφη καντινιέρισα. Το φωτεινό Εφάκι!...γελάσαμε, είπαμε δυο κουβέντες παραπάνω...ευλογημένες απρόσμενες συναντήσεις. Μπορείς να βρεθείς με ανθρώπους και να συνδεθείς μαζί τους παντού.Παντού!!!!

Και μετά το κλείσιμο των σχολείων. Κλείνουν σιγά σιγά κι οι υποχρεώσεις των παιδιών.Δραστηριότητες. Διαβάσματα. Αρχίζουν οι ποδηλατάδες στις εξοχές. Ύπνος μέχρι αργά. Τα δροσερά σεντόνια, τα ανοιχτά παράθυρο.Το σπίτι στολίστηκε καλοκαιρινά κι άνοιξε και φώτισε όπως και το μέσα μας. Φρουτένια γλυκά στο μπαλκόνι παρέα με μοναχικούς ή παρείστικους καφέδες και κουβεντολόι.

Φωτογραφία που τραβήχτηκε κάποια χρόνια πριν...Τα αγόρια μας.Καλοκαιρινά κι ευτυχισμένα! Κορνίζα που λατρεύω...Κάθε Καλοκαίρι στολίζει το σπίτι μας.

Παιχνίδια και μπουγέλα στην αυλή με φίλους.Μια μικρή μάζωξη της πιτσιρικαρίας που πάντα σηματοδοτεί το τέλος της σχολικής περιόδου στήθηκε και φέτος. Γλυκά, παγωμένες λεμονάδες. Γέλια. Τα πρώτα καλοκαιρινά μπάνια και ντους πάντα στην αυλή,με το καυτό νερό ζεσταμένο από τον ήλιο που καίει τους σωλήνες.Το αγαπώ αυτό.

Την διάφανη θάλασσα...τον καυτό ήλιο.Το ζεστό φως. Το Καλοκαίρι, να ξαπλώνει πάνω από τις σπαρμένες λεβάντες με την μυρωδιά της φρεσκάδας να πλάνιεται σε όλη την πλάγια. Το μυαλό να γεμίζει με εικόνες και μυρωδιές. Οι αισθήσεις οξυμένες. 

Για εμένα το καλοκαίρι δεν είναι εποχή...Είναι στάση ζωής. Κουρτίνες να ανεμίζουν. Τζιτζίκια  να τραγουδούν στον μεσημεριανό ήλιο και συ να τα ακούς  μέσα από το δροσερό δωμάτιο. Να κατεβαίνεις την πλαγιά με το ποδήλατο και να τρέχεις με χίλια και γύρω σου τα χρυσά σταροχώραφα...Παγωτά λιωμένα σε χέρια παιδικά. Ο ήχος του απαλού  κύματος εκεί στην ακροθαλασσιά μα και κάτι ακόμη...

...πιο μεγάλο.Πιο βαθύ. Πιο ουσιαστικό.

Καλοκαίρι είναι εκείνη η ελπίδα,εκείνο το φως που ψάχνουμε μέσα μας στις πιο σκοτεινές μας στιγμές. Στους πιο δύσκολους και θλιβερούς μας Χειμώνες. Τότε που όλα φαντάζουν δύσκολα και σκληρά καθώς όπως έγραψε κι ο Καμύ..."στο βάθος του Χειμώνα τελικά ανακάλυψα οτι μέσα μου υπάρχει ένα ανίκητο Καλοκαίρι!"

Το Καλοκαίρι που βρίσκουμε μέσα μας είναι η ανάγκη μας για ζωή. Η πίστη μας στον εαυτό μας. Στο να μην μας εγκαταλείψουμε εκεί στο παγωμένο σκοτεινό δάσος...γιατί μέσα μας το Καλοκαίρι πάλλεται και ζητά κι απαιτεί.Κι όσο το Καλοκαίρι μέσα μας είναι ανίκητο είμαστε κι εμείς ανίκητοι στους Χειμώνες της ζωής....

Καλημέρα αγαπημένοι. Ξέμπλεκα μαλλιά, ξυπόλυτα πόδια κι ηλιοκαμένα μούτρα. Μπήκε ο Ιούνης Πάμε λοιπόν!!!

                                                                                                                  Κατερίνα