Καλοκαίρι είναι....

Το Καλοκαίρι είναι γεμάτο χρώματα κι αρώματα. Ξεκινά δειλά θαρρείς, διστακτικά κι ύστερα αρχίζει να γεμίζει την ζωή μας με ένταση και φως.

Λατρεύω αυτή την εποχή, μα πιο πολύ λατρεύω την αίσθηση αυτής της εποχής μέσα μου! Την  επιρροή της στο μυαλό και στο σώμα μου και ακόμη πιο πολύ στην ψυχή μου. Στην γαλήνη που σιγά σιγά με κατακλύζει σαν όλα να μπαίνουν στην θέση τους. Σαν να βαδίζουμε προς το μηδένισμα για να ξεκινήσουμε τον Σεπτέμβρη από την αρχή...μα μέχρι τότε...μέχρι τότε μπορούμε να χαρούμε παρέα με τον έφηβο Ιούνη που μόλις ήρθε και μας γέμισε με τα ξαφνιάσματα του.

Ουρανοί καθαροί και μετά φορτωμένοι σύννεφα και μετά πάλι λιακάδες και μετά πάλι καταιγίδες. Τα ξυπόλυτα πόδια, τα χαρούμενα λουλούδια στην αυλή μας, τα άγρια ανθίσματα της φύσης, η μελένια μυρωδιά της φλαμουριάς μας, τα τέλεια ελληνικά φαγητά που θυμίζουν λίγο γιαγιά, με το τσιγαρισμένο κρεμμύδι να μυρίζει από τα ανοιχτά παράθυρα και τις πατάτες με σουτζουκάκια, τα γεμιστά, τα πληθωρικά παστίτσια, τα τηγανιτά λαχανικά να μας γαργαλούν την μύτη και να ξυπνούν αναμνήσεις.

Για εμάς το καλοκαίρι αρχίζει πάντα με μια παράσταση όπως και φέτος. Με το Παν στο Βασιλικό. Μια παράσταση του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής όπου ανήκουμε ως οικογένεια. Συναισθήματα γεμάτα χαρά κι ένταση και συγκίνηση μεγάλη. Πόνος. Θυμός. Αγάπη. Κλείσιμο ενός Κύκλου μέσα μας. 

Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για το καλό και το κακό! Για όλα...

Υπέροχα σκηνικά και κοστούμια.  Ατάκες, διάλογοι, συναισθήματα...Γεμίσαμε με νιώθω και μάθαμε...για ακόμη μια φορά να ακούμε τις φωνές μέσα μας. Τα συναισθήματα μας, τις ανάγκες μας.Να μην εγκαταλείπουμε, να τραβάμε μπροστά! Ζήσαμε  και πάλι, μαγικές, "κυκλικές" στιγμές....

Ο Γιώργος κι ο φίλος του ο Πινόκιο....κατά κόσμον Κωνσταντίνος αγαπημένος....

Δάσκαλος και μαθητής...αποφασισμένοι να γεράσουν μαζί και να δημιουργούν μαζί όσο αντέχει ο ένας τον άλλον...Αυτά γίνονται όταν ο δάσκαλος δεν είναι κανονικός άνθρωπος αλλά ο εμπνευσμένος Άγγελος Πατσιάς.

Γεμίσαμε με νιώθω λοιπόν και μετά όπως πάντα βγήκαμε εκεί έξω και χαθήκαμε σε φιλιά κι αγκαλιές αγαπημένων μας...και σε μια Θεσσαλονίκη κούκλα, που τα καλοκαιρινά βράδια φαντάζει τόσο εξωτική και απίθανα ερωτική. 

Φωτισμένες ομπρέλες, έκθεση βιβλίου, κόσμος να σουλατσάρει. Στην θρυλική πια έκθεση βιβλίου στης Θεσσαλονίκης που πηγαίναμε κάθε χρόνο αρχικά μόνοι μας κι ύστερα με τα μωρά στα καροτσάκια, αργότερα σε ποδηλατάκια και τώρα παρέα μαζί τους...Στις εκδόσεις Ψυχογιός η αγαπημένη μου Σοφία Βόικου υπέγραφε σε αναγνώστες το νέο της βιβλίο που μόλις τελείωσα...κι απλά λάτρεψα. Συνάντησή κορυφής, με γρήγορη κουβέντα βαθιά αγκαλιά και υπόσχεση πως θα βρεθούμε σύντομα, να τα πούμε από κοντά...Λατρεμένη, απίθανα ταλαντούχα Σοφία μου!Ναι! Έγινε τόσο εύκολα "μου" αυτό το πλάσμα...

Μουσικές από μουσικούς του δρόμου. Φωτάκια στο Θερμαϊκό, από ταξιδιάρικα καραβάκια και μυρωδιές από ψημένο καλαμπόκι και ζεστά ξηροκάρπια που λατρεύουμε να αγοράζουμε από τους πλανόδιους πάγκους. Και μετά τα απαραίτητα "βρώμικα" από τις χρωματιστές καντίνες...Που τους έμεινε η λέξη βρώμικα κι οι γιοι μου μου είπαν πως δεν τους αρέσει αυτή η λέξη και θα τα φωνάζουν "νόστιμα". Ένα ενισχυμένο σάντουιτς για εκείνους και κλασικό σουβλάκι στο χέρι για εμένα. Ζουμερό με μπόλικη ρίγανη και λεμόνι...και μπαμ ξεπήδησε η μαγική ανάμνηση από παιδικά καλοκαίρια...

"Σε ξέρω" μου είπε η όμορφη καντινιέρισα. Το φωτεινό Εφάκι!...γελάσαμε, είπαμε δυο κουβέντες παραπάνω...ευλογημένες απρόσμενες συναντήσεις. Μπορείς να βρεθείς με ανθρώπους και να συνδεθείς μαζί τους παντού.Παντού!!!!

Και μετά το κλείσιμο των σχολείων. Κλείνουν σιγά σιγά κι οι υποχρεώσεις των παιδιών.Δραστηριότητες. Διαβάσματα. Αρχίζουν οι ποδηλατάδες στις εξοχές. Ύπνος μέχρι αργά. Τα δροσερά σεντόνια, τα ανοιχτά παράθυρο.Το σπίτι στολίστηκε καλοκαιρινά κι άνοιξε και φώτισε όπως και το μέσα μας. Φρουτένια γλυκά στο μπαλκόνι παρέα με μοναχικούς ή παρείστικους καφέδες και κουβεντολόι.

Φωτογραφία που τραβήχτηκε κάποια χρόνια πριν...Τα αγόρια μας.Καλοκαιρινά κι ευτυχισμένα! Κορνίζα που λατρεύω...Κάθε Καλοκαίρι στολίζει το σπίτι μας.

Παιχνίδια και μπουγέλα στην αυλή με φίλους.Μια μικρή μάζωξη της πιτσιρικαρίας που πάντα σηματοδοτεί το τέλος της σχολικής περιόδου στήθηκε και φέτος. Γλυκά, παγωμένες λεμονάδες. Γέλια. Τα πρώτα καλοκαιρινά μπάνια και ντους πάντα στην αυλή,με το καυτό νερό ζεσταμένο από τον ήλιο που καίει τους σωλήνες.Το αγαπώ αυτό.

Την διάφανη θάλασσα...τον καυτό ήλιο.Το ζεστό φως. Το Καλοκαίρι, να ξαπλώνει πάνω από τις σπαρμένες λεβάντες με την μυρωδιά της φρεσκάδας να πλάνιεται σε όλη την πλάγια. Το μυαλό να γεμίζει με εικόνες και μυρωδιές. Οι αισθήσεις οξυμένες. 

Για εμένα το καλοκαίρι δεν είναι εποχή...Είναι στάση ζωής. Κουρτίνες να ανεμίζουν. Τζιτζίκια  να τραγουδούν στον μεσημεριανό ήλιο και συ να τα ακούς  μέσα από το δροσερό δωμάτιο. Να κατεβαίνεις την πλαγιά με το ποδήλατο και να τρέχεις με χίλια και γύρω σου τα χρυσά σταροχώραφα...Παγωτά λιωμένα σε χέρια παιδικά. Ο ήχος του απαλού  κύματος εκεί στην ακροθαλασσιά μα και κάτι ακόμη...

...πιο μεγάλο.Πιο βαθύ. Πιο ουσιαστικό.

Καλοκαίρι είναι εκείνη η ελπίδα,εκείνο το φως που ψάχνουμε μέσα μας στις πιο σκοτεινές μας στιγμές. Στους πιο δύσκολους και θλιβερούς μας Χειμώνες. Τότε που όλα φαντάζουν δύσκολα και σκληρά καθώς όπως έγραψε κι ο Καμύ..."στο βάθος του Χειμώνα τελικά ανακάλυψα οτι μέσα μου υπάρχει ένα ανίκητο Καλοκαίρι!"

Το Καλοκαίρι που βρίσκουμε μέσα μας είναι η ανάγκη μας για ζωή. Η πίστη μας στον εαυτό μας. Στο να μην μας εγκαταλείψουμε εκεί στο παγωμένο σκοτεινό δάσος...γιατί μέσα μας το Καλοκαίρι πάλλεται και ζητά κι απαιτεί.Κι όσο το Καλοκαίρι μέσα μας είναι ανίκητο είμαστε κι εμείς ανίκητοι στους Χειμώνες της ζωής....

Καλημέρα αγαπημένοι. Ξέμπλεκα μαλλιά, ξυπόλυτα πόδια κι ηλιοκαμένα μούτρα. Μπήκε ο Ιούνης Πάμε λοιπόν!!!

                                                                                                                  Κατερίνα