Πατέρας...

Την θυμάμαι εκείνη τη στιγμή. Παρόλο που ήμουν μια σταλιά...τη θυμάμαι...
Καλοκαίρι, σταματημένοι στην άκρη του δρόμου για νερό και ξεμούδιασμα. Είχαμε ένα κόκκινο audi.Δεν θυμάμαι πού πηγαίναμε μα η μαμά μου είπε πως ταξιδεύαμε προς Βόλο κι είχαμε πέσει σε μποτιλιάρισμα. Στους γονείς μου άρεσαν πολύ τα ταξίδια με το αμάξι.

Με συγκινεί αυτή η φωτογραφία. Μου φέρνει δάκρυα αυτό το ξεθωριασμένο τρυφερό φιλί...
Ο μπαμπάς μου δεν ήταν όμορφος με την κλασσική έννοια. Ήταν αυτό που λέμε Παλικάρι. Παλιάς κοπής άντρας. Σπουδαίο μυαλό! Καταπληκτικό σώμα. Με απίθανη σωματική ρώμη, με τρομερή εξυπνάδα κι ευστροφία. Δυναμική, πληθωρική παρουσία, η ψυχή της παρέας.

Στα μάτια μου γενναίος και δυνατός. Θυμάμαι που έλεγα "και στην ίδια την κόλαση να βρεθώ μαζί του δεν θα φοβηθώ" .
Θα έβρισκε την άκρη. Τον τρόπο, να την βγάλουμε καθαρή. Έξυπνος, υπερβατικός, με πολλές πλάγιες σκέψεις. Τυχοδιώκτης. Παιδί κιόλας βρήκε τον τρόπο να ταξιδέψει την Ευρώπη, γυρίζοντας από χώρα σε χώρα με άδεια τσέπη. Δούλευε περιστασιακά για να βγάλει τα ναύλα για τον επόμενο προορισμό.Τα κατάφερε! Έφτασε στου βοδιού το κέρατο, κοιμήθηκε σε παγκάκια σε διάφορες Ευρωπαϊκές πλατείες και γνώρισε ακόμη και την Λεγεώνα των ξένων από όπου πρόλαβε κι αποχώρησε νωρίς, όσο είχε την ευκαιρία σαν διαπίστωσε πως κάτι εκεί δεν του ταίριαζε καθόλου.

Είναι ο τύπος που είχε στην τσέπη του χρήματα που ισοδυναμούσαν για ένα εισιτήριο λεωφορείου ή μια σοκολάτα. Προτίμησε τη σοκολάτα και περπάτησε 15 χιλιόμετρα για να φτάσει σπίτι του...ένα μικρο σκοτεινό δωμάτιο που μοιραζόταν με φίλους του ως "γκασταρμπάιτερ"...στην Γερμανία!
Γύρισε τον κόσμο του ανάποδα...και τον δικό μας μαζί! 

Έχουν μείνει στην ιστορία οι επικές φάρσες του που ακόμη και τώρα αναρωτιόμαστε τι διάολο σκεφτόταν σκαρώνοντας τες καθώς και οι απίθανες ατάκες του. Διακριτικά ειρωνικός, με εκείνο το ανεπαίσθητο φλεγματικό χιούμορ που θαύμαζα ως παιδί! Στα νιάτα του αυτή η ελαφριά αναίδεια τον έκανε τόσο γοητευτικό. Σαν μπαμπάς ήταν περίπτωση. Η ζωή μαζί του γιορτή! Θυμάμαι σαν τώρα τα απίθανα γαργαλητά του και τα τσιμπήματα του ιδίως σαν καθόμασταν με την αδερφή μου ήσυχες...δεν την άντεχε την ησυχία! Δεν μας μάλωνε ποτέ σαν ήμαστε μικρά με την αδερφή μου...μας λυπόταν κι εμείς το εκμεταλευόμασταν κάθε φορά. Η μαμά τον έστελνε να μας μαλώσει ή να μας μαζέψει από ατασθαλίες και μας έβρισκε μετά από ώρα όλους μαζί με  εκείνον να συμμετέχει, σε ότι κάναμε. Η θρυλική της ατάκα μια φορά που μας έπιασε στα πράσα..."έστειλα το λύκο να φυλάει τα πρόβατα!" 
Το κορίτσι του, η μαμά μου, τον ερωτεύτηκε με πάθος, με τρέλα και ήξερε καλά σαν έγινε "κυρά Γιώργαινα"...πως θα ζήσει μια ζωή γεμάτη περιπέτεια...και την έζησε!
Σε μια άλλη εποχή σίγουρα θα είχε καταφέρει να φτάσει πολύ ψηλά σε ακαδημαϊκό επίπεδο μιας και ήταν εξαιρετικό μαθηματικό μυαλό, μα η φτώχεια τον ανάγκασε να εγκαταλείψει με πόνο τα θρανία και την εκπαίδευση Σκληρά χρόνια! Αγαπούσε την ταχύτητα και τα γρήγορα αμάξια ήταν πάντα και εξακολουθούν να είναι η τρέλα του. Δεν δέθηκε ποτέ με πράγματα. Δεν μας μάλωσε ποτέ για κάτι που χαλάσαμε, ακόμη κι αν ήταν το αγαπημένο του αμάξι. Μπουρλότο όλα! Πάντα μπροστά ήταν οι άνθρωποι κι αν πληγώθηκε από αυτούς δεν σταμάτησε ποτέ του να πιστεύει! Άλλωστε όλοι κάνουμε λάθη κι όλοι έχουμε ανάγκη από δεύτερες ευκαιρίες...καμιά φορά κι από τρίτες κι από τέταρτες...Το ήξερε αυτό καλά και για τον εαυτό του!

Τον θυμάμαι πάντα να τραγουδά σιγανά μιας και παρόλο που είχε καταπληκτική φωνή ήταν εξαιρετικά ντροπαλός. Όμως θυμάμαι τα χείλη του να μουρμουρίζουν Μητροπάνο, Νταλάρα, Καζαντζίδη, Χαλκιά, Ξυλούρη, με φωνή βαθιά.

Ήξερε να είναι φίλος. Να δίνεται. Να μην κρατά τίποτε για εκείνον. Η οικογένεια ήταν η βάση του.Η ζωή του όλη, ήταν δική μας. Αδέρφια ήταν οι φίλοι του κι ακόμη εκείνες οι πρώτες φιλίες, οι νεανικές είναι χαραγμένες μέσα του βαθιά.Τον έχω δει πολλές φορές συγκινημένο μα δάκρυα στα μάτια του είδα μόνο δυο φορές. Μια σαν αποχαιρετούσε για πάντα την μάνα του και μια σαν έσκυψε πάνω μου αμέσως μετά την γέννηση του πρώτου του εγγονού και μου ψιθύρισε "σ' ευχαριστώ για αυτή τη χαρά!"

 Αιρετικός και δογματικός μαζί...γίνεται; ναι γίνεται! Πάντα αληθινός στις ιδέες και στις πολιτικές του πεποιθήσεις αμετακίνητος και βαθιά δημοκρατικός. Τα μάτια του πετούσαν σπίθες.Έφυγε παλικαράκι από την πατρίδα του, γεμάτος όνειρα και γύρισε πια παππούς, γεμάτος πληγές.

Όμως δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που αγάπησε τούτη την πατρίδα περισσότερο από εκείνον. Μέσα του ήταν πάντα πιο Έλληνας από τον καθένα μας. Ίσως γιατί τη στερήθηκε τούτη την Ελλάδα...Εκείνος με έκανε να αγαπώ την πατρίδα μου βλέποντας την μέσα από τα μάτια του. Μια πατρίδα για την οποία άξιζε να μοχθήσεις έστω κι αν εκείνη του στέρησε τα νιάτα του, την μόρφωση του, την αγκαλιά της μάνας του...Για εκείνον η λέξη "πατρίδα" είναι συνώνυμο με την λέξη "μάνα" και τη μάνα πάντα την συγχωρείς...

Έχω πολλά δικά του. Καλά κακά...τα αναγνωρίζω και πορεύομαι με αυτά! Κάποια τα αγαπώ πολύ και νιώθω περήφανη που μου τα χάρισε.Το χιούμορ του. Τα ότι δεν φοβάται τα ρίσκα. Την αγάπη του για τη φύση.
Κάποια δεν τα αντέχω πάνω μου, μα τα αντιμετωπίζω πια...κυρίως τα πάθη με τα οποία παλεύω, τον παρορμητισμό μου, την έλλειψη ορίων.

Τον μπαμπά μου τον αγαπώ, μα πιο πολύ τον θαυμάζω. Για όλα αυτά που μπόρεσε ενώ όλα ήταν εναντίον του. Για τα αμέτρητα λάθη του, που δεν άφησε να τον καταστρέψουν. Για όλα όσα κατάφερε. Για όλα όσα έχασε και ήπιε στην υγεία τους και τα ξέχασε!
Για όλες τις φορές που γλέντησε τον πόνο.
Για όλες τις φορές που έπεσε και σηκώθηκε.
Για όλες τις φορές που έχτιζε με πάθος. Για όλες τις φορές που με μια σπρωξιά τα γκρέμιζε όλα...ξανά και ξανά. Έτσι για να τα ξαναφτιάξει όλα από την αρχή. Για την χαρά του παιχνιδιού.
Γιατί ο μπαμπάς πάνω από όλα, είναι αυτό! Παίκτης.
Ξέρει να χάνει. Ξέρει να κερδίζει...μα πάνω από όλα ξέρει να παίζει. Να μην εγκαταλείπει το "παιχνίδι" ούτε στιγμή!
Το έγραψα...Άντρας παλιάς κοπής...Από αυτούς που αγαπήθηκαν πολύ.
Δύσκολος! Σπάνιος! Γοητευτικός! Ερωτεύσιμος! Ατίθασος! Ατρόμητος! Πιστός!
Παλικάρι...λιοντάρι!!!
Με ένα τσιγάρο στα όμορφα χέρια του και το ίσιο βλέμμα στα μάτια.

Σε κάποιαν άλλη ζωή ο πατέρας μου θα ήταν από εκείνους τους μοναχικούς λύκους που γυρίζουν τον κόσμο ολομόναχοι και βγαίνουν για λίγο  από το περιθώριο που ζουν για να γίνουν ήρωες και να χαθούν μετά ξανά στις σκιές τους, έτσι σιωπηλά.

Αυτός είναι ο μπαμπάς μου...Θα έβγαινε μπροστά στα δύσκολα γιατί δεν την σήκωνε την αδικία.Τον έπνιγε. Ένας ωραίος τύπος που ήξερε πολλά μα δεν ήξερε να σκύβει το κεφάλι κι η ξενιτιά δεν κατάφερε να τον λυγίσει και η φάμπρικα δεν κατάφερε να του κλέψει την ταυτότητα του και το ποιος ήταν! Δεν την σήκωνε τη "φάμπρικα" η ατίθαση ελληνική ψυχή του και δεν έγινε ποτέ ένας αριθμός στην γραμμή παραγωγής, της Γερμανικής βιομηχανίας! Ήθελε να δουλεύει για τον εαυτό του και το κατάφερε κι αυτό... κι όταν οι νεοναζοί έκαναν  διαδήλωση έξω από το μαγαζί που με κόπο έστησε και φώναζαν auslander raus πετώντας καδρόνια απειλώντας να το κάψουν, μπήκε μπροστά χωρίς να σκεφτεί τι κάνει και πριν ακόμη έρθει η αστυνομία τους έδιωξε μόνος του, παλεύοντας με τα γυμνά του χέρια.
Τα τελευταία χρόνια το μαγαζί τους στη Γερμανία, ένα μικρό καφέ που είχαν με την μαμά σε ένα πολυκατάστημα, είχε γίνει βάση για κάθε ξένο, νέο ή παλιό μετανάστη. Έλληνες, Τούρκοι, Ιταλοί,Ισπανοί, Σέρβοι, Κροάτες, Αγγλοι μα και Γερμανοί μαζεύονταν εκεί και ένιωθαν "σπίτι". Τα παιδάκια όποιας καταγωγής κι αν ήταν τον φώναζαν Opa...δηλαδή παππού και τρέχανε κοντά του, για να τους δώσει καραμέλες. Η ψυχή του  είναι ανοιχτή για κάθε πλάσμα που ξέρει από μισεμό. Πάνω από όλα οι άνθρωποι...

Μου έμαθε πολλά, Θεέ μου τόσα πολλά και τον ευγνωμονώ για άλλα τόσα. Για κάθε σύγκρουση, για κάθε γέλιο, για κάθε μάθημα ζωής που μου έδωσε μέσα από την ζωή του! Γιατί ο πατέρας μου έκανε ακριβώς αυτό όπως τέλεια  περιέγραψε ο συγγραφέας Κ.Μ.Κέλαντ " Δεν μου είπε πως να ζω. Έζησε και μ' άφησε να τον βλέπω! ". 

Εύχομαι μόνο οι εγγονοί του να πάρουν κάτι από αυτό το ατίθασο πνεύμα του, την ταξιδιάρα ψυχή του και την άγρια κι ελεύθερη φύση του! Εύχομαι να γίνουν παίκτες...έστω και λίγο σαν εκείνον γιατί η ζωή μέσα από τα μάτια του, θέλει παιχνίδι, ρίσκο, γενναιότητα και γέλιο! Γέλιο πολύ.

Ημέρα του πατέρα σήμερα και πρώτη φορά τη γιορτάζουμε μαζί! Βασικά...πρώτη φορά τη γιορτάζουμε κι είμαι χαρούμενη...τόσο χαρούμενη για εκείνον.
Χρόνια πολλά μπαμπά! Μπαμπά μας...Χρόνια Πολλά γενναίε μου...

Θα μπορούσα να σου αφιερώσω τραγούδια πολλά που μόλις τα ακούω η εικόνα σου ξεπηδά στα μάτια μου μπροστά, μα σήμερα μέρα που είναι σου χαρίζω ένα τραγούδι που ξέρω πως αγαπάς γιατί μιλάει για ένα παλικάρι από εκείνα που πάντα θαύμαζες...Από εκείνα τα ανίκητα που είναι έτοιμα να τα βάλουν με θεριά, με θεούς και δαίμονες. Από εκείνα που τελικά νικιούνται μόνο από την αγάπη...

Χρόνια Πολλά ρε πατέρα. Πολλά μ'ακούς; Πολλά!!!