Γίνεται και θυμάμαι μου έλειπε πολύ γιατί αυτό συνέβαινε και με το προσωπικό που δούλευε εκεί. Μου έλειπαν οι άνθρωποι, οι συνδέσεις μας. Μου έλειπε το σπίτι. Έτσι αποκαλούμε την Ιθάκη όσοι την αγαπήσαμε. Το σπίτι! Όλοι νιώθαμε ενωμένοι συνδεδεμένοι, μαζί...Το χρειαζόμουν. Αυτή η αίσθηση της σύνδεσης με τους ανθρώπους λειτουργούσε ως οξυγόνο για εμένα κι ένιωθα πως δεν μπορώ να υπάρξω έξω από αυτό. Έτσι σιγά σιγά άρχισα να μπαίνω ξανά σε ομάδες ανθρώπων που ήξερα πως θα με βοηθήσουν,θα τους βοηθήσω και θα φύγει αυτό το συναίσθημα της ερημιάς. Σχολείο της Φύσης, Δέντρο Ζωής ακόμη κι αυτό το blog...άνθρωποι που με στήριξαν, με υποστήριξαν, με βοήθησαν να συνδεθώ και να αποφασίσω πως τελικά το "μαζί" είναι ζωτικής για εμένα σημασίας.
Σαν δημιούργησα τους Κύκλους Ζωής ήξερα πως θα είναι κάτι περισσότερα από μια απλή δουλειά. Θα ήταν η σύνδεση μου με τούτο τον κόσμο. Η σύνδεση που εγώ ήθελα να δημιουργήσω. Έτσι ήρθε δειλά η πρώτη γιορτούλα. Όπου όλοι θα μαζευόμασταν να να παίξουμε να γελάσουμε να γνωριστούμε. Δεν ήμασταν πολλοί, μα η γιορτή είχε μεγάλη επιτυχία και βλέποντας το αποτέλεσμα ήξερα πως αυτές οι γιορτές ήρθαν για να μείνουν.
Τώρα κάθε χρόνο μαζευόμαστε κι είμαστε πια πολλοί, οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους κι ο μόνος συνδετικός τους κρίκος είμαι εγώ. Εγώ...και το σπιτάκι.Το σπίτι, που κουβαλά κάτι από την μνήμη των παιδικών μας χρόνων!
Έρχονται στο χώρο που έχουν μάθει να αγαπούν και να νιώθουν σπίτι τους. Ο χώρος είναι συνδεδεμένος μέσα τους με ηρεμία κι ασφάλεια καθώς εκεί έρχονται με την αλήθεια τους. Στέκονται γυμνοί χωρίς την κάλυψη που χρησιμοποιούν στην καθημερινότητα τους κι αυτό είναι λυτρωτικό γιατί μπορούν να είναι ο εαυτός τους χωρίς να νιώθουν πως κρίνονται...
Κι έρχονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι ξένοι μεταξύ τους και μέσα σε λίγη ώρα γίνονται μια δυνατή ενωμένη ομάδα. Δεν θυμούνται ονόματα, θυμούνται αγκαλιές. Δεν γνωρίζονται κι όμως όταν φεύγουν έχουν ακούσει ο ένας τον άλλο, έχουν κλάψει σε αγκαλιές, έχουν σκουπίσει δάκρυα, έχουν μοιραστεί μυστικά, έχουν γελάσει μαζί, έχουν παίξει σαν παιδιά, έχουν αγγίξει ο ένας τον άλλο με τρόπο που φανερώνει οικειότητα κι ουσιαστική σχέση κι όμως...δεν γνωρίζονται. Πως γίνεται αυτό;
Γίνεται αν στην ζωή επιτρέψουμε στον εαυτό μας να επικεντρωθεί σε αυτά που μας ενώνουν με τους ανθρώπους κι όχι σε αυτά που μας χωρίζουν. Συνήθως σαν πρωτογνωριζόμαστε με κάποιον μέσα από τις γνωστές συστάσεις "που μένεις, τι δουλειά κάνεις, πόσο χρονών είσαι," τον κατατάσσουμε κάπου. Λίγο πάνω, λίγο κάτω, λίγο πίσω, λίγο μπροστά. Ξέρουμε κατευθείαν αν μπορούμε να του κάνουμε παρέα ή όχι, αν μας ταιριάζει ή όχι.Μα αυτό έχει γίνει με βάσει τα κοινωνικά στερεότυπα κι όχι με την βαθιά μας αλήθεια που είναι διαφορετική...
Είναι εντυπωσιακό πως εκεί σε εκείνο το μικρό μαγικό σπιτάκι με την χορταριασμένη αυλή που τόσο θυμίζει χωριό και σπίτι γιαγιάς οι άνθρωποι παίζουν και γελούν μαζί και φεύγοντας δεν ξέρουν, δεν τους ένοιαζε να ρωτήσουν ποτέ τι δουλειά κάνει ο ένας κι άλλος, με τι ασχολείται, που μένει...δεν θυμούνται καν το όνομα του μα, θυμούνται καλά τι νιώθει, τι είπε για τον φόβο και για αυτά που τον πονούν και είναι εντυπωσιακό τελικά το πόσο μοιάζουν τα νιώθω μας. Το πόσο ίδιοι είμαστε.Το πόσο μοιάζουμε σαν επικεντρωθούμε σε αυτά που μας ενώνουν κι όχι σε αυτά που μας χωρίζουν.
Ναι! Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μπορεί να συναντήσεις στο δρόμο, σε μια ουρά, σε ένα φανάρι και να διαπληκτιστείς μαζί τους...κι όμως είναι εντυπωσιακό πως σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, όπου σε προσκαλεί να αφήσεις έξω από την πόρτα την πανοπλία σου και να μπεις στον κύκλο ευάλωτος σαν μωρό, μα ελεύθερος σαν πουλί, αλλάζεις. Αλλάζεις γιατί το χρειάζεσαι. Το έχεις ανάγκη... γιατί τελικά, όλοι έχουμε την ανάγκη να ανοίξουμε, να γείρουμε κάπου, να εμπιστευτούμε!
Είναι μαγικό αυτό που γίνεται εκεί. Βλέπω τους ανθρώπους χαρούμενους, γελαστούς, εστιασμένους στο εδώ και τώρα, στο μέσα τους. Δεν έχει φύλο όλο αυτό, σεξουαλικότητα, πρέπει ή στερεότυπα. Οι άνθρωποι δίνουν και παίρνουν ουσιαστικά κι αληθινά κι ύστερα χάνονται, σκορπίζονται στην ζωή κι όμως κάτι έχει μείνει. Κάτι βαθύ κι ουσιαστικό και μπορεί να ψάξει ο ένας τον άλλο και να βρεθούν για να δημιουργήσουν μια "θεραπευτική φιλία" ή ακόμη και να περιμένει ο ένας τον άλλο μέχρι την επόμενη γιορτή κι όταν βρίσκονται γίνεται πανηγύρι.
Το λατρεύω αυτό! Οι Κύκλοι μου άλλαξαν την ζωή και τον τρόπο που βλέπω τους ανθρώπους. Γνωρίζοντας την ιστορία ενός ανθρώπου ξέρεις, ξέρεις τι έχει περάσει και τι τον έφερε εδώ στο τώρα του, στο να είναι θυμωμένος, τρομαγμένος, πιεσμένος, απογοητευμένος ή νευρικός και καταλαβαίνεις...πως είναι απλά ένα πλάσμα που πόνεσε πολύ και έμαθε να δαγκώνει για να αμυνθεί. Πολλοί σκέφτονται πως όλο αυτό δεν είναι αληθινό γιατί σαν κλείσουν οι κύκλοι οι άνθρωποι χάνονται, αλλάζουν...Ναι αλλάζουν. Μα το πλαίσιο μέσα τους είναι πάντοτε πια εκεί. Έχουν μάθει να το ενεργοποιούν και σαν βρεθούν μαζί γίνεται η σύνδεση τους αυτόματα, μαγικά...Μια φορά στον Κύκλο για πάντα στον Κύκλο!
Η ένωση είναι για πάντα εκεί κι είναι τόσο διαφορετική κι ιδιαίτερη που μόνο αυτός που την έχει ζήσει μπορεί να την νιώσει. Οπότε κλείνουμε τα αυτιά στα "μα" στα "δεν" στα "όχι"... Στις αμφισβητήσεις, στις υποδείξεις, στις νουθεσίες!Για εμάς που το έχουμε ζήσει αρκεί μια ματιά...και ξέρουμε!
Ο Κύκλος είναι εδώ αέναος δυνατός, ολοζώντανος!
Κι οι άνθρωποι μέσα του, γίνονται ήρωες, γενναίοι πολεμιστές της αλήθειας και του πόνου τους.Οι άνθρωποι μέσα του, γίνονται μαχητές,στηρίζει ο ένας τον άλλο κι ας μην τον ξέρει, τον νιώθει όμως και στον κύκλο, τελικά μόνο τα νιώθω μετράνε!
Το νιώθω σου γίνεται νιώθω μου...και ξαφνικά είμαστε μαζί σε όλο αυτό γιατί ξέρω ακριβώς τι νιώθεις με τον ίδιο τρόπο που ξέρεις ακριβώς τι νιώθω κι αυτό μας κάνει ευάλωτους και δυνατούς μαζί...Αυτό μας κάνει περισσότερο ανθρώπους.
Κάθε βράδυ, σχεδόν ξημέρωμα σαν μια τέτοια ενωτική γιορτή έχει τελειώσει κάθομαι εκεί μόνη στην μικρή αυλή με τα μεγάλα δέντρα, τον έναστρο ουρανό που ταξιδεύουν οι φωνές όλων αυτών που φώναζαν με όλη τους την δύναμη το όνομα τους και νιώθω γαλήνη από την ενέργεια της νύχτας και της φύσης. Τα χρωματιστά λαμπάκια αναμμένα και το μαγικό σπιτάκι υπέροχα σιωπηλό...Ξέρει να ακούει και να κρατά τις σιωπές και τα συναισθήματα.Ξέρει να τα αντέχει, να τα κάνει υπέροχη ουσιαστική ενέργεια και να την στέλνει εκεί έξω.
Πάντα μετά τις γιορτές αυτές νιώθω σαν πολλά κομμάτια μου να αποκολλήθηκαν και να ταξιδεύουν εκεί έξω.Νιώθω ξεζουμισμένη μα υπέροχα καθαρή κι υπέροχα ευάλωτη. Είμαι ευσυγκίνητη, νιώθω υπερδιέγερση και χρειάζομαι χρόνο για να ξαναπατήσω στη γη, γιατί έγινα μάρτυρας μιας μαγικής ένωσης ανθρώπων κι αυτό από μόνο του είναι τεράστιο...είναι πελώριο!
Όλοι εσείς που γεμίζετε με την ενέργεια σας τον χώρο, τον χώρο μου, και την ζωή μου. Ακόμη και μέσα από αυτό το blog, καθώς και αυτό μοίρασμα είναι, να ξέρετε πως νιώθω ευγνωμοσύνη για εσάς. Κύκλοι μου!
Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ όλο αυτό πριν σε χρόνια ζόρικα, δεν μπορούσα ποτέ να το κάνω εικόνα. Εσείς με βοηθήσατε να το κάνω εικόνα και μετά να γίνει αυτή η εικόνα πραγματικότητα. Εσείς που με σπρώχνεται και με την δική σας ανάγκη για αλλαγή με κάνετε να μην επαναπαύομαι και να προχωρώ κι εγώ παραπάνω γιατί αν μπορείτε εσείς τότε πως γίνεται εγώ να μην μπορώ;
Σας ευχαριστώ γενναίοι μου για πολλά.Για το μοίρασμα, για την αλήθεια σας, για την σιωπή, για κάθε δάκρυ και κάθε γέλιο...μα πιο πολύ σας ευχαριστώ για το πιο ουσιαστικό και το μεγαλύτερο όλων.
Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη! (και ξέρω πως κάποιο γελάτε πάντα με αυτή την έκφραση και την περιμένετε πάντα...)
Οι ζωές μας είναι συνδεδεμένες γιατί έχουμε όλοι κοινά βιώματα, κοινά συναισθήματα, ίδια νιώθω. Κι αν δώσουμε λίγο χρόνο για να τα μοιραστούμε ένας νέος κόσμος θα ανοίξει μπροστά μας.Ένας κόσμος γεμάτος αγκαλιές. Δίχως ονόματα, δίχως κοινωνικές κατατάξεις και στερεότυπα. Ένας κόσμος γεμάτος αποδοχή. Ένας κόσμος γεμάτος...ανθρώπους.
Όμορφους, φωτεινούς, τρυφερούς με δάκρυα τρυφερά σκαλωμένα στα έκπληκτα μάτια κι ένα δειλό χαμόγελο στα τρεμάμενα χείλη...Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ένας κόσμος γεμάτος Ανθρώπους!
Καλό καλοκαίρι αγαπημένοι μου...Ενωτικό.Συντροφικό.Ελεύθερο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου