Μαγική Άθυτος ή μήπως Άφυτος;

Πέρσι το προσπαθήσαμε για πρώτη φορά μετά από χρόνια...και καταφέραμε να εξαφανιστούμε για ένα Σαββατοκύριακο στην μαγική Αμμουλιανή. Και φέτος το είπαμε ανάγκη.Το ονειρευόμασταν σαν τρελοί ένα Σαββατοκύριακο και πάλι οι δυο μας χωρίς παιδιά, ξέγνοιαστα ν απολαύσουμε ο ένας την παρέα του άλλου και τα γνωστά... Κι επειδή  το σύμπαν ακούει και κάνει τα δικά του και μέχρι τελευταία στιγμή ζήσαμε μεγαλειώδεις στιγμές με τα καμάρια μας και με δεύτερη συνεχόμενη χρονιά πρόωρη αποχώρηση και των δυο παρακαλώ,  από κατασκήνωση λόγω γαστρεντερίτιδας....ήμασταν επιφυλακτικοί και κάναμε απανωτές προσευχές μην γίνει κάτι και δεν τα καταφέρουμε...

Κι επειδή είπαμε έχουμε το νου μας, θέλαμε να ξεφύγουμε αλλά μην πάμε και μακριά. Μετά από βαθιά κι ουσιαστική σκέψη τύπου "δυο μέρες είναι, δεν θέλουμε μετακινήσεις με αεροπλάνο, καράβι, βαπόρι ή τρένο...αλλά ούτε και με αμάξι. Θέλουμε βασικά να πατήσουμε ένα κουμπί τσακ και να βρεθούμε να λιώνουμε σε μια παραλία...αυτό θέλουμε"...

...και που έχει παραλίες για απόλυτο λιώσιμο; Εδώ δίπλα μας,  αφού ως γνωστόν Σαν την Χαλκιδική δεν έχει....ας μην επαναλαμβανόμαστε....

Η επιλογή ήταν άμεση και ξεκάθαρη και πήγαμε ταξίδι σούπερ μακρινό...μισή ώρα μακριά από το σπίτι μας γιατί ως γνωστόν ο προορισμός μετρά και μετρά διπλά αν είναι δίπλα... Έτσι ο δρόμος που δεν ήταν μακρύς, μας έβγαλε στην μαγευτική Άθυτο.... Ναι ναι μαγευτική. Γιατί μπορεί να είμαστε δίπλα μα εγώ δεν είχα ξαναπάει και τρελάθηκα...

Είναι σαν να βρίσκεσαι σε ορεινό χωριό. Δρομάκια πλακόστρωτα, υπέροχα αρχοντικά πετρόχτιστα  σπίτια. Πλατάνια στην μέση της πλατείας.Θέα υπέροχη με τα σπιτάκια στην σειρά από την μια πλευρά...και από την άλλη τσουπ  ένας δρόμος κατηφορικός κι ήρθαμε στο νησί! Η θάλασσα να απλώνεται μπροστά σου, μαγαζάκια με υπέροχα προϊόντα, μυρωδιές τσίτζιλι μίτζιλι...ταβέρνες στο κύμα, μπιτσόμπαρα, υπέροχα καφέ με θέα το μικρό λιμανάκι... Σοκ. Μέσα σε λίγα λεπτά η μεταφορά είναι απίστευτη και σε ξετρελαίνει!

Ναι δεν είχα ξαναπάει ντροπή μου.

Και ναι αχ! ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά...

Και ζήσαμε και πάλι την απόλυτη ηρεμία και χαλάρωση χωρίς παιδιά και σε αντίθεση με πέρσι στην Αμμουλιαννή που το ξενοδοχείο που μέναμε ήταν τίγκα στις οικογένειες με πιτσιρίκια όλων των ηλικιών που όλη την ημέρα και την νύχτα τρέχαν παίζαν, τσίριζαν και ζούσαν τέλεια το ρόλο τους όντας απλά παιδιά...σε αυτό το ξενοδοχείο αντιληφθήκαμε μια σιωπή, μια γαλήνη, ένα κατιτίς απόκοσμο και μετά είδαμε πως δεν υπήρχαν παιδιά και τελικά ναι!!! υπάρχουν και τέτοια ξενοδοχείο που ήταν μόνο για ενήλικες...Σαν το πρωτάκουσα κάποια χρόνια πριν, μου φάνηκε τραγικό κι είπα πως ποτέ δεν θα επέλεγα ένα τέτοιο ξενοδοχείο κι όμως συνέβη τυχαία και...τελικά απίστευτο αλλά να σου πω γιατί όχι ρε φίλε; δεν είναι κι άσχημο για εμάς τους κουρασμένους από τις τσιρίδες και τις αγριοφωνάρες γονείς... Διαφώνησα λοιπόν με το εαυτό μου κι άλλαξα γνώμη  για αυτά τα ξενοδοχεία

Όμως...χεχε... μπορεί να έλειπαν τα παιδιά μα δεν έλειπαν τα κορίτσια....αφού το ξενοδοχείο όλως παραδόξως,  ήταν γεμάτο από κοριτσοπαρέες (μα που πήγαν όλοι οι άντρες) και όλη μέρα το στόμα πήγαινε ροδάνι...μπουρ μπουρ μπουρ και πιρι πιρι κι ατέλειωτα γέλια όλη μέρα. Τα κορίτσια  αυτά, ήταν πολύ χαρούμενα.... Στο τέλος έπεσε και η αυτονόητη ερώτηση στο τρελό αγόρι..."μωρό μου κι εγώ τόσο πολύ μιλούσα"...για να πάρω την αυτονόητα απάντηση "εννοείται πως όχι ρε μωρό μου"...

Γύρισα πλευρό χαρούμενη που  στα νιάτα μου δεν ήμουν πολυλογού, ωστόσο (μεταξύ μας) διατηρώ πολλές επιφυλάξεις για αυτή την απάντηση...

Πέρα από την πλάκα τι να πω πιο ουσιαστικό από το ότι περάσαμε υπέροχα. Είναι τόσο σημαντικό το να μπορείς να βρεθείς μακριά από το σπίτι σε ένα τελείως ουδέτερο περιβάλλον και να μην παίζεις τον ρόλο του γονιού. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να είμαστε οι δυο μας. Τι λέγαμε παλιά, τι συζητούσαμε, με τι γελούσαμε...Δεν θυμάμαι. Τώρα όμως γελάμε με την καθημερινότητα που όταν την ζούμε δεν γελάμε καθόλου και θυμόσαστε ατάκες και στιγμές και κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλο και μαζί και τον εαυτό μας για τις ανοησίες που ξεστομίζουμε όταν είμαστε πιεσμένοι από την καθημερινότητα. 

Έπιασε να φυσά έναν υπέροχο νοτιαδάκι. Καθίσαμε στην πλατεία κάτω από τον πλάτανο. Πετρόχτιστα κάτασπρα πεζούλια, ο αέρας να μυρίζει θάλασσα και πάνω από τα κεφάλια μας να χορεύουν πλατανόφυλλα. Κρασάκι, τυράκι, τηγανιτές πατάτες...ωραίες ελληνικές γεύσεις. Κουβεντολόι και το μάτι να γλαρώνει και...τι ωραία φάση ρε φίλε... πόσο εύκολα σε μια τόσο ξέγνοιαστη συνθήκη μπορείς να ξαναβρείς μια ξεχασμένη σχέση...

Το αγαπώ αυτό.Το σαν φεύγουν από την μέση όλα τα ζόρικα της ρουτίνας, αυτό που μένει είναι το μαζί...

Κι αυτό κρατώ από το ταξίδι μας.Την σύνδεση μας.  Και πάλι μας βγήκε κούραση. Την πρώτη ημέρα κοιμόμουν στην παραλία για κανένα τρίωρο με το μαγιό και σκεπασμένη με μια πετσέτα. Ίδια με την γιαγιά μου που την θάβαμε στην άμμο. Τέτοια εικόνα. Η κατάκοπη κυριούλα...Δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου ήταν τρομερό....Σαν όλη η κούραση της χρονιάς να έβγαινε εκείνη την στιγμή μπροστά στην θάλασσα, με τα σύννεφα να τρεμοπαίζουν και το κύμα να σκάει δίπλα μου! Ύπνος βαθύς και το τρελό αγόρι που ξύπνησε ριγωτό ζεβρέ...ξέρεις κατάλευκη πλάτη κατακόκκινη κοιλιά! Εξωτική ομορφιά!

Όμως δεν μας ένοιαζε. Καπελαδούρα, λευκές μαγικές αμμουδιές, περπάτημα στα σοκάκια, γευστικές ατασθαλίες, υπέροχα καφέ, φανταστικά ταβερνάκια, τέλεια μουσική στην πλατεία και στα καφέ, όμορφα τοπία, χρωματιστοί τουρίστες παντού, υπέροχοι άνθρωποι ευγενικοί γλυκύτατοι. Στην αρχή θυμάμαι πως ένιωθα κουρασμένη, βαριά, χωρίς σχήμα...και μετά την πρώτη μέρα σαν να βρήκα το σχήμα μου. Ο ήλιος, ο αέρας, ο ύπνος, το ωραίο φαγητό, η αγκαλιά του αγοριού μου...κι άρχισα και πάλι να νιώθω, εγώ! Ένα κοριτσίστικο εγώ που αγαπώ και μου λείπει τρελά στην καθημερινότητα μας.

Κι έτσι ζήσαμε ένα τέλειο ήρεμο διήμερο. Σε ένα τέλειο ήρεμο χωριουδάκι που τα είχε όλα! Τι να γράψω για την Άθυτο που λέγεται και Άφυτος...ναι όπως και την αποκαλέσεις ένα και το αυτό! Το πιο γοητευτικό δεν ήταν οι θάλασσες, τα τέλεια καφέ, τα πετρόχτιστα σπίτια , τα πέτρινα σοκάκια, οι χαμογελαστοί άνθρωποι τα τέλεια φαγητά...νομίζω το πιο γοητευτικό ήταν αυτή η υπέροχη καλλιτεχνική αύρα που υπήρχε παντού.Σαν να πρόκειται για χωριό καλλιτεχνών και ζωγράφων...Όλο το χωριό γεμάτο στην κυριολεξία με τενεκέδες με βιγόνιες οι οποίοι τενεκέδες ήταν φανταστικά ζωγραφισμένοι κι είχαν πάνω τους τις υπογραφές των καλλιτεχνών. Με ενθουσίασε αυτό. Έβγαλα άπειρες φωτογραφίες τενεκέδων που θα ήθελα σαν τρελή να έχω σπίτι μου! Γενικά η φροντίδα ήταν φανταστική. Φαινόταν η αγάπη των κατοίκων, στο φροντισμένο και πανέμορφο χωριό τους.

Τέλειωσε πια και σκεφτόμουν μέρες να κάνω αυτή την ανάρτηση μιας και η Χαλκιδική πέρασε δύσκολα με όλη αυτή την τρομερή τραγωδία που μας τάραξε όλους.
Καλή δύναμη σε όλους λοιπόν...και ξέρω πως οι άνθρωποι δεν γυρνούν πίσω και μένει ο πόνος βαθιά ριζωμένος. Όπως μένει κι η αγάπη...Κι η αγάπη μας για την Χαλκιδική είναι ριζωμένη...
Πάντα ο δρόμος θα μας βγάζει εκεί, στα δαντελωτά της ακρογιάλια...Κουράγιο λοιπόν Χαλκιδική μας...Ευχαριστούμε μαγική μας Άφυτο θα ξανάρθουμε, με τα ζωντόβολα μας που θέλουν πια να σε γνωρίσουν...και εδώ που τα λέμε, πως να μην ξανάρθουμε.

Μην επαναλαμβανόμαστε συνέχεια...αφού σαν την Χαλκιδική ΔΕΝ έχει!!!!
Καλημέρα αγαπημένοι...Καλό υπόλοιπο Ιούλη....
                                                                                                  Κατερίνα