Καλοκαιρινές φωτογραφίες...

Θα ήθελα να γεμίσω την ζωή με τέτοιες εικόνες. Παιδιών που παίζουν ευτυχισμένα. Ανθρώπων που λιάζονται αγκαλιασμένοι στα βράχια. Θα ήθελε η ζωή να είναι γεμάτη με τέτοιες εικόνες μόνο. Εικόνες απλότητας κι ευτυχίας.
Θα ήθελα τα παιδιά να γιορτάζουν γενέθλια μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Θα ήθελα οι άνθρωποι και τα πλάσματα όλα, να κλείνουν τον κύκλο τους σε τούτο το ταξίδι τους στη γη. Θα ήθελα όλα τα ζώα να είναι ασφαλή κι ελεύθερα και όλα τα δέντρα πελώρια και γεμάτα καρπούς. Θα ήθελα έναν παράδεισο σαν αυτόν που ζούμε και δεν εκτιμάμε...

Θα ήθελα να πιστεύουν όλοι στα θαύματα με τον τρόπο που πιστεύω εγώ. Θα ήθελα όλοι να τα ζούμε και να τα αγγίζουμε, με τον τρόπο που μας αξίζει. Νιώθοντας τα βαθιά μέσα μας, σε κάθε χτύπο της καρδιάς μας....

Γιατί θαύματα είναι αυτό το ηλιοβασίλεμα και τούτα τα γέλια και τα γενέθλια ενός παιδιού κι η αγκαλιά μιας γιαγιάς κι ένα λουλούδι ανθισμένο και μια αγκαλιά σφιχτή κι ένας ήλιος λαμπερός σε μια γαληνεμένη θάλασσα. Το νανούρισμα μιας μάνας και η ασφαλής παλάμη ενός πατέρα.Το χρυσό στα χωράφια και το μπλε στον ουρανό και η μουσική της θάλασσας. Ο χτύπος της ουράς του σκύλου που αγαπάς. Τα ερωτευμένα κορμιά, τα γεμάτα με καρπούς δέντρα. Τα Καλοκαίρια κι οι Χειμώνες κι ο χρόνος που κυλά, με ταπεινότητα, με εμπιστοσύνη χωρίς να ρωτά, χωρίς να νοιάζεται, χωρίς να περιμένει. Η μνήμη αυτών που έφυγαν μακριά κι η ύπαρξη αυτών που ζουν δίπλα μας...οι πολύτιμοι μας άνθρωποι. Όλοι αυτοί που πλαισιώνουν το κάδρο της ζωής μας.

Το κάδρο που αργά και σταθερά κιτρινίζει απαλά κι όλα γίνονται μαγικά σκόνη που την παίρνει ο αέρας...

Τι θα μείνει από εμάς;

Ψυχές γεμάτες με γέλια και λάμψη...αυτό εύχομαι να μείνει από εμάς. Όχι σκοτάδια. Όχι θλίψη, όχι οργή και καταστροφή...μόνο καλοκαίρια ηλιοφώτιστα και κύκλοι που ανοιγοκλείνουν μαγικά, με σεβασμό. Ψυχές που ξέρουν να δίνουν κι ύστερα να σκορπίζονται γιατί δεν έχουν ανάγκη να κρατήσουν τίποτα...μόνο να δώσουν, να μοιραστούν, να γεμίσουν με φως...να γίνουν οι ίδιες φως...

Εύχομαι . Ελπίζω. Επιθυμώ. Έχω ανάγκη να γεμίζω την ζωή με τέτοιες εικόνες. Σε έναν κόσμο που σεβόμαστε κι αγαπάμε γιατί είναι το φως μας. Σε έναν πλανήτη που είναι το σπίτι μας. Σε μια ζωή που ξέρει να μας χαρίζει... 

Να σβηστούμε αργά, με γενναιοδωρία όπως έγραψε κι ο λατρεμένος Ελύτης... Να μάθουμε να λυγίζουμε για να μην σπάμε, να μάθουμε να αντέχουμε να ξεθωριάζουμε αργά χωρίς εγωισμό, σαν τις παλιές μας καλοκαιρινές φωτογραφίες που μας γεμίζουν ευτυχία μόνο με ένα βλέμμα...έστω κι αν δεν υπάρχουν πια στο τώρα μας. Φτάνει που τις ζήσαμε. Φτάνει που κάποτε ήμασταν εκεί με όλη μας τη δύναμη και ρουφήξαμε την κάθε στιγμή! Δυνατά. Αληθινά. Με πάθος...

Καλό  Αύγουστο αγαπημένοι...Καμιά στιγμή χαμένη. Καμία ανάμνηση χωρίς χαμόγελο. Κανένα Καλοκαίρι χωρίς γεύσεις και γέλιο κι έρωτα, ίσως... και λίγο πόνο...
Κανένα Καλοκαίρι χωρίς ζωή! Ζωή τέτοια που σαν θα έρθει η ώρα να ξεθωριάσουμε να μην φοβηθούμε, καθώς ξεθώριασμα δεν σημαίνει τέλος, μα γλύκα...σαν εκείνες τις παλιές μαλακές καραμέλες με γεύση  τριαντάφυλλο. Τις θυμάστε;

Αφιερωμένο!