Τα Πρωτοβρόχια....

Σεπτέμβρης. Καθόμουν στα σκαλάκια και γύρω μου έπεφτε μια τρυφερή φθινοπωρινή βροχούλα. Ίσα ίσα για να βραχούν τα φύλλα, να φύγει η σκόνη, να μυρίσει γη. Ο καιρός άλλαξε σε λίγα λεπτά, έφυγε η κάψα του καλοκαιριού, κι η λάμψη του ήλιου. Τα σύννεφα έφεραν μια δροσιά και μια μουντάδα και έτσι καθισμένη εκεί με την βροχή να πέφτει γύρω μου, θυμήθηκα τις πρώτες μέρες στο σχολείο και την έκθεση με το γνωστό κάθε χρόνο θέμα...Τα πρωτοβρόχια!

Θυμάμαι πως εκείνη η εποχή αφού είχαν αρχίσει τα σχολεία και μετά μου άρεσε...Για λίγο βέβαια, μα την απολάμβανα. Έκανα όνειρα για το πως έξω θα βρέχει και μέσα στην τάξη μας θα έχουμε μια ωραία ζεστή ατμόσφαιρα, για το πως θα στρώναμε χαλιά στο σπίτι και θα χουχουλιάζαμε. Μου άρεσε το φθινόπωρο ως εποχή. Αργότερα μεγαλώνοντας άρχισε να μου αρέσει περισσότερο.Ιδίως στην εφηβεία μου που το σχολείο μου στη Γερμανία ήταν χτισμένο σε ένα υπέροχο μέρος σε μια μαγική πόλη όπου μεταμορφωνόταν στην κυριολεξία, σε παραμυθένια.

Τώρα το φθινόπωρο το αγαπώ.Αγαπώ αυτή την σιωπή που κουβαλά. Τα χρώματα της φύσης γίνονται βαθιά, μα χωρίς λάμψη. Έχουν εκείνη την υπέροχη μουντάδα του μεστού φρούτου, το γεμάτο αρώματα και βαριές γινωμένες γεύσεις. Οι μυρωδιές γίνονται πιο έντονες σαν όλη η ωριμότητα του κόσμου να κρύβεται σε ένα Φθινόπωρο. Στην εποχή της αποδοχής όπου όλα αφήνονται στο κύκλο με εμπιστοσύνη.Όλα προετοιμάζονται με σοφία για το τέλος...που στην γλώσσα της φύσης δεν είναι παρά ξεκούραση.

Έτσι όσο αυτή η ξεκούραση δεν έρχεται φοβάμαι κι αγχώνομαι.Βλέπω τα δέντρα να κρατούν τα φύλλα τους σε αυτό το παρατεταμένο καλοκαίρι και νιώθω την κούραση τους. Την κούραση της γης που δεν υγραίνεται από τις βροχές, την κούραση των εντόμων και των ζώων που μπερδεύονται, με την κλιματική αλλαγή, Παρακολουθώ με αγωνία όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και αφορούν τον πλανήτη και φοβάμαι, θυμώνω, πονάω...για όλα όσα καθημερινά χάνει η ανθρωπότητα στο όνομα της εξέλιξης και της ευημερίας, μιας μόνο μερίδας ανθρώπων.

Φοβάμαι και πονάω για τις γενιές παιδιών που δεν θα μπορούν να χαρούν τον ήλιο και τις καλοκαιρινές θάλασσες. Για το νερό που από αγαθό θα γίνει προνόμιο, για τα δικαιώματα που μετατρέπονται σε ευκαιρία για εκμετάλλευση και μεταφράζονται πια ως χρήμα.

Φοβάμαι και θυμώνω για την σχέση μας με τα ζώα αυτού του πλανήτη που είναι πια σχεδόν ανταγωνιστική. Μια σχέση εξουσίας και απόλυτης ντροπής...και σκέφτομαι, ο άνθρωπος...τι πλάσμα αλλόκοτο είναι!

Είμαστε το πιο επικίνδυνο παράσιτο σε έναν ζωντανό υγιή οργανισμό. Λειτουργούμε πάνω στην γη με τον τρόπο που ο καρκίνος λειτουργεί πάνω σε ένα υγιές σώμα.Αρχίσει και το χαλάει.Το τρώει, το διαλύει και ποιο το αποτέλεσμα; Πεθαίνοντας το σώμα, πεθαίνει κι ο ίδιος.

Σαν να στραγγαλίζουμε τον εαυτό μας. Σαν όλα να είναι δικά μας και σαν όλα να θεωρούμε πως θα συνεχίσουν να υπάρχουν για εμάς χωρίς κανένα κόστος. Συχνά ακούγοντας τους πολιτικούς να αγορεύουν για θέματα που αφορούν την κλιματική αλλαγή και τον πλανήτη, αναρωτιέμαι μήπως ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε. Μήπως αυτοί θα ζήσουν παραπάνω από εμάς τους υπόλοιπους, μήπως είναι αθάνατοι κι αυτοί κι ο οικονομικός πολιτισμός τους...

Είμαστε πλάσματα αλλόκοτα. Έχουμε το πιο εξελιγμένο εργαλείο και το χρησιμοποιούμε για να παραγάγουμε καταστροφή. Τα νερά δικά μας, το υπέδαφος δικό μας, η γη δική μας, τα ζώα δικά μας, τα φυτά δικά μας,  ο αέρας δικός μας...όλα για δική μας εκμετάλλευση κι αν αυτά τελειώσουν χαλάσουν, στερεύσουν....θα πάμε αλλού σε άλλον πλανήτη θα στίσουμε τις αποικίες μας αλλού, να φάμε και των άλλων, να επιβιώσουμε εμείς..η ελίτ αυτού του σύμπαντος...

 Αυτά σκεφτόμουν λυπημένη κοιτάζοντας την βροχή να πέφτει τότε και ξέροντας τώρα πια,  πως τα πρωτοβρόχια τελικά, δεν ήρθαν ποτέ...Ο Οκτώβρης είναι θλιβερά ζεστός. Ο ουρανός θλιβερά γαλανός κι ο κόσμος μας θλιβερά αδιάφορος!Πάντα θυμάμαι σε τέτοιες περιπτώσεις το μάθημα που κάναμε στο σχολείο για την αποικιοκρατία στην Νότια Αμερική. Σε μια εξέγερση των Αζτέκων ενάντια στους Ισπανούς και Πορτογάλους αποικιοκράτες που τους βασάνιζαν και τους χρησιμοποιούσαν ως σκλάβους για την ανεύρεση χρυσού οι ιθαγενείς έπιασαν αιχμαλώτους τους βασανιστές τους και τους υποχρέωναν να πιουν λιωμένο χρυσό. Αυτή ήταν η τιμωρία για την απληστία τους.Ήμουν μικρή θυμάμαι κι είχε μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου αυτή η εικόνα. Και είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση...αδυναμία του να κατανοήσει κανείς αυτή την απληστία. Αυτό το αχόρταγο πλάσμα που τα θέλει όλα όλα όλα...με όποιο κόστος!και στο τέλος το κόστος είναι κι η δική του εξαφάνιση....

Μα πιο πριν θα εξαφανιστεί ο μαγικός γαλάζιος πλανήτης μας. Τα καθαρά νερά του, οι αρχαίοι παγετώνες του, το στροβίλισμα των κίτρινων φύλλων στη γη.... οι σταγόνες της βροχής και οι χιονονιφάδες που γεμίζουν με σιωπή την πλάση, τα άγρια σύννεφα, τα αγέρωχα βουνά, όλα τα μικρά και μεγάλα πλάσματα που ζουν δίπλα μας γύρω μας, με ειρήνη...θα χαθεί η ισορροπία και θα χαθούν όλα κι εμείς μαζί!

...κι αυτή  νιώθω πως είναι η πιο θλιβερή έκθεση που έχω γράψει για τα πρωτοβρόχια!

Στην θεραπεία λέμε πως η αλλαγή  αρχίζει από έξω προς τα μέσα. Στους θεραπευτικούς μαραθώνιους  στην Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη υπάρχει μια ιεροτελεστία, όχι τυχαία.  Πριν μπούνε στο χώρο για θεραπεία, οι άνθρωποι καθαρίζουν καλά το σπίτι που μένουν. Την Κοινότητα δηλαδή. Να φύγει η βρωμιά κι η σκόνη. Να έλθει η καθαρότητα στο χώρο που ζουν. Μετά κάνουν οι ίδιοι μπάνιο και φορούν καθαρά ρούχα για να εισέλθουν στις θεραπευτικές διαδικασίες καθαροί και μετά αρχίζει η δουλειά με το μέσα τους.
Η εσωτερική κάθαρση λοιπόν, αρχίζει από το περιβάλλον μας. Δεν γίνεται να αλλάξεις το μέσα σου αν ζεις σε μια χαβούζα. Σε έναν σκουπιδότοπο, σε μια "πιάτσα", όπως λέμε στη θεραπεία, σε ένα κατεστραμμένο σπίτι. 

Μα η αναζήτηση της ευτυχίας  έχει πια αλλάξει. Ο καθένας φροντίζει το δικό του σπίτι, και δεν λειτουργούμε καθόλου συλλογικά για να αλλάξουμε το μεγάλο μας σπίτι που είναι σπίτι όλων. Κλείνουμε όμως τα μάτια στην αλήθεια, που δεν είναι παρά μία και μοναδική. Είμαστε αλληλοεξαρτώμενοι. Είμαστε ο ένας η συνέχεια του άλλου. Είμαστε δεμένοι με μια αόρατη κλωστή απόλυτα συνδεδεμένοι και μας αφορά τι κάνει ο συγκάτοικος έστω κι αν αυτός ζει στην άλλη άκρη του πλανήτη.Τους δικού μας πλανήτη! Ας κατανοήσουμε επιτέλους πως δεν γίνεται να αναζητούμε την εσωτερική μας γαλήνη κι ευτυχία ενώ ο διπλανός πεθαίνει...ενώ ο πλανήτης πεθαίνει κι ας θυμηθούμε, όπως έγραφα και παλιότερα, πως αυτό που λείπει από αυτό τον κόσμο δεν είναι ο πλούτος μα το μοίρασμα!

Καλημέρα αγαπημένοι...Ας αλλάξουμε λοιπόν. Ας γίνουμε περισσότερο εμείς παρά εγώ. Ας φροντίσουμε τη γη μας...
Αν θέλουμε να νιώθουμε ευτυχισμένοι. στ' αλήθεια ευτυχισμένοι. ας αλλάξουμε την σχέση μας με τη φύση, με τον πλανήτη, με την πόλη μας, με την γειτονιά μας, με τον διπλανό μας, με το σπίτι μας, με το μέσα μας. Ας αντισταθούμε. Ας  συνδεθούμε. Ας σεβαστούμε...

Γιατί τελικά στο κόσμο αυτό μπορεί να ξεχωρίζει η δύναμη μα επιβιώνει η ισορροπία....
                                                                                                           Κατερίνα