Μοναξιά ...

Πριν λίγες μέρες ήμουν καλεσμένη σε ένα συνέδριο όπου το θέμα που μου ζήτησαν να αναπτύξω ήταν η μοναξιά!

Σκέφτηκα...πως ήταν ένα δύσκολο θέμα κι ήταν! Πιο δύσκολο από όσο περίμενα! Και καθώς μελετούσα και προσπαθούσα να βρω άκρη σκέφτηκα θυμάμαι....πως μόνο όποιος έχει νιώσει στο πετσί του την μοναξιά μπορεί να μεταφέρει τον σπαραχτικό της πόνο! Αυτή την αίσθηση της απόλυτης ερημιάς σαν όλα να έχουν σταματήσει. Σαν όλα να αιωρούνται στο κενό!

Όχι δεν είμαστε εκπαιδευμένοι να αποδεχόμαστε την μοναξιά κι η μοναξιά έγινε πια στην εποχή μας επιδημία! Έτσι την αποκάλεσα στην ομιλία μου. Αμέσως μετά το κλείσιμο με πλησίασαν πολλοί και μου μίλησαν για αυτό. Ένας άντρας μου είπε..."ξέρετε η μοναξιά είναι ταμπού!" 

Σαν οι άνθρωποι που είναι μόνοι να φταίνε για αυτό. Να ντρέπονται.Να νιώθουν ενοχές για την μοναξιά τους, γιατί τους κάνει να φαίνονται ιδιαίτεροι, αλλόκοτοι, παράξενοι...Δεν μιλάμε για την μοναξιά μας, την κρύβουμε, την κουκουλώνουμε.

Η αλήθεια είναι πως κανείς από όσους ζουν το "μαζί", δεν μπορούν να διανοηθούν πόσο αδιανόητα σκληρό είναι το να ζεις το "μόνος"! Έτσι όταν διάβασα το κείμενο της συγκλονίστηκα, γιατί εκείνη ξέρει να αποτυπώνει την ερημιά όπως κανείς. Γιατί απλά την βιώνει...Η μοναξιά είναι πόνος! Διαβάζοντας το ελπίζω όλοι να κατανοήσουμε, να ενεργοποιηθούμε, να κοιτάξουμε γύρω μας και προπάντων μέρες που έρχονται, να αλλάξουμε, γιατί ναι! Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που ζουν μονάχοι!

Σε ευχαριστώ ψυχή μου, για ετούτη την κατάθεση.Σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη.

"Πού είσαι; Γιατί δεν έρχεσαι; Τι σε εμποδίζει να έρθεις; 

Κουράστηκα να είμαι μόνη. Κουράστηκα να σε περιμένω. Άλλες φορές είμαι καλά που είμαι μόνη. Έχω μάθει ΟΛΑ να τα κάνω μόνη. 

Να κοιμάμαι, να ξυπνάω, να οργανώνω, να ψωνίζω, να κουβαλάω, να παρκάρω, να οδηγώ, να πληρώνω λογαριασμούς, να γράφω τα φάρμακα της μαμάς, να τσεκάρω τη γυναίκα που την φροντίζει, να παίρνω τηλ για γιορτές στους φίλους & στους συγγενείς μας, να ψωνίζω φρούτα και τρόφιμα από το σούπερ μάρκετ, να μαγειρεύω, να πηγαίνω στο φαρμακείο, να ελέγχω αν έχουμε πάνες, αν μας τέλειωσε το χαμομήλι, το μέλι, το χαρτί κουζίνας, οι φρυγανιές, οι ταινίες που βάζουμε στη μαμά, τα υποσέντονα, οι αλοιφές της, τα εμβόλια του σκύλου, οι πάνες του, οι κροκέτες και οι λιχουδιές του. Πλήρωσα το ρεύμα; με το άλλο σπίτι τι έγινε; γύρισε στο όνομά μου το νερό; και το ρεύμα το πήρε στο όνομά του ο ενοικιαστής; μπήκε το ενοίκιο; με πλήρωσαν από τη δουλειά; να τυπώσω τεστ για τα παιδιά, να παρκάρω κάπου χωρίς έξοδα για τα καινούργια μαθήματα στο κέντρο. 

Α ναι, το πλήρωσα το σεμινάριο, την πλήρωσα τη διαιοτολόγο, την πλήρωσα την ψυχολόγο, το πλήρωσα το κινητό, το σταθερό, τα τέλη κυκλοφορίας, έβαλα ξανά βενζίνη, πήγα κρεοπωλείο, κουβάλησα 4 σακούλες βαριές, έκανα τσεκ ιν για το αεροπλάνο, πήρα τηλέφωνο για τις καινούργιες σταγόνες, βρήκα λύση για το αυτοκίνητο όσο θα λείπω στο ταξίδι μου, μαγείρεψα 2 ακόμη φαγητά, έχει ο Max κροκέτες, πήρα τις παραγγελίες της Αντιγόνης, μίλησα στο τηλ με την Ελένη για συνεννόηση ταξιδιού, εγώ θα τυπώσω τα boarding pass, θα κάνω τις εξετάσεις από εβδομάδα. Να αρχίσω τα προβιοτικά, που μου έδωσε η γιατρός μετά τους υπέρηχους όμως. Α ναι, το συνάχι πάει καλύτερα, ο φυσιολογικός ορός με έσωσε, αλλά έχω και τις αιμοτολογικές. 

Το σταθερό; Ναι, ναι, το έβαλα να πληρώνεται με κάρτα, δεν μπορώ κι αυτό το άγχος, να κάνω και το κινητό έτσι. Βαρέθηκα να τα θυμάμαι όλα, να τα συγκρατώ και να τα οργανώνω. Μην λήξει κάτι και δεν προλάβω. Τώρα που το θυμήθηκα ο φόρος της μαμάς. Η 3η δόση είναι Νοέμβρη. Και τα τέλη κυκλοφορίας. Αϊ στο καλό πια! Να θυμηθώ να πάρω τηλέφωνο και τον Κώστα για εκείνη την ιδέα που είχα για εθελοντισμό. Και τη Μ. να μην ξεχάσω. Θα πάρω ή δεν θα πάρω το παιδί για αναδοχή; Μπερδεύτηκα. Κουράστηκα. Σα να μην έφταναν όοοοοολα αυτά, έχω και τα Χριστούγεννα που έρχονται. Π ά λ ι ???? 

Ήδη η πλατεία του χωριού στολίστηκε! Και μου τα υπενθύμισε. Τη θυρίδα να ελέγξω. Ήρθαν αυτά που παρήγγειλα για την Αγγελική και το κοριτσάκι της; Το στικάκι μου; Είχα παραγγείλει κι ένα στικάκι από το internet. Ναι, είναι πολύ πιο φθηνό. Το παντελόνι να αλλάξω. Το πήρα προχθές, από μια προσφορά, την Πέμπτη. Μου είναι χάλια. Δεν μπορώ να φοράω τόσο στενά ρούχα. Όχι. Χριστέ μου... Τα θυμήθηκα όλα; Δεν ξέρω. Κάθε φορά που ησυχάζει λίγο το μυαλό μου, η σκέψη μου είναι σε σένα. 

Σε σένα που δεν με βλέπεις. Που σου στέλνω σήμα και το αγνοείς. Σε σένα που όταν θα σε έχω, θα φεγγοβολάω από χαρά, θα νιώθω να έχω δυνάμεις θεών, θα στολίζω το πρόσωπό μου μ’ ένα χαμόγελο, θα έχω κουράγιο ν’ αντέχω. Γιατί θα ξέρω πως θα με ενθαρρύνεις και θα σ’ ενθαρρύνω. Ξέρεις τι δυνάμεις θα φυτρώσουν; 

Χθες ένιωσα να έχω αυτοπεποίθηση χαμομηλιού. Τόσο αόρατη γίνομαι. Τόσο στενοχωριέμαι, που δεν μπορεί ένας άνθρωπος να με αναζητήσει. Τόσο είμαι ανίκανη να κουμπώσω κι εγώ σε μια αγκαλιά. Έβλεπα ένα ζευγάρι στην Αριστοτέλους χθες. Πόσο χαιρόταν ο ένας τον άλλον, ακόμη και με μια σέλφι που έβγαλαν. Είχαν ξεκαρδιστεί. Ξέρεις πόσο θα ήθελα να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια; Πόσο μου έχει λείψει αυτό, να 'ξερες. Η σκέψη μου είναι σε σένα, ναι. Σε σένα, που θα είσαι τόσο χαρούμενος όταν θα με γνωρίσεις, να το ξέρεις. Θα σου πάρω ένα κομμάτι από τις έγνοιες σου. Γιατί θέλω και μπορώ. Έμαθα να διαχειρίζομαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Λαχταρώ να σου φανώ χρήσιμη Αυτό. Να σε ξεκουράσω σε ό,τι σε έχει κι εσένα κουράσει. Να τα θυμάμαι εγώ για σένα, μαζί με τα δικά μου. Γιατί κι εσύ θα πάρεις κάποια δικά μου, έτσι δεν είναι; 

Θα κουβαλάς λίγες σακούλες σε παρακαλώ. Κυρίως τα υγρά απορρυπαντικά, τα εμφιαλωμένα νερά και τα χαρτιά υγείας. Αααα και τα φρούτα! Αυτά με κούρασαν πιο πολύ. Θα τα γράφω και τα δικά σου σε ημερολόγιο και θα μπαίνω στο e-banking να τα τσεκάρω συχνά. Και το αυτοκίνητο για service να μου πηγαίνεις, ναι; Κι εγώ θα σου μαγειρεύω τα πιο νόστιμα μαμαδίστικα φαγητά, που τώρα τα φτιάχνω για μένα για τη μαμά και για τη Νανούκα, τη γυναίκα που την φροντίζει. Λατρεύω να μαγειρεύω. Να φτιάχνω. Να είναι νόστιμα κι υγιεινά. Δεν τρώω ζάχαρη, σου το ‘πα; Ναι, και πόσο χαίρομαι γι’ αυτό. 

Δεν τρώω πλέον γλυκά. Μόνο μπάρες δημητριακών, παστέλια και σοκολατάκια που φτιάχνω μόνη μου. Με διαλεγμένα υλικά και με στέβια. Με φροντίζω. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Γιατί αυτό απαλύνει το μέσα μου. Προσέχω. Όπως όταν πλένομαι και μετά φοράω αποσμητικό, άρωμα και καθαρά ρούχα. Όλοι το παρατηρούν και μου λένε πόσο ωραία μυρίζω. Μου αρέσει να το ακούω. Το κάνω ΓΙΑ ΜΕΝΑ. Κι εσύ ακόμη δεν το ξέρεις αυτό. Όπως δεν ξέρεις τίποτε για μένα. Ανυπομονώ να σου ανοίξω τις σελίδες μου. Την καρδιά μου. Θέλω να έρθεις. Σε χρειάζομαι. Κυρίως για να γεμίσει η άδεια μου ψυχή, που τώρα στοκάρει αγάπη και χάδια από το σκυλί μου, από δυο-τρεις φίλες, από τις δραστηριότητές μου. Μα με την πρώτη αναποδιά, αδειάζει μονομιάς. Κι άντε πάλι να την ξαναγεμίσω. Πόσο δύσκολο, πόσο αδιανόητα δύσκολο να επινοώ λόγους για να είμαι χαρούμενη και γελαστή. Χθες έκλαιγα μέσα στην ταινία, σιωπηλά και βουβά. Ένιωθα μια τρύπα στην καρδιά μου. Ήξερα πως κάλυπτα το κενό μου, βρήκα το κουράγιο να βγω έξω από το σπίτι, έστω και μόνη για να δω φεστιβάλ. Να κάθομαι ανάμεσα σε μερικές δεκάδες ανθρώπων, ν’ ακούω τις ανάσες τους. 

Ποιος ξέρει κι αυτοί τι κουβαλάνε. Τι άφησαν, για να έρθουν εκεί, για να πάρουν μιαν ανάσα τέχνης ή για να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους. Δεν ξέρω γιατί έρχονται οι άλλοι άνθρωποι φεστιβάλ. Εγώ πάω γιατί λατρεύω ν’ ανοίγω ένα παράθυρο στον κόσμο. Να παρατηρώ πώς μιλάει ο Γερμανός, ο Ισπανός, ο Σουηδός και πώς συμπεριφέρεται, τι συνήθειες έχει, τι μουσική ακούει, πώς φιλάει, πώς τρώει, πώς άγει τη ζωή του. Χθες είδα μια ισπανική κ μια γαλλική ταινία. Δύο άκρα αντίθετα. Ευτυχώς στην 2η προβολή ήρθε η φίλη μου η Μαρκέλα. Ένιωσα όμορφα που μ’ αγαπάει. Κι επιτέλους πήρα κι ένα δώρο γενεθλίων. Ναι η Μαρκέλα μου κάνει δώρα. Ακόμη κι όταν δεν γιορτάζω μου παίρνει δώρα. Πόσο την αγαπώ γι’ αυτό. Μου πήρε ένα υπέρκομψο νεσεσέρ για καλλυντικά, μια θήκη για κραγιόν με καθρεφτάκι κι ένα spray αποσμητικό χώρου, σε γυάλινο μπουκάλι, σαν άρωμα. Σκέφτεται τις ανάγκες μου. Δεν το κάνει από υποχρέωση. Κι ότι της αρέσει για τον εαυτό της, το παίρνει και για μένα. Όπως εκείνο το λαδάκι για μασάζ. Την βόλεψε και το αγόρασε και για μένα. Το έχω βάλει στο ντουλάπι για να σου κάνω μασάζ. Μέχρι να έρθεις όμως, θα το βάλω στα ποδαράκια μου μια μέρα που θα τους κάνω ποδόλουτρο και θα τα περιποιηθώ. Ξεχνάω να παίρνω τα χάπια μου, το συμπλήρωμα για τις κλειδώσεις μου. Το έχω εδώ δίπλα, καθώς και τις σταγόνες, τις καινούργιες. Κάποιες φορές είμαι πιο τυπική με τη μαμά μου, μην τυχόν ξεχάσω τα χάπια της. Πιο πολύ την προσέχω από εμένα. Χθες είδα ένα βίντεο στο you tube με την Βέφα και της έγραψα σχόλιο πως η μητέρα μου την αγαπούσε και είχε όλα τα βιβλία της και πως είναι μια γυναίκα σύμβολο, γιατί το πιστεύω πως είναι, επηρέασε γενιές γυναικών και τις βοήθησε να κάνουν ωραία τραπεζώματα και να μαγειρεύουν απλά και νόστιμα. Και της έγραψα πως τώρα φροντίζω τη μαμά μου, γιατί εκείνη μας φρόντιζε για χρόνια. Και μου απάντησε μπράβο μου που φροντίζω τη μαμά μου. 

Δηλαδή είμαι άξια για μπράβο; όταν κάνω το αυτονόητο; ίσως και να είμαι. 3 χρόνια τώρα έχω κάνει πολλές φορές στην άκρη τον εαυτό μου για εκείνη. Κι ας μην το καταλαβαίνει, τώρα με το Αλτσχάιμερ. 

Εγώ νιώθω καλά μ’ αυτό. Στη σκέψη ότι μπορεί να πάει αυτό άλλα 10 χρόνια, πικραίνομαι. Χάνω από τη ζωή μου. ξοδεύω χρήματα, ενέργεια και κυρίως ψυχικά αποθέματα και σωματική κούραση. Ναι. Με διαλύει να νιώθω το παγωμένο της πρόσωπο. Κάνω τεράστια προσπάθεια για ένα χαμόγελο. Όλο γκρίνια είναι και πίκρα και μούτρα. Τα βαρέθηκα τα μούτρα της. Πόση αχαριστία γεννάει μια αρρώστια; 

Μα και η δική σου απουσία. Πού είσαι; τι κάνεις τα πρωινά της Κυριακής; Εγώ σήμερα ξύπνησα 8 παρά. Μόνη μου, χωρίς ξυπνητήρι. Σηκώθηκα, έφαγα πρωινό και τώρα που είναι 9 και κάτι σου γράφω. Χθες έκλαιγα πολύ. Πονούσε η καρδιά μου. Έκανε κρακ κρακ. Έτρεχαν ανεξέλεγκτα δάκρυα. Λυπάμαι πολύ όταν γίνεται αυτό. Δεν έχω κουράγιο να ευχαριστώ για όσα έχω. Εστιάζομαι σε όσα δ ε ν έχω. Βλέπω ζευγάρια γύρω μου και πεθαίνω από πόνο. Τα δικά μου χέρια κρατούν μόνο το κινητό μου, που πολλές φορές ανοίγω από μοναξιά. Μπαίνω στο αμάξι μου και κάνω βόλτες. Πάντα μόνη. Η παρηγοριά μου η μουσική και τ’ ανοιχτά παράθυρα.

Χθες έφαγα ακόμη και το βράδυ. Ποιος; εγώ; που το βραδινό το έχω πλέον κόψει. Δεν πόνεσε το στομάχι. Ήθελε κι αυτό να γεμίσει. Γιατί άδειασε το μέσα μου με το κλάμα και τη λύπη. Ακόμη κι η ταινία που είδαμε, η γαλλική, για σχέσεις μιλούσε, για αγάπες. 

Κι εγώ δ ε ν έχω μιαν αγάπη, ένα πρόσωπο, έναν άνθρωπο να νοιάζομαι γι’ αυτόν να είναι το επίκεντρό μου να είναι το ακούμπισμα κι η παρηγοριά μου, ο Μαξ ο σκύλος μου είναι η παρηγοριά μου κι εγώ, εμείς οι δύο τ’ ακούς; 

Κυριακή 10.11.2019…….09.48"

Κλείνω αυτό το συγκλονιστικό κείμενο με την ομιλία μου στο Συνέδριο. "Ναι μπορώ να κάνω πράγματα μόνη και να νιώσω σημαντική και σπουδαία κι αυτάρκης....μα η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να μπορώ μόνη. Θέλω να μπορούμε μαζί...."

Καλημέρα αγαπημένοι.Η μοναξιά δεν είναι  κι ούτε πρέπει να συγχέεται με την μοναχικότητα. Η μοναξιά δεν είναι ανικανότητα, δεν είναι ανεπάρκεια,  δεν είναι πάντα  επιλογή. Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για το μαζί και ναι! Η μοναξιά είναι πόνος κι απόγνωση...

Σημείωση: Οι φωτοΖ είναι μιας ταλαντούχας φίλης και δημοσιεύονται με την άδεια της! Την ευχαριστώ....

Ευλογημένη ρουτίνα....

...Κάποιες φορές είναι σαν η μηχανή να είναι σβησμένη.Σαν να προσπαθείς να βάλεις μπρος και τίποτε να μην είναι δυνατόν να κάνει την ανάφλεξη. Ξυπνάς το πρωί, τρέχεις να τα προλάβεις όλα, να είσαι καλός διεκπεραιωτικός, να είσαι εκεί, να φροντίζεις...μα ξέρεις πως τίποτε δεν κάνεις σωστά γιατί απλά δεν είναι δυνατόν να μπορείς να είσαι τόσο καλός και τόσο γρήγορος και τόσο αποτελεσματικός κι όλα να τα κάνεις στην ώρα τους κι όλοι να είναι ευχαριστημένοι. Ξέρεις πως  κάποιες φορές όχι, δεν θα είσαι αρκετός...

Έτσι ένιωθα αυτόν τον καιρό παρόλο που μπήκαμε στο αγαπημένο μου φθινόπωρο. Παρόλο  που τα φύλλα σιγά σιγά κιτρινίζουν και τα χωράφια οργώνονται και μυρίζει παντού βρεγμένη γη. Σαν τίποτα να μην μπορούσα να χαρώ παρόλο που προσπαθούσα, προσπαθούσα σκληρά...Δεν προλάβαινα να ζήσω.Δεν έφτανε ο χρόνος για αυτό παρά μόνο για να μοιράζομαι δεξιά κι αριστερά...όπως όλοι. όπως όλοι μας!

Ήρθε ο καιρός ενός Συνεδρίου στην Αθήνα. Μεσοβδόμαδα στο απόλυτο χάος. Ξύπνησα ξημερώματα, με ένα μαγικό ροζ πρωινό με την καρδιά να χτυπά στην βάση του λαιμού μου. Να προλάβω.Να προλάβω.Να προλάβω. Σκεφτόμουν πως αν τελειώσει κι αυτό μετά θα είμαι καλύτερα.Πιο ήρεμα, πιο κανονικά για να μπορέσω να χαρώ την εποχή, τα παιδιά, το σπίτι που είναι σαν βομβαρδισμένο... Ένα τηλεφώνημα. Μια ακόμη ανατροπή. Μια απάντηση που δόθηκε με καθυστέρηση κάποιων μηνών και την είχα ξεγραμμένη...Ένα νέο βιβλίο...γίνεται; είναι δυνατόν;

Έμεινα σαν χαμένη να κοιτώ το τηλέφωνο.Μα δεν προλαβαίνουμε...δεν προλαβαίνω...δεν... Ήθελα να χαρώ. Ήθελα πολύ, μα περισσότερο τρόμαξα. Ένα Χριστουγεννιάτικο βιβλίο που δεν έχει ακόμη στηθεί, πως γίνεται, δεν γίνεται..και σε λίγο πετούσα Αθήνα. Με μια σημαντική παρουσίαση μπροστά μου και ο μεγάλος έγραφε διαγώνισμα σοβαρό κι ήταν σε πανικό και το σπίτι στον αέρα και...χάος στο μυαλό.

Ένα τηλεφώνημα έκανα μόνο και πήρα για απάντηση ένα αποφασιστικό γέλιο και μετά. "Χριστουγεννιάτικη μαγεία!Πάμε. Το κάνουμε! Προλαβαίνουμε! Θα το προλάβουμε μην μασάς!"

Ήθελα να γράψω μια τελευταία ιστορία...μα δεν υπήρχε χρόνος εκτός κι αν δεν κοιμόμουν καθόλου κι είπα θα τη γράψω πάνω στο αεροπλάνο...εγώ που φοβόμουν τα αεροπλάνα για χρόνια αυτή τη φορά δεν είχα χρόνο ούτε για να τρομάξω...Ήξερα τον τίτλο κι αυτόν έγραψα και για μισή ώρα όσο κράτησε η πτήση κοιτούσα απελπισμένη το λευκό χαρτί..είχα χρόνια να γράψω με μολύβι κι ήταν παράξενο πολύ...

Είδα την αδερφή και τα ανίψια μου για δέκα λεπτά. Τόσος χρόνος υπήρχε για την οικογένεια...Θύμωσα. Τους χρειαζόμουν. Τους είχα πεθυμήσει πολύ.Τα μικρά μεγάλωσαν...Θεέ μου πόσο πολύ...Με πήρε ο ύπνος ξημερώματα με το μολύβι να προσπαθεί να γράψει πάνω στο άδειο χαρτί...μάταια...

Δυο ώρες μετά εγερτήριο...άλλη μια άγρυπνη μέρα στην οποία έπρεπε να αντεπεξέλθω χωρίς περιθώρια λάθους. Μπήκαμε στο βανακι για να μεταφερθούμε από το ξενοδοχείο στο Μουσείο Μπενάκη. Εκεί χτύπησα κόκκινο. Είχα χρόνια να χτυπήσω κόκκινο από το άγχος. Μα ήρθε...και μαζί του κι εκείνο το κορίτσι που μπορεί να φορά γόβες πια κι όχι dr.Martens, μα μπροστά στο φόβο της είναι πάντα κορίτσι.

Τι να πω για αυτή τη διοργάνωση. Για αυτό το Συνέδριο που είχα την τιμή να είμαι καλεσμένη.Μπήκα στον τεράστιο χώρο. Μέσα σε λίγη ώρα γέμισε ασφυκτικά! Το πρώτο συναίσθημα ήταν τι κάνω εγώ εδώ! Σαν να μην ανήκα. Σαν να μην χωρούσα...για λίγα μόνο λεπτά  κι ύστερα...

Γνώρισα ανθρώπους εμπνευσμένους. Δημιουργικούς. Αληθινούς. Με όραμα, με φόβους, με αγωνίες, με αλήθειες. Γοητεύτηκα από ιστορίες και στάσεις ζωής. Γιατί ναι ήταν συγκλονιστικό το να βλέπεις μικρά παιδιά να ανεβαίνουν στα πάνελ των μεγάλων και να διεκδικούν, να αλλάζουν τον κόσμο τους και μαζί...τον κόσμο μας.Τον κόσμο που χωρίς ντροπή τους παραδώσαμε. Παιδιά με επίγνωση της δύναμης και της ευθύνης τους. Κι από την άλλοι άνθρωποι σπασμένοι διαλυμένοι, που ζουν ανάμεσα μας αόρατοι κι όμως παλεύουν όχι για να ζήσουν μα για να υπάρξουν. Παλεύουν να γίνουν ορατοί με μια ταπεινότητα στα μάτια που με συγκλόνισε! Τιμή μου που τον γνώρισα και μιλήσαμε. Διαβάστε την ιστορία του εδώ!

Κι ύστερα οι υπόλοιποι...όλοι αυτοί που δημιουργούν ή δουλεύουν σε δομές με στόχο τον άνθρωπο και την ευημερία, την εξέλιξη, την εκπαίδευση, την φροντίδα του. Άνθρωποι που έχουν μάθει να δίνουν, να μοιράζονται, και μοχθούν, να παλεύουν για το περιβάλλον, για την κλιματική αλλαγή, (δείτε εδώ έναν ακόμη εμπνευσμένο άνθρωπο) για την ευημερία και τις ίσες ευκαιρίες.

Πού είναι όλοι αυτοί κρυμμένοι σκεφτόμουν. Πώς γίνεται να ζουν τόσο αθόρυβα ανάμεσα μας...Κι ήμουν ευτυχισμένη που μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι εκεί.Να τους γνωρίσω να τους μιλήσω, να τους ακούσω.

 Εδώ με τα δυο αγαπημένα κορίτσια. Πάνω η υπέροχη μου Μάρθα που της χρωστώ πολλά και κάτω η Άνζελα ο φύλακας άγγελος μου σε όλο αυτό το ταξίδι!

Κι αυτή την ευκαιρία μου την έδωσε ένα κορίτσι ξεχωριστό πια μέσα μου. (Μάρθα, ευχαριστώ ψυχή μου!!!) Αναγνώστρια αυτού του blog.Εκείνη που ανήκει σε όλη αυτή την ομάδα των τρελών και τους νοιάζουν και τα πρόσωπα πίσω από αριθμούς, προγραμματισμούς, προϋπολογισμούς κι απολογιστικά στοιχεία. Οι Άνθρωποι! Γνώρισα πολλούς σπουδαίους ανθρώπους εκεί, μοιράστηκα, γέλασα, συγκινήθηκα, έδωσα υποσχέσεις στον εαυτό μου κι ύστερα αργά το βράδυ μετά από έναν αγχωτικό καφέ με την τρελή μου φίλη που ήρθε στο αεροδρόμιο για να με δει έστω για λίγο, κάνοντας με να νιώσω τόσο σημαντική....ανέβηκα στο αεροπλάνο. Έξω σκοτάδι.Τα χαμηλά φώτα της καμπίνας αναμμένα, ο Buble να τραγουδά it's beggining to look a lot like Christmas και εγώ αυτή τη φορά ήξερα ακριβώς τι ήθελα να μοιραστώ.

Μετά από το Συνέδριο και την ιστορία εκείνου του ραγισμένου ανθρώπου που ένιωθε αόρατος ανάμεσα μας...ένιωθα την ιστορία να βρίσκει λόγια φυτεμένα μέσα μου...Φυτεμένα από χέρια ξένα κι ευγενικά...ευχαριστώ...

Μπήκα σε ένα σπίτι σκοτεινό. Πάνω στο τραπέζι του σαλονιού ανοιχτά βιβλία συνταγών και μια πιατέλα τρουφάκια! Ξημέρωνε η ονομαστική γιορτή του μεγάλου κι ο μπαμπάς του ετοίμασε τα κεράσματα του γιου του, κάνοντας πρώτα την γνωστή έρευνα στα βιβλία μαγειρικής!

Πόση ανακούφιση που εκείνος δεν ξέχασε. Που μπορεί και συμπληρώνει τα κενά μου... Ο μικρός είχε γαστρεντερίτιδα κι ήταν κουλουριασμένος. Αύριο θα είμαι μόνο μαμά! Ένα φιλί στα ζεστά μαλακά μαγουλάκια τους, κι έπεσα στο κρεββάτι σαν κούτσουρο....όλα είχαν πάει καλά, κι όλα είχαν μπει πάλι στη θέση τους. Κάποια στιγμή τα ξημερώματα με ξύπνησε μια μακρινή βροντή κι ο ήχος της βροχής που έπεφτε.Κουλουριάστηκα και σκέφτηκα...Σπίτι....

Με ξύπνησαν αυτά τα μικρά που με κοίταζαν έντονα με μάτια ορθάνοιχτα! Συγκινήθηκα. Οι φίλοι του. Όσο κι αν μεγάλωσε είναι πάντα μικρός. Έμεινε σπίτι ξαπλωμένος στην αγκαλιά μου. Εκεί ανήκα, κατά βάθος το ξέρω πως πάντα εκεί θα ανήκω. Εκεί που κάθε μου κύτταρο νιώθει γαληνεμένο κι ασφαλές. Κι ήρθε ένα Σαββατοκύριακο όπως το χρειαζόμουν.  Γεμάτο παιδιά. Με τα σκυλιά μας που απολαμβάνουν την ζωή τους μαζί μας. Γεμάτο χρώματα και φύση. Με λίγες βιτρίνες και τζούρες Χριστουγέννων και βόλτες στην  κάπως γιορτινή  Θεσσαλονίκη και καναπέδες και σπίτι επιτέλους με χαλιά.

Χαρά.Καθαρή ολοζώντανη χαρά μέσα μου.Σαν αυτή στα μαγικά ταξιδιάρικα καραβάκια της αδερφής μου...

Wood and Stone by Lts

Και μετά ήρθε η πραγματικότητα ξανά. Που είναι δύσκολη, και με βάζει σε μια ρουτίνα.Να έχω να ετοιμάσω παρουσιάσεις και ομάδες. Να οργανώνω την ζωή μας, και να μην ξεχνώ να τη ζω παράλληλα. Να μην αμφισβητώ την πολυτιμότητα της γιατί μου το θυμίζουν αυτό όλοι εκείνοι οι σημαντικοί που η βαρετή κι ανιαρή ρουτίνα τους έσβησε σε μια μέρα, μετά από τα αποτελέσματα των εξετάσεων αίματος, μετά από μια απρόσμενη ενημέρωση χωρισμού, μετά από το πρώτο πρωινό σε άδειο κρεββάτι την επόμενη ημέρα του παντοτινού αποχαιρετισμού της αγάπης τους,  ή μετά το σπαραχτικό αντίο που είπαν στο παιδί τους....
Η μοναξιά, η θλίψη, όλα αυτά που χάνονται σε μια στιγμή, τα βουρκωμένα μάτια και τα θαρραλέα χαμόγελα.Όλα εκείνα τα γεμάτα κουράγιο χτυπήματα στην πλάτη κι οι απελπισμένες σφιχτές αγκαλιές.
Όλα όσα είναι εκεί έξω και μας θυμίζουν το πιο απλό. Το πιο πολύτιμο.Όλα όσα έχω! Μια βαρετή κι ανιαρή μα τόσο ασφαλή κι ευλογημένη ρουτίνα...

Οι μέρες κυλούν για όλους...ίσως όχι για όλους.Μα για εμάς που κυλούν έχουμε το προνόμιο να βλέπουμε τις αλλαγές της φύσης στα δέντρα, στη γη και στον ουρανό. Το βιβλίο, το Χριστουγεννιάτικο μου βιβλίο...είναι έτοιμο...μα ξέρω πως δεν υπάρχει χρόνος για φέτος! Έτσι νιώθω πως πρέπει να γίνει. Είναι το αγαπημένο μου γιατί μυρίζει Χριστούγεννα και βαθιά αγάπη, μα...όχι ακόμη! Ξέρω πως περιμένετε. Πως με εμπιστεύεστε. Πως ξέρετε μαζί μου να νιώθετε την προσμονή και την λαχτάρα. Είμαστε εδώ κι εγώ είμαι εδώ μαζί σας κι αυτά τα Χριστούγεννα...τα ένατα κατά σειρά! Στα δέκατα λοιπόν θα γιορτάσουμε μαζί με ένα νέο βιβλίο! Επετειακό! Γιατί ξέρουμε να κάνουμε όνειρα και να βάζουμε στόχους, μα μέχρι τότε, θα ζούμε μαζί στην μαγική, μαγική μας ρουτίνα, με χέρια σφιχτά δεμένα και μάτια υγρά, μα πάντα λαμπερά. Σας ευχαριστώ για όλα όσα ζήσαμε μαζί και για όλα όσα θα ζήσουμε!Ω τι μέρες μας περιμένουν, μα μέχρι τότε...

Το πρώτο στολίδι των φετινών Χριστουγέννων έφτασε στο σπίτι μας...

Ει ψιτ.... μυρίζει Χριστούγεννα! Τα Χριστούγεννα του 2019. Έλα ξεκινάμε!!!
Καλημέρα αγαπημένοι!
                                                                                                   Κατερίνα