Κόκκινη κλωστή δεμένη!

Cafe Octo βράδυ Πέμπτης. Μια παρέα ανθρώπων που μαζευτήκαμε για να μιλήσουμε για την Πίστη. Την πίστη μέσα μας. Την πίστη στον εαυτό μας, στις δυνατότητες μας, στις ανάγκες μας, στα όνειρα και στους στόχους μας, σε αυτούς που αγαπάμε κι εμπιστευόμαστε.Την πίστη μας στην αγάπη, στην  σύνδεση, στην ένωση...

Ξεκίνησα μέσα στη χαρά και μέσα στο αμάξι σκεφτόμουν πως έγινε όλο αυτό! Πως έγινε όλη αυτή η σύνδεση και βρεθήκαμε κοντά όλοι εμείς....συγκινήθηκα, μπερδεύτηκα η νύχτα ήταν πανέμορφη....κι έχασα το δρόμο!

Τι συμβολικό ακόμη κι αυτό, το να χάνω το δρόμο πηγαίνοντας στο octo που αγαπώ κι έχω πάει δεκάδες φορές. Το octo που συμβολίζει την αιωνιότητα κι εγώ έχασα το δρόμο... Φτάνοντας με περίμεναν όλοι με γέλια και χαμόγελα και ο χώρος ήταν μαγικά στολισμένος. Ένα μικρό παραμύθι στην μέση του χωριού.Εκεί στην άκρη δίπλα στα κεριά δυο κούκλες μαλλί. Μια κόκκινη και μια μοβ....

Και αρχίσαμε  και θυμήθηκα....λίγα μόλις χρόνια πριν τότε που έκανα μια τεράστια αλλαγή στην ζωή μου και ζούσα στιγμές φόβου σαν έφυγε το κύμα γενναιότητας από μέσα μου. Εκεί βρέθηκε η Βέτα από το σχολείο της Φύσης και με περιμάζεψε στην κυριολεξία. Θυμάμαι εκείνη την παγωμένη βραδιά του Φλεβάρη 7 χρόνια πριν, που μου τηλεφώνησε και επιτακτικά μου είπε, έλα. Σήκω κι έλα ...και πήγα! Εκεί μιλήσαμε με "Μια μαμά που πάλευε με το δράκο" . Εκεί  ξαπλώσαμε στα χαλιά και μοιραστήκαμε και κλάψαμε και γελάσαμε για πρώτη φορά κι εκεί άνοιξε μπροστά μου ένα παράθυρο! Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά την Μαρία...το ένα κομμάτι του octo. Με την ενίσχυση της Βέτας μετά από εκείνη την απίθανη βραδιά δημιουργήθηκε στο Σχολειό της Φύσης η πρώτη θεραπευτική ομάδα προσωπικής ανάπτυξης. Σε εκείνη την ομάδα συνάντησα την Ελένη.Το άλλο κομμάτι του octo. Κι έτσι απλά εγώ δημιούργησα τους δικούς μου Κύκλους Ζωής. Η Μαρία κι η Ελένη ένωσαν τους δικούς τους κύκλους ζωής και η ένωση τους δημιούργησε το OCTO της αιωνιότητας κι η Βετα...δημιούργησε ένα νέο σχολείο. Το  Big Bang... 

Και βρεθήκαμε όλες μαζί εκεί που η ζωή αποφάσισε να μας φέρει κοντά και όχι μόνο, να μας συνδέσει...Γνωριστήκαμε σε μια φάση της ζωής μας που είχαμε προκαλέσει την αλλαγή μα δεν ξέραμε τι εκείνη θα φέρει. Νιώθαμε μπερδεμένες, αγχωμένες, φοβισμένες, μα έτοιμες...έτοιμες και μόνες, μέχρι που η ζωή μας έφερε κοντά....σαν εκείνη να ήξερε κι απλά να προσπαθούσε να βρει τον τρόπο να μας συνδέσει...

Είναι η κλωστή...η κόκκινη κλωστή όπως είπε και η Ελένη και ζήτησε από τον κόσμο να τυλιχτεί με αυτή και να ενωθεί... Ταυτόχρονα πήρε και την μοβ κλωστή...θα είναι η κλωστή της μοναξιάς είπε. Με αφορμή το άρθρο που γράφτηκε για την Μοναξιά  θέλησε να δώσει ακόμη έναν συμβολισμό και μαγικά εκεί μέσα στο μικρό καφέ octo ήταν και το κορίτσι εκείνο που έγραψε το συγκεκριμένο άρθρο που διακίνησε τόσους ανθρώπους...Ταράχτηκαν όλοι...κι εκείνη περισσότερο από όλους. Γέμισαν τα μάτια της δάκρυα...κάποιοι ακούν λοιπόν ...κάποιοι ακούν!

Κι έτσι ξαφνικά βρεθήκαμε όλοι μαζί ενωμένοι με κόκκινες και μοβ κλωστές. Όλοι εμείς οι τρελοί believers...Με κρασιά στα χέρια και συγκίνηση στα μάτια και καρδιές ανοιχτές...πάντα ανοιχτές. Ανοιχτές για να ακούσουμε την μύθο που μας είπε η Ελένη και να τον νιώσουμε έτσι καθώς ήμασταν όλοι μπλεγμένοι...

Υπάρχει στην Ιαπωνία ένας υπέροχος μύθος που μιλάει για τις ψυχές που ενώνονται πέρα από τον χρόνο, τον χώρο και τις καταστάσεις με ένα μυστικό νήμα. Για τις ψυχές που τις ενώνει μια μυστική κλωστή η οποία μπορεί να τεντώνεται, να μπερδεύεται, να αφήνει τους ανθρώπους να χάνονται μέσα στον χρόνο και μέσα στον κόσμο, όμως είναι πάντα εκεί και τους κρατάει ενωμένους.

Οι άνθρωποι που ενώνονται με την «Κόκκινη Χορδή της Μοίρας» είναι προορισμένοι να συναντηθούν, όσο μακριά και αν βρίσκονται. Όση απόσταση και χρειαστεί να διανύσουν.

Οι άνθρωποι που τους ενώνει η Κόκκινη Χορδή της Μοίρας είναι πάντα μαζί. Ήταν μαζί πριν γνωριστούν. Θα είναι μαζί ακόμη και αν τελικά αποφασίσουν να απομακρυνθούν. Θα είναι μαζί όσο μακριά και αν φύγουν, σε όσες ζωές και αν χρειαστεί να ξαναγεννηθούν. Θα καταφέρουν να συναντηθούν, όσο μακριά και αν γεννηθούν. Κάποιοι άνθρωποι απλά είναι μαζί. Γιατί τους ενώνει μια μυστική κόκκινη κλωστή. Για πάντα.

....κι έτσι λοιπόν εξηγούνται όλα...Είμαστε συνδεδεμένοι γιατί πάντα ήμασταν κι οι ψυχές μας γνωρίζονται. Οι ψυχές μας ενώνονται με την κόκκινη χορδή της μοίρας!

Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Πιστεύω στις ενώσεις! Κι εμείς εκεί μέσα κάτω από λαμπάκια και γιρλάντες χρυσοκόκκινες ανακινήσατε την Πίστη μέσα μας. Κι εκείνη μας άγγιξε...έτσι απλά!

Κι αν εκείνη την στιγμή επτά χρόνια πριν που ζούσα την απόγνωση δεν είχα σηκωθεί μέσα στον παγωμένο χιονιά να πάω να συναντήσω όλους εκείνους στο Σχολείο της Φύσης τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί...Γιατί θα είχα προσπεράσει μια ευκαιρία! 

Μια ευκαιρία που μου χάραξε ένα νέο μονοπάτι....και σκέφτομαι πως όλα τούτα τα παράξενα συμβαίνουν γιατί το επιτρέψαμε. Γιατί τα αντέξαμε όλοι...

Και τώρα είμαστε όλοι εδώ! Να ζούμε κάποια από τα όνειρα μας και να μοχθούμε να τα κρατήσουμε ζωντανά γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουμε να κρατήσουμε ζωντανό το πνεύμα και το σώμα μας. Είμαστε τυχεροί.Ναι είμαστε. Και δουλεύουμε κάθε μέρα σκληρά για αυτή την τύχη που μοχθήσαμε να αποκτήσουμε.Και παλεύουμε σκληρά για να γίνουμε ακόμη πιο τυχεροί! Γιατί η τύχη είναι το συναπάντημα της ευκαιρίας με την σκληρή δουλειά όπως έλεγε ένας δάσκαλος μου... και φέτος δουλεύουμε όλοι σκληρά για αυτή την τύχη. Με ακούτε; Όλοι εμείς οι συνδεδεμένοι, οι παντοτινά ενωμένοι, πιστεύουμε και ελπίζουμε όχι γιατί είμαστε αισιόδοξοι μα επειδή είμαστε αγωνιστές. Γιατί όπως είπε κι ο καθηγητής Χριστόπουλος που θαυμάζω πολύ. Πιστεύω στην Ελπίδα ως υπαρξιακή θέση αγώνα! Που σημαίνει δουλεύω για την ελπίδα...ναι! Δουλεύω σκληρά για τούτη την πελώρια έννοια.

Και δεν είμαι ποτέ πια μόνη γιατί πάντα κάποιος ακούει...

Κι οι στιγμές περνούν και φεύγουν σιωπηλά κι έρχονται μέρες λαμπερές γιορτινές. Τα πρωινά είναι όμορφα υγρά και σκοτεινά. Στολίδια παντού. Όμορφα και ξεχωριστά όλα τους. Ιδίως αυτά που φτιάχνω μόνη μου για να στολίσω την αυλή, στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου. Έχουν πάντα μέσα τους την φύση που τόσο αγαπώ! Έχουν μέσα τους το "για πάντα" της ίδιας της φύσης! Κι αυτό το "για πάντα" προσφέρει τόση ανακούφιση!

Ανακούφιση κι ελπίδα και πίστη μα πιο πολύ Αγάπη.Γιατί όλες αυτές οι συνδέσεις γύρω μας, μέσα μας, δεν αφορούν εμάς μα κάτι ανώτερο...κάτι που κάνει τη γη να γυρίζει!Κι αυτό νομίζω είναι το μεγαλύτερο μήνυμα των γιορτών. Πως δηλαδή η Αγάπη κινεί τον κόσμο μας κι ο κόσμος μας, με αυτή την αιώνια κίνηση, δημιουργεί αγάπη!

Να το λοιπόν, ένα από τα πιο όμορφα στεφάνια των φετινών γιορτών, παρέα με το Χριστουγεννιάτικο στολίδι της Αγάπης, από την μαγική Βερόνικα και τις Rountes Fountes
της.

Τις ημέρες αυτές νιώθω πως τις έχω ανάγκη κι αυτή η εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα είναι πάντα λατρεμένη γιατί είναι γεμάτη υποσχέσεις. Τα τελευταία χρόνια είναι η πιο κουραστική εβδομάδα όλης της χρονιάς.Νιώθω πως στραγγίζω από δύναμη και όχι μόνο. Νιώθω πως όλοι στραγγίζουν, νιώθω πως ο κόσμος στραγγίζει, πως όλος ο πλανήτης στραγγίζει! Ο κόσμος μας είναι γεμάτος πόνο, απόγνωση, φόβο, βία κι απογοήτευση....Να επιλέξω να μην τη δω, να κάνω πως δεν με αγγίζει; Να κάνω πως δεν με αφορά ενώ την νιώθω σαν πόνο και σαν απογοήτευση μέσα μου;

Κάθε πρωί που φεύγω για την δουλειά εκεί στα χαμόκλαδα γίνεται ένας πανζουρλισμός καθώς περνώ με το αμάξι.Τα μικρά σπουργίτια σηκώνονται όλα μαζί, πετούν, κάνουν θόρυβο.Τα αγαπώ τα μικρά σπουργίτια! Είναι σύμβολο για εμένα.Για πολλούς λόγους μας κυρίως για έναν.Τα έχω συνδέσει μέσα μου με ένα βιβλίο, το Άγρια της Strayed Cheryl και μέσα από το βιβλίο συνδέθηκα, με ένα μοναδικό τραγούδι "Το πέταγμα του κόνδορα" των Paul  Simon και Garfunkel και το τραγούδι αυτό, το μοναδικό, το έχω συνδέσει με εκείνη, την Άννα την ξαδέρφη μου που χάθηκε λίγα χρόνια πριν και την μοναχική μου τότε ανάβαση στον Όλυμπο, για να ξορκίσω τον πόνο...
Εκείνη ήταν η προσωποποίηση της πάλης της Πίστης της μάχης ακόμη και για μια ζωή που φαίνεται να μην αξίζει...κι όμως αξίζει, πάντα αξίζει! Το ένα οδηγεί στο άλλο, ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, ένα πλάσμα που χάθηκε για πάντα και μου χάρισε αξίες μα και μια στάση ζωής που με ανακουφίζει και με κινητοποιεί και με συνδέει με τα ελεύθερα μικρά πνεύματα, τα λατρεμένα μου σπουργίτια και να φέτος το πιο όμορφο στολίδι στο δέντρο μας, εκείνο που μου μυρίζει αγάπη...Η μπάλα με το σπουργίτι. Δώρο ξεχωριστό μου, που έφερα μαζί μου μετά από την υπέροχη βραδιά στο OCTO. Την βραδιά της Πίστης μέσα μας!
Όχι τυχαία έφτασε στα χέρια μου δώρο εκείνης, της Ελένης μου, που μας ένωσε αυτή η κόκκινη κλωστή που κουβαλούμε μέσα μας. Τα σπουργίτια μας ενώνουν πια, με μια δική μας ξεχωριστή σύνδεση και με αυτό το δώρο ήταν σαν να μου έκλεινε το μάτι συνωμοτικά...Τα σπουργίτια μας!Το μικρό μας μυστικό. Είναι αυτή η μαγική αίσθηση πως πέρα από όλα....κάποιος πάντα ακούει!!!

Σε ευχαριστώ που ξέρεις να ακούς...κορίτσι μου...

Πλησιάζουν μέρες ξεχωριστές κι αλλιώτικες.....γιορτινές μα και γεμάτες μνήμες εκείνων που χάθηκαν μα δεν χάθηκε ποτέ η σύνδεση μας μαζί τους. Η κλωστή μας συνδέει ακόμη, δεν κόπηκε! Δεν κόβεται η κλωστή ποτέ, ποτέ αγαπημένοι! Η σύνδεση παραμένει αναλλοίωτη και παντοτινή και μπορεί να μην την βλέπεις μα την νιώθεις! Και ξέρω ξέρω, ξέρω με βεβαιότητα πως πολλοί το νιώθετε αυτό.

Θα κλείσω με μια υπέροχη φράση λοιπόν του osho..."Να είσαι ρεαλιστής. Προγραμμάτισε ένα θαύμα!" Ένα μήνυμα που το έγραψα σε ένα χαρτάκι με την ελπίδα να φτάσει στα χέρια ενός πλάσματος που το χρειάζεται περισσότερο από τον καθέναν μας....κι είπα ας γίνουν τα μαγικά για να  φτάσει σε εκείνη και...έφτασε...μαγικά; Μαγικά! Έφτασε. Ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους, ανάμεσα σε πολλά μηνύματα, αυτό έφτασε σε εκείνη! Και τώρα εύχομαι να φτάσει και σε εσάς με αυτή την μαγική δύναμη της Πίστης μέσα μας! Ας προγραμματίσουμε όλοι το δικό μας θαύμα για φέτος, κι ας προετοιμαστούμε να το ζήσουμε...γιατί είμαστε προνομιούχοι. Που νιώθουμε, που συνδεθήκαμε, που αγαπηθήκαμε, που μάθαμε, που υπάρχουμε, που και φέτος για άλλη μια χρονιά, καταγραφόμαστε κι εμείς στους επιζώντες!

Καλημέρα αγαπημένοι, με ένα τραγούδι που με μάγεψε σαν το άκουσα ένα βράδυ σε μια ομάδα από μια μικρή που και φέτος είναι εδώ μαζί μας και ξέρει το πόσο πελώριο είναι αυτό!

Πίστη, αγάπη και μια κόκκινη κλωστή που μας συνδέει τρυφερά...Την νιώθετε;

Υ.Γ. Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους εσάς που ήσασταν εκεί και σε εσάς που ήρθατε και μου μιλήσατε  και μου δώσατε ακόμη μια επιβεβαίωση πως ναι είμαστε συνδεδεμένοι κι αυτό το blog βοηθά σε αυτή την σύνδεση.Ναι και για εσένα το γράφω. Ευχαριστώ γλυκιά μου με συγκίνησες.
                                                                                                                             Κατερίνα