...μια νύχτα μαγική....

Σκεφτόμουν εδώ και πολύ πολύ καιρό ποια ήταν εκείνα τα τελευταία μας Χριστούγεννα μόνες με την μικρή μου αδερφή κι όταν λέω μόνες εννοώ πριν αποκτήσουμε τις οικογένειές μας!

Με την αδερφή μου την Λίτσα ή κατά κόσμον Home is where your story begins τα Χριστούγεννα ήταν ο κόσμος μας όλος. Καμιά εποχή δεν μας έφερνε τόσο κοντά όσο εκείνη.  Τα πιο έντονα ήταν όταν ήμασταν πια έφηβες στην Γερμανία. Οι γονείς μας είχαν εστιατόριο και δούλευαν πολύ και ως αργά, οπότε περνούσαμε ατέλειωτες ώρες μόνες μας. Το σπίτι μας όμως παρόλο που η μαμά δούλευε πολύ, φρόντιζε να είναι πάντα όμορφα στολισμένο με κεριά και λαμπάκια και το απολαμβάναμε. Καθόμασταν ώρες και κοιτάζαμε από το μεγάλο παράθυρο τα στολισμένα σπίτια των γειτόνων και κάναμε όνειρα για το πως θα στολίζουμε τα δικά μας σπίτια. Κάναμε σχέδια κι ονειρευόμασταν για τα πάντα!
Θυμάμαι εφοδιασμό με τα λατρεμένα μας γλυκά. Θυμάμαι βόλτες στα μαγαζιά, να κοιτάμε βιτρίνες, ω!Θεέ μου τι τρέλα εκείνες οι βιτρίνες κι εκείνες οι βόλτες που κατέληγαν πάντα σε καφέ και γλυκό. Θυμάμαι να είμαστε ώρες ξαπλωμένες στους καναπέδες να παρακολουθούμε ταινίες που μας μάγευαν. Dirty Dancing, Home alone, The Bodyguard, Pretty Woman...κι άλλες αξέχαστες! Τέρμα τα ηχεία και MTV, να χορεύουμε και να τραγουδάμε σαν χαζές, ατέλειωτη  μελέτη στα περιοδικά που αγαπούσαμε ...(θυμάστε το  Bravo;) και βόλτες στο δάσος, παιχνίδι στην παιδική χαρά μέσα στο δάσος σαν να ήμασταν παιδάκια, τρέλες πάνω στην παγωμένη λίμνη και απίθανες τούμπες κάνοντας αποτυχημένο πατινάζ, κι ύστερα στοχευμένες επιθέσεις στο διπλανό σούπερ μάρκετ για ανεφοδιασμό. Καραμέλες σε κάθε μέγεθος και χρώμα για εκείνη, μπισκότα και γκοφρέτες για εμένα, σοκολάτες και για τις δυο. Ακόμη έχω στο στόμα μου την γεύση από εκείνα τα γλυκά! Και μετά ψάξιμο όοοολο το σπίτι για να βρούμε τα δώρα που είχε κρυμμένα η μαμά...καλά αυτό ήταν κυρίως δικό μου σπορ....τα έβρισκα πάντα!

Θυμάμαι τις δυο μας να προσπαθούμε βράδυ Παρασκευής  να περάσουμε το ζωντανό πάντα έλατο που αγοράζαμε από το μεγάλο σούπερ μάρκετ δίπλα στο σπίτι μας. Από την μια μεριά κρατούσε εκείνη κι από την άλλη εγώ και διασχίζαμε το σκοτεινό πάρκο που ήταν ενδιάμεσα και φυσούσε και χιόνιζε και οι βελόνες του έλατου μας τσιμπούσαν και το δέντρο μας έπεφτε και γελούσαμε τόσο πολύ καθώς σκοντάφταμε και πέφταμε κι ήμασταν τόσο μα τόσο χαρούμενες!

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βραδιά!

Αργότερα μεγαλώσαμε. Έφυγα πρώτη εγώ. Όμως κάθε Χριστούγεννα ήθελα να είμαι εκεί. Λίγες φορές δεν τα κατάφερνα λόγω δουλειάς να μην γυρίσω στο σπίτι για τις γιορτές και τις θυμάμαι με πολύ μοναξιά και ατέλειωτες ώρες δουλειάς...όπως αυτή που σας διηγήθηκα πέρσι, στην ανάρτηση για το Δώρο των Γιορτών! 

Υπήρξαν κι αυτές οι γιορτές όπως για όλους....όμως έχω μια μνήμη αξέχαστη και κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες ξυπνά μέσα μου. Είναι εκείνη η βραδιά, η τελευταία μας έτσι όπως ξέραμε...Δεκέμβρης 1997....Εγώ εργαζόμουν ήδη στην Θεσσαλονίκη κι είχα άδεια από την δουλειά, ή Λίτσα φοιτήτρια στην Κομοτηνή. Ταξιδέψαμε όμως εκεί πίσω που ήταν οι γονείς μας κι  η βάση μας για να είμαστε όλοι μαζί.

Γερμανία λοιπόν, οι τέσσερις μας. Μεσημέρι Κυριακής μιας και εκείνη την ημέρα οι γονείς μας κρατούσαν πάντα το εστιατόριο κλειστό. Παρόλο που οι Κυριακές είναι οι ημέρες που ο κόσμος βγαίνει και τρώει έξω κι ίσως τα μαγαζί να είχε δουλειά, οι γονείς μας σοφά,  είχαν αποφασίσει πως η Κυριακή ήταν πάντα της οικογένειας! 

Οπότε έχουμε μπει στο αμάξι και κάνουμε μια διαδρομή περίπου σαράντα λεπτών για να επισκεφτούμε το εστιατόριο του θείου μας σε μιαν άλλη μικρή πόλη και να φάμε όλοι μαζί. Η διαδρομή ήσυχη και ειδυλλιακή. Το τοπίο απίθανα χιονισμένο. Περνάμε μέσα από χωριά πανέμορφα, στολισμένα. Με ψηλά κατάλευκα καμπαναριά. Ησυχία κι απλότητα. Μέσα στο αμάξι έπαιζε δυνατά μουσική. Παπακωνσταντίνου θυμάμαι και τραγουδούσαμε όλοι μαζί δυνατά...Ήταν τόσο δυνατή εκείνη η στιγμή που την έχω περιγράψει σε μιαν παλιά μου ανάρτηση  την Wake up Boo κάποια χρόνια πριν....

Ήταν όλη η οικογένεια εκεί, αδέρφια, ξαδέρφια. Φάγαμε, γελάσαμε, περάσαμε όμορφα, σκοτείνιασε. Οι γονείς ήθελαν να μείνουν κι άλλο. Εγώ κι η Λίτσα θέλαμε να φύγουμε. Δεν θέλαμε να χάσουμε στιγμή από τα δικά μας, όλα αυτά που μας περίμεναν σπίτι ταινίες, μουσικές, αγαπημένες γεύσεις κι ατέλειωτο κους κους και υπεραναλύσεις για σχέσεις, αγόρια, μουσικές, ηθοποιούς, ταξίδια....τι όμορφα απλή που ήταν η ζωή!

Αποφασίζουμε να γυρίσουμε μόνες μας. Μιας κι η υπόλοιποι συγγενείς ήταν εκεί οι γονείς θα  επέστρεφαν μαζί τους. Παίρνουμε το αμάξι με εμένα οδηγό λοιπόν και ξεκινάμε...κι έχει ήδη αρχίζει να χιονίζει, απαλά, μαλακά, σιωπηλά.

Ο δρόμος άδειος, έρημος, σκοτεινός. Οι χιονονιφάδες πέφτουν απαλά πάνω στο παρμπρίζ και οι δεσμίδες από τα φώτα φωτίζουν το απόλυτα λευκό δάσος το οποίο διασχίζουμε. Μέσα στο αμάξι τα καλοριφέρ στο φουλ και η Mariah να τραγουδά all I want for Christmas is you. Τραγουδούσαμε γελώντας και μετά η μουσική έγινε απαλή ή έτσι θυμάμαι. Μαλακοί ήχοι από καμπανάκια σαν κάλαντα και το χιόνι να πέφτει πυκνό και γύρω νύχτα και ψηλά δέντρα και εγώ κι εκείνη μόνες να ταξιδεύουμε αργά γιατί δεν είχαμε αλυσίδες και να έχω μέσα μου μια μικρή αγωνία, να φτάσουμε...βλέπεις τότε δεν είχαμε κινητά....Το χιόνι πύκνωνε. Μαστίγωνε πια το παρμπρίζ και φαινόταν να χορεύει με ένταση στο σκοτάδι γύρω μας! Τραγουδούσαμε. Γελούσαμε. Μιλούσαμε και που και που σκεφτόμασταν πως το χιόνι γίνεται όλο και πιο πυκνό...υπήρχε νομίζω μέσα μας μια μικρή μικρή αγωνία που δεν τολμούσαμε να ξεστομίσουμε... 

Κι όμως η ευτυχία της στιγμής επισκίαζε την μικρή αγωνία. Ένιωθα γεμάτη και πανευτυχής δίπλα της. Δεν μπορούσα να μην νιώθω αυτό το υπέροχο φούσκωμα στην καρδιά μου, εκείνη την απαλότητα της χαράς ίδιας με το χιόνι που έπεφτε απαλά στα κλαδιά στολίζοντας τα. Έτσι απαλά έπεφτε κι η χαρά πάνω στην αγωνία και την σκέπαζε με μαεστρία....

Η  χάλια αυτή φωτογραφία είναι τραβηγμένη με φιλμ που κάηκε εκείνη την βραδιά, μπροστά στο μαγαζί του θείου, λίγο πριν ξεκινήσουμε οι δυο μας. Εγώ κι εκείνη...

Αυτή είναι η τελευταία ανάμνηση των Χριστουγέννων με την αδερφή μου στην Γερμανία της καρδιάς μας, με τους γονείς μας, που ήταν θυμάμαι τόσο χαρούμενοι και φωτεινοί που μας είχαν κοντά τους...Τα τελευταία μας Χριστούγεννα, οι τέσσερις μας και οι δυο μας. Τα τελευταία μας Χριστούγεννα πριν μπουκάρουν στις ζωές μας, σαν σίφουνες οι σύντροφοι και τα παιδιά μας και τα Χριστούγεννα αποκτήσουν άλλο χρώμα και άλλες φωνές κι άλλο νόημα κι άλλη αξία...όχι μεγαλύτερη, μα διαφορετική!

Εκείνες οι γιορτές όπου ήμασταν οι δυο μας, μου λείπουν πολύ και τις θυμάμαι πάντα με μια γλυκιά μελαγχολία γιατί ήταν πολύτιμες.

Έτσι κάθε χρόνο τις μνημονεύω  κι αναρωτιέμαι αν κι εκείνη τις θυμάται με την ίδια γλυκύτητα και συχνά το συζητάμε.... Μεγαλώσαμε και δεν είμαστε πια κορίτσια. Η ζωή άλλαξε, εμείς αλλάξαμε έτσι μου είπε ο μικρός μου γιος σαν του διηγήθηκα όλες αυτές τις σκέψεις τις προάλλες. "Έτσι θα γίνει και με εμένα και τον αδερφό μου μαμά, μα όσο κι αν η ζωή αλλάζει εγώ νιώθω τυχερός που τα έζησα όλα αυτά τα Χριστούγεννα, μαζί σας"...έτσι μου είπε ο μικρός.
Όλα αλλάζουν λοιπόν κι εμείς μαζί κι είμαι τελικά τόσο χαρούμενη, τόσο ευτυχισμένη, τόσο ευγνώμων, για τις αναμνήσεις μου!
Κρατώ τις στιγμές κι όλα όσα μου χάρισαν.Τις στιγμές που με έχτισαν, με συντρόφευσαν, με σμίλευσαν και με οδήγησαν στην ζωή. Και τώρα κρατώ την αίσθηση την μαγική πως η ζωή καμιά φορά μοιάζει με εκείνη την μικρή διαδρομή που κάναμε οι δυο μας στο σκοτεινό κατάλευκο δάσος. Κι ήταν  τρομακτική,  μα δεν φοβήθηκα πολύ γιατί εκείνη ήταν μαζί μου...Γιατί όλη αυτή η χαρά της μαγείας ήταν μεγαλύτερη από την αγωνία του φόβου κι έτσι εύχομαι πάντα να κυλά η ζωή για όλους και στις λίγο πιο δύσκολες διαδρομές που τελικά αν τις απομονώσεις κουβαλούν μέσα τους μικρά διαμάντια ευτυχίας!

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν...Πλησιάζουμε και φέτος. Ο μικρός Χριστός θα γεννηθεί σύντομα κι εύχομαι να γεννηθούν μαζί του συναισθήματα αγάπης κι απλότητας κι η χαρά να πέφτει με την απαλότητα του λευκού χιονιού για να σκεπάσει με μαεστρία κι ανακούφιση, την αγωνία και το φόβο της ζωής, έστω για λίγο...Για όσο κρατάει το χιόνι μιας μαγικής, μαγικής νύχτας!
Χρόνια Πολλά  Αγαπημένοι. Κανείς μόνος, κανείς θλιμμένος, κανείς ξεχασμένος και τούτες τις γιορτές....
                                                                                                   Κατερίνα