...μια νύχτα μαγική....

Σκεφτόμουν εδώ και πολύ πολύ καιρό ποια ήταν εκείνα τα τελευταία μας Χριστούγεννα μόνες με την μικρή μου αδερφή κι όταν λέω μόνες εννοώ πριν αποκτήσουμε τις οικογένειές μας!

Με την αδερφή μου την Λίτσα ή κατά κόσμον Home is where your story begins τα Χριστούγεννα ήταν ο κόσμος μας όλος. Καμιά εποχή δεν μας έφερνε τόσο κοντά όσο εκείνη.  Τα πιο έντονα ήταν όταν ήμασταν πια έφηβες στην Γερμανία. Οι γονείς μας είχαν εστιατόριο και δούλευαν πολύ και ως αργά, οπότε περνούσαμε ατέλειωτες ώρες μόνες μας. Το σπίτι μας όμως παρόλο που η μαμά δούλευε πολύ, φρόντιζε να είναι πάντα όμορφα στολισμένο με κεριά και λαμπάκια και το απολαμβάναμε. Καθόμασταν ώρες και κοιτάζαμε από το μεγάλο παράθυρο τα στολισμένα σπίτια των γειτόνων και κάναμε όνειρα για το πως θα στολίζουμε τα δικά μας σπίτια. Κάναμε σχέδια κι ονειρευόμασταν για τα πάντα!
Θυμάμαι εφοδιασμό με τα λατρεμένα μας γλυκά. Θυμάμαι βόλτες στα μαγαζιά, να κοιτάμε βιτρίνες, ω!Θεέ μου τι τρέλα εκείνες οι βιτρίνες κι εκείνες οι βόλτες που κατέληγαν πάντα σε καφέ και γλυκό. Θυμάμαι να είμαστε ώρες ξαπλωμένες στους καναπέδες να παρακολουθούμε ταινίες που μας μάγευαν. Dirty Dancing, Home alone, The Bodyguard, Pretty Woman...κι άλλες αξέχαστες! Τέρμα τα ηχεία και MTV, να χορεύουμε και να τραγουδάμε σαν χαζές, ατέλειωτη  μελέτη στα περιοδικά που αγαπούσαμε ...(θυμάστε το  Bravo;) και βόλτες στο δάσος, παιχνίδι στην παιδική χαρά μέσα στο δάσος σαν να ήμασταν παιδάκια, τρέλες πάνω στην παγωμένη λίμνη και απίθανες τούμπες κάνοντας αποτυχημένο πατινάζ, κι ύστερα στοχευμένες επιθέσεις στο διπλανό σούπερ μάρκετ για ανεφοδιασμό. Καραμέλες σε κάθε μέγεθος και χρώμα για εκείνη, μπισκότα και γκοφρέτες για εμένα, σοκολάτες και για τις δυο. Ακόμη έχω στο στόμα μου την γεύση από εκείνα τα γλυκά! Και μετά ψάξιμο όοοολο το σπίτι για να βρούμε τα δώρα που είχε κρυμμένα η μαμά...καλά αυτό ήταν κυρίως δικό μου σπορ....τα έβρισκα πάντα!

Θυμάμαι τις δυο μας να προσπαθούμε βράδυ Παρασκευής  να περάσουμε το ζωντανό πάντα έλατο που αγοράζαμε από το μεγάλο σούπερ μάρκετ δίπλα στο σπίτι μας. Από την μια μεριά κρατούσε εκείνη κι από την άλλη εγώ και διασχίζαμε το σκοτεινό πάρκο που ήταν ενδιάμεσα και φυσούσε και χιόνιζε και οι βελόνες του έλατου μας τσιμπούσαν και το δέντρο μας έπεφτε και γελούσαμε τόσο πολύ καθώς σκοντάφταμε και πέφταμε κι ήμασταν τόσο μα τόσο χαρούμενες!

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βραδιά!

Αργότερα μεγαλώσαμε. Έφυγα πρώτη εγώ. Όμως κάθε Χριστούγεννα ήθελα να είμαι εκεί. Λίγες φορές δεν τα κατάφερνα λόγω δουλειάς να μην γυρίσω στο σπίτι για τις γιορτές και τις θυμάμαι με πολύ μοναξιά και ατέλειωτες ώρες δουλειάς...όπως αυτή που σας διηγήθηκα πέρσι, στην ανάρτηση για το Δώρο των Γιορτών! 

Υπήρξαν κι αυτές οι γιορτές όπως για όλους....όμως έχω μια μνήμη αξέχαστη και κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες ξυπνά μέσα μου. Είναι εκείνη η βραδιά, η τελευταία μας έτσι όπως ξέραμε...Δεκέμβρης 1997....Εγώ εργαζόμουν ήδη στην Θεσσαλονίκη κι είχα άδεια από την δουλειά, ή Λίτσα φοιτήτρια στην Κομοτηνή. Ταξιδέψαμε όμως εκεί πίσω που ήταν οι γονείς μας κι  η βάση μας για να είμαστε όλοι μαζί.

Γερμανία λοιπόν, οι τέσσερις μας. Μεσημέρι Κυριακής μιας και εκείνη την ημέρα οι γονείς μας κρατούσαν πάντα το εστιατόριο κλειστό. Παρόλο που οι Κυριακές είναι οι ημέρες που ο κόσμος βγαίνει και τρώει έξω κι ίσως τα μαγαζί να είχε δουλειά, οι γονείς μας σοφά,  είχαν αποφασίσει πως η Κυριακή ήταν πάντα της οικογένειας! 

Οπότε έχουμε μπει στο αμάξι και κάνουμε μια διαδρομή περίπου σαράντα λεπτών για να επισκεφτούμε το εστιατόριο του θείου μας σε μιαν άλλη μικρή πόλη και να φάμε όλοι μαζί. Η διαδρομή ήσυχη και ειδυλλιακή. Το τοπίο απίθανα χιονισμένο. Περνάμε μέσα από χωριά πανέμορφα, στολισμένα. Με ψηλά κατάλευκα καμπαναριά. Ησυχία κι απλότητα. Μέσα στο αμάξι έπαιζε δυνατά μουσική. Παπακωνσταντίνου θυμάμαι και τραγουδούσαμε όλοι μαζί δυνατά...Ήταν τόσο δυνατή εκείνη η στιγμή που την έχω περιγράψει σε μιαν παλιά μου ανάρτηση  την Wake up Boo κάποια χρόνια πριν....

Ήταν όλη η οικογένεια εκεί, αδέρφια, ξαδέρφια. Φάγαμε, γελάσαμε, περάσαμε όμορφα, σκοτείνιασε. Οι γονείς ήθελαν να μείνουν κι άλλο. Εγώ κι η Λίτσα θέλαμε να φύγουμε. Δεν θέλαμε να χάσουμε στιγμή από τα δικά μας, όλα αυτά που μας περίμεναν σπίτι ταινίες, μουσικές, αγαπημένες γεύσεις κι ατέλειωτο κους κους και υπεραναλύσεις για σχέσεις, αγόρια, μουσικές, ηθοποιούς, ταξίδια....τι όμορφα απλή που ήταν η ζωή!

Αποφασίζουμε να γυρίσουμε μόνες μας. Μιας κι η υπόλοιποι συγγενείς ήταν εκεί οι γονείς θα  επέστρεφαν μαζί τους. Παίρνουμε το αμάξι με εμένα οδηγό λοιπόν και ξεκινάμε...κι έχει ήδη αρχίζει να χιονίζει, απαλά, μαλακά, σιωπηλά.

Ο δρόμος άδειος, έρημος, σκοτεινός. Οι χιονονιφάδες πέφτουν απαλά πάνω στο παρμπρίζ και οι δεσμίδες από τα φώτα φωτίζουν το απόλυτα λευκό δάσος το οποίο διασχίζουμε. Μέσα στο αμάξι τα καλοριφέρ στο φουλ και η Mariah να τραγουδά all I want for Christmas is you. Τραγουδούσαμε γελώντας και μετά η μουσική έγινε απαλή ή έτσι θυμάμαι. Μαλακοί ήχοι από καμπανάκια σαν κάλαντα και το χιόνι να πέφτει πυκνό και γύρω νύχτα και ψηλά δέντρα και εγώ κι εκείνη μόνες να ταξιδεύουμε αργά γιατί δεν είχαμε αλυσίδες και να έχω μέσα μου μια μικρή αγωνία, να φτάσουμε...βλέπεις τότε δεν είχαμε κινητά....Το χιόνι πύκνωνε. Μαστίγωνε πια το παρμπρίζ και φαινόταν να χορεύει με ένταση στο σκοτάδι γύρω μας! Τραγουδούσαμε. Γελούσαμε. Μιλούσαμε και που και που σκεφτόμασταν πως το χιόνι γίνεται όλο και πιο πυκνό...υπήρχε νομίζω μέσα μας μια μικρή μικρή αγωνία που δεν τολμούσαμε να ξεστομίσουμε... 

Κι όμως η ευτυχία της στιγμής επισκίαζε την μικρή αγωνία. Ένιωθα γεμάτη και πανευτυχής δίπλα της. Δεν μπορούσα να μην νιώθω αυτό το υπέροχο φούσκωμα στην καρδιά μου, εκείνη την απαλότητα της χαράς ίδιας με το χιόνι που έπεφτε απαλά στα κλαδιά στολίζοντας τα. Έτσι απαλά έπεφτε κι η χαρά πάνω στην αγωνία και την σκέπαζε με μαεστρία....

Η  χάλια αυτή φωτογραφία είναι τραβηγμένη με φιλμ που κάηκε εκείνη την βραδιά, μπροστά στο μαγαζί του θείου, λίγο πριν ξεκινήσουμε οι δυο μας. Εγώ κι εκείνη...

Αυτή είναι η τελευταία ανάμνηση των Χριστουγέννων με την αδερφή μου στην Γερμανία της καρδιάς μας, με τους γονείς μας, που ήταν θυμάμαι τόσο χαρούμενοι και φωτεινοί που μας είχαν κοντά τους...Τα τελευταία μας Χριστούγεννα, οι τέσσερις μας και οι δυο μας. Τα τελευταία μας Χριστούγεννα πριν μπουκάρουν στις ζωές μας, σαν σίφουνες οι σύντροφοι και τα παιδιά μας και τα Χριστούγεννα αποκτήσουν άλλο χρώμα και άλλες φωνές κι άλλο νόημα κι άλλη αξία...όχι μεγαλύτερη, μα διαφορετική!

Εκείνες οι γιορτές όπου ήμασταν οι δυο μας, μου λείπουν πολύ και τις θυμάμαι πάντα με μια γλυκιά μελαγχολία γιατί ήταν πολύτιμες.

Έτσι κάθε χρόνο τις μνημονεύω  κι αναρωτιέμαι αν κι εκείνη τις θυμάται με την ίδια γλυκύτητα και συχνά το συζητάμε.... Μεγαλώσαμε και δεν είμαστε πια κορίτσια. Η ζωή άλλαξε, εμείς αλλάξαμε έτσι μου είπε ο μικρός μου γιος σαν του διηγήθηκα όλες αυτές τις σκέψεις τις προάλλες. "Έτσι θα γίνει και με εμένα και τον αδερφό μου μαμά, μα όσο κι αν η ζωή αλλάζει εγώ νιώθω τυχερός που τα έζησα όλα αυτά τα Χριστούγεννα, μαζί σας"...έτσι μου είπε ο μικρός.
Όλα αλλάζουν λοιπόν κι εμείς μαζί κι είμαι τελικά τόσο χαρούμενη, τόσο ευτυχισμένη, τόσο ευγνώμων, για τις αναμνήσεις μου!
Κρατώ τις στιγμές κι όλα όσα μου χάρισαν.Τις στιγμές που με έχτισαν, με συντρόφευσαν, με σμίλευσαν και με οδήγησαν στην ζωή. Και τώρα κρατώ την αίσθηση την μαγική πως η ζωή καμιά φορά μοιάζει με εκείνη την μικρή διαδρομή που κάναμε οι δυο μας στο σκοτεινό κατάλευκο δάσος. Κι ήταν  τρομακτική,  μα δεν φοβήθηκα πολύ γιατί εκείνη ήταν μαζί μου...Γιατί όλη αυτή η χαρά της μαγείας ήταν μεγαλύτερη από την αγωνία του φόβου κι έτσι εύχομαι πάντα να κυλά η ζωή για όλους και στις λίγο πιο δύσκολες διαδρομές που τελικά αν τις απομονώσεις κουβαλούν μέσα τους μικρά διαμάντια ευτυχίας!

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν...Πλησιάζουμε και φέτος. Ο μικρός Χριστός θα γεννηθεί σύντομα κι εύχομαι να γεννηθούν μαζί του συναισθήματα αγάπης κι απλότητας κι η χαρά να πέφτει με την απαλότητα του λευκού χιονιού για να σκεπάσει με μαεστρία κι ανακούφιση, την αγωνία και το φόβο της ζωής, έστω για λίγο...Για όσο κρατάει το χιόνι μιας μαγικής, μαγικής νύχτας!
Χρόνια Πολλά  Αγαπημένοι. Κανείς μόνος, κανείς θλιμμένος, κανείς ξεχασμένος και τούτες τις γιορτές....
                                                                                                   Κατερίνα

Κόκκινη κλωστή δεμένη!

Cafe Octo βράδυ Πέμπτης. Μια παρέα ανθρώπων που μαζευτήκαμε για να μιλήσουμε για την Πίστη. Την πίστη μέσα μας. Την πίστη στον εαυτό μας, στις δυνατότητες μας, στις ανάγκες μας, στα όνειρα και στους στόχους μας, σε αυτούς που αγαπάμε κι εμπιστευόμαστε.Την πίστη μας στην αγάπη, στην  σύνδεση, στην ένωση...

Ξεκίνησα μέσα στη χαρά και μέσα στο αμάξι σκεφτόμουν πως έγινε όλο αυτό! Πως έγινε όλη αυτή η σύνδεση και βρεθήκαμε κοντά όλοι εμείς....συγκινήθηκα, μπερδεύτηκα η νύχτα ήταν πανέμορφη....κι έχασα το δρόμο!

Τι συμβολικό ακόμη κι αυτό, το να χάνω το δρόμο πηγαίνοντας στο octo που αγαπώ κι έχω πάει δεκάδες φορές. Το octo που συμβολίζει την αιωνιότητα κι εγώ έχασα το δρόμο... Φτάνοντας με περίμεναν όλοι με γέλια και χαμόγελα και ο χώρος ήταν μαγικά στολισμένος. Ένα μικρό παραμύθι στην μέση του χωριού.Εκεί στην άκρη δίπλα στα κεριά δυο κούκλες μαλλί. Μια κόκκινη και μια μοβ....

Και αρχίσαμε  και θυμήθηκα....λίγα μόλις χρόνια πριν τότε που έκανα μια τεράστια αλλαγή στην ζωή μου και ζούσα στιγμές φόβου σαν έφυγε το κύμα γενναιότητας από μέσα μου. Εκεί βρέθηκε η Βέτα από το σχολείο της Φύσης και με περιμάζεψε στην κυριολεξία. Θυμάμαι εκείνη την παγωμένη βραδιά του Φλεβάρη 7 χρόνια πριν, που μου τηλεφώνησε και επιτακτικά μου είπε, έλα. Σήκω κι έλα ...και πήγα! Εκεί μιλήσαμε με "Μια μαμά που πάλευε με το δράκο" . Εκεί  ξαπλώσαμε στα χαλιά και μοιραστήκαμε και κλάψαμε και γελάσαμε για πρώτη φορά κι εκεί άνοιξε μπροστά μου ένα παράθυρο! Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά την Μαρία...το ένα κομμάτι του octo. Με την ενίσχυση της Βέτας μετά από εκείνη την απίθανη βραδιά δημιουργήθηκε στο Σχολειό της Φύσης η πρώτη θεραπευτική ομάδα προσωπικής ανάπτυξης. Σε εκείνη την ομάδα συνάντησα την Ελένη.Το άλλο κομμάτι του octo. Κι έτσι απλά εγώ δημιούργησα τους δικούς μου Κύκλους Ζωής. Η Μαρία κι η Ελένη ένωσαν τους δικούς τους κύκλους ζωής και η ένωση τους δημιούργησε το OCTO της αιωνιότητας κι η Βετα...δημιούργησε ένα νέο σχολείο. Το  Big Bang... 

Και βρεθήκαμε όλες μαζί εκεί που η ζωή αποφάσισε να μας φέρει κοντά και όχι μόνο, να μας συνδέσει...Γνωριστήκαμε σε μια φάση της ζωής μας που είχαμε προκαλέσει την αλλαγή μα δεν ξέραμε τι εκείνη θα φέρει. Νιώθαμε μπερδεμένες, αγχωμένες, φοβισμένες, μα έτοιμες...έτοιμες και μόνες, μέχρι που η ζωή μας έφερε κοντά....σαν εκείνη να ήξερε κι απλά να προσπαθούσε να βρει τον τρόπο να μας συνδέσει...

Είναι η κλωστή...η κόκκινη κλωστή όπως είπε και η Ελένη και ζήτησε από τον κόσμο να τυλιχτεί με αυτή και να ενωθεί... Ταυτόχρονα πήρε και την μοβ κλωστή...θα είναι η κλωστή της μοναξιάς είπε. Με αφορμή το άρθρο που γράφτηκε για την Μοναξιά  θέλησε να δώσει ακόμη έναν συμβολισμό και μαγικά εκεί μέσα στο μικρό καφέ octo ήταν και το κορίτσι εκείνο που έγραψε το συγκεκριμένο άρθρο που διακίνησε τόσους ανθρώπους...Ταράχτηκαν όλοι...κι εκείνη περισσότερο από όλους. Γέμισαν τα μάτια της δάκρυα...κάποιοι ακούν λοιπόν ...κάποιοι ακούν!

Κι έτσι ξαφνικά βρεθήκαμε όλοι μαζί ενωμένοι με κόκκινες και μοβ κλωστές. Όλοι εμείς οι τρελοί believers...Με κρασιά στα χέρια και συγκίνηση στα μάτια και καρδιές ανοιχτές...πάντα ανοιχτές. Ανοιχτές για να ακούσουμε την μύθο που μας είπε η Ελένη και να τον νιώσουμε έτσι καθώς ήμασταν όλοι μπλεγμένοι...

Υπάρχει στην Ιαπωνία ένας υπέροχος μύθος που μιλάει για τις ψυχές που ενώνονται πέρα από τον χρόνο, τον χώρο και τις καταστάσεις με ένα μυστικό νήμα. Για τις ψυχές που τις ενώνει μια μυστική κλωστή η οποία μπορεί να τεντώνεται, να μπερδεύεται, να αφήνει τους ανθρώπους να χάνονται μέσα στον χρόνο και μέσα στον κόσμο, όμως είναι πάντα εκεί και τους κρατάει ενωμένους.

Οι άνθρωποι που ενώνονται με την «Κόκκινη Χορδή της Μοίρας» είναι προορισμένοι να συναντηθούν, όσο μακριά και αν βρίσκονται. Όση απόσταση και χρειαστεί να διανύσουν.

Οι άνθρωποι που τους ενώνει η Κόκκινη Χορδή της Μοίρας είναι πάντα μαζί. Ήταν μαζί πριν γνωριστούν. Θα είναι μαζί ακόμη και αν τελικά αποφασίσουν να απομακρυνθούν. Θα είναι μαζί όσο μακριά και αν φύγουν, σε όσες ζωές και αν χρειαστεί να ξαναγεννηθούν. Θα καταφέρουν να συναντηθούν, όσο μακριά και αν γεννηθούν. Κάποιοι άνθρωποι απλά είναι μαζί. Γιατί τους ενώνει μια μυστική κόκκινη κλωστή. Για πάντα.

....κι έτσι λοιπόν εξηγούνται όλα...Είμαστε συνδεδεμένοι γιατί πάντα ήμασταν κι οι ψυχές μας γνωρίζονται. Οι ψυχές μας ενώνονται με την κόκκινη χορδή της μοίρας!

Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Πιστεύω στις ενώσεις! Κι εμείς εκεί μέσα κάτω από λαμπάκια και γιρλάντες χρυσοκόκκινες ανακινήσατε την Πίστη μέσα μας. Κι εκείνη μας άγγιξε...έτσι απλά!

Κι αν εκείνη την στιγμή επτά χρόνια πριν που ζούσα την απόγνωση δεν είχα σηκωθεί μέσα στον παγωμένο χιονιά να πάω να συναντήσω όλους εκείνους στο Σχολείο της Φύσης τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί...Γιατί θα είχα προσπεράσει μια ευκαιρία! 

Μια ευκαιρία που μου χάραξε ένα νέο μονοπάτι....και σκέφτομαι πως όλα τούτα τα παράξενα συμβαίνουν γιατί το επιτρέψαμε. Γιατί τα αντέξαμε όλοι...

Και τώρα είμαστε όλοι εδώ! Να ζούμε κάποια από τα όνειρα μας και να μοχθούμε να τα κρατήσουμε ζωντανά γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουμε να κρατήσουμε ζωντανό το πνεύμα και το σώμα μας. Είμαστε τυχεροί.Ναι είμαστε. Και δουλεύουμε κάθε μέρα σκληρά για αυτή την τύχη που μοχθήσαμε να αποκτήσουμε.Και παλεύουμε σκληρά για να γίνουμε ακόμη πιο τυχεροί! Γιατί η τύχη είναι το συναπάντημα της ευκαιρίας με την σκληρή δουλειά όπως έλεγε ένας δάσκαλος μου... και φέτος δουλεύουμε όλοι σκληρά για αυτή την τύχη. Με ακούτε; Όλοι εμείς οι συνδεδεμένοι, οι παντοτινά ενωμένοι, πιστεύουμε και ελπίζουμε όχι γιατί είμαστε αισιόδοξοι μα επειδή είμαστε αγωνιστές. Γιατί όπως είπε κι ο καθηγητής Χριστόπουλος που θαυμάζω πολύ. Πιστεύω στην Ελπίδα ως υπαρξιακή θέση αγώνα! Που σημαίνει δουλεύω για την ελπίδα...ναι! Δουλεύω σκληρά για τούτη την πελώρια έννοια.

Και δεν είμαι ποτέ πια μόνη γιατί πάντα κάποιος ακούει...

Κι οι στιγμές περνούν και φεύγουν σιωπηλά κι έρχονται μέρες λαμπερές γιορτινές. Τα πρωινά είναι όμορφα υγρά και σκοτεινά. Στολίδια παντού. Όμορφα και ξεχωριστά όλα τους. Ιδίως αυτά που φτιάχνω μόνη μου για να στολίσω την αυλή, στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου. Έχουν πάντα μέσα τους την φύση που τόσο αγαπώ! Έχουν μέσα τους το "για πάντα" της ίδιας της φύσης! Κι αυτό το "για πάντα" προσφέρει τόση ανακούφιση!

Ανακούφιση κι ελπίδα και πίστη μα πιο πολύ Αγάπη.Γιατί όλες αυτές οι συνδέσεις γύρω μας, μέσα μας, δεν αφορούν εμάς μα κάτι ανώτερο...κάτι που κάνει τη γη να γυρίζει!Κι αυτό νομίζω είναι το μεγαλύτερο μήνυμα των γιορτών. Πως δηλαδή η Αγάπη κινεί τον κόσμο μας κι ο κόσμος μας, με αυτή την αιώνια κίνηση, δημιουργεί αγάπη!

Να το λοιπόν, ένα από τα πιο όμορφα στεφάνια των φετινών γιορτών, παρέα με το Χριστουγεννιάτικο στολίδι της Αγάπης, από την μαγική Βερόνικα και τις Rountes Fountes
της.

Τις ημέρες αυτές νιώθω πως τις έχω ανάγκη κι αυτή η εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα είναι πάντα λατρεμένη γιατί είναι γεμάτη υποσχέσεις. Τα τελευταία χρόνια είναι η πιο κουραστική εβδομάδα όλης της χρονιάς.Νιώθω πως στραγγίζω από δύναμη και όχι μόνο. Νιώθω πως όλοι στραγγίζουν, νιώθω πως ο κόσμος στραγγίζει, πως όλος ο πλανήτης στραγγίζει! Ο κόσμος μας είναι γεμάτος πόνο, απόγνωση, φόβο, βία κι απογοήτευση....Να επιλέξω να μην τη δω, να κάνω πως δεν με αγγίζει; Να κάνω πως δεν με αφορά ενώ την νιώθω σαν πόνο και σαν απογοήτευση μέσα μου;

Κάθε πρωί που φεύγω για την δουλειά εκεί στα χαμόκλαδα γίνεται ένας πανζουρλισμός καθώς περνώ με το αμάξι.Τα μικρά σπουργίτια σηκώνονται όλα μαζί, πετούν, κάνουν θόρυβο.Τα αγαπώ τα μικρά σπουργίτια! Είναι σύμβολο για εμένα.Για πολλούς λόγους μας κυρίως για έναν.Τα έχω συνδέσει μέσα μου με ένα βιβλίο, το Άγρια της Strayed Cheryl και μέσα από το βιβλίο συνδέθηκα, με ένα μοναδικό τραγούδι "Το πέταγμα του κόνδορα" των Paul  Simon και Garfunkel και το τραγούδι αυτό, το μοναδικό, το έχω συνδέσει με εκείνη, την Άννα την ξαδέρφη μου που χάθηκε λίγα χρόνια πριν και την μοναχική μου τότε ανάβαση στον Όλυμπο, για να ξορκίσω τον πόνο...
Εκείνη ήταν η προσωποποίηση της πάλης της Πίστης της μάχης ακόμη και για μια ζωή που φαίνεται να μην αξίζει...κι όμως αξίζει, πάντα αξίζει! Το ένα οδηγεί στο άλλο, ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, ένα πλάσμα που χάθηκε για πάντα και μου χάρισε αξίες μα και μια στάση ζωής που με ανακουφίζει και με κινητοποιεί και με συνδέει με τα ελεύθερα μικρά πνεύματα, τα λατρεμένα μου σπουργίτια και να φέτος το πιο όμορφο στολίδι στο δέντρο μας, εκείνο που μου μυρίζει αγάπη...Η μπάλα με το σπουργίτι. Δώρο ξεχωριστό μου, που έφερα μαζί μου μετά από την υπέροχη βραδιά στο OCTO. Την βραδιά της Πίστης μέσα μας!
Όχι τυχαία έφτασε στα χέρια μου δώρο εκείνης, της Ελένης μου, που μας ένωσε αυτή η κόκκινη κλωστή που κουβαλούμε μέσα μας. Τα σπουργίτια μας ενώνουν πια, με μια δική μας ξεχωριστή σύνδεση και με αυτό το δώρο ήταν σαν να μου έκλεινε το μάτι συνωμοτικά...Τα σπουργίτια μας!Το μικρό μας μυστικό. Είναι αυτή η μαγική αίσθηση πως πέρα από όλα....κάποιος πάντα ακούει!!!

Σε ευχαριστώ που ξέρεις να ακούς...κορίτσι μου...

Πλησιάζουν μέρες ξεχωριστές κι αλλιώτικες.....γιορτινές μα και γεμάτες μνήμες εκείνων που χάθηκαν μα δεν χάθηκε ποτέ η σύνδεση μας μαζί τους. Η κλωστή μας συνδέει ακόμη, δεν κόπηκε! Δεν κόβεται η κλωστή ποτέ, ποτέ αγαπημένοι! Η σύνδεση παραμένει αναλλοίωτη και παντοτινή και μπορεί να μην την βλέπεις μα την νιώθεις! Και ξέρω ξέρω, ξέρω με βεβαιότητα πως πολλοί το νιώθετε αυτό.

Θα κλείσω με μια υπέροχη φράση λοιπόν του osho..."Να είσαι ρεαλιστής. Προγραμμάτισε ένα θαύμα!" Ένα μήνυμα που το έγραψα σε ένα χαρτάκι με την ελπίδα να φτάσει στα χέρια ενός πλάσματος που το χρειάζεται περισσότερο από τον καθέναν μας....κι είπα ας γίνουν τα μαγικά για να  φτάσει σε εκείνη και...έφτασε...μαγικά; Μαγικά! Έφτασε. Ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους, ανάμεσα σε πολλά μηνύματα, αυτό έφτασε σε εκείνη! Και τώρα εύχομαι να φτάσει και σε εσάς με αυτή την μαγική δύναμη της Πίστης μέσα μας! Ας προγραμματίσουμε όλοι το δικό μας θαύμα για φέτος, κι ας προετοιμαστούμε να το ζήσουμε...γιατί είμαστε προνομιούχοι. Που νιώθουμε, που συνδεθήκαμε, που αγαπηθήκαμε, που μάθαμε, που υπάρχουμε, που και φέτος για άλλη μια χρονιά, καταγραφόμαστε κι εμείς στους επιζώντες!

Καλημέρα αγαπημένοι, με ένα τραγούδι που με μάγεψε σαν το άκουσα ένα βράδυ σε μια ομάδα από μια μικρή που και φέτος είναι εδώ μαζί μας και ξέρει το πόσο πελώριο είναι αυτό!

Πίστη, αγάπη και μια κόκκινη κλωστή που μας συνδέει τρυφερά...Την νιώθετε;

Υ.Γ. Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους εσάς που ήσασταν εκεί και σε εσάς που ήρθατε και μου μιλήσατε  και μου δώσατε ακόμη μια επιβεβαίωση πως ναι είμαστε συνδεδεμένοι κι αυτό το blog βοηθά σε αυτή την σύνδεση.Ναι και για εσένα το γράφω. Ευχαριστώ γλυκιά μου με συγκίνησες.
                                                                                                                             Κατερίνα

Ο Μυστικός Φίλος.

Πριν από αρκετά, αρκετά... αρκετά χρόνια μέσα από την δουλειά μου στο ΚΕΘΕΑ, υπήρξα κομμάτι ενός Ευρωπαϊκού οργανισμού νεότητας που ως στόχο είχε την ενημέρωση και πρόληψη των νέων σε θέματα εξάρτησης από αλκοόλ και ναρκωτικές ουσίες. Η οργάνωση αυτή  EGTYF European Good Templar Youth Federation, ανήκε στο Συμβούλιο της Ευρώπης και είχε ως  βάση ένα Κέντρο Πολιτισμού στο Στρασβούργο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επισκεφτώ δυο συνεχόμενες χρονιές το Στρασβούργο όπου με πάνω από σαράντα νέους  από όλη την Ευρώπη αναλύαμε θέματα που αφορούσαν τις εξαρτήσεις και παράλληλα εκπαιδευόμασταν και ανταλλάσσαμε πληροφορίες που αφορούσαν τα χαρακτηριστικά των  εξαρτήσεων στην χώρα του καθενός..

Μέναμε στο κέντρο νεότητας και για μια ολόκληρη εβδομάδα μοιραζόμασταν ζούσαμε, κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε μαζί! Η αρχή ήταν αλλόκοτη αλλά στο τέλος καταλήγαμε να νιώθουμε μια μεγάλη οικογένεια. Θεραπευτικές ασκήσεις, ατέλειωτες συζητήσεις και συμβούλια με ανοιχτές συζητήσεις, θεατρικές παραστάσεις, απίθανες βόλτες στο μαγικό Στρασβούργο, ξεναγήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο και στη παλιά πόλη. Θυμάμαι ξημερώματα να τρέχουμε με τα ποδήλατα στα άδεια σοκάκια και να γελάμε ασταμάτητα με την φίλη μου την Ελίζαμπεθ που ήταν από την Σουηδία.Υπέροχα ξέγνοιαστες, σχεδόν ερωτευμένες με αυτό που ζούσαμε!Και το βράδυ κάναμε σάουνα όλα τα κορίτσια μαζί και βγαίναμε μετά στα χιόνια και τα κορίτσια από τη Ρωσία και την Σκανδιναβία δεν καταλάβαιναν τίποτα ενώ εγώ ένιωθα να παθαίνω κρυοπαγήματα από το κρύο! Μια εβδομάδα απόλυτης αγρύπνιας αφού κανείς δεν ήθελε να χάσει στιγμή από ότι συνέβαινε!

Ήταν θυμάμαι μαγικά. Έκανα φίλους υπέροχους, γνώρισα ανθρώπους που χαράχτηκαν στην μνήμη μου ανεξίτηλα...κι έμαθα πολλά και πολύτιμα!

Την δεύτερη φορά που επισκέφθηκα λοιπόν ανάμεσα στα πολλά μόλις φτάσαμε και εγκατασταθήκαμε στα δωμάτια μας, μας κάλεσαν από τα μεγάφωνα στο κεντρικό σαλόνι και αφού γνωριστήκαμε μας έβαλαν να γράψουμε το όνομα μας σε ένα χαρτάκι. Όλα τα χαρτάκια μπήκαν σε ένα κουτί και όλοι έπρεπε να τραβήξουμε ένα όνομα. Αν πετύχαινες το δικό σου όνομα τραβούσες άλλο χαρτάκι. Στόχος ήταν όλοι να τραβήξουν ένα όνομα.Να το διαβάσουν και να μην φανερώσουν ποιανού το όνομα τράβηξαν.

Αφού τέλειωσε αυτή η διαδικασία κι όλοι είχαμε ένα όνομα στα χέρια μας, μας ενημέρωσαν πως είμαστε υπεύθυνοι πια για αυτό το άτομο και πως θα είμαστε για όλη την εβδομάδα ο Μυστικός του Φίλος. 

Ξαφνιαστήκαμε θυμάμαι πολύ κι έπεσαν μερικά επιφωνήματα θαυμασμού. Θα είχε πλάκα.Υπήρχαν κανόνες όμως στο παιχνίδι.

Ο στόχος ήταν να φροντίσουμε τον μυστικό μας φίλο με όποιον τρόπο μπορούσαμε. Να τον παρατηρούμε, να προσπαθούμε να του φτιάξουμε την μέρα αν δεν είναι καλά. Να του κάνουμε δώρα, να του δείχνουμε με όποιον τρόπο μπορούμε την φροντίδα και την έγνοια μας. Δεν έπρεπε να τον ξεχνάμε και να τον παραμελούμε. Υπήρχε όμως  ο κανόνας πως τα δώρα που επιτρέπονταν να κάνουμε στον μυστικό μας φίλο δεν έπρεπε να είναι δώρα αγοραστά. Έπρεπε λοιπόν να κάνουμε δώρα ουσίας και καρδιάς, που δεν θα είχαν κανένα οικονομικό ξόδεμα. Επίσης μπορούσες να ζητήσεις την βοήθεια κάποιου από τα υπόλοιπα παιδιά για να φροντίσεις τον μυστικό σου φίλο αλλά εκείνος δεν θα λειτουργούσε παρά μόνο ως μεταφορές και δεν θα μπορούσε να δώσει καμία πληροφορία που να φανερώσει την ταυτότητα του μυστικού σου φίλου. Τέλος σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε κανείς να φανερωθεί στον μυστικό του φίλο μιας και θα γινόταν αποκαλυπτήρια εκδήλωση στο τέλος της διαμονής μας, όπου θα μπορούσαμε να δώσουμε ένα δώρο κι ένα feedback στον μυστικό μας φίλο για την ποιότητα της φροντίδας που μας είχε προσφέρει..

Κι άρχισε η μαγική εκείνη εβδομάδα. Εγώ ήμουν η μυστική φίλη της Λίνας μιας κοπέλας από την Ρωσία. Ήταν μικρή και χαριτωμένη σαν πορσελάνινη κούκλα. Με κάτασπρο δέρμα, κατάξανθα αχυρένια μαλλιά και απίθανα γαλανά μάτια. Ήμουν χαρούμενη που θα την φρόντιζα και πήρα τον ρόλο μου πολύ σοβαρά αν και μου ήταν δύσκολο να καταλάβω τι ακριβώς έπρεπε να κάνω!

Μέχρι που έλαβα την πρώτη φροντίδα από τον δικό μου μυστικό φίλο και ήταν σαν να έπεσα από τα σύννεφα. Τότε μόλις αντιλήφθηκα τι θα σήμαινε όλο αυτό καθώς εγώ είχα μείνει στον ρόλο του φροντιστή χωρίς να δώσω σημασία ότι κάποιος παράλληλα, θα φροντίζει εμένα...ο δικός μου μυστικός φίλος!!!Ένιωσα παράξενα, κι αλλόκοτα πολύ...

Το πρώτο του δώρο ήταν μια καραμέλα για το βήχα. Ήρθε κάποιο από τα παιδιά σε μια κρίση βήχα που είχα και μου είπε "Κατερίνα ο μυστικός σου φίλος σου στέλνει αυτό γιατί νιώθει πως το χρειάζεσαι"...σοκ!

Κι ήταν μόνο η αρχή....Ο μυστικός μου φίλος ήταν γαλαντόμος κι είχε απίστευτη φαντασία. Μου έστελνε αγκαλιές με άλλα παιδιά. Έβαζε ανθρώπους  να μου λένε καλημέρα μεσώ του μικροφώνου και να ακουστεί σε όλο το κτίριο από τα μεγάφωνα, ώσπου ένα μεσημέρι ακούστηκε αυτό: "Κατερίνα ο μυστικός σου φίλος είδε πως ήσουν λίγο πεσμένη σήμερα και θέλει να σου θυμίσει πως όλα τα δύσκολα στην ζωή περνούν και να σου χαρίσει αυτό το τραγούδι" κι άρχισε να παίζει στη διαπασών το Hey Jude των Beatles και σε λίγα λεπτά όλο το κτίριο άρχισε να τραγουδά κι όλοι όπου κι αν βρίσκοντας άρχισαν να χορεύουν και μαζεύτηκαν σαν σαλιγκάρια στο κέντρο του σαλονιού παρασύροντας με μαζί τους ενώ ταυτόχρονα τραγουδούσαν και χόρευαν χαμογελώντας και τραγουδώντας μου τον κάθε στίχο χωριστά! Μια αξέχαστη στιγμή!Ποτέ ξανά αυτό το τραγούδι δεν ήταν το ίδιο για εμένα. Είναι πια, το θεραπευτικό μου τραγούδι!

Στην αρχή θυμάμαι ένιωθα αμηχανία και μια αίσθηση αφόρητης έκθεσης. Ήμουν πάντα εσωστρεφής και σιωπηλή στην αρχή των σχέσεων μου. Κι εξακολουθώ να είμαι έτσι στην προσωπική μου ζωή. Χρειάζομαι χρόνο κι εκεί δεν υπήρχε το περιθώριο αυτό. Δεν μπορούσα να κρυφτώ, να γίνω αόρατη, να χαθώ ανάμεσα σε σαράντα άτομα. Όχι έπρεπε να αντέχω να ζω και στιγμές έκθεσης ανάμεσα τους και με ζόριζε πολύ στην αρχή τουλάχιστο γιατί...γρήγορα κατάλαβα πόσο γοητευτικό ήταν αυτό. Η αίσθηση πως κάποιος κυκλοφορεί γύρω μου και με παρατηρεί. Ξέρει τι τρώω, τι φοράω, τι έλεγα λίγο πριν ή που καθόμουν κι όλο αυτό αν και θα μπορούσε να είναι πολύ τρομακτικό γινόταν με έναν τρόπο που σε έκανε να νιώθεις απλά...προφυλαγμένος και σημαντικός!

Γιατί υπήρχε κάποιος που νοιαζόταν για το τι φορούσα..."Κατερίνα ο μυστικός σου φίλος μου ζήτησε να σου πω να μην ξαναβγείς χωρίς μπουφάν στην αυλή γιατί φυσάει και κάνει κρύο, δεν είναι Ελλάδα εδώ!" Νοιαζόταν για το τι ένιωθα. "Κατερίνα ο μυστικός σου φίλος μου ζήτησε να σου κάνω μια αγκαλιά γιατί πριν λίγο φαινόσουν πολύ μόνη."  Έβρισκα έξω από την πόρτα του δωματίου μου λουλούδια, κλαδάκια ή μικρά δώρα φτιαγμένα από χαρτί, ή αλουμινόχαρτο από σοκολάτες και ραβασάκια με στίχους τραγουδιών, που ταίριαζαν με κάτι που είχα πει ή είχα κάνει εκείνη την μέρα. Άνοιγα την πόρτα το πρωί κι έβρισκα ένα φύλλο που πάνω του έγραφε καλημέρα κι αντίστοιχα το βράδυ καληνύχτα. Έβλεπε τα πάντα και νοιαζόταν! "Κατερίνα έμαθα πως έκανες για πρώτη φορά σάουνα χθες και πως ήσουν πολύ ευτυχισμένη. Ήθελα να ξέρεις πως χάρηκα με αυτό!"
Νοιαζόταν για αυτά που πίστευα ή έλεγα. "Κατερίνα ο μυστικός σου φίλος μου ζήτησε να σου πως πως στην σημερινή συνεδρίαση του συμβουλίου μίλησες πολύ όμορφα και συμφωνεί με αυτά που είπες." Νοιαζόταν για το αν έφαγα αρκετά, για το αν ήμουν χαρούμενη, αν γέλασα και πότε, πως έμπλεκα τα χέρια μου όταν ένιωθα αμήχανα, πως κοκκίνιζα όταν θύμωνα, πόσο δυσκολευόμουν στις πιο συναισθηματικές ασκήσεις, πόσο είχα δεθεί με τις δυο φίλες που είχα κάνει εκεί την Ελίζαμπεθ από τη Σουηδία και την  Γκορντάνα από τη Κροατία και πόσο άνετα ένιωθα μαζί τους. Πόσο άρχιζα να ανοίγομαι και να χορεύω και να τραγουδάω μαζί τους.

Κάτω με την Ελίζαμπεθ, την μόνη μελαχρινή Σουηδή στον κόσμο.... και στην επόμενη με την Γκορντάνα.

Παρατηρούσε κι ήξερε, το πόσο μου άρεσε να ξαπλώνω στον πρωινό ήλιο πίσω από το κλειστό παράθυρο με θέα τον παγωμένο κήπο.Το πως έτρωγα τα νύχια μου όταν είχα πολύ άγχος  και θυμάμαι πως μου είχε στείλει μια σοβαρή παρατήρηση τότε. Τα παρατηρούσε όλα κι έψαχνε ευφάνταστους τρόπους να μου φτιάξει τη μέρα και να μου θυμίσει ένα και μόνο πράγμα. Είμαι εδώ!
Ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος δημιουργίας σχέσεων το συγκεκριμένο παιχνίδι γιατί όλοι οι υπόλοιποι που λειτουργούσαν ως ταχυδρόμοι ήθελαν δεν ήθελα σε γνώριζαν γιατί σου μετέφεραν λέξεις, ποιήματα, αγκαλιές, βόλτες στη λιακάδα, ένα φιλί, μια καραμέλα, έναν χορό, ή μασάζ φροντίδας.. Οπότε ερχόσουν κοντά και με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους κι αυτό γινόταν όχι μόνο για εμένα αλλά για σαράντα διαφορετικά άτομα από σαράντα διαφορετικά άτομα, όποτε η κάθε στιγμή εμπεριείχε μια μικρή έκπληξη, ένα μήνυμα κι ένα μοίρασμα χαράς στο όποιο μπορεί να συμμετείχαμε όλοι μαζί ή ο καθένας ξεχωριστά!

Πέρα από την γλυκιά αίσθηση πως κάποιος με φρόντιζε υπήρχε κι η τρυφερή ευθύνη να φροντίσω κι εγώ την Λίνα της οποίας ήμουν μυστική φίλη κι ήταν η πρώτη φορά που διαπίστωσα τι σημαίνει παρατηρώ καλά έναν άνθρωπο κάθε λεπτό. Ήταν μικρή και ντροπαλή. Λεπτοκαμωμένη και πολύ νεότερη μου και είχε κάτι οικείο.  Έβλεπα  εμένα πάνω της. Σε εκείνες τις κινήσεις αμηχανίας που για χρόνια  και με επιμέλεια προσπαθούσα να κρύψω. Σε εκείνα τα μόνιμα ξαφνιασμένα μάτια που για χρόνια αρνούνταν να εστιάσουν.  Έβλεπα, το κρυφό της γελάκι και τα λακάκια στο πρόσωπο της.Ποτέ δεν γελούσε με την καρδιά της και θυμάμαι της έστελνα "γαργαλιστές" μόνο και μόνο για να ακούσω το γέλιο της. Της έστελνα δώρα επαφής αγκαλιές, χορούς, μασάζ μόνο με κορίτσια γιατί ένιωθε άβολα με τα αγόρια και της άφηνα μικρές εκπλήξεις με λουλουδάκια στο χώρο που καθόταν.

Ήταν μια υπέροχη και πλούσια σε συναισθήματα διαδικασία και το να δίνεις και το να δέχεσαι μα και το να παρατηρείς τον τρόπο που κι όλοι οι υπόλοιποι έδιναν ή δέχονταν τα δώρα και την φροντίδα του μυστικού τους φίλου. Υπήρχαν άνθρωποι που ενημέρωναν στο μικρόφωνο...είμαι ο Στέφαν και θέλω να πω στο μυστικό μου φίλο πως χθες όλη την ημέρα με ξέχασε. Είμαι εδώ και περιμένω... Μαγικό γιατί αν ένιωθες αφρόντιστος έπρεπε απλά να το ζητήσεις. Να καταλάβεις πως ο μυστικός σου φίλους είναι άνθρωπος και κάνει λάθη τα όποια θα πρέπει να αποδεχτείς κι όχι να ταμπουρωθείς πίσω από αρνητισμό για να προκαλέσεις τον εαυτό σου να νιώσει αδικημένος. Υπήρξε μια ενημέρωση που δεν θα ξεχάσω κι είχε ως εξής: είμαι η Σιμόν και ο μυστικός μου φίλος με έχει ξεχάσει εδώ και δυο μέρες παρακαλώ όποιος γνωρίζει ποιος είναι να του πει πως ανησυχώ και μου λείπει.Θα μου χρειαζόταν μια αγκαλιά!  Και τότε η Σιμόν συγκεκριμένα που ήταν από την Ιταλία έλαβε αμέτρητες αγκαλιές από άλλους ανθρώπους που ήμασταν εκεί κι ακούσαμε την ανάγκη της. Τι σημαντικό αυτό το να έχεις αυτή την αίσθηση πως κάποιος θα ακούσει την ανάγκη σου. Τέλος τι ευκαιρία να παρατηρήσεις τον εαυτό σου ως φροντιστή. Δίνω πολλά, δίνω λίγα, έχω φαντασία αφήνω το συναίσθημα να με κυριέψει και τι γίνεται αν θυμώσεις με τον άνθρωπο τον οποίο φροντίζεις; πως μπορεί να συνεχίσεις να του δίνεις προσπερνώντας τα δικά σου συναισθήματα απέναντι του; Πόσο πλούσια εμπειρία!

Να εδώ στην φωτογραφία με το απίστευτο εκείνο κορίτσι την Σιμόν από την Ιταλία με την οποία ήρθαμε πολύ κοντά και πολύ συχνά στις συναντήσεις μου,  μοιράζομαι ιστορίες που μου έχει πει από την εμπειρία της ως επαγγελματίας κλόουν...και street performer! Αν παρατηρήσετε ακριβώς πίσω μου είναι ένα μήνυμα στον τοίχο που γράφτηκε για κάποιον από τον μυστικό του φίλο, καθώς η υπογραφή είναι ysf ( your secret friend).

Είναι μαγικό το πως ένα πλαίσιο μπορεί να διαμορφώσει και να ορίσει τις ανθρώπινες σχέσεις και να μας βοηθήσει να φανερώσουμε στοιχεία κρυμμένα κι ένας άνθρωπος στην προσωπική του ζωή αδιάφορος να μεταμορφωθεί στον πιο ουσιαστικό φροντιστή! Πλαίσιο λοιπόν....Αυτό κάναμε στις Θεραπευτικές Κοινότητες και αυτό κάνουμε στους Κύκλους Ζωής. Γυρίζοντας από εκείνο το ταξίδι  φρόντισα να μοιραστώ την εμπειρία μου με τους συναδέλφους και πολλά από αυτά εμπλουτίστηκαν στην θεραπευτική καθημερινότητα της Κοινότητας. Εννοείται πως ο Μυστικός φίλος είναι ένα εξαιρετικά δυνατό θεραπευτικό εργαλείο που κρατάμε και δουλεύουμε συχνά στις ομάδες των Κύκλων. Ιδίως αυτές τις ημέρες!

Λίγο πριν τελειώσει εκείνη η μαγική εβδομάδα θα γινόταν τα αποκαλυπτήρια. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα σηκώθηκα το πρωί και μπαίνοντας στο χώρο των συνεδριάσεων είδα στον απέναντι τοίχο κολλημένο το όνομα μου με τεράστια γράμματα Δεν φαίνεται στην φωτογραφία μα ήταν τεράστια.  Ο τρελός μυστικός μου φίλος θα πρέπει να έμεινα άγρυπνος όλο το βράδυ για να τα κόψει μα και να κάνει το ζογκλέρ μαζί με άλλους  παλαβούς έτσι ώστε να κολλήσει τα γράμματα εκεί, ακριβώς πάνω από τα δωμάτια των μεταφραστών! Όλη η αίθουσα θυμάμαι σηκώθηκε όρθια και με χειροκροτούσε σαν μπήκα κι είδα το όνομα μου και κοκκίνισα σαν την παπαρούνα από την ντροπή και την αμηχανία μου!

Η τελετή ήταν αστεία και συγκινητική μαζί. Έβγαινε ο κάθε ένας στο κέντρο του κύκλου και φανέρωνε το όνομα του μυστικού φίλου τον οποίο φρόντιζε όλη την εβδομάδα και γνωρίζοντας την ταυτότητα πια του μυστικού σου φίλου μπορούσες να του χαρίσεις κάτι μα και πάλι όχι κάτι που είχες αγοράσει. Κάτι δικό σου ναι μα όχι κάτι που αγόρασες για εκείνον.Μπήκα θυμάμαι στο κέντρο του κύκλου γύρισα και κοίταξα την Λίνα στα μάτια. Χωρίς να προλάβω να μιλήσω, εκείνη έσπασε τον κύκλο κι έπεσε στην αγκαλιά μου. Κι ύστερα, απλά έβγαλε τα μικρά σκουλαρικάκια που φορούσε και μου τα έδωσε. Είχαν πάνω τους ένα δελφινάκι και κάποια στιγμή κοιτάζοντας την της είχα πει πόσο όμορφα ήταν κι εκείνη...το θυμόταν!

Ο δικός μου μυστικός φίλος δεν ήταν άλλος από τον σταρ των ημερών και το ξάφνιασμα μου ήταν τεράστιο. Ήταν ο Γκονζάλο, ένας Ισπανός ειδικός παιδαγωγός, που δούλευε στο Περού με πληθυσμούς παιδιών που βρισκόταν σε κίνδυνο. Η ειδικότητα και το θάρρος του με είχαν ενθουσιάσει και τον θαύμαζα. Τραγουδούσε, έπαιζε κιθάρα, χόρευε, γελούσε τόσο δυνατά κι ήταν τόσο  δοτικός, θορυβώδης και πληθωρικός ακριβώς το αντίθετο από ότι ήμουν εγώ! Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και δεν τον ξέχασα ποτέ...ούτε τον ευχαρίστησα ποτέ όσο ένιωθα, δεν έβρισκα τις λέξεις!

Πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια Gonzalo....κι ακόμη δεν τις βρήκα τις λέξεις. Δεν υπάρχουν λέξεις φίλε για αυτό που μου έμαθες.

Γιατί τα έγραψα όοοοολα αυτά!!!!
Γιατί έρχονται ημέρες προσφοράς και νιώθω πως χρειάζεται να νιώσουμε στ'αλήθεια την σημασία αυτής της ιδέας μέσα μας κι όχι γύρω μας!
Το να δίνεις, το να φροντίζεις, το να είσαι εκεί , το να μοιράζεσαι και να μοιράζεις είναι στάση ζωής και σίγουρα είναι κάτι που μαθαίνεται!
Οι έννοιες του υπερκαταναλωτισμού θα χτυπήσουν κόκκινο αυτές τις μέρες και αυτό είναι κάτι που με θλίβει πολύ, γιατί δεν είναι αυτό το αληθινό νόημα των γιορτών και το ξέρουμε όλοι. Ξέρω πως η κρίση μας έβαλε σε μιαν άλλη διαδικασία να σκεφτόμαστε πιο ευφάνταστα και να δωρίζουμε πράγματα συναισθηματικής κι όχι υλικής αξίας.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που ήδη ξέρετε. Πως δηλαδή, μου αρέσουν οι συμβολισμοί και το νόημα πίσω από τι πράξεις και τις λέξεις. Τα δώρα που κάνω δεν είναι σχεδόν ποτέ συνδεδεμένα με οικονομικό κόστος και είναι  δώρα που δηλώνουν αυτό που δήλωνε κι ο μυστικός μου φίλος σε εμένα. Σε σκέφτομαι. Είμαι εδώ!
Και χαίρομαι πραγματικά που τα δώρα που παίρνω από ανθρώπους και πλάσματα που αγαπώ και με ξέρουν καλά δηλώνουν ακριβώς το ίδιο...πως είμαι στην σκέψη τους και στη ζωή τους!

Μπορεί κάποια δώρα να είναι αγορασμένα γιατί ξέρω πως δεν έχουμε όλοι τον χρόνο ή την δημιουργικότητα να φτιάξουμε κάτι, μα ευτυχώς ακόμη και τα αγοραστά δώρα είναι επικεντρωμένα στο συμβολισμό κι όχι στην αξία. Μικρά διακριτικά, ξεχωριστά, που συνήθως μου φέρνουν δάκρυα, γιατί μου θυμίζουν λόγια, στιγμές, μοιράσματα. Δώρα από μια καρδιά σε μιαν άλλη!
Τα δώρα βλέπεις, ιδίως τέτοιες μέρες δεν πρέπει να εμπεριέχουν καμία αγωνία, κανέναν ανταγωνισμό, καμία έπαρση ή φανφάρα, παρά μόνο χαρά. Να δίνουν γέλιο, να ξαφνιάζουν, να συγκινούν. Στην Γερμανία που ζούσαμε όλοι έκαναν δώρα σε όλους. Σακουλάκια με μπισκότα, σπιτικά κέικ και γλυκά, μικρά χειροποίητα στολίδια ή κάτι μικρό που να δηλώνει αυτό: Ήσουν στις σκέψεις μου κι είμαι εδώ! Ξέρω τι σου αρέσει γιατί ξόδεψα χρόνο όχι για να το βρω μα για να σε παρατηρώ και να σε γνωρίσω και να πετύχω το δώρο που θα σου χαρίσει το συναίσθημα που έχεις ανάγκη, κι αυτό το δώρο δεν θα το βρω σώνει και καλά στην αγορά μα...οπουδήποτε!

Τέλος αν έχω την ανάγκη να ξοδέψω χρήματα για κάποιον τέτοιες όμορφες ημέρες μπορώ να κάνω το εξής μιας κι όλοι είμαστε πραγματικά γεμάτοι...να ξοδέψω για μια οικογένεια που το χρειάζεται. Ιδέα μιας υπέροχης φίλης. Ως οικογένεια χαρίζουν ένα συμβολικό δωράκι σε όλους και τα χρήματα που περισσεύουν από τα δώρα που δεν αγοράστηκαν,  τα χρησιμοποιούν για μια οικογένεια  ή σε μια κοινωνική δομή, που έχει πραγματικά ανάγκη. Έτσι νιώθεις την αγάπη να κυλά μέσα σου κι από τον έναν να περνά στον άλλο!

Άλλωστε, τα πιο σπουδαία δώρα που έχω λάβει δεν αγοράζονταν.Μια ευχή. Μια φωτογραφία. Ένα προσωπικό κόμικ, ένα παραμύθι γραμμένο για εμένα! Μια χειροποίητη κάρτα με τους στίχους που αγαπώ, ένα φθινοπωρινό φύλλο, ένα κλαδί, μια πέτρα,  μια αγκαλιά, μια βόλτα, ένα σάντουιτς, έναν καφέ...χρόνο...
...ένα τραγούδι. Ναι ένα τραγούδι λατρεμένο που θα μπει μέσα σου και θα σε αγγίξει, θα σε ξαφνιάσει...θα σε αλλάξει και δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος ακούγοντας το!

Hey Jude, don't be afraid
You were made to go out and get her
The minute you let her under your skin
Then you begin to make it better

And anytime you feel the pain
Hey Jude, refrain
Don't carry the world upon your shoulders
For well you know that it's a fool
Who plays it cool
By making his world a little colder

Καλήμερα αγαπημένοι, ας μην ξοδευόμαστε, ας μην κουραζόμαστε, ας μην αγχωνόμαστε, η αγάπη δεν φανερώνεται με τη σπατάλη μα με την αφοσίωση...αφιερωμένο!!!

Μοναξιά ...

Πριν λίγες μέρες ήμουν καλεσμένη σε ένα συνέδριο όπου το θέμα που μου ζήτησαν να αναπτύξω ήταν η μοναξιά!

Σκέφτηκα...πως ήταν ένα δύσκολο θέμα κι ήταν! Πιο δύσκολο από όσο περίμενα! Και καθώς μελετούσα και προσπαθούσα να βρω άκρη σκέφτηκα θυμάμαι....πως μόνο όποιος έχει νιώσει στο πετσί του την μοναξιά μπορεί να μεταφέρει τον σπαραχτικό της πόνο! Αυτή την αίσθηση της απόλυτης ερημιάς σαν όλα να έχουν σταματήσει. Σαν όλα να αιωρούνται στο κενό!

Όχι δεν είμαστε εκπαιδευμένοι να αποδεχόμαστε την μοναξιά κι η μοναξιά έγινε πια στην εποχή μας επιδημία! Έτσι την αποκάλεσα στην ομιλία μου. Αμέσως μετά το κλείσιμο με πλησίασαν πολλοί και μου μίλησαν για αυτό. Ένας άντρας μου είπε..."ξέρετε η μοναξιά είναι ταμπού!" 

Σαν οι άνθρωποι που είναι μόνοι να φταίνε για αυτό. Να ντρέπονται.Να νιώθουν ενοχές για την μοναξιά τους, γιατί τους κάνει να φαίνονται ιδιαίτεροι, αλλόκοτοι, παράξενοι...Δεν μιλάμε για την μοναξιά μας, την κρύβουμε, την κουκουλώνουμε.

Η αλήθεια είναι πως κανείς από όσους ζουν το "μαζί", δεν μπορούν να διανοηθούν πόσο αδιανόητα σκληρό είναι το να ζεις το "μόνος"! Έτσι όταν διάβασα το κείμενο της συγκλονίστηκα, γιατί εκείνη ξέρει να αποτυπώνει την ερημιά όπως κανείς. Γιατί απλά την βιώνει...Η μοναξιά είναι πόνος! Διαβάζοντας το ελπίζω όλοι να κατανοήσουμε, να ενεργοποιηθούμε, να κοιτάξουμε γύρω μας και προπάντων μέρες που έρχονται, να αλλάξουμε, γιατί ναι! Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που ζουν μονάχοι!

Σε ευχαριστώ ψυχή μου, για ετούτη την κατάθεση.Σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη.

"Πού είσαι; Γιατί δεν έρχεσαι; Τι σε εμποδίζει να έρθεις; 

Κουράστηκα να είμαι μόνη. Κουράστηκα να σε περιμένω. Άλλες φορές είμαι καλά που είμαι μόνη. Έχω μάθει ΟΛΑ να τα κάνω μόνη. 

Να κοιμάμαι, να ξυπνάω, να οργανώνω, να ψωνίζω, να κουβαλάω, να παρκάρω, να οδηγώ, να πληρώνω λογαριασμούς, να γράφω τα φάρμακα της μαμάς, να τσεκάρω τη γυναίκα που την φροντίζει, να παίρνω τηλ για γιορτές στους φίλους & στους συγγενείς μας, να ψωνίζω φρούτα και τρόφιμα από το σούπερ μάρκετ, να μαγειρεύω, να πηγαίνω στο φαρμακείο, να ελέγχω αν έχουμε πάνες, αν μας τέλειωσε το χαμομήλι, το μέλι, το χαρτί κουζίνας, οι φρυγανιές, οι ταινίες που βάζουμε στη μαμά, τα υποσέντονα, οι αλοιφές της, τα εμβόλια του σκύλου, οι πάνες του, οι κροκέτες και οι λιχουδιές του. Πλήρωσα το ρεύμα; με το άλλο σπίτι τι έγινε; γύρισε στο όνομά μου το νερό; και το ρεύμα το πήρε στο όνομά του ο ενοικιαστής; μπήκε το ενοίκιο; με πλήρωσαν από τη δουλειά; να τυπώσω τεστ για τα παιδιά, να παρκάρω κάπου χωρίς έξοδα για τα καινούργια μαθήματα στο κέντρο. 

Α ναι, το πλήρωσα το σεμινάριο, την πλήρωσα τη διαιοτολόγο, την πλήρωσα την ψυχολόγο, το πλήρωσα το κινητό, το σταθερό, τα τέλη κυκλοφορίας, έβαλα ξανά βενζίνη, πήγα κρεοπωλείο, κουβάλησα 4 σακούλες βαριές, έκανα τσεκ ιν για το αεροπλάνο, πήρα τηλέφωνο για τις καινούργιες σταγόνες, βρήκα λύση για το αυτοκίνητο όσο θα λείπω στο ταξίδι μου, μαγείρεψα 2 ακόμη φαγητά, έχει ο Max κροκέτες, πήρα τις παραγγελίες της Αντιγόνης, μίλησα στο τηλ με την Ελένη για συνεννόηση ταξιδιού, εγώ θα τυπώσω τα boarding pass, θα κάνω τις εξετάσεις από εβδομάδα. Να αρχίσω τα προβιοτικά, που μου έδωσε η γιατρός μετά τους υπέρηχους όμως. Α ναι, το συνάχι πάει καλύτερα, ο φυσιολογικός ορός με έσωσε, αλλά έχω και τις αιμοτολογικές. 

Το σταθερό; Ναι, ναι, το έβαλα να πληρώνεται με κάρτα, δεν μπορώ κι αυτό το άγχος, να κάνω και το κινητό έτσι. Βαρέθηκα να τα θυμάμαι όλα, να τα συγκρατώ και να τα οργανώνω. Μην λήξει κάτι και δεν προλάβω. Τώρα που το θυμήθηκα ο φόρος της μαμάς. Η 3η δόση είναι Νοέμβρη. Και τα τέλη κυκλοφορίας. Αϊ στο καλό πια! Να θυμηθώ να πάρω τηλέφωνο και τον Κώστα για εκείνη την ιδέα που είχα για εθελοντισμό. Και τη Μ. να μην ξεχάσω. Θα πάρω ή δεν θα πάρω το παιδί για αναδοχή; Μπερδεύτηκα. Κουράστηκα. Σα να μην έφταναν όοοοοολα αυτά, έχω και τα Χριστούγεννα που έρχονται. Π ά λ ι ???? 

Ήδη η πλατεία του χωριού στολίστηκε! Και μου τα υπενθύμισε. Τη θυρίδα να ελέγξω. Ήρθαν αυτά που παρήγγειλα για την Αγγελική και το κοριτσάκι της; Το στικάκι μου; Είχα παραγγείλει κι ένα στικάκι από το internet. Ναι, είναι πολύ πιο φθηνό. Το παντελόνι να αλλάξω. Το πήρα προχθές, από μια προσφορά, την Πέμπτη. Μου είναι χάλια. Δεν μπορώ να φοράω τόσο στενά ρούχα. Όχι. Χριστέ μου... Τα θυμήθηκα όλα; Δεν ξέρω. Κάθε φορά που ησυχάζει λίγο το μυαλό μου, η σκέψη μου είναι σε σένα. 

Σε σένα που δεν με βλέπεις. Που σου στέλνω σήμα και το αγνοείς. Σε σένα που όταν θα σε έχω, θα φεγγοβολάω από χαρά, θα νιώθω να έχω δυνάμεις θεών, θα στολίζω το πρόσωπό μου μ’ ένα χαμόγελο, θα έχω κουράγιο ν’ αντέχω. Γιατί θα ξέρω πως θα με ενθαρρύνεις και θα σ’ ενθαρρύνω. Ξέρεις τι δυνάμεις θα φυτρώσουν; 

Χθες ένιωσα να έχω αυτοπεποίθηση χαμομηλιού. Τόσο αόρατη γίνομαι. Τόσο στενοχωριέμαι, που δεν μπορεί ένας άνθρωπος να με αναζητήσει. Τόσο είμαι ανίκανη να κουμπώσω κι εγώ σε μια αγκαλιά. Έβλεπα ένα ζευγάρι στην Αριστοτέλους χθες. Πόσο χαιρόταν ο ένας τον άλλον, ακόμη και με μια σέλφι που έβγαλαν. Είχαν ξεκαρδιστεί. Ξέρεις πόσο θα ήθελα να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια; Πόσο μου έχει λείψει αυτό, να 'ξερες. Η σκέψη μου είναι σε σένα, ναι. Σε σένα, που θα είσαι τόσο χαρούμενος όταν θα με γνωρίσεις, να το ξέρεις. Θα σου πάρω ένα κομμάτι από τις έγνοιες σου. Γιατί θέλω και μπορώ. Έμαθα να διαχειρίζομαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Λαχταρώ να σου φανώ χρήσιμη Αυτό. Να σε ξεκουράσω σε ό,τι σε έχει κι εσένα κουράσει. Να τα θυμάμαι εγώ για σένα, μαζί με τα δικά μου. Γιατί κι εσύ θα πάρεις κάποια δικά μου, έτσι δεν είναι; 

Θα κουβαλάς λίγες σακούλες σε παρακαλώ. Κυρίως τα υγρά απορρυπαντικά, τα εμφιαλωμένα νερά και τα χαρτιά υγείας. Αααα και τα φρούτα! Αυτά με κούρασαν πιο πολύ. Θα τα γράφω και τα δικά σου σε ημερολόγιο και θα μπαίνω στο e-banking να τα τσεκάρω συχνά. Και το αυτοκίνητο για service να μου πηγαίνεις, ναι; Κι εγώ θα σου μαγειρεύω τα πιο νόστιμα μαμαδίστικα φαγητά, που τώρα τα φτιάχνω για μένα για τη μαμά και για τη Νανούκα, τη γυναίκα που την φροντίζει. Λατρεύω να μαγειρεύω. Να φτιάχνω. Να είναι νόστιμα κι υγιεινά. Δεν τρώω ζάχαρη, σου το ‘πα; Ναι, και πόσο χαίρομαι γι’ αυτό. 

Δεν τρώω πλέον γλυκά. Μόνο μπάρες δημητριακών, παστέλια και σοκολατάκια που φτιάχνω μόνη μου. Με διαλεγμένα υλικά και με στέβια. Με φροντίζω. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Γιατί αυτό απαλύνει το μέσα μου. Προσέχω. Όπως όταν πλένομαι και μετά φοράω αποσμητικό, άρωμα και καθαρά ρούχα. Όλοι το παρατηρούν και μου λένε πόσο ωραία μυρίζω. Μου αρέσει να το ακούω. Το κάνω ΓΙΑ ΜΕΝΑ. Κι εσύ ακόμη δεν το ξέρεις αυτό. Όπως δεν ξέρεις τίποτε για μένα. Ανυπομονώ να σου ανοίξω τις σελίδες μου. Την καρδιά μου. Θέλω να έρθεις. Σε χρειάζομαι. Κυρίως για να γεμίσει η άδεια μου ψυχή, που τώρα στοκάρει αγάπη και χάδια από το σκυλί μου, από δυο-τρεις φίλες, από τις δραστηριότητές μου. Μα με την πρώτη αναποδιά, αδειάζει μονομιάς. Κι άντε πάλι να την ξαναγεμίσω. Πόσο δύσκολο, πόσο αδιανόητα δύσκολο να επινοώ λόγους για να είμαι χαρούμενη και γελαστή. Χθες έκλαιγα μέσα στην ταινία, σιωπηλά και βουβά. Ένιωθα μια τρύπα στην καρδιά μου. Ήξερα πως κάλυπτα το κενό μου, βρήκα το κουράγιο να βγω έξω από το σπίτι, έστω και μόνη για να δω φεστιβάλ. Να κάθομαι ανάμεσα σε μερικές δεκάδες ανθρώπων, ν’ ακούω τις ανάσες τους. 

Ποιος ξέρει κι αυτοί τι κουβαλάνε. Τι άφησαν, για να έρθουν εκεί, για να πάρουν μιαν ανάσα τέχνης ή για να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους. Δεν ξέρω γιατί έρχονται οι άλλοι άνθρωποι φεστιβάλ. Εγώ πάω γιατί λατρεύω ν’ ανοίγω ένα παράθυρο στον κόσμο. Να παρατηρώ πώς μιλάει ο Γερμανός, ο Ισπανός, ο Σουηδός και πώς συμπεριφέρεται, τι συνήθειες έχει, τι μουσική ακούει, πώς φιλάει, πώς τρώει, πώς άγει τη ζωή του. Χθες είδα μια ισπανική κ μια γαλλική ταινία. Δύο άκρα αντίθετα. Ευτυχώς στην 2η προβολή ήρθε η φίλη μου η Μαρκέλα. Ένιωσα όμορφα που μ’ αγαπάει. Κι επιτέλους πήρα κι ένα δώρο γενεθλίων. Ναι η Μαρκέλα μου κάνει δώρα. Ακόμη κι όταν δεν γιορτάζω μου παίρνει δώρα. Πόσο την αγαπώ γι’ αυτό. Μου πήρε ένα υπέρκομψο νεσεσέρ για καλλυντικά, μια θήκη για κραγιόν με καθρεφτάκι κι ένα spray αποσμητικό χώρου, σε γυάλινο μπουκάλι, σαν άρωμα. Σκέφτεται τις ανάγκες μου. Δεν το κάνει από υποχρέωση. Κι ότι της αρέσει για τον εαυτό της, το παίρνει και για μένα. Όπως εκείνο το λαδάκι για μασάζ. Την βόλεψε και το αγόρασε και για μένα. Το έχω βάλει στο ντουλάπι για να σου κάνω μασάζ. Μέχρι να έρθεις όμως, θα το βάλω στα ποδαράκια μου μια μέρα που θα τους κάνω ποδόλουτρο και θα τα περιποιηθώ. Ξεχνάω να παίρνω τα χάπια μου, το συμπλήρωμα για τις κλειδώσεις μου. Το έχω εδώ δίπλα, καθώς και τις σταγόνες, τις καινούργιες. Κάποιες φορές είμαι πιο τυπική με τη μαμά μου, μην τυχόν ξεχάσω τα χάπια της. Πιο πολύ την προσέχω από εμένα. Χθες είδα ένα βίντεο στο you tube με την Βέφα και της έγραψα σχόλιο πως η μητέρα μου την αγαπούσε και είχε όλα τα βιβλία της και πως είναι μια γυναίκα σύμβολο, γιατί το πιστεύω πως είναι, επηρέασε γενιές γυναικών και τις βοήθησε να κάνουν ωραία τραπεζώματα και να μαγειρεύουν απλά και νόστιμα. Και της έγραψα πως τώρα φροντίζω τη μαμά μου, γιατί εκείνη μας φρόντιζε για χρόνια. Και μου απάντησε μπράβο μου που φροντίζω τη μαμά μου. 

Δηλαδή είμαι άξια για μπράβο; όταν κάνω το αυτονόητο; ίσως και να είμαι. 3 χρόνια τώρα έχω κάνει πολλές φορές στην άκρη τον εαυτό μου για εκείνη. Κι ας μην το καταλαβαίνει, τώρα με το Αλτσχάιμερ. 

Εγώ νιώθω καλά μ’ αυτό. Στη σκέψη ότι μπορεί να πάει αυτό άλλα 10 χρόνια, πικραίνομαι. Χάνω από τη ζωή μου. ξοδεύω χρήματα, ενέργεια και κυρίως ψυχικά αποθέματα και σωματική κούραση. Ναι. Με διαλύει να νιώθω το παγωμένο της πρόσωπο. Κάνω τεράστια προσπάθεια για ένα χαμόγελο. Όλο γκρίνια είναι και πίκρα και μούτρα. Τα βαρέθηκα τα μούτρα της. Πόση αχαριστία γεννάει μια αρρώστια; 

Μα και η δική σου απουσία. Πού είσαι; τι κάνεις τα πρωινά της Κυριακής; Εγώ σήμερα ξύπνησα 8 παρά. Μόνη μου, χωρίς ξυπνητήρι. Σηκώθηκα, έφαγα πρωινό και τώρα που είναι 9 και κάτι σου γράφω. Χθες έκλαιγα πολύ. Πονούσε η καρδιά μου. Έκανε κρακ κρακ. Έτρεχαν ανεξέλεγκτα δάκρυα. Λυπάμαι πολύ όταν γίνεται αυτό. Δεν έχω κουράγιο να ευχαριστώ για όσα έχω. Εστιάζομαι σε όσα δ ε ν έχω. Βλέπω ζευγάρια γύρω μου και πεθαίνω από πόνο. Τα δικά μου χέρια κρατούν μόνο το κινητό μου, που πολλές φορές ανοίγω από μοναξιά. Μπαίνω στο αμάξι μου και κάνω βόλτες. Πάντα μόνη. Η παρηγοριά μου η μουσική και τ’ ανοιχτά παράθυρα.

Χθες έφαγα ακόμη και το βράδυ. Ποιος; εγώ; που το βραδινό το έχω πλέον κόψει. Δεν πόνεσε το στομάχι. Ήθελε κι αυτό να γεμίσει. Γιατί άδειασε το μέσα μου με το κλάμα και τη λύπη. Ακόμη κι η ταινία που είδαμε, η γαλλική, για σχέσεις μιλούσε, για αγάπες. 

Κι εγώ δ ε ν έχω μιαν αγάπη, ένα πρόσωπο, έναν άνθρωπο να νοιάζομαι γι’ αυτόν να είναι το επίκεντρό μου να είναι το ακούμπισμα κι η παρηγοριά μου, ο Μαξ ο σκύλος μου είναι η παρηγοριά μου κι εγώ, εμείς οι δύο τ’ ακούς; 

Κυριακή 10.11.2019…….09.48"

Κλείνω αυτό το συγκλονιστικό κείμενο με την ομιλία μου στο Συνέδριο. "Ναι μπορώ να κάνω πράγματα μόνη και να νιώσω σημαντική και σπουδαία κι αυτάρκης....μα η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να μπορώ μόνη. Θέλω να μπορούμε μαζί...."

Καλημέρα αγαπημένοι.Η μοναξιά δεν είναι  κι ούτε πρέπει να συγχέεται με την μοναχικότητα. Η μοναξιά δεν είναι ανικανότητα, δεν είναι ανεπάρκεια,  δεν είναι πάντα  επιλογή. Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για το μαζί και ναι! Η μοναξιά είναι πόνος κι απόγνωση...

Σημείωση: Οι φωτοΖ είναι μιας ταλαντούχας φίλης και δημοσιεύονται με την άδεια της! Την ευχαριστώ....

Ευλογημένη ρουτίνα....

...Κάποιες φορές είναι σαν η μηχανή να είναι σβησμένη.Σαν να προσπαθείς να βάλεις μπρος και τίποτε να μην είναι δυνατόν να κάνει την ανάφλεξη. Ξυπνάς το πρωί, τρέχεις να τα προλάβεις όλα, να είσαι καλός διεκπεραιωτικός, να είσαι εκεί, να φροντίζεις...μα ξέρεις πως τίποτε δεν κάνεις σωστά γιατί απλά δεν είναι δυνατόν να μπορείς να είσαι τόσο καλός και τόσο γρήγορος και τόσο αποτελεσματικός κι όλα να τα κάνεις στην ώρα τους κι όλοι να είναι ευχαριστημένοι. Ξέρεις πως  κάποιες φορές όχι, δεν θα είσαι αρκετός...

Έτσι ένιωθα αυτόν τον καιρό παρόλο που μπήκαμε στο αγαπημένο μου φθινόπωρο. Παρόλο  που τα φύλλα σιγά σιγά κιτρινίζουν και τα χωράφια οργώνονται και μυρίζει παντού βρεγμένη γη. Σαν τίποτα να μην μπορούσα να χαρώ παρόλο που προσπαθούσα, προσπαθούσα σκληρά...Δεν προλάβαινα να ζήσω.Δεν έφτανε ο χρόνος για αυτό παρά μόνο για να μοιράζομαι δεξιά κι αριστερά...όπως όλοι. όπως όλοι μας!

Ήρθε ο καιρός ενός Συνεδρίου στην Αθήνα. Μεσοβδόμαδα στο απόλυτο χάος. Ξύπνησα ξημερώματα, με ένα μαγικό ροζ πρωινό με την καρδιά να χτυπά στην βάση του λαιμού μου. Να προλάβω.Να προλάβω.Να προλάβω. Σκεφτόμουν πως αν τελειώσει κι αυτό μετά θα είμαι καλύτερα.Πιο ήρεμα, πιο κανονικά για να μπορέσω να χαρώ την εποχή, τα παιδιά, το σπίτι που είναι σαν βομβαρδισμένο... Ένα τηλεφώνημα. Μια ακόμη ανατροπή. Μια απάντηση που δόθηκε με καθυστέρηση κάποιων μηνών και την είχα ξεγραμμένη...Ένα νέο βιβλίο...γίνεται; είναι δυνατόν;

Έμεινα σαν χαμένη να κοιτώ το τηλέφωνο.Μα δεν προλαβαίνουμε...δεν προλαβαίνω...δεν... Ήθελα να χαρώ. Ήθελα πολύ, μα περισσότερο τρόμαξα. Ένα Χριστουγεννιάτικο βιβλίο που δεν έχει ακόμη στηθεί, πως γίνεται, δεν γίνεται..και σε λίγο πετούσα Αθήνα. Με μια σημαντική παρουσίαση μπροστά μου και ο μεγάλος έγραφε διαγώνισμα σοβαρό κι ήταν σε πανικό και το σπίτι στον αέρα και...χάος στο μυαλό.

Ένα τηλεφώνημα έκανα μόνο και πήρα για απάντηση ένα αποφασιστικό γέλιο και μετά. "Χριστουγεννιάτικη μαγεία!Πάμε. Το κάνουμε! Προλαβαίνουμε! Θα το προλάβουμε μην μασάς!"

Ήθελα να γράψω μια τελευταία ιστορία...μα δεν υπήρχε χρόνος εκτός κι αν δεν κοιμόμουν καθόλου κι είπα θα τη γράψω πάνω στο αεροπλάνο...εγώ που φοβόμουν τα αεροπλάνα για χρόνια αυτή τη φορά δεν είχα χρόνο ούτε για να τρομάξω...Ήξερα τον τίτλο κι αυτόν έγραψα και για μισή ώρα όσο κράτησε η πτήση κοιτούσα απελπισμένη το λευκό χαρτί..είχα χρόνια να γράψω με μολύβι κι ήταν παράξενο πολύ...

Είδα την αδερφή και τα ανίψια μου για δέκα λεπτά. Τόσος χρόνος υπήρχε για την οικογένεια...Θύμωσα. Τους χρειαζόμουν. Τους είχα πεθυμήσει πολύ.Τα μικρά μεγάλωσαν...Θεέ μου πόσο πολύ...Με πήρε ο ύπνος ξημερώματα με το μολύβι να προσπαθεί να γράψει πάνω στο άδειο χαρτί...μάταια...

Δυο ώρες μετά εγερτήριο...άλλη μια άγρυπνη μέρα στην οποία έπρεπε να αντεπεξέλθω χωρίς περιθώρια λάθους. Μπήκαμε στο βανακι για να μεταφερθούμε από το ξενοδοχείο στο Μουσείο Μπενάκη. Εκεί χτύπησα κόκκινο. Είχα χρόνια να χτυπήσω κόκκινο από το άγχος. Μα ήρθε...και μαζί του κι εκείνο το κορίτσι που μπορεί να φορά γόβες πια κι όχι dr.Martens, μα μπροστά στο φόβο της είναι πάντα κορίτσι.

Τι να πω για αυτή τη διοργάνωση. Για αυτό το Συνέδριο που είχα την τιμή να είμαι καλεσμένη.Μπήκα στον τεράστιο χώρο. Μέσα σε λίγη ώρα γέμισε ασφυκτικά! Το πρώτο συναίσθημα ήταν τι κάνω εγώ εδώ! Σαν να μην ανήκα. Σαν να μην χωρούσα...για λίγα μόνο λεπτά  κι ύστερα...

Γνώρισα ανθρώπους εμπνευσμένους. Δημιουργικούς. Αληθινούς. Με όραμα, με φόβους, με αγωνίες, με αλήθειες. Γοητεύτηκα από ιστορίες και στάσεις ζωής. Γιατί ναι ήταν συγκλονιστικό το να βλέπεις μικρά παιδιά να ανεβαίνουν στα πάνελ των μεγάλων και να διεκδικούν, να αλλάζουν τον κόσμο τους και μαζί...τον κόσμο μας.Τον κόσμο που χωρίς ντροπή τους παραδώσαμε. Παιδιά με επίγνωση της δύναμης και της ευθύνης τους. Κι από την άλλοι άνθρωποι σπασμένοι διαλυμένοι, που ζουν ανάμεσα μας αόρατοι κι όμως παλεύουν όχι για να ζήσουν μα για να υπάρξουν. Παλεύουν να γίνουν ορατοί με μια ταπεινότητα στα μάτια που με συγκλόνισε! Τιμή μου που τον γνώρισα και μιλήσαμε. Διαβάστε την ιστορία του εδώ!

Κι ύστερα οι υπόλοιποι...όλοι αυτοί που δημιουργούν ή δουλεύουν σε δομές με στόχο τον άνθρωπο και την ευημερία, την εξέλιξη, την εκπαίδευση, την φροντίδα του. Άνθρωποι που έχουν μάθει να δίνουν, να μοιράζονται, και μοχθούν, να παλεύουν για το περιβάλλον, για την κλιματική αλλαγή, (δείτε εδώ έναν ακόμη εμπνευσμένο άνθρωπο) για την ευημερία και τις ίσες ευκαιρίες.

Πού είναι όλοι αυτοί κρυμμένοι σκεφτόμουν. Πώς γίνεται να ζουν τόσο αθόρυβα ανάμεσα μας...Κι ήμουν ευτυχισμένη που μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι εκεί.Να τους γνωρίσω να τους μιλήσω, να τους ακούσω.

 Εδώ με τα δυο αγαπημένα κορίτσια. Πάνω η υπέροχη μου Μάρθα που της χρωστώ πολλά και κάτω η Άνζελα ο φύλακας άγγελος μου σε όλο αυτό το ταξίδι!

Κι αυτή την ευκαιρία μου την έδωσε ένα κορίτσι ξεχωριστό πια μέσα μου. (Μάρθα, ευχαριστώ ψυχή μου!!!) Αναγνώστρια αυτού του blog.Εκείνη που ανήκει σε όλη αυτή την ομάδα των τρελών και τους νοιάζουν και τα πρόσωπα πίσω από αριθμούς, προγραμματισμούς, προϋπολογισμούς κι απολογιστικά στοιχεία. Οι Άνθρωποι! Γνώρισα πολλούς σπουδαίους ανθρώπους εκεί, μοιράστηκα, γέλασα, συγκινήθηκα, έδωσα υποσχέσεις στον εαυτό μου κι ύστερα αργά το βράδυ μετά από έναν αγχωτικό καφέ με την τρελή μου φίλη που ήρθε στο αεροδρόμιο για να με δει έστω για λίγο, κάνοντας με να νιώσω τόσο σημαντική....ανέβηκα στο αεροπλάνο. Έξω σκοτάδι.Τα χαμηλά φώτα της καμπίνας αναμμένα, ο Buble να τραγουδά it's beggining to look a lot like Christmas και εγώ αυτή τη φορά ήξερα ακριβώς τι ήθελα να μοιραστώ.

Μετά από το Συνέδριο και την ιστορία εκείνου του ραγισμένου ανθρώπου που ένιωθε αόρατος ανάμεσα μας...ένιωθα την ιστορία να βρίσκει λόγια φυτεμένα μέσα μου...Φυτεμένα από χέρια ξένα κι ευγενικά...ευχαριστώ...

Μπήκα σε ένα σπίτι σκοτεινό. Πάνω στο τραπέζι του σαλονιού ανοιχτά βιβλία συνταγών και μια πιατέλα τρουφάκια! Ξημέρωνε η ονομαστική γιορτή του μεγάλου κι ο μπαμπάς του ετοίμασε τα κεράσματα του γιου του, κάνοντας πρώτα την γνωστή έρευνα στα βιβλία μαγειρικής!

Πόση ανακούφιση που εκείνος δεν ξέχασε. Που μπορεί και συμπληρώνει τα κενά μου... Ο μικρός είχε γαστρεντερίτιδα κι ήταν κουλουριασμένος. Αύριο θα είμαι μόνο μαμά! Ένα φιλί στα ζεστά μαλακά μαγουλάκια τους, κι έπεσα στο κρεββάτι σαν κούτσουρο....όλα είχαν πάει καλά, κι όλα είχαν μπει πάλι στη θέση τους. Κάποια στιγμή τα ξημερώματα με ξύπνησε μια μακρινή βροντή κι ο ήχος της βροχής που έπεφτε.Κουλουριάστηκα και σκέφτηκα...Σπίτι....

Με ξύπνησαν αυτά τα μικρά που με κοίταζαν έντονα με μάτια ορθάνοιχτα! Συγκινήθηκα. Οι φίλοι του. Όσο κι αν μεγάλωσε είναι πάντα μικρός. Έμεινε σπίτι ξαπλωμένος στην αγκαλιά μου. Εκεί ανήκα, κατά βάθος το ξέρω πως πάντα εκεί θα ανήκω. Εκεί που κάθε μου κύτταρο νιώθει γαληνεμένο κι ασφαλές. Κι ήρθε ένα Σαββατοκύριακο όπως το χρειαζόμουν.  Γεμάτο παιδιά. Με τα σκυλιά μας που απολαμβάνουν την ζωή τους μαζί μας. Γεμάτο χρώματα και φύση. Με λίγες βιτρίνες και τζούρες Χριστουγέννων και βόλτες στην  κάπως γιορτινή  Θεσσαλονίκη και καναπέδες και σπίτι επιτέλους με χαλιά.

Χαρά.Καθαρή ολοζώντανη χαρά μέσα μου.Σαν αυτή στα μαγικά ταξιδιάρικα καραβάκια της αδερφής μου...

Wood and Stone by Lts

Και μετά ήρθε η πραγματικότητα ξανά. Που είναι δύσκολη, και με βάζει σε μια ρουτίνα.Να έχω να ετοιμάσω παρουσιάσεις και ομάδες. Να οργανώνω την ζωή μας, και να μην ξεχνώ να τη ζω παράλληλα. Να μην αμφισβητώ την πολυτιμότητα της γιατί μου το θυμίζουν αυτό όλοι εκείνοι οι σημαντικοί που η βαρετή κι ανιαρή ρουτίνα τους έσβησε σε μια μέρα, μετά από τα αποτελέσματα των εξετάσεων αίματος, μετά από μια απρόσμενη ενημέρωση χωρισμού, μετά από το πρώτο πρωινό σε άδειο κρεββάτι την επόμενη ημέρα του παντοτινού αποχαιρετισμού της αγάπης τους,  ή μετά το σπαραχτικό αντίο που είπαν στο παιδί τους....
Η μοναξιά, η θλίψη, όλα αυτά που χάνονται σε μια στιγμή, τα βουρκωμένα μάτια και τα θαρραλέα χαμόγελα.Όλα εκείνα τα γεμάτα κουράγιο χτυπήματα στην πλάτη κι οι απελπισμένες σφιχτές αγκαλιές.
Όλα όσα είναι εκεί έξω και μας θυμίζουν το πιο απλό. Το πιο πολύτιμο.Όλα όσα έχω! Μια βαρετή κι ανιαρή μα τόσο ασφαλή κι ευλογημένη ρουτίνα...

Οι μέρες κυλούν για όλους...ίσως όχι για όλους.Μα για εμάς που κυλούν έχουμε το προνόμιο να βλέπουμε τις αλλαγές της φύσης στα δέντρα, στη γη και στον ουρανό. Το βιβλίο, το Χριστουγεννιάτικο μου βιβλίο...είναι έτοιμο...μα ξέρω πως δεν υπάρχει χρόνος για φέτος! Έτσι νιώθω πως πρέπει να γίνει. Είναι το αγαπημένο μου γιατί μυρίζει Χριστούγεννα και βαθιά αγάπη, μα...όχι ακόμη! Ξέρω πως περιμένετε. Πως με εμπιστεύεστε. Πως ξέρετε μαζί μου να νιώθετε την προσμονή και την λαχτάρα. Είμαστε εδώ κι εγώ είμαι εδώ μαζί σας κι αυτά τα Χριστούγεννα...τα ένατα κατά σειρά! Στα δέκατα λοιπόν θα γιορτάσουμε μαζί με ένα νέο βιβλίο! Επετειακό! Γιατί ξέρουμε να κάνουμε όνειρα και να βάζουμε στόχους, μα μέχρι τότε, θα ζούμε μαζί στην μαγική, μαγική μας ρουτίνα, με χέρια σφιχτά δεμένα και μάτια υγρά, μα πάντα λαμπερά. Σας ευχαριστώ για όλα όσα ζήσαμε μαζί και για όλα όσα θα ζήσουμε!Ω τι μέρες μας περιμένουν, μα μέχρι τότε...

Το πρώτο στολίδι των φετινών Χριστουγέννων έφτασε στο σπίτι μας...

Ει ψιτ.... μυρίζει Χριστούγεννα! Τα Χριστούγεννα του 2019. Έλα ξεκινάμε!!!
Καλημέρα αγαπημένοι!
                                                                                                   Κατερίνα