2020 και συνεχίζουμε....

Πρώτη ανάρτηση του μήνα. Πρώτη ανάρτηση του νέου χρόνου κι ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα όνειρο...

Λίγες μέρες πριν είδα στον ύπνο μου πως ξύπνησα κι ήμουν σε ένα άγνωστο μέρος. Σηκώθηκα και άνοιξα την εξώπορτα και βρέθηκα να ατενίζω ένα πανέμορφο δάσος. Ο ουρανός γεμάτος με τα αχνά χρώματα της αυγής και σηκώνοντας το κεφάλι μου ψηλά ένιωσα απίστευτα μικρή καθώς κοίταζα τα πανύψηλα δέντρα. Και στην απόλυτη σιωπή του ονείρου μου άκουσα τον αέρα να  περνά απαλά μέσα από τις κορφές τους. Θυμάμαι πως ξύπνησα με ένα συναίσθημα ασφάλειας, ευφορίας και γαλήνης. Σαν να ανήκα εκεί.

Σαν να ήμουν σπίτι!

Ηταν σαν μια στιγμή επιφοίτησης και σύνδεσης  για εμένα. Μια μέρα έτσι θα ζω. Θα ανοίγω μια πόρτα και το δάσος θα είναι εκεί έξω! Μαζί με τη σιωπή  και την ασφάλεια του...Σαν το όνειρο να μου έδειξε το δρόμο.Εκεί είναι η απάντηση.Η απάντηση σε όλα. Στο δάσος, Στη στωικότητα και την αντοχή της φύσης. Στην εμπιστοσύνη που δείχνουν τα  δέντρα στον ουρανό και τη γη.

Αυτό αποφάσισα λοιπόν για την νέα δεκαετία που ήρθε. Πως θα συνδεθώ περισσότερο με την φύση γιατί την χρειάζομαι...και με αφορμή αυτό άρχισα να κάνω σκέψεις για αυτή την νέα δεκαετία!Πόσο μακριά φαντάζουν όλα, μα πόσο γρήγορα έρχονται! Έχει νόημα να κάνεις τόσο μακρινά όνειρα; Έχει νόημα να βάζεις τόσο μακρινούς στόχους;

Τις προάλλες βγήκα στον ταλαιπωρήμενο κήπο. Τα φυτά χρειάζονταν φροντίδα κι άρχισα  να ποτίζω, να καθαρίζω , να σκάβω το χώμα τους. Κι εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως κλαδεύω τα χρυσάνθεμα για να τα δω ανθισμένα τον Οκτώβριο. Είμαστε δέκα σχεδόν μήνες μακριά από το επόμενο άνθισμα τους κι όμως εγώ τα κλάδευα με ευλάβεια και σκεφτόμουν πως αυτή η μικρή στιγμή έκρυβε μέσα της μια πίστη! Πως το ταπεινό χρυσάνθεμο θα ανθίσει και πως εγώ θα είμαι εδώ για να γίνω μάρτυρας αυτού του ανθίσματος. Πάντα κρύβει μια αγωνία αυτό και μια εμπιστοσύνη ταυτόχρονα. Γιατί η φύση θα είναι εδώ και θα βρίσκει τον τρόπο να "ανθίζει".... 

Ηταν σαν τα κλαδεμένα χρυσάνθεμα κι οι φρεσκοφυτεμένοι βολβοί να μου έδωσαν την απάντηση τους. 

Ναι λοιπόν. Έχει νόημα το να οραματιζόμαστε και να κάνουμε μακρινά σχέδια κι όνειρα. Βοηθούν την ψυχή μας. Ενδυναμώνουν την πίστη και την ελπίδα μας. Μας κρατούν σε κίνηση, μας χαρίζουν κίνητρα.

Δεν ξέρω αν θα είμαι εδώ αύριο, ή σε δέκα χρόνια μα το μόνο που ξέρω είναι πως θα καλλιεργήσω αυτό το αύριο σαν να μου ανήκει. Και θα το καλλιεργήσω ζώντας ένα δημιουργικό τώρα. Γεμάτο με πνευματικότητα, δράση και ενέργεια. Δίνοντας ουσία και νόημα στις στιγμές. Αξιώνοντας την ζωή μέσα από την απλότητα και την καθαρότητα της. Δουλεύοντας με τον εαυτό μου. Παιδεύοντας κι εκπαιδεύοντας τον, καλλιεργώντας τον, για να είναι έτοιμος και σαν περάσουν τα χρόνια να μην σκεφτώ πως δεν εκμεταλεύτηκα τον χρόνο που είχα. Πως τον σπατάλησα και δεν μπήκα πιο βαθιά, δεν συνδέθηκα περισσότερο με στιγμές, με ανθρώπους, μα νοήματα κι έννοιες. Δεν μόχθησα όταν μπορούσα, δεν ασχολήθηκα όσο χρειαζόταν, δεν αφιέρωσα χρόνο στα μικρά για να μπορέσω μέσα από αυτά να κατακτήσω τα μεγάλα...Τα μεγάλα όνειρα μου που δεν είναι άλλα από την εσωτερική μου πληρότητα και την σύνδεση μου με τη φύση.

Εσείς θα διαβάσετε την ανάρτηση το πρωί, μα εγώ την γράφω  αργά το βράδυ. Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου, στο ταλαιπωρημένο τραπέζι της κουζίνας, με το τσάι μου που πια κρύωσε, κι ένα κερί αναμμένο. Οι υπόλοιποι κάθονται στο σαλόνι και συζητούν βλέποντας τηλεόραση. Φοράω ακουστικά και ακούω τους ήχους του πάγου.Με ηρεμούν οι ήχοι της φύσης. Να την πάλι... η αρχέγονη μήτρα... Το τραπέζι την κουζίνας το αγοράσαμε το 2000. Είναι κιόλας 20 χρονών. Ήμασταν νέο ζευγάρι τότε και θέλαμε να είναι απλό ξύλο. Όχι βαμμένο, όχι λακαρισμένο απλό ξύλο, να φαίνονται τα νερά κι οι ρόζοι. Το αγαπήσαμε σαν το είδαμε. Ηταν φθηνό σε προσφορά. Μέναμε σε ένα μικρό σπιτάκι και δεν χωρούσε καλά καλά, ήμασταν τόσο στριμωγμένα. Στο τραπέζι αυτό ζήσαμε απίθανα Κυριακάτικά και γιορτινά πρωινά. Γεμάτα με γέλια κι ανθρώπους γεύματα. Βραδιές με επιτραπέζια. Βραδιές χαρτοπαιξίας και σουαρέ τσαγιού με φίλες. Έχουν πέσει πάνω του κεριά αναμμένα. Έχει χαρακιές από μαχαίρια. Πάνω του έχουν πλαστεί τσουρέκια και ψωμιά, κουλουράκια και πίτες. Σε αυτό το τραπέζι έκανα τα πρώτα τους γεύματα οι γιοί μας. Γύρω του έχουν γίνει καυγάδες τρικούβερτοι κι έχουν σπάσει ποτήρια και πιάτα.Κάποια επίτηδες, κάποια κατά λάθος.  Εδώ έχουν κάνει τα παιδιά μας τα μαθήματα τους κι έχουμε κάνει εκατοντάδες κατασκευές. Έχει καεί από θερμόκολλα κι έχει γεμίσει λεκέδες και πληγές και σημάδια. Πως πάνω του, φάγαμε, ήπιαμε, ζήσαμε!
Δεν μπορούσαμε εκείνο το βράδυ που το αγοράσαμε και χαρούμενοι νιόπαντροι, άβγαλτοι κι απόλυτα αφελείς, να φανταστούμε τι θα μας χάριζε αυτό το τραπέζι! Τι θα σήμαινε αυτό το ξύλινο τραπέζι για εμάς. Ούτε πως τα είκοσι χρόνια θα κυλούσαν σαν νερό σαν μια στιγμή στο χρόνο. Μια στιγμή με χιλιάδες συναισθήματα κι εικόνες κι επιλογές. Χιλιάδες επιλογές!

Κλείνω λοιπόν με τα λόγια της λατρεμένης μου   Cheryl Strayed. Μια γυναίκα που θαυμάζω ως συγγραφέα κι ως άνθρωπο.
"Είσαι μια θνητή ύπαρξη, όπως κάθε άνθρωπος και κάθε έντομο, όπως η μαύρη αρκούδα και ο σολομός. Όλοι θα πεθάνουμε, αλλά μόνο κάποιοι από εμάς θα πεθάνουμε αύριο ή του χρόνου ή τον επόμενο μισό αιώνα. Και σε μεγάλο βαθμό δεν γνωρίζουμε ποιος από εμάς θα πεθάνει και για ποιο λόγο. Αυτό το μυστήριο δεν είναι η κατάρα της ύπαρξης μας, είναι το θαύμα. Είναι αυτά για τα οποία μιλούν οι άνθρωποι όταν αναφέρονται στον κύκλο της ζωής μέρος του οποίου είμαστε όλοι είτε το θέλουμε είτε όχι- οι ζώντες, οι πεθαμένοι, εκείνοι που γεννιούνται αυτή τη στιγμή και οι άλλοι που σβήνουν. Το να προσπαθήσεις να τοποθετήσεις τον εαυτό σου έξω από τον κύκλο δεν πρόκειται να σε σώσει από τίποτα. Δεν θα σε κρατήσει μακριά από το θρήνο σου ούτε θα προστατεύσει εκείνους που αγαπάς από το δικό τους θρήνο όταν εσύ θα έχεις φύγει. Δεν θα επεκτείνει τη ζωή σου ούτε θα την περιορίσει. Είσαι εδώ! Οπότε να είσαι εδώ. Είσαι καλά μαζί μας προς το παρόν.... "

Αγαπημένοι... Μια νέα χρονιά ξεκινά. Μια νέα δεκαετία! Αφήνουμε πίσω αυτό που γίναμε και πάμε να συναντήσουμε αυτό που θα γίνουμε. Και η δουλειά ξεκινά από τώρα, αρχίζοντας να δουλεύουμε σήμερα για αυτό που θα είμαστε σε δέκα χρόνια. Άραγε τι κορυφές θα έχουμε κατακτήσει;
Είμαστε εδώ λοιπόν για μια νέα ακόμη χρονιά μοιράσματος. Νέα ανάρτηση. Νέος μήνας. Νέα χρονιά...κι άλλα πολλά νέα μας περιμένουν φέτος μέσα από αυτό το blog. Έχω κατά νου να "ανοίξω" ιστορίες, που έλεγε κι ο παππούς μου.
Σας ευχαριστώ για όλα αυτά τα τα μοιράσματα.  Για όλη αυτή την εμπιστοσύνη. Για όλα τα ταξίδια που κάνουμε μαζί....και συνεχίζουμε....αγαπημένοι.
Συνεχίζουμε! Καλημέρα εκεί έξω!

                                                                                                             Κατερίνα