Παρηγοριά...

Οι μέρες του Γενάρη κυλούν αργά ...Είμαστε πια στην καρδιά του Χειμώνα και παρόλο που εκείνος δεν μας έδειξε τα δόντια του έχει κρύο τσουχτερό και τα πρωινά όλη η γη είναι σκεπασμένη με λευκή πάχνη. Κι ύστερα βγαίνει ο ήλιος κι είναι σαν να φαίνεται από μακριά η Άνοιξη που πλησιάζει. Στην καρδιά του Χειμώνα ανθίζει κι ο Χειμωνανθός στην αυλή μας. Ένα από τα θετικά του Χειμώνα, το ότι ξαναβλέπουμε τα ντροπαλά του ανθάκια!

Τον αγαπώ τον Χειμώνα και θέλω να μην φύγει γρήγορα. Να μην φύγει πριν να τον χαρώ. Κάθε φορά, κάθε εποχή έτσι νιώθω πως έφυγε χωρίς να την χαρώ...

Στο σπίτι μας έχουμε μπει σε Χειμωνιάτικη διάθεση κανονικότατα.Και τα τρία αγόρια άρρωστα. Ο ένας μετά τον άλλο. Για μέρες. Με πυρετούς, βήχα, αποχή από το σχολείο και τις δραστηριότητες...

Τα αγόρια έπεσαν!

Θυμήθηκα λίγο την εποχή που ήταν πολύ μικροί και έμενα στο σπίτι μαζί τους όταν μπορούσα να πάρω άδεια. Όλη μέρα τους σκέπαζα, τους ξεσκέπαζα, βάζαμε θερμόμετρα, κάναμε ζεστά ή κρύα μπάνια, τους τάιζα σούπες με το ζόρι, δεν κοιμόμουν...και κάθε φορά θυμάμαι το φόβο να έρχεται σαν ένα χέρι που σφίγγει την καρδιά και δεν σ'αφήνει να αναπνεύσεις. Πάντα σκεφτόμουν τους γονείς που τα παιδιά τους περνούν δύσκολες ασθένειες και δοκιμασίες  και  πόσο αδιανόητο είναι το να ζεις μόνιμα με αυτό το φόβο.

Τώρα όλα είναι πιο απλά. Μεγαλώνοντας τα παιδιά τα πάντα αλλάζουν. Έχουν να αρρωστήσουν χρόνια τόσο, που να χάσουν μαθήματα. Και ακόμη και τώρα που είναι εδώ και μέρες σπίτι,  είναι όλα τόσο διαφορετικά. Βάζουν θερμόμετρα μόνοι, παίρνουν τα αντιπυρετικά τους, τα σιρόπια για το βήχα, έχουν στο νου τους να φάνε κάτι, αλλάζουν ρούχα μόνοι τα βράδια που ξυπνούν ιδρωμένοι και κάνουν μπάνια συνέχεια να φύγουν οι τοξίνες...Μόνοι. Όλα μόνοι. Ωραίοι κι ανεξάρτητοι.Το μόνο που μου ζητούν όταν επιστρέφω το βράδυ από τις συναντήσεις μου, είναι το τσάι που παραδόξως, εγώ το κάνω πιο ωραίο απ΄τον καθένα...δεν ξέρω πως αλλά το κάνω πιο ωραίο ρε παιδί μου  και βέβαια τις ψημένες φετούλες με λιωμένο βούτυρο που είναι η παρηγοριά τους από τότε που ήταν μικρά κι αρρώσταιναν. Και παρόλο που τα κάνουν όλα μόνοι,  αυτά τα ζητούν μόνο από εμένα! Έχει κάτι το συγκινητικό αυτό....

Μου αρέσουν αυτά τα μικρά ξεχωριστά μας τελετουργικά. Ξέρετε από αυτά που έχουμε όλοι κι είναι ασήμαντα, μέχρι τη στιγμή που τα χρειάζεσαι και  γίνονται πολύ σημαντικά...

Όλα φαίνεται να αλλάζουν εκτός από τις συνήθειες τους σαν είναι άρρωστοι. Είναι ίσως γιατί όταν είμαστε άρρωστοι σαν να προσκολούμαστε σε αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια...Οπότε lego, lego, lego, φρυγανισμένο  ψωμάκι, τραχανάς, σούπα αστράκια, φρεσκοστημένος χυμός πορτοκάλι,  ρυζόγαλο ή κρέμα σιμιγδάλι, τηλεόραση, καναπές, χουχουλιάρικες αγκαλιές, κρεββάτι μαμάς και μπαμπά και comics, ακόμη και τώρα που σιγά σιγά μοιάζουν περισσότερο με άντρες παρά με παιδιά...κάποιες συνήθειες είναι ιερές, τόσο ιερές που νιώθεις πως μόνο αυτά αρκούν για να σε κάνουν καλά! 

Κι ίσως και να σε κάνουν. Είναι τόσο σημαντικό το να έχουμε μικρά μυστικά όπλα που έχουν την δύναμη να μας κάνουν να νιώσουμε ασφάλεια και παρηγοριά. Είναι σαν κάποιες από αυτές τις συνήθειες να έχουν μαγικές δυνάμεις που ενεργοποιούνται μόνο σαν αρρωσταίνουμε. Είναι σημαντικό το να μπορούμε να το κάνουμε όλο αυτό.Το να μπορούμε να ανακουφίζουμε και να παρηγορούμε τον εαυτό μας. Να μπορούμε να είμαστε αυτάρκης ακόμη κι όταν είμαστε τόσο σωματικά ευάλωτοι!

Είναι σπουδαία αυτή η αυτοδυναμία. Σαν να κουβαλάμε την δύναμη της ίασης μέσα μας και την ενεργοποιούμε μόλις την χρειαζόμαστε, όπου και με όποιον κι αν βρισκόμαστε! Κρύβει μια σχέση εμπιστοσύνης όλο αυτό. Στο σώμα μας και στον εαυτό μας. Βέβαια όταν υπάρχει και μια μαμά ή μια γιαγιά, κάπου κοντά να μας ταχταρίσει λιγάκι όλο αυτό έχει μια άλλη γλύκα, αλλά και πάλι η μαμά  ή η γιαγιά, βρίσκονται σε όλα αυτά που κουβαλάμε μέσα μας, σε όλα αυτά που μας έμαθαν να αγαπάμε, σε όλα τα μαγικά ματζούνια που μας έμαθαν να χρησιμοποιούμε για παρηγοριά, ίαση  κι αυτοφροντίδα.

Το ένιωσα αυτό σαν μεγάλωσα κι έμεινα μόνη πια και διαπίστωσα πως οι μέρες που αρρώσταινα κι έπρεπε να μείνω σπίτι με πυρετό,  ήταν εξαιρετικά λίγες και σπάνιες μα όταν συνέβαιναν δρούσαν για τον εαυτό μου ως ημέρες ουσιαστικής ξεκούρασης και ανασύνταξης δυνάμεων και ακόμη περισσότερο ως μέρες σύνδεσης με τον εαυτό μου. Σαν ένα διάλειμμα που πραγματικά χρειαζόμουν, για να ενεργοποιηθούν όλοι εκείνοι οι μηχανισμοί που θα με ανασυγκροτήσουν. Θυμάμαι τον παππού μου που μου έλεγε όταν ήμουν μικρή, για τον στρατό που ζούσε μέσα στο σώμα μου και πολεμούσε τους εχθρούς που έφερναν τον πυρετό. Πολεμιστές δυνατοί που βρίσκονταν παντού και έδιωχναν τον πυρετό με κουβάδες με παγωμένο νερό ή σκέπαζαν τις πληγές μου με τις ασπίδες τους για να σταματήσει το αίμα όταν χτυπούσα τα γόνατα μου. Για τον άνθρωπο με την τσουγκράνα που ζει μέσα στα μάτια μου και βγάζει τα σκουπιδάκια που μπαίνουν εκεί και τα κάνουν να πονάνε, για τους καπιτάνιους σημαντικούς γενναίους άντρες που ζούσαν στο αίμα μου και με τις βαρκούλες τους- γι' αυτό και καπιτάνιοι-  έπλεαν στο αίμα μου και το καθάριζαν μαζεύοντας με τα δίχτυα τους τα μικρόβια...κι όλα αυτά τα έκανα θυμάμαι εικόνες και τα ζούσα. Ήταν σαν να έβλεπα τους στρατιώτες μου, τους καπιτάνιους και τον άνθρωπο με τη τσουγκράνα. Για όλους αυτούς που υπήρχαν μέσα μου και συνεργαζόμασταν για να προστατευτούμε. Έτσι απλά εξηγούσε ο παππούς μου την ζωή κι έτσι με αυτή την υπέροχη απλότητα την τίμησε. Ήταν βοσκός, διάβαζε τα ζώα και την φύση κι ήξερε να αφήνεται και να εμπιστεύεται στους στρατιώτες και στους καπιτάνιους μέσα του, που δούλεψαν για αυτόν με αυταπάρνηση και αγάπη μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Με θυμάμαι σαν παιδί να τον ακούω με δέος, αναρωτιόμουν πως χωρούσαν όλοι αυτοί στο σώμα μου, μα δεν αμφέβαλα ποτέ, απλά ήμουν περίεργη να δω όλα αυτά τα μικρά ανθρωπάκια...
Πόσο τεράστια εμπιστοσύνη δείχνουν τα μικρά πλάσματα σε όλα όσα τους λέμε και πόσο πολύτιμα είναι όλα όσα τους λέμε έστω κι αυτά που μας φαίνονται ασήμαντα! Άθελά μας ενεργοποιούμε μαγικούς μηχανισμούς αυτοίασης ή....αυτοκαταστροφής.
Έτσι απλά...

Έτσι με απλότητα λοιπόν, αποδεχόμαστε κι αφήνουμε το κάθε τι να κάνει την δουλειά του. Η δική μας δουλειά είναι το να μπορούμε να μας φροντίζουμε και να μπορούμε να μας παρηγορούμε, με την έγνοια και την αγάπη μιας μάνας. Να ακούμε τις ανάγκες μας, να μας ταχταρίζουμε κι ύστερα να μας ντύνουμε καλά και να μας στέλνουμε εκεί έξω στη ζωή γιατί...φτάνει το τεμπελιό!
Το να μπορούμε να μας φροντίσουμε και να μας "κάνουμε" καλά, κρύβει μια πίστη για τον εαυτό μας. Μια σχέση εμπιστοσύνης με το σώμα μας.

Για εμένα η λέξη παρηγοριά είναι μεγάλη και βαθιά. Είναι η ρίζες μας και τα κλαδιά μας. Είναι οι μνήμες από χέρια, λέξεις, στιγμές ίσως  όχι πάντα όμορφες και τρυφερές, μα μέσα από αυτές όποιες κι αν ήταν, ενεργοποιήσαμε τους δικούς μας μηχανισμούς άμυνας, αυτοφροντίδας και αυτοβοήθειας.
Η ικανότητα του να μπορούμε να μας παρηγορούμε έχει τεράστια σημασία. Όπως τότε που ήμασταν μικρά και ερχόταν με βήματα απαλά στο σκοτάδι σαν ήθελε  να δει αν έχουμε πυρετό κι έβαζε τα χείλη της στο μέτωπο μας... Δεν είχε αυτή την πρόθεση μα ήταν το πιο δροσερό φιλί.
Θυμάστε;
Αυτή την μνήμη λοιπόν να μάθουμε όλοι μας να ενεργοποιούμε και όταν το χρειαζόμαστε να μπορούμε να μας δώσουμε ένα φιλί στο μέτωπο ξέρετε από εκείνα τα φιλιά που είναι τα πιο αληθινά στον κόσμο.

Καρδιά του Χειμώνα και σήμερα Παρασκευή  στις 19.00 στην Πρωτοπορία, Θεσσαλονίκης θα έχω την τιμή να είμαι ανάμεσα σε αυτούς που θα παρουσιάσουν το Βιβλίο  της Χαράς Βλαχοδήμου ενός πλάσματος που αγαπώ πολύ. Ένα βιβλίο που μιλά ακριβώς για αυτό...για εκείνο το φιλί στο μέτωπο.Το φιλί που μας χρωστάμε!

Καλημέρα και και Καλή Παρασκευή αγαπημένοι...Να ξέρετε πως συχνά, είστε η γλυκιά μου παρηγοριά...

                                                                                                              Κατερίνα