Μέρες παράξενες....

Οι πρωινοί καφέδες στη σιγαλιά του σπιτιού έχουν μια γλυκύτητα και μια αγάπη. Ιδίως σαν δεν χρειάζεται να βγω από το σπίτι αμέσως μετά...Είναι πολύ προσωπικές αυτές οι στιγμές όπου αφουγκράζομαι τη μέρα...καμιά φορά και τη ζωή! Μια τέτοια στιγμή λοιπόν έμαθα για το φευγιό του και ήταν σαν να έπεσε παγωμένο νερό στο κεφάλι μου! 

Με το Σάμη γνωριστήκαμε πριν ακριβώς πέντε χρόνια. Κύριο Γαβριηλίδη τον φώναζα και με μάλωνε."Μπορείς να μου μιλάς στον ενικό μου" έλεγε μα εγώ δυσκολευόμουν.Τουλάχιστον στην αρχή. Ηταν ο άνθρωπος που αποφάσισε να εκδώσει το Μικρό λευκό κοχύλι μου. Ο πρώτος άνθρωπος που το εμπιστεύτηκε, μαζί κι εμένα. Κι αργότερα και το δεύτερο βιβλίο μου τον Χάρτινο κύκνο .Έχει υπάρξει μαζί μου τρυφερός, υπομονετικός, αυστηρός, ανυπόμονος, απόλυτος...όλα. Στην αρχή τον φοβόμουν λίγο.Νομίζω πως είναι ο σεβασμός της βαρύτητας ενός ανθρώπου. Τον ένιωθα πελώριο στα μάτια μου και ήταν!

Κάθε φορά που μιλούσαμε μου έλεγε πότε θα έρθεις να τα πούμε από κοντά και πάντα εγώ δεν προλάβαινα....Στις παρουσιάσεις ερχόμουν κι έφευγα πάντα σαν σίφουνας...και τώρα να ο Σάμης έφυγε και δεν θα έχω ποτέ πια την ευκαιρία, να πιω μαζί του ένα χαλαρό καφέ. Να μάθω από εκείνον, να αφουγκραστώ...

Τον εμπιστευόμουν πολύ μα δεν του το έδειξα αρκετά, και τώρα οι ευκαιρίες χάθηκαν...Λένε πως σαν πεθαίνει ένας άνθρωπος είναι σαν να καίγεται μια βιβλιοθήκη κι αυτό ακριβώς συνέβη με τον Σάμη...στην κυριολεξία κάηκε μια ολόκληρη βιβλιοθήκη μπροστά στα μάτια μας...Τόση έλλειψη άφησε το φευγιό του.

Άνθρωπος σπουδαίος ο Σάμης...ο κύριος Γαβριηλίδης. Μας έχει χαρίσει φανταστικά ταξίδια μέσα από τα βιβλία των εκδόσεων του κι ανήκει σε εκείνη την γενιά των  ανθρώπων των γραμμάτων που άλλαξαν την πνευματική ιστορία αυτής της της χώρας. Και την τελευταία φορά που μιλήσαμε δεν ήξερα πως ήταν η τελευταία για να πούμε κάτι πιο σημαντικό...μόνο ένα mail του έστειλα στην αρχή του χρόνου κι είμαι χαρούμενη γιατί ήταν τρυφερό...κι ήταν αυτή η τελευταία μας επικοινωνία! Έτσι ξαφνικά χάνονται οι άνθρωποι λοιπόν και το κενό τους μέσα μας δυσαναπλήρωτο...μα νιώθω κάτι ανεξήγητο ώρες ώρες σαν μια ηλίθια ανώριμη σκέψη πως κάπως...την ευκαιρία που δεν εκμεταλευτήκαμε σε αυτή την ζωή ίσως την αναπληρώσουμε κάπως αλλιώς...σε κάποιαν άλλη ζωή...ποιος ξέρει! Τι κρίμα που δεν έδωσα σημασία στο χρόνο...Τι κρίμα που ένιωσα πως είναι απεριόριστος...Τι κρίμα!

Ο Σάμης έφυγε λοιπόν, ο εκδότης μου.Ο αγαπημένος κύριος Γαβριηλίδης και μετά από εκείνον ακολούθησαν κι άλλοι θάνατοι που με επηρέασαν πολύ και με γέμισαν θλίψη...Η Κική Δημουλά, ο Κώστας Βουτσάς κι η λατρεμένη Άλκη Ζέη σήμερα...Κι έρχεται πάντα η ίδια σκέψη...Μια ακόμη βιβλιοθήκη που κάηκε μπροστά στα μάτια μας!

Ταυτόχρονα η ζωή κυλά. Με την απλότητα και την πολυπλοκότητα της. Ο μεγάλος γιος πήγε πενταήμερη εκδρομή κι ήταν τόσο απίστευτη αυτή η αίσθηση...Πως δηλαδή εκείνο το αγοράκι που πριν λίγα χρόνια ήταν το μωρό μου σήμερα είναι ένας νεαρός άντρας που ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του στον κόσμο. Ο χρόνος κι η σχετικότητα του. Η στιγμή που ζυγίζει αιωνιότητα!  Τον κοίταζα να φεύγει άντρας πια και κάτι μέσα μου θαρρείς έκανε κρακ. Όχι από φόβο αλλά από αγάπη.

Από την συνειδητοποίηση για το πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια! Ήμουν ζορισμένη εκείνη τη μέρα κι ο μικρός γυρνώντας από το σχολείο μου έφερε μια τσίχλα γεμιστή με σιρόπι φράουλας...Από εκείνες που σου διαλύουν τα δόντια! Η τσίχλα της παρηγοριάς...τι πλάσμα!

Ο  Άγγελος μας, έφυγε  ντυμένος στην πένα κι επέστρεψε σαν να γύριζε από μάχη, κουρασμένος, κατσιασμένος και ντυμένος με φόρμες πράγμα αδιανόητο για εκείνον. Μας έφερε δώρα κι ιστορίες. 

Φούρνισα. Έψησα τα αγαπημένα του γλυκά, την τυρόπιτα που αγαπάει. Γέμισα το σπίτι μυρωδιές κι αρώματα για να τον προυπαντήσουν. 

Μαζευτήκαμε όλοι την Κυριακή στο σπίτι για να τον καλοσωρίσουμε. Παππούδες, γιαγιάδες, παρέα με γλυκά και λιχουδιές για τα αγόρια και μοιραστήκαμε μια Κυριακή γύρω από το τραπέζι με την αγαπημένη απλότητα την οικογενειακής ζωής. Παππούδες και γιαγιάδες με γεμάτες αγκαλιές, παιδιά με λαμπερά μάτια και σπίτι γεμάτο.

Απλά συστατικά ευτυχίας!

Οι μέρες αλλάζουν και τα πρωινά είναι λίγο πιο ζεστά πια. Τα δέντρα μπουμπουκιασμένα κι ο δρόμος που τρέχω πιο όμορφος. Νιώθω πως η ζωή γίνεται τόσο πολύπλοκη ενώ είναι τόσο απλή. 

Ο φόβος μας πλάκωσε ξαφνικά για τον ιό που ήρθε από την Κίνα κι από την μια τρελαίνομαι και ξαφνιάζομαι με την υπερβολή των αντιδράσεων των ανθρώπων κι από την άλλη γελάω με το απίστευτο χιούμορ που ξεπηδά πάντα και διανθίζει την ζωή μας με μπόλικο γέλιο με αφορμή κάτι που μας τρομάζει. Σαν οι Έλληνες να ψάχνουμε ευκαιρίες από την μια να  κλιμακώσουμε μόνοι μας το φόβο κι από την άλλη να γελάσουμε με την καρδιά μας. Το θαυμάζω αυτό το συστατικό του χαρακτήρα μας. Είμαστε  λαός δραματικός σε όλα του τελικά....
Κι όλοι πια μιλούν για στατιστικά κι αριθμούς πόσους σκότωσε ο ιός είναι πολλοί, είναι λίγοι, τι λένε τα στατιστικά κι ο μικρός μου γιος μου είπε ..."Γιατί μιλάτε συνέχεια για στατιστικά μαμά; Ηταν άνθρωποι κι είχαν οικογένειες...Ηταν σαν εμάς μαμά." Σαν εμάς!

Ξεχνάμε πως οι αριθμοί είναι άνθρωποι σαν εμάς...και έρχεται το μικρό να μου το θυμίσει και να με επαναφέρει και θυμώνω που ο φόβος προσπαθεί να τρυπώσει μέσα μου και με κάνει κάτι που δεν θέλω να είμαι! 

Και μετά τη φρίκη του ιού ήρθε ο αλληλοσπαραγμός στα νησιά μας, όπου γίναμε μάρτυρες αδιανόητων εικόνων έντασης θυμού και φρίκης. Εικόνες που μας πλήγωσαν και μας πόνεσαν καθώς άνθρωποι κάθε ηλικίας ξυλοκοπήθηκαν κι εκδιώχθηκαν σαν να ήταν ο εχθρός...Ο εχθρός ποιανού; Της ίδιας τους της πατρίδας που στράφηκε εναντίων τους και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι τελικά αυτό...Μέσα σε λίγα λεπτά όλα να αλλάξουν κι οι άνθρωποι δίπλα σου να γίνουν οι άνθρωποι απέναντι σου!Πόσο εύκολοι είμαστε τελικά στο παιχνίδι της χειραγώγησης. Λίγες δόσεις φόβου κι ημιμάθειας και οι άνθρωποι μετατρέπονται σε μαριονέτες... Ο φόβος είναι εξουσία τελικά. Κι η εξουσία ξέρει πως να χρησιμοποιεί το φόβο...και μέσα σε λίγα λεπτά να μετομορφωθούμε όλοι σε μικροί Τζόκερ που διψούν για τρυφερότητα και δεν έχουν άλλο τρόπο να το δείξουν παρά μόνο με την βία! Με την δύναμη που σου χαρίζει ο φόβος μόλις σταματήσεις να στέκεσαι απέναντι του και σταθείς δίπλα του!

Μα ξεχνάμε πως ανάμεσα σε όλα αυτά βρισκόμαστε εμείς. Οι άνθρωποι. Εμείς που ξέρουμε να απλώνουμε το χέρι για να βοηθήσουμε κάποιον που πνίγεται. Εμείς που ξέρουμε πως να ανοίξουμε την αγκαλιά μας για να χωρέσει κάποιον που υποφέρει...εμείς οι άνθρωποι που μπορούμε να κάνουμε μια απίθανη ανατροπή και να αλλάξουμε την ροή της ιστορίας, έτσι με μια κίνηση ματ! Εμείς οι άνθρωποι...κι εγώ είχα κι έχω πάντα τεράστια εμπιστοσύνη στους ανθρώπους κι αυτό μου δίνει ελπίδα και γεμίζει την ζωή μου φως!

Εκεί που κλαίμε γελάμε κι εκεί που πονάμε τραγουδάμε κι εκεί που βογκάμε χορεύουμε.

Και σαν έρχονται τέτοιες μέρες δύσκολες κι αλλόκοτες πάντα η μόνη σκέψη που θεραπεύει το μυαλό μου είναι η απόλυτη πεποίθηση πως όλα απαλύνονται δίπλα στη φύση. Πως αν πάρεις αυτός τον θυμωμένο Τζόκερ της αχόρταγης πόλης και τον βάλεις μέσα σε ένα ήρεμο γαλήνιο δάσος...θα συνδεθεί με την ενέργεια της ίδιας της γης μέσα σε λίγα λεπτά. Έχουμε κάνει την ζωή μας τόσο απίστευτα πολύπλοκη τόσο ανθρωποφάγα...που ξεχνάμε. Ξεχνάμε πόσο απλά είναι όλα... 

Και το πρωί που ξυπνώ και βγαίνω εκεί έξω κοιτάζω τον ουρανό και τα χρώματα και τον αέρα που μια φέρνει σύννεφα και σταλαγματιές βροχής και μια φέρνει τον ήλιο και γεμίζει η ψυχή μου χαρά κι αγάπη γιατί νιώθω την ύπαρξη της ίδιας της γης μέσα μου. Νιώθω την σταθερότητα της σαν την ασφάλεια ενός γονιού. Ότι και να γίνει εκείνη ξέρει πως να επουλώνει πληγές, πως να γυρίζει, πως να εξελίσσεται, πως να μας κατευθύνει με ασφάλεια...

Εκείνη ξέρει να βρίσκει πάντα το δρόμο μέσα της και παρ όλη την τρέλα μας ξέρει να μας καθοδηγεί και να μας γεμίζει με την μαγική ύπαρξη της... 

Νιώθω πολλές φορές πως βιώνουμε πράγματα με μια υπερβολή που την χρειαζόμαστε...και ταυτόχρονα κοιτάζω τους μικρούς βολβούς στην αυλή μου και σκέφτομαι πως εκείνοι δεν χρειάζονται καμιά υπερβολή, καμία ένταση καμία δραματικότητα για να υπάρξουν...Όλα μέσα τους κουβαλούν την απλότητα της ύπαρξης τους. Ανθίζουν. Μαραίνονται και ξανανθίζουν χωρίς να περιμένουν κάποιον να τα θαυμάσει, να τα αποδεχτεί, να τα στολίσει....να τους δώσει κάτι που δεν μπορούν τα ίδια να πάρουν. Αέρα, ήλιο, βροχή...κι η ζωή είναι αρκετή!

...κι η ζωή είναι αρκετή αγαπημένοι....
Η γη μας  ξαφνικά έχει γίνει μια σταλιά κι ένας  ιός από την άλλη  άκρη του κόσμου είναι δίπλα μας κι είναι αυτό σημαντικό να το κατανοήσουμε γιατί όλα είναι για όλους κι αυτός ο κόσμος όσο μακριά κι αν βρίσκεται, είναι μικρός και τελικά είναι  ο κόσμος όλων μας.
Κλείνω για ακόμη μια φορά με τα λόγια του Λουντέμη που μου χαρίζουν τόση ηρεμία κι ασφάλεια... Γιατί η φύση τελικά, σε αντίθεση με εμάς που εύκολα ξεχνάμε, δεν ξεχνά και ξέρει πάντα τον τρόπο...

Καλό τριήμερο, καλά πετάγματα, καλή Σαρακοστή. Πάντα με υγεία, με περισσότερο φως και λιγότερο σκοτάδι και θυμό στις πολύπαθες ψυχές μας...και να περάσουμε όλοι ήρεμα τούτες τις παράξενες μέρες τις βομβαρδισμένες από φόβο... Στα δύσκολα ας θυμηθούμε πως...

"Οι κερασιές θ ανθίσουν και φέτος… και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς, άνθη και φύλλα, και μοσκοβολιά. Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα."

Όπως πάντα λοιπόν...Καλημέρα αγαπημένοι....

                                                                                                        Κατερίνα

Ο Έρωτας στο χείλος του γκρεμού!

Αμοργός Καλοκαίρι. Έχουμε φτάσει μετά από μεγάλη ταλαιπωρία στο νησί κι είμαστε τόσο τρισευτυχισμένοι, τρισερωτευμένοι και τρισχαρούμενοι!

Αφήνουμε τα πράγματα μας στο δωμάτιο και αποφασίζουμε να κάνουμε μια μικρή γύρα και να βρούμε κάποια μαγική αμμουδιά να αράξουμε. Πράγματι κάνοντας γύρους βλέπουμε μια μικρή κι άδεια παραλία και παρατηρούμε πως δεν υπάρχει παρά μόνο ένα στενό κατηφορικό δρομάκι προς αυτήν. Ενθουσιασμένοι που είμαστε οι μοναδικοί που την είδαμε παίρνουμε το δρόμο και προσπαθούμε να βρούμε το στενό όπου πρέπει να στρίψουμε. Πράγματι βρίσκουμε το στενό που είναι τελικά εξαιρετικά πολύ στενό και κατηφορικό μα εμείς αμάσητοι και τρελαμένοι με τα παράθυρα τέρμα ανοιχτά και την μουσική στη διαπασών, την κατεβαίνουμε...

Κάποια στιγμή αρχίζουμε να διαπιστώνουμε πως είναι τόσο στενό το δρομάκι που οι ρόδες σε κάποια σημεία σχεδόν βγαίνουν από το δρόμο. Νιώθουμε πως είμαστε στον αέρα κι από κάτω το χάος. Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. Σταματάω τη μουσική ανακάθομαι απότομα  και πανικόβλητη λέω στον έρωτα, "τι στενός δρόμος μήπως να μην συνεχίσουμε;" Εκείνος έχει ήδη παρασοβαρέψει και με βλέμμα προσηλωμένο μου λέει "κάτι δεν πάει καλά"...κι αντιλαμβανόμαστε πως το δρομάκι στενεύει κι άλλο κι όχι μόνο αυτό μα είναι κι απίστευτα κατηφορικό και το αμάξι σαν να έχει πάρει μια παράξενη κλίση. Εκείνος προσπαθεί να το ισιώσει, μα οι ρόδες δεν πιάνουν γιατί το έδαφος είναι τόσο σαθρό που το κάνουν και γλιστρά και ξάφνου γλιστρά απαλά απαλά  απαλάααα κι από κάτω μας το χάος κι η μαγική παραλία που θέλαμε να πάμε....Ξαφνικά νιώθω τρέλα και το αμάξι γλιστρά, κι έχει πάρει μια έντονη κλίση και πάει σταθερά και πλάγια προς το γκρεμό εκείνος προσπαθεί να αλλάξει κατεύθυνση παίζει με συμπλέκτη, το γκάζι και το φρένο όσο πια απαλά μπορεί κι εγώ φωνάζω "θα πέσουμε, θα πέσουμε, πέφτουμεεεεε" και νιώθω τον πανικό σαν κύμα να με καταπίνει και  χωρίς δεύτερη σκέψη κάνω το πιο ντροπιαστικό πράγμα που υπάρχει...Ανοίγω την πόρτα και πηδάω!

Ναι όπως στις ταινίες πήδηξα την ώρα που το αμάξι όδευε προς το κενό....Εκεί στην άκρη του γκρεμού, το αμάξι επιτέλους  σταμάτησε και σοκαρισμένο βγήκε έξω το αγόρι...με κοίταξε και κούνησε το κεφάλι..
Εγώ να ανοίξει η γη να με καταπιεί, πάνε οι σαγιονάρες, τα παρεό και τα καπέλα αλλά φίλε τι να έκανα; Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Maui

Το λοιπόν ανεβήκαμε όλο τον ανήφορο με τα πόδια αμίλητοι, πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά είπαμε την περιπέτεια μας ο τύπος μας κοίταξε σαν να ήμασταν ούφο και μας είπε πως κάθε μέρα τουλάχιστον ένα αμάξι ηλιθίων κάνει αυτή τη βλακεία. Φώναξαν ένα γερανό και μας τράβηξε με μεγάλο κόπο και μετά από κανένα δίωρο συνεχίσαμε την βόλτα μας σιωπηλοί και καθώς παρκάραμε πια σε μια άλλη κανονική παραλία το τρελό αγόρι με ρώτησε..."Σοβαρά τώρα πήδηξες;"

"Ε μα τι να έκανα ρε φίλε να πέφταμε μαζί; Λειτούργησε το ένστικτο δεν φταίω εγώ!" απάντησα μέσα στην τσατίλα.

"Ωραίο ένστικτο!" Μου είπε γελώντας...με είχε ήδη συγχωρήσει. Περάσαμε τέλεια στην Αμοργό μα μου έμεινε ένας φόβος Μια βδομάδα δεν σταμάτησα ποτέ να φοβάμαι τους δρόμους, τα βράχια, τα γκρεμνά, την αγριάδα αυτού του μαγικού νησιού.

Την αγάπησα την Αμοργό, μα την φοβήθηκα πολύ....και πιο πολύ της θύμωσα γιατί μου έδειξε κάτι που δεν ήθελα να δω. Εμένα να το σκάω!Γιατί ως γνωστόν του φευγάτου η μάνα ποτέ δεν έκλαψε!

Το τρελό αγόρι όμως έμεινε εκεί να σώσει την κατάσταση κι όχι μόνο, αφού διοργάνωσε τα πιο μαγικά μου γενέθλια. Εκεί στα Κατάπολα λοιπόν, έγινα Τριάντα!Και ανάμεσα στις ορχήστρες που μου τραγουδούσαν, "σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία" και στον κόσμο που με χειροκροτούσε  καθώς έσβηνα τα κεράκια σε μια πανέμορφη κατάλευκη αυλή στα Θολάρια, με έπιασε μια ενοχή και τον ρώτησα αν θύμωσε που το έσκασα...Γέλασε. 

"Όχι ρε χαζό" μου είπε. 

"Καλά εσύ δεν φοβήθηκες, την ώρα που γλιστρούσε το αμάξι;"

"Φοβήθηκα" μου απάντησε...

"Ε!και πως μπόρεσες να μην ανοίξεις την πόρτα να φύγεις αφού έπεφτε στο γκρεμό!"

"Καλά παιδί μου, είναι δυνατόν να αφήσω το αμάξι να πέσει στο γκρεμό με εσένα μέσα κι εγώ να φύγω;"

"Εγώ δηλαδή πως το έκανα;"

"Εσύ φοβήθηκες για εσένα."

"Κι εσύ δεν φοβήθηκες για εσένα;"

"Δεν πρόλαβα γιατί πρώτα φοβήθηκα για εσένα, αφού εσύ είσαι η αγάπη μου..."

...και να σκεφτείς πως σε αντίθεση με εμένα, το τρελό αγόρι δεν το χει καθόλου με τα λόγια!!!Ω ποία ξεφτίλα λοιπόν!!!Πήγε περίπατο δηλαδή ο έρωτας; Αέρας τα μεγάλα μου λόγια; Πέρασα το βράδυ κλαίγοντας από ενοχές...καλά ήταν και λίγο το κρασί...

Η ντροπή ακόμα με κυνηγάει και λέμε την ιστορία και γελάμε πολύ και κάθε φορά εκείνος με κοιτάει και λέει "κωλόπαιδο την έκανες!"

Την έκανα Λούης λοιπόν κι είναι αρκετά ντροπιαστικό κι ακόμη και τα παιδιά κάθε φορά που την ακούν με δουλεύουν..." έλα ρε μαμαααα, στ'αλήθεια πήδηξες;

Ναι ρε πήδηξα!Πως αλλιώς θα γινόμουν μάνα σας;

Μα, μεταξύ μας, όσο ντροπιαστικό κι αν ήταν ξέρω πια, πως σε αντίθεση με εμένα που δεν θα έπεφτα στο γκρεμό για τον έρωτα μου, εκείνος θα έπεφτε στο γκρεμό για την αγάπη του και μιας και τελικά,  δεν πέφτουν όλοι στο γκρεμό αν εσύ βρεις αυτόν τον ένα...μην διστάζεις λεπτό, αυτός είναι για εσένα! 

Τώρα αν εσύ είσαι γι αυτόν...αυτό είναι μιαν άλλη πονεμένη ιστορία και να μην την πιάσουμε τώρα, τόσα χρόνια φάγαμε στην θεραπεία για να καταπιούμε τις ενοχές!

Λοιπόν, παιδιά του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα κι είπα να αποδομήσω τον έρωτα μα τελικά αποδόμησα τον εαυτό μου. Τελικά ο έρωτας υπάρχει κι είναι απλός απλούστατος! Βάλτον στην άκρη ενός γκρεμού και θα δοκιμαστεί! Μπορεί και όχι όμως, γιατί υπάρχουν οι γενναίοι και οι άλλοι...Ε! μάλλον από αυτούς τους άλλους, είμαι εγώ.
Η αγάπη από την άλλη, είναι άλλη φάση και τελικά...ίσως και να μην πέφτεις στο γκρεμό για τον έρωτα, αλλά γκρεμίζεσαι για την αγάπη σου. Τώρα τι είναι η αγάπη...το απαντούν τα παιδιά στο παρακάτω τέλειο βίντεο που μου έστειλε η τρελή μου φίλη η Μαρία και το λάτρεψα!

Κι αγάπη ανάμεσα σε άλλα σημαίνει πως,"δεν βαράς δεν χτυπάς, δεν ρίχνεις κλοτσιές, όταν ερωτεύεσαι παθαίνεις κρίση πανικού και ο έρωτας μπορεί να κρατήσει μέχρι να παντρευτούν οι άνθρωποι, καναδυό χρονάκια ή...ζωές!"

Το ακούτε αγαπημένοι; Όχι ζωή, Ζωές! Δεν το λέω εγώ...τα παιδιά το λένε! Σας στέλνω λοιπόν πολλές ευχές, μέρα που είναι.
Χρόνια πολλά στον έρωτα και χρόνια αληθινά στην αγάπη κι όπου δεις "ωραία παραλία" κάτω από γκρεμό  μην στρίψεις, δοκιμασία είναι.Στο λέω εγώ που ξέρω,  μπορεί να ρεζιλευτείς κι είναι κρίμα....

...Καλή δύναμη στους ερωτευμένους!

Κάποτε....

Είμαστε πια στην καρδιά του Χειμώνα και στην πιο δύσκολη για εμένα εποχή του χρόνου. Πάντα νιώθω βαθιά μουδιασμένη αυτή την εποχή σαν να θέλω να χαθώ, σαν να μην ξέρω που ανήκω.

Νιώθω μια συναισθηματική αδυναμία σαν να θέλω να φύγω μακριά. Το έχω ξαναγράψει με κάποιον τρόπο σε μια παλιότερη μου ανάρτηση...πάλι Φλεβάρη. Κάθε Φλεβάρη....Some day...

Κι όχι δεν είναι οι μέρες οι κρύες και σκοτεινές...Τον απολαμβάνω πια τον χειμώνα.

Νιώθω να ξυπνούν μέσα μου όλα. Ουρλιάζουν τα όνειρα που δεν έζησα. Όλα τα σχέδια που εγκατέλειψα. Τα ρίσκα που δεν πήρα. Οι στιγμές που χάθηκαν και τις πήρε ο αέρας. Όλα όσα δεν κατάφερα. Όλα όσα δεν μπόρεσα. Όλα όσα φοβήθηκα. Οι λέξεις που δεν ξεστόμισα. Τα φιλιά που δεν έδωσα και οι αγκαλιές που δεν χάρηκα. Οι αγάπες που απαρνήθηκα. Οι επαναστάσεις που δεν τόλμησα. Οι δρόμοι που δεν περπάτησα. Τα βιβλία που δεν θα γράψω ποτέ. Τα παιδιά που δεν γέννησα. Οι κορυφές που δεν ανέβηκα. Οι σπηλιές από όπου δεν βγήκα. Τα δάκρυα που αρνήθηκα. Οι άνθρωποι που έχασα. Τα ταξίδια που έσβησαν στο χρόνο. Τα ταξίδια που δεν θα κάνω ποτέ...

Μια στις τόσες θυμάμαι ανθρώπους που γνώρισα, συνάντησα μια φορά μόνο, μια στιγμή στο χρόνο κι η ζωή τους με άγγιξε, με κλόνισε... Θυμάμαι τον Σαντιάγκο που γνώρισα ένα ηλιοφώτιστο πρωινό  του Φλεβάρη, στα σκαλιά της Μονμάρτης. Ήμουν δεκαεννιά κι εκείνος εικοσιδύο. Με κέρασε μπισκότο πορτοκάλι με σοκολάτα και μου εξιστόρησε το πως είναι φοιτητής και ξεκίνησε  από την μακρινή Αργεντινή και κάνει τον γύρο της Ευρώπης.

Θυμάμαι τον Μάρκ τον συγκάτοικο μου στην Αγγλία, την ώρα που πίναμε καφέ ένα πρωινό του Φλεβάρη, στην κουζίνα που μοιραζόμασταν ως φοιτητές και μου είπε πως θα σταματήσει το μεταπτυχιακό του γιατί ήθελε να ταξιδέψει τον κόσμο. Ότι τώρα ήταν η ώρα και δεν ήθελε να χάσει αυτή την ευκαιρία γιατί μεγαλώνει και μετά δεν θα μπορεί. Που θα πας; Πως; Θυμάμαι πως τον ρώτησα με απόγνωση...Δεν ξέρω μου είπε όπως έρθει....όπως έρθει!

Θυμάμαι τα μάτια του πόσο λυπημένα και λαμπερά ήταν. Θυμάμαι την απόγνωση μου. Δεν ήθελα να φύγει...δεν ήθελα μείνω. Δεν ήθελα να φύγει γιατί φοβόμουν  αυτά που εγώ δεν θα τολμούσα ποτέ...δεν ήθελα κανείς να φύγει. Τίποτε να μην αλλάξει. Τίποτα να μην αντιστραφεί. Τίποτα να μην σπάσει.

Θυμάμαι την συμφοιτήτρια μου την Σάρλοτ από την Ιρλανδία που μου μιλούσε για την Αυστραλία που ταξίδεψε για έναν ολόκληρο χρόνο  κι εκεί  στο άγριο δάσος κάπου στο Queensland γνώρισε τον σύντροφο της κάνοντας bangy Jumbing και γελούσε και γέμιζαν τα μάτια της με εκείνο το άγριο φως του δάσους.

Κλαίει μέσα μου εκείνο το πλάσμα που ποτέ δεν τόλμησε να μην είναι το καλό συνετό παιδί! Κλαίει μέσα μου εκείνη που άφησε το σώμα της να το καταβάλει ο φόβος κι έμεινε εγκλωβισμένη να ακροβατεί ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω και να νικάνε πάντα τα πρέπει... Έλεγα για χρόνια κάποτε, μα τώρα πια ξέρω πως κάποτε σημαίνει ποτέ. Κάποια τρένα έφυγαν...χάθηκαν στο χρόνο.

Όλες εκείνες οι άγριες θάλασσες φουσκώνουν μέσα μου και με πνίγουν.Θα ήθελα να είχα τολμήσει περισσότερο.Θα ήθελα να είχα ρισκάρει περισσότερο. Θα ήθελα να είχα φοβηθεί λιγότερο. Θα ήθελα...

Με φαντάζομαι ώρες ώρες, εκεί στην άκρη της γης.  στην Χώρα του Σαντιάγκο που μου περιέγραψε για πρώτη φορά πως είναι εκεί στη μακρινή του πατρίδα, καθισμένοι στα κατάλευκα σκαλιά της Μονμάρτης, ένα Χειμωνιάτικο πρωινό στο Παρίσι.. 

Το μεγάλο όνειρο. Παταγονία, με ένα σακίδιο στην πλάτη να αγναντεύω τους παγετώνες. Να αγγίξω με τα δάχτυλα μου την σπηλιά των χεριών. Να αφήσω τα μάτια μου να ξεκουραστούν στις απέραντες στέπες και τους απότομους γκρεμούς.. Να χάνομαι στους αμμόλοφους και απέναντι μου ο Ατλαντικός. Να χτυπά άνεμος το πρόσωπο μου και να αγναντεύω τις φάλαινες στη Χερσόνησο Βάλντες, να κυνηγούν φώκιες. 

Εκεί στην άκρη του κόσμου στην Γη του Πυρός...Όχι για ένα ταξίδι από αυτά που σε πάνε σαν πρόβατο τα ταξιδιωτικά...μα από αυτά που χρειάζεται το μέσα μου. Εκείνα τα ταξίδια που τολμά μόνο ο τυχοδιώκτης  εαυτός μου, που δεν τόλμησα να γνωρίσω, τότε που αντί να πετάω μετρούσα τα φοβισμένα κι άτολμα βήματα μου στη γη...

Σε μιαν άλλη ζωή...μια μέρα...κάποτε...ποτέ!

Καλημέρα αγαπημένοι...Ξέρω! Ξέρω!

Όχι δεν θα αρνηθώ τίποτα από όλα όσα έχω. Δεν θα τα κάνω μικρά ή ασήμαντα γιατί δεν είναι.

Τα πρωινά σε ετούτο το παράθυρο, με ετούτο υπέροχα γυμνό τοπίο. Οι βραδιές με το αναμμένο τζάκι στις ομάδες όπου βλέπω γυμνό μπροστά μου τον πόνο των ανθρώπων. Την απόγνωση του τέλους στα μάτια τους, όταν έρχεται αυτό το γαμημένο ποτέ...ποτέ, ποτέ, ποτέ ξανά! Τι πόνος! Δεν υπάρχει λέξη που να χωρά αυτόν τον πόνο. Δεν υπάρχει...

Κι ύστερα βγαίνω αργά το βράδυ από το σιωπηλό σπιτάκι και σαν να κουβαλώ μαζί μου όλη αυτή την απόγνωση και πάντα κοιτάζω τον ουρανό κι ονειρεύομαι....μια αστραπή. Μια αστραπή ανάβει  στο μυαλό μου κι είμαι εκεί στους αμμόλοφους με τον Ατλαντικό απέναντι. Εγώ κι αυτός ο ίδιος ουρανός...

Και μετά, ανοίγω τα μάτια μου σε ένα νέο κρύο κι υπέροχο πρωινό κι απολαμβάνω τις στιγμή εκείνη που βγαίνοντας από το σπίτι θα δω τις σταγόνες να στολίζουν σαν μικρά κρύσταλλα τον κόσμο μου και θα νιώσω ευγνωμοσύνη!

Κι ύστερα έρχονται οι μαγικές Κυριακές. Και ξυπνώ δίπλα τους στη μέση του σαλονιού κι είμαι ευτυχισμένη καθώς ο ήλιος μου ζεσταίνει το πρόσωπο και την ψυχή. Είμαι ευτυχισμένη εκεί στα αναστατωμένα σκεπάσματα και στην πρωινή σιγή του σπιτιού μας. Είμαι ευτυχισμένη καθώς απολαμβάνω την σιωπή και τις ανάσες τους με τον πρώτο  δυνατό καφέ της ημέρας στο χέρι. Είμαι ευτυχισμένη στις μυρωδιές της κουζίνας μας και στα λαμπερά τους μάτια...

Τα πιο μακρινά ταξίδια μου αυτά τα μάτια. Τα πιο άγρια πελάγη. Τα πιο ψηλά βουνά, οι πιο απομακρυσμένες στέπες του κόσμου, τα πιο βαθιά χιονισμένα δάση τα μάτια τους...

Και θυμάμαι τα λόγια εκείνου του πανέμορφου ανθρώπου, που είχα την τιμή να γνωρίσω λίγες μέρες πριν. Ογδόντα ενός, με μια σπουδαία κι υπέροχα γεμάτη ζωή και τώρα πια με έντονες και τρομακτικές κρίσεις άγχους... "Έφτασε η ημερομηνία λήξης" μου είπε...και πόνεσα για εκείνον βαθιά! Βαθιά...

Καλημέρα αγαπημένοι...Καρδιά του Χειμώνα κι η ημερομηνία λήξης πάντα μια έκπληξη...Τρομακτική έκπληξη! Οπότε είμαστε εδώ! Εδώ στο μαγικό τώρα. Στον δύσκολο Φλεβάρη. Στην καρδιά ενός ακόμη Χειμώνα. Με φωτεινά  μάτια να μου φωτίζουν το δρόμο σαν χάνω τον προσανατολισμό μου. Με χέρια τρυφερά να με κρατούν νοερά μην πέσω, να με σηκώνουν σαν πέφτω, να με στυλώνουν σαν χάνομαι...Όλα εδώ. Όλα πολύτιμα. Όλα όσα έχω!

Ναι ξέρω!...Ξέρω. Ξέρω, μα εκεί βαθιά...όλα τα κάποτε, όλα τα ποτέ ζητούν δικαίωση...ζητούν χώρο, ζητούν...

Σε μιαν άλλη ζωή αγαπημένοι...και μια μέρα, με αυτό το τραγούδι υπόσχομαι να γράψω την πιο όμορφη ιστορία  αγάπης του κόσμου...Του δικού μου κόσμου...

                                                                                                           Κατερίνα