Μέρες παράξενες....

Οι πρωινοί καφέδες στη σιγαλιά του σπιτιού έχουν μια γλυκύτητα και μια αγάπη. Ιδίως σαν δεν χρειάζεται να βγω από το σπίτι αμέσως μετά...Είναι πολύ προσωπικές αυτές οι στιγμές όπου αφουγκράζομαι τη μέρα...καμιά φορά και τη ζωή! Μια τέτοια στιγμή λοιπόν έμαθα για το φευγιό του και ήταν σαν να έπεσε παγωμένο νερό στο κεφάλι μου! 

Με το Σάμη γνωριστήκαμε πριν ακριβώς πέντε χρόνια. Κύριο Γαβριηλίδη τον φώναζα και με μάλωνε."Μπορείς να μου μιλάς στον ενικό μου" έλεγε μα εγώ δυσκολευόμουν.Τουλάχιστον στην αρχή. Ηταν ο άνθρωπος που αποφάσισε να εκδώσει το Μικρό λευκό κοχύλι μου. Ο πρώτος άνθρωπος που το εμπιστεύτηκε, μαζί κι εμένα. Κι αργότερα και το δεύτερο βιβλίο μου τον Χάρτινο κύκνο .Έχει υπάρξει μαζί μου τρυφερός, υπομονετικός, αυστηρός, ανυπόμονος, απόλυτος...όλα. Στην αρχή τον φοβόμουν λίγο.Νομίζω πως είναι ο σεβασμός της βαρύτητας ενός ανθρώπου. Τον ένιωθα πελώριο στα μάτια μου και ήταν!

Κάθε φορά που μιλούσαμε μου έλεγε πότε θα έρθεις να τα πούμε από κοντά και πάντα εγώ δεν προλάβαινα....Στις παρουσιάσεις ερχόμουν κι έφευγα πάντα σαν σίφουνας...και τώρα να ο Σάμης έφυγε και δεν θα έχω ποτέ πια την ευκαιρία, να πιω μαζί του ένα χαλαρό καφέ. Να μάθω από εκείνον, να αφουγκραστώ...

Τον εμπιστευόμουν πολύ μα δεν του το έδειξα αρκετά, και τώρα οι ευκαιρίες χάθηκαν...Λένε πως σαν πεθαίνει ένας άνθρωπος είναι σαν να καίγεται μια βιβλιοθήκη κι αυτό ακριβώς συνέβη με τον Σάμη...στην κυριολεξία κάηκε μια ολόκληρη βιβλιοθήκη μπροστά στα μάτια μας...Τόση έλλειψη άφησε το φευγιό του.

Άνθρωπος σπουδαίος ο Σάμης...ο κύριος Γαβριηλίδης. Μας έχει χαρίσει φανταστικά ταξίδια μέσα από τα βιβλία των εκδόσεων του κι ανήκει σε εκείνη την γενιά των  ανθρώπων των γραμμάτων που άλλαξαν την πνευματική ιστορία αυτής της της χώρας. Και την τελευταία φορά που μιλήσαμε δεν ήξερα πως ήταν η τελευταία για να πούμε κάτι πιο σημαντικό...μόνο ένα mail του έστειλα στην αρχή του χρόνου κι είμαι χαρούμενη γιατί ήταν τρυφερό...κι ήταν αυτή η τελευταία μας επικοινωνία! Έτσι ξαφνικά χάνονται οι άνθρωποι λοιπόν και το κενό τους μέσα μας δυσαναπλήρωτο...μα νιώθω κάτι ανεξήγητο ώρες ώρες σαν μια ηλίθια ανώριμη σκέψη πως κάπως...την ευκαιρία που δεν εκμεταλευτήκαμε σε αυτή την ζωή ίσως την αναπληρώσουμε κάπως αλλιώς...σε κάποιαν άλλη ζωή...ποιος ξέρει! Τι κρίμα που δεν έδωσα σημασία στο χρόνο...Τι κρίμα που ένιωσα πως είναι απεριόριστος...Τι κρίμα!

Ο Σάμης έφυγε λοιπόν, ο εκδότης μου.Ο αγαπημένος κύριος Γαβριηλίδης και μετά από εκείνον ακολούθησαν κι άλλοι θάνατοι που με επηρέασαν πολύ και με γέμισαν θλίψη...Η Κική Δημουλά, ο Κώστας Βουτσάς κι η λατρεμένη Άλκη Ζέη σήμερα...Κι έρχεται πάντα η ίδια σκέψη...Μια ακόμη βιβλιοθήκη που κάηκε μπροστά στα μάτια μας!

Ταυτόχρονα η ζωή κυλά. Με την απλότητα και την πολυπλοκότητα της. Ο μεγάλος γιος πήγε πενταήμερη εκδρομή κι ήταν τόσο απίστευτη αυτή η αίσθηση...Πως δηλαδή εκείνο το αγοράκι που πριν λίγα χρόνια ήταν το μωρό μου σήμερα είναι ένας νεαρός άντρας που ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του στον κόσμο. Ο χρόνος κι η σχετικότητα του. Η στιγμή που ζυγίζει αιωνιότητα!  Τον κοίταζα να φεύγει άντρας πια και κάτι μέσα μου θαρρείς έκανε κρακ. Όχι από φόβο αλλά από αγάπη.

Από την συνειδητοποίηση για το πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια! Ήμουν ζορισμένη εκείνη τη μέρα κι ο μικρός γυρνώντας από το σχολείο μου έφερε μια τσίχλα γεμιστή με σιρόπι φράουλας...Από εκείνες που σου διαλύουν τα δόντια! Η τσίχλα της παρηγοριάς...τι πλάσμα!

Ο  Άγγελος μας, έφυγε  ντυμένος στην πένα κι επέστρεψε σαν να γύριζε από μάχη, κουρασμένος, κατσιασμένος και ντυμένος με φόρμες πράγμα αδιανόητο για εκείνον. Μας έφερε δώρα κι ιστορίες. 

Φούρνισα. Έψησα τα αγαπημένα του γλυκά, την τυρόπιτα που αγαπάει. Γέμισα το σπίτι μυρωδιές κι αρώματα για να τον προυπαντήσουν. 

Μαζευτήκαμε όλοι την Κυριακή στο σπίτι για να τον καλοσωρίσουμε. Παππούδες, γιαγιάδες, παρέα με γλυκά και λιχουδιές για τα αγόρια και μοιραστήκαμε μια Κυριακή γύρω από το τραπέζι με την αγαπημένη απλότητα την οικογενειακής ζωής. Παππούδες και γιαγιάδες με γεμάτες αγκαλιές, παιδιά με λαμπερά μάτια και σπίτι γεμάτο.

Απλά συστατικά ευτυχίας!

Οι μέρες αλλάζουν και τα πρωινά είναι λίγο πιο ζεστά πια. Τα δέντρα μπουμπουκιασμένα κι ο δρόμος που τρέχω πιο όμορφος. Νιώθω πως η ζωή γίνεται τόσο πολύπλοκη ενώ είναι τόσο απλή. 

Ο φόβος μας πλάκωσε ξαφνικά για τον ιό που ήρθε από την Κίνα κι από την μια τρελαίνομαι και ξαφνιάζομαι με την υπερβολή των αντιδράσεων των ανθρώπων κι από την άλλη γελάω με το απίστευτο χιούμορ που ξεπηδά πάντα και διανθίζει την ζωή μας με μπόλικο γέλιο με αφορμή κάτι που μας τρομάζει. Σαν οι Έλληνες να ψάχνουμε ευκαιρίες από την μια να  κλιμακώσουμε μόνοι μας το φόβο κι από την άλλη να γελάσουμε με την καρδιά μας. Το θαυμάζω αυτό το συστατικό του χαρακτήρα μας. Είμαστε  λαός δραματικός σε όλα του τελικά....
Κι όλοι πια μιλούν για στατιστικά κι αριθμούς πόσους σκότωσε ο ιός είναι πολλοί, είναι λίγοι, τι λένε τα στατιστικά κι ο μικρός μου γιος μου είπε ..."Γιατί μιλάτε συνέχεια για στατιστικά μαμά; Ηταν άνθρωποι κι είχαν οικογένειες...Ηταν σαν εμάς μαμά." Σαν εμάς!

Ξεχνάμε πως οι αριθμοί είναι άνθρωποι σαν εμάς...και έρχεται το μικρό να μου το θυμίσει και να με επαναφέρει και θυμώνω που ο φόβος προσπαθεί να τρυπώσει μέσα μου και με κάνει κάτι που δεν θέλω να είμαι! 

Και μετά τη φρίκη του ιού ήρθε ο αλληλοσπαραγμός στα νησιά μας, όπου γίναμε μάρτυρες αδιανόητων εικόνων έντασης θυμού και φρίκης. Εικόνες που μας πλήγωσαν και μας πόνεσαν καθώς άνθρωποι κάθε ηλικίας ξυλοκοπήθηκαν κι εκδιώχθηκαν σαν να ήταν ο εχθρός...Ο εχθρός ποιανού; Της ίδιας τους της πατρίδας που στράφηκε εναντίων τους και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι τελικά αυτό...Μέσα σε λίγα λεπτά όλα να αλλάξουν κι οι άνθρωποι δίπλα σου να γίνουν οι άνθρωποι απέναντι σου!Πόσο εύκολοι είμαστε τελικά στο παιχνίδι της χειραγώγησης. Λίγες δόσεις φόβου κι ημιμάθειας και οι άνθρωποι μετατρέπονται σε μαριονέτες... Ο φόβος είναι εξουσία τελικά. Κι η εξουσία ξέρει πως να χρησιμοποιεί το φόβο...και μέσα σε λίγα λεπτά να μετομορφωθούμε όλοι σε μικροί Τζόκερ που διψούν για τρυφερότητα και δεν έχουν άλλο τρόπο να το δείξουν παρά μόνο με την βία! Με την δύναμη που σου χαρίζει ο φόβος μόλις σταματήσεις να στέκεσαι απέναντι του και σταθείς δίπλα του!

Μα ξεχνάμε πως ανάμεσα σε όλα αυτά βρισκόμαστε εμείς. Οι άνθρωποι. Εμείς που ξέρουμε να απλώνουμε το χέρι για να βοηθήσουμε κάποιον που πνίγεται. Εμείς που ξέρουμε πως να ανοίξουμε την αγκαλιά μας για να χωρέσει κάποιον που υποφέρει...εμείς οι άνθρωποι που μπορούμε να κάνουμε μια απίθανη ανατροπή και να αλλάξουμε την ροή της ιστορίας, έτσι με μια κίνηση ματ! Εμείς οι άνθρωποι...κι εγώ είχα κι έχω πάντα τεράστια εμπιστοσύνη στους ανθρώπους κι αυτό μου δίνει ελπίδα και γεμίζει την ζωή μου φως!

Εκεί που κλαίμε γελάμε κι εκεί που πονάμε τραγουδάμε κι εκεί που βογκάμε χορεύουμε.

Και σαν έρχονται τέτοιες μέρες δύσκολες κι αλλόκοτες πάντα η μόνη σκέψη που θεραπεύει το μυαλό μου είναι η απόλυτη πεποίθηση πως όλα απαλύνονται δίπλα στη φύση. Πως αν πάρεις αυτός τον θυμωμένο Τζόκερ της αχόρταγης πόλης και τον βάλεις μέσα σε ένα ήρεμο γαλήνιο δάσος...θα συνδεθεί με την ενέργεια της ίδιας της γης μέσα σε λίγα λεπτά. Έχουμε κάνει την ζωή μας τόσο απίστευτα πολύπλοκη τόσο ανθρωποφάγα...που ξεχνάμε. Ξεχνάμε πόσο απλά είναι όλα... 

Και το πρωί που ξυπνώ και βγαίνω εκεί έξω κοιτάζω τον ουρανό και τα χρώματα και τον αέρα που μια φέρνει σύννεφα και σταλαγματιές βροχής και μια φέρνει τον ήλιο και γεμίζει η ψυχή μου χαρά κι αγάπη γιατί νιώθω την ύπαρξη της ίδιας της γης μέσα μου. Νιώθω την σταθερότητα της σαν την ασφάλεια ενός γονιού. Ότι και να γίνει εκείνη ξέρει πως να επουλώνει πληγές, πως να γυρίζει, πως να εξελίσσεται, πως να μας κατευθύνει με ασφάλεια...

Εκείνη ξέρει να βρίσκει πάντα το δρόμο μέσα της και παρ όλη την τρέλα μας ξέρει να μας καθοδηγεί και να μας γεμίζει με την μαγική ύπαρξη της... 

Νιώθω πολλές φορές πως βιώνουμε πράγματα με μια υπερβολή που την χρειαζόμαστε...και ταυτόχρονα κοιτάζω τους μικρούς βολβούς στην αυλή μου και σκέφτομαι πως εκείνοι δεν χρειάζονται καμιά υπερβολή, καμία ένταση καμία δραματικότητα για να υπάρξουν...Όλα μέσα τους κουβαλούν την απλότητα της ύπαρξης τους. Ανθίζουν. Μαραίνονται και ξανανθίζουν χωρίς να περιμένουν κάποιον να τα θαυμάσει, να τα αποδεχτεί, να τα στολίσει....να τους δώσει κάτι που δεν μπορούν τα ίδια να πάρουν. Αέρα, ήλιο, βροχή...κι η ζωή είναι αρκετή!

...κι η ζωή είναι αρκετή αγαπημένοι....
Η γη μας  ξαφνικά έχει γίνει μια σταλιά κι ένας  ιός από την άλλη  άκρη του κόσμου είναι δίπλα μας κι είναι αυτό σημαντικό να το κατανοήσουμε γιατί όλα είναι για όλους κι αυτός ο κόσμος όσο μακριά κι αν βρίσκεται, είναι μικρός και τελικά είναι  ο κόσμος όλων μας.
Κλείνω για ακόμη μια φορά με τα λόγια του Λουντέμη που μου χαρίζουν τόση ηρεμία κι ασφάλεια... Γιατί η φύση τελικά, σε αντίθεση με εμάς που εύκολα ξεχνάμε, δεν ξεχνά και ξέρει πάντα τον τρόπο...

Καλό τριήμερο, καλά πετάγματα, καλή Σαρακοστή. Πάντα με υγεία, με περισσότερο φως και λιγότερο σκοτάδι και θυμό στις πολύπαθες ψυχές μας...και να περάσουμε όλοι ήρεμα τούτες τις παράξενες μέρες τις βομβαρδισμένες από φόβο... Στα δύσκολα ας θυμηθούμε πως...

"Οι κερασιές θ ανθίσουν και φέτος… και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς, άνθη και φύλλα, και μοσκοβολιά. Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα."

Όπως πάντα λοιπόν...Καλημέρα αγαπημένοι....

                                                                                                        Κατερίνα