Μέρες Καραμπινάτες

Όλα όσα ήξερες να τα ξεχάσεις...Όλα όσα νόμιζες πως είχες κατακτήσει κι αυτά βάλτα στην άκρη για μετά. Τώρα το εδώ. Πιο εδώ από ποτέ. Μέρα με την μέρα. Στιγμή με τη στιγμή!

Το πρώτο συναίσθημα ήταν μούδιασμα...όπως όταν παίρνεις μια μεγάλη απόφαση που θέλεις να την στηρίξεις μα δεν ξέρεις πως...όπως τότε που έκανα την εγγραφή στον πρώτο μου μαραθώνιο κι ύστερα αντί να χαρώ πανικοβλήθηκα. 

Έτσι κι εδώ έρχεται το νέο και μουδιάζεις...καραντίνα. Το περίμενες. Φαινόταν ξεκάθαρα, ήδη έκανες προπονήσεις στο μυαλό σου καθώς τα μέτρα ερχόταν  βήμα βήμα μα και πάλι ....ουπς τι έγινε ρε φίλε. Μετά σε πιάνει το πείσμα.Το γινάτι. Λες ναι ρε θα γίνει χαμός θα τα καταφέρουμε ρε πατρίδα. Φίλοι αδέρφια.Αμάσητοι θα βγούμε από όλο αυτό.Θα παλέψουμε, θα πονέσουμε, θα τα δώσουμε όλα και θα τα καταφέρουμε. Αυτό τον ηρωικό εαυτό μου δεν τον εμπιστεύομαι ποτέ...μεγάλος απατεώνας...

Αυτά από μέσα και μετά ήρθε η επόμενη μέρα...ρομπότ. Στρατιώτης. Θα σηκωθούμε. Θα βγάλουμε πρόγραμμα. Αμάσητοι σου λέω.Γυμναστική στο σπίτι. Καλό φαΐ. Φρούτα κι άλλα φρούτα φέρε φρούτα.  Να κρατηθούμε γεροί.Να μην μας βρει ο ιός αδύναμους. Δεν μασάμε ρε αλήτη! Όχι οθόνες. Βιβλία.Φερε βιβλία αδιάβαστα να τους δώσουμε αξία! Να μάθουμε. Διψάμε για γνώση σου λέω! Δες τη βροχή.Το σύννεφο. Το κλαδάκι.Τη σταλαγματιά. Δώσε αξία στη στιγμή. Μην βλέπεις ειδήσεις. Τρομακτικό πράγματα τα μμε. Βγες από το comfort zone. Ξανά. Μην φοβηθείς. Ξανά.  Μην μασήσεις, μην κάνεις πίσω. Έχουμε πόλεμο κι άλλοι είναι στην πρώτη γραμμή. Εσύ στη χουχουλιαστή σου ασφάλεια στα μετόπισθεν δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς, να αγχώνεσαι, να στεναχωριέσαι. Άλλοι τραβάνε μπροστά. Γέννα όνειρα, όχι φόβους. Σκέψου το πως θα τρέξεις τον επόμενο αγώνα. Το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα. Η πρώτη αγκαλιά. Ένα μεγάλο πάρτι με όοοολους τους αγαπημένους, ω ρε τι έχει να γίνει και μετά....ηλιοβασιλέματα. Εξοχές. Βόλτες. Καφέδες. Εστιατόρια σινεμά. Αγορά...Ψώνια....ψώνια;;;;
Όχι δεν θα σκέφτεσαι ότι δεν θα έχεις λεφτά. Ότι δεν θα έχει  κανείς πια  λεφτά. Ότι θα καταστραφεί η οικονομία κι ότι με κόπο χτίστηκε, ότι θα γίνουμε χειρότερα από ότι το 2008, όχι μην σκέφτεσαι το 2015, όχι τα γαμημένα capital controls.! Όχι ότι θα είναι ακόμη χειρότερα...χειρότερα; Πόσο χειρότερα! Όχι μην σκέφτεσαι τα έξοδα που τρέχουν. Όχι τις πανελλήνιες...όχι είσαι μικρή άλλοι παλεύουν για την ζωή τους  ντροπή σου!

Έχουμε πόλεμο κι εσύ κλαψουρίζεις....φοβάσαι για τους δικούς σου...όλοι φοβούνται. Δεν είσαι η μόνη ξέρεις...άσε μας! Μην λυγίσεις, μην κοιτάς πίσω, μόνο μπροστά!  Βιντεοκλήσεις με τους γονείς. Με φίλους. Γέλια κι αστεία μέσα από τις οθόνες. Με τις ρόμπες, με τα μαλλιά ξεχτένιστα, με τους καφέδες στα χέρια...αυτός ο πόλεμος μας έφερε κοντά...ωραία να πολεμάς από το σπίτι...τι θυσία είναι αυτή ωρέ! Να μην μπορείς να πας στο μπακάλη, να βολτάρεις στον πεζόδρομο, να πιεις πέντε καφέδες λέγοντας το τίποτα....τι στερήσεις μεγάλες φέρνει αυτός ο πόλεμος....τι θυσία!

Οι μέρες περνούν και γίνονται καραμπινάτες...Θα χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Θα με αυτοπυροβολήσω με τις αποκριάτικες καραμπίνες των παιδιών.

Βγαίνουν οι ειδικοί κάτσε να ακούσουμε, αυτοί ξέρουν. Ψυχολόγοι, διαιτολόγοι, ψυχίατροι, θεραπευτές, γκουρού, κάτι παραπάνω θα ξέρουν! Βάλτε πρόγραμμα, τρώτε σωστά, μην κάνετε άσχημες σκέψεις...ποιοι είναι αυτοί οι ειδικοί και πως τα ξέρουν όλα...και το χειρότερο ουπς είμαι κι εγώ ειδικός! Αλήθεια τώρα; κι αν ναι, εγώ γιατί δεν ξέρω τίποτα;
Όλα τα εκπαιδευτικά που έχω κάνει για διαχείριση κρίσης πήγαν στο βρόντο. Άδικα τα χρήματα που ξόδεψες πατέρα! Πιο εύκολα διαχειρίζεσαι μια κρίση εργασιακά παρά προσωπικά...Ούτε να το χάσω με την ησυχία μου δεν μπορώ, "καλά αν αγχωθείς εσύ εμείς τι να πούμε"...τουμπεκί!
Τα ξαδέρφια και τα ανίψια στέλνουν ασταμάτητα μηνύματα στην κοινή μας ομάδα. Κλαίμε από τα γέλια. Κάνουμε βιντεάκια ηλίθια και τα μοιραζόμαστε. Κάνουμε συναυλίες  από Αγγλία τα μικρά παίζουν πιάνο από Θεσσαλονίκη κλαρινέτο. Άλλοι τραγουδάνε. Όλα όσα δεν προλαβαίναμε να πούμε όταν συναντιόμασταν τα λέμε μέσα από την οθόνη! Η πρώτη μου καλημέρα και η τελευταία καληνύχτα αυτοί. Μιλάμε σε ιντερνετικές συνδέσεις με τη μαμά και την αδερφή μου, κι οι τρεις μαζί. Τα παιδιά χοροπηδούν τριγύρω. Το απολαμβάνουμε αυτό. Πάντα δεν έφτανε ο χρόνος και τώρα  να έχουμε χρόνο και θέλω να τους ακούω συνέχεια. Με τη μαμά μοιραζόμαστε συνταγές, με το μπαμπά βρίζουμε τις μη αλληλέγγυες Ευρωπαϊκές χώρες! Την Παγκοσμιοποίηση.Τα λόμπι! Το καλύτερο μας!  Περιμένω τα στατιστικά κάθε μέρα και προσεύχομαι να μην χαθεί κανείς σήμερα κι οι μέρες ίδιες...ίδιες...ίδιες....κι άνθρωποι πεθαίνουν. Άνθρωποι μολύνονται. Μαμά να προσέχεις. Μην βγαίνεις έξω. Μπαμπά μείνε σπίτι! Θέλω να σας ξαναδώ! Να σας ξαναδώ.Να σας ξαναδώ! Θέλω να σας αγγίξω. Φτάνουν οι κάτι χιλιάδες φορές που έχω πει σ' αγαπώ ή χρειάζονται κι άλλες για να γίνω  κατανοητή; Βλέπω όνειρα μπερδεμένα. Συγκινούμαι και δακρύζω μόνη μου...σκουπίζω τα μάτια στα γρήγορα, μην με δουν κι αγχωθούν.

Κι ύστερα ανοίγω την οθόνη, δικαιολογώντας την απόφαση μου...Ένταξή δεν φταίει το μηχάνημα αλλά εγώ που σπαταλάω το χρόνο μου. Θα το χρησιμοποιήσω με σύνεση. Ας δω λοιπόν, κάτι που να αξίζει τον κόπο...

Είδα τον μικρό γορίλα που έχασε τη μαμά του και τον μεγάλωσαν με μπιμπερό σε ένα καταφύγιο με ορφανά γοριλάκια...συνταγή για τσουρέκι, συνταγή για φαλάφελ, συνταγή για ψωμί, α! η νταντά άμεσης δράσης προσπαθεί να συνετίσει ένα παιδάκι που όλους τους φτύνει και τους κοπανάει...θυμωμένο μικρό παιδάκι πόσο σε νιώθω...ο Σίζαρ Μίλαν ο γνωστός γητευτής σκύλων,  τα έβαλε με ένα ροτβάιλερ που τρώει τα σίδερα, τις γάτες, τα αφεντικά του κι όλα τα παιδάκια της γειτονιάς...το νιώθω κι αυτό το ροτβάιλερ, θέλω να τους δαγκώσω όλους...ω! Σπίτια! είδα το σπίτι του Τζον Στάμος, της Τζένιφερ Άνιστον, της Ντακότα Τζόνσον της Σέριλ Κρόου, του Ρίκι Μάρτιν, έπηξα στην πισίνα και στα τζακούζια....στο σπίτι του Λένι Κραβιτς κοπάνησα τον υπολογιστή....ε, στα διάλα!!!Δεν θα τον ξανανοίξω ποτέ!!!!....
...δέκα λεπτά μετά ξέχασα την απόφαση μου κι ήθελα επιτέλους να δω αυτή τη σειρά, δέκα λεπτά μετά, μπαα...θα δοκιμάσω την άλλη, μπαααα, μήπως εκείνη....άφησα καμιά δεκαριά σειρές στη μέση και το μυαλό δεν σωπαίνει με τίποτα....

Ας δω ντοκιμαντέρ...μια οικογένεια που ζούσε κλειδωμένη σε ένα διαμέρισμα για 10 χρόνια. Αυτοί σίγουρα κάτι παραπάνω ξέρουν από απομόνωση για να δω κάτι θα μάθω...κατάθλιψη. Ζει άνθρωπος σε τόσο στερητικό περιβάλλον!!! Μάδερ φάκερ σκέφτομαι σε άπταιστα ελληνικά όλα τα αντέχει τελικά ο άνθρωπος! Άνθρωποι που ζουν σε κουτιά στην Κίνα. Μα πως άντεξαν τρεις μήνες έτσι σε καραντίνα...ή καλύτερα πως αντέχουν μια ολόκληρη ζωή σε ένα κουτί! Άρα μπορούμε όλοι.
Μπορείς κι εσύ! Ναι μπορείς....η ματιά έξω από το παράθυρο...βροχή, βροχή, βροχή...αγαπώ τη βροχή! Όμως και βροχή και πανδημία...μου πέσαν πολύ. 168 ώρες , 27 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα βροχής...το μάτι γυρίζει ξανά στην οθόνη, νάτοι αυτοί που επιβίωσαν 69 ημέρες στα έγκατα της γης όταν το ορυχείο που δούλευαν κατέρρευσε...πλάκα κάνεις σκέφτομαι δεν έχεις δικαίωμα να μην αντέχεις, να βαριέσαι, να ασφυκτιείς, να παραπονιέσαι. Θυμάμαι όλους μου τους  θεραπευόμενους στην Επανένταξη αποφυλακισμένων του Κεθεα. Θυμάμαι ιστορίες απομόνωσης, σε κρύα σκοτεινά κελιά. Να μιλούν στους τοίχους. Να βλέπουν φαντάσματα. Θυμάμαι τον Λευτέρη  σαράντα χρόνια ακατέβατα και τα πέντε πρώτα παιδάκι ακόμα στο Γεντί Κουλέ στο Επταπύργιο. Χωρίς κάλυμμα να μπαίνει το χιόνι από το παράθυρο και να ξυπνάνε  μούσκεμα, παγωμένοι κι έτσι να κυλούν οι ώρες, οι μέρες, η ζωή. Θέλω να κλάψω σαν τον σκέφτομαι τόσο πολύ πονάω! Πάντα θέλω να κλαίω σαν σκέφτομαι εκείνα τα πλάσματα..."μην μιλάς" ψιθυρίζω στο μυαλό μου, βούλωσε το δεν έχεις δικαίωμα να  νιώθεις αγανάκτηση. Σκάσε!
Μιλάω με τον φίλο μου τον Πάνο,  στην Κίνα. "Πως αντέξατε τόσο καιρό σε καραντίνα, του λέω τι έκανες;" ..."υπομονή" μου απαντά,  "...και κάτι ακόμη μην τρως και να γυμνάζεσαι". Και πως να γυμνάζομαι που δεν μπορώ να βγω έξω να τρέξω του απαντώ. Μου στέλνει ένα βιντεάκι με έναν τύπο στην Γαλλία που έτρεξε μαραθώνιο στο μπαλκόνι του κι από κάτω τη φράση "no excuces".... άι στο διάλο ρε φίλε!!!! Σε λίγες μόνο μέρες ξεχάστηκαν τα φρούτα. Πατατάκια, φουντούνια, σπιτική πίτσα για επιδόρπιο και ίον αμυγδάλου για παρηγοριά! Έτσι από αντίδραση! Δεν με αναγνωρίζω. Αντίσταση ρε. Θα τρώω!!! Ναι μεγάλος απατεώνας ο επαναστάτης εαυτός!

Ο μεγάλος γιος από μέσα κοπανιέται. Κάνει διαδικτυακά μαθήματα. Με το σχολείο, με το φροντιστήριο...είναι σε απόγνωση.Πανελλήνιες γαρ.  Δεν ξέρει πότε θα γράψει, τι θα γράψει, ημερομηνία, ύλη...όλα στον αέρα! Αυτός είναι ο αληθινός ήρωας.Μιλάμε για απίθανη διαχείριση. Το χάνει, το βρίσκει, σφυρίζει, τραγουδάει, σιδερώνει τις γραβάτες και τα γιλέκα του, βάφει συνέχεια και γυαλίζει τα παπούτσια του και παίζει ασταμάτητα στο κλαρινέτο τον νονό. Μάλλον ξυπνάει μέσα του ο Don Corleone! Να ανησυχώ;
Διαβάζει, κάνει ασκήσεις, σκίζει χαρτιά, κοπανάει τα βιβλία, γελάει, σε δυο λεπτά κλαίει είναι λίγο σαν τον τρελό του χωριού...ο μικρός αντίθετα είναι ο χαρούμενος τρελός του χωριού. Μιλάει με τους φίλους και τα ξαδέρφια του στο ίντερνετ κι όλη μέρα φτιάχνει αεροπλανάκια και βάζει μέσα το χνουδωτά ζωάκια και τα πετάει στο σαλόνι...όοοοολη μέρα....πτήσεις πάνω από το κεφάλι μας...φωνάζοντας λευτεριααααα.

Χθες μαλώσαμε για το μπισκότο...ποιος έφαγε το τελευταίο; Ποιος άφησε ανοιχτή την πόρτα; Ποιος δεν έσβησε το φως; Ποιος δεν έκλεισε την ψηστιέρα; Ποιος σφυρίζειιιιιι; Ποιος γελάει τόσο δυνατά; Ποιος έχει τέρμα την τηλεόραση επιτέλους δεν είστε μόνοιιιιιιι, γιατί με ακολουθείς, γιατί πας όπου πάω;  Θα κάνω διαλογισμό. Θέλω απόλυτη ησυχία για είκοσι λεπτά παρακαλώ. Ακούγονται πνιχτά γέλια, κοπανήματα, ουρλιαχτά, ποδοβολητά. κι η φωνή μου διαπερνά τους τοίχους:

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!Ένα λεπτό ησυχίας μπορώ να έχω σε αυτό το σπίτιιιιιι;

Έχω ταχυκαρδία από τα νεύρα...διαλογισμός μάνας εφήβων!

Στιγμές οικογενειακής ευτυχίας! Όλα όσα μου έδιναν χαρά πάνε περίπατο. Δεν κάνω γλυκά, δεν θέλω να μαγειρεύω. Δεν με ενδιαφέρει να γράφω, να δημιουργήσω, να εμπνεύσω, να εμπνευστώ...Θέλω να καταρρεύσω με την ησυχία μου επιτέλους Μπορώ; Ενοχλώ;
Καλά πως θα κερδίσουμε τον πόλεμο με τέτοια ψυχολογία...Ε! ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ κι εσύ!

Καναπές, βούλιαγμα...βαρύς ο πόλεμος....α ρε παππού τότε στο Αλβανικό μέτωπο μέσα στην παγωνιά, την πείνα και την ψείρα, ούτε που μπορούσες να φανταστείς την θυσία που θα κάνω εγώ σαν έρθει η ώρα μου...ούτε που μπορούσες να το φανταστείς! Γυρίζω πλευρό...πονάει το σώμα από την ακινησία...κι έξω βρέχει. Κάποτε έτρεχα στην βροχή...χιλιόμετρα...πέντε, δέκα, είκοσι.....τριάντα,  τώρα ανεβαίνω τις σκάλες και λαχανιάζω...πως θα νικήσουμε τον πόλεμο αν λαχανιάζεις στη σκάλα; Σκάσε!

...συναντήσεις μέσω ίντερνετ. Ομάδες μέσω ίντερνετ. Έχει κι αυτό το γούστο του...Νιώθω κανονικός άνθρωπος μόνο εκεί. Μπαίνω στο ρόλο. Ισιώνω. Μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο.Όπως πάντα οι θεραπευόμενοι μου υπήρξαν οι πιο ουσιαστικοί μου δάσκαλοι στην εργασιακή μου ζωή και όχι μόνο. Τα ίδια και τώρα. Είμαστε πολύτιμοι ο ένας για τον άλλο και μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο. Υπέροχα γενναίοι και απίστευτα βοηθητικοί! Κι εκεί σαν ακούω το δικό τους φόβο μπορώ να βάλω τον δικό μου φόβο σε πλαίσιο και να τον αποδεχτώ...Φοβάμαι κι είναι αυτό όχι μόνο φυσιολογικό μα και υπέροχο. Γιατί ο φόβος με κάνει πλάσμα ευάλωτο μα κι αληθινό. Φοβάμαι σημαίνει αποδέχομαι. Φοβάμαι σημαίνει είμαι γενναίος! Κι όλα αυτά τα μηνύματα των ημερών για την αντίσταση στο φόβο, όλα αυτά τα"μην μασάτε, μην φοβάστε, βαδίζουμε στο φως, φοβούνται ω ρε τα παλικάρια;"  δεν τα ακούω.
Συναίσθημα κι ο φόβος. Δικό μου. Ολόδικο μου. Γιατί να το φοβηθώ. Γιατί να το απαρνηθώ; Γιατί να το απορρίψω;
Αυτός που δεν φοβάται τα αεροπλάνα και ανεβαίνει σε αυτά, είναι απλός ταξιδιώτης. Αυτός που φοβάται τα αεροπλάνα και ανεβαίνει σε αυτά είναι ένας γενναίος ταξιδιώτης. Το ότι φοβάμαι δεν σημαίνει πως δεν πετάω...είμαι εδώ με τους δαίμονες μου και πετάω μαζί σας! Γενναίοι μου!
Να πω την αλήθεια. Αν δεν υπήρχε ο φόβος του θανάτου και η σκιά της οικονομικής καταστροφής μια χαρά θα την περνούσα σπίτι. Αγαπώ να μου κάνω παρέα. Βρίσκω τρόπους να είμαι δημιουργική...το έμαθα καλά σαν ο φόβος, ο ίδιος φόβος που με έκανε γενναία, πριν με κάνει γενναία με είχε κάνει δειλή και είχα κλειστεί σπίτι σε μόνιμη καραντίνα...για τόσο καιρό που τρομάζω κι εγώ σαν μετράω...μήνες...χρόνια...Το καλό του να έχεις διαταραχή πανικού είναι πως υποχρεώνεσαι να ζεις με τη μοναξιά και τις σκιές σου για πολύ καιρό...Έχω μοιραστεί και πρόσφατα μα και στο παρελθόν αυτή μου την περιπέτεια!

Και για να σοβαρευτούμε επιτέλους γιατί σας κούρασα...Ζορίζομαι όπως όλοι πονάω όπως όλοι, φοβάμαι όπως όλοι, μπερδεύομαι όπως όλοι και ζω κάτι αδιανόητα πρωτόγνωρο όπως όλοι...όπως όλοι μας. Αυτό που εμένα με βοηθάει είναι ένα! Μαραθώνιος! Έχω διαχειριστεί πολλές προσωπικές κρίσεις όπως όλοι. Επαγγελματικές. Προσωπικές. Συναισθηματικές. Σωματικές. Κάποιες φορές ήμουν αποτελεσματική κάποιες λιγότερο αποτελεσματική, μα καταλήγω πως οι εκπαιδεύσεις που έχω κάνει στην διαχείριση κρίσεων, παρόλο που αμφέβαλα για εμένα,  μάλλον τελικά έπιασαν τόπο πατέρα.Να κοιμάσαι ήσυχος! και  για να το ελαφρύνω θα μοιραστώ μαζί σας την απλή συνειδητοποίηση πως όλο αυτό μου θυμίζει μαραθώνιο και μάλιστα κακό. Π.χ. τον αξέχαστο Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας. όπου αυτό που ζούσα ήταν πρωτόγνωρο, δύσκολο και απίθανα κι αδιανόητα επίπονο σωματικά και συναισθηματικά. Γκρίνιαξα, έκλαψα, θύμωσα, έγινα έξαλλη, απογοητεύτηκα, τρόμαξα, φοβήθηκα φριχτά, κατέρρευσα, σκεφτόμουν κάθε λεπτό να εγκαταλείψω αλλά...δεν σταμάτησα ποτέ να τρέχω. Ποτέ! Και τερμάτισα με τα χέρια ψηλά, κατάκοπη, ευτυχισμένη και διαλυμένη μαζί. Τι ήταν αυτό που με κράτησε και δεν εγκατέλειψα; Τρία πράγματα και τα τρία δεν είναι πράγματα! Είναι όλοι εκείνοι οι λατρεμένοι που με περίμεναν στο τέρμα...ο φίλος με τον οποίο τρέχαμε μαζί και δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι γύρω μου, πίσω μου, δίπλα μου, μέσα μου, που η εικόνα τους λειτουργούσε σαν κίνητρο.

Αυτή είναι η μια και μοναδική γαμημένη απάντηση! Δεν με κράτησε το ότι δεν φοβήθηκα, το ότι δεν τρόμαξα, το ότι ήμουν καλά γυμνασμένη, το ότι ήμουν σίγουρη για εμένα, το ότι δεν πονούσα....το ότι δεν δείλιασα από την αρχή μέχρι το τέλος. Με κράτησαν οι άνθρωποι.Οι άνθρωποι.Τα πολύτιμα χαμόγελα, τα χέρια τους. Η αγκαλιά που με σήκωσε σαν έπεσα.Το χέρι με το μουσκεμένο σφουγγάρι που με  δρόσισε σαν καιγόμουν, το ανακουφιστικό χάδι στο διαλυμένο μου πόδι, το καθαρισμένο φρούτο που μου έδιναν στο χέρι, οι λέξεις, οι μαγικές τους λέξεις,  πάμε, μπορείς, σε περιμένω, είμαι εδώ, μαζί, σήκω. Σήκω!ΣΗΚΩ!!!
Μια εγώ, μια εσύ! Μαζί. Σήκω και μην ακούς τίποτα. Όλα είναι εδώ κι ο φόβος κι ο τρόμος κι η αγωνία...όλα αποδεκτά, όλα αγαπημένα. Δεν σε κάνουν αδύναμο, το αντίθετο! Όλα αυτά είναι που σε κάνουν ήρωα. Τον ήρωα του εαυτού σου!
Είμαστε μαζί. Πάντα αυτό που μας κρατάει όρθιους είναι η αγάπη. Αυτή που παίρνουμε, αυτή που δίνουμε, αυτή στην οποία πιστεύουμε και κάνει τη γη να γυρίζει.
Ο κολλητός μου από την Κίνα μου είπε  "μην νιώθεις καθηλωμένη, πες πως είσαι σε χειμέρια νάρκη. Αυτό χρειάζεσαι τώρα και θα επανέλθεις μετά. Στην ώρα σου."

Είμαι εκτός παιχνιδιού!
Ο  καναπές μου είναι ο πάγκος μου για λίγο. Κι ο δικός σου! Παίζουν άλλοι παίκτες τώρα πιο χρήσιμοι...μα όταν έρθει η ώρα θα μπούμε στον αγώνα με λύσσα! Και θα παλέψουμε ξανά. Γιατί αυτός ο αγώνας είναι και δικός μας. Είναι ο αγώνας όλων μας και θα αγωνιστούμε όλοι με την σειρά μας! Όχι για την νίκη. Ούτε για την επιβίωση. Αλλά για τη Ζωή. Για αυτό το αυθάδικο τρελοκόριτσο με το στενό τζιν που αξίζει να ερωτευτείς και να ζήσεις.
Κι όλα αυτά τα δικαιώματα, οι ελευθερίες, οι ανάγκες που βάζουμε στην άκρη, δεν είναι θυσία, δεν είναι διαταγή, δεν είναι καταπάτηση, είναι η δική μας παραχώρηση για να κρατήσουμε ελεύθερο και καθαρό τον αγωνιστικό χώρο. Δεν είμαστε σε δυσμένεια εκεί στον πάγκο, αλλά σε αναμονή.
Ξεκουραζόμαστε λοιπόν, μα δεν χαλαρώνουμε...έρχεται η σειρά μας. Και θα μας χρειαστούμε όλους! Ως τότε ας αφήσουμε τον αγωνιστικό χώρο καθαρό,  να παίξουν αυτοί που χρειάζονται κι ας γίνουμε για εκείνους η καλύτερη κερκίδα του κόσμου!
Γιατί κι αυτό ακόμη  θα περάσει, μα μέχρι να περάσει να θυμόμαστε πως δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά αγώνας αντοχής. Μαραθώνιος αγαπημένοι. Δύσκολος, προκλητικός, σκληρός, κι εθιστικός σαν καραμπινάτος έρωτας!

Καραμπινάτος σαν τις μέρες που ζούμε!!!!

Κλείνω με ένα βιντεάκι μου έφτιαξε ένα πλάσμα αγαπημένο και απίθανα ταλαντούχο που αγαπώ βαθιά. Το έντυσε με εικόνες από τους Κύκλους Ζωής και με την υπέροχη φωνή της που απαγγείλει τις μέρες εγκλεισμού όπως τις κατέγραψε η Kitty O’Meara, συνταξιούχος δασκάλα.

Αναστασία, Μωβένιο μου κορίτσι σε ευχαριστώ!!!και οι άνθρωποι θεραπεύτηκαν....

                                                                                                                                       Κατερίνα

Κι αυτό θα περάσει...

Μια μόνο εβδομάδα πριν  ζήτησα μέσα από το fcb να μου στείλετε ευχές για το δέντρο ευχών στους Κύκλους Ζωής κι έγινε. Ήρθαν πολλές όμορφες ευχές και τις κρέμασα στα κλαδιά του..

Ηταν μια ηλιόλουστη υπέροχη ημέρα. Κι εκεί κοιτάζοντας το μικρό ντελικάτο δεντράκι στους ερήμους πια Κύκλους, συγκινήθηκα και σκέφτηκα όλους αυτούς τους ανθρώπους που γεμίζουν τον χώρο με τις φωνές και την χαρά τους. Αποφάσισα λοιπόν, μιας και μου το ζητήσατε να κάνω ακόμη ένα μικρό βίντεο για να μοιραστώ τις σκέψεις μου για μια άσκηση που κάναμε λίγο καιρό πριν...Συγχωρήστε μου τα λάθη στον τρόπο λήψης ή ομιλίας...ως γνήσια ερασιτέχνης, έχω ακόμη δρόμο μπροστά μου σε αυτό το πεδίο...

Σήμερα λοιπόν, πολλά έχουν και πάλι αλλάξει. Είμαστε σε καραντίνα, βγαίνουμε έξω μόνο με ειδική άδεια κι η πανδημία έχει κατακλύσει  την ζωή και τη σκέψη μας...Μα ξέρω καλά, το νιώθω, πως όλο αυτό θα περάσει. Θα περάσει αγαπημένοι κι ας μην το αφήσουμε να περάσει άδικα. Ας μην το ζήσουμε χωρίς νόημα. Ας το εκμεταλλευτούμε. Για να αλλάξουμε.Να κατανοήσουμε.Να συνειδητοποιήσουμε. Να εξελιχθούμε.
Να τραβήξουμε μπροστά, τραβώντας  κι άλλους μαζί μας, ας μην το αφήσουμε απλά να περάσει...αντίθετα ας το περάσουμε! Ας διασχίσουμε αυτό το παγωμένο ορμητικό ποτάμι. Με ρίσκο. Με κόστος. Με σύνεση. Ας περάσουμε απέναντι....Ας τολμήσουμε..

Βροχερή, μουντή και κρύα ημέρα σήμερα μα την ημέρα που έγραψα αυτό το βιντεάκι κοντά μια βδομάδα πριν είχε ένα υπέροχο λαμπερό κι ανοιξιάτικο ήλιο...κι ήθελα να μοιραστώ αυτή τη φύση μαζί σας, μιας και ξέρω πόσο μας λείπει και την χρειαζόμαστε...Κουράγιο σε αυτούς που ζουν σε διαμερίσματα και την στερούνται περισσότερα από εμάς που ζούμε κοντά στην εξοχή. Η σκέψη μου μαζί σας.

Καλημέρα αγαπημένοι θα τα καταφέρουμε....θα περάσει...κι αυτό θα περάσει....
                                                                                                                      Κατερίνα

Όλα αρχίζουν εδώ...

Μέρες τώρα θέλω να γράψω μα δεν ξέρω τι και πως. Σαν να έχασα τις λέξεις μου. Σαν να έχασα το νόημα κι ενώ υπάρχουν πολλά μέσα μου τα νιώθω μπερδεμένα κι υπερβολικά. Συναισθήματα που ακροβατούν ανάμεσα στην πίστη και στην πλήρη απογοήτευση. Σαν να βρίσκομαι σε ένα τρενάκι του τρόμου όπου ανεβοκατεβαίνω σε πίστες φόβου και ενθουσιασμού ανά πάσα στιγμή!

#Μένουμε σπίτι λοιπόν και σε μια στιγμή σαν ο κόσμος όλος να σιώπησε. Σαν να έσβησαν όλα τα φώτα και μείναμε όλοι κοκαλωμένοι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και τώρα; Πως θα ζήσουμε τώρα με τούτη την απειλή πάνω από τα κεφάλια μας; 

Πριν οκτώ χρόνια σε μια απλή εξέταση ρουτίνας από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να ακροβατώ. Μορφώματα στο συκώτι και το πάγκρεας. Κακοήθεις όγκοι; Καλοήθεις όγκοι; Κύστες; Τι; Τι; ΤΙ;;;; Νόμιζα θα πέσω κάτω εκεί στην είσοδο του διαγνωστηρίου που πήρα τα αποτελέσματα.Τα μάτια του γιατρού...με απέφευγαν! Η λέξη πανικός είναι μικρή...δεν χωράει το αληθινό συναίσθημα!

Δεκαπενταύγουστος όλα κλειστά και έπρεπε να περιμένω εικοσιμία ημέρες για τις πιο ειδικές εξετάσεις και τα τελικά αποτελέσματα. Εικοσιμία ημέρες....και νύχτες!

Πέρασα από τον φόβο στον πανικό, μετά στην οργή και μετά στην θλίψη. Σαν έβγαινε ο ήλιος γεννιόταν μέσα μου η ελπίδα και μια δύναμη κι ένιωθα αισιοδοξία και μετά κάτι άλλαζε και μέσα σε λίγα λεπτά γκρεμιζόμουν στην απόγνωση... Εικοσιμία ημέρες και νύχτες και  βγήκε επιτέλους ο ήλιος και τέλειωσε ...μα για κάποιους δεν τελειώνει τόσο γρήγορα. Δεν τελειώνει τόσο απλά!

Ξαφνικά όλοι εμείς με την υπεροχή μιας τακτοποιημένης ζωής νιώθουμε την απειλή.Την απειλή που είναι η καθημερινότητα ενός καρκινοπαθούς. Την απειλή ενός ανθρώπου που διαγνώστηκε με μια ανίατη ασθένεια. ή ενός ανθρώπου που το παιδί του είναι άρρωστο και κινδυνεύει. Εκείνη την απειλή που όμοια της δεν υπάρχει στον κόσμο αυτό, όπου νιώθεις να πονάει όλο σου το είναι, όλη σου η ύπαρξη και δεν υπάρχει τίποτε να κάνεις. Τίποτα να σε ανακουφίσει παρά οι ιατρικές ενημερώσεις και οι λέξεις των γιατρών, τα πρόσωπα τους, που προσπαθείς να εξιχνιάσεις με απόγνωση, είναι χαρούμενα; Είναι σκυθρωπά;

Όπως ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε τώρα κάθε φορά που βγαίνει ο επιδημιολόγος της καρδιάς μας και μας μιλά...τι θα γίνει γιατρέ; πάμε καλύτερα; Θα τα καταφέρουμε; 

Κανείς μας δεν μπορούσε να το διανοηθεί πως είναι να ζεις με αυτό τον φόβο. Με αυτήν την μόνιμη απειλή του τέλους. Με την συνεχή αγωνία του αποχωρισμού.Του αποχαιρετισμού. Σκεπάζει την ψυχή ένα πένθος...και τώρα αυτό νιώθουμε.Περάσαμε στην απέναντι όχθη. Η ασφάλεια  χάθηκε και δεν βρέχει πια πέρα! Βρέχει εδώ πάνω από τα κεφάλια μας.  Πενθούμε την ανεμελιά μας! Τότε που το πιο σημαντικό μας πρόβλημα  είναι  το πιο ασήμαντο τώρα! 

Θρηνώ για αυτή την ανεμελιά που χάθηκε αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως ο δικός μας λαός έχει χρόνια τώρα που παλεύει με την ανεμελιά του.
Οικονομική κρίση, ανεργία, κοινωνικός αποκλεισμός, Δημοψήφισμα, ΔΝΤ, απειλή Grexit, Capital controls, προσφυγικό...και βέβαια να μην ξεχνάμε και τον κουραστικό μας γείτονα...έχει από το 2008 μας πάει τρένο και τώρα αυτό! Το μεγαλύτερο όλων το πιο απειλητικό...Στην αρχή θύμωσα έγινα έξαλλη είπα φτάνει...φτάνει πια! Μα τώρα ξέρω πως όλα αυτά ήταν η προπόνηση μας. Στην πρώτη  γραμμή χρόνια τώρα. Σε εγρήγορση. Ξέρουμε από μάχες και νιώθω πως με έναν τρόπο τώρα το αποδεικνύουμε. Το πονεμένο μας σύστημα που ακόμη αντέχει. Οι κακοπληρώμενοι επιστήμονες μας που δεν εγκαταλείπουν. Οι ταλαιπωρημένοι γιατροί μας που αντιστέκονται.
Νιώθω πως όλο αυτό θα μας κάνει περήφανους...έτσι νιώθω...κάποιες στιγμές και κάποιες άλλες βουλιάζω στο φόβο. Γιατί ναι. Φοβάμαι! Φοβάμαι όλα αυτά που φοβίζουν όλους μας. Φοβάμαι απίστευτα για τους γονείς μου, για τους αγαπημένους μου, που είναι ευάλωτοι. Φοβάμαι για τα παιδιά μου κι υπάρχουν στιγμές που τα κοιτάζω και λυπάμαι για όλα αυτά που έχουν φορτωθεί. Ένα πνιγμένο στα σκουπίδια πλανήτη. Ένα μολυσμένο αέρα, μειωμένους και κατεστραμένους φυσικούς πόρους, μια καταστροφική σχέση με την φύση και τα πλάσματα της, μια υπερφίαλη στάση ζωής, μια συνεχή αντιπαλότητα με κάποιον τρομοκράτη εχθρό, μια συνεχή αγωνία επιβίωσης...

Τραγουδούν, γελούν, χορεύουν, κλεισμένοι μέσα στο σπίτι με όλη την ορμή της άγριας εφηβείας τους, ενώ θα έπρεπε να τρέχουν ανέμελοι προς την Άνοιξη που τους πλησιάζει και τους κοιτάζω από μακριά και νιώθω την αγωνιά να με πνίγει γιατί θέλω τόσο να ζήσουν στη γη αυτή με τον ίδιο τρόπο που ζούσα κι εγώ στην ηλικία τους. Με μια απλότητα που χάθηκε!

Και σκέφτομαι πως τουλάχιστον νιώθουμε. Νιώθουμε πια τον πόνο του άλλου κι αυτή η κρίση δημιούργησε μέσα μας την μαγική εν συναίσθηση, όπου τώρα καταλάβαμε την πληγή του άλλου και την αγωνία του γιατί με έναν τρόπο απειλήθηκε κι η δική μας ζωή κι η δική μας ασφάλεια! Και τώρα θα έρθουμε κοντά. Τώρα θα ξαναγεννηθεί μέσα μας η αλληλεγγύη!

Ξέρω πως αυτό δεν ισχύει για όλους. Ξέρω πως αυτή η  κρίση εκτός από αγγέλους θα δημιουργήσει και τέρατα...έτσι γίνεται πάντα! Ανθρώπους που θα βρουν την ευκαιρία να εκμεταλευτούν, να αρπάξουν...Δεν με τρομάζει  γιατί ξέρω πως η ίδια Κατοχή του ΄40 που γέννησε τους αγωνιστές και τους ήρωες, γέννησε και τους μαυραγορίτες και τους προδότες!Τώρα είναι η ώρα να πέσουν οι μάσκες κι ο καθένας να φανερώσει το σκοτάδι ή το φως του! Έτσι είναι οι κρίσεις. Ξεκαθάρισμα τις λέμε στην θεραπεία! Ξεκαθάρισμα!!!!

Αγαπημένοι έχω μέσα μου οργή. Για τον εαυτό μου...για τον ύπνο μου που διαταράχθηκε! Τότε οκτώ χρόνια πριν όταν εκείνες οι εικοσιμία ημέρες και νύχτες πέρασαν και τα μορφώματα δεν απειλούσαν πια την ζωή μου...ήταν σαν να ξεναγεννήθηκα. Σαν να μου δόθηκε ένα δώρο,  μια δεύτερη ευκαιρία! Κι έκανα αλλαγές που χρόνια ονειρευόμουν. Παραιτήθηκα από την τότε υπέροχη κι ασφαλή δουλειά μου γιατί ο κύκλος είχε απλά κλείσει μα φοβόμουν να ρισκάρω, άρχισα να γράφω το βιβλίο μου, δημιούργησα αυτό το blog κι άρχισα να μοιράζομαι και βρήκα εσάς, άρχισα να κυνηγώ τα από χρόνια ξεχασμένα όνειρα μου, να προκαλώ τον εαυτό μου, να αμφιβάλλω, να ψάχνω μέσα μου, να αλλάζω, να παλεύω με φόβους και να μην σταματώ όταν χάνω...
Ξεβολεύτηκα κι είχε πόνο πολύ κι απόγνωση αυτό. Μα με γέμισα περηφάνια...και τώρα σαν να με πρόδωσα, γιατί δεν προσπάθησα αρκετά, γιατί το έχασα ξανά! Όλοι μας το χάσαμε γιατί έγινε μεγάλο το εγώ μας! Όλα όσα εγώ κατάφερα, εγώ μπόρεσα, εγώ έκανα, εγώ έδωσα, εγώ, εγώ, εγώ...Που είναι τώρα όλα αυτά. Τι αξία έχουν χωρίς εσάς; Χωρίς το "εμείς" μας;

Ήρθε η ώρα λοιπόν. Η ώρα της αλλαγής μας ως ανθρωπότητα...

Η πρώτη βδομάδα πέρασε μέσα στη θλίψη και την απόγνωση. Μέσα στην αγωνία... Βούλιαξα. Δεν μπορώ να φάω, δεν έχω ύπνο, σαν να χάθηκε το νόημα. Δύσκολο πράγμα το ξεβόλεμα!...κι ύστερα άρχισαν να έρχονται τα μηνύματα σας... μια Άννα μου,  μου έγραψε, "...μόλις διαγνώστηκα, με όγκο στο κεφάλι. Μου φέρνει απίστευτα ενοχλητικούς ιλίγγους κι αστάθεια και μου έχει δημιουργήσει μια παράλυση στο πρόσωπο. Θα χρειαστώ ακτινοβολίες και καλή διάθεση. Ο κόσμος θα ξεπεράσει το μεγάλο πρόβλημα κι εγώ το δικό μου..."...και ντράπηκα!

Κι ύστερα εν μέσω χάους ένα τηλεφώνημα. Φοβόταν τον κορονοιό και ότι εκείνος κουβαλούσε όταν έτσι ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση..."πέθανε ο αδερφός μου" μου είπε στο τηλέφωνο κι η απειλή του κορονοιού έγινε αστεία μπροστά σε μια αδερφή που μόλις έμαθε πως έτσι ξαφνικά κι απρόσμενα η καρδιά του δυνατού υγιή σαραντάχρονου αδερφού της ξαφνικά σταμάτησε για πάντα....για πάντα...κι υπάρχουν λόγια που δεν ειπώθηκαν και στιγμές που χάθηκαν για πάντα...Και πόνεσα!

Κι ύστερα μου ήρθε στο κινητό ένα μικρό βιντεάκι. Ένα κοριτσάκι πανέμορφο και λαμπερό  που μιλά και χορεύει...δυο χρονών πια κι είναι το Φως  των γονιών που τρία χρόνια πριν είχαν χάσει εντελώς απρόσμενα την δεκάχρονη μαγική τους κόρη και να  μέσα από το χαμό γεννήθηκε αυτό το πλάσμα.Το Φως! Γεννήθηκε το Φως! κι έκλαψα από ευγνωμοσύνη!!!

Και από τότε κλαίω...Πνίγομαι και κλαίω κι η καρδιά μου γεμίζει από αγάπη με κάθε ευκαιρία, όπως προχθές που στο πρωινό μου τρέξιμο συνάντησα μια κυρία που κάθε πρωί περπατά κι από μακριά της φώναξα "Καλημέρα"...κι εκείνη με κοίταξε ξαφνιασμένη και με μια γλυκιά συστολή κοκκίνισε, κατέβασε τα μάτια και ψιθύρισε χαμογελώντας μια σιγανή καλημέρα....και θύμωσα...Θύμωσα με εμένα που όλο αυτόν τον καιρό δεν την χαιρέτησα ποτέ! Ποτέ...κι άρχισα να κλαίω γοερά εκεί τρέχοντας τον μοναχικό μου δρόμο, με απόγνωση γιατί δεν ήθελα να είναι μοναχικός, γιατί δεν μου αρέσει αυτός μου ο εαυτός που ξεχνάει τις καλημέρες και δεν μου αρέσει αυτός ο κόσμος τόσο υπέροχα λαμπερός από τον πρωινό ήλιο και τόσο απέραντα μόνος! 

Ο εαυτός, που πνίγεται στην δική του αγωνία, στην δική του θλίψη, στην δική του καθημερινότητα και ξεχνά πως εκεί έξω μια Άννα ακόμη παλεύει, μια αδερφή αποχαιρετά τον αδερφό της κι ο κόσμος συνεχίζει να υποφέρει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που υπέφερε και χθες όταν ο κορονοιός δεν ήταν το πρόβλημα. Ξεχνά πως εκεί έξω παιδιά πεθαίνουν και καίγονται στα στρατόπεδα προσφύγων της ντροπής της προηγμένης Ευρώπης, πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν για σπίτι τους το δρόμο και γυναίκες δολοφονούνται εν ψυχρώ από έναν άντρα που κάποτε τις αγάπησε...

Αυτό τον κόσμο τον έφτιαξα κι εγώ και έχω την ευθύνη του.Την ευθύνη μου! Την ευθύνη μας! Την μαγική και βαριά μας ευθύνη. 

Ναι φοβάμαι. Ναι τρομάζω.Ναι πονάω. Ναι βούλιαξα. Ναι χάθηκα. Ναι έχω το δικαίωμα σε όλα αυτά τα συναισθήματα...μα φτάνει. Φτάνει γιατί κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν χρόνια τώρα αυτό που εγώ δεν αντέχω εδώ και μια βδομάδα! Φτάνει, λέω στον εαυτό μου και συνεχίζω και νιώθω πως είμαι μέρος μιας ανώτερης αρχής που περιμένει από εμένα κάτι. Κάτι επιτέλους, γιατί με εμπιστεύεται, γιατί είμαι σημαντική όπως είμαστε όλοι, γιατί η δική μου αλλαγή θα γίνει η αλυσιδωτή αντίδραση που θα φέρει την αλλαγή του συνόλου! Ποια είμαι εγώ να κουραστώ όταν άλλος θαλασσοπνίγεται;

Είμαστε πελώριοι αγαπημένοι και σημαντικοί και για αυτό, θυμώνω σαν άνθρωποι σπαταλούν την υπέροχη ενέργεια τους σε κάθε λογής εξαρτήσεις. Χρειαζόμαστε όλους τους σπάνιους πόρους μας σε τούτη τη γη κι όπως ένας απίθανος φαρμακοποιός μας δίδαξε τις μέρες αυτές τις δύσκολες. 

Ο σπάνιος πόρος δεν είναι τα αγαθά αλλά οι άνθρωποι!
Μας χρειαζόμαστε όλους λοιπόν κι όλοι ας δώσουμε το παρόν σε τούτη τη εσωτερική μάχη με τον εαυτό μας, με τους φόβους και τα πάθη μας. Ο κόσμος τούτος δεν μας θεωρεί λίγους ή ασήμαντους κι ετούτη η κρίση έδωσε αξία σε ανθρώπους που μέχρι χθες θεωρούσαμε ότι είναι σε κατώτερη οικονομική ή κοινωνική θέση. Ανθρώπους υποτιμημένους. Υπάλληλους σούπερ μάρκετ, υπάλληλους  σε δομές καθαριότητας, οδηγούς μεταφοράς προϊόντων, νοσοκόμες, υποτιμημένοι κρατικοί λειτουργοί και κακοπληρωμένοι νοσοκομειακοί γιατροί, τεχνικοί και τεχνίτες... όλοι οι χθεσινοί αόρατοι έγιναν οι σημερινοί μας ήρωες! Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η σειρά σου λοιπόν να στηρίξεις τούτο τον κόσμο στις πλάτες σου.

Γιατί όλοι είμαστε σημαντικοί αγαπημένοι! Σημαντικοί και σπουδαίοι και κανείς δεν γνωρίζει πότε θα έρθει η ώρα να σηκώσει το βάρος της ιστορίας...γιατί αυτό συμβαίνει αυτή την στιγμή στον κόσμο. Γράφεται ιστορία! Όπως υπέροχα μου έγραψε στο χθεσινό του μήνυμα ένα αγόρι που αγαπώ βαθιά. Ο κολλητός της εφηβείας μου και παντοτινός μου φίλος, που όργωσε τη γη και σήμερα εργάζεται σε μια πόλη της Κίνας όπου ζει με την σύντροφο και την κόρη του. Αυτές τις μέρες τα μηνύματα του ήταν βάλσαμο καθώς εκείνοι βγαίνουν πια από αυτό το χαμό και αν και έχει την αγωνία των κοριτσιών του που από χθες είναι σε κρατική καραντίνα επιστρέφοντας από την Αυστραλία στην Κίνα, χθες βράδυ μου έγραψε:

"...ο τρόπος που πρέπει να  δεις όλο αυτό είναι σαν μια εμπειρία ζωής. Ότι ζούμε αυτή τη στιγμή, τα συναισθήματα, η τρέλα, ο κόσμος που έχει παραλύσει...αποδέξου το γιατί  θα κοιτάζεις πίσω μια μέρα και θα σκέφτεσαι πως το έζησες και πέρασες μέσα από αυτό. Σε τέτοιους καιρούς είναι, που ανακαλύπτουμε πράγματα που συνήθως προσπερνάμε γιατί τα βλέπουμε κάθε μέρα. Κάνε ένα βήμα πίσω φιλαράκι και στάσου μια στιγμή...είναι σουρεαλιστικό και είσαι μέσα του!"

(Σας έχω πει πόσο απίθανα περήφανη νιώθω ώρες ώρες για τους φίλους μου;;;;;)

Είναι απίθανα  σουρεαλιστικό κι είμαστε μέσα του λοιπόν.Το ζούμε, παρέα με όλη την ανθρωπότητα! Θα το θυμόμαστε για πάντα και θα το μνημονεύουν τα παιδιά μας.Θα το γράψει το wikipedia και τα σχολικά βιβλία του μέλλοντος...ως τότε είμαστε εδώ. Οικογένειες διάσπαρτες κι απομονωμένες που είναι πιο κοντά από ποτέ μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών! Να τραγουδάμε στα μπαλκόνια, να χειροκροτάμε στα αστέρια. Να δοκιμάζουμε τις αντοχές μας και να εφευρίσκουμε νέους τρόπους για να δείξουμε την αγάπη μας, όσο η γη....αναρρώνει...

Κρατάμε λέξεις. Ενσυναίσθηση. Ξεκαθάρισμα. Ξεβόλεμα. Ευθύνη και μαγική Αποδοχή!

Σας αγαπώ.Σας ευχαριστώ. Σας σκέφτομαι. Κρατηθείτε ασφαλείς. Να μην χαθεί κανείς! Κανένας να μην λείψει! Προσευχόμαστε μαζί! Είμαστε ΜΑΖΙ! κι αυτό θα περάσει!!!!
Με το παρακάτω τραγούδι έτρεξα τα πιο τρυφερά μου χιλιόμετρα, κλαίγοντας με αναφιλητά μες στο χρυσό πρωινό, δίπλα σε μια μαγική θάλασσα λίγες μέρες πριν. Αφιερωμένο...

                                                                                                                         Κατερίνα

Υ.Γ. Άννα θα τα καταφέρεις κι εσύ...κι ο κόσμος! Το ξέρεις έτσι;

Ο φόβος κι οι Διαταραχές άγχους!

Πριν από αρκετό καιρό κάναμε μια ωραία συζήτηση με την αγαπημένη Δέσποινα Κανάκογλου από το Giati oxi  το no1 podcast στην Ελλάδα και μιλήσαμε για την γενικευμένη Διαταραχή άγχους και τις κρίσεις πανικού! 

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες και παράξενες και είναι πιθανά πολλές τέτοιους είδους διαταραχές να αυξηθούν και άνθρωποι να βιώσουν μεγαλύτερη ένταση στα άγχη και τις φοβίες τους...

Παλιότερα είχα γράψει μια μεγάλη ανάρτηση προσπαθώντας να μοιραστώ την δική μου προσωπική εμπειρία με τις κρίσεις άγχους.

Εκείνη η ανάρτηση φανέρωσε το μεγάλο θέμα των κρίσεων άγχους καθώς δέχθηκα πολλά μηνύματα από ανθρώπους που μοιράζονταν τις αγωνίες και τις εμπειρίες τους μαζί μου. Μπορείτε εδώ να διαβάσετε την ανάρτηση. Εγώ κι ο Φόβος. Παλεύοντας με τις κρίσεις άγχους!

Με αφορμή λοιπόν εκείνη την ανάρτηση και το μεγάλο ενδιαφέρων των αναγνωστών αποφασίσαμε με την Δέσποινα να πάμε ένα βήμα παραπάνω και να κάνουμε μια εκπομπή με αυτή το θέμα. Ελπίζω λοιπόν να βρείτε νόημα και να  θυμάστε πως όπως  συνηθίζω να λέω και στις συναντήσεις σαν μιλάμε για φόβο "Το αντίδοτο στον φόβο είναι πάντα η δράση."  

Η αγαπημένη μου λέξη!

Μπαίνουμε στη δράση λοιπόν, γιατί οι φυλακές του φόβου όπου έχουμε βάλει τον εαυτό μας...ανοίγουν από μέσα!

Εδώ να ακούστε όλη μας την συζήτηση και ακολουθούν τα links για λοιπές συσκευές.

Εκπομπή! Ο Φόβος και η Γενικευμένη Διαταραχή άγχους.

iPhone/iPad https://apple.co/33myXW4
Spotify https://spoti.fi/3cRNKwa
Androids http://bit.ly/2U18oRX

Και μιας κι οι μέρες που θα μείνουμε στο σπίτι μάλλον θα είναι πολλές και βαρετές ίσως είναι ευκαιρία να ακούσετε πολλές από τις φανταστικές εκπομπές συζητήσεις που υπάρχουν στο giati oxi με πολλούς και σημαντικούς ομιλητές που μας εμπνέουν και μας γεμίζουν νόημα. 

Σας ενημερώνω και για τις παλιότερες  συζητήσεις μας με την Δέσποινα.

Συγκεκριμένα:

Φοβάσαι τις αλλαγές;

Αγάπη.Συναίσθημα ή απόφαση;

Τα όρια στα παιδιά και τους εφήβους.

Η αποδοχή του σώματος.

Καλή και δημιουργική ακρόαση λοιπόν αγαπημένοι.Επανέρχομαι σύντομα με πολλές σκέψεις και εικόνες...Ως τότε, καλή δύναμη σε όλους μας. Κρατηθείτε ασφαλείς. Είμαστε εδώ!!!! Κι αυτό θα περάσει....

                                                                                         Κατερίνα

Είμαστε Μαζί! Οι πρώτες σκέψεις...

Σκέψεις. Συναισθήματα που αλλάζουν στο λεπτό. Διάθεση που ανεβοκατεβαίνει. Όλα αυτά που νιώθουμε όλοι νιώθω κι εγώ καθώς και μια βαθιά σιωπή. Πάντα σαν κάτι σοκαριστικό συμβαίνει χρειάζομαι χρόνο να βρω τις λέξεις μέσα μου, μόλις κάτσουν τα πρώτα επιθετικά και μπερδεμένα συναισθήματα. Μου στέλνετε μηνύματα πως περιμένετε αυτό μου το μοίρασμα και σας ευχαριστώ!

Είμαι εδώ. Σκέφτομαι και νιώθω πολλά...και σύντομα θα τα καταθέσω μέσα από αυτό το blog όπως πάντα. Μα μέχρι τότε μοιράζομαι κάποιες πρώτες σκέψεις μου μαζί σας, τις οποίες κατέγραψα σήμερα στο πρωινό μου τρέξιμο, όχι πια μοναχικό μα παρέα με το μεγάλο μου γιο που ακολουθεί με το ποδήλατο... Ζούμε μέρες παράξενες...ίσως πιο παράξενες από ποτέ!

Σημαντικό να αναφέρω πως η λέξη "σπίτια μας" που ακούγεται στο βίντεο είναι συμβολική...εννοώντας ουσιαστικά την απομόνωση μας, έτσι όπως έχει ορισθεί από το Κράτος.

Το σύνθημα είναι ένα.Το αγαπημένο. Το σταθερό μήνυμα που περνώ πάντα μέσα από αυτό το Blog, μέσα από την ζωή μου την ίδια, προσπαθώντας  να μην το προδίδω. Μαζί!

Είμαστε μαζί λοιπόν...Μαζί σε όλα.Μαζί και σ' αυτό αγαπημένοι....

Ξέρω πως δεν σας έχω συνηθίσει σε κάτι τέτοιο μα μοιράζομαι στα γρήγορα τις πρώτες άγουρες λέξεις μου. Ελπίζω να μου συγχωρήσετε την κακή ποιότητα του video...Σας ευχαριστώ που είστε εκεί! 

Καλημέρα, πάντα και για πάντα αγαπημένοι μου!

Άνθρωπος...

Αναρωτιέμαι μέρες τώρα τι να γράψω...τι έχει νόημα να γράψω. Τις τελευταίες μέρες ότι κι αν  σκεφτείς θα πέσεις σε παγίδα, σε αντιφάσεις, θα μπερδευτείς, θα μπερδέψεις. Πάντα θα βρεθεί κάποιος να σε κράξει γιατί δεν είσαι σωστός. Δεν είσαι αρκετά πατριώτης από την μια, αρκετά άνθρωπος από την άλλη, αρκετά ξεκάθαρος, ή αρκετά αποστασιοποιημένος. Άνθρωποι που μέχρι τώρα τα έβρισκαν μεταξύ τους σήμερα έχουν γράψει ο ένας τον άλλον στα μαύρα κατάστιχα. Αλληλοσβήνονται από προφίλ και στα social media γίνεται αλληλοσπαραγμός. Θυμάμαι τους γιους μου σαν ήταν νηπιάκια που η μεγαλύτερη απειλή ήταν η φράση "δεν είσαι φίλος μου" και γινόταν μακελειό στην παρέα...κλάματα, ορυμαγδός!

Αλίμονο δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό...μα ξέρω τι νιώθω. Και νιώθω φόβο κι απόγνωση όχι τόσο για όλα όσα συμβαίνουν, μα για το πόσο συναισθηματικά ευάλωτοι είμαστε σε όλα όσα συμβαίνουν.

Πάντα διαφωνούσαμε και πάντα θα διαφωνούμε, μα αυτό που εγώ δεν αντέχω είναι το πόσο εύκολα απορρίπτουμε, κριτικάρουμε, παίρνουμε θέσεις για ανθρώπους και ζωές, είμαστε απόλυτοι, κατακρίνουμε κι εκθέτουμε ακόμη και φίλους ή πρώην φίλους, υποτιμάμε, θυμώνουμε κι επιτιθόμαστε, βάζουμε ταμπέλες, σβήνουμε ανθρώπους από τα κατάστιχα μας...

Κι είναι πολύ διαφορετικό το να μην ταιριάζετε με έναν άνθρωπο και να μην κάνεις παρέα μαζί του από να απορρίπτεις έναν άνθρωπο και να τον ξεγράφεις  ή να τον ταπεινώνεις μέσα σου.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με συγκεκριμένες πολιτικές κι ανθρωπιστικές απόψεις κι έτσι γαλουχήθηκα σε μια εποχή που γίνονταν, σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Η πολιτικοποίηση και πολιτική δράση ήταν δεδομένα κι αναμενόμενα. Έζησα σε μια εποχή που η ταμπέλα ήταν το ζητούμενο. Ήσουν δεξιός ή αριστερός. Τέρμα. Μπλε, πράσινος ή κόκκινος. Φασίστας ή κομμουνιστής...κι όλα αυτά ακούγονταν με την μορφή βρισιάς ανάλογα την πλευρά που τα έλεγε. 

Όταν μεγάλωσα κι άρχισα να δουλεύω με τους ανθρώπους αντιλήφθηκα πόσο παγίδα μπορεί να είναι αυτές οι ταμπέλες.

Έχω δουλέψει, αγκαλιάσει, αγαπήσει ανθρώπους που κάποτε θα απέρριπτα ή θα φοβόμουν να συνδεθώ μαζί τους. Ανθρώπους που έχουν κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους κι έχουν σαφέστατα κι ίσως λογικά κριθεί για αυτό. Ανθρώπους που έχουν κακοποιήσει, χτυπήσει, επιτεθεί, ανθρώπους που έχουν αφαιρέσει ζωές, έχουν αδικήσει, έχουν κάνει πράξεις μη αποδεκτές  και κοινωνικά κατακριτέες. Ανθρώπους που έχουν φερθεί με ανηθικότητα και έχουν στιγματιστεί για πάντα. Έχω γελάσει, κλάψει κι αγκαλιάσει ανθρώπους που σε διαφορετικές συνθήκες μπορεί και να απέφευγα, να απέρριπτα ή να φοβόμουν. Έχω αγαπήσει βαθιά ανθρώπους που δεν θα ήθελα να συναντήσω μόνη σε έναν σκοτεινό έρημο δρόμο.

Μια συχνή ερώτηση που μου γίνεται είναι "καλά πως μπορείς και μιλάς με αυτόν"...και πάντα η απάντηση είναι "δεν τον έχεις δει όπως τον έχω δει εγώ."

Έχω το προνόμιο...να έχω δει ανθρώπους στις πιο ευάλωτες στιγμές τους. Έχω ακούσει μύχιες σκέψεις τους και μεγάλα μυστικά που τους βασανίζουν. Έχω σκουπίσει δάκρυα και μύξες τους. Έχω αγκαλιάσει το σώμα τους την ώρα που τραντάζονταν από λυγμούς. Έχω νιώσει την απόγνωση και την απελπισία τους. Έχω ακούσει τις κραυγές απόγνωσης και το σπαραγμό τους. Έχω την τιμή να γίνω μάρτυρας του πόνου τους και ξέρω...ξέρω καλά πως ο καθρέφτης έχει πάντα δύο πρόσωπα.
Ξέρω πως οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που σε κατακρίνουν αν τους ζητήσεις βοήθεια θα είναι εκεί.Το έχω δει να συμβαίνει. Έχω δει αιώνιους εχθρούς να δίνουν αίμα ο ένας για το παιδί του άλλου. Έχω δει ανθρώπους που έχουν αλληλομαχαιρωθεί στις φυλακές να κλαίνε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου στην κηδεία ενός γονιού. Έχω δει ανθρώπους που η ζωή κι οι πεποιθήσεις τους τους έχουν χωρίσει, να ενώνονται για έναν κοινό σκοπό...το έχω δει. Και το αντίθετο έχω δει, μα δεν είναι αρκετό για να με κάνει να χάσω την πίστη μου στους ανθρώπους....Ακόμη κι αυτά που ακούγαμε από τους παππούδες μας που γίνονταν στον πόλεμο, στην Δικτατορία, σε συνθήκες δύσκολες και σκληρές που πάντα  υπήρχαν άνθρωποι αρπακτικά που θα έβρισκαν την ευκαιρία να φερθούν με περίσσεια σκληρότητα ακόμη και τότε ακούγαμε κι αντίθετες ιστορίες όπου μέσα στο χαμό πάντα θα βρισκόταν ένας άνθρωπος...ένας, κι αυτός ο ένας θα άλλαζε την ζωή ενός...και την ελπίδα πολλών!

Αυτός ο άνθρωπος θέλω να είμαι. Αυτός. Που θα προσπεράσει ταμπέλες, θα αψηφίσει θεσμούς και στερεότυπα,θα κοιτάξει πίσω από το προφανές, θα περιθάλψει στιγματισμένες ζωές, θα δώσει αγκαλιές ακόμη και σε αυτούς που ο νόμος ή η κοινωνία αποφάσισε πως δεν το αξίζουν. Ένας άνθρωπος που δεν θα φοβηθεί τον φόβο του.
Άνθρωπος, όπως έλεγαν οι πρόσφυγες παππούδες μου κι οι μετανάστες γονείς μου. Άνθρωπος όπως έλεγαν οι παππούδες που στον πόλεμο έχασαν κομμάτια της ψυχή τους. Άνθρωπος όπως έλεγαν συγγενείς που έζησαν εμφυλίους και αλληλοσπαράχθηκαν για μια ιδέα! Μα στην ουσία για την πεποίθηση...πως ο ένας είναι πιο άνθρωπος από τον άλλο...κι ίσως και να ήταν, μα τι σημασία έχει τελικά. Αυτό που μένει σε είκοσι, τριάντα, πενήντα χρόνια  είναι η ιστορία μας και το πως γράφτηκε το όνομα μας σε αυτήν...

Αυτός ο άνθρωπος θα ήθελα να γίνουν και οι γιοι μου. Κι αυτό επιθυμώ να είναι το μεγαλύτερο μου επίτευγμα σε τούτη τη ζωή!

Είμαι πολιτικό ον μα και βαθιά πολιτικοποιημένη. Ακόμη κι αν κάποιες φορές δεν το θέλω...είμαι πολιτικά χρωματισμένη. Έχω άποψη. Έχω ξεκάθαρη στάση απέναντι στα πράγματα...και πολλές φορές οι πεποιθήσεις κι οι αρχές μου έρχονται ενάντια στον τρόπο με τον οποίο βλέπω τους ανθρώπους μέσα από την επαγγελματική ματιά μου!  Έχω παλέψει με τον εαυτό μου μέσα μου κι έχω εναντιωθεί στις αρχές μου, για να μην εναντιωθώ σε ανθρώπους.κι είναι δύσκολο πολύ! Μα τελικά ποια είμαι εγώ που θα κρίνω;
Έχω την υποχρέωση να βλέπω με μάτια όσο γίνεται πιο καθαρά και μέσα μου βαθιά, αυτό που είμαι, αυτό που κουβαλά η ιστορία και το DNA μου, είναι πως πάνω από όλα επιλέγω να βάζω τον άνθρωπο.  Το ότι δουλεύω με ανθρώπους είναι τεράστιο δώρο και προνόμιο. Δεν επιλέγω ποιον θα υποστηρίξω. Ποιόν θα βοηθήσω, ποιόν θα φροντίσω...και τελικά ποιόν θα αγαπήσω γιατί μέσα από την δουλειά μου έχω αγαπήσει ανθρώπους...κοινωνικά κατάπτυστους.
Πως μπόρεσα με ρωτούν κάποιοι. Πως ήταν δυνατό να μην μπορούσα...τους απαντώ...

Σίγουρα, επιλέγω τους φίλους και τις παρέες μου. Επιλέγω να έχω στην ζωή μου ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζουμε και συνδεόμαστε περισσότερο, μα δεν με νοιάζει τι χρώμα δέρμα έχουν, τι πιστεύουν ή τι ψηφίζουν ή σε ποιόν θεό προσεύχονται.  Όχι πια.
Με νοιάζει να έχουν ξεκάθαρη θέση απέναντι στη  βία από όπου κι αν προέρχεται. Με νοιάζει να ξέρουν να αγαπούν και να το δείχνουν. Με νοιάζει να είναι δοτικοί και γαλαντόμοι, με τα αγαθά και τα συναισθήματα. Με νοιάζει να φροντίζουν τα ζώα και να προστατευόσουν τα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Με νοιάζει να μην προσβάλουν επειδή μπορούν και να βοηθούν μόνο επειδή μπορούν όχι για να κερδίσουν κάτι. Μπορεί κάποιες φορές να είναι απόλυτοι ή ξεροκέφαλοι. Κι εγώ είμαι.
Μπορεί να κάνουν βλακείες και να λένε ανοησίες κι εγώ λέω.
Μπορεί να είναι θερμόαιμοι και να γίνονται μπουρλοτέρηδες στα καλά καθούμενα, έχω υπάρξει κι αυτό.
Μπορεί να βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα και να έχουν αδικήσει...ναι έχω υπάρξει κι έτσι και δεν είμαι καθόλου περήφανη για αυτό....

Με νοιάζει να μαθαίνω από αυτούς, ακόμη κι αν διαφωνώ μαζί τους. Με νοιάζει να εξελίσσομαι, να αλλάζω, να τραβάω μπροστά κι αν κάποιος με τραβά πίσω, κάποιος άλλος, να με βγάλει από το τέλμα. Να μην με αφήσει να χαθώ μέσα στις σκέψεις, να μην με αφήσει να πνιγώ στο δίκιο ή το άδικο των ιδεών μου. Έτσι πάμε μπροστά οι άνθρωποι κι είναι σημαντικό να μην εγκαταλείπουμε ο ένας τον άλλο.
Άλλωστε πως θα μάθουμε αν χωριστούμε σε στρατόπεδα; Πως θα αλλάξουμε αυτό τον κόσμο αν απορρίπτουμε ανθρώπους; Πως θα τους επηρεάσουμε με τη δύναμη του καλού, αν τους σβήνουμε από την ζωής μας; Πως θα φωτίσουμε αυτό τον κόσμο αν κι εμείς κυριευόμαστε από το σκοτάδι του φόβου και του θυμού;
Γι αυτό παλεύω να γίνω καλύτερη, να εξελιχθώ, να μάθω να αποδέχομαι, να αφοσιώνομαι, να βάζω προτεραιότητες χωρίς να χάνω τον προσανατολισμό μου κι η προτεραιότητα μου,  να είναι πάντα και για πάντα...ο άνθρωπος. Η μεγαλύτερη και πιο βαθιά μου αξία σε τούτη τη ζωή!

Ίσως  τελικά σε τούτη τη ζωή υπάρχουν μόνο  οι άνθρωποι και τα τέρατα. Κάθε φορά που απορρίπτουμε ένα τέρας γιατί το αξίζει, ας αναρωτηθούμε τι εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε, ποια θα ήταν η δική μας προσφορά στην ανθρωπότητα βοηθώντας ένα τέρας να γίνει λίγο πιο άνθρωπος. Μπορεί να μην το αξίζει το τέρας...αλλά το αξίζει ο άνθρωπος.

Καλημέρα αγαπημένοι. Προσφυγικό. Κοροναιός. Μια ακόμη δοκιμασία, μια ακόμη κρίση αξιών είναι και θα περάσει. Ας μην μας γυρίσει  πίσω σε σκοτεινές εποχές.Ας μην κάνουμε πράξεις που αύριο θα μετανιώσουμε.Ας μην ξεστομίσουμε λέξεις που αύριο θα θέλουμε να μπορούσαμε να πάρουμε πίσω. Μια λεπτή γραμμή χωρίζει το καλό από το κακό, το δίκιο από το άδικο, το σωστό από το λάθος...Μια λεπτή γραμμή! Ας μην την σπάσουμε. Ας μην λυγίσουμε. Ας μην προδώσουμε. Ας μην προδωθούμε, ας μην μας εγκαταλείψουμε. Εμείς που ξέρουμε από σκοτάδια...Ας μην μας εγκαταλείψουμε! Έχουμε περάσει πολλά. Δεν μας αξίζει ο διχασμός. Δεν μας αξίζει φόβος...

Ας μην σταματήσουμε να πιστεύουμε στον Άνθρωπο...Σε εμάς! Καλημέρα άνθρωποι. Πλάσματα μου αγαπημένα....
Το τραγούδι το λατρεύω. Δεν μπορώ να το ακούσω χωρίς να συγκινηθώ βαθιά. Αφιερωμένο....