Άνθρωπος...

Αναρωτιέμαι μέρες τώρα τι να γράψω...τι έχει νόημα να γράψω. Τις τελευταίες μέρες ότι κι αν  σκεφτείς θα πέσεις σε παγίδα, σε αντιφάσεις, θα μπερδευτείς, θα μπερδέψεις. Πάντα θα βρεθεί κάποιος να σε κράξει γιατί δεν είσαι σωστός. Δεν είσαι αρκετά πατριώτης από την μια, αρκετά άνθρωπος από την άλλη, αρκετά ξεκάθαρος, ή αρκετά αποστασιοποιημένος. Άνθρωποι που μέχρι τώρα τα έβρισκαν μεταξύ τους σήμερα έχουν γράψει ο ένας τον άλλον στα μαύρα κατάστιχα. Αλληλοσβήνονται από προφίλ και στα social media γίνεται αλληλοσπαραγμός. Θυμάμαι τους γιους μου σαν ήταν νηπιάκια που η μεγαλύτερη απειλή ήταν η φράση "δεν είσαι φίλος μου" και γινόταν μακελειό στην παρέα...κλάματα, ορυμαγδός!

Αλίμονο δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό...μα ξέρω τι νιώθω. Και νιώθω φόβο κι απόγνωση όχι τόσο για όλα όσα συμβαίνουν, μα για το πόσο συναισθηματικά ευάλωτοι είμαστε σε όλα όσα συμβαίνουν.

Πάντα διαφωνούσαμε και πάντα θα διαφωνούμε, μα αυτό που εγώ δεν αντέχω είναι το πόσο εύκολα απορρίπτουμε, κριτικάρουμε, παίρνουμε θέσεις για ανθρώπους και ζωές, είμαστε απόλυτοι, κατακρίνουμε κι εκθέτουμε ακόμη και φίλους ή πρώην φίλους, υποτιμάμε, θυμώνουμε κι επιτιθόμαστε, βάζουμε ταμπέλες, σβήνουμε ανθρώπους από τα κατάστιχα μας...

Κι είναι πολύ διαφορετικό το να μην ταιριάζετε με έναν άνθρωπο και να μην κάνεις παρέα μαζί του από να απορρίπτεις έναν άνθρωπο και να τον ξεγράφεις  ή να τον ταπεινώνεις μέσα σου.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με συγκεκριμένες πολιτικές κι ανθρωπιστικές απόψεις κι έτσι γαλουχήθηκα σε μια εποχή που γίνονταν, σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Η πολιτικοποίηση και πολιτική δράση ήταν δεδομένα κι αναμενόμενα. Έζησα σε μια εποχή που η ταμπέλα ήταν το ζητούμενο. Ήσουν δεξιός ή αριστερός. Τέρμα. Μπλε, πράσινος ή κόκκινος. Φασίστας ή κομμουνιστής...κι όλα αυτά ακούγονταν με την μορφή βρισιάς ανάλογα την πλευρά που τα έλεγε. 

Όταν μεγάλωσα κι άρχισα να δουλεύω με τους ανθρώπους αντιλήφθηκα πόσο παγίδα μπορεί να είναι αυτές οι ταμπέλες.

Έχω δουλέψει, αγκαλιάσει, αγαπήσει ανθρώπους που κάποτε θα απέρριπτα ή θα φοβόμουν να συνδεθώ μαζί τους. Ανθρώπους που έχουν κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους κι έχουν σαφέστατα κι ίσως λογικά κριθεί για αυτό. Ανθρώπους που έχουν κακοποιήσει, χτυπήσει, επιτεθεί, ανθρώπους που έχουν αφαιρέσει ζωές, έχουν αδικήσει, έχουν κάνει πράξεις μη αποδεκτές  και κοινωνικά κατακριτέες. Ανθρώπους που έχουν φερθεί με ανηθικότητα και έχουν στιγματιστεί για πάντα. Έχω γελάσει, κλάψει κι αγκαλιάσει ανθρώπους που σε διαφορετικές συνθήκες μπορεί και να απέφευγα, να απέρριπτα ή να φοβόμουν. Έχω αγαπήσει βαθιά ανθρώπους που δεν θα ήθελα να συναντήσω μόνη σε έναν σκοτεινό έρημο δρόμο.

Μια συχνή ερώτηση που μου γίνεται είναι "καλά πως μπορείς και μιλάς με αυτόν"...και πάντα η απάντηση είναι "δεν τον έχεις δει όπως τον έχω δει εγώ."

Έχω το προνόμιο...να έχω δει ανθρώπους στις πιο ευάλωτες στιγμές τους. Έχω ακούσει μύχιες σκέψεις τους και μεγάλα μυστικά που τους βασανίζουν. Έχω σκουπίσει δάκρυα και μύξες τους. Έχω αγκαλιάσει το σώμα τους την ώρα που τραντάζονταν από λυγμούς. Έχω νιώσει την απόγνωση και την απελπισία τους. Έχω ακούσει τις κραυγές απόγνωσης και το σπαραγμό τους. Έχω την τιμή να γίνω μάρτυρας του πόνου τους και ξέρω...ξέρω καλά πως ο καθρέφτης έχει πάντα δύο πρόσωπα.
Ξέρω πως οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που σε κατακρίνουν αν τους ζητήσεις βοήθεια θα είναι εκεί.Το έχω δει να συμβαίνει. Έχω δει αιώνιους εχθρούς να δίνουν αίμα ο ένας για το παιδί του άλλου. Έχω δει ανθρώπους που έχουν αλληλομαχαιρωθεί στις φυλακές να κλαίνε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου στην κηδεία ενός γονιού. Έχω δει ανθρώπους που η ζωή κι οι πεποιθήσεις τους τους έχουν χωρίσει, να ενώνονται για έναν κοινό σκοπό...το έχω δει. Και το αντίθετο έχω δει, μα δεν είναι αρκετό για να με κάνει να χάσω την πίστη μου στους ανθρώπους....Ακόμη κι αυτά που ακούγαμε από τους παππούδες μας που γίνονταν στον πόλεμο, στην Δικτατορία, σε συνθήκες δύσκολες και σκληρές που πάντα  υπήρχαν άνθρωποι αρπακτικά που θα έβρισκαν την ευκαιρία να φερθούν με περίσσεια σκληρότητα ακόμη και τότε ακούγαμε κι αντίθετες ιστορίες όπου μέσα στο χαμό πάντα θα βρισκόταν ένας άνθρωπος...ένας, κι αυτός ο ένας θα άλλαζε την ζωή ενός...και την ελπίδα πολλών!

Αυτός ο άνθρωπος θέλω να είμαι. Αυτός. Που θα προσπεράσει ταμπέλες, θα αψηφίσει θεσμούς και στερεότυπα,θα κοιτάξει πίσω από το προφανές, θα περιθάλψει στιγματισμένες ζωές, θα δώσει αγκαλιές ακόμη και σε αυτούς που ο νόμος ή η κοινωνία αποφάσισε πως δεν το αξίζουν. Ένας άνθρωπος που δεν θα φοβηθεί τον φόβο του.
Άνθρωπος, όπως έλεγαν οι πρόσφυγες παππούδες μου κι οι μετανάστες γονείς μου. Άνθρωπος όπως έλεγαν οι παππούδες που στον πόλεμο έχασαν κομμάτια της ψυχή τους. Άνθρωπος όπως έλεγαν συγγενείς που έζησαν εμφυλίους και αλληλοσπαράχθηκαν για μια ιδέα! Μα στην ουσία για την πεποίθηση...πως ο ένας είναι πιο άνθρωπος από τον άλλο...κι ίσως και να ήταν, μα τι σημασία έχει τελικά. Αυτό που μένει σε είκοσι, τριάντα, πενήντα χρόνια  είναι η ιστορία μας και το πως γράφτηκε το όνομα μας σε αυτήν...

Αυτός ο άνθρωπος θα ήθελα να γίνουν και οι γιοι μου. Κι αυτό επιθυμώ να είναι το μεγαλύτερο μου επίτευγμα σε τούτη τη ζωή!

Είμαι πολιτικό ον μα και βαθιά πολιτικοποιημένη. Ακόμη κι αν κάποιες φορές δεν το θέλω...είμαι πολιτικά χρωματισμένη. Έχω άποψη. Έχω ξεκάθαρη στάση απέναντι στα πράγματα...και πολλές φορές οι πεποιθήσεις κι οι αρχές μου έρχονται ενάντια στον τρόπο με τον οποίο βλέπω τους ανθρώπους μέσα από την επαγγελματική ματιά μου!  Έχω παλέψει με τον εαυτό μου μέσα μου κι έχω εναντιωθεί στις αρχές μου, για να μην εναντιωθώ σε ανθρώπους.κι είναι δύσκολο πολύ! Μα τελικά ποια είμαι εγώ που θα κρίνω;
Έχω την υποχρέωση να βλέπω με μάτια όσο γίνεται πιο καθαρά και μέσα μου βαθιά, αυτό που είμαι, αυτό που κουβαλά η ιστορία και το DNA μου, είναι πως πάνω από όλα επιλέγω να βάζω τον άνθρωπο.  Το ότι δουλεύω με ανθρώπους είναι τεράστιο δώρο και προνόμιο. Δεν επιλέγω ποιον θα υποστηρίξω. Ποιόν θα βοηθήσω, ποιόν θα φροντίσω...και τελικά ποιόν θα αγαπήσω γιατί μέσα από την δουλειά μου έχω αγαπήσει ανθρώπους...κοινωνικά κατάπτυστους.
Πως μπόρεσα με ρωτούν κάποιοι. Πως ήταν δυνατό να μην μπορούσα...τους απαντώ...

Σίγουρα, επιλέγω τους φίλους και τις παρέες μου. Επιλέγω να έχω στην ζωή μου ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζουμε και συνδεόμαστε περισσότερο, μα δεν με νοιάζει τι χρώμα δέρμα έχουν, τι πιστεύουν ή τι ψηφίζουν ή σε ποιόν θεό προσεύχονται.  Όχι πια.
Με νοιάζει να έχουν ξεκάθαρη θέση απέναντι στη  βία από όπου κι αν προέρχεται. Με νοιάζει να ξέρουν να αγαπούν και να το δείχνουν. Με νοιάζει να είναι δοτικοί και γαλαντόμοι, με τα αγαθά και τα συναισθήματα. Με νοιάζει να φροντίζουν τα ζώα και να προστατευόσουν τα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Με νοιάζει να μην προσβάλουν επειδή μπορούν και να βοηθούν μόνο επειδή μπορούν όχι για να κερδίσουν κάτι. Μπορεί κάποιες φορές να είναι απόλυτοι ή ξεροκέφαλοι. Κι εγώ είμαι.
Μπορεί να κάνουν βλακείες και να λένε ανοησίες κι εγώ λέω.
Μπορεί να είναι θερμόαιμοι και να γίνονται μπουρλοτέρηδες στα καλά καθούμενα, έχω υπάρξει κι αυτό.
Μπορεί να βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα και να έχουν αδικήσει...ναι έχω υπάρξει κι έτσι και δεν είμαι καθόλου περήφανη για αυτό....

Με νοιάζει να μαθαίνω από αυτούς, ακόμη κι αν διαφωνώ μαζί τους. Με νοιάζει να εξελίσσομαι, να αλλάζω, να τραβάω μπροστά κι αν κάποιος με τραβά πίσω, κάποιος άλλος, να με βγάλει από το τέλμα. Να μην με αφήσει να χαθώ μέσα στις σκέψεις, να μην με αφήσει να πνιγώ στο δίκιο ή το άδικο των ιδεών μου. Έτσι πάμε μπροστά οι άνθρωποι κι είναι σημαντικό να μην εγκαταλείπουμε ο ένας τον άλλο.
Άλλωστε πως θα μάθουμε αν χωριστούμε σε στρατόπεδα; Πως θα αλλάξουμε αυτό τον κόσμο αν απορρίπτουμε ανθρώπους; Πως θα τους επηρεάσουμε με τη δύναμη του καλού, αν τους σβήνουμε από την ζωής μας; Πως θα φωτίσουμε αυτό τον κόσμο αν κι εμείς κυριευόμαστε από το σκοτάδι του φόβου και του θυμού;
Γι αυτό παλεύω να γίνω καλύτερη, να εξελιχθώ, να μάθω να αποδέχομαι, να αφοσιώνομαι, να βάζω προτεραιότητες χωρίς να χάνω τον προσανατολισμό μου κι η προτεραιότητα μου,  να είναι πάντα και για πάντα...ο άνθρωπος. Η μεγαλύτερη και πιο βαθιά μου αξία σε τούτη τη ζωή!

Ίσως  τελικά σε τούτη τη ζωή υπάρχουν μόνο  οι άνθρωποι και τα τέρατα. Κάθε φορά που απορρίπτουμε ένα τέρας γιατί το αξίζει, ας αναρωτηθούμε τι εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε, ποια θα ήταν η δική μας προσφορά στην ανθρωπότητα βοηθώντας ένα τέρας να γίνει λίγο πιο άνθρωπος. Μπορεί να μην το αξίζει το τέρας...αλλά το αξίζει ο άνθρωπος.

Καλημέρα αγαπημένοι. Προσφυγικό. Κοροναιός. Μια ακόμη δοκιμασία, μια ακόμη κρίση αξιών είναι και θα περάσει. Ας μην μας γυρίσει  πίσω σε σκοτεινές εποχές.Ας μην κάνουμε πράξεις που αύριο θα μετανιώσουμε.Ας μην ξεστομίσουμε λέξεις που αύριο θα θέλουμε να μπορούσαμε να πάρουμε πίσω. Μια λεπτή γραμμή χωρίζει το καλό από το κακό, το δίκιο από το άδικο, το σωστό από το λάθος...Μια λεπτή γραμμή! Ας μην την σπάσουμε. Ας μην λυγίσουμε. Ας μην προδώσουμε. Ας μην προδωθούμε, ας μην μας εγκαταλείψουμε. Εμείς που ξέρουμε από σκοτάδια...Ας μην μας εγκαταλείψουμε! Έχουμε περάσει πολλά. Δεν μας αξίζει ο διχασμός. Δεν μας αξίζει φόβος...

Ας μην σταματήσουμε να πιστεύουμε στον Άνθρωπο...Σε εμάς! Καλημέρα άνθρωποι. Πλάσματα μου αγαπημένα....
Το τραγούδι το λατρεύω. Δεν μπορώ να το ακούσω χωρίς να συγκινηθώ βαθιά. Αφιερωμένο....