Όλα αρχίζουν εδώ...

Μέρες τώρα θέλω να γράψω μα δεν ξέρω τι και πως. Σαν να έχασα τις λέξεις μου. Σαν να έχασα το νόημα κι ενώ υπάρχουν πολλά μέσα μου τα νιώθω μπερδεμένα κι υπερβολικά. Συναισθήματα που ακροβατούν ανάμεσα στην πίστη και στην πλήρη απογοήτευση. Σαν να βρίσκομαι σε ένα τρενάκι του τρόμου όπου ανεβοκατεβαίνω σε πίστες φόβου και ενθουσιασμού ανά πάσα στιγμή!

#Μένουμε σπίτι λοιπόν και σε μια στιγμή σαν ο κόσμος όλος να σιώπησε. Σαν να έσβησαν όλα τα φώτα και μείναμε όλοι κοκαλωμένοι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και τώρα; Πως θα ζήσουμε τώρα με τούτη την απειλή πάνω από τα κεφάλια μας; 

Πριν οκτώ χρόνια σε μια απλή εξέταση ρουτίνας από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να ακροβατώ. Μορφώματα στο συκώτι και το πάγκρεας. Κακοήθεις όγκοι; Καλοήθεις όγκοι; Κύστες; Τι; Τι; ΤΙ;;;; Νόμιζα θα πέσω κάτω εκεί στην είσοδο του διαγνωστηρίου που πήρα τα αποτελέσματα.Τα μάτια του γιατρού...με απέφευγαν! Η λέξη πανικός είναι μικρή...δεν χωράει το αληθινό συναίσθημα!

Δεκαπενταύγουστος όλα κλειστά και έπρεπε να περιμένω εικοσιμία ημέρες για τις πιο ειδικές εξετάσεις και τα τελικά αποτελέσματα. Εικοσιμία ημέρες....και νύχτες!

Πέρασα από τον φόβο στον πανικό, μετά στην οργή και μετά στην θλίψη. Σαν έβγαινε ο ήλιος γεννιόταν μέσα μου η ελπίδα και μια δύναμη κι ένιωθα αισιοδοξία και μετά κάτι άλλαζε και μέσα σε λίγα λεπτά γκρεμιζόμουν στην απόγνωση... Εικοσιμία ημέρες και νύχτες και  βγήκε επιτέλους ο ήλιος και τέλειωσε ...μα για κάποιους δεν τελειώνει τόσο γρήγορα. Δεν τελειώνει τόσο απλά!

Ξαφνικά όλοι εμείς με την υπεροχή μιας τακτοποιημένης ζωής νιώθουμε την απειλή.Την απειλή που είναι η καθημερινότητα ενός καρκινοπαθούς. Την απειλή ενός ανθρώπου που διαγνώστηκε με μια ανίατη ασθένεια. ή ενός ανθρώπου που το παιδί του είναι άρρωστο και κινδυνεύει. Εκείνη την απειλή που όμοια της δεν υπάρχει στον κόσμο αυτό, όπου νιώθεις να πονάει όλο σου το είναι, όλη σου η ύπαρξη και δεν υπάρχει τίποτε να κάνεις. Τίποτα να σε ανακουφίσει παρά οι ιατρικές ενημερώσεις και οι λέξεις των γιατρών, τα πρόσωπα τους, που προσπαθείς να εξιχνιάσεις με απόγνωση, είναι χαρούμενα; Είναι σκυθρωπά;

Όπως ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε τώρα κάθε φορά που βγαίνει ο επιδημιολόγος της καρδιάς μας και μας μιλά...τι θα γίνει γιατρέ; πάμε καλύτερα; Θα τα καταφέρουμε; 

Κανείς μας δεν μπορούσε να το διανοηθεί πως είναι να ζεις με αυτό τον φόβο. Με αυτήν την μόνιμη απειλή του τέλους. Με την συνεχή αγωνία του αποχωρισμού.Του αποχαιρετισμού. Σκεπάζει την ψυχή ένα πένθος...και τώρα αυτό νιώθουμε.Περάσαμε στην απέναντι όχθη. Η ασφάλεια  χάθηκε και δεν βρέχει πια πέρα! Βρέχει εδώ πάνω από τα κεφάλια μας.  Πενθούμε την ανεμελιά μας! Τότε που το πιο σημαντικό μας πρόβλημα  είναι  το πιο ασήμαντο τώρα! 

Θρηνώ για αυτή την ανεμελιά που χάθηκε αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως ο δικός μας λαός έχει χρόνια τώρα που παλεύει με την ανεμελιά του.
Οικονομική κρίση, ανεργία, κοινωνικός αποκλεισμός, Δημοψήφισμα, ΔΝΤ, απειλή Grexit, Capital controls, προσφυγικό...και βέβαια να μην ξεχνάμε και τον κουραστικό μας γείτονα...έχει από το 2008 μας πάει τρένο και τώρα αυτό! Το μεγαλύτερο όλων το πιο απειλητικό...Στην αρχή θύμωσα έγινα έξαλλη είπα φτάνει...φτάνει πια! Μα τώρα ξέρω πως όλα αυτά ήταν η προπόνηση μας. Στην πρώτη  γραμμή χρόνια τώρα. Σε εγρήγορση. Ξέρουμε από μάχες και νιώθω πως με έναν τρόπο τώρα το αποδεικνύουμε. Το πονεμένο μας σύστημα που ακόμη αντέχει. Οι κακοπληρώμενοι επιστήμονες μας που δεν εγκαταλείπουν. Οι ταλαιπωρημένοι γιατροί μας που αντιστέκονται.
Νιώθω πως όλο αυτό θα μας κάνει περήφανους...έτσι νιώθω...κάποιες στιγμές και κάποιες άλλες βουλιάζω στο φόβο. Γιατί ναι. Φοβάμαι! Φοβάμαι όλα αυτά που φοβίζουν όλους μας. Φοβάμαι απίστευτα για τους γονείς μου, για τους αγαπημένους μου, που είναι ευάλωτοι. Φοβάμαι για τα παιδιά μου κι υπάρχουν στιγμές που τα κοιτάζω και λυπάμαι για όλα αυτά που έχουν φορτωθεί. Ένα πνιγμένο στα σκουπίδια πλανήτη. Ένα μολυσμένο αέρα, μειωμένους και κατεστραμένους φυσικούς πόρους, μια καταστροφική σχέση με την φύση και τα πλάσματα της, μια υπερφίαλη στάση ζωής, μια συνεχή αντιπαλότητα με κάποιον τρομοκράτη εχθρό, μια συνεχή αγωνία επιβίωσης...

Τραγουδούν, γελούν, χορεύουν, κλεισμένοι μέσα στο σπίτι με όλη την ορμή της άγριας εφηβείας τους, ενώ θα έπρεπε να τρέχουν ανέμελοι προς την Άνοιξη που τους πλησιάζει και τους κοιτάζω από μακριά και νιώθω την αγωνιά να με πνίγει γιατί θέλω τόσο να ζήσουν στη γη αυτή με τον ίδιο τρόπο που ζούσα κι εγώ στην ηλικία τους. Με μια απλότητα που χάθηκε!

Και σκέφτομαι πως τουλάχιστον νιώθουμε. Νιώθουμε πια τον πόνο του άλλου κι αυτή η κρίση δημιούργησε μέσα μας την μαγική εν συναίσθηση, όπου τώρα καταλάβαμε την πληγή του άλλου και την αγωνία του γιατί με έναν τρόπο απειλήθηκε κι η δική μας ζωή κι η δική μας ασφάλεια! Και τώρα θα έρθουμε κοντά. Τώρα θα ξαναγεννηθεί μέσα μας η αλληλεγγύη!

Ξέρω πως αυτό δεν ισχύει για όλους. Ξέρω πως αυτή η  κρίση εκτός από αγγέλους θα δημιουργήσει και τέρατα...έτσι γίνεται πάντα! Ανθρώπους που θα βρουν την ευκαιρία να εκμεταλευτούν, να αρπάξουν...Δεν με τρομάζει  γιατί ξέρω πως η ίδια Κατοχή του ΄40 που γέννησε τους αγωνιστές και τους ήρωες, γέννησε και τους μαυραγορίτες και τους προδότες!Τώρα είναι η ώρα να πέσουν οι μάσκες κι ο καθένας να φανερώσει το σκοτάδι ή το φως του! Έτσι είναι οι κρίσεις. Ξεκαθάρισμα τις λέμε στην θεραπεία! Ξεκαθάρισμα!!!!

Αγαπημένοι έχω μέσα μου οργή. Για τον εαυτό μου...για τον ύπνο μου που διαταράχθηκε! Τότε οκτώ χρόνια πριν όταν εκείνες οι εικοσιμία ημέρες και νύχτες πέρασαν και τα μορφώματα δεν απειλούσαν πια την ζωή μου...ήταν σαν να ξεναγεννήθηκα. Σαν να μου δόθηκε ένα δώρο,  μια δεύτερη ευκαιρία! Κι έκανα αλλαγές που χρόνια ονειρευόμουν. Παραιτήθηκα από την τότε υπέροχη κι ασφαλή δουλειά μου γιατί ο κύκλος είχε απλά κλείσει μα φοβόμουν να ρισκάρω, άρχισα να γράφω το βιβλίο μου, δημιούργησα αυτό το blog κι άρχισα να μοιράζομαι και βρήκα εσάς, άρχισα να κυνηγώ τα από χρόνια ξεχασμένα όνειρα μου, να προκαλώ τον εαυτό μου, να αμφιβάλλω, να ψάχνω μέσα μου, να αλλάζω, να παλεύω με φόβους και να μην σταματώ όταν χάνω...
Ξεβολεύτηκα κι είχε πόνο πολύ κι απόγνωση αυτό. Μα με γέμισα περηφάνια...και τώρα σαν να με πρόδωσα, γιατί δεν προσπάθησα αρκετά, γιατί το έχασα ξανά! Όλοι μας το χάσαμε γιατί έγινε μεγάλο το εγώ μας! Όλα όσα εγώ κατάφερα, εγώ μπόρεσα, εγώ έκανα, εγώ έδωσα, εγώ, εγώ, εγώ...Που είναι τώρα όλα αυτά. Τι αξία έχουν χωρίς εσάς; Χωρίς το "εμείς" μας;

Ήρθε η ώρα λοιπόν. Η ώρα της αλλαγής μας ως ανθρωπότητα...

Η πρώτη βδομάδα πέρασε μέσα στη θλίψη και την απόγνωση. Μέσα στην αγωνία... Βούλιαξα. Δεν μπορώ να φάω, δεν έχω ύπνο, σαν να χάθηκε το νόημα. Δύσκολο πράγμα το ξεβόλεμα!...κι ύστερα άρχισαν να έρχονται τα μηνύματα σας... μια Άννα μου,  μου έγραψε, "...μόλις διαγνώστηκα, με όγκο στο κεφάλι. Μου φέρνει απίστευτα ενοχλητικούς ιλίγγους κι αστάθεια και μου έχει δημιουργήσει μια παράλυση στο πρόσωπο. Θα χρειαστώ ακτινοβολίες και καλή διάθεση. Ο κόσμος θα ξεπεράσει το μεγάλο πρόβλημα κι εγώ το δικό μου..."...και ντράπηκα!

Κι ύστερα εν μέσω χάους ένα τηλεφώνημα. Φοβόταν τον κορονοιό και ότι εκείνος κουβαλούσε όταν έτσι ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση..."πέθανε ο αδερφός μου" μου είπε στο τηλέφωνο κι η απειλή του κορονοιού έγινε αστεία μπροστά σε μια αδερφή που μόλις έμαθε πως έτσι ξαφνικά κι απρόσμενα η καρδιά του δυνατού υγιή σαραντάχρονου αδερφού της ξαφνικά σταμάτησε για πάντα....για πάντα...κι υπάρχουν λόγια που δεν ειπώθηκαν και στιγμές που χάθηκαν για πάντα...Και πόνεσα!

Κι ύστερα μου ήρθε στο κινητό ένα μικρό βιντεάκι. Ένα κοριτσάκι πανέμορφο και λαμπερό  που μιλά και χορεύει...δυο χρονών πια κι είναι το Φως  των γονιών που τρία χρόνια πριν είχαν χάσει εντελώς απρόσμενα την δεκάχρονη μαγική τους κόρη και να  μέσα από το χαμό γεννήθηκε αυτό το πλάσμα.Το Φως! Γεννήθηκε το Φως! κι έκλαψα από ευγνωμοσύνη!!!

Και από τότε κλαίω...Πνίγομαι και κλαίω κι η καρδιά μου γεμίζει από αγάπη με κάθε ευκαιρία, όπως προχθές που στο πρωινό μου τρέξιμο συνάντησα μια κυρία που κάθε πρωί περπατά κι από μακριά της φώναξα "Καλημέρα"...κι εκείνη με κοίταξε ξαφνιασμένη και με μια γλυκιά συστολή κοκκίνισε, κατέβασε τα μάτια και ψιθύρισε χαμογελώντας μια σιγανή καλημέρα....και θύμωσα...Θύμωσα με εμένα που όλο αυτόν τον καιρό δεν την χαιρέτησα ποτέ! Ποτέ...κι άρχισα να κλαίω γοερά εκεί τρέχοντας τον μοναχικό μου δρόμο, με απόγνωση γιατί δεν ήθελα να είναι μοναχικός, γιατί δεν μου αρέσει αυτός μου ο εαυτός που ξεχνάει τις καλημέρες και δεν μου αρέσει αυτός ο κόσμος τόσο υπέροχα λαμπερός από τον πρωινό ήλιο και τόσο απέραντα μόνος! 

Ο εαυτός, που πνίγεται στην δική του αγωνία, στην δική του θλίψη, στην δική του καθημερινότητα και ξεχνά πως εκεί έξω μια Άννα ακόμη παλεύει, μια αδερφή αποχαιρετά τον αδερφό της κι ο κόσμος συνεχίζει να υποφέρει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που υπέφερε και χθες όταν ο κορονοιός δεν ήταν το πρόβλημα. Ξεχνά πως εκεί έξω παιδιά πεθαίνουν και καίγονται στα στρατόπεδα προσφύγων της ντροπής της προηγμένης Ευρώπης, πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν για σπίτι τους το δρόμο και γυναίκες δολοφονούνται εν ψυχρώ από έναν άντρα που κάποτε τις αγάπησε...

Αυτό τον κόσμο τον έφτιαξα κι εγώ και έχω την ευθύνη του.Την ευθύνη μου! Την ευθύνη μας! Την μαγική και βαριά μας ευθύνη. 

Ναι φοβάμαι. Ναι τρομάζω.Ναι πονάω. Ναι βούλιαξα. Ναι χάθηκα. Ναι έχω το δικαίωμα σε όλα αυτά τα συναισθήματα...μα φτάνει. Φτάνει γιατί κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν χρόνια τώρα αυτό που εγώ δεν αντέχω εδώ και μια βδομάδα! Φτάνει, λέω στον εαυτό μου και συνεχίζω και νιώθω πως είμαι μέρος μιας ανώτερης αρχής που περιμένει από εμένα κάτι. Κάτι επιτέλους, γιατί με εμπιστεύεται, γιατί είμαι σημαντική όπως είμαστε όλοι, γιατί η δική μου αλλαγή θα γίνει η αλυσιδωτή αντίδραση που θα φέρει την αλλαγή του συνόλου! Ποια είμαι εγώ να κουραστώ όταν άλλος θαλασσοπνίγεται;

Είμαστε πελώριοι αγαπημένοι και σημαντικοί και για αυτό, θυμώνω σαν άνθρωποι σπαταλούν την υπέροχη ενέργεια τους σε κάθε λογής εξαρτήσεις. Χρειαζόμαστε όλους τους σπάνιους πόρους μας σε τούτη τη γη κι όπως ένας απίθανος φαρμακοποιός μας δίδαξε τις μέρες αυτές τις δύσκολες. 

Ο σπάνιος πόρος δεν είναι τα αγαθά αλλά οι άνθρωποι!
Μας χρειαζόμαστε όλους λοιπόν κι όλοι ας δώσουμε το παρόν σε τούτη τη εσωτερική μάχη με τον εαυτό μας, με τους φόβους και τα πάθη μας. Ο κόσμος τούτος δεν μας θεωρεί λίγους ή ασήμαντους κι ετούτη η κρίση έδωσε αξία σε ανθρώπους που μέχρι χθες θεωρούσαμε ότι είναι σε κατώτερη οικονομική ή κοινωνική θέση. Ανθρώπους υποτιμημένους. Υπάλληλους σούπερ μάρκετ, υπάλληλους  σε δομές καθαριότητας, οδηγούς μεταφοράς προϊόντων, νοσοκόμες, υποτιμημένοι κρατικοί λειτουργοί και κακοπληρωμένοι νοσοκομειακοί γιατροί, τεχνικοί και τεχνίτες... όλοι οι χθεσινοί αόρατοι έγιναν οι σημερινοί μας ήρωες! Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η σειρά σου λοιπόν να στηρίξεις τούτο τον κόσμο στις πλάτες σου.

Γιατί όλοι είμαστε σημαντικοί αγαπημένοι! Σημαντικοί και σπουδαίοι και κανείς δεν γνωρίζει πότε θα έρθει η ώρα να σηκώσει το βάρος της ιστορίας...γιατί αυτό συμβαίνει αυτή την στιγμή στον κόσμο. Γράφεται ιστορία! Όπως υπέροχα μου έγραψε στο χθεσινό του μήνυμα ένα αγόρι που αγαπώ βαθιά. Ο κολλητός της εφηβείας μου και παντοτινός μου φίλος, που όργωσε τη γη και σήμερα εργάζεται σε μια πόλη της Κίνας όπου ζει με την σύντροφο και την κόρη του. Αυτές τις μέρες τα μηνύματα του ήταν βάλσαμο καθώς εκείνοι βγαίνουν πια από αυτό το χαμό και αν και έχει την αγωνία των κοριτσιών του που από χθες είναι σε κρατική καραντίνα επιστρέφοντας από την Αυστραλία στην Κίνα, χθες βράδυ μου έγραψε:

"...ο τρόπος που πρέπει να  δεις όλο αυτό είναι σαν μια εμπειρία ζωής. Ότι ζούμε αυτή τη στιγμή, τα συναισθήματα, η τρέλα, ο κόσμος που έχει παραλύσει...αποδέξου το γιατί  θα κοιτάζεις πίσω μια μέρα και θα σκέφτεσαι πως το έζησες και πέρασες μέσα από αυτό. Σε τέτοιους καιρούς είναι, που ανακαλύπτουμε πράγματα που συνήθως προσπερνάμε γιατί τα βλέπουμε κάθε μέρα. Κάνε ένα βήμα πίσω φιλαράκι και στάσου μια στιγμή...είναι σουρεαλιστικό και είσαι μέσα του!"

(Σας έχω πει πόσο απίθανα περήφανη νιώθω ώρες ώρες για τους φίλους μου;;;;;)

Είναι απίθανα  σουρεαλιστικό κι είμαστε μέσα του λοιπόν.Το ζούμε, παρέα με όλη την ανθρωπότητα! Θα το θυμόμαστε για πάντα και θα το μνημονεύουν τα παιδιά μας.Θα το γράψει το wikipedia και τα σχολικά βιβλία του μέλλοντος...ως τότε είμαστε εδώ. Οικογένειες διάσπαρτες κι απομονωμένες που είναι πιο κοντά από ποτέ μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών! Να τραγουδάμε στα μπαλκόνια, να χειροκροτάμε στα αστέρια. Να δοκιμάζουμε τις αντοχές μας και να εφευρίσκουμε νέους τρόπους για να δείξουμε την αγάπη μας, όσο η γη....αναρρώνει...

Κρατάμε λέξεις. Ενσυναίσθηση. Ξεκαθάρισμα. Ξεβόλεμα. Ευθύνη και μαγική Αποδοχή!

Σας αγαπώ.Σας ευχαριστώ. Σας σκέφτομαι. Κρατηθείτε ασφαλείς. Να μην χαθεί κανείς! Κανένας να μην λείψει! Προσευχόμαστε μαζί! Είμαστε ΜΑΖΙ! κι αυτό θα περάσει!!!!
Με το παρακάτω τραγούδι έτρεξα τα πιο τρυφερά μου χιλιόμετρα, κλαίγοντας με αναφιλητά μες στο χρυσό πρωινό, δίπλα σε μια μαγική θάλασσα λίγες μέρες πριν. Αφιερωμένο...

                                                                                                                         Κατερίνα

Υ.Γ. Άννα θα τα καταφέρεις κι εσύ...κι ο κόσμος! Το ξέρεις έτσι;