Περιμένουμε....

Νυχοπατώντας περπατάμε στη ζωή με πόδια ξυπόλυτα. Να μην ξυπνήσουμε το δράκο. Σαν παιδιά τρομαγμένα που έχουν μάθει να περπατούν σιγά...τσιμουδιά. Ησυχία...κι οι μέρες περνούν περιμένοντας...

Μέρες αργές. Σιωπηλές. Πιο σιωπηλές από ποτέ. Κάπου κάπου κλάματα ξεσπάσματα από αυτούς που πιέζονται περισσότερο. Από αυτούς που αγωνιούν περισσότερο. Από αυτούς που υποφέρουν περισσότερο.

Και τότε οι υπόλοιποι κάνουν τους γενναίους. Δίνουν κουράγιο. Δίνουν δύναμη...μέχρι να χάσουν την δική του κι οι ρόλοι να αλλάξουν....και περιμένουμε καρτερικά. Άλλοι την ζωή να γεννηθεί. Άλλοι την ζωή να τελειώσει. Άλλοι την ζωή να ορισθεί από τα νέα αποτελέσματα των ιατρικών τους εξετάσεων. Άλλοι των εκπαιδευτικών τους εξετάσεων, άλλοι των αποτελεσμάτων μιας σχέσης τους που μπορεί να χάθηκε, να έσβησε στο πέρασμα του δύσκολου χρόνου, άλλοι για να ανάψει ένα φως στο δικό τους σκοτάδι κι η ζωή να κυλήσει ξανά...

Περιμένουμε...

Βαδίζουμε στα σκοτεινά. Τα μάτια μας με απόγνωση προσπαθούν να δουν πίσω από το σκοτάδι. Μια σκιά, ένα ξεχασμένο φως, ένα σημάδι...κάτι. Τα πόδια μας πατούν αργά, διστακτικά και τα χέρια τεντωμένα. Τυφλοί. Ακουμπάμε με αγωνίας σε ξένες επιφάνειές και προσπαθούμε να καταλάβουμε...είμαστε ασφαλείς; Βαδίζουμε σωστά; Πάνε όλα καλά;...Κάνουμε κύκλους. Κύκλους γύρω από τον εαυτό μας. Δεν πάμε πουθενά μόνο κάνουμε  κύκλους...
Νιώθουμε πως δεν έχει νόημα και περιμένουμε...περιμένουμε...

Που θα μας βγάλει αυτή η αναμονή.Τι δύσκολο το να νιώθεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Σήκω, τρέχα, χόρεψε, φάε τα σίδερα...μα τελικά πρέπει να περιμένεις...Να περιμένεις κι εσύ μαζί με όλους. Κάτι δικό σου, κάτι ξένο. Μαζί και μονοί....περιμένουμε....

Μιαν απάντηση. Μια  κατάφαση. Μια άρνηση. Ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα, φως...και μια διαβεβαίωση πως όλα θα πάνε καλά. Κοιτάζουμε  ο ένας τον άλλο με αγωνία...όλα θα πάνε καλά έτσι δεν είναι; Έτσι δεν είναι; έτσι δεν είναι;;;;
Πόσο πόνος αυτή η ορφανή διαβεβαίωση που δεν έρχεται ποτέ. Πόσος πόνος αυτό το κεφάλι που κατεβαίνει....πόσος φόβος σαν κανείς δεν ξέρει...κανείς δεν ξέρει να σου πει πως όλα θα πάνε καλά.Καλά.Καλά!!!!
Περιμένουμε...και προσευχόμαστε. Όλοι για όλους.Όλοι για έναν...όλοι μαζί σε μια πελώρια προσευχή.Κι αποχαιρετάμε την ζωή που άλλαξε.Την ζωή που χάθηκε...σαν ένα παιδί που τραβήχτηκε με βια έξω από την ζεστή μήτρα...Τι τρόμος...τι πελώριος τρόμος...

Άλλοι προσαρμόζονται γρήγορα, άλλοι καθόλου...εγώ τρέμω. Τρέμω να μην προσαρμοστώ. Τρέμω να μην μου γίνει ο φόβος συνήθεια και με κλείσει ξανά, σε μια εικονική μήτρα...Τρέμω μην τον αποδεχτώ ξανά γιατί ξέρω πόσο γρήγορα, πόσο εύκολα, πόσο απαλά προσαρμόζομαι. Κι αντιστέκομαι στην ανοχή. Στο απαλό αυτό γλίστρημα που σου λέει κοιμήσου....κουράστηκες. Πολέμησες. Προσπάθησες...τώρα κοιμήσου. Σου αξίζει  αυτή η ανάπαυλα. Κλείσε τα μάτια. Κέρδισες τον ύπνο του δικαίου ξεκουράσου...και θέλω τόσο να αφεθώ στην ασφαλή αγκαλιά του ύπνου. Να ξεκουραστώ να γαληνέψει η ψυχή μου...έστω και ψεύτικα!

Και τότε έρχεται στο μυαλό μου ένα ποίημα που αγαπώ και συχνά αναφέρω. Και  πάω πίσω. Και διαβάζω αυτές τις λέξεις γραμμένες από εμένα τρία μόνο χρόνια πριν....με αφορμή έναν ακόμη Μαραθώνιο, που τερμάτισα μετά από έναν τραυματισμό που με είχε τρομάξει.

"Νιώθω να έχω έρθει κοντά σε μια προσωπική συνειδητοποίηση...Πόσο κοντά είχα φτάσει στην αυτοεγκατάλειψη  με βάση το φόβο που προκλήθηκε από τον πόνο της πρότερης εμπειρίας.
Όχι εγκατάλειψη του τρεξίματος...μα εγκατάλειψη του εαυτού μου!
Όμως για μια ακόμη φορά η ζωή μου στέλνει με γενναιοδωρία υπέροχους ανθρώπους κι υπέροχα σημάδια...Κι εκεί πάνω στην σκληρή άσφαλτο  με τα βήματα των δρομέων στα αυτιά μου, κάθε φορά που το σώμα  μου ούρλιαζε από τον πόνο θυμήθηκα το  μαγικό ποίημα του Ρόμπερτ Φρόστ που κυριολεκτικά λατρεύω...

"Το δάσος είναι όμορφο πολύ, βαθύ και σκοτεινό
Μα πρέπει να κρατήσω τις υποσχέσεις μου
κι έχω να κάνω μίλια πολλά  πριν κοιμηθώ
κι έχω να κάνω μίλια πολλά πριν κοιμηθώ...."

Εκεί στα πιο δύσκολα το παγωμένο δάσος σε καλεί...βαθύ και σκοτεινό. "Ξεκουράσου"...σου ψιθυρίζει με φωνή  σαγηνευτική...
Είσαι κουρασμένος και μπερδεμένος κι αν είσαι άπειρος κι ακούσεις το κουρασμένο σου σώμα...αν σταματήσεις να ξεκουραστείς στο χιονισμένο δάσος, θα παγώσεις...
Μην σταματάς λοιπόν...Μην ακούς! Κράτα το μυαλό φρέσκο, προπονημένο, ξύπνιο. Κράτα το μυαλό σε εγρήγορση....Μην μπερδεύεσαι!
Έχεις υποσχέσεις να κρατήσεις... δρόμο να διανύσεις. Μαγεία να γευθείς...Τα πόδια σου αντέχουν ακόμη. Τα πόδια σου ξέρουν να ακούν, ξέρουν να συνεχίζουν κι έχουν χιλιόμετρα να διανύσουν.Υπέροχα χιλιόμετρα εσωτερικής επίγνωσης.

Ο στόχος δεν είναι πια ο τερματισμός...ο στόχος ακόμη κι εδώ είναι το ταξίδι! Και στο τέλος της διαδρομής σε περιμένει μια αρχέγονη λιακάδα. Η λιακάδα που κουβαλάς και δεν το ξέρεις..."

Μην επαναπαυτείς λοιπόν, μην τολμήσεις να κλείσεις τα μάτια. Περιμένουμε, μα είμαστε σε δράση. Ολοζώντανοι και πάντα σε εγρήγορση.
Κι αν σήμερα τα αποτελέσματα είναι άσχημα κι αν η αναμονή αύριο δεν ευοδώσει...εμείς περιμένουμε. Έχουμε μάθει να περιμένουμε γιατί μέσα στην δική μας αναμονή κρύβεται η ελπίδα όλου του κόσμου κι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Στον μαγικό μας εαυτό!  Έχουμε μάθει να μην φοβόμαστε να περιμένουμε γιατί στην δική μας αναμονή κρύβεται μια μάχη!

Καλημέρα αγαπημένοι. Αντίο παράξενε Απρίλη...περιμένουμε...

Ελευθερία ακούς;...Πρωτομηνιά αύριο!!! Για σένα...

Οι φωτογραφίες από τους ήρεμους περιπάτους της εποχής του Κορωνοιού. Το 6 μου. Η πιο όμορφη στιγμή κάθε ίδιας μέρας.

Τα Πάσχα του Ιού.

Θα ήθελα να βοηθήσω. Να γράψω κάτι που να έχει νόημα. Να το διαβάσει κάποιος και να σκεφτεί ναι....έχω κουράγιο μια ακόμη μέρα!

Ένα τέτοιο κείμενο θέλω να γράψω...μα δεν θα τα καταφέρω! Όχι σήμερα.

Σήμερα έχει μια ημέρα μαγική και πλησιάζει η πιο όμορφη γιορτή. Το Πάσχα της Ανάστασης. Το Πάσχα της Άνοιξης. Την αγαπώ αυτή την εποχή. Αυτή τη γιορτή. Έχει μιαν άλλη πνευματικότητα, μια εσωτερικότητα. Σαν να αγγίζουμε  ο καθένας τον δικό του πόνο. Σαν να κάνει ο καθένας μας την δική του σύνδεση με το τέλος, την απώλεια, τον αποχαιρετισμό, την πίστη και την σύνδεση με το Θείο μέσα του.

Πάντα προσωπική υπόθεση η Πίστη...

Φέτος το Πάσχα θα είναι αλλιώτικο... Μα δεν αδημονώ λιγότερο. Η αλήθεια είναι πως το περιμένω. Θέλω να το ζήσω με την ξεχωριστή του διαφορετικότητα και θέλω να δημιουργήσω για εμένα και την οικογένεια μου μια αξέχαστη γιορτή. Αξέχαστη. Μια γιορτή, που θα την θυμόμαστε μετά από χρόνια και θα συγκινούμαστε, γιατί δεν θα έχει λείψει η σύνδεση με τους αγαπημένους μας, ούτε η κατάνυξη, ούτε η πνευματικότητα, ούτε τα έθιμα που κάνουν τις μέρες αυτές ξεχωριστές. 

Δεν θα έχει λείψει τίποτα εκτός από αυτούς που στ' αλήθεια λείπουν από τούτη τη ζωή κι αυτές τις μέρες περισσότερο από ποτέ τους μνημονεύουμε και προσευχόμαστε για εκείνους. Έχουμε ανάγκη αυτή τη γιορτή!

Το βλέπουμε ήδη στους λαβωμένους μας γείτονες που γιορτάζουν κι εκείνοι με τους δικό τους τρόπο το Πάσχα τους. Παρόλο τον πόνο την θλίψη, την απομόνωση και τις απώλειες, βγαίνουν στα μπαλκόνια τους ψάλουν και προσεύχονται με συγκίνηση για όλα  αυτά που κουβαλάμε  όλοι οι άνθρωποι  και είναι μέσα μας. Δεμένα με μιαν αόρατη κλωστή! Κι αυτή την κλωστή θέλω να υφάνω  λίγο λίγο μέσα στα αγόρια μου και σαν εγώ θα έχω φύγει από κοντά τους εκείνοι θα είναι καλά τυλιγμένοι με την μεταξωτή εκείνη κλωστή που θα τους κρατάει με ασφάλεια συνδεδεμένους με τις μνήμες της φαμίλιας τους. Την μνήμες της δικής μας ιστορίας, τότε που τη χρονιά του κορωνοιού κάναμε αυτό κι εκείνο κι ότι ζήσαμε χαράχτηκε βαθιά και χάρισε σε ετούτο τον κόσμο πλάσματα που ξέρουν να μοιράζουν και να μοιράζονται. Να χαρίζουν και να χαρίζονται. Να τραβάνε μπροστά και να μην ακινητοποιούνται στο φόβο και να μην διστάζουν ακόμη και να σπαταληθούν για την χαρά και την αγάπη. Να μην ξεχνούν τις ρίζες τους γιατί βασίζονται σε αυτές....

Αλίμονο.Τρέφονται από αυτές!

Αυτό το Πάσχα...θα είναι το πιο σιωπηλό. Το πιο υπέροχα και θλιβερά ήσυχο. Οι λαμπάδες μας θα είναι κεριά, τα αυγά μας πιο κόκκινα από ποτέ, τα σώματα μας μακριά μα οι ψυχές μας απόλυτα συνδεδεμένες και οι προσευχές μας ψιθυριστές, όπως ταιριάζουν στον πόνο και την αλήθεια μιας τέτοιας γιορτής. Της γιορτής που μια ζωή με ταπεινότητα, νίκησε έναν θάνατο...

Μια γιορτή θηλυκή όπως είχα ξαναγράψει, που κουβαλά μέσα της την κάθαρση. Οπότε ναι, χαίρομαι που πλησιάζει το Πάσχα. Φέτος η ανάγκη να το τιμήσω είναι ακόμη μεγαλύτερη και ναι, κι από το σπίτι μου, θα προσευχηθώ, θα βγάλω το κατάλευκο δαντελένιο τραπεζομάντηλο της γιαγιάς μου και τα γυαλικά της μάνας μου. Θα γεμίσω τα χέρια μου ζυμάρια και το σπίτι μας μνήμες. Μνήμες που φανερώνουν ένα μόνο. Όσο αλλιώτικες κι αν είναι οι συνθήκες, όσο διαφορετική κι αν είναι η πραγματικότητα, όσο αντίξοα, ζοφερά και τρομακτικά κι αν φαντάζουν όλα...η "Άνοιξη" πάντα βρίσκει τον τρόπο να υπερισχύσει. Εκατομμύρια χρόνια τώρα! Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα της Ζωής, της Φύσης και της Γης...κι η μόνη αλήθεια της Ανάστασης! 

Το Πάσχα είναι θηλυκή γιορτή λοιπόν και αναλαμβάνουμε εμείς...

Κλείνοντας να σας συστήσω ξανά μια ξεχωριστή ομάδα το ΞΕBLOGAΡΙΣΜΑ που έχει ως στόχο του να  υποστηρίζει τις μαμάδες που βρίσκονται μαζί με τα ανήλικα παιδιά τους στις φυλακές Θήβας. Τις μοναδικές φυλακές της χώρας που δέχεται μαμάδες και παιδιά. Χρειάζονται πάντα την βοήθεια και υποστήριξη μας, μα αυτές τις ιδιαίτερες και δύσκολες μέρες οι ανάγκες γίνονται ακόμη μεγαλύτερες. Αν νιώσετε πως θέλετε με έναν τρόπο να βοηθήσετε ρίξτε μια ματιά στην ιστοσελίδα.

Μπορείτε να διαβάσετε εδώ μια  παλιότερη μου ανάρτηση  για τις μαμάδες που μεγαλώνουν στις φυλακές τα παιδιά τους. Μικροί Φυλακισμένοι.

Καλό βράδυ αγαπημένοι... Το μυαλό κι οι προσευχές μας σε εκείνους που εργάζονται στην πρώτη γραμμή! Ας κρατηθούμε ασφαλείς. Να μην πάει χαμένη η θυσία μα κι ο αγώνας τους.

Καραμπινάτα μηνύματα!

Έκανα τις προάλλες αυτή την ερώτηση στο instgram κι έλαβα δεκάδες απαντήσεις. Συγκινητικές αστείες...

Τα χώρισα σε μικρές κατηγορίες .
Το πρώτο  αφορούσε τους ανθρώπους και τις σχέσεις κι έδειχνε πόσο μας λείπουν οι αγαπημένοι μας. Φανέρωνε την αγωνία του να είναι καλά κυρίως οι γονείς και τη ανάγκη για αγκαλιές αγγίγματα και σωματική επαφή.

• Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να κάνω ας ξεκινήσω με αγκαλιές και φιλιά
• Να τρέξουμε έξω σαν παιδιά και να αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας.
• Να αγκαλιάσω τις φίλες μου σφιχτά.
• Να δω τους γονείς μου.Η μαμά δουλεύει σε νοσοκομείο και φοβάται μην μας κολλήσει.
• Θα αγκαλιάσω τους γονείς μου
• Να αγκαλιάσω σφιχτά
• Θα πάω στην μαμά και στον  μπαμπά με το γιο μου
• Ένα τραπέζι όλοι μαζί με γονείς , με την αδερφή μου και τα ανίψια
• Να μαζευτούμε με φίλους, να φάμε μαζί να γελάσουμε...
• Θα φιλήσω τους  γονείς την αδερφή μου, τον ανιψιό και μετά θα φάω πιτόγυρο.
• Θα τρέξω να κάνω μια σφιχτή αγκαλιά στον αγαπημένο μου
• Θα κλάψω δυνατά τρέχοντας  μέχρι τους γονείς μου και θα τους αγκαλιάσω!
• Αγκαλιά σε όσους μου λείπουν
• Θέλω να δω τους γονείς μου.
• Θα αγκαλιάσω φίλους που μου έχουν λείψει.Θα  κλείσω θέση στο καταφύγιο για Όλυμπο!
• Θα δω επιτέλους το αγόρι μου και θα τους δώσω ένα φιλί, μα ένα φιλί!

Ακολουθεί, η ανάγκη για  επαφή με τη φύση και την εξοχή. 

• Θα τρέξω σε ένα λιβάδι και θα φωνάξω δυνατά ελευθερίαααααα
• Θέλω να κάνω μια μεγαααααλη αυτοκινητοβόλτα με δυνατή μουσική.
• Βουτιά στη θάλασσα
• Μια τεράστια υπερβόλτα στη θάλασσα, τα βουνά και τα χωράφια
• Βόλτα για καφέ κάπου όμορφα εκτός πόλης
• Να πάω στο χωριό μου στη φύση και στα πρόβατα
• Παιδική χαρά, να χαρεί ο λαός
• Περπάτημα από το σπίτι ως τη μαγευτική παραλία. Να δω την πόλη ζωντανή.
• Θα πάω στο ποτάμι αφού πρώτα αγκαλιάσω πολύ κόσμο.
• Θα οργανώσω ένα πικ νικ στην εξοχή παρέα με φίλους τα παιδιά τους κι αγκαλιές και φιλιά...
• Θα κανονίσουμε να πάμε μια εκδρομή στο χωριό να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα
• Μια μεγάλη βόλτα στη φύση

Η ανάγκη για παρέα με φίλους. Για επαφή με την πόλη, με απλές καθημερινές συνήθειες που λείπουν.

• Ταβέρνα με φίλους
• καφέδες με τις φίλες
• Θα πάω διακοπές
• Freddo cap και βολτάρα με τα μωρά μου από το πρωί μέχρι το βράδυ έξω.
• Ένα ποτό ρε παιδιά! Με δυνατή μουσική και τους φίλους δίπλα.
• Βόλτα με τα καροτσάκια για καφέ.
• Φρέντο δίπλα στο κύμα
• Θα βγω με το αγόρι και θα αράξουμε Αγίας Ειρήνης στην πλατεία.
• Μια εκδρομή σίγουρα και θα πάω να πιω ένα κρασί με ένα όμορφο εστιατόριο
• Θα βγω μια βόλτα με τα παιδιά μου και θα πάω να δω τον νεογέννητο ανιψιό μου.
• Θα βγω με τα παιδιά μου βόλτα και παιχνίδι στην παιδική χαρά να βρουν τους φίλους τους και να ψοφήσουμε στο παιχνίδι και στο περπάτημα
• Να πάω να αγοράσω λουλούδια και φυτά για τις γλάστρες μου

Η αυτοφροντίδα κι ο καλλωπισμός ή οι ανάγκες του σώματος.

• Θα βάψω ρίζα.
• Νύχια, κομμωτήριοοοοο
• Θα ξαναφορέσω σουτιέν.
• Νύχια. Καφές στολισμένη
• Να κουρέψω μαλλί έχω γίνει τρελός
• Εμβόλιο

Υπήρξαν και κάποια μηνύματα πιο εσωτερικά που φανέρωναν μιαν άλλη πιο βαθιά ανάγκη, μια πνευματικότητα, αλλά και μια αγωνία για το αύριο.

• Θα πιω ένα ποτήρι γεμάτο χρώματα να χρωματίζω τη  ζωή μου κάθε μέρα με χαμόγελο.
• Μισώ τα μπουζούκια αλλά θα πάω να ρίξω ένα χορό, μα τι χορόοοοο
• Είναι πολύ νωρίς για να το σκέφτομαι αλλά θα ήθελα πολύ να δουλέψω. Δουλεύω σε ξενοδοχείο κι είναι πολύ αβέβαιο.Αν δεν γίνει θα κάνω πολλά μπάνια με τα παιδιά και θα τρώμε βρούβες.
• Να ζήσουμε τα καλά, τα αγνά, τα μικρά, την Άνοιξη και τα λουλούδια
• Θα τα έχω χαμένα.
• Να πάω εκκλησία να ανάψω ένα κερί
• Τίποτα. Ανάσες.
• Μια βόλτα στη θάλασσα μόνη μου να ευχαριστήσω το Θεό.
• Θα πάω εκκλησία, να ευχαριστήσω το Θεό που τα καταφέραμε
• Θα κλάψω από χαρά εύχομαι.Δεν θέλω να χάσω κανέναν.

Και βέβαια υπήρχαν και τα τυχερά....θα χαρώ πολύ κόσμο !!!

• Ραντεβού μαζί σου. 
• Θα έρθω Θεσσαλονίκη
• Θα συναντήσω όσους αγαπώ και θα τους αγκαλιάσω σφιχτά. Κι εσένα!
• Θα έρθω στους Κύκλους!
• Θα ανεβώ Θεσσαλονίκηηηη

..και όλα μαζί φανερώνουν  την ανάγκη μας όλο αυτό να περάσει.Να μας βρει όλους καλά. Να μην χάσουμε το χιούμορ και την επαφή μας με τους ανθρώπους και τον ανώτερο εαυτό μας, που ξέρει να αγαπά, να νιώθει, να συμμετέχει, να δίνει, να χαρίζει, να μοιράζεται, να γελάει, να περιμένει,  να αυτοσαρκάζεται και να μένει προσηλωμένος στο στόχο! 

Ο στόχος είναι να τα καταφέρουμε όλοι αγαπημένοι. Όλοι! Μέχρι τότε μένουμε σπίτι, ζούμε και μοιραζόμαστε στιγμές διαφορετικές, αληθινές, ίσως αλλόκοτες, μα σίγουρα μοναδικές κι ονειρευόμαστε, στιγμές μαγικές. Σας ευχαριστώ για την διάδραση. Με ξαφνιάσατε!
Με κάνατε και συγκινήθηκα, γέλασα, ξύπνησα, γιατί είμαστε μαζί! Πιο μαζί από ποτέ. Είκοσι τέσσερις μέρες από τότε που η ζωή μας άλλαξε για πάντα. 

Πεισμώσαμε το νιώθω! Κι είναι το πείσμα μας πιο μεγάλο κι απ' το φόβο!

Καλημέρα αγαπημένοι...μείνετε ασφαλείς! Εικοσιτέσερις και συνεχίζουμε!!! Να μην λείψει κανείς....