Τα Πάσχα του Ιού.

Θα ήθελα να βοηθήσω. Να γράψω κάτι που να έχει νόημα. Να το διαβάσει κάποιος και να σκεφτεί ναι....έχω κουράγιο μια ακόμη μέρα!

Ένα τέτοιο κείμενο θέλω να γράψω...μα δεν θα τα καταφέρω! Όχι σήμερα.

Σήμερα έχει μια ημέρα μαγική και πλησιάζει η πιο όμορφη γιορτή. Το Πάσχα της Ανάστασης. Το Πάσχα της Άνοιξης. Την αγαπώ αυτή την εποχή. Αυτή τη γιορτή. Έχει μιαν άλλη πνευματικότητα, μια εσωτερικότητα. Σαν να αγγίζουμε  ο καθένας τον δικό του πόνο. Σαν να κάνει ο καθένας μας την δική του σύνδεση με το τέλος, την απώλεια, τον αποχαιρετισμό, την πίστη και την σύνδεση με το Θείο μέσα του.

Πάντα προσωπική υπόθεση η Πίστη...

Φέτος το Πάσχα θα είναι αλλιώτικο... Μα δεν αδημονώ λιγότερο. Η αλήθεια είναι πως το περιμένω. Θέλω να το ζήσω με την ξεχωριστή του διαφορετικότητα και θέλω να δημιουργήσω για εμένα και την οικογένεια μου μια αξέχαστη γιορτή. Αξέχαστη. Μια γιορτή, που θα την θυμόμαστε μετά από χρόνια και θα συγκινούμαστε, γιατί δεν θα έχει λείψει η σύνδεση με τους αγαπημένους μας, ούτε η κατάνυξη, ούτε η πνευματικότητα, ούτε τα έθιμα που κάνουν τις μέρες αυτές ξεχωριστές. 

Δεν θα έχει λείψει τίποτα εκτός από αυτούς που στ' αλήθεια λείπουν από τούτη τη ζωή κι αυτές τις μέρες περισσότερο από ποτέ τους μνημονεύουμε και προσευχόμαστε για εκείνους. Έχουμε ανάγκη αυτή τη γιορτή!

Το βλέπουμε ήδη στους λαβωμένους μας γείτονες που γιορτάζουν κι εκείνοι με τους δικό τους τρόπο το Πάσχα τους. Παρόλο τον πόνο την θλίψη, την απομόνωση και τις απώλειες, βγαίνουν στα μπαλκόνια τους ψάλουν και προσεύχονται με συγκίνηση για όλα  αυτά που κουβαλάμε  όλοι οι άνθρωποι  και είναι μέσα μας. Δεμένα με μιαν αόρατη κλωστή! Κι αυτή την κλωστή θέλω να υφάνω  λίγο λίγο μέσα στα αγόρια μου και σαν εγώ θα έχω φύγει από κοντά τους εκείνοι θα είναι καλά τυλιγμένοι με την μεταξωτή εκείνη κλωστή που θα τους κρατάει με ασφάλεια συνδεδεμένους με τις μνήμες της φαμίλιας τους. Την μνήμες της δικής μας ιστορίας, τότε που τη χρονιά του κορωνοιού κάναμε αυτό κι εκείνο κι ότι ζήσαμε χαράχτηκε βαθιά και χάρισε σε ετούτο τον κόσμο πλάσματα που ξέρουν να μοιράζουν και να μοιράζονται. Να χαρίζουν και να χαρίζονται. Να τραβάνε μπροστά και να μην ακινητοποιούνται στο φόβο και να μην διστάζουν ακόμη και να σπαταληθούν για την χαρά και την αγάπη. Να μην ξεχνούν τις ρίζες τους γιατί βασίζονται σε αυτές....

Αλίμονο.Τρέφονται από αυτές!

Αυτό το Πάσχα...θα είναι το πιο σιωπηλό. Το πιο υπέροχα και θλιβερά ήσυχο. Οι λαμπάδες μας θα είναι κεριά, τα αυγά μας πιο κόκκινα από ποτέ, τα σώματα μας μακριά μα οι ψυχές μας απόλυτα συνδεδεμένες και οι προσευχές μας ψιθυριστές, όπως ταιριάζουν στον πόνο και την αλήθεια μιας τέτοιας γιορτής. Της γιορτής που μια ζωή με ταπεινότητα, νίκησε έναν θάνατο...

Μια γιορτή θηλυκή όπως είχα ξαναγράψει, που κουβαλά μέσα της την κάθαρση. Οπότε ναι, χαίρομαι που πλησιάζει το Πάσχα. Φέτος η ανάγκη να το τιμήσω είναι ακόμη μεγαλύτερη και ναι, κι από το σπίτι μου, θα προσευχηθώ, θα βγάλω το κατάλευκο δαντελένιο τραπεζομάντηλο της γιαγιάς μου και τα γυαλικά της μάνας μου. Θα γεμίσω τα χέρια μου ζυμάρια και το σπίτι μας μνήμες. Μνήμες που φανερώνουν ένα μόνο. Όσο αλλιώτικες κι αν είναι οι συνθήκες, όσο διαφορετική κι αν είναι η πραγματικότητα, όσο αντίξοα, ζοφερά και τρομακτικά κι αν φαντάζουν όλα...η "Άνοιξη" πάντα βρίσκει τον τρόπο να υπερισχύσει. Εκατομμύρια χρόνια τώρα! Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα της Ζωής, της Φύσης και της Γης...κι η μόνη αλήθεια της Ανάστασης! 

Το Πάσχα είναι θηλυκή γιορτή λοιπόν και αναλαμβάνουμε εμείς...

Κλείνοντας να σας συστήσω ξανά μια ξεχωριστή ομάδα το ΞΕBLOGAΡΙΣΜΑ που έχει ως στόχο του να  υποστηρίζει τις μαμάδες που βρίσκονται μαζί με τα ανήλικα παιδιά τους στις φυλακές Θήβας. Τις μοναδικές φυλακές της χώρας που δέχεται μαμάδες και παιδιά. Χρειάζονται πάντα την βοήθεια και υποστήριξη μας, μα αυτές τις ιδιαίτερες και δύσκολες μέρες οι ανάγκες γίνονται ακόμη μεγαλύτερες. Αν νιώσετε πως θέλετε με έναν τρόπο να βοηθήσετε ρίξτε μια ματιά στην ιστοσελίδα.

Μπορείτε να διαβάσετε εδώ μια  παλιότερη μου ανάρτηση  για τις μαμάδες που μεγαλώνουν στις φυλακές τα παιδιά τους. Μικροί Φυλακισμένοι.

Καλό βράδυ αγαπημένοι... Το μυαλό κι οι προσευχές μας σε εκείνους που εργάζονται στην πρώτη γραμμή! Ας κρατηθούμε ασφαλείς. Να μην πάει χαμένη η θυσία μα κι ο αγώνας τους.