Μέρες αργές. Σιωπηλές. Πιο σιωπηλές από ποτέ. Κάπου κάπου κλάματα ξεσπάσματα από αυτούς που πιέζονται περισσότερο. Από αυτούς που αγωνιούν περισσότερο. Από αυτούς που υποφέρουν περισσότερο.
Και τότε οι υπόλοιποι κάνουν τους γενναίους. Δίνουν κουράγιο. Δίνουν δύναμη...μέχρι να χάσουν την δική του κι οι ρόλοι να αλλάξουν....και περιμένουμε καρτερικά. Άλλοι την ζωή να γεννηθεί. Άλλοι την ζωή να τελειώσει. Άλλοι την ζωή να ορισθεί από τα νέα αποτελέσματα των ιατρικών τους εξετάσεων. Άλλοι των εκπαιδευτικών τους εξετάσεων, άλλοι των αποτελεσμάτων μιας σχέσης τους που μπορεί να χάθηκε, να έσβησε στο πέρασμα του δύσκολου χρόνου, άλλοι για να ανάψει ένα φως στο δικό τους σκοτάδι κι η ζωή να κυλήσει ξανά...
Περιμένουμε...
Βαδίζουμε στα σκοτεινά. Τα μάτια μας με απόγνωση προσπαθούν να δουν πίσω από το σκοτάδι. Μια σκιά, ένα ξεχασμένο φως, ένα σημάδι...κάτι. Τα πόδια μας πατούν αργά, διστακτικά και τα χέρια τεντωμένα. Τυφλοί. Ακουμπάμε με αγωνίας σε ξένες επιφάνειές και προσπαθούμε να καταλάβουμε...είμαστε ασφαλείς; Βαδίζουμε σωστά; Πάνε όλα καλά;...Κάνουμε κύκλους. Κύκλους γύρω από τον εαυτό μας. Δεν πάμε πουθενά μόνο κάνουμε κύκλους...
Νιώθουμε πως δεν έχει νόημα και περιμένουμε...περιμένουμε...
Που θα μας βγάλει αυτή η αναμονή.Τι δύσκολο το να νιώθεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Σήκω, τρέχα, χόρεψε, φάε τα σίδερα...μα τελικά πρέπει να περιμένεις...Να περιμένεις κι εσύ μαζί με όλους. Κάτι δικό σου, κάτι ξένο. Μαζί και μονοί....περιμένουμε....
Μιαν απάντηση. Μια κατάφαση. Μια άρνηση. Ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα, φως...και μια διαβεβαίωση πως όλα θα πάνε καλά. Κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο με αγωνία...όλα θα πάνε καλά έτσι δεν είναι; Έτσι δεν είναι; έτσι δεν είναι;;;;
Πόσο πόνος αυτή η ορφανή διαβεβαίωση που δεν έρχεται ποτέ. Πόσος πόνος αυτό το κεφάλι που κατεβαίνει....πόσος φόβος σαν κανείς δεν ξέρει...κανείς δεν ξέρει να σου πει πως όλα θα πάνε καλά.Καλά.Καλά!!!!
Περιμένουμε...και προσευχόμαστε. Όλοι για όλους.Όλοι για έναν...όλοι μαζί σε μια πελώρια προσευχή.Κι αποχαιρετάμε την ζωή που άλλαξε.Την ζωή που χάθηκε...σαν ένα παιδί που τραβήχτηκε με βια έξω από την ζεστή μήτρα...Τι τρόμος...τι πελώριος τρόμος...
Άλλοι προσαρμόζονται γρήγορα, άλλοι καθόλου...εγώ τρέμω. Τρέμω να μην προσαρμοστώ. Τρέμω να μην μου γίνει ο φόβος συνήθεια και με κλείσει ξανά, σε μια εικονική μήτρα...Τρέμω μην τον αποδεχτώ ξανά γιατί ξέρω πόσο γρήγορα, πόσο εύκολα, πόσο απαλά προσαρμόζομαι. Κι αντιστέκομαι στην ανοχή. Στο απαλό αυτό γλίστρημα που σου λέει κοιμήσου....κουράστηκες. Πολέμησες. Προσπάθησες...τώρα κοιμήσου. Σου αξίζει αυτή η ανάπαυλα. Κλείσε τα μάτια. Κέρδισες τον ύπνο του δικαίου ξεκουράσου...και θέλω τόσο να αφεθώ στην ασφαλή αγκαλιά του ύπνου. Να ξεκουραστώ να γαληνέψει η ψυχή μου...έστω και ψεύτικα!
Και τότε έρχεται στο μυαλό μου ένα ποίημα που αγαπώ και συχνά αναφέρω. Και πάω πίσω. Και διαβάζω αυτές τις λέξεις γραμμένες από εμένα τρία μόνο χρόνια πριν....με αφορμή έναν ακόμη Μαραθώνιο, που τερμάτισα μετά από έναν τραυματισμό που με είχε τρομάξει.
"Νιώθω να έχω έρθει κοντά σε μια προσωπική συνειδητοποίηση...Πόσο κοντά είχα φτάσει στην αυτοεγκατάλειψη με βάση το φόβο που προκλήθηκε από τον πόνο της πρότερης εμπειρίας.
Όχι εγκατάλειψη του τρεξίματος...μα εγκατάλειψη του εαυτού μου!
Όμως για μια ακόμη φορά η ζωή μου στέλνει με γενναιοδωρία υπέροχους ανθρώπους κι υπέροχα σημάδια...Κι εκεί πάνω στην σκληρή άσφαλτο με τα βήματα των δρομέων στα αυτιά μου, κάθε φορά που το σώμα μου ούρλιαζε από τον πόνο θυμήθηκα το μαγικό ποίημα του Ρόμπερτ Φρόστ που κυριολεκτικά λατρεύω...
"Το δάσος είναι όμορφο πολύ, βαθύ και σκοτεινό
Μα πρέπει να κρατήσω τις υποσχέσεις μου
κι έχω να κάνω μίλια πολλά πριν κοιμηθώ
κι έχω να κάνω μίλια πολλά πριν κοιμηθώ...."
Εκεί στα πιο δύσκολα το παγωμένο δάσος σε καλεί...βαθύ και σκοτεινό. "Ξεκουράσου"...σου ψιθυρίζει με φωνή σαγηνευτική...
Είσαι κουρασμένος και μπερδεμένος κι αν είσαι άπειρος κι ακούσεις το κουρασμένο σου σώμα...αν σταματήσεις να ξεκουραστείς στο χιονισμένο δάσος, θα παγώσεις...
Μην σταματάς λοιπόν...Μην ακούς! Κράτα το μυαλό φρέσκο, προπονημένο, ξύπνιο. Κράτα το μυαλό σε εγρήγορση....Μην μπερδεύεσαι!
Έχεις υποσχέσεις να κρατήσεις... δρόμο να διανύσεις. Μαγεία να γευθείς...Τα πόδια σου αντέχουν ακόμη. Τα πόδια σου ξέρουν να ακούν, ξέρουν να συνεχίζουν κι έχουν χιλιόμετρα να διανύσουν.Υπέροχα χιλιόμετρα εσωτερικής επίγνωσης.
Ο στόχος δεν είναι πια ο τερματισμός...ο στόχος ακόμη κι εδώ είναι το ταξίδι! Και στο τέλος της διαδρομής σε περιμένει μια αρχέγονη λιακάδα. Η λιακάδα που κουβαλάς και δεν το ξέρεις..."
Βαδίζουμε στα σκοτεινά. Τα μάτια μας με απόγνωση προσπαθούν να δουν πίσω από το σκοτάδι. Μια σκιά, ένα ξεχασμένο φως, ένα σημάδι...κάτι. Τα πόδια μας πατούν αργά, διστακτικά και τα χέρια τεντωμένα. Τυφλοί. Ακουμπάμε με αγωνίας σε ξένες επιφάνειές και προσπαθούμε να καταλάβουμε...είμαστε ασφαλείς; Βαδίζουμε σωστά; Πάνε όλα καλά;...Κάνουμε κύκλους. Κύκλους γύρω από τον εαυτό μας. Δεν πάμε πουθενά μόνο κάνουμε κύκλους...
Νιώθουμε πως δεν έχει νόημα και περιμένουμε...περιμένουμε...
Που θα μας βγάλει αυτή η αναμονή.Τι δύσκολο το να νιώθεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Σήκω, τρέχα, χόρεψε, φάε τα σίδερα...μα τελικά πρέπει να περιμένεις...Να περιμένεις κι εσύ μαζί με όλους. Κάτι δικό σου, κάτι ξένο. Μαζί και μονοί....περιμένουμε....
Μιαν απάντηση. Μια κατάφαση. Μια άρνηση. Ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα, φως...και μια διαβεβαίωση πως όλα θα πάνε καλά. Κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο με αγωνία...όλα θα πάνε καλά έτσι δεν είναι; Έτσι δεν είναι; έτσι δεν είναι;;;;
Πόσο πόνος αυτή η ορφανή διαβεβαίωση που δεν έρχεται ποτέ. Πόσος πόνος αυτό το κεφάλι που κατεβαίνει....πόσος φόβος σαν κανείς δεν ξέρει...κανείς δεν ξέρει να σου πει πως όλα θα πάνε καλά.Καλά.Καλά!!!!
Περιμένουμε...και προσευχόμαστε. Όλοι για όλους.Όλοι για έναν...όλοι μαζί σε μια πελώρια προσευχή.Κι αποχαιρετάμε την ζωή που άλλαξε.Την ζωή που χάθηκε...σαν ένα παιδί που τραβήχτηκε με βια έξω από την ζεστή μήτρα...Τι τρόμος...τι πελώριος τρόμος...
Άλλοι προσαρμόζονται γρήγορα, άλλοι καθόλου...εγώ τρέμω. Τρέμω να μην προσαρμοστώ. Τρέμω να μην μου γίνει ο φόβος συνήθεια και με κλείσει ξανά, σε μια εικονική μήτρα...Τρέμω μην τον αποδεχτώ ξανά γιατί ξέρω πόσο γρήγορα, πόσο εύκολα, πόσο απαλά προσαρμόζομαι. Κι αντιστέκομαι στην ανοχή. Στο απαλό αυτό γλίστρημα που σου λέει κοιμήσου....κουράστηκες. Πολέμησες. Προσπάθησες...τώρα κοιμήσου. Σου αξίζει αυτή η ανάπαυλα. Κλείσε τα μάτια. Κέρδισες τον ύπνο του δικαίου ξεκουράσου...και θέλω τόσο να αφεθώ στην ασφαλή αγκαλιά του ύπνου. Να ξεκουραστώ να γαληνέψει η ψυχή μου...έστω και ψεύτικα!
Και τότε έρχεται στο μυαλό μου ένα ποίημα που αγαπώ και συχνά αναφέρω. Και πάω πίσω. Και διαβάζω αυτές τις λέξεις γραμμένες από εμένα τρία μόνο χρόνια πριν....με αφορμή έναν ακόμη Μαραθώνιο, που τερμάτισα μετά από έναν τραυματισμό που με είχε τρομάξει.
"Νιώθω να έχω έρθει κοντά σε μια προσωπική συνειδητοποίηση...Πόσο κοντά είχα φτάσει στην αυτοεγκατάλειψη με βάση το φόβο που προκλήθηκε από τον πόνο της πρότερης εμπειρίας.
Όχι εγκατάλειψη του τρεξίματος...μα εγκατάλειψη του εαυτού μου!
Όμως για μια ακόμη φορά η ζωή μου στέλνει με γενναιοδωρία υπέροχους ανθρώπους κι υπέροχα σημάδια...Κι εκεί πάνω στην σκληρή άσφαλτο με τα βήματα των δρομέων στα αυτιά μου, κάθε φορά που το σώμα μου ούρλιαζε από τον πόνο θυμήθηκα το μαγικό ποίημα του Ρόμπερτ Φρόστ που κυριολεκτικά λατρεύω...
"Το δάσος είναι όμορφο πολύ, βαθύ και σκοτεινό
Μα πρέπει να κρατήσω τις υποσχέσεις μου
κι έχω να κάνω μίλια πολλά πριν κοιμηθώ
κι έχω να κάνω μίλια πολλά πριν κοιμηθώ...."
Εκεί στα πιο δύσκολα το παγωμένο δάσος σε καλεί...βαθύ και σκοτεινό. "Ξεκουράσου"...σου ψιθυρίζει με φωνή σαγηνευτική...
Είσαι κουρασμένος και μπερδεμένος κι αν είσαι άπειρος κι ακούσεις το κουρασμένο σου σώμα...αν σταματήσεις να ξεκουραστείς στο χιονισμένο δάσος, θα παγώσεις...
Μην σταματάς λοιπόν...Μην ακούς! Κράτα το μυαλό φρέσκο, προπονημένο, ξύπνιο. Κράτα το μυαλό σε εγρήγορση....Μην μπερδεύεσαι!
Έχεις υποσχέσεις να κρατήσεις... δρόμο να διανύσεις. Μαγεία να γευθείς...Τα πόδια σου αντέχουν ακόμη. Τα πόδια σου ξέρουν να ακούν, ξέρουν να συνεχίζουν κι έχουν χιλιόμετρα να διανύσουν.Υπέροχα χιλιόμετρα εσωτερικής επίγνωσης.
Ο στόχος δεν είναι πια ο τερματισμός...ο στόχος ακόμη κι εδώ είναι το ταξίδι! Και στο τέλος της διαδρομής σε περιμένει μια αρχέγονη λιακάδα. Η λιακάδα που κουβαλάς και δεν το ξέρεις..."
Μην επαναπαυτείς λοιπόν, μην τολμήσεις να κλείσεις τα μάτια. Περιμένουμε, μα είμαστε σε δράση. Ολοζώντανοι και πάντα σε εγρήγορση.
Κι αν σήμερα τα αποτελέσματα είναι άσχημα κι αν η αναμονή αύριο δεν ευοδώσει...εμείς περιμένουμε. Έχουμε μάθει να περιμένουμε γιατί μέσα στην δική μας αναμονή κρύβεται η ελπίδα όλου του κόσμου κι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Στον μαγικό μας εαυτό! Έχουμε μάθει να μην φοβόμαστε να περιμένουμε γιατί στην δική μας αναμονή κρύβεται μια μάχη!
Καλημέρα αγαπημένοι. Αντίο παράξενε Απρίλη...περιμένουμε...
Ελευθερία ακούς;...Πρωτομηνιά αύριο!!! Για σένα...
Οι φωτογραφίες από τους ήρεμους περιπάτους της εποχής του Κορωνοιού. Το 6 μου. Η πιο όμορφη στιγμή κάθε ίδιας μέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου