Το μεγαλύτερο μάθημα...

Σαν όλα αυτά θα έχουν τελειώσει να θυμάσαι πως έδωσες μια μάχη όχι για να την κερδίσεις μα για να κερδίσεις εσένα.

Πως τα ξενύχτια, η θλίψη, η κούραση, η αγωνία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τον δρόμο που διάλεξες για να γυμνάσεις τον εαυτό σου. Να τον προπονήσεις, να τον κρατήσεις σε εγρήγορση, να του μάθεις. Ηταν ο δύσκολος δρόμος που διάλεξες για να σου μάθεις πως αντέχεις. Πως αξίζεις. Πως όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα δεν σου έδωσες καμία λιγότερη επιλογή γιατί αυτός ο αγώνας σου άξιζε. Ο μεγάλος. Ο μακρύς. Ο δύσκολος. Ο ανηφορικός. Ο αγώνας που θα σου χαρίσει όχι την μεγαλύτερη επιτυχία μα το πιο σκληρό μάθημα. Την πιο βαθιά χαραγμένη γνώση. 

Στον πρώτο μου μαραθώνιο είχα την μεγάλη αγωνία αν θα τερματίσω. Μου είχαν στείλει πολλά εμψυχωτικά μηνύματα μα ένα με άγγιξε ιδιαίτερα. "Το ότι τόλμησες να σταθείς στην αφετηρία είναι πιο σημαντικό από το να τερματίσεις."  Ναι! Ξέρεις γιατί; Γιατί είχες να παλέψεις με ένα θεριό και δεν έκανες πίσω. Γιατί είχες μπροστά σου ένα βουνό και δεν έκανες πίσω. Γιατί είχες πολλές και διαφορετικές, σίγουρα ευκολότερες επιλογές και δεν έκανες πίσω...γιατί αυτή η διαδρομή τελικά σου άξιζε. Και κανείς δεν στέκεται σε μια τέτοια αφετηρία αν δεν νιώθει πως τα πόδια του αντέχουν κι η καρδιά του μπορεί. Χρειάζεται τρέλα για να σταθείς εκεί. Μ' ακούς; Τρέλα! και πίστη σε εσένα πως είσαι ένα λιοντάρι που θα δώσει την μάχη του! Όσο κι αν έρθουν στιγμές σε τούτη τη ζωή που θα νιώθεις μυρμήγκι αυτή η εμπειρία θα είναι από τις πολλές που θα σου αποδεικνύουν πως αγάπη μου, έχεις καρδιά λιονταριού και ξέρεις να διαλέγεις το δύσκολο. Γιατί  το δύσκολο θα σου δώσει τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή. Τις πιο ζόρικες εμπειρίες. 

Κι όταν θα ξεφουσκώνεις από αυτοπεποίθηση γιατί η ζωή θα φέρει και τέτοιες στιγμές κράτα στο νου σου όλα  τα αδιανόητα δύσκολα βράδια και τα σκληρά πρωινά που είχες κάθε δικαίωμα να πεις "φτάνει" και δεν το έκανες...όχι γιατί δεν μπορούσες να εγκαταλείψεις, μα γιατί δεν ήθελες να σε εγκαταλείψεις και νιώσε περήφανος. Περήφανος  που ξέρεις να διαλέγεις και να δίνεις μάχες. 

Εσύ που γεννήθηκες το 2002 και ενηλικιώθηκες το 2020...

Εσύ που γεννήθηκες την χρονιά του αλόγου κι ενηλικιώθηκες τη χρονιά του κορονοιού, να θυμάσαι πως ξέρεις από ανατροπές γιατί είσαι πλάσμα ξεχωριστό, γιατί εκπαιδεύτηκες στα δύσκολα! Πλάκα μου κάνεις; αποφοίτησες τη χρονιά μιας πανδημίας!
Γιατί τελικά...τα μεγαλύτερα μαθήματα έρχονται από τις ανατροπές!

Κι όταν όλα θα  έχουν τελειώσει να θυμάσαι κάθε στιγμή, κάθε λεπτομέρεια, κάθε ανατροπή, κάθε δάκρυ και κάθε γέλιο της δύσκολης αυτής διαδρομής που διάλεξες. Γιατί αυτή τελικά ήταν το μάθημα. Η διαδρομή!!!

Κι όταν όλα θα έχουν τελειώσει να ξέρεις πως στην ζωή περνάμε δύσκολα, μα στο τέλος κάθε διαδρομής υπάρχει ένα μαγικό καλοκαίρι κι εσύ ετοιμάζεσαι να ζήσεις τα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής σου. Τα καλοκαίρια της νιότης σου. Όπου τίποτε δεν θα έχει σημασία παρά ο έρωτας και ο καυτός ήλιος. Το αλάτι στα μαυρισμένα σώματα που θα αγαπήσεις και τα λαμπερά μάτια που μέσα τους θα δεις την ίδια τη ζωή. Τα αξημέρωτα βράδια που με φίλους θα γελάς πλάι στο κύμα, τα sleeping bags, η άμμος παντού, τα νυχτερινά μπάνια, τα χρώματα της αυγής, τα αλμυρά φιλιά, οι φιλοσοφημένες συζητήσεις, τα μεθυσμένα χαμόγελα, τα τζιτζίκια και τα ξυπόλητα πόδια στις ζεστές πλάκες και η κάψα του ελληνικού ήλιου. Η κάψα του δυνατού καλοκαιριού που κουβαλάς μέσα σου. Η περιπέτεια που κυλά με ορμή στις φλέβες σου!

Να θυμάσαι ψυχή μου, πως όλα στη ζωή περνούν. Ακόμη και τα πιο δύσκολα κι αυτό που μένει είναι στιγμές που έζησες. Οι στιγμές που έζησες τιμώντας τη ζωή! Οι στιγμές που από φόβο δεν αρνήθηκες να ζήσεις. Γιατί θα έρθουν κι ο φόβος κι αμφισβήτηση, κι ο πόνος κι η αγωνία...δεν γίνεται να ζήσεις τούτη τη ζωή μόνο με χαρούμενους ξέγνοιαστους φίλους, μα θα κουβαλάς κι αυτούς μέσα σου. Αυτούς που φαντάζουν δυσάρεστοι μα κουβαλούν τη γνώση. Την γνώση της δοκιμασίας. Την γνώση του εαυτού σου!

Και να θυμάσαι πως ότι έρχεται φεύγει κι είναι κρίμα να μην το ζήσεις πριν φύγει, γιατί κάθε φορά που φεύγει ένα δύσκολος Χειμώνας, το Καλοκαίρι έρχεται με μεγαλύτερη ορμή, με μεγαλύτερο πάθος. Να γελάς με γέλια τρανταχτά και να τραγουδάς πάντα δυνατά, να χορεύεις πάντα ξέφρενα και να αγκαλιάζεις πάντα σφιχτά γιατί η ζωή θέλει θόρυβο ψυχή μου. 

...θόρυβο και τραγούδια δυνατά και χαϊμαλιά και ξέμπλεκα μαλλιά και ξεφτισμένα τζιν και σκισμένα σταράκια και τρύπιες μπλούζες και γυμνά κορμιά και  μάχες που έδωσες. Ακούς; Όχι μάχες που εγκατέλειψες, αλλά μάχες που έδωσες για έρωτες, για φίλους, για δουλειές, για σπουδές, για αγαπημένους ανθρώπους, για εσένα..μαγικό μου πλάσμα.Λαμπερό μου παιδί. Μάχες που έδωσες πάνω από όλα  για εσένα!

Να σου γελάς! Να σ'αγαπάς. Να σε φροντίζεις και να χορεύεις ξέφρενα με την μουσική δυνατά και τα τζάμια να τρίζουν όπως κάναμε τις πιο δύσκολες μέρες τότε που δεν έβγαινε το μάθημα και χανόταν η άσκηση και ήθελες να τα σπάσεις όλα και βάζαμε τέρμα το τραγούδι αυτό και χορεύαμε στο σαλόνι σαν τρελοί! Όχι δεν ήταν διάλειμμα για να ξεχαστείς αγάπη μου.Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα.
Τέρμα λοιπόν, να ακουστούν τα drums ως τον ουρανό WATCH ME NOW!!!!

Δυνατά αστέρι μου! Η περιπέτεια σε περιμένει! Σε παραδέχομαι!!!!

Υ.γ. Αφιερωμένο σε όλη την αγαπημένη πιτσιρικαρία εκεί έξω. Σας αγαπάω, 2002, 2020. Δυο δυάρια και δυο μηδενικά, ξέρετε εσείς....Οι Πανελλήνιες του κορονοιού! Τρελοί survivors!!!!