Παράξενο Καλοκαίρι!

Το ξέραμε πως αυτό το Καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό μα δεν φανταζόμασταν πόσο. Ένα καλοκαίρι σκιερό. Συναντιόμαστε με ανθρώπους κι αντί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά κάνουμε ένα βήμα πίσω. Τα χέρια κλειστά, οι αγκαλιές άδειες. Στο τέλος της κάθε πρότασης ένα ερωτηματικό. Θα έρθετε; Θα πάμε στους γονείς; Θα βρεθούμε; Θα βγούμε; Κανένα σχέδιο δεν μπορεί να μην έχει ερωτηματικό πια και η απάντηση σε όλα είναι "θα δούμε"....

Κανείς δεν ξέρει...σαν τίποτε να μην εξαρτάται πια από εμάς...

Καθόμαστε λίγο πιο μακριά. Αγγιζόμαστε λίγο πιο διστακτικά. Άνθρωποι που έχασαν τις δουλειές τους. Οι τουρίστες που θέλουμε να έρθουμε, μα φοβόμαστε τον ερχομό τους. Οι δουλειές που δεν άνοιξαν. Τα μαγαζιά που μένουν άδεια. Τα σοκάκια που είναι έρημα...τα νησιά που είναι σιωπηλά...Τι παράξενο, παράξενο Καλοκαίρι...

Τι παράξενη, παράξενη ζωή! Μιλάω με ανθρώπους κι όλοι μου λένε το ίδιο. Να περάσει. Να ξυπνήσουμε και να έχει περάσει.Να το προσπεράσουμε αυτό το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι του θυμού! Άλλο ένα πληγωμένο καλοκαίρι! Άνθρωποι στο δρόμο. Πνιγμένοι. Πληγωμένοι από τον κόσμο που φτιάξαμε. Από τον κόσμο που εγκλωβιστήκαμε και μείναμε να τρέχουμε πάνω στην ρόδα που δεν μας πάει πουθενά.  Τρέχουμε και μοχθούμε και μια στιγμή στο χρόνο τα σταματά όλα. Τον μόχθο, τα γέλια, τα δάκρυα, την αγωνία, γιατί έτρεχες; Γιατί έτρεχα; Παγώνουν όλα με μια αιώνια εντολή! Κι ο κόσμος παύει θαρρείς να γυρνά!

Οι άνθρωποι σταματούν. Σκύβουν τα κεφάλια. Νιώθουν ηττημένοι.Τρωτοί...και μόνο εκεί....εκεί μακριά αν αφήσεις το βλέμμα να απλωθεί θα δεις πως η γη ακόμη γυρίζει. Η πληγωμένη γη ακόμη γυρίζει.

Ο ήλιος καίει τα σπαρτά και τα στάρια τα χρυσά θερίστηκαν. Ο άνεμος σηκώνει απαλά κύματα στην επιφάνεια της θάλασσας και οι πεταλούδες χορεύουν πάνω από το χρωματιστά λουλούδια του καλοκαιριού κι ανάμεσα στις μοβ λεβάντες που η μυρωδιά τους, γεμίζει τις αισθήσεις με καθαρότητα. Ο ουρανός είναι γεμάτος χρώματα βαθιά κάθε ανατολή και μέσα σου η αγάπη ακόμη αναπνέει. Αναπνέει με εκείνη την ρηχή ανάσα ενός πληγωμένου σώματος, μα ζει...

Μπορεί ο ήχος της να είναι ακανόνιστος και αδύναμος μα υπάρχει. Κι όσο υπάρχει ανάσα στο σώμα, τόσο η ζωή μπορεί να κουβαλά ελπίδα στα ισχνά της χέρια. 

Ελπίδα πως όλα θα βρουν τη θέση τους και πως η φύση η πιο έμπιστη δασκάλα...θα βρει και πάλι τον τρόπο να μας δείξει, πως να γίνουμε και πάλι, σπόρος! Σπόρος, που με εμπιστοσύνη θα αφεθεί στα χέρια της γης και στο χάδι του ανέμου. Στην δροσιά του ουρανού και στην κάψα του ήλιου και θα ξεπροβάλει διστακτικά στην αγκαλιά της ζωής. Μιας ζωής που δεν θα εγκαταλείψει, μα θα τιμήσει ζώντας την όπως της αξίζει...

Καλό Καλοκαίρι αγαπημένοι...Παράξενο. Δύσκολο. Μα δικό μας. Ας μην το φοβηθούμε κι ας το αφήσουμε κι αυτό,  να Χαραχτεί μέσα μας...και εκεί στα πιο δύσκολα, ας βιώσουμε την ζωή άλλοτε σαν χωρισμό κι άλλοτε σαν επανένωση ενός έρωτα...Όπως ακριβώς αυτοί οι τόσο συμβολικοί στίχοι του Gabriel Bruce που λατρεύω! 

Γιατί τελικά...

Κάτω από κλειδωμένες πόρτες

ακόμη λάμπει φως...

                                                                                             

Ζούμε το Καλοκαίρι μιας πανδημίας!!! 

Χαμογελάω. Ακούστε το δυνατά πολύ, μέχρι τέλους και θα χαμογελάσουμε μαζί αγαπημένοι!                                                                                                      Κατερίνα....