Ναι/ Όχι και capital controls. Αγωνία, ανασφάλεια, φόβος. Όλα τα ίδια συν την απειλή. Ο ιός κι αυτά που θα μας πάρει. Πρόσωπα που αγαπάμε, τον εαυτό μας ή την ζωή μας που δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια!
Εκείνο το Καλοκαίρι που μετρούσαμε τις στιγμές με τα αποτελέσματα και τις ομιλίες και τα ψηφίσματα...τις συναντήσεις κορυφής και τι αποφάσισαν κάποιοι άλλοι για εμάς...για την μικρή πολύπαθη χώρα μας...για τα παιδιά μας και το μέλλον τους...για το αύριο μας!Ταυτόχρονα προσφυγικό. Παιδιά που πνίγονται στα νερά του Αιγαίου και δυο χρόνια μετά το Μάτι. Φρίκη και πόνος και μια Ελλάδα γροθιά για να βοηθήσει. Μας συνέδεσε ο πόνος...όπως πολύ καλά ξέρει να κάνει ο πόνος χρόνια τώρα...Ο πόνος η αγωνία κι η ανασφάλεια μιας οποιασδήποτε κρίσης....
Κι ήρθε ένα ακόμη καλοκαίρι. Το Καλοκαίρι μιας πανδημίας...και νιώθω κουρασμένη. Οι συζητήσεις μου θυμίζουν κάτι από τα χαζά κι ανώριμα χρόνια τις εφηβείας μου..."έλα ρε κόλλησε; μα καλά δεν φορούσε προφυλακτικό;"
Σαν η ζωή να χωριζόταν σε αυτούς που φορούσαν προφυλακτικό γιατί εκτός από φοβιτσιάρηδες, δεν ήξεραν να ελέγχουν και το σώμα τους πιθανά, λόγω έλλειψης εμπειρίας ...γιατί όταν ξέρεις...ξέρεις ρε φίλε να τραβηχτείς!!!κι όχι μόνο αυτό αλλά εμπιστεύεσαι τον άλλο...ναι εννοείται πως τον εμπιστεύεσαι ότι πρώτον είναι "καθαρός" και δεύτερον θα προσέξει και δεν θα σε φέρει σε δύσκολη θέση! (μεταξύ μας, οι γενιές του '80 και του ΄90 την πληρώσαμε ακριβά αυτή την εμπιστοσύνη)...
Και βέβαια υπάρχουν κι οι άλλοι που εκτός του ότι ξέρουν γιατί είναι αλάνια, δεν φορούν προφυλακτικό γιατί...δεν το αντέχουν γιατί μειώνει την απόλαυση και...ε! πως να το κάνουμε χαλάει και τη φάση....
Τώρα ζούμε τα ίδια. Τότε μαλώναμε για τα προφυλακτικά. Μεγαλώνοντας για το ναι και το όχι στα δημοψηφήσματα. Μετά για τα χρώματα μπλε κόκκινα και πράσινα άλογα,...τώρα για τις μάσκες. Αυτοί που φοβούνται κι αυτοί που δεν φοβούνται. Αυτοί που είναι τυπικούρες και φοβίσουλες και οι ανεξάρτητοι, οι ρέμπελοι που τους αρέσει να μην τους επιβάλουν μέτρα και θέλουν να ζουν επικίνδυνα...Οι αρρωστοφοβικοί νομοταγείς που τρώνε οτι τους πασάρουν κι οι αμφισβητίες που δεν τρώνε το κουτόχορτο που τρωνε όλοι οι υπόλοιποι!
Ο κόσμος πάντα χωρισμένος σε στρατόπεδα.
Κουράστηκα. Αλήθεια κουράστηκα. Φέτος το έχω νιώσει περισσότερο από ποτέ. Φέτος το Καλοκαίρι, μετά από πανδημίες, περιοριστικά μέτρα, επαγγελματικές αναποδιές, πανελλήνιες, απώλειες....μπούχτησα που έλεγε κι η γιαγιά μου.
Μια ανάσα έχουμε ανάγκη. Μια βαθιά ανάσα, χωρίς να σκεφτόμαστε πως κι αυτή ακόμη είναι μολυσμένη γαμώτο! Κουράστηκα να σκέφτομαι πως όλα αυτά είναι μαθήματα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, να συνδεθούμε με κάτι...και να μάθουμε από αυτό...κι είμαστε εμείς που όλο μαθαίνουμε κι είναι κι οι άλλοι που δεν θα μάθουν ποτέ, όπως έλεγε κι η ξαδέρφη μου η Άννα γελώντας, ενώ έδινε την δική της μάχη με τη ζωή...
Γύρισα από τη δουλειά μπερδεμένη. Μουντή. Μια Δευτέρα μουντή ζεστή, με την ιδρώτα να τρέχει κι οι άνθρωποι μέσα στο μυαλό μου να ζητούν βοήθεια, απαντήσεις. Γιατί όσο η γη γυρίζει οι άνθρωποι αρρωσταίνουν. Χάνονται. Χωρίζουν. Χάνουν παιδιά. Φοβούνται. Σμίγουν κι η χαρά ακόμη προκαλεί ανασφάλεια. Χάνουν δουλειές. Ζουν με την απειλή της βίας. Έχουν ανασφάλειες. Δεν ξέρουν πως να ζήσουν χωρίς φόβο. Δεν ξέρουμε πια, πως να ζήσουμε χωρίς φόβο...
Δευτέρα πικρή σαν τον ερχομό αυτού του Καλοκαιριού. Κάθισα βαριά στον καναπέ. Για κάποιους αυτή η Δευτέρα ήταν δώρο. Γιατί ήταν μια ακόμη Δευτέρα που είναι ζωντανοί. Μια ακόμη Δευτέρα που μπορούν και παλεύουν. Μια ακόμη Δευτέρα που έχουν το δικαίωμα να ονειρευτούν. Να αγκαλιάσουν το παιδί τους, να γελάσουν, να κλάψουν, να κάνουν έρωτα...μια ακόμη ευκαιρία! Κι ήταν Αύγουστος και το φεγγάρι υπέροχα γεμάτο! Γέμισε το μυαλό μου με εικόνες από γέλια και ταξίδια και φίλους κι αγκαλιές...ξαφνικά ήταν όλα απαγορευμένα! Ανάμεσα τους κι εκείνη η λατρεμένη μου που στο καλοκαίρι της πανδημίας εκείνη παλεύει για τη ζωή της και δεν μπορεί να ζήσει τον Αύγουστο ούτε να νιώσει τον άνεμο, ούτε να δει το φεγγάρι να ξεπροβάλει μέσα από τη θάλασσα....Τι θα μου έλεγε;
Τι θα μου υπενθύμιζε;
Χωρίς σκέψη άρχισα να ψάχνω το μαγιό. Ένα μπουκάλι κρασί, δυο ποτήρια, κεριά, τρατζιστοράκι. Κοιταχτήκαμε με το αγόρι μου και ξέραμε κι οι δυο που θέλουμε να είμαστε...Η πρώτη πανσέληνος του Ελληνικού Αυγούστου δεν θα μας έβρισκε μόνους, φοβισμένους, κουρασμένους, τρομαγμένους, μπερδεμένους κι ας νιώθαμε έτσι ακριβώς...
Η πρώτη πανσέληνος του Αυγούστου θα μας έβρισκε εκεί που είναι ο φυσικός της χώρος.
Ουρανός και Θάλασσα. Υπέροχη ερημιά. Ο ήχος των κυμάτων έπαιρνε τα γέλια τους μακριά. Ξαφνικά μέσα σε λίγα λεπτά ήμασταν ελεύθεροι. Ελεύθεροι από οθόνες, από τα κρούσματα της ημέρας, από τις ζοφερές ειδήσεις. Ξαφνικά τίποτε δεν είχε σημασία. Ξαφνικά γελούσαμε και τραγουδούσα δυνατά και έπαιζα με την άγρια θάλασσα που ήταν τόσο τρυφερά ζεστή σαν αγκαλιά.
Κι ήρθαν τα ξαδέρφια και άναψαν τα κεριά και τα βγήκαν τα κρασιά και τα παιδιά έπαιζαν και η θάλασσα μας νανούριζε απαλά και το φεγγάρι πελώριο φάνηκε στο σκοτεινό ορίζοντα. Όλα όσα ήταν σημαντικά στη ζωή βρίσκονταν σε εκείνη την αμμουδιά εκείνη την αιώνια στιγμή, καθώς το φεγγάρι έλουζε με το φως του το σκοτεινό τοπίο.
Ήθελα να κλάψω, μα γελούσα. Ήθελα να σιωπήσω, μα τραγουδούσα, ήθελα να ξορκίσω το φόβο, την ανασφάλεια και την αγωνία. Ήθελα ο κόσμος να σταματήσει να γυρίζει για λίγο και το φεγγάρι να έμενε εκεί κρεμασμένο πάνω από τα κεφάλια μας στην ασημένια νύχτα. Μα η γη γυρίζει...γυρίζει και κάθε της κύκλος γύρω από τον εαυτό της, την φέρνει πιο κοντά στην προσωπική της γνώση και κάθε κύκλος γύρω από τον ήλιο την φέρνει κοντά σε εκείνον που το φως του της δίνει ζωή.
Όλα σε ετούτη τη ζήση έχουν λοιπόν ουσία. Γυρνάμε γύρω από τον εαυτό μας και γύρω από τους άλλους...κι αυτό έχει νόημα μόνο τελικά αν του δώσουμε νόημα...αλλιώς γινόμαστε φαντάσματα που απλά ξυπνούν και κοιμούνται μέχρι που εγκαταλείπουν ακόμη κι αυτό...
Την ασημένια νύχτα διαδέχθηκε μια χρυσή ημέρα. Από εκείνες που μυρίζουν Ελληνικό Καλοκαίρι. Ο Αύγουστος...είναι μέσα μας, απόλυτα συγχρονισμένος με την ανάσα της θάλασσας που μέσα της γεννηθήκαμε.
Τα ζοφερά νέα συνεχίζουν να έρχονται. Ο πόνος συνεχίζει να σκεπάζει με το πέπλο του τη γη.Υπάρχουν εκείνοι που εγκαταλείψουν κι εκείνοι που μέχρι ετούτη η γη να πάψει να γυρίζει δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ. Δεν θα προδώσουν ποτέ. Δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Πως είναι να αντιστέκεσαι. Να ονειρεύεσαι. Να τιμάς μέχρι τέλους, την κάθε αγωνιώδη ανάσα... Σε ετούτη τη μικρή γωνιά του πλανήτη ο Αύγουστος είναι δώρο και το ολόγιομο φεγγάρι του γιορτή κι έτσι θα τα ζούμε μέχρι τέλους! Σε ερημικές παραλίες, σε κλειστές αγκαλιές σε γέλια που ταξιδεύουν πάνω στα κύματα. Δεν θέλουμε πολλά για να νιώσουμε ευτυχισμένοι αγαπημένοι μου παρά μόνο ένα. Την απόφαση!
Ευχομαι να βρούμε την μαγεία σε ετούτο τον παράξενο, σκληρό Αύγουστο. Μείνετε ασφαλείς και παρακαλώ φροντίστε τα τρία "Φ" που ως "ενοχλητικιά" υπενθυμίζω γελώντας στους νεότερους της παρέας στις συναντήσεις μας...
Φοράω Κράνος. Φοράω Ζώνη. Φοράω Προφυλακτικό...(μεταξύ μας, καμιά φορά τους λέω και Φοράω Ζακέτα έτσι για να τους τη σπάσω)...φέτος τα τρία έγιναν τέσσερα...Φοράω και μάσκα.
Κράνος. Ζώνη. Προφυλακτικό. Μάσκα λοιπόν....
Σαφέστατα, είμαστε ελεύθεροι να πιστεύουμε ότι θέλουμε και να φοράμε ή να μην φοράμε ότι θέλουμε...και μπορεί ο κίνδυνος να κρύβει γοητεία κι αδρεναλίνη, αλλά δουλεύοντας για πάνω από εικοσιτέσσερα χρόνια με ανθρώπους που έφαγαν τον κίνδυνο και την αδρεναλίνη με το κουτάλι...ξέρω με απόλυτη σιγουριά πως στην συντριπτική τους πλειοψηφία αν μπορούσαν, θα γυρνούσαν το χρόνο πίσω για να κερδίσουν πίσω την χαμένη αθωότητα και τις ευκαιρίες που σου κλέβει ο κίνδυνος όταν στ' αλήθεια!!! τον γευθείς στο πετσί σου...
Τίποτε δεν κρύβει περισσότερη γοητεία από την ίδια την ζωή.Την ζωή και τον Αυγουστιάτικο έρωτα, που γεννιέται μέσα από μια καταστροφή! κι όσο κι αν ο έρωτας επιβάλλεται να πονάει, απαγορεύεται να καταστρέφει...
Νιώθω πως δεν υπάρχει κάποιος που να το έχει συλλάβει καλύτερα αυτό από τον λατρεμένο Παπάζογλου. (Διαβάστε την ιστορία αυτού του απίστευτου τραγουδιού εδώ )
Τραγουδήστε το δυνατά αγαπημένοι. Αφιερωμένο!
Θυμήθηκα το Καλοκαίρι του 2015 όπως το κατέγραψα τότε στην ανάρτηση Είμαι Εδώ! Η ιστορία επαναλαμβάνεται... γι αυτό....Αγάπη μόνο και μαγικές στιγμές...
Κατερίνα
