Η ζωή ξέρει...

Μια βδομάδα ήταν. Μια ολόκληρη χρονιά για μια εβδομάδα. Αυτό σκεφτόμουν αποχαιρετώντας την Λευκάδα μας. Μια ολόκληρη χρονιά για μια βδομάδα...μα τι βδομάδα!

Γεμάτη χρώματα κι αρώματα και γέλια και ξεκούραση. Και απίθανες γεύσεις κι αγαπημένα πλάσματα. Γεμάτα με πρωινά ξυπνήματα πριν ακόμη ο ήλιος βγει για να δούμε με την αδερφή μου την αυγή και μετά μπάνιο στα κρυστάλλινα νερά και μετά πρωινός καφές και όλο το σπίτι να ξυπνά και το λαγκάδι να γεμίζει κόσμο. Ατελείωτες συζητήσεις και ατελείωτες σιωπές από εκείνες που μυρίζουν οικειότητα κι ασφάλεια. Τα παιδιά με ξεροψημένα από τον ήλιο μούτρα, να τρέχουν ξυπόλυτα, να πηδούν από τα βράχια, να τρώνε παγωτά και μετά τα βράδια να πέφτουν αποκαμωμένα τα ένα δίπλα στο άλλο και να μιλάνε ασταμάτητα να γελάνε ως αργά το βράδυ μέχρι που παρενέβαιναν οι μεγάλοι...ησυχία κι ύπνος φτάνει πια η μέρα τελείωσε...

Ω θεέ μου να μην τέλειωνε ποτέ.Να μην τέλειωνε ποτέ μια τέτοια μέρα!!!

Εκεί σαν ο χρόνος να μην αγγίζει τίποτα. Σαν ο φόβος να μην αγγίζει τίποτα. Σαν οι σκιές του covid, να μην πλανούνταν στον αέρα...Υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, στην μεγάλη διστακτικότητα μας να συνδιαλαγούμε με ανθρώπους με το ότι τις θείες και τις γιαγιάδες μας τις είδαμε μόνο από μακριά. Πάνω στο μπαλκονάκι η γιαγιά Λούλα από κάτω εμείς σαν να της κάναμε καντάδα.

Ηταν στο πίσω μέρος του μυαλού μας σαν καθόμασταν στο μικρό υπαίθριο μπαρ και πριν τακτοποιηθούμε τα περνούσαμε όλα με αντισηπτικό κι είχαμε το νου μην μας ακουμπήσουν μην τους ακουμπήσουμε. Τα σώματα πιο σφιγμένα πιο μαζεμένα...λιγότερο ανοιχτά.

Μα τίποτε δεν είχε σημασία μιας κι ήμασταν επιτέλους εκεί στον μαγικό μας κόλπο. Με τις καντάδες στα δρομάκια , τις μουσικές παντού, τους χρωματιστούς ανθρώπους τις μυρωδιές από θυμάρι και ρίγανη να βγαίνουν πίσω από το βράχο το ιμάμ και τα σουτζουκάκια με σάλτσα  από το Πορτόνι με το αξεπέραστο σπιτικό φαγητό, τα ζεστά λευκά πετραδάκια κάτω από τα πόδια μας και το απέραντο αξεπέραστο μπλε μπροστά στα μάτια μας. Πόσες αποχρώσεις του μπλε υπάρχουν: Εκεί τις βλέπεις όλες! Όλες !!!!

Και τέλειωσε. Αποχαιρετιστήκαμε, χωριστήκαμε τα παιδιά  με δάκρυα στα μάτια είπαν αντίο και αυτό ήταν...μια ολόκληρη χρονιά για μια βδομάδα...φτάνει; Πότε δεν φτάνει! Ποτέ!

Και γυρνώντας σπίτι περιμένεις την κανονικότητα να σε υποδεχτεί μα φέτος όχι ούτε εκείνη ήρθε.  Οι πρώτες ειδήσεις ήρθαν σαν κύμα  Τουρκία, κρούσματα, Λίβανος, μεταναστευτικό, μάσκες, ξεκίνημα σχολικής χρονιάς...Μια βδομάδα μόνο φτάνει για να αλλάξει ο πλανήτης κατεύθυνση; Φτάνει

Γιατί δεν άλλαξε Θεέ μου γιατί;

Και μπήκαμε πάλι σε ρυθμό κι όλα μπήκαν στην θέση τους. Δουλειές που τρέχουν σχολεία που άνοιξαν, καθημερινότητα που ακόμη κι αν άλλαξε υπάρχει.Υπάρχει, ακόμη κι έτσι και παρέχει την ασφάλεια που χρειαζόμαστε. Και σιγά σιγά η ζωή κυλά. Έτσι απλά κι είναι αυτό υπέροχο.Υπέροχο και  καθησυχαστικό πως ότι κι αν συμβεί σε τούτο τον κόσμο, σε εμένα σε εσένα στην άκρη ή στη μέση της γης...ότι κι αν συμβεί η ζωή κυλά. Ήρεμα, απαλά σαν καθαρό νερό σε αυλάκι. Μέχρι να φτάσει στον προορισμό του και να χαθεί στην  απεραντοσύνη μια θάλασσας. Μαγικά αέναα χωρίς δισταγμό με εμπιστοσύνη. Κι αν κάτι βρεθεί στο δρόμο του και φράξει το αυλάκι εκείνο ξέρει...θα αλλάξει φορά, θα αλλάξει κατεύθυνση κι υπόγεια ακόμη θα βρει τον τρόπο να κατευθυνθεί με υπομονή κι εμπιστοσύνη εκεί που ανήκει. Η ζωή ξέρει.

Έτσι αποχαιρετάμε σιγά σιγά το παράξενο αυτό καλοκαίρι και κοιτάζοντας τα φύλλα που στροβιλίζονται σιγά σιγά πέφτοντας από τα κλαδιά μπαίνουμε σε μιαν άλλη εποχή. Υπάρχει φόβος κι ερωτηματικά κι ανασφάλεια για τα πάντα. Υπάρχει τόσος θυμός εκεί έξω. Θυμός που βγαίνει θαρρείς από τους πόρους μας και σκορπίζεται παντού. Πόσο θυμωμένοι είμαστε οι άνθρωποι! Πόση ανάγκη έχουμε να έχουμε δίκιο κι αυτό να μας αναγνωρίζεται και θυμάμαι τα λόγια μιας αγαπημένης δασκάλας που μου έλεγε πως τα πλάσματα της φύσης δεν οικτίρουν τον εαυτό τους. Ίσως γιατί αφήνονται να προσαρμοστούν. Το να προσαρμοστείς σε κάτι που δεν σου αρέσει είναι ήττα αλλά το να μην αφήνεις τον εαυτό σου να προσαρμοστεί σε κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις είναι σπατάλη. 

Σαν νιώθω πολύ θυμωμένη, πολύ απογοητευμένη, πολύ αδικημένη...ακουμπώ το σώμα μου στη γη κι εκείνη γίνεται φίλτρο. Φωνάζω  ή τραγουδώ δυνατά στον αέρα κι εκείνος  απορροφά την φωνή μου μαζί με την ένταση. Ο θυμός μου είναι δικός μου και προσπαθώ να κάνω κάτι με αυτόν. Είναι δική μου δουλειά το να τον ελέγξω. Δική μου δουλειά το να μην τον κάνω δηλητήριο για εμένα και τους άλλους. 

Τα παιδιά μεγαλώνουν, οι μέρες γλυκαίνουν και τα χρώματα και τα αρώματα  της φύσης βαθαίνουν κι ωριμάζουν. Γίνονται πιο έντονα, πιο μεστά. Την αγαπώ αυτή την εποχή και την απολαμβανω.Τις πρώτες ψιχάλες, την μυρωδιά της γης...

Προχωράμε αργά προς τον αποχαιρετισμό και βαδίζουμε με σταθερότητα σε μια νέα εποχή με χνουδωτές κουβέρτες, κανελομένα ρυζόγαλα, πιπεράτες κολοκυθόσουπες, νωχελικά σαββατόβραδα στο σπίτι με πίτσες και ταινίες, βόλτες στην βροχή με τις χρωματιστές γαλότσες,μηλόπιτες, εξόρμηση στο βουνό για κάστανα, αγαπησιάρικα βουλιάγματα στους καναπέδες, μυρωδάτα τσάγια με φρυγανισμένο ψωμί, ξύλα που τριζοβολούν στη φωτιά...στιγμές.

Ζωή γεμάτη με στιγμές από αυτές που την κάνουν υπέροχα ξεχωριστή, από αυτές που την κάνουν υπέροχα απλή και πολύτιμη. 

Καλημέρα αγαπημένοι. Σας έχασα, με χάσατε, μα είμαι εδώ πάντα εδώ γυρίζω σιωπηλά για να κάνω θόρυβο μαζί σας. Ξέρετε από εκείνον τον δημιουργικό λατρεμένο θόρυβο που μοιάζει με μια απότομη ζουμερή αγκαλιά, εκεί που δεν την περιμένεις! Έτσι επιστρέφω κι έτσι σας καλωσορίζω και πάλι στην ζωή μου με την χαρά πως τούτη η χρονιά θα έχει περισσότερες πράξεις και λιγότερες λέξεις. Ακόμη περισσότερη δράση, ακόμη περισσότερα αναζήτηση και μοίρασμα και εκπαίδευση.

Χωρίς πρέπει, χωρίς υποσχέσεις, χωρίς πίεση...μα με την αλήθεια της ίδια της ζωής ζωγραφισμένη στα μάτια!

Ξεκινάμε λοιπόν να κάνουμε τα μικρά μεγάλα, τα ασήμαντα σημαντικά και τα αδύνατα δυνατά!

Και κάνουμε το πρώτο βήμα  μπαίνοντας σε ένα χρωματιστό φθινόπωρο με υπομονή κι εμπιστοσύνη...γιατί η ζωή ξέρει! 

Ακούς; Ξέρει!!!

                                                                                                      Κατερίνα