Τα πρώτα ραντεβού!

Γίνεται χαμός. Ναι γίνεται. Ο κόσμος  όλος ζει με μια τεράστια αγωνία. Τα μέτρα γίνονται όλο και πιο αυστηρά και προσθέτουν στην αγωνία του κορονοιού και την αγωνία της οικονομικής και κοινωνικής μας κατάρρευσης ... Ωστόσο θα τα προσπεράσω όλα αυτά  και θα κάνω σαν να...μια τεχνική που σχεδόν πάντα πιάνει.

...και καθώς η ζωή ξέρει να τραβάει μπροστά έτσι και η ζωή με τους δυο τέλειους τύπους που έχω για γιους δεν μου αφήνει περιθώρια για πολλές αρνητικές σκέψεις και βουλιάγματα. Ότι κι αν γίνει στον κόσμο αυτό εκείνοι ζουν την περιπετειώδη ζωή τους, ιντερνετικά μαθήματα (κλείσε την κάμερα να περάσω, μαμά μην μιλάς έχω ανοιχτό μικρόφωνο), συνελεύσεις και καταλήψεις (αντίσταση λαέ), απογευματινή βόλτα με τα ποδήλατα στα χωράφια με τα σκυλιά να τους κυνηγούν και να φτάνουν σπίτι λαχανιασμένοι, το γνωστό κυνηγητό κάθε μέρα "μαμά έλα να σε κολλήσω κορονοιό" και τρέχουν να με φιλήσουν  και βέβαια ο βραδινός εικονικός καυγάς που θα στήνουν λίγο πριν κοιμηθούν και θα αφορά....τα πάντα....

Αρκεί να γίνει μπροστά μου για να τραβήξουν την προσοχή μου...

Ο κόσμος όλος να καίγεται τα παιδιά θα βρουν τον τρόπο να μας επαναφέρουν στο μαγικό κι ανακουφιστικό, εδώ και τώρα.

Σε μια τέτοια χαλαρή στιγμή λοιπόν η συζήτηση καταλήγει στα πρώτα ραντεβού...και τι λέμε και τι κάνουμε και τι φοράμε και άνοιξε το μπαούλο των αναμνήσεων και θυμήθηκα....και τι δεν θυμήθηκα!

Παραδόξως όταν μιλάμε για πρώτα ραντεβού εμένα μου έρχεται πάντα η ίδια μνήμη και μεταξύ γέλιου και πολύ γέλιου τους την διηγήθηκα..

Photo by Maddi Bazzocco on UnSplash

Στα οκτώ μου έκανα τραμπάλα με την ξαδέρφη μου. Καλοκαίρι Πλαταμώνας..πιο δυνατά και πιο δυνατά και ξαφνικά κάνω ένα σάλτο με ανοιχτό το στόμα και εκσφενδονίζομαι πάνω στο κεντρικό σίδερο της τραμπάλας.. Το αποτέλεσμα ήταν να σπάσω το τέλειο τεράστιο φρεσκοφυτρωμένο δόντι μου που δεν είχα προλάβει να χαρώ. Κι έτσι από εκείνη την ημέρα χωρίς δεξιό κοπτήρα χάλασε η βιτρίνα μου! Ωιμέ και θρήνος αρχικά γιατί δεν μπορούσα να δαγκώσω καλαμπόκι μετά ...ήρθαν κι άλλα ωιμέ!

Εντάξη μπορείτε να φανταστείτε το δράμα που έζησα μέχρι να το χωνέψω ότι πια θα φαίνομαι έτσι και το ατελείωτο δούλεμα στο σχολείο ιδίως την περίοδο που στο στόμα μου προστέθηκαν και σιδεράκια...μεγαλεία, για να μην αναφερθώ στο δράμα της εφηβείας με ένα τέτοιο δραματικό χαμόγελο! Ωστόσο κάπου εκεί στο Λύκειο τα πράγματα διαφοροποιούνται αφού ο οδοντίατρος μου φτιάχνει μια θήκη η οποία αποκατάστησε την βιτρίνα του προσώπου μου. Το μόνο θέμα ήταν πως η θήκη μετά από κάποιο χρόνο ξεκολλούσε κι έπρεπε να την αντικαθιστώ. Σιγά μην με πτοήσει αυτό. Ήμουν χαρούμενη που είχα επιτέλους κανονικό χαμόγελο.

Είμαι λοιπόν κάπου στα δεκαεννιά και έχω δεχθεί πρόταση για ραντεβού. Μεγάλες στιγμές. Στολίζομαι σενιαρίζομαι θυμάμαι και τι φορούσα...θυμάμαι τα πάντα εκτός από τον νεαρό παρτενέρ. Αλήθεια εγώ που φημίζομαι για την μνήμη μου δεν θυμάμαι ούτε πως τον έλεγαν, ούτε ποιος ήταν, ούτε που τον γνώρισα, ούτε τίποτα ρε παιδιά!!!!

Πάμε στο Sofi's απέναντι από το Λευκό Πύργο ήταν μεγάλη μόδα τότε. Είχε μπουφέ με σαλάτες και πίτσες και μακαρονάδες κι ενώ εκλεπτυσμένα και διακριτικά πήρα μια ωραία σαλάτα και την έτρωγα ακούγοντας με μεγάλη προσοχή τον συνομιλητή φάντασμα...Κάποια στιγμή είπε εκείνος κάτι χαριτωμένο  μην με ρωτάτε τι κι εγώ άρχισα να γελάω με ενθουσιασμό (μα τι ωραία που τα λέει)... εκεί πάνω στο γέλιο μου βλέπω χωρίς όμως να συνειδητοποιώ πως ο τύπος ξαφνικά σοβάρεψε κι έχει στο βλέμμα του κάτι από ξάφνιασμα,  κάτι από σοκ, κάτι από τρόμο. Εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτις και συνεχίζω να γελάω, να μιλάω, να τρώω ....εκείνος έχει μείνει σέκος,  ωσάν στήλη άλατος, άλαλος και με μια αισθητή φρίκη στο βλέμμα (πως κάνεις έτσι βρε καλέ μου;) μου δείχνει κάτι με το δάχτυλο. Εγώ δεν ακούω συνεχίζω να λέω τα δικά μου τον κοιτάω κι ενώ με το πιρούνι μου τσιμπάω μια γενναία μπουκιά σαλάτας και την βάζω στο στόμα μου εκείνος με αγωνία με σταματά και μου λέει "μηηηηη θα καταπιείς το δόντι σου." 

Σταμάτησε η κυκλοφορία στο δρόμο, οι συζητήσεις στο μαγαζί, έκλεισε η μουσική, έπαψε η γη να γυρίζει ...όπως στα έργα ξέρετε ε;

Άνοιξα το στόμα με το πιρούνι ακόμη και την καρφωμένη σαλάτα πιάνω, άφησα με μια αργή ντροπιαστική κίνηση να πέσουν όλα από το στόμα μου. Και με το πιρούνι σκάλισα το πιάτο για να βρω την θήκη ...και μέσα σε ένα άσκεφτο δευτερόλεπτο ανοησίας την βγήκα και με περίσσιο ενθουσιασμό φόρεσα το μικρό τετράγωνο δοντάκι στο στόμα μου και χαμογέλασα με ενθουσιασμό! Ξέρεις, με καμουφλάζ προσώπου δεν το είδες όλο αυτό το είδες; Σαν να μην έγινε τίποτα! (καλέ φάε μην τρελαίνεσαι έτσι είμαι εγώ playmobil.)

Εκείνος όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσε αμίλητος και στο τέλος γούρλωσε τα μάτια με φρίκη περίσσεια όταν όλη μου η περιπετειώδης αναζήτηση  κατέληξε σε ένα τρομερό μαρουλοχαμόγελο αφού, σαν να μην μου έφταναν όλα τα άλλα,  στη θήκη είχε κολλήσει και το γνωστό μισητό μαρούλι,ναι αυτό που θέλει να καταστρέψει κάθε προσπάθεια να επαναφέρεις κάτι από την χαμένη σου αξιοπρέπεια!!!

Να μην σας τα πολυλογώ ο τύπος όχι μόνο εξαφανίστηκε αλλά δεν τηλεφώνησε ποτέ ξανά( μα γιατί βρε αγόρι μου, καλά δεν περάσαμε;)... γνωστός μύθος λέει πως ακόμη τρέχει να ξεφύγει.

Τα βροντερά τους γέλια ακούσθηκαν μέχρι το υπερπέραν και το δούλεμα δεν είχε τέλος λέμε..."Μανουυυυυλα έφυγε το δοντάκι σου. Ευτυχώς δεν φορούσες μασέλα, όταν φόρεσες τη θήκη έπρεπε να χειροκροτήσει όλο το μαγαζί" και άλλες τέτοιες φριχτές αναπαραστάσεις που υπερτόνιζαν το νεανικό μου ρεζιλίκι!

Μιλώντας μαζί τους και πέρα από το γέλιο της εμπειρίας, σκεφτόμουν πόσο μεγάλη δυσκολία και πόσο ρίσκο είχαν όλα εκείνα τα πρώτα ραντεβού. Πόσο δύσκολη δοκιμασία είναι για έναν άνθρωπο όλη αυτή η έκθεση και συνεχής αυτοαξιολόγηση μα πιο πολύ η αγωνία της αξιολόγησης του άλλου. Σαν να δίνεις συνέχεια εξετάσεις!

Κι αυτό που για εμένα είναι πια τόσο μακριά, είναι τώρα η ζωή τους κι έχουν φόβους κι ανασφάλειας και χιλιάδες ερωτηματικά.. Με κάποιο τρόπο αυτές ο ανάλαφρες συζητήσεις μας τους ανακουφίζουν και  τους βοηθούν αφού επανέρχονται στο τραπέζι ξανά και ξανά καθώς θέλουν να μάθουν απαραιτήτως για το πρώτο ραντεβού με τον πατέρα τους που περιπίπτοντος είναι ένα ακόμη φιάσκο στην συλλογή μου όπως και το δεύτερο ραντεβού με τον μπαμπά τους όπως και το τρίτο και μάλλον κάθε ραντεβού μαζί του έτσι κατέληγε ...ναι για κάποιο λόγο παρόλα τα ρεζιλίκια επιμέναμε να ξαναβγαίνουμε μέχρι τελικής πτώσης, καθώς ακόμη και το ραντεβού του γάμου μας που δεν εξαιρέθηκε από την ιστορία των συνεχών μου φιάσκων! Αλλά αυτό δεν είναι ανάρτηση, είναι ένα βιβλίο από μόνο του!

Που να το φανταζόμουν στα οκτώ μου πως μια κολοτούμπα στην τραμπάλα θα κατέληγε να επηρεάζει την ερωτική μου ζωή στα δεκαεννιά μου.. παράξενη ζωή καμιά φορά γίνεται πολύ αχώνευτη. Μα πολύ αχώνευτη ρε φίλε!

Μα όσο κι αν είναι αχώνευτη...τη συγχωρώ! Ακόμη και τα ρεζιλίκια μου της τα συγχωρώ...κι αυτό  συνέχεια υπενθυμίζω σε εκείνους μα και στο εαυτό μου. "Αυτό που τώρα είναι όλη σου η ζωή αύριο θα είναι μια στιγμή στον απέραντο χρόνο"... 

Μια μόνο μικρή ασήμαντη στιγμή που δεν θα έχει την δύναμη να σε ορίσει εκτός κι αν της το επιτρέψεις! Ακόμη και τα ρεζιλίκια μας, κι οι ατυχίες μας κι οι δυσκολίες μας...δικά μας είναι και διεκδικούν το μερτικό τους στην ζωή μας και στη μνήμη μας. Έχουν την αξία τους και την σημασία τους και όσο κι αν ήταν άβολα όταν τα ζούσαμε έχουμε τουλάχιστον πολλές και ζουμερές ντροπιαστικές ιστορίες να διηγηθούμε! Ναι τελικά το κυνήγι του έρωτα είχε περισσότερη ντροπή από ότι λάμψη! Αλλά ποιος νοιάζεται....άλλωστε η ντροπή είναι η κολλητή του έρωτα κι είναι καλό να το καταλάβεις νωρίς για να σταματήσεις να ζορίζεσαι άδικα!

...κι εσυ...που από εκείνο μας το ραντεβού έφυγες τρέχοντας...στάσου μύγδαλα!

Καλημέρα αγαπημένοι...ελάτε ξεχάστε για λίγο τα κρούσματα και θυμηθείτε μαζί μου!  Πόσες απίθανες  στιγμές βλακείας ζήσατε στα  πρώτα σας άτσαλα ραντεβού!!!

                                                                                                     Κατερίνα

Το θαύμα ενός πρωινού!

Ξεκινήσαμε ξημερώματα μια παρέα λίγο τρελών. Το πολύ πρωινό ξύπνημα δεν είναι εύκολο ακόμη κι όταν είναι καλοκαίρι κι η μέρα είναι μεγάλη και ξημερώνει νωρίς. Όμως οι εντολές ήταν ρητές. Πρέπει να μας βρει η αυγή εκεί. Κατεβήκαμε στο Καραμπουρνάκι σκοτάδι ακόμη κι εκεί συναντηθήκαμε με γέλια και μικρές γκρίνιες. "Καλά τι κάνουμε εδώ μέσα στην μαύρη νύχτα, εμείς φταίμε που σ'ακούμε" και τέτοια...σαν μικρά παραπονιάρικα παιδιά.

Εκείνη ήρεμη κι ατάραχη μας υποδέχθηκε πάνω στην ξύλινη προβλήτα... χαρούμενη και γελαστή κι είχε δίκιο. Τα χρώματα του πρωινού, ο ήλιος που έβγαινε μέσα από την θάλασσα, η καθαρότητα της ατμόσφαιράς  κι αυτή η αίσθηση της σιωπής και της γαλήνης καθώς όλος ο κόσμος αρχίζει να ξυπνά...μας αποζημίωσαν σε ένα μόνο λεπτό.

Φωτο: Γεωργιάννα Arte Di Tre

Το να ξυπνάς τόσο νωρίς όχι για να πας στην δουλειά ή γιατί πρέπει, μα γιατί το επιλέγεις σαν ξεκίνημα της ημέρας σου είναι δώρο. Σου χαρίζει χρόνο, ενέργεια και σύνδεση με τον εαυτό σου. Τελικά...είχε δίκιο το Βερονικάκι, η τρελή μας Rounta Founta.

Κι άρχισε η διαδικασία του πρωινού θαύματος... Το miracle morning experience δεν μπορώ να το εξηγήσω παρά μόνο να το περιγράψω. Αρχίζει με το ότι ξυπνάς πολύ νωρίς και ξέρεις πως δεν θα κάνεις κάτι που πρέπει μα κάτι που έχεις επιλέξει. Η ψυχολογία είναι διαφορετική και τα πόδια όσο βαριά κι αν τα νιώθεις, βγάζουν φτερά. Το πρωί ξεκινά με τους υπέροχους καμβάδες που ζωγραφίζει η φύση εκείνες τις ώρες της αυγής. Τα μάτια γεμίζουν χρώματα και γαληνεύουν. Κι ύστερα μπήκαμε στην διαδικασία με απαλές ασκήσεις για να  ζεσταθεί το σώμα και να ισορροπήσει με το μυαλό, με ρυθμικές καθαρές ανάσες που τις νιώθεις σαν καύσιμο την ώρα εκείνη. Η φωνή της Βερόνικα μας οδηγούσε με ηρεμία και σταθερότητα σε αυτό το τόσο εσωτερικό ταξίδι κι ήταν σαν εκείνη η μικρή μας παρέα να ένωνε την ενέργεια της που αιωρούνταν πάνω από το μαγικό σιωπηλό τοπίο.

Φωτο: Γεωργιάννα  Arte Di Tre

Νιώθαμε ενωμένοι κι ήρεμοι. Ασφαλείς και φροντισμένοι. Μετά από ισορροπία του σώματος την σκυτάλη έπαιρναν το πνεύμα και η ψυχή.  Μελέτη, γραφή και μοίρασμα και η διαδικασία, είχε μικρά βήματα που σου έδιναν τροφή και νόημα να συνεχίσεις την μέρα, την βδομάδα, να πάρεις ακόμη κι αποφάσεις που αφορούν κομμάτια που επιθυμείς να αλλάξεις.  όλα γίνοντας αβίαστα, απαλά. Μια γλυκιά ροή που σε ακολουθούσε σχεδόν χωρίς καμία πίεση. 

Κι έτσι φτάσαμε στο κλείσιμο, το τελευταίο κομμάτι, που δεν είναι παρά η ουσιαστική φροντίδα του σώματος μας μέσω της τροφής. Όχι τυχαίας τροφής. Όλα βιολογικά. Όλα  διαλεγμένα με αληθινό νοιάξιμο για να προσφέρουν ενέργεια και καθαρότητα στο σώμα μας. Τα δοκίμασα όλα με έναν παιδικό ενθουσιασμό κι οι γεύσεις τους μου φάνηκαν τόσο ελαφριές και πλούσιες, σαν να δοκίμαζα το πιο γκουρμεδιάρικο πρωινό του κόσμου εκεί στην ξύλινη προβλήτα στο Καραμπουρνάκι ανάμεσα στη σιγή της θάλασσας και στα γέλια της παρέας.

Ένα πρωινό ξύπνημα δώρο!

Η εμπειρία του πρωινού θαύματος της Βερόνικα δεν είναι κάτι δύσκολο, επίπονο ή χρονοβόρο. Είναι ωστόσο μια διαφορετική προσέγγιση στην κάθε μας ημέρα. Μια ουσιαστική πρόταση. Μια πρόταση ζωής έτσι ώστε να ξεκινάμε την μέρα με ενέργεια κι αυτοφροντίδα. Ίσως όχι κάθε μέρα μα εκείνη την ημέρα που θα αποφασίσουμε να δωρίσουμε στον εαυτό μας.  Όλο αυτό μου χάρισε μια υπέροχη ενέργεια κι όχι μόνο. Ενεργοποίησε την ανάγκη μου να συνδεθώ καλύτερα με το σώμα μου και τον εαυτό μου. Στις καλοκαιρινές μου διακοπές κάθε μέρα ζούσα το morning miracle, ακολουθώντας κατά γράμμα της διαδικασία που μας σύστησε η Βερόνικα. Πολύ πρωινό ξύπνημα, μπόλικη άσκηση κυρίως κολύμπι μιας κι ήταν καλοκαίρι, ανάσες και διαλογισμός, μελέτη και δημιουργική γραφή και ένα πρωινό γεμάτο καθαρότητα και ενέργεια. Χάρισα στον εαυτό μου ώρες περισυλλογής κι ανασυγκρότησης και στα μάτια μου εικόνες απίθανους κάλους. 

Μα πιο σημαντική είναι αυτή η αίσθηση πως χαρίζεις στον εαυτό σου χώρο. Να υπάρξει, να νιώσει, να σκεφτεί, να ανασάνει. Υπέροχο καθαρό χώρο.

Φωτο: Γεωργιάννα  Arte Di Tre

Η απλότητα αυτής της εμπειρίας είναι ασύγκριτη κι έτσι φέτος ξεκίνησα με άλλα σχέδια την νέα  φθινοπωρινή σεζόν αγαπημένοι. Μιας κι οι ανάγκες αλλάζουν και το σώμα μου αλλάζει κι οι αντοχές μου αλλάζουν μείωσα κατά πολύ τον αριθμό των χιλιομέτρων που έτρεχα καθημερινά και πρόσθεσα στον χρόνο που άδειασε άσκηση περισσότερο αισθαντική και μαλακή για να αποφύγω όσο γίνεται την πίεση και το άγχος που από ένα σημείο και μετά αρχίζει να εμπεριέχει το κυνήγι των πολλών χιλιομέτρων. Ελπίζω να ξανατρέξω και πάλι σε αγώνες, το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, μα προς το παρόν κι αφού όλες αυτές οι μεγάλες διοργανώσεις σχεδόν σταμάτησαν  λόγω κορονοιού,  θέλω να χαρίσω στο σώμα μου μια λιγότερο πιεστική άσκηση. Με λιγότερα χιλιόμετρα και περισσότερο εναλλακτικές και μαλακές πρακτικές ασκήσεων. Σε αυτό με βοήθησε πολύ η εμπειρία εκείνου του πρωινού γιατί μου έδειξε έναν νέο δρόμο και αυτό  με ανακούφισε πολύ.

Όχι δεν εγκαταλείπω το τρέξιμο. Το τρέξιμο είναι πάθος κι ανάγκη και τρέλα, μα μεγαλώνοντας, αλλάζουν οι ανάγκες κι οι αντοχές του σώματος και του μυαλού μας κι εγώ φέτος αποφάσισα να δώσω αυτό που μου έδειξε η Βερόνικα με την ξεχωριστή εκείνη εμπειρία, δημιουργώντας μια νέα ρουτίνα. Δεν μπορώ να ξυπνήσω τόσο πρωί όσο η εκείνη που μας ξετρελαίνει κάθε μέρα με τις μαγικές της εικόνες στο instagram, αλλά τουλάχιστον προσπαθώ...

Αποφάσισα να μου δώσω χώρο. Χώρο άσκησης, σύνδεσης κι ισορροπίας γιατί τελικά αυτά πάνε πάντα μαζί! Ξέρω πως μέσα στην καθημερινότητα αυτό δεν είναι εύκολο ιδίως όταν έχω πολύ δύσκολη εργασιακά εβδομάδα, αν γυρίζω αργά από την δουλειά ή αν πρέπει να ξυπνήσω πολύ πρωί για δουλειά. Αλλά κάνω πια κάτι αδιανόητο για εμένα...μου χαρίζω τα Σαββατοκύριακα!

Καλημέρα αγαπημένοι αλλάζουμε, μεταλλασσόμαστε, εξελισσόμαστε, πάμε πίσω πάμε μπροστά. Ανακατευόμαστε με ανθρώπους που μας αλλάζουν, μας ταράζουν, μας εμπνέουν, μα ξυπνούν, μας γεμίζουν, μας αδειάζουν. Όλα δεκτά και καλοδεχούμενα. Ξέρω είναι δύσκολο, ζόρικο, κουραστικό. Μα στο τέλος αυτό που θα έχει μείνει είναι όλες αυτές οι μνήμες, οι στιγμές, οι διαφορετικές εμπειρίες που δεν θα έχουμε διστάσει να καλοδεχτούμε στην ζωή μας.

Μπήκε για τα καλά το μαγικό φθινόπωρο κι όσο κι αν τα σκεπάσματα μας κάνουν να θέλουμε να βουλιάξουμε στο πρωινό μας κρεββάτι ας μπούμε στην διαδικασία έστω για μια φορά την εβδομάδα, να μας χαρίσουμε μια διαφορετική εμπειρία πρωινού θαύματος. Κι αν δυσκολευόμαστε μόνοι η Βερόνικα θα μας δείξει τον τρόπο.

...και όχι δεν αυτή η ανάρτηση δεν είναι διαφήμιση.,. με ξέρετε άλλωστε. Είναι μοίρασμα μιας προσωπικής εμπειρίας. Είναι μια πρόταση ζωής από αυτές που συχνά μοιράζομαι μαζί σας! Έτσι εμπνεόμαστε οι άνθρωποι ο ένας από το άλλο κι αρχίσαμε το τρέξιμο, τις αναβάσεις, τις ανάσες, την επίγνωση, την καλή διατροφή κι ότι μας κάνει καλύτερους!

Καλημέρα εκεί έξω! 

Φως, ανάσες και έμπνευση...κι όλα τα άλλα  έρχονται να μας συναντήσουν. Κάποια είναι ήδη στο δρόμο...ας πάμε να τα συναντήσουμε κι εμείς!

                                                                                               Κατερίνα

Τι είναι το Miracle Morning Experience

Ποια είναι η Βερόνικα 

Η αγκαλιά!

Είδα στο όνειρο μου πως ήμουν σε ένα χώρο ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο κι ήταν αυτό φυσιολογικό. Κι όχι μόνο αυτό αλλά ξάφνου μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά με ξεχώρισε μέσα στο πλήθος κι έπεσε στην αγκαλιά μου. Έκλαιγε σπαρακτικά κι εγώ την αγκάλιασα σφιχτά και φιλούσα τα μαλλιά και τα δάκρυα της χωρίς να σκέφτομαι χωρίς να φοβάμαι χωρίς να διστάζω κι ένιωθα γεμάτη κι ήρεμη και χαρούμενη και έτσι χαρούμενη ξύπνησα...

Και με πλάκωσε μια θλίψη γιατί ήταν ψέμα. Το να αγγίζεις πια έναν άνθρωπο, το να τον φιλάς και να τον αγκαλιάζεις , το να τον παρηγορείς και να τον φροντίζεις είναι απαγορευμένο. 

Με πονάει αυτό. Η αγκαλιά είναι θεραπευτικό εργαλείο κι όχι μόνο. Είναι φάρμακο. Πολύ συχνά στο σπίτι όταν κάποιος δεν είναι καλά και νιώθει λυπημένος του κάνουμε μια αγκαλιά έτσι χωρίς λόγια σαν του δίνουμε χάπι, φάρμακο για τον πόνο. Έτσι και στην δουλειά μου. Τα πιο δυνατά εργαλεία είναι η επαφή, το άγγιγμα η αγκαλιά. Μάλιστα το πως κάνουμε μια σωστή θεραπευτική αγκαλιά είναι από τα πρώτα θέματα συζήτησης στις ομάδες. Το ότι ενώνουμε τις κοιλιές μας, το ότι στεκόμαστε ευθυτενείς, το ότι η αγκαλιά δεν έχει φύλλο ή σεξουαλικότητα, το ότι στην αρχή νιώθουμε αμήχανα μα αν επιμείνουμε και χαλαρώσουμε και αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε το σώμα μας αυτή η αμηχανία υποχωρεί. Το ότι η αγκαλιά έχει διάρκεια κι αφήνουμε τα σώματα σιγά σιγά να συγχρονίσουν τις αναπνοές τους...κάτι που γίνεται μαγικά.

Υπέροχοι αυτόματοι μηχανισμοί καθώς οι άνθρωποι μπορεί να μην ξέρουμε να αγκαλιάζουμε μα τα σώματα μας ξέρουν πολύ καλά πως να δώσουν και πως να πάρουν μέσα από μια αγκαλιά....Τα σώματα μας είναι υπέροχα συνδεδεμένα.

Θυμάμαι αγκαλιές όπου άλλαξαν στην κυριολεξία ανθρώπους, άλλαξαν στιγμές, άλλαξαν ζωές. Αγκαλιές όπου ένιωθες θεμέλια να τραντάζονται. Ανθρώπους να καταρρέουν, να λιώνουν στα χέρια σου. Μέσα σε θεραπευτικές διαδικασίες, σε ομάδες, σε συναντήσεις αξέχαστες! Τι μαγικές στιγμές έχουμε ζήσει. Τι πλούσιες στιγμές. 

Φωτο από άσκηση εμπιστοσύνης (θεατρική ομάδα Κύκλος Ζωής)

Τίποτε δεν με θλίβει περισσότερο σε αυτό που ζούμε όσο το ότι δεν μπορώ να αγκαλιάσω τους ανθρώπους. Πολύ συχνά άνθρωποι έρχονταν στο μικρό σπιτάκι στους Κύκλους Ζωής χτυπούσαν στα γρηγορά την πόρτα, ή έμπαιναν στα κλεφτά διακόπτοντας τις συναντήσεις λέγοντας μου "ήμουν στην περιοχή κι ήρθα για μια αγκαλιά." Κανείς δεν ενοχλούνταν ή δεν το έβρισκε περίεργο. Κανείς δεν το έβρισκε παρεμβατικό ή παράξενο. Το αντίθετο οι περισσότεροι συγκινούνταν βαθιά. Κανείς δεν έφευγε χωρίς να πάρει μαζί του μια σφιχτή σφιχτή αγκαλιά ακόμη κι αν δεν το άντεχε. Η αγκαλιά ήταν τρόπος χαιρετισμού, ένδειξη φροντίδας  κι αυτοφροντίδας...καθώς είναι σημαντικό να μάθεις εκτός από να δίνεις το να ζητάς μια αγκαλιά σαν την χρειάζεσαι.

Τώρα πια οι άνθρωποι φορούν μάσκα κι ένα μέρος της έκφρασης χάνεται. Χάνεται και το άγγιγμα, άρα κι η σωματική επαφή, χάνεται κι η αγκαλιά άρα κι η βαθιά σύνδεση....και δεν έχουν απομείνει και πολλά...κι αναρωτιέμαι πως θα συνεχίσουμε έτσι. Με όλη αυτή την συναισθηματική  απομόνωση.

Τις προάλλες στο σούπερ μάρκετ μια γυναίκα μου μίλησε, με χαιρέτησε με ρώτησε για τα παιδιά. Η μάσκα όχι μόνο την έκρυβε μα αλλοίωνε και την φωνή της με αποτέλεσμα να μην μπορώ να καταλάβω ποια είναι...Την κοίταζα αποσβολωμένη και εκείνη το κατάλαβε..."καλέ η Ειρήνη είμαι" μου είπε κι έπαθα σοκ γιατί όχι δεν ήταν μια παλιά γειτόνισσα μία φίλη ξεχασμένη, ένας άνθρωπος που δεν γνώριζα καλά. Ηταν μια φίλη πολύ αγαπημένη που έτυχε να είχε κόψει και τα μαλλιά της και εγώ να μην μπορώ με τίποτε να κάνω την σύνδεση στο κεφάλι μου και να καταλάβω ποια είναι...

Γέλασα...μα μέσα μου βούλιαξα.. Ξέρω δεν θα είναι για πάντα. Ξέρω θα περάσει. Καμιά φορά κάνω πλάκα με όλο αυτό, όπως όλοι μα δεν θέλω να το συνηθίσω. Αντιστέκομαι με ένταση σε αυτού του είδους την συνήθεια. Την συνήθεια της αποξένωσης...

Ο γιος μου όταν πρόκειται να συναντηθεί με κολλητούς ή με τα ξαδέρφια του είναι πια, λίγο  πιο βουβός κι έχει μια αγωνία...που έχει να κάνει ακριβώς με αυτό. "Πως θα τους χαιρετήσω μαμά;" Γιατί για εκείνον χαιρετισμός σημαίνει σφιχταγκάλιασμα κι αυτό είναι κάτι που αγαπώ...μα τώρα πια και φοβάμαι...

Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ήταν μετά την περίοδο της καραντίνας όπου επιτέλους μετά από τρεις μήνες θα έβλεπα τους γονείς μου. Μάης μήνας. Κατέβηκα από το αμάξι και σταθήκαμε απέναντι με την μαμά μου που μας περίμενε  έξω από την αυλόπορτα, στο πεζοδρόμιο. Την κοίταξα και της είπα "τι θα κάνουμε τώρα μαμά;" 

Εκείνη άνοιξε τα χέρια της κι η αγκαλιά της έδειξε πελώρια. Χωρίς λέξεις έπειτα, με έσφιξε δυνατά. τόσο δυνατά. "Αν είναι να πεθάνω ας πεθάνω στην αγκαλιά σας" μου είπε.  Μείναμε εκεί στην μέση του δρόμου αγκαλιασμένες σφιχτά και κλαίγαμε βουβά η μια στην αγκαλιά της άλλης κι ήταν αυτό το πιο απεγνωσμένο και λυτρωτικό κλάμα, που έβγαινε θαρρείς από τα έγκατα του σώματος μας!  Έχουμε ζήσει δεκάδες αποχωρισμούς κι αποχαιρετισμούς, σε αεροδρόμια τότε που βλεπόμασταν μια μόνο φορά κάθε χρόνο μα αυτή η αγκαλιά δεν συγκρίνονταν με καμία. Αυτό το κλάμα ήταν πρωτόγνωρο κι αδιανόητο μαζί!

Τώρα πια δεν τους αγγίζω. Ίσως στην πλάτη όπως μου ζητά η μαμά  μα φοβάμαι κι είναι φριχτό αυτό να φοβάσαι μην με την αγάπη μιας αγκαλιάς προκαλέσεις την αρρώστια ή ακόμη και τον θάνατο των αγαπημένων σου. Τίποτε άλλο δεν με πειράζει περισσότερο σε όλο αυτό που ζούμε. Ούτε τα μέτρα, ούτε οι μάσκες, ούτε η ανατροπή της οικονομίας, ούτε τα ταξίδια, ούτε οι επισκέψεις και τα μαζώματα σε σπίτια, ούτε τίποτα από όλα αυτά που χάθηκαν ή μειώθηκαν...Με πονά το ότι έκλεισαν οι αγκαλιές μας. 

Καμιά φορά οι άνθρωποι με ρωτούν πως μπορούν να αντικαταστήσουν αυτή την ενέργεια που έχει χαθεί. Την ενέργεια μιας αγκαλιάς. Δεν ξέρω στα αλήθεια, μα γνωρίζω με βεβαιότητα πως αν αγγίξεις ή αν αγκαλιάσεις ένα δέντρο, νιώθεις.  Αν αγκαλιάσεις ένα ζώο νιώθεις. Συνδέεσαι. Ξέρω πως για κάποια πράγματα στην ζωή δεν υπάρχουν υποκατάστατά κι η αγκαλιά δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα, μα ακόμη κι έτσι μπορούμε να βρούμε τρόπους φροντίδας κι αγάπης. 

Ένα πλάσμα που αγαπώ βαθιά μετά την καραντίνα άρχισε βαριές θεραπείες. Δεν μπορεί να δει τον γιο της παρά μόνο από μια οθόνη. Έχουν όλη μέρα ανοιχτό τον υπολογιστή και μιλάνε κι εκείνος τη νιώθει κοντά του κι είναι μόνο έξι. Δεν έχει επιλογή από το να το αποδεχθεί, με απόλυτη ωριμότητα. Δεν μπορεί να αγγίξει κανέναν, ούτε να έρθει σε επαφή με άνθρωπο που δεν είναι ντυμένος σαν εξωγήινος. Έχει να δει πρόσωπο ολόκληρο χωρίς μάσκες και προσωπίδες μήνες, όσους μήνες έχει να νιώσει και χάδια από ζεστή σάρκα κι όχι πλαστικά γάντια. Το παραμικρό μικρόβιο μπορεί να την σκοτώσει.

Μιλάμε ιντερνετικά και χαρίζει φως στην παρέα μας και χαμόγελα και γέλια γιατί αυτό ήταν πάντα. Η μικρή μας πεταλούδα. Χρωματιστή, αληθινή, χαρούμενη, γεμάτη φως. Η πιο αληθινή κι ουσιαστική θεραπεύτρια που ξέρω! Δουλεύει βαθιά με τους ανθρώπους μα πιο πολύ με τον εαυτό της. Ξέρει να περιμένει, ξέρει να αντέχει, ξέρει να αφήνεται και να αποδέχεται. Γιατί βαθιά μέσα της ξέρει να πιστεύει και να εμπιστεύεται. Εκείνη λοιπόν είναι η δυνατή μου. Ο μπροστάρης μου κι εκείνη για πρώτη φορά μου είπε "να μάθεις να αγκαλιάζεις με τα μάτια!"

Με τα μάτια....

Ναι γκρινιάζω και παραπονιέμαι καμιά φορά, μα τούτη η πανδημία μου έμαθε πολλά. Ανάμεσα τους κι αυτό. Ότι μπορώ να αγκαλιάζω και με τα μάτια αγαπημένοι, όσο  κι αν με πονάει, όσο  κι αν με θλίβει, όσο κι αν με θυμώνει... Αφού μπορεί εκείνη που είναι το πιο επικοινωνιακό και φροντιστικό πλάσμα στον κόσμο, μπορώ κι εγώ κι εσύ και όλοι. Όλοι μπορούμε να παλέψουμε με πάθος να μην χάσουμε την επαφή και να συνεχίζουμε να χαρίζουμε αγκαλιές κι ενέργεια κι αγάπη ο ένας στον άλλο, όχι με τα σώματα μα με τα μάτια μας...Γιατί τελικά, μπορείς να αγκαλιάζεις και με τα μάτια!

Καλημέρα αγαπημένοι...Θα βρούμε τον τρόπο. Πάντα οι άνθρωποι βρίσκουμε τον τρόπο. Σας στέλνω δόσεις νοερής αγάπης με σφιχτές βαθιές αγκαλιές από εκείνες τις απαγορευμένες...ξέρετε εσείς!!!!

Μικρή,  σ' ακολουθώ, σε πιστεύω, σ' αγαπάω μάτια μου...

                                                                                                       Κατερίνα

Το φετινό μάθημα!

Κάθε χρόνο μαζεύω  τα πετραδάκια και τα πιο μικρά πολύτιμα κοχύλια από τις θάλασσες και τις ακρογιαλιές του καλοκαιριού και τα βάζω στα μικρά γυάλινα βάζα που έχω στην βιβλιοθήκη.

Τα τακτοποίησα λοιπόν όμορφα και είδα το βιβλίο Πόλεμος και Ειρήνη ακριβώς από πίσω. Με μια τέλεια συνειρμική διαδρομή που θα ζήλευε κι ο ίδιος ο Φρόιντ,  σκέφτηκα πως έχω χρόνια να ακούσω σειρήνες. Ξέρετε σειρήνες πολέμου. 

Θυμάμαι όταν ήμουν πολύ μικρούλα συχνά πυκνά γίνονταν ασκήσεις προφανώς και ακούγαμε εκείνον τον εκκωφαντικό τρομακτικό ήχο. Ήταν νωρίς το πρωί  σαν το σκέφτηκα και αναρωτήθηκα πως διάολο τις θυμήθηκα τώρα τις σειρήνες. Μα ήταν μια από εκείνες τις μέρες που περιμέναμε νέα από τις συνομιλίες με τους γείτονες και κάθε πρωί ξυπνούσα αγχωμένη να μπω να δω τα νέα μπας κι έγινε πολεμική σύρραξη και δεν το ξέρουμε! Κάτι που ακόμη ισχύει δηλαδή...σαν να μην μας έφταναν όλα τα άλλα.

Λίγες ημέρες πριν Σάββατο, με ξύπνησε ο ήχος της βροχής πολύ νωρίς το πρωί. Σηκώθηκα να πάω για τρέξιμο. Είδα την δυνατή βροχή και είχα την δικαιολογία στο τσεπάκι μου. Άνοιξα διάπλατα το παράθυρο στο υπνοδωμάτιο κουκουλώθηκα με την πικέ κουβέρτα κι έμεινα εκεί ακίνητη για ώρα να αφουγκράζομαι τις στάλες της βροχής και τη μυρωδιά της γης... Μαγεία. Ένιωθα  απόλυτη γαλήνη όταν ξαφνικά άκουσα τις σειρήνες. Ξαφνιάστηκα. Μα δεν μπορεί! Ναι τις άκουγα από κάπου μακριά και ήταν ξεκάθαρο πως ήταν σειρήνες. Το συναίσθημα ήταν τρόμος. Σαν να πάγωσε με μιας το κεφάλι μου. Σειρήνες πολέμου!

Πετάχτηκα από το κρεβάτι κι έτρεξα στο μπαλκόνι άκουγα καθαρά τον φριχτό ήχο και γύρω ο κόσμος όλος κοιμόταν. Ηταν πρωί και  η φύση να μην καταλάβαινε πως κάτι συνέβαινε, κάτι φριχτό...

Ωσάν την τρελή ξεμαλλιασμένη μπήκα στο σπίτι κι αναρωτιόμουν πως γίνεται όλοι να κοιμούνται. Μα δεν ακούει κανείς; 

Και τότε μόνο διαπίστωσα πως μέσα στο σπίτι οι σειρήνες ήταν πιο δυνατές κι άρχισα να ακολουθώ τον ήχο. Και τότε στάθηκα μπροστά στην κλειστή πόρτα του μεγάλου γιου την άνοιξα και διαπίστωσα πως ο εκκωφαντικός ήχος έβγαινε από το δωμάτιο του. Μετά από λίγο άκουσα την φωνή του μικρού γιου να φωνάζει "κλείστο επιτέλους" κι αναρωτήθηκα τι διάολο είναι όλο αυτό.

"Κλείσε επιτέλους το ξυπνητήρι σουυυυυυ" έφτασε βροντερή η φωνή του πατέρα του κι εγώ σαν τρελή άρχισα να ψάχνω το κινητό για να κλείσω το ξυπνητήρι του που ναι! είχε τον ήχο εκκωφαντικής σειρήνας πολέμου που ηχούσε σε όλο το σπίτι μα κυρίως στο αυτί του νεαρού που κοιμόταν μακαριότατος χωρίς να έχει αντιληφθεί το παραμικρό. Και θυμήθηκα πως αυτός ο ίδιος νεαρός λίγο καιρό πριν για μήνες ατελείωτους ξυπνούσε στις τέσσερις το ξημέρωμα για να διαβάσει χωρίς καν να χτυπήσει ο απαλός ήχος του ρολογιού του δεύτερη φορά. Ναι! Κι όμως ήταν ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος είχε μεταμορφωθεί από υποψήφιος πανελληνίων, σε φοιτητής!!!

Εκείνος που ξυπνούσε με το παραμικρό τσικ τώρα δεν ξυπνά ούτε με σειρήνες πολέμου.

Μαγικό εργαλείο το μυαλό!  

Το καλύτερο από όλα είναι πως το μεσημέρι μας ανακοίνωσε ότι κάτι δεν πάει καλά με το κινητό του μιας και δεν χτυπάει το ξυπνητήρι του! Κόντεψε να πνιγεί ο πατέρας κι έτσι άρχισε ο καυγάς...

Έτσι περνώ τις ήμερες σαν παρατηρήτρια και γελάω μόνη μου, μαγεύομαι με ότι αντικρίζω, αναρωτιέμαι, νιώθω ταυτόχρονα χιλιάδες μικρά συναισθήματα, σαν ακούω και ζω το μικρό μας καθημερινό χάος. "Ποιος φόρεσε την κάλτσα μου και την τρύπησε στη φτέρνα;" Ρωτάει φωνάζοντας ο πατέρας θυμωμένος "Ο Αχιλλέας" απαντά ο μικρός γιος από το υπερπέραν του δωματίου του κι έτσι απλά συνεχίζεται ο καυγάς.

Κι εγώ γελάω...γελάω τόσο που πνίγομαι από τα γέλια κι αυτός είναι ένας ωραίος τρόπος να ζεις...ή να πεθαίνεις τελικά, γελώντας.

Ο πρωινό ήλιος μπαίνει από το παράθυρο και μου ζεσταίνει την καρδιά. Πόση ασφάλεια κρύβουν αυτές οι απλές καθημερινές στιγμές. Σαν να ζούμε μια κανονικότητα ακόμη και σε περιόδους κρίσεων ακόμη και σε μια πανδημία, οι άνθρωποι αγαπάμε την κανονικότητα μας και ξέρουμε να την επαναφέρουμε.

Τα απογεύματα που ακόμη έχει ήλιο και φως ξεκλέβω κάποιες φορές χρόνο και πηγαίνω για μια βουτιά στην θάλασσα. Αυτή την εποχή κολυμπούν σχεδόν μόνο συνταξιούχοι. Στο σημείο που συνήθως βουτάω είναι μια μόνιμη παρέα από τους γείτονες συνταξιούχους της περιοχής. Τρελαίνομαι να κάθομαι δίπλα τους γιατί μαθαίνω τα πάντα που αφορούν την περιοχή και όχι μόνο... Πολιτικές και ιστορικές αναδρομές, πασόκ και νέα δημοκρατία και σούπερ πολιτικές αναλύσεις για τα τελευταία σαράντα χρόνια, συζητήσεις για τον Θεό και την πίστη, συζητήσεις για την δύναμη της εξομολόγησής... Ω τι μαθαίνω!

Τις προάλλες έβγαιναν από την θάλασσα ένας από τους ηλικιωμένους άντρες με μια γυναίκα της ίδιας ηλικίας. Τους κοίταζα από πίσω διακριτικά κι ήταν όμορφοι. Ναι, μπορούσες να δεις τα νιάτα μέσα τους. Τα σώματα τους κουρασμένα, γερμένα μα το πνεύμα υπέροχα αθάνατο... Μιλούσαν για τον έρωτα κι ανασκουμπώθηκα.  "Μου άρεσε ένα αγόρι στο είκοσι μου" είπε εκείνη "αλλά ντρεπόμουν να του το πω!" 

"Δεν το έμαθε ποτέ;" Ρωτάει εκείνος. "Ποτέ" του απαντά.

"Ωωωωω" προσφωνεί εκείνος με δραματική φωνή. "Ο βουβός έρωτας είναι μια τραγωδία!"

"Τι εννοείς;" ρωτάει η κυριά. 

"Ο έρωτας που δεν βρήκε ποτέ φωνή να φανερωθεί είναι ο πιο σκληρός. Ο πιο επίπονος." Απαντά κι έπειτα μοιράστηκε την δική του ιστορία σιωπηλού έρωτα και συγκινήθηκα τόσο πολύ! Είχε τόσο δίκιο. Ο βουβός έρωτας, ο ανομολόγητος είναι μια τραγωδία!

Το να το ακούς αυτό από έναν άνθρωπο στη δύση του κρύβει μια θλίψη και μια σοφία. Τελικά ο έρωτας δεν μαθαίνεται. Δεν χορταίνεται και δεν έχει ηλικία!

Την ίδια στιγμή μια κυρία της ίδιας παρέας μπαίνει στη συζήτηση τραγουδώντας δυνατά

 "Με τραυμάτισες, με γονάτισες και μπατίρη τελικά με παράτησεεεες" η παρέα γελά και κάποιος  φωνάζει από την αμμουδιά "τι ώρα είναι;"

Και μια άλλη ηλικιωμένη απαντά δυνατά ..."Τι σε νοιάζει; Ότι ώρα θέλει, ας είναι!"

Ηταν η ώρα να επιστέψω μιας κι είχα δουλειά και έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει αυτή την παρέα ηλικιωμένων  που μάλλον ήταν πιο νέοι και σίγουρα πιο τρελοί από εμένα!

Από τότε  στην μνήμη μου είναι χαραγμένα τα σκαμμένα γελαστά πρόσωπα τους! Οι λέξεις τους η ξεγνοιασιά τους. Και θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα λίγες μέρες πριν με κάποιον, που μου έλεγε πως πολύ συχνά ονειρεύεται τα καλοκαίρια που περνούσε μικρός. Αυτή την υπέροχη ανεμελιά, την ξεγνοιασιά όπου τίποτε δεν είχε σημασία και ήταν σχεδόν εντυπωσιακή η συνειδητοποίηση πως αυτό είναι κάτι που το ζούμε στην αρχή και στο τέλος της ζωής μας. Εκεί όπου τίποτε πια δεν εξαρτάται από εμάς και είμαστε επιτέλους ελεύθεροι από υποχρεώσεις, από το κυνήγι της ευτυχίας, της επιτυχίας, της εικόνας...

Εκεί όπου το μόνο που σε νοιάζει είναι το να έχει κι αύριο ήλιο για να βρεις τα φιλαράκια στην ακροθαλασσιά γιατί ότι ήταν να γίνει έγινε κι ότι θέλει πια, ας γίνει...

Καμιά  φορά λοιπόν δεν έχει σημασία τίποτε παρά μόνο οι στιγμές που αν τις απομονώσεις από την τρέλα των ημερών σου χαρίζουν δώρα ανεκτίμητα. Ο κόσμος μιας πια έγινε πολύ μικρός κι η υπερπληροφόρηση νιώθω πως μας έχει πνίξει. Ξέρουμε πια οτιδήποτε κι αν συμβαίνει στον πλανήτη και τα πάντα μας αφορούν. Είναι σαν να μην μπορείς πια να χαρείς την κάθε μέρα ξεχωριστά γιατί κάθε μέρα κάτι σκληρό συμβαίνει κάπου όχι πολύ μακριά σου και νιώθεις πως με κάποιον τρόπο σε αφορά ή πρέπει να σε αφορά...κι ίσως και να πρέπει...μα ίσως και όχι. Έτσι σαν βγαίνω το πρωί από το σπίτι δεν ξέρω τίποτε από όλα όσα περιμένουν εμένα και αυτούς που αγαπώ κι ελπίζω όλοι να έχουμε μια ήρεμη φωτεινή ημέρα για να συναντηθούμε ξανά γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι να μοιραστούμε τις ανούσιες πληροφορίες της ημέρας. Ανούσιες μα τόσο σημαντικές! 

Μπήκε λοιπόν Οκτώβρης. Χαίρομαι. Ναι πολύ! Αυτή η περίοδος του φθινοπώρου και μέχρι τα Χριστούγεννα είναι η πιο όμορφη κάθε χρονιάς για εμένα. Αγαπώ τις αλλαγές της εποχής. Αγαπώ να παρατηρώ τα φύλα να στροβιλίζονται, τα χρώματα να θαμπώνουν και όλα στη φύση να κλείνουν για την περίοδο της μεγάλης παύσης. Κι εμείς οι άνθρωποι να τρέχουμε πίσω από τις ουρές μας για να τα προλάβουμε όλα...μέχρι που φτάνει εκείνη η μέρα που τίποτε από όσα ζούσαμε δεν έχει σημασία παρά μόνο το πως ο ήλιος χάνεται στην θάλασσα. Πόσο γάργαρα γελά ένα παιδί. Πόσο χαρούμενο είναι το σκυλί που κυνηγά τους γλάρους στην ακροθαλασσιά και πόσο βαθιά μυρίζει η γη σαν υγραίνεται από τις στάλες της πρώτης βροχής του φθινοπώρου. Αυτό είναι το μάθημα!

Κι εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είμαστε όλοι εδώ, υγιείς και απόλυτα συνδεδεμένοι με αυτή τη ζωή για να μπορέσουμε επιτέλους να βρούμε τον χρόνο να συνδεθούμε με αυτά τα απλά καθημερνά πολύτιμα, που κουβαλούν το αληθινό νόημα της ύπαρξης μας σε τούτη τη γη. Ευχομαι όλοι να μάθουμε φέτος αυτό το μάθημα. Το πιο σημαντικό στο οποίο κάθε χρόνο τελικά νιώθουμε πως μένουμε μετεξεταστέοι. 

Μπαίνουμε σε ένα ακόμη Φθινόπωρο μαζί, όπως κάνουμε  εννιά χρόνια τώρα, μέσα από αυτό το blog... Πότε πέρασαν και πόσο άλλαξε η ζωή από εκείνες τις πρώτες μας μέρες μαζί., όπως τις κατέγραφα σε εκείνες τις άγουρες μα τόσο τρυφερές αναρρήσεις όπως  "Το Αμερικάνικο όνειρο" που έγινε από τις πιο  αγαπημένες. Τότε που δεν ξέραμε τι μας περιμένει και τι σχέδια θα έχει η ζωή για εμάς. Τότε που όλα φάνταζαν αλλιώτικα μα τελικά όλα ήταν τόσο υπέροχα ίδια.

Λοιπόν φέτος θα το μάθουμε όλοι το μάθημα! Κανείς μετεξεταστέος. Φέτος είναι δύσκολη χρονιά και δεν μας παίρνει για απώλειες. 

Καλό μήνα αγαπημένοι κι ότι έγινε έγινε και ότι είναι να γίνει ας γίνει...χρέος μας η κάθε πολύτιμη στιγμή. Η κάθε ανούσια μα ολόδικη μας ημέρα. Από σήμερα λέμε δέκα καλημέρες τουλάχιστον κάθε ημέρα.  Δυνατά και καθαρά. Σαν χάπι. 

Καλημέρα λοιπόν! 

                                                                                                           Κατερίνα