Το φετινό μάθημα!

Κάθε χρόνο μαζεύω  τα πετραδάκια και τα πιο μικρά πολύτιμα κοχύλια από τις θάλασσες και τις ακρογιαλιές του καλοκαιριού και τα βάζω στα μικρά γυάλινα βάζα που έχω στην βιβλιοθήκη.

Τα τακτοποίησα λοιπόν όμορφα και είδα το βιβλίο Πόλεμος και Ειρήνη ακριβώς από πίσω. Με μια τέλεια συνειρμική διαδρομή που θα ζήλευε κι ο ίδιος ο Φρόιντ,  σκέφτηκα πως έχω χρόνια να ακούσω σειρήνες. Ξέρετε σειρήνες πολέμου. 

Θυμάμαι όταν ήμουν πολύ μικρούλα συχνά πυκνά γίνονταν ασκήσεις προφανώς και ακούγαμε εκείνον τον εκκωφαντικό τρομακτικό ήχο. Ήταν νωρίς το πρωί  σαν το σκέφτηκα και αναρωτήθηκα πως διάολο τις θυμήθηκα τώρα τις σειρήνες. Μα ήταν μια από εκείνες τις μέρες που περιμέναμε νέα από τις συνομιλίες με τους γείτονες και κάθε πρωί ξυπνούσα αγχωμένη να μπω να δω τα νέα μπας κι έγινε πολεμική σύρραξη και δεν το ξέρουμε! Κάτι που ακόμη ισχύει δηλαδή...σαν να μην μας έφταναν όλα τα άλλα.

Λίγες ημέρες πριν Σάββατο, με ξύπνησε ο ήχος της βροχής πολύ νωρίς το πρωί. Σηκώθηκα να πάω για τρέξιμο. Είδα την δυνατή βροχή και είχα την δικαιολογία στο τσεπάκι μου. Άνοιξα διάπλατα το παράθυρο στο υπνοδωμάτιο κουκουλώθηκα με την πικέ κουβέρτα κι έμεινα εκεί ακίνητη για ώρα να αφουγκράζομαι τις στάλες της βροχής και τη μυρωδιά της γης... Μαγεία. Ένιωθα  απόλυτη γαλήνη όταν ξαφνικά άκουσα τις σειρήνες. Ξαφνιάστηκα. Μα δεν μπορεί! Ναι τις άκουγα από κάπου μακριά και ήταν ξεκάθαρο πως ήταν σειρήνες. Το συναίσθημα ήταν τρόμος. Σαν να πάγωσε με μιας το κεφάλι μου. Σειρήνες πολέμου!

Πετάχτηκα από το κρεβάτι κι έτρεξα στο μπαλκόνι άκουγα καθαρά τον φριχτό ήχο και γύρω ο κόσμος όλος κοιμόταν. Ηταν πρωί και  η φύση να μην καταλάβαινε πως κάτι συνέβαινε, κάτι φριχτό...

Ωσάν την τρελή ξεμαλλιασμένη μπήκα στο σπίτι κι αναρωτιόμουν πως γίνεται όλοι να κοιμούνται. Μα δεν ακούει κανείς; 

Και τότε μόνο διαπίστωσα πως μέσα στο σπίτι οι σειρήνες ήταν πιο δυνατές κι άρχισα να ακολουθώ τον ήχο. Και τότε στάθηκα μπροστά στην κλειστή πόρτα του μεγάλου γιου την άνοιξα και διαπίστωσα πως ο εκκωφαντικός ήχος έβγαινε από το δωμάτιο του. Μετά από λίγο άκουσα την φωνή του μικρού γιου να φωνάζει "κλείστο επιτέλους" κι αναρωτήθηκα τι διάολο είναι όλο αυτό.

"Κλείσε επιτέλους το ξυπνητήρι σουυυυυυ" έφτασε βροντερή η φωνή του πατέρα του κι εγώ σαν τρελή άρχισα να ψάχνω το κινητό για να κλείσω το ξυπνητήρι του που ναι! είχε τον ήχο εκκωφαντικής σειρήνας πολέμου που ηχούσε σε όλο το σπίτι μα κυρίως στο αυτί του νεαρού που κοιμόταν μακαριότατος χωρίς να έχει αντιληφθεί το παραμικρό. Και θυμήθηκα πως αυτός ο ίδιος νεαρός λίγο καιρό πριν για μήνες ατελείωτους ξυπνούσε στις τέσσερις το ξημέρωμα για να διαβάσει χωρίς καν να χτυπήσει ο απαλός ήχος του ρολογιού του δεύτερη φορά. Ναι! Κι όμως ήταν ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος είχε μεταμορφωθεί από υποψήφιος πανελληνίων, σε φοιτητής!!!

Εκείνος που ξυπνούσε με το παραμικρό τσικ τώρα δεν ξυπνά ούτε με σειρήνες πολέμου.

Μαγικό εργαλείο το μυαλό!  

Το καλύτερο από όλα είναι πως το μεσημέρι μας ανακοίνωσε ότι κάτι δεν πάει καλά με το κινητό του μιας και δεν χτυπάει το ξυπνητήρι του! Κόντεψε να πνιγεί ο πατέρας κι έτσι άρχισε ο καυγάς...

Έτσι περνώ τις ήμερες σαν παρατηρήτρια και γελάω μόνη μου, μαγεύομαι με ότι αντικρίζω, αναρωτιέμαι, νιώθω ταυτόχρονα χιλιάδες μικρά συναισθήματα, σαν ακούω και ζω το μικρό μας καθημερινό χάος. "Ποιος φόρεσε την κάλτσα μου και την τρύπησε στη φτέρνα;" Ρωτάει φωνάζοντας ο πατέρας θυμωμένος "Ο Αχιλλέας" απαντά ο μικρός γιος από το υπερπέραν του δωματίου του κι έτσι απλά συνεχίζεται ο καυγάς.

Κι εγώ γελάω...γελάω τόσο που πνίγομαι από τα γέλια κι αυτός είναι ένας ωραίος τρόπος να ζεις...ή να πεθαίνεις τελικά, γελώντας.

Ο πρωινό ήλιος μπαίνει από το παράθυρο και μου ζεσταίνει την καρδιά. Πόση ασφάλεια κρύβουν αυτές οι απλές καθημερινές στιγμές. Σαν να ζούμε μια κανονικότητα ακόμη και σε περιόδους κρίσεων ακόμη και σε μια πανδημία, οι άνθρωποι αγαπάμε την κανονικότητα μας και ξέρουμε να την επαναφέρουμε.

Τα απογεύματα που ακόμη έχει ήλιο και φως ξεκλέβω κάποιες φορές χρόνο και πηγαίνω για μια βουτιά στην θάλασσα. Αυτή την εποχή κολυμπούν σχεδόν μόνο συνταξιούχοι. Στο σημείο που συνήθως βουτάω είναι μια μόνιμη παρέα από τους γείτονες συνταξιούχους της περιοχής. Τρελαίνομαι να κάθομαι δίπλα τους γιατί μαθαίνω τα πάντα που αφορούν την περιοχή και όχι μόνο... Πολιτικές και ιστορικές αναδρομές, πασόκ και νέα δημοκρατία και σούπερ πολιτικές αναλύσεις για τα τελευταία σαράντα χρόνια, συζητήσεις για τον Θεό και την πίστη, συζητήσεις για την δύναμη της εξομολόγησής... Ω τι μαθαίνω!

Τις προάλλες έβγαιναν από την θάλασσα ένας από τους ηλικιωμένους άντρες με μια γυναίκα της ίδιας ηλικίας. Τους κοίταζα από πίσω διακριτικά κι ήταν όμορφοι. Ναι, μπορούσες να δεις τα νιάτα μέσα τους. Τα σώματα τους κουρασμένα, γερμένα μα το πνεύμα υπέροχα αθάνατο... Μιλούσαν για τον έρωτα κι ανασκουμπώθηκα.  "Μου άρεσε ένα αγόρι στο είκοσι μου" είπε εκείνη "αλλά ντρεπόμουν να του το πω!" 

"Δεν το έμαθε ποτέ;" Ρωτάει εκείνος. "Ποτέ" του απαντά.

"Ωωωωω" προσφωνεί εκείνος με δραματική φωνή. "Ο βουβός έρωτας είναι μια τραγωδία!"

"Τι εννοείς;" ρωτάει η κυριά. 

"Ο έρωτας που δεν βρήκε ποτέ φωνή να φανερωθεί είναι ο πιο σκληρός. Ο πιο επίπονος." Απαντά κι έπειτα μοιράστηκε την δική του ιστορία σιωπηλού έρωτα και συγκινήθηκα τόσο πολύ! Είχε τόσο δίκιο. Ο βουβός έρωτας, ο ανομολόγητος είναι μια τραγωδία!

Το να το ακούς αυτό από έναν άνθρωπο στη δύση του κρύβει μια θλίψη και μια σοφία. Τελικά ο έρωτας δεν μαθαίνεται. Δεν χορταίνεται και δεν έχει ηλικία!

Την ίδια στιγμή μια κυρία της ίδιας παρέας μπαίνει στη συζήτηση τραγουδώντας δυνατά

 "Με τραυμάτισες, με γονάτισες και μπατίρη τελικά με παράτησεεεες" η παρέα γελά και κάποιος  φωνάζει από την αμμουδιά "τι ώρα είναι;"

Και μια άλλη ηλικιωμένη απαντά δυνατά ..."Τι σε νοιάζει; Ότι ώρα θέλει, ας είναι!"

Ηταν η ώρα να επιστέψω μιας κι είχα δουλειά και έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει αυτή την παρέα ηλικιωμένων  που μάλλον ήταν πιο νέοι και σίγουρα πιο τρελοί από εμένα!

Από τότε  στην μνήμη μου είναι χαραγμένα τα σκαμμένα γελαστά πρόσωπα τους! Οι λέξεις τους η ξεγνοιασιά τους. Και θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα λίγες μέρες πριν με κάποιον, που μου έλεγε πως πολύ συχνά ονειρεύεται τα καλοκαίρια που περνούσε μικρός. Αυτή την υπέροχη ανεμελιά, την ξεγνοιασιά όπου τίποτε δεν είχε σημασία και ήταν σχεδόν εντυπωσιακή η συνειδητοποίηση πως αυτό είναι κάτι που το ζούμε στην αρχή και στο τέλος της ζωής μας. Εκεί όπου τίποτε πια δεν εξαρτάται από εμάς και είμαστε επιτέλους ελεύθεροι από υποχρεώσεις, από το κυνήγι της ευτυχίας, της επιτυχίας, της εικόνας...

Εκεί όπου το μόνο που σε νοιάζει είναι το να έχει κι αύριο ήλιο για να βρεις τα φιλαράκια στην ακροθαλασσιά γιατί ότι ήταν να γίνει έγινε κι ότι θέλει πια, ας γίνει...

Καμιά  φορά λοιπόν δεν έχει σημασία τίποτε παρά μόνο οι στιγμές που αν τις απομονώσεις από την τρέλα των ημερών σου χαρίζουν δώρα ανεκτίμητα. Ο κόσμος μιας πια έγινε πολύ μικρός κι η υπερπληροφόρηση νιώθω πως μας έχει πνίξει. Ξέρουμε πια οτιδήποτε κι αν συμβαίνει στον πλανήτη και τα πάντα μας αφορούν. Είναι σαν να μην μπορείς πια να χαρείς την κάθε μέρα ξεχωριστά γιατί κάθε μέρα κάτι σκληρό συμβαίνει κάπου όχι πολύ μακριά σου και νιώθεις πως με κάποιον τρόπο σε αφορά ή πρέπει να σε αφορά...κι ίσως και να πρέπει...μα ίσως και όχι. Έτσι σαν βγαίνω το πρωί από το σπίτι δεν ξέρω τίποτε από όλα όσα περιμένουν εμένα και αυτούς που αγαπώ κι ελπίζω όλοι να έχουμε μια ήρεμη φωτεινή ημέρα για να συναντηθούμε ξανά γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι να μοιραστούμε τις ανούσιες πληροφορίες της ημέρας. Ανούσιες μα τόσο σημαντικές! 

Μπήκε λοιπόν Οκτώβρης. Χαίρομαι. Ναι πολύ! Αυτή η περίοδος του φθινοπώρου και μέχρι τα Χριστούγεννα είναι η πιο όμορφη κάθε χρονιάς για εμένα. Αγαπώ τις αλλαγές της εποχής. Αγαπώ να παρατηρώ τα φύλα να στροβιλίζονται, τα χρώματα να θαμπώνουν και όλα στη φύση να κλείνουν για την περίοδο της μεγάλης παύσης. Κι εμείς οι άνθρωποι να τρέχουμε πίσω από τις ουρές μας για να τα προλάβουμε όλα...μέχρι που φτάνει εκείνη η μέρα που τίποτε από όσα ζούσαμε δεν έχει σημασία παρά μόνο το πως ο ήλιος χάνεται στην θάλασσα. Πόσο γάργαρα γελά ένα παιδί. Πόσο χαρούμενο είναι το σκυλί που κυνηγά τους γλάρους στην ακροθαλασσιά και πόσο βαθιά μυρίζει η γη σαν υγραίνεται από τις στάλες της πρώτης βροχής του φθινοπώρου. Αυτό είναι το μάθημα!

Κι εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είμαστε όλοι εδώ, υγιείς και απόλυτα συνδεδεμένοι με αυτή τη ζωή για να μπορέσουμε επιτέλους να βρούμε τον χρόνο να συνδεθούμε με αυτά τα απλά καθημερνά πολύτιμα, που κουβαλούν το αληθινό νόημα της ύπαρξης μας σε τούτη τη γη. Ευχομαι όλοι να μάθουμε φέτος αυτό το μάθημα. Το πιο σημαντικό στο οποίο κάθε χρόνο τελικά νιώθουμε πως μένουμε μετεξεταστέοι. 

Μπαίνουμε σε ένα ακόμη Φθινόπωρο μαζί, όπως κάνουμε  εννιά χρόνια τώρα, μέσα από αυτό το blog... Πότε πέρασαν και πόσο άλλαξε η ζωή από εκείνες τις πρώτες μας μέρες μαζί., όπως τις κατέγραφα σε εκείνες τις άγουρες μα τόσο τρυφερές αναρρήσεις όπως  "Το Αμερικάνικο όνειρο" που έγινε από τις πιο  αγαπημένες. Τότε που δεν ξέραμε τι μας περιμένει και τι σχέδια θα έχει η ζωή για εμάς. Τότε που όλα φάνταζαν αλλιώτικα μα τελικά όλα ήταν τόσο υπέροχα ίδια.

Λοιπόν φέτος θα το μάθουμε όλοι το μάθημα! Κανείς μετεξεταστέος. Φέτος είναι δύσκολη χρονιά και δεν μας παίρνει για απώλειες. 

Καλό μήνα αγαπημένοι κι ότι έγινε έγινε και ότι είναι να γίνει ας γίνει...χρέος μας η κάθε πολύτιμη στιγμή. Η κάθε ανούσια μα ολόδικη μας ημέρα. Από σήμερα λέμε δέκα καλημέρες τουλάχιστον κάθε ημέρα.  Δυνατά και καθαρά. Σαν χάπι. 

Καλημέρα λοιπόν! 

                                                                                                           Κατερίνα