Τα πρώτα ραντεβού!

Γίνεται χαμός. Ναι γίνεται. Ο κόσμος  όλος ζει με μια τεράστια αγωνία. Τα μέτρα γίνονται όλο και πιο αυστηρά και προσθέτουν στην αγωνία του κορονοιού και την αγωνία της οικονομικής και κοινωνικής μας κατάρρευσης ... Ωστόσο θα τα προσπεράσω όλα αυτά  και θα κάνω σαν να...μια τεχνική που σχεδόν πάντα πιάνει.

...και καθώς η ζωή ξέρει να τραβάει μπροστά έτσι και η ζωή με τους δυο τέλειους τύπους που έχω για γιους δεν μου αφήνει περιθώρια για πολλές αρνητικές σκέψεις και βουλιάγματα. Ότι κι αν γίνει στον κόσμο αυτό εκείνοι ζουν την περιπετειώδη ζωή τους, ιντερνετικά μαθήματα (κλείσε την κάμερα να περάσω, μαμά μην μιλάς έχω ανοιχτό μικρόφωνο), συνελεύσεις και καταλήψεις (αντίσταση λαέ), απογευματινή βόλτα με τα ποδήλατα στα χωράφια με τα σκυλιά να τους κυνηγούν και να φτάνουν σπίτι λαχανιασμένοι, το γνωστό κυνηγητό κάθε μέρα "μαμά έλα να σε κολλήσω κορονοιό" και τρέχουν να με φιλήσουν  και βέβαια ο βραδινός εικονικός καυγάς που θα στήνουν λίγο πριν κοιμηθούν και θα αφορά....τα πάντα....

Αρκεί να γίνει μπροστά μου για να τραβήξουν την προσοχή μου...

Ο κόσμος όλος να καίγεται τα παιδιά θα βρουν τον τρόπο να μας επαναφέρουν στο μαγικό κι ανακουφιστικό, εδώ και τώρα.

Σε μια τέτοια χαλαρή στιγμή λοιπόν η συζήτηση καταλήγει στα πρώτα ραντεβού...και τι λέμε και τι κάνουμε και τι φοράμε και άνοιξε το μπαούλο των αναμνήσεων και θυμήθηκα....και τι δεν θυμήθηκα!

Παραδόξως όταν μιλάμε για πρώτα ραντεβού εμένα μου έρχεται πάντα η ίδια μνήμη και μεταξύ γέλιου και πολύ γέλιου τους την διηγήθηκα..

Photo by Maddi Bazzocco on UnSplash

Στα οκτώ μου έκανα τραμπάλα με την ξαδέρφη μου. Καλοκαίρι Πλαταμώνας..πιο δυνατά και πιο δυνατά και ξαφνικά κάνω ένα σάλτο με ανοιχτό το στόμα και εκσφενδονίζομαι πάνω στο κεντρικό σίδερο της τραμπάλας.. Το αποτέλεσμα ήταν να σπάσω το τέλειο τεράστιο φρεσκοφυτρωμένο δόντι μου που δεν είχα προλάβει να χαρώ. Κι έτσι από εκείνη την ημέρα χωρίς δεξιό κοπτήρα χάλασε η βιτρίνα μου! Ωιμέ και θρήνος αρχικά γιατί δεν μπορούσα να δαγκώσω καλαμπόκι μετά ...ήρθαν κι άλλα ωιμέ!

Εντάξη μπορείτε να φανταστείτε το δράμα που έζησα μέχρι να το χωνέψω ότι πια θα φαίνομαι έτσι και το ατελείωτο δούλεμα στο σχολείο ιδίως την περίοδο που στο στόμα μου προστέθηκαν και σιδεράκια...μεγαλεία, για να μην αναφερθώ στο δράμα της εφηβείας με ένα τέτοιο δραματικό χαμόγελο! Ωστόσο κάπου εκεί στο Λύκειο τα πράγματα διαφοροποιούνται αφού ο οδοντίατρος μου φτιάχνει μια θήκη η οποία αποκατάστησε την βιτρίνα του προσώπου μου. Το μόνο θέμα ήταν πως η θήκη μετά από κάποιο χρόνο ξεκολλούσε κι έπρεπε να την αντικαθιστώ. Σιγά μην με πτοήσει αυτό. Ήμουν χαρούμενη που είχα επιτέλους κανονικό χαμόγελο.

Είμαι λοιπόν κάπου στα δεκαεννιά και έχω δεχθεί πρόταση για ραντεβού. Μεγάλες στιγμές. Στολίζομαι σενιαρίζομαι θυμάμαι και τι φορούσα...θυμάμαι τα πάντα εκτός από τον νεαρό παρτενέρ. Αλήθεια εγώ που φημίζομαι για την μνήμη μου δεν θυμάμαι ούτε πως τον έλεγαν, ούτε ποιος ήταν, ούτε που τον γνώρισα, ούτε τίποτα ρε παιδιά!!!!

Πάμε στο Sofi's απέναντι από το Λευκό Πύργο ήταν μεγάλη μόδα τότε. Είχε μπουφέ με σαλάτες και πίτσες και μακαρονάδες κι ενώ εκλεπτυσμένα και διακριτικά πήρα μια ωραία σαλάτα και την έτρωγα ακούγοντας με μεγάλη προσοχή τον συνομιλητή φάντασμα...Κάποια στιγμή είπε εκείνος κάτι χαριτωμένο  μην με ρωτάτε τι κι εγώ άρχισα να γελάω με ενθουσιασμό (μα τι ωραία που τα λέει)... εκεί πάνω στο γέλιο μου βλέπω χωρίς όμως να συνειδητοποιώ πως ο τύπος ξαφνικά σοβάρεψε κι έχει στο βλέμμα του κάτι από ξάφνιασμα,  κάτι από σοκ, κάτι από τρόμο. Εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτις και συνεχίζω να γελάω, να μιλάω, να τρώω ....εκείνος έχει μείνει σέκος,  ωσάν στήλη άλατος, άλαλος και με μια αισθητή φρίκη στο βλέμμα (πως κάνεις έτσι βρε καλέ μου;) μου δείχνει κάτι με το δάχτυλο. Εγώ δεν ακούω συνεχίζω να λέω τα δικά μου τον κοιτάω κι ενώ με το πιρούνι μου τσιμπάω μια γενναία μπουκιά σαλάτας και την βάζω στο στόμα μου εκείνος με αγωνία με σταματά και μου λέει "μηηηηη θα καταπιείς το δόντι σου." 

Σταμάτησε η κυκλοφορία στο δρόμο, οι συζητήσεις στο μαγαζί, έκλεισε η μουσική, έπαψε η γη να γυρίζει ...όπως στα έργα ξέρετε ε;

Άνοιξα το στόμα με το πιρούνι ακόμη και την καρφωμένη σαλάτα πιάνω, άφησα με μια αργή ντροπιαστική κίνηση να πέσουν όλα από το στόμα μου. Και με το πιρούνι σκάλισα το πιάτο για να βρω την θήκη ...και μέσα σε ένα άσκεφτο δευτερόλεπτο ανοησίας την βγήκα και με περίσσιο ενθουσιασμό φόρεσα το μικρό τετράγωνο δοντάκι στο στόμα μου και χαμογέλασα με ενθουσιασμό! Ξέρεις, με καμουφλάζ προσώπου δεν το είδες όλο αυτό το είδες; Σαν να μην έγινε τίποτα! (καλέ φάε μην τρελαίνεσαι έτσι είμαι εγώ playmobil.)

Εκείνος όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσε αμίλητος και στο τέλος γούρλωσε τα μάτια με φρίκη περίσσεια όταν όλη μου η περιπετειώδης αναζήτηση  κατέληξε σε ένα τρομερό μαρουλοχαμόγελο αφού, σαν να μην μου έφταναν όλα τα άλλα,  στη θήκη είχε κολλήσει και το γνωστό μισητό μαρούλι,ναι αυτό που θέλει να καταστρέψει κάθε προσπάθεια να επαναφέρεις κάτι από την χαμένη σου αξιοπρέπεια!!!

Να μην σας τα πολυλογώ ο τύπος όχι μόνο εξαφανίστηκε αλλά δεν τηλεφώνησε ποτέ ξανά( μα γιατί βρε αγόρι μου, καλά δεν περάσαμε;)... γνωστός μύθος λέει πως ακόμη τρέχει να ξεφύγει.

Τα βροντερά τους γέλια ακούσθηκαν μέχρι το υπερπέραν και το δούλεμα δεν είχε τέλος λέμε..."Μανουυυυυλα έφυγε το δοντάκι σου. Ευτυχώς δεν φορούσες μασέλα, όταν φόρεσες τη θήκη έπρεπε να χειροκροτήσει όλο το μαγαζί" και άλλες τέτοιες φριχτές αναπαραστάσεις που υπερτόνιζαν το νεανικό μου ρεζιλίκι!

Μιλώντας μαζί τους και πέρα από το γέλιο της εμπειρίας, σκεφτόμουν πόσο μεγάλη δυσκολία και πόσο ρίσκο είχαν όλα εκείνα τα πρώτα ραντεβού. Πόσο δύσκολη δοκιμασία είναι για έναν άνθρωπο όλη αυτή η έκθεση και συνεχής αυτοαξιολόγηση μα πιο πολύ η αγωνία της αξιολόγησης του άλλου. Σαν να δίνεις συνέχεια εξετάσεις!

Κι αυτό που για εμένα είναι πια τόσο μακριά, είναι τώρα η ζωή τους κι έχουν φόβους κι ανασφάλειας και χιλιάδες ερωτηματικά.. Με κάποιο τρόπο αυτές ο ανάλαφρες συζητήσεις μας τους ανακουφίζουν και  τους βοηθούν αφού επανέρχονται στο τραπέζι ξανά και ξανά καθώς θέλουν να μάθουν απαραιτήτως για το πρώτο ραντεβού με τον πατέρα τους που περιπίπτοντος είναι ένα ακόμη φιάσκο στην συλλογή μου όπως και το δεύτερο ραντεβού με τον μπαμπά τους όπως και το τρίτο και μάλλον κάθε ραντεβού μαζί του έτσι κατέληγε ...ναι για κάποιο λόγο παρόλα τα ρεζιλίκια επιμέναμε να ξαναβγαίνουμε μέχρι τελικής πτώσης, καθώς ακόμη και το ραντεβού του γάμου μας που δεν εξαιρέθηκε από την ιστορία των συνεχών μου φιάσκων! Αλλά αυτό δεν είναι ανάρτηση, είναι ένα βιβλίο από μόνο του!

Που να το φανταζόμουν στα οκτώ μου πως μια κολοτούμπα στην τραμπάλα θα κατέληγε να επηρεάζει την ερωτική μου ζωή στα δεκαεννιά μου.. παράξενη ζωή καμιά φορά γίνεται πολύ αχώνευτη. Μα πολύ αχώνευτη ρε φίλε!

Μα όσο κι αν είναι αχώνευτη...τη συγχωρώ! Ακόμη και τα ρεζιλίκια μου της τα συγχωρώ...κι αυτό  συνέχεια υπενθυμίζω σε εκείνους μα και στο εαυτό μου. "Αυτό που τώρα είναι όλη σου η ζωή αύριο θα είναι μια στιγμή στον απέραντο χρόνο"... 

Μια μόνο μικρή ασήμαντη στιγμή που δεν θα έχει την δύναμη να σε ορίσει εκτός κι αν της το επιτρέψεις! Ακόμη και τα ρεζιλίκια μας, κι οι ατυχίες μας κι οι δυσκολίες μας...δικά μας είναι και διεκδικούν το μερτικό τους στην ζωή μας και στη μνήμη μας. Έχουν την αξία τους και την σημασία τους και όσο κι αν ήταν άβολα όταν τα ζούσαμε έχουμε τουλάχιστον πολλές και ζουμερές ντροπιαστικές ιστορίες να διηγηθούμε! Ναι τελικά το κυνήγι του έρωτα είχε περισσότερη ντροπή από ότι λάμψη! Αλλά ποιος νοιάζεται....άλλωστε η ντροπή είναι η κολλητή του έρωτα κι είναι καλό να το καταλάβεις νωρίς για να σταματήσεις να ζορίζεσαι άδικα!

...κι εσυ...που από εκείνο μας το ραντεβού έφυγες τρέχοντας...στάσου μύγδαλα!

Καλημέρα αγαπημένοι...ελάτε ξεχάστε για λίγο τα κρούσματα και θυμηθείτε μαζί μου!  Πόσες απίθανες  στιγμές βλακείας ζήσατε στα  πρώτα σας άτσαλα ραντεβού!!!

                                                                                                     Κατερίνα