Η αγκαλιά!

Είδα στο όνειρο μου πως ήμουν σε ένα χώρο ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο κι ήταν αυτό φυσιολογικό. Κι όχι μόνο αυτό αλλά ξάφνου μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά με ξεχώρισε μέσα στο πλήθος κι έπεσε στην αγκαλιά μου. Έκλαιγε σπαρακτικά κι εγώ την αγκάλιασα σφιχτά και φιλούσα τα μαλλιά και τα δάκρυα της χωρίς να σκέφτομαι χωρίς να φοβάμαι χωρίς να διστάζω κι ένιωθα γεμάτη κι ήρεμη και χαρούμενη και έτσι χαρούμενη ξύπνησα...

Και με πλάκωσε μια θλίψη γιατί ήταν ψέμα. Το να αγγίζεις πια έναν άνθρωπο, το να τον φιλάς και να τον αγκαλιάζεις , το να τον παρηγορείς και να τον φροντίζεις είναι απαγορευμένο. 

Με πονάει αυτό. Η αγκαλιά είναι θεραπευτικό εργαλείο κι όχι μόνο. Είναι φάρμακο. Πολύ συχνά στο σπίτι όταν κάποιος δεν είναι καλά και νιώθει λυπημένος του κάνουμε μια αγκαλιά έτσι χωρίς λόγια σαν του δίνουμε χάπι, φάρμακο για τον πόνο. Έτσι και στην δουλειά μου. Τα πιο δυνατά εργαλεία είναι η επαφή, το άγγιγμα η αγκαλιά. Μάλιστα το πως κάνουμε μια σωστή θεραπευτική αγκαλιά είναι από τα πρώτα θέματα συζήτησης στις ομάδες. Το ότι ενώνουμε τις κοιλιές μας, το ότι στεκόμαστε ευθυτενείς, το ότι η αγκαλιά δεν έχει φύλλο ή σεξουαλικότητα, το ότι στην αρχή νιώθουμε αμήχανα μα αν επιμείνουμε και χαλαρώσουμε και αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε το σώμα μας αυτή η αμηχανία υποχωρεί. Το ότι η αγκαλιά έχει διάρκεια κι αφήνουμε τα σώματα σιγά σιγά να συγχρονίσουν τις αναπνοές τους...κάτι που γίνεται μαγικά.

Υπέροχοι αυτόματοι μηχανισμοί καθώς οι άνθρωποι μπορεί να μην ξέρουμε να αγκαλιάζουμε μα τα σώματα μας ξέρουν πολύ καλά πως να δώσουν και πως να πάρουν μέσα από μια αγκαλιά....Τα σώματα μας είναι υπέροχα συνδεδεμένα.

Θυμάμαι αγκαλιές όπου άλλαξαν στην κυριολεξία ανθρώπους, άλλαξαν στιγμές, άλλαξαν ζωές. Αγκαλιές όπου ένιωθες θεμέλια να τραντάζονται. Ανθρώπους να καταρρέουν, να λιώνουν στα χέρια σου. Μέσα σε θεραπευτικές διαδικασίες, σε ομάδες, σε συναντήσεις αξέχαστες! Τι μαγικές στιγμές έχουμε ζήσει. Τι πλούσιες στιγμές. 

Φωτο από άσκηση εμπιστοσύνης (θεατρική ομάδα Κύκλος Ζωής)

Τίποτε δεν με θλίβει περισσότερο σε αυτό που ζούμε όσο το ότι δεν μπορώ να αγκαλιάσω τους ανθρώπους. Πολύ συχνά άνθρωποι έρχονταν στο μικρό σπιτάκι στους Κύκλους Ζωής χτυπούσαν στα γρηγορά την πόρτα, ή έμπαιναν στα κλεφτά διακόπτοντας τις συναντήσεις λέγοντας μου "ήμουν στην περιοχή κι ήρθα για μια αγκαλιά." Κανείς δεν ενοχλούνταν ή δεν το έβρισκε περίεργο. Κανείς δεν το έβρισκε παρεμβατικό ή παράξενο. Το αντίθετο οι περισσότεροι συγκινούνταν βαθιά. Κανείς δεν έφευγε χωρίς να πάρει μαζί του μια σφιχτή σφιχτή αγκαλιά ακόμη κι αν δεν το άντεχε. Η αγκαλιά ήταν τρόπος χαιρετισμού, ένδειξη φροντίδας  κι αυτοφροντίδας...καθώς είναι σημαντικό να μάθεις εκτός από να δίνεις το να ζητάς μια αγκαλιά σαν την χρειάζεσαι.

Τώρα πια οι άνθρωποι φορούν μάσκα κι ένα μέρος της έκφρασης χάνεται. Χάνεται και το άγγιγμα, άρα κι η σωματική επαφή, χάνεται κι η αγκαλιά άρα κι η βαθιά σύνδεση....και δεν έχουν απομείνει και πολλά...κι αναρωτιέμαι πως θα συνεχίσουμε έτσι. Με όλη αυτή την συναισθηματική  απομόνωση.

Τις προάλλες στο σούπερ μάρκετ μια γυναίκα μου μίλησε, με χαιρέτησε με ρώτησε για τα παιδιά. Η μάσκα όχι μόνο την έκρυβε μα αλλοίωνε και την φωνή της με αποτέλεσμα να μην μπορώ να καταλάβω ποια είναι...Την κοίταζα αποσβολωμένη και εκείνη το κατάλαβε..."καλέ η Ειρήνη είμαι" μου είπε κι έπαθα σοκ γιατί όχι δεν ήταν μια παλιά γειτόνισσα μία φίλη ξεχασμένη, ένας άνθρωπος που δεν γνώριζα καλά. Ηταν μια φίλη πολύ αγαπημένη που έτυχε να είχε κόψει και τα μαλλιά της και εγώ να μην μπορώ με τίποτε να κάνω την σύνδεση στο κεφάλι μου και να καταλάβω ποια είναι...

Γέλασα...μα μέσα μου βούλιαξα.. Ξέρω δεν θα είναι για πάντα. Ξέρω θα περάσει. Καμιά φορά κάνω πλάκα με όλο αυτό, όπως όλοι μα δεν θέλω να το συνηθίσω. Αντιστέκομαι με ένταση σε αυτού του είδους την συνήθεια. Την συνήθεια της αποξένωσης...

Ο γιος μου όταν πρόκειται να συναντηθεί με κολλητούς ή με τα ξαδέρφια του είναι πια, λίγο  πιο βουβός κι έχει μια αγωνία...που έχει να κάνει ακριβώς με αυτό. "Πως θα τους χαιρετήσω μαμά;" Γιατί για εκείνον χαιρετισμός σημαίνει σφιχταγκάλιασμα κι αυτό είναι κάτι που αγαπώ...μα τώρα πια και φοβάμαι...

Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ήταν μετά την περίοδο της καραντίνας όπου επιτέλους μετά από τρεις μήνες θα έβλεπα τους γονείς μου. Μάης μήνας. Κατέβηκα από το αμάξι και σταθήκαμε απέναντι με την μαμά μου που μας περίμενε  έξω από την αυλόπορτα, στο πεζοδρόμιο. Την κοίταξα και της είπα "τι θα κάνουμε τώρα μαμά;" 

Εκείνη άνοιξε τα χέρια της κι η αγκαλιά της έδειξε πελώρια. Χωρίς λέξεις έπειτα, με έσφιξε δυνατά. τόσο δυνατά. "Αν είναι να πεθάνω ας πεθάνω στην αγκαλιά σας" μου είπε.  Μείναμε εκεί στην μέση του δρόμου αγκαλιασμένες σφιχτά και κλαίγαμε βουβά η μια στην αγκαλιά της άλλης κι ήταν αυτό το πιο απεγνωσμένο και λυτρωτικό κλάμα, που έβγαινε θαρρείς από τα έγκατα του σώματος μας!  Έχουμε ζήσει δεκάδες αποχωρισμούς κι αποχαιρετισμούς, σε αεροδρόμια τότε που βλεπόμασταν μια μόνο φορά κάθε χρόνο μα αυτή η αγκαλιά δεν συγκρίνονταν με καμία. Αυτό το κλάμα ήταν πρωτόγνωρο κι αδιανόητο μαζί!

Τώρα πια δεν τους αγγίζω. Ίσως στην πλάτη όπως μου ζητά η μαμά  μα φοβάμαι κι είναι φριχτό αυτό να φοβάσαι μην με την αγάπη μιας αγκαλιάς προκαλέσεις την αρρώστια ή ακόμη και τον θάνατο των αγαπημένων σου. Τίποτε άλλο δεν με πειράζει περισσότερο σε όλο αυτό που ζούμε. Ούτε τα μέτρα, ούτε οι μάσκες, ούτε η ανατροπή της οικονομίας, ούτε τα ταξίδια, ούτε οι επισκέψεις και τα μαζώματα σε σπίτια, ούτε τίποτα από όλα αυτά που χάθηκαν ή μειώθηκαν...Με πονά το ότι έκλεισαν οι αγκαλιές μας. 

Καμιά φορά οι άνθρωποι με ρωτούν πως μπορούν να αντικαταστήσουν αυτή την ενέργεια που έχει χαθεί. Την ενέργεια μιας αγκαλιάς. Δεν ξέρω στα αλήθεια, μα γνωρίζω με βεβαιότητα πως αν αγγίξεις ή αν αγκαλιάσεις ένα δέντρο, νιώθεις.  Αν αγκαλιάσεις ένα ζώο νιώθεις. Συνδέεσαι. Ξέρω πως για κάποια πράγματα στην ζωή δεν υπάρχουν υποκατάστατά κι η αγκαλιά δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα, μα ακόμη κι έτσι μπορούμε να βρούμε τρόπους φροντίδας κι αγάπης. 

Ένα πλάσμα που αγαπώ βαθιά μετά την καραντίνα άρχισε βαριές θεραπείες. Δεν μπορεί να δει τον γιο της παρά μόνο από μια οθόνη. Έχουν όλη μέρα ανοιχτό τον υπολογιστή και μιλάνε κι εκείνος τη νιώθει κοντά του κι είναι μόνο έξι. Δεν έχει επιλογή από το να το αποδεχθεί, με απόλυτη ωριμότητα. Δεν μπορεί να αγγίξει κανέναν, ούτε να έρθει σε επαφή με άνθρωπο που δεν είναι ντυμένος σαν εξωγήινος. Έχει να δει πρόσωπο ολόκληρο χωρίς μάσκες και προσωπίδες μήνες, όσους μήνες έχει να νιώσει και χάδια από ζεστή σάρκα κι όχι πλαστικά γάντια. Το παραμικρό μικρόβιο μπορεί να την σκοτώσει.

Μιλάμε ιντερνετικά και χαρίζει φως στην παρέα μας και χαμόγελα και γέλια γιατί αυτό ήταν πάντα. Η μικρή μας πεταλούδα. Χρωματιστή, αληθινή, χαρούμενη, γεμάτη φως. Η πιο αληθινή κι ουσιαστική θεραπεύτρια που ξέρω! Δουλεύει βαθιά με τους ανθρώπους μα πιο πολύ με τον εαυτό της. Ξέρει να περιμένει, ξέρει να αντέχει, ξέρει να αφήνεται και να αποδέχεται. Γιατί βαθιά μέσα της ξέρει να πιστεύει και να εμπιστεύεται. Εκείνη λοιπόν είναι η δυνατή μου. Ο μπροστάρης μου κι εκείνη για πρώτη φορά μου είπε "να μάθεις να αγκαλιάζεις με τα μάτια!"

Με τα μάτια....

Ναι γκρινιάζω και παραπονιέμαι καμιά φορά, μα τούτη η πανδημία μου έμαθε πολλά. Ανάμεσα τους κι αυτό. Ότι μπορώ να αγκαλιάζω και με τα μάτια αγαπημένοι, όσο  κι αν με πονάει, όσο  κι αν με θλίβει, όσο κι αν με θυμώνει... Αφού μπορεί εκείνη που είναι το πιο επικοινωνιακό και φροντιστικό πλάσμα στον κόσμο, μπορώ κι εγώ κι εσύ και όλοι. Όλοι μπορούμε να παλέψουμε με πάθος να μην χάσουμε την επαφή και να συνεχίζουμε να χαρίζουμε αγκαλιές κι ενέργεια κι αγάπη ο ένας στον άλλο, όχι με τα σώματα μα με τα μάτια μας...Γιατί τελικά, μπορείς να αγκαλιάζεις και με τα μάτια!

Καλημέρα αγαπημένοι...Θα βρούμε τον τρόπο. Πάντα οι άνθρωποι βρίσκουμε τον τρόπο. Σας στέλνω δόσεις νοερής αγάπης με σφιχτές βαθιές αγκαλιές από εκείνες τις απαγορευμένες...ξέρετε εσείς!!!!

Μικρή,  σ' ακολουθώ, σε πιστεύω, σ' αγαπάω μάτια μου...

                                                                                                       Κατερίνα