Το Τραύμα.

Θα μοιραστώ μαζί σας μια μνήμη παλιά μα ζωντανή.  Δύσκολη μα γεμάτη γνώση. Πριν δέκα χρόνια έπαθα από το πουθενά μια σοβαρή πνευμονία. Είχαμε τα γενέθλια του μεγάλου μου γιου, με δέκα παιδάκια μαζεμένα σπίτι, Δεκέμβρης μήνας. Στις δέκα όλα τα παιδάκια έφυγαν. Τακτοποίησα το σπίτι και στις  έντεκα βγήκα στην αυλή τάισα τον σκύλο κι έπαιξα λίγο μαζί του. Στις δώδεκα άρχισα να τρέμω ολόκληρη και κάπου στα ξημερώματα νόμισα πως δεν θα βγάλω τη νύχτα, καθώς μέσα σε λίγη ώρα το σώμα κατέρρευσε από έναν  εξαιρετικά επιθετικό ιό.

Πέρασα την πιο σωματικά επίπονη και αγωνιώδη νύχτα της ζωής μου και βρέθηκα στα επείγοντα του ΑΧΕΠΑ όπου τελικά μετά από ώρες αναμονής και εξετάσεων,  κατέληξα  σε ένα θάλαμο πλήρους απομόνωσης.  Ηταν βλέπεις τότε που ένας άλλος εξαιρετικά μολυσματικός  ιός,  ο Η1Ν1 σάρωνε τον κόσμο κι έπρεπε να βρίσκομαι σε πλήρη απομόνωση μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα που θα αποδείκνυαν αν είναι αυτός ο ιός ή κάποιος άλλος.

Από εκείνο το χώρο, εκτός από το φόβο που ερχόταν σαν κύμα πανικού, θυμάμαι με ένταση τα πάντα σε μικρές διακεκομμένες λεπτομέρειες.  Θυμάμαι την αγωνία σαν με έβαλαν σε εκείνο το δωμάτιο που ήταν μικρό σαν κουτί και με έπιασε μια τρομακτική κρίση πανικού μόλις αντιλήφθηκα οτι θα νοσηλευτώ σε αυτό τον αποπνικτικά μικρό και κλειστό χώρο. Θυμάμαι  το  σύντροφο μου, με μάτια πελώρια  να με αποχαιρετά πίσω από ένα τζαμάκι, ένα τηλεφώνημα πανικού που πρόλαβα κι έκανα μέσα σε κλάματα στην κολλητή μου, που δουλεύαμε μαζί για να την ενημερώσω για τη δουλειά και εκείνη να προσπαθεί να με ηρεμήσει, θυμάμαι τον τρόμο οτι δεν πρόλαβα να χαιρετήσω τα παιδιά μου και θα τρομάξουν σαν δεν γυρίσω σπίτι το βράδυ κι ύστερα έχω μια θολή, θολή εικόνα των πραγμάτων σαν όλα να κυλούσαν αργά και νωχελικά...μα ίσως σε αυτό να είχε συντελέσει το ότι είχα υψηλό πυρετό για μέρες!!! 

Θυμάμαι την μοναξιά και πως  ερχόταν στο δωμάτιο όλοι με μάσκες σκουφιά και ρόμπες πλαστικές και  δεν ξεχώριζα πρόσωπα ούτε φωνές. Τίποτα δεν φαινόταν αφού ήταν στην κυριολεξία καλυμμένοι με πλαστικό...Το μόνο σημείο που δεν καλύπτονταν ήταν τα μάτια των γιατρών και των νοσηλευτών κι έτσι ξεχώρισα την γιατρό μου. Από τα  μάτια της...Θεέ μου, είχε τα ομορφότερα μάτια που είχα δει ποτέ στη ζωή μου!  Τέτοια μάτια υπήρχαν μόνο σε ταινίες του bollywood. Είχε μαύρα κατάμαυρα και πυκνά, ελαφρώς καμπυλωτά φρύδια και τα πιο μεγάλα πράσινα μάτια που υπάρχουν! Πράσινα σαν καθαρά σμαράγδια με μεγάλες μαύρες βλεφαρίδες. 

Ο τρόπος που μου μιλούσε, η βραχνή καθησυχαστική φωνής της, τα χέρια της τόσο απαλά και δροσερά κι αυτά τα μάτια....Ένιωθα να αποζητώ την ύπαρξη της κι οτι μου έλεγε ή έκανε το θεωρούσα δώρο. Την περίμενα κάθε μέρα να έρθει να με ενημερώσει, να μου μιλήσει και ένιωθα βαθιά συνδεδεμένη μαζί της. Ηταν η ηρωίδα μου, αυτή που από εκείνην εξαρτιόταν η ζωή μου ή τουλάχιστον έτσι το ένιωθα τότε ούσα αβοήθητη κι απόλυτα εξαρτημένη από την βοήθεια της καθώς την εμπιστευόμουν περισσότερο από τον καθένα και  είμαι πεπεισμένη πως αν ήμουν άντρας θα με είχε χτυπήσει κατακούτελα ο έρωτας!!! 

Η πιο έντονη μνήμη ήταν μια θολούρα και μια νωχελικότητα καθώς ο χρόνος περνούσε αργά κι εξαιρετικά μοναχικά, μέχρι που λίγες μέρες μετά, μεταφέρθηκα σε δωμάτιο κανονικό.

Όμως  πέρα από την θολούρα η πιο έντονη μνήμη είναι η αίσθηση του πνιγμού! Ηταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που βίωσα αυτό το τρομερό συναίσθημα πως ο αέρας δεν μου φτάνει και πως ασφυκτιώ. Η αγωνία του να αναπνεύσω θα μου μείνει αξέχαστη, καθώς κι η ανακούφιση όταν τα φάρμακα και οι μάσκες οξυγόνου έκαναν τη δουλειά τους κι ένιωθα τα πνευμόνια να ανταποκρίνονται λίγο καλύτερα κι έφευγε ο τρόμος. Θυμάμαι πως ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως παλιότερα οι άνθρωποι χάνονταν από τέτοιες ασθένειες και πως ήταν ένα τέλος μαρτυρικό γεμάτο τρόμο. Η στιγμή που πνιγόμουν και μου χορήγησαν οξυγόνο ήταν στιγμή ευλογίας και βαθιάς συγκίνησης, που θα θυμάμαι για πάντα. Αυτή η αίσθηση της ηρεμίας μόλις το σώμα άρχισε να οξυγονώνεται σωστά είναι χαραγμένη στο μυαλό μου ανεξίτηλα κι από όλη αυτή την περιπέτεια έμειναν πολλά μα μια μνήμη ταλαιπώρησε περισσότερο το σώμα. Η αγωνία του πνιγμού.

Ηταν μια μοναδική εμπειρία εκείνη η πνευμονία γιατί τρεις εβδομάδες μετά, ακολούθησε μια απίθανα επίπονη πλευρίτιδα και αμέσως μετά το αποδιοργανωμένο σώμα μου παρουσίασε ακόμη μια υποτροπή προσβάλλοντας την καρδιά. Ακολούθησε μια μυοκαρδίτιδα και περικαρδίτιδα που με ξετίναξε και με κράτησε σε κατάσταση ανάρρωσης για πάνω από έξι μήνες αφού ουσιαστικά ανάρρωσα το καλοκαίρι. Το σώμα μου κατέρρεε  και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ατελείωτο εκείνο φόβο που κράτησε μήνες. Το φόβο πως επιβίωσα, μα ίσως έχει γίνει μια ζημιά ανεπανόρθωτη.

Ήμουν τόσο τυχερή τότε,  τόσο απίστευτα τυχερή!  Περπατούσα σαν γιαγιά, είχα έναν μόνιμο πόνο κι ένα βάρος στο πάνω μέρος του σώματος μου  και δεν μπορούσα να κοιμηθώ σωστά για πολύ πολύ καιρό γιατί ένιωθα πως πνιγόμουν. Κι ενώ όλα φαίνονταν να φεύγουν και να γίνονται παρελθόν ήρθε ο πνιγμός.

Ξυπνούσα νιώθοντας ασφυξία και δεν μπορούσα να αναπνεύσω αν δεν έκανα χρήση εισπνεόμενων. Οι εξετάσεις έδειχναν πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να συμβαίνει αυτό. Όλα ήταν πια καθαρά. Η μπόρα είχε περάσει μα εγώ εξακολουθούσα να ξυπνάω δυο τρεις φορές κάθε νύχτα μετά από όνειρα πως πνίγομαι, πως δεν έχω αέρα, πως πεθαίνω από ασφυξία.

Ένα τέτοιο βράδυ ξύπνησα και πάλι αλαφιασμένη και μένοντας άγρυπνη άρχισα να σκέφτομαι και να θυμάμαι.

Να θυμάμαι εκπαιδευτές και δασκάλους που αγάπησα. Σημαντικούς δασκάλους που βρέθηκαν στην ζωή μου και μου έμαθαν τόσα. Θυμήθηκα την Alida Gersie να ψιθυρίζει με την  υπέροχα νανουριστική φωνή της Το σώμα θυμάται!
Θυμήθηκα τον ενθουσιώδη David Deich να λέει μια λέξη που δεν θα ξεχάσω ποτέ...Πυροδοτητές! 

Θυμήθηκα τον απόλυτο δάσκαλο Τάσο Ζήση να μιλάει με φωνή αργή νωχελική για Συστήματα.

Άρχισα τότε  να συνειδητοποιώ πως ερχόταν ένας φόβος να εγκατασταθεί με την μορφή του πανικού και την συμπτωματολογία του πνιγμού.
Το μυαλό μου αναπαρήγαγε τον φόβο του τραύματος πυροδοτώντας το σώμα που σαν πιστός στρατιώτης αντιδρούσε. Ηταν τρομακτικό αυτό που συνέβαινε και μαγικό ταυτόχρονα. Μετά από μεγάλη προσπάθεια, ολισθική θεραπευτική δουλειά και πολλές συνειδητοποιήσεις ο πνιγμός υποχώρησε και σταμάτησα τα εισπνεόμενα. Το μόνο που έμεινε ήταν ένας μακρινός φόβος που ερχόταν πολύ πολύ σπάνια  σε στιγμές έντονης σωματικής πίεσης όπως για παράδειγμα όταν έτρεχα στον Μαραθώνιο της Αθήνας και ένιωθα το σώμα μου να καταρρέει το πρώτο συναίσθημα που ήρθε ήταν αυτό. Πως δεν μου φτάνει ο αέρας και  πνίγομαι. Ξέρω πως αυτή είναι μια αντίδραση του εαυτού μου σαν φοβάμαι πολύ κι έχει τις ρίζες του εκεί, σε εκείνο το τραύμα. Έτσι όταν ήρθε η πανδημία κι η πρώτη καραντίνα κι αρχίσαν οι νύχτες να γίνονται άγρυπνες και πνιγηρές ήξερα τι συμβαίνει. Είχε ξυπνήσει  ο φόβος!

Το παλιό τραύμα μου μιλούσε και όσο παλιό κι αν είναι ένα τραύμα το σώμα κρατάει τη μνήμη και την αναπαράγει. Έτσι απλά και μαγικά. Έτσι λειτουργεί ένα τραύμα. Η πληγή κλείνει, το σώμα γιάνει μα το τραύμα μένει εκεί με όλη την μνήμη κρατημένη μέσα του κι όσο κι αν η πληγή έχει επουλωθεί το τραύμα είναι πάντα εκεί ενεργό να μας υπενθυμίζει, να μας ξαφνιάζει, να μας ξαναγυρίζει πίσω...

Αυτό σκέφτηκα χθες κι αποφάσισα να  δημοσιεύσω αυτή μου την ανάρτηση που το μεγαλύτερο μέρος της το έχω γράψει κοντά δυο χρόνια πριν, μα ποτέ δεν έμπαιναν στον κόπο να ολοκληρώσω. Χθες λοιπόν πήρα τηλέφωνο να συλλυπηθώ μια φίλη όπου είχε χάσει έναν αγαπημένο της άνθρωπο από κορονοιό. Ηταν συντετριμμένη κι εγώ μαζί γιατί τον ήξερα, τον θαύμαζα, Κι εκείνη μου είπε πως αυτό που ζούμε μας πλήγωσε. Τραυματισθήκαμε, μου είπε. όχι μόνο από τον απροσδόκητο θάνατο του, μα από όλη αυτή την τρέλα που ζούμε. 

Ναι όλο αυτό που ζούμε είναι ένα μεγάλο τραύμα και μετά από ένα τέτοιο τραύμα δεν είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος!

Έχουμε τραυματιστεί ως άνθρωποι κι ως κοινωνίες. Έχουμε νιώσει τρωτοί κι αβοήθητοι. Έχουμε χάσει ανθρώπους κι έχουμε πληγεί ανεπανόρθωτα, συναισθηματικά, κοινωνικά, οικονομικά. Έχουμε συνειδητοποιήσει πως οι κοινωνίες έτσι όπως τις φτιάξαμε ο δυνατός οικονομικός πολιτισμός μας, όλα όσα νομίζαμε πως μας προστατεύουν, είναι τελικά τρωτά. Σε μια στιγμή όλο το σύστημα καταρρέει κι όλα γυρίζουν στο μηδέν, στο ξεκίνημα, σε μιαν άγνωστη αδιανόητη αφετηρία.  Κι αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. 

Μετά από την εμπειρία μου με την πνευμονία άλλαξα πολλά. Έβαλα το τρέξιμο στην ζωή μου, άλλαξε η σχέση μου με το σώμα μου, με την δουλειά μου, με την οικογένεια μου. Δεν γίνεται να ζήσεις κάτι τόσο μεγάλο και τρομακτικό, χωρίς να σε αγγίξει. Δεν γίνεται αυτό το άγγιγμα να μην το μεταλλάξεις από φόβο σε ενέργεια και αλλαγή! Αλλιώς θα σε κυνηγάει για πάντα ο φόβος, όπως τότε που  ενώ ήμουν υγιής κάθε βράδυ με ξυπνούσε η αίσθηση του πνιγμού. Έτσι απλά εδραιώνονται οι φοβίες και ζώντας για χρόνια στην νεανική μου ζωή, με διαταραχή άγχους δεν μπορούσα να το αφήσω να ξανασυμβεί. Έτσι άρχισαν να γίνονται μέσα μου συνδέσεις και συνειδητοποιήσεις, μα χρειαζόμουν χρόνο και επίγνωση. Οι μαγικοί μου δάσκαλοi με βοήθησαν να δουλέψω εκείνο το τραύμα, που ξύπνησε ξαφνικά δέκα χρόνια μετά με τις εικόνες που βλέπουμε καθημερνά από τον Μάρτιο και μας καθηλώνουν. 

Το τραύμα είναι εδώ και θα είναι. Είναι καταγεγραμμένο στο σώμα μου μα έχω πια τους μηχανισμούς να το διαχειρίζομαι, έστω και δύσκολα ή άτσαλα κάποιες φορές.. Έτσι συμβαίνει με όλα μας τα τραύματα αν δεν τα αγνοήσουμε. 

Αγαπημένοι ξέρω! 

Ξέρω υπάρχουν άσχημες σκέψεις και τρομερά σενάρια. Υπάρχουν όλοι εκείνοι που μας γεμίζουν φόβο για το τι θα γίνει μετά. Όλοι οι ειδικοί ο καθένας μέσα από την δική του ειδικότητα μας προειδοποιούν για  ψυχολογικές, οικονομικές, κοινωνικές, και  πολιτισμικές  καταστροφικές συνέπειες της ζωής μας. Μας συμβουλεύουν, μας φοβίζουν, μας νουθετούν. Μα μελλοντολόγοι δεν υπάρχουν! Δεν ξέρω ποια είναι η συνέχεια ξέρω μόνο πως κανείς δεν την ξέρει. Όλοι έχουμε την ίδια άγνοια. Κανείς δεν είναι περισσότερο έμπειρος από κανέναν σε όλο αυτό που ζούμε. Κανείς δεν το έχει ξαναζήσει, κανείς δεν γνωρίζει τις συνέπειες. 

Ξέρουμε μόνο πως η ανθρωπότητα έχει δείξει πως ξέρει να επιβιώνει. Τι θα γίνει μετά δεν ορίζουμε, ορίζουμε τι θα γίνει τώρα και τώρα έχουμε αποδείξει πως αν εμπιστευόμαστε τους επιστημονικά καταρτισμένους που αυτή τη στιγμή είναι οι πιο κατάλληλοι θα μας οδηγήσουν προς την έξοδο του σκοτεινού αυτού μονοπατιού! Ένα βήμα τη φορά λοιπόν, όπως λέμε πάντα στην θεραπεία. Αντιμετωπίζουμε μόνο αυτό που είναι μπροστά μας! Προχωράμε! 

Εκείνη η εμπειρία μαζί με τον φόβο, μου άφησε και μια γνώση. Το τραύμα μου χάρισε μια αλλαγή. Δεν ξέρω αν θα έκανα την αλλαγή χωρίς να βιώσω το τραύμα, ξέρω μόνο πως  ήμουν απίθανα τυχερή που επιβίωσα από εκείνη την εμπειρία και όφειλα στον εαυτό μου επίγνωση, και αλλαγή. Την στιγμή που ασφυκτιούσα από τον πυρετό και τον φόβο δεν σκεφτόμουν τίποτε από όλα αυτά. Ονειρευόμουν μόνο πως θα γίνω καλά και υποσχόμουν πως αν γυρίσω σπίτι θα αλλάξω!  Αυτό με κρατούσε, τα όνειρα...κι οι εικόνες μιας ευτυχισμένης μελλοντικής ζωής, που τελικά μου δόθηκε! Ναι ήμουν τυχερή. Σε αυτή τη δοκιμασία δεν είμαστε όλοι τυχεροί δυστυχώς. Γι 'αυτό ας προστατεύσουμε τους πολύτιμους εαυτούς μας και ας διαχειριστούμε με σύνεση αυτό που συμβαίνει. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να εμπιστευτούμε, όπως εγώ τότε εμπιστεύτηκα δυο ξένα μάτια. Από εκείνα πιάστηκα κι εκεί εναπόθεσα τις ελπίδες μου, στην αυθεντία της γιατρού μου. Στην επιστήμη της. Δεν είχα άλλη επιλογή. 

Ξέρω πως καμιά φορά η προσοχή δεν φτάνει χρειάζεται κι η τύχη μα τουλάχιστον ας ξέρουμε πως εμείς προσπαθήσαμε αληθινά να προστατεύσουμε και να προστατευτούμε. Πως μέσα σε αυτό το χαμό εμείς δεν υπήρξαμε αδιάφοροι.

Έχουμε πληγωθεί, έχουμε τραυματιστεί όλοι, μα δεν είναι η ώρα να μιλήσουμε για αυτό. Αργότερα θα διαχειριστούμε το τραύμα μας και η διαχείριση ενός τραύματος είναι από μόνη της προνόμιο. Γιατί για να διαχειριστείς κάτι πρέπει να έχεις επιβιώσει από αυτό, πρέπει να είσαι εδώ. Εδώ αγαπημένοι. Μαζί με αυτούς που αγαπάς και σου είναι πολύτιμοι. 

Καλή μέρα λοιπόν Καλή δύναμη και κουράγιο σε αυτό τον δύσκολο σκληρό Νοέμβρη! Να προσέχετε αγαπημένοι... Να προσέχουμε όλοι, γιατί όλοι είμαστε οι πολύτιμοι κάποιων! 

                                                                                                                                  Κατερίνα

Να είμαστε εδώ!

Είναι ξημερώματα. Μια από εκείνες τις άγρυπνες βραδιές με το σπίτι σιωπηλό ενώ όλοι κοιμούνται κι όταν ο ύπνος δεν έρχεται γράφω. Είναι ο μόνος τρόπος να βγάλω μιαν άγρυπνη νύχτα όπου οι σκέψεις έρχονται απανωτά  και με γεμίζουν φόβο. Σκέφτηκα να μην κάνω ανάρτηση. Τι να γράψω ενώ συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας. Τι να γράψω ενώ όλα γύρω φαίνεται να καταρρέουν, άνθρωποι χάνονται μόνοι κι αβοήθητοι και όλο αυτό που πριν έξι μήνες φοβόμασταν, σήμερα το ζούμε;

Κι ύστερα θυμήθηκα πως πριν λίγες ημέρες έπρεπε να κάνω κάποιες εξετάσεις που δεν μπορούσα να αποφύγω. Ήμασταν ήδη σε περιορισμό εδώ στην Θεσσαλονίκη. Πήγα στο εξεταστικό κέντρο. Άνθρωποι απρόσωποι κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες. Ο ένας πίσω από τον άλλο σε απόσταση διασκορπισμένοι στο χώρο, ήσυχοι στωικοί. Μπήκε στο χώρο ένας άνθρωπος ψηλός και λεπτός πολύ, ρακένδυτος, με μια παλιά ζακέτα στους ώμους και παντόφλες κι έκανε κρύο, αυτό σκέφτηκα παραδόξως. Περίμενε υπομονετικά και σαν ήρθε η σειρά του να εξυπηρετηθεί του είπαν «για να κάνετε αυτή την εξέταση χρειάζεστε το υγρό, το έχετε μαζί σας;»

Εκείνος δεν κατάλαβε κοίταξε την κοπέλα ερωτηματικά και κούνησε έντονα τα χέρια του. Εκείνη απλά επανέλαβε. Εκείνος κούνησε πιο έντονα τα χέρια και κοπάνησε τον πάγκο μπροστά του με ένταση. Φαινόταν να προσπαθεί να μιλήσει μα έβγαζε από το στόμα του άλαλους λαρυγγισμούς. Η κοπέλα τον κοίταξε χωρίς να αντιλαμβάνεται ο κόσμος άρχισε να παρακολουθεί με περιέργεια, σαν να ξυπνήσαμε όλοι από την ανία ενός λήθαργου. Εκείνος έκανε θόρυβο  χτυπώντας δυνατά τον πάγκο, κουνούσε τα χέρια του με ένταση ανεμίζοντας το χαρτί ήταν θυμωμένος. «Δεν έχετε το υγρό κύριε πρέπει να φέρετε το υγρό.»

Ξάφνου μια γυναίκα σηκώνεται από το διπλανό γραφείο. Φοράει ποδιά νοσοκόμας και προχωρά γρήγορα προς το μέρος του και καθώς εκείνος κουνά έντονα τα χέρια του εκείνη τον ακουμπά απαλά στο μπράτσο. Νομίζω πως αυτή την η κίνηση με τάραξε. Το να ακουμπάς έναν ξένο μέρες που είναι φαντάζει αλλόκοτο. Εκείνος γύρισε και την κοίταξε. Φορούσε μεγάλα τετράγωνα γυαλιά, φαινόταν κουρασμένος, σπασμένος. Ηταν πολύ ψηλότερος της. «Γιατί ανησυχείς;» Του είπε δυνατά. Όχι γιατί θυμώνεις, γιατί κάνει φασαρία, τι θέλεις, τι έγινε…. μα γιατί ανησυχείς. Εκείνος ανεμίζει το χαρτί κουνάει έντονα τα χέρια. Εκείνη τον τραβά απαλά από το μπράτσο και στέκονται παραδίπλα ακριβώς απέναντι μου. «Μην ανησυχείς.» Του λέει τρυφερά. «Ποιος είναι ο γιατρός σου;» κι αμέσως μετά εκείνος της δείχνει το χαρτί το παίρνει εκείνη και του λέει ξανά «Σου είπα να μην ανησυχείς εγώ θα το κανονίσω. Θα καλέσω τώρα το γιατρό σου, για το υγρό.» Εκείνος κτυπάει τα πόδια του με πείσμα προσπαθεί κάτι να της πει. «Γιατί δεν μ’ακούς. Σου είπα να μην ανησυχείς. Εγώ θα το κανονίσω. Θα πάω να το πάρω εγώ, εσύ θα μείνεις εδώ και δεν θα ανησυχείς, όλα θα γίνουν.»

Είδα το σώμα του να χαλαρώνει. Είδα το βλέμμα του να ηρεμεί. Είδα ένα άνθρωπο να νιώθει ασφαλής μέσα σε λίγα λεπτά, μπροστά σε μια γυναίκα μισή από το μπόι του ντυμένη στα λευκά σαν άγγελος…

Γυρίζοντας σπίτι με στο αμάξι, αντιλήφθηκα πως θυμήθηκα το χέρι της στο μπράτσο του κι άρχισα να κλαίω έτσι ξαφνικά.. Ήθελα να κλάψω δυνατά όπως τα παιδιά που βάζουν τις χούφτες τους στα μάτια και κλαίνε απαρηγόρητα. Έτσι ήθελα να κλάψω απαρηγόρητα, γιατί μέσα μου φούσκωσε μια  αίσθηση ευγνωμοσύνης, πως ακόμη υπάρχουν άνθρωποι σπουδαίοι ανάμεσα μας.

Στις μέρες τις δύσκολες ένας φίλος μου έγραψε ένα μήνυμα. Τίποτε μεγάλο και βαρύγδουπο μόνο ένα  «Βάστα θα περάσει. Εμείς, θα είμαστε εδώ.»

Τι σήμαινε αυτό; Ζουν χιλιόμετρα μακριά, πως μπορούν να είναι εδώ; Πως θα βοηθήσουν; Αυτό το «Θα είμαστε εδώ» είναι υπόσχεση, είναι το μικρό φως του κεριού σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, είναι το μαξιλάρι σε ένα σκληρό στρώμα. Το να είμαστε εδώ είναι το πιο σπουδαίο. Το πιο μεγάλο. Σε μια εποχή δύσκολη  δεν χρειάζεται κάτι άλλο παρά να νιώθουμε πως κάποιος είναι εδώ. Πως είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο. Ξέρω πως ακούγονται όλα αυτά…σε μια περίοδο φόβου και κρίσης. Ξέρω… Εκεί είμαι κι εγώ στο φόβο και στην κρίση, μα τις προάλλες όταν μιλούσα με τον παππού Άγγελο που είναι σχεδόν ογδόντα πέντε κι έχει ζήσει κορυφές και καταποντισμούς πολλούς ,σαν με άκουσε γεμάτη ερωτηματικά κι αγωνία, μου είπε… «παιδί μου, τι έχει ρίξει ο Θεός που δεν το ρούφηξε η γη;»

Συγκλονίστηκα! Όλα τα ρουφά η γη κι όλα τα ξεπλένει. Όλα περνούν και ξέρω πως κάποια αφήνουν πληγές και σημάδια ανεξίτηλα. Ξέρω πως κάποιες πληγές για χρόνια μένουν ανοιχτές…μα κι αν ακόμη έχει χαθεί η εμπιστοσύνη σε όλα μένει η εμπιστοσύνη στην ανθρωπότητα. Στην ανθρωπότητα που ξέρει να μάχεται, να παλεύει, να αντιστέκεται, να ανασταίνεται.

Έτσι σας χαρίζω σήμερα ένα μικρό βίντεο, από την εκδρομή μας μόλις λίγες εβδομάδες πριν. Ένα βίντεο γεμάτο δάσος. Γεμάτο βουνό, γεμάτο ενέργεια, γεμάτο φως και ζωή και χαρά και δράση κι επίγνωση που χαρίζει η μοναξιά  κι η εξερεύνηση μέσα στη φύση, με ένα απόσπασμα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά Το τραγούδι των βουνών… Στις μέρες αυτές της απομόνωσης και της κλεισούρας τέτοιες εικόνες ελευθερίας είναι η ανάσα της ψυχής μου.

Καλημέρα αγαπημένοι. Με κουράγιο, με πίστη, με εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και τις δυνατότητες του. Να είμαστε εδώ, μ ’ακούτε; Να είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο! 

                                                                                                                           Κατερίνα

We"ll meet again...

Παλιότερα όταν ήμουν κανονική bloger....απλά έγραφα. Άνοιγα τον υπολογιστή μου, έμπαινα σε μια κενή σελίδα κι έγραφα. Έτσι απλά. Για την καθημερινότητα ή τα σχέδια μας. Για τα παιδιά που μεγαλώνουν, για τις γιορτές που πλησιάζουν και χαιρόμαστε και στολίζουμε και κάνουμε τραπέζια σε φίλους και συγγενείς. Για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όπως όλοι αλλά δεν βαριέσαι τα κανονικά είναι αυτά....Τα κανονικά! Αυτό άλλωστε σημαίνει blogging...να μοιράζεσαι τα κανονικά.

Οπότε είπα όλα είναι κανονικά,  θα γράψω όπως παλιά, για μια τέλεια εκδρομή στα άγραφα πάνω από το Μουζάκι στο πανέμορφο Montanema. 

Θα μοιραστώ μαζί σας την φοβερή βόλτα με τον Ντίνο μέσα στο δάσος παρέα  με την Μπουμπού την όμορφη τσοπάνισσα! Θα γράψω για όλη την καταστροφή που έφερε ο Ιανός. Για τις γέφυρες που γκρέμισε, τα σπίτια που παρέσυρε...τους ανθρώπους που ρούφηξε και που διέλυσε την ζωή τους. Για το ότι παρέσυρε δέντρα πελώρια. Ξάπλωσε γίγαντες! Ισοπέδωσε δάση, διέλυσε μονοπάτια, άλλαξε τελείως το τοπίο κι ήταν τόσο θλιβερό να το βλέπεις, ιδίως αν έχεις ξαναδεί αυτό το βουνό αλλιώς....Μα ο Ντίνος ο μάγος του βουνού με την χαρακτηριστική ηρεμία των ανθρώπων που ξέρουν να εμπιστεύονται την φύση, είπε με τρυφεράδα πως  αυτή η ισοπέδωση στα ανθρώπινα μάτια φαντάζει λυπηρή μα η φύση δεν λυπάται, απλά συνεχίζει να ζει. Αναπλαισιώνεται, προσαρμόζεται, χαράζει νέα ρέματα, δημιουργεί νέες κοίτες για τους χείμαρρους  και συνεχίζει να αναπνέει γεννώντας νέες ευκαιρίες, δημιουργώντας μέσα από αυτή την σκληρή απρόσμενη αλλαγή…Αλλάζοντας εκ νέου το τοπίο του βουνού.

Σκεφτόμουν να γράψω πόσο με μάγεψαν αυτά τα λόγια σαν κάνοντας μια μοναχική μεγάλη βόλτα στο σιωπηλό δάσος, παρέα με το σακίδιο και την φωτογραφική μου μηχανή, μόνη εγώ, μικρή κάτω από τα πελώρια δέντρα, είδα ζωντανά στα μάτια μου τι σημαίνει το να ενσωματώνεις τις πληγές σου, να τις επουλώνεις με ζωή, να κάνεις τους γίγαντες που έπεσαν τροφή και λίπασμα για τους γίγαντες που θα γεννηθούν! Το βουνό ξέρει...

Να μην λυπάσαι μα να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και να δουλεύεις σκληρά! Πήρα απαντήσεις κι ήθελα να γράψω γι 'αυτές....μαζί με την αιώνια εντολή «Ζήσε Αργά» του Montanema, που χαράχτηκε ξανά στο μυαλό μου....

Ζήσε Αργά...καθώς παρατηρούσα τα γενναία κυκλάμινα να ανθίζουν μέσα από τις σχισμές των βράχων!

Κι ήθελα να γράψω κάπως αστεία έτσι για λίγο γέλιο, πως στην επιστροφή χάλασε το αμάξι μας και μέσα σε καταρρακτώδη βροχή και απόλυτο χάος, το εγκαταλείψαμε για να έρθει γερανός να το πάρει κι επιστρέψαμε σπίτι με πουλμανάκι γιατί απαγορευόταν να μπούμε κι οι τέσσερις  σε ταξί λόγω covid και κάναμε ένα ταξίδι στο χρόνο, αφού είχα να ζαλιστώ σε αμάξι από τότε που ήμουν παιδί! Για φαντάσου να κατεβαίνεις ένα βουνό με  ατελείωτες στροφές φουρκέτες… καλοριφέρ στο τέρμα και τροπική ατμόσφαιρα μέσα, να μην βλέπεις από την βροχή έξω , δεντράκια και μπουκαλάκια με αρωματικά κρεμασμένα παντού με μια μυρωδιά, γλυκερή που έκανε το στομάχι να χοροπηδάει, με τη μάσκα ραμμένη στην κυριολεξία στα μούτρα μας και στο ράδιο στη διαπασών  κάτι τύποι να τραγουδούν σε βαριά λαϊκά  για μια κάποια που όταν ανεβαίνει στην πίστα παίρνουν όλα φωτιά, για μιαν άλλη που είναι νινί ακόμα!!!τι λέει;;; και κάτι άλλους πονεμένους που γενικά τα πίνουν και μεθούν για μια άπονη.... να ‘ναι καλά ο άνθρωπος που μας έφερε, ήταν τόσο γλυκός με ανέχτηκε με την γεροπαραξενιά μου....

 Σκεφτόμουν  να σας γράψω για τα όμορφα φυσικά στολίδια που τόσο αγαπώ και στολίσαμε με αυτά το σπίτι μας...κι ίσως να έκανα μια ανάρτηση από εκείνες τις παλιές που τόσο αγαπάτε κι όλο μου ζητάτε. Με το σπίτι στολισμένο φθινοπωρινά με κλαδιά και φύλλα πανέμορφα!

Οπωσδήποτε ήθελα να γράψω για το ότι τα παιδιά  πέρασαν όλη την Κυριακή αδειάζοντας κολοκύθες που χάραξαν σε τρομακτικά halloween πλάσματα και τις ανάψαμε το βράδυ κι ήταν μια πανέμορφη βραδιά. Μια από εκείνες τις απλές Κυριακάτικες ημέρες που μοιάζουν σχεδόν γιορτινές και γεμίζουν με νόημα την ζωή όλων μας.

....μα είχε προηγηθεί ο σεισμός, τα νεαρά παιδιά που χάθηκαν, η καταστροφή...κι όλα έμοιαζαν ανώφελα. Προτεραιότητα ήταν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έβγαιναν ζωντανοί από τα χαλάσματα και κλαίγαμε από χαρά παρακολουθώντας με συγκίνηση την διάσωση τους. Κι ύστερα έγινε το τοπικό lockdown στην πόλη μας κι έγινα έξαλλη καθώς γύρισα αργά το βράδυ στο σπίτι από την δουλειά  και δεν είχα προλάβει να προετοιμαστώ...να πάρω κάτι τι; Τίποτα...έτσι απλά να προετοιμαστώ!

Κι ήθελα να σας γράψω για τους δυο αυτούς τύπους που κάποιος πέταξε στο δρόμο σαν σκουπίδια και η καλή μας Λένα μια νέα φίλη τα έσωσε κι εμείς αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε. Δυο πανέμορφα μικρά κοκόνια, αδερφάκια λίγων μηνών, τα οποία παραλάβαμε  λίγες ώρες πριν το τοπικό lockdown, μετά από βοήθεια υπέροχων ανθρώπων, κυριολεκτικά  αγγέλων,  που έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο εθελοντών που βοηθούν μικρά εγκαταλελειμμένα πλάσματα.  Τα μικρά βλέπεις έπρεπε να ταξιδέψουν από την Καρδίτσα, αφού εμείς δεν μπορέσαμε να τα φέρουμε με το αμάξι μας που μας είχε αφήσει στα κρύα του λουτρού...ναι! είναι Καρδιτσιώτες τα αγόρια μας. 

Και νάτοι λοιπόν πανέμορφοι και λίγο παλαβοί, τα τέλεια ζωντόβολα μας,  ο Μπόλεκ κι ο Λόλεκ, Ρώσοι κατάσκοποι που γέμισαν το σπίτι μας χαρά!!!!  Αδιανόητη χαρά, αφού έχουμε μωρά ξανά...

Μα μετά ήρθε η αρχή  του γενικού Lockdown. Η θλίψη κι η απογοήτευση μεγάλωσαν, καθώς όλον αυτό τον καιρό παρακολουθούμε με αγωνία τα κρούσματα κι όλα μεγεθυνθήκαν και τίποτε δεν είχε και πάλι νόημα. Ο φόβος ήρθε πάλι. Οι άνθρωποι που αγαπάμε, ίσως κινδυνεύσουν, ίσως κινδυνεύσουμε κι εμείς...Η απειλή ήρθε ξανά κι η οργή  για το τι πήγε λάθος. Ο πανικός για την οικονομία που  αυτή τη φορά, σίγουρα θα καταστραφεί. Για τους συγγενείς και τους φίλους που κοντεύουν να διαλυθούν από τα χρέη...για όλους αυτούς που βλέπουν τον κόπο τους να εξανεμίζεται... Για τον κόπο μας που βλέπουμε να γκρεμίζεται ξανά. Ξανά;…μα γιατί γιατί κι εκεί στον θυμό και την απόγνωση...ήρθε ένα τηλεφώνημα... 

Μια φωνή τρυφερή που με ενημέρωσε για κάτι αδιανόητο κι αστραπιαία βρέθηκα πίσω, εκεί στη μέση του σιωπηλού δάσους. Απόλυτη σιγή,κάτω από τις σκιές των πελώριων κορμών. Σαν με μια στιγμή να γύρισα πίσω στο χρόνο. Τότε που στην ζωή μου άνθρωποι νέοι, όμορφοι και ζωντανοί χάνονταν από τα πάθη τους.  Τότε που οι εξαρτήσεις μου θύμιζαν ξανά και ξανά πόσο αδύναμοι είμαστε, πόσο ανθρώπινοι, πόσο χωμάτινοι....όσο σκληρά κι αν προσπαθήσεις πάντα κάποιοι θα χάνονται…πόσα πρόσωπα λατρεμένα...

Μίλησα με μια γυναίκα που αποχαιρετούσε ένα έρωτα. Τα λόγια της κόβονταν σε κομματάκια μέσα μου! Το έκρυβε καλά, μα εκείνη μόλις είχε κοπεί ολόκληρη σε κομματάκια! Τόσο πονούσε….

Κι ύστερα, μίλησα με μια μάνα που μόλις είχε χάσει το γιο της και δεν ήξερε πως να σταθεί. Πως να παρηγορηθεί, πώς να ανακουφίσει την ψυχή της από τον ανείπωτο πόνο...κι όλα μέσα μου σώπασαν. Έτσι απλά. Μέχρι που έκλεισα το τηλέφωνο και το κεφάλι μου βούιζε. Βούιζε και μέσα μου ούρλιαζε ένα κλάμα βουβό.

Ποιος covid και ποιο lockdown ρε κόσμε...εκείνος πέθανε!

...ένα συγκλονιστικό μυαλό χάθηκε για πάντα. Σβήστηκε από τα κιτάπια της ζωής όπως λέει ο μαγικός στίχος της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου...Σχώριο ας έχει η ψυχή του...

Πόση βία κρύβει ένα τέλος. Πόση αβάσταχτη απροσδόκητη βία! 

Ορμητικός, διεισδυτικός, έντονος. Τόσο ταλαντούχος! Τον αποχαιρέτησα με θυμό - Πως τα κατάφερες έτσι ρε συ - και αγάπη πολλή -τι κρίμα αγόρι μου, τι κρίμα, τι κρίμα- και προσευχήθηκα για εκείνον κι ύστερα γυρνώντας σπίτι, σε μια στιγμή και πάλι αστραπιαία, μπήκα πάλι στην ζωή, τι θα μαγειρέψουμε, να στείλουμε μήνυμα  για άδεια εξόδου για να πάμε το ραντεβού στο γιατρό...δεν πήρες την ταυτότητα γύρνα πίσω,  να προλάβω να βάλω πλυντήριο, τρύπησε το καλοριφέρ και πλημύρισε το πάτωμα, σήμερα ανάμεσα σε όλες τις μέρες του κόσμου  ήρθε ο μάστορας να φτιάξει τη σπασμένη μπανιέρα....

Μια στάση μέσα στο μυαλό και μια σκέψη. Πως γίνεται; Πως γίνεται κάποιος να αποχαιρετά το παιδί του κι εσύ να σκέφτεσαι τι θα μαγειρέψεις. Πως γίνεται κάποιος να χάνει την δουλειά του κι εσύ να θυμώνεις για το καλοριφέρ που τρύπησε...πως γίνεται κάποιος που αγαπάς, να χάνεται για πάντα κι η γη να συνεχίσει να γυρίζει..

...μια τρύπα μέσα μου κι ο καθένας μας στον μικρόκοσμο του. του καθενός μας το πρόβλημα μεγαλύτερο από του διπλανού του. Η πανδημία μας τρόμαξε, μας δίχασε ξανά Που είναι η ισορροπία λοιπόν; Άρχισα να γράφω και θυμήθηκα συζητήσεις αστείες με ηλικιωμένους ανθρώπους που έχουν ζήσει πολλά..

Η ερώτηση μου πάντα ίδια..

Πόλεμος ή κορονοιός....Κορονοιός!

Εμφύλιος ή κορονοιός…Κορονοιός!

Δικτατορία ή κορονοιός....Κορονοιός!

Μετανάστευση ή κορονοιός...Κορονοιός!

Τρομοκρατία ή κορονοιός...Κορονοιός. Κορονοιός. Κορονοιός Κορονοιός...η απάντηση ήταν πάντα η ίδια. Νομίζεις πως ζεις ένα δράμα; Λάθος νομίζεις! 

Ένα πανύψηλο δέντρο ξαπλωμένο με τις ρίζες του γυμνές. Τα φύλλα ακόμη πράσινα μα πεθαίνει. Ταπεινωμένο το ένιωσα, μα ίσως  αυτή να είναι μια ανθρώπινη σκέψη... Εκείνο έμενε εκεί ξαπλωμένο και γύρω του απλώνονταν ζωή κι ήταν έτοιμο να χωνευτεί με αποδοχή από τη γη που κάποτε το μεγάλωσε! Δεν σκέφτηκε πως είναι κρίμα, είναι άδικο, είναι σκληρό. Είναι αυτό που είναι! Χους εις χουν και μια ενέργεια πελώρια...που δεν θα χαθεί ποτέ!

Αγαπημένοι μου ξέρω. Σας στενοχώρησα. Συγχωρέστε με δεν το ήθελα. Μα η ζωή βλέπεις... Ήθελα να γράψω για όλα αυτή την μαγική απλότητα που την βρίσκεις εκεί. Για όλες αυτές τις χαμένες απαντήσεις που τις βρίσκεις εκεί. Στη φύση. Στο δάσος. 

Όπως λέει κι ο Ντίνος που είναι ο μάγος των βουνών. Είναι η μαγεία του ποταμιού που όσα εμπόδια κι αν αντικρύσει θα βρει τον τόπο να δημιουργήσει νέα ρέματα, να χαράξει νέες διαδρομές για να φτάσει εκεί! Εκεί που ανήκει!  Το δάσος θα γεννήσει νέα δέντρα και θα σκεπάσει την καταστροφή με φρέσκα αγριολούλουδα και βρύα. Και τα ζώα θα βρουν νέα βοσκοτόπια και νέα λιβάδια και δεν θα σταθούν στιγμή να κοιτάξουν πίσω. Όπως  υπέροχα έγραψε ο λατρεμένος μου D.H.Lawrence σε ένα ποίημα που για χρόνια κουβαλώ από γραφείο σε γραφείο σε όλη μου σχεδόν την επαγγελματική ζωή:

"Ποτέ δεν έχω δει  αγρίμι τον εαυτό του να οικτίρει.

Παγωμένο πέφτει νεκρό το πουλί απ’το κλαδί

χωρίς ποτέ, μα ποτέ τον εαυτό του να λυπηθεί."

Η αυτολύπηση είναι δημιούργημα του ανθρώπινου μυαλού! Μην λυπάσαι λοιπόν και μην κοιτάς πίσω με πόνο. Δεν χάσαμε κάτι εδώ είμαστε. Ζούμε μια πανδημία, μα την ζούμε. Για κάποιους μες τον κόσμο είναι αργά και θα' θέλαν τόσο να είναι εδώ μαζί μας σαν όλα τελειώσουν, γιατί θα τελειώσουν! Οι δρόμοι θα γίνουν πάλι δικοί μας. Οι βιτρίνες θα γεμίσουν και πάλι λάμψη. Θα γιορτάσουμε ξανά σε μεγάλα θορυβώδη τραπέζια. Τα καφέ και τα εστιατόρια θα  βουίζουν από τα τρανταχτά μας γέλια και θα σουλατσάρουμε ανέμελοι ξανά…Θα αγκαλιαζόμαστε, θα φιλιόμαστε, θα  αγγίζουμε χέρια, θα χαϊδεύουμε παιδικά μάγουλα...

Σύντομα! Κάποιοι θα αντέξουν συναισθηματικά, σωματικά κι οικονομικά. Κάποιοι όχι. Μα ελπίζουμε να βρούμε τον τρόπο να γίνουμε πάλι ένα και να βοηθήσουμε όλοι,  για να αντέξουμε μαζί! Γιατί όπως έγραψε κι ο R. Satoro "μόνοι είμαστε μια σταγόνα μα μαζί ένας ωκεανός."

Ας κοιτάξουμε δίπλα ξανά. Όσο κουρασμένοι κι απογοητευμένοι κι αν νιώθουμε ξανά. Ξέρω πως βαρεθήκαμε όλοι τα επαναστατικά μεγάλα λόγια, μα αυτή τη φορά θα είναι όλα αλλιώς. Αυτή τη φορά ξέρουμε κι η γνώση μας δίνει ευθύνη αλλιώτικη. Θα συναντηθούμε στο τέλος  λοιπόν και θα γιορτάσουμε τραγουδώντας αγκαλιασμένοι! 

Σας χαρίζω με όλη μου την αγάπη τούτο το τραγούδι που ο γιος μου ακούει ασταμάτητα τις τελευταίες μέρες, με τη μαγική φωνή της Vera Lynn και με κάθε στίχο αφιερωμένο εξαιρετικά. Ναι! θα συναντηθούμε ξανά κρατώντας σφιχτά τους αγαπημένους μας κι αγκαλιάζοντας την μνήμη εκείνων που λείπουν. Κανείς δεν λείπει από όπου αγαπήθηκε βαθιά, όσο κι αν πονά η απουσία του. 

Καλημέρα αγαπημένοι. Δεν κοιτάμε πίσω. Δεν κοιτάμε πουθενά αλλού παρά μόνο μπροστά. Εκεί που μας περιμένει το όνειρο! Ανασκουμπωθείτε γαμώτο. Έχουμε δουλειά. Ξανά...

Επίθεση λοιπόν. Μην εγκαταλείπεις, μην τρομάζεις, μην φοβάσαι, δεν είσαι σταγόνα. Είμαστε ωκεανός!!!

                                                                                                              Κατερίνα                   

Υ.Γ. Σας υπόσχομαι να γράφω πιο συχνά, όπως μου ζητάτε, πιο σταθερά , πιο απλά. Σας υπόσχομαι να κάνω μια ανάρτηση ξεχωριστή με εικόνες που τόσο αγαπάτε, με την φύση και τις φθινοπωρινές πινελιές της στην ζωή μας. Σας υπόσχομαι...να προσπαθήσω μα θέλω να μου το υποσχεθείτε κι εσείς....

Έι ψιτ καλημέρα....