Να είμαστε εδώ!

Είναι ξημερώματα. Μια από εκείνες τις άγρυπνες βραδιές με το σπίτι σιωπηλό ενώ όλοι κοιμούνται κι όταν ο ύπνος δεν έρχεται γράφω. Είναι ο μόνος τρόπος να βγάλω μιαν άγρυπνη νύχτα όπου οι σκέψεις έρχονται απανωτά  και με γεμίζουν φόβο. Σκέφτηκα να μην κάνω ανάρτηση. Τι να γράψω ενώ συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας. Τι να γράψω ενώ όλα γύρω φαίνεται να καταρρέουν, άνθρωποι χάνονται μόνοι κι αβοήθητοι και όλο αυτό που πριν έξι μήνες φοβόμασταν, σήμερα το ζούμε;

Κι ύστερα θυμήθηκα πως πριν λίγες ημέρες έπρεπε να κάνω κάποιες εξετάσεις που δεν μπορούσα να αποφύγω. Ήμασταν ήδη σε περιορισμό εδώ στην Θεσσαλονίκη. Πήγα στο εξεταστικό κέντρο. Άνθρωποι απρόσωποι κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες. Ο ένας πίσω από τον άλλο σε απόσταση διασκορπισμένοι στο χώρο, ήσυχοι στωικοί. Μπήκε στο χώρο ένας άνθρωπος ψηλός και λεπτός πολύ, ρακένδυτος, με μια παλιά ζακέτα στους ώμους και παντόφλες κι έκανε κρύο, αυτό σκέφτηκα παραδόξως. Περίμενε υπομονετικά και σαν ήρθε η σειρά του να εξυπηρετηθεί του είπαν «για να κάνετε αυτή την εξέταση χρειάζεστε το υγρό, το έχετε μαζί σας;»

Εκείνος δεν κατάλαβε κοίταξε την κοπέλα ερωτηματικά και κούνησε έντονα τα χέρια του. Εκείνη απλά επανέλαβε. Εκείνος κούνησε πιο έντονα τα χέρια και κοπάνησε τον πάγκο μπροστά του με ένταση. Φαινόταν να προσπαθεί να μιλήσει μα έβγαζε από το στόμα του άλαλους λαρυγγισμούς. Η κοπέλα τον κοίταξε χωρίς να αντιλαμβάνεται ο κόσμος άρχισε να παρακολουθεί με περιέργεια, σαν να ξυπνήσαμε όλοι από την ανία ενός λήθαργου. Εκείνος έκανε θόρυβο  χτυπώντας δυνατά τον πάγκο, κουνούσε τα χέρια του με ένταση ανεμίζοντας το χαρτί ήταν θυμωμένος. «Δεν έχετε το υγρό κύριε πρέπει να φέρετε το υγρό.»

Ξάφνου μια γυναίκα σηκώνεται από το διπλανό γραφείο. Φοράει ποδιά νοσοκόμας και προχωρά γρήγορα προς το μέρος του και καθώς εκείνος κουνά έντονα τα χέρια του εκείνη τον ακουμπά απαλά στο μπράτσο. Νομίζω πως αυτή την η κίνηση με τάραξε. Το να ακουμπάς έναν ξένο μέρες που είναι φαντάζει αλλόκοτο. Εκείνος γύρισε και την κοίταξε. Φορούσε μεγάλα τετράγωνα γυαλιά, φαινόταν κουρασμένος, σπασμένος. Ηταν πολύ ψηλότερος της. «Γιατί ανησυχείς;» Του είπε δυνατά. Όχι γιατί θυμώνεις, γιατί κάνει φασαρία, τι θέλεις, τι έγινε…. μα γιατί ανησυχείς. Εκείνος ανεμίζει το χαρτί κουνάει έντονα τα χέρια. Εκείνη τον τραβά απαλά από το μπράτσο και στέκονται παραδίπλα ακριβώς απέναντι μου. «Μην ανησυχείς.» Του λέει τρυφερά. «Ποιος είναι ο γιατρός σου;» κι αμέσως μετά εκείνος της δείχνει το χαρτί το παίρνει εκείνη και του λέει ξανά «Σου είπα να μην ανησυχείς εγώ θα το κανονίσω. Θα καλέσω τώρα το γιατρό σου, για το υγρό.» Εκείνος κτυπάει τα πόδια του με πείσμα προσπαθεί κάτι να της πει. «Γιατί δεν μ’ακούς. Σου είπα να μην ανησυχείς. Εγώ θα το κανονίσω. Θα πάω να το πάρω εγώ, εσύ θα μείνεις εδώ και δεν θα ανησυχείς, όλα θα γίνουν.»

Είδα το σώμα του να χαλαρώνει. Είδα το βλέμμα του να ηρεμεί. Είδα ένα άνθρωπο να νιώθει ασφαλής μέσα σε λίγα λεπτά, μπροστά σε μια γυναίκα μισή από το μπόι του ντυμένη στα λευκά σαν άγγελος…

Γυρίζοντας σπίτι με στο αμάξι, αντιλήφθηκα πως θυμήθηκα το χέρι της στο μπράτσο του κι άρχισα να κλαίω έτσι ξαφνικά.. Ήθελα να κλάψω δυνατά όπως τα παιδιά που βάζουν τις χούφτες τους στα μάτια και κλαίνε απαρηγόρητα. Έτσι ήθελα να κλάψω απαρηγόρητα, γιατί μέσα μου φούσκωσε μια  αίσθηση ευγνωμοσύνης, πως ακόμη υπάρχουν άνθρωποι σπουδαίοι ανάμεσα μας.

Στις μέρες τις δύσκολες ένας φίλος μου έγραψε ένα μήνυμα. Τίποτε μεγάλο και βαρύγδουπο μόνο ένα  «Βάστα θα περάσει. Εμείς, θα είμαστε εδώ.»

Τι σήμαινε αυτό; Ζουν χιλιόμετρα μακριά, πως μπορούν να είναι εδώ; Πως θα βοηθήσουν; Αυτό το «Θα είμαστε εδώ» είναι υπόσχεση, είναι το μικρό φως του κεριού σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, είναι το μαξιλάρι σε ένα σκληρό στρώμα. Το να είμαστε εδώ είναι το πιο σπουδαίο. Το πιο μεγάλο. Σε μια εποχή δύσκολη  δεν χρειάζεται κάτι άλλο παρά να νιώθουμε πως κάποιος είναι εδώ. Πως είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο. Ξέρω πως ακούγονται όλα αυτά…σε μια περίοδο φόβου και κρίσης. Ξέρω… Εκεί είμαι κι εγώ στο φόβο και στην κρίση, μα τις προάλλες όταν μιλούσα με τον παππού Άγγελο που είναι σχεδόν ογδόντα πέντε κι έχει ζήσει κορυφές και καταποντισμούς πολλούς ,σαν με άκουσε γεμάτη ερωτηματικά κι αγωνία, μου είπε… «παιδί μου, τι έχει ρίξει ο Θεός που δεν το ρούφηξε η γη;»

Συγκλονίστηκα! Όλα τα ρουφά η γη κι όλα τα ξεπλένει. Όλα περνούν και ξέρω πως κάποια αφήνουν πληγές και σημάδια ανεξίτηλα. Ξέρω πως κάποιες πληγές για χρόνια μένουν ανοιχτές…μα κι αν ακόμη έχει χαθεί η εμπιστοσύνη σε όλα μένει η εμπιστοσύνη στην ανθρωπότητα. Στην ανθρωπότητα που ξέρει να μάχεται, να παλεύει, να αντιστέκεται, να ανασταίνεται.

Έτσι σας χαρίζω σήμερα ένα μικρό βίντεο, από την εκδρομή μας μόλις λίγες εβδομάδες πριν. Ένα βίντεο γεμάτο δάσος. Γεμάτο βουνό, γεμάτο ενέργεια, γεμάτο φως και ζωή και χαρά και δράση κι επίγνωση που χαρίζει η μοναξιά  κι η εξερεύνηση μέσα στη φύση, με ένα απόσπασμα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά Το τραγούδι των βουνών… Στις μέρες αυτές της απομόνωσης και της κλεισούρας τέτοιες εικόνες ελευθερίας είναι η ανάσα της ψυχής μου.

Καλημέρα αγαπημένοι. Με κουράγιο, με πίστη, με εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και τις δυνατότητες του. Να είμαστε εδώ, μ ’ακούτε; Να είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο! 

                                                                                                                           Κατερίνα