We"ll meet again...

Παλιότερα όταν ήμουν κανονική bloger....απλά έγραφα. Άνοιγα τον υπολογιστή μου, έμπαινα σε μια κενή σελίδα κι έγραφα. Έτσι απλά. Για την καθημερινότητα ή τα σχέδια μας. Για τα παιδιά που μεγαλώνουν, για τις γιορτές που πλησιάζουν και χαιρόμαστε και στολίζουμε και κάνουμε τραπέζια σε φίλους και συγγενείς. Για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όπως όλοι αλλά δεν βαριέσαι τα κανονικά είναι αυτά....Τα κανονικά! Αυτό άλλωστε σημαίνει blogging...να μοιράζεσαι τα κανονικά.

Οπότε είπα όλα είναι κανονικά,  θα γράψω όπως παλιά, για μια τέλεια εκδρομή στα άγραφα πάνω από το Μουζάκι στο πανέμορφο Montanema. 

Θα μοιραστώ μαζί σας την φοβερή βόλτα με τον Ντίνο μέσα στο δάσος παρέα  με την Μπουμπού την όμορφη τσοπάνισσα! Θα γράψω για όλη την καταστροφή που έφερε ο Ιανός. Για τις γέφυρες που γκρέμισε, τα σπίτια που παρέσυρε...τους ανθρώπους που ρούφηξε και που διέλυσε την ζωή τους. Για το ότι παρέσυρε δέντρα πελώρια. Ξάπλωσε γίγαντες! Ισοπέδωσε δάση, διέλυσε μονοπάτια, άλλαξε τελείως το τοπίο κι ήταν τόσο θλιβερό να το βλέπεις, ιδίως αν έχεις ξαναδεί αυτό το βουνό αλλιώς....Μα ο Ντίνος ο μάγος του βουνού με την χαρακτηριστική ηρεμία των ανθρώπων που ξέρουν να εμπιστεύονται την φύση, είπε με τρυφεράδα πως  αυτή η ισοπέδωση στα ανθρώπινα μάτια φαντάζει λυπηρή μα η φύση δεν λυπάται, απλά συνεχίζει να ζει. Αναπλαισιώνεται, προσαρμόζεται, χαράζει νέα ρέματα, δημιουργεί νέες κοίτες για τους χείμαρρους  και συνεχίζει να αναπνέει γεννώντας νέες ευκαιρίες, δημιουργώντας μέσα από αυτή την σκληρή απρόσμενη αλλαγή…Αλλάζοντας εκ νέου το τοπίο του βουνού.

Σκεφτόμουν να γράψω πόσο με μάγεψαν αυτά τα λόγια σαν κάνοντας μια μοναχική μεγάλη βόλτα στο σιωπηλό δάσος, παρέα με το σακίδιο και την φωτογραφική μου μηχανή, μόνη εγώ, μικρή κάτω από τα πελώρια δέντρα, είδα ζωντανά στα μάτια μου τι σημαίνει το να ενσωματώνεις τις πληγές σου, να τις επουλώνεις με ζωή, να κάνεις τους γίγαντες που έπεσαν τροφή και λίπασμα για τους γίγαντες που θα γεννηθούν! Το βουνό ξέρει...

Να μην λυπάσαι μα να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και να δουλεύεις σκληρά! Πήρα απαντήσεις κι ήθελα να γράψω γι 'αυτές....μαζί με την αιώνια εντολή «Ζήσε Αργά» του Montanema, που χαράχτηκε ξανά στο μυαλό μου....

Ζήσε Αργά...καθώς παρατηρούσα τα γενναία κυκλάμινα να ανθίζουν μέσα από τις σχισμές των βράχων!

Κι ήθελα να γράψω κάπως αστεία έτσι για λίγο γέλιο, πως στην επιστροφή χάλασε το αμάξι μας και μέσα σε καταρρακτώδη βροχή και απόλυτο χάος, το εγκαταλείψαμε για να έρθει γερανός να το πάρει κι επιστρέψαμε σπίτι με πουλμανάκι γιατί απαγορευόταν να μπούμε κι οι τέσσερις  σε ταξί λόγω covid και κάναμε ένα ταξίδι στο χρόνο, αφού είχα να ζαλιστώ σε αμάξι από τότε που ήμουν παιδί! Για φαντάσου να κατεβαίνεις ένα βουνό με  ατελείωτες στροφές φουρκέτες… καλοριφέρ στο τέρμα και τροπική ατμόσφαιρα μέσα, να μην βλέπεις από την βροχή έξω , δεντράκια και μπουκαλάκια με αρωματικά κρεμασμένα παντού με μια μυρωδιά, γλυκερή που έκανε το στομάχι να χοροπηδάει, με τη μάσκα ραμμένη στην κυριολεξία στα μούτρα μας και στο ράδιο στη διαπασών  κάτι τύποι να τραγουδούν σε βαριά λαϊκά  για μια κάποια που όταν ανεβαίνει στην πίστα παίρνουν όλα φωτιά, για μιαν άλλη που είναι νινί ακόμα!!!τι λέει;;; και κάτι άλλους πονεμένους που γενικά τα πίνουν και μεθούν για μια άπονη.... να ‘ναι καλά ο άνθρωπος που μας έφερε, ήταν τόσο γλυκός με ανέχτηκε με την γεροπαραξενιά μου....

 Σκεφτόμουν  να σας γράψω για τα όμορφα φυσικά στολίδια που τόσο αγαπώ και στολίσαμε με αυτά το σπίτι μας...κι ίσως να έκανα μια ανάρτηση από εκείνες τις παλιές που τόσο αγαπάτε κι όλο μου ζητάτε. Με το σπίτι στολισμένο φθινοπωρινά με κλαδιά και φύλλα πανέμορφα!

Οπωσδήποτε ήθελα να γράψω για το ότι τα παιδιά  πέρασαν όλη την Κυριακή αδειάζοντας κολοκύθες που χάραξαν σε τρομακτικά halloween πλάσματα και τις ανάψαμε το βράδυ κι ήταν μια πανέμορφη βραδιά. Μια από εκείνες τις απλές Κυριακάτικες ημέρες που μοιάζουν σχεδόν γιορτινές και γεμίζουν με νόημα την ζωή όλων μας.

....μα είχε προηγηθεί ο σεισμός, τα νεαρά παιδιά που χάθηκαν, η καταστροφή...κι όλα έμοιαζαν ανώφελα. Προτεραιότητα ήταν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έβγαιναν ζωντανοί από τα χαλάσματα και κλαίγαμε από χαρά παρακολουθώντας με συγκίνηση την διάσωση τους. Κι ύστερα έγινε το τοπικό lockdown στην πόλη μας κι έγινα έξαλλη καθώς γύρισα αργά το βράδυ στο σπίτι από την δουλειά  και δεν είχα προλάβει να προετοιμαστώ...να πάρω κάτι τι; Τίποτα...έτσι απλά να προετοιμαστώ!

Κι ήθελα να σας γράψω για τους δυο αυτούς τύπους που κάποιος πέταξε στο δρόμο σαν σκουπίδια και η καλή μας Λένα μια νέα φίλη τα έσωσε κι εμείς αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε. Δυο πανέμορφα μικρά κοκόνια, αδερφάκια λίγων μηνών, τα οποία παραλάβαμε  λίγες ώρες πριν το τοπικό lockdown, μετά από βοήθεια υπέροχων ανθρώπων, κυριολεκτικά  αγγέλων,  που έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο εθελοντών που βοηθούν μικρά εγκαταλελειμμένα πλάσματα.  Τα μικρά βλέπεις έπρεπε να ταξιδέψουν από την Καρδίτσα, αφού εμείς δεν μπορέσαμε να τα φέρουμε με το αμάξι μας που μας είχε αφήσει στα κρύα του λουτρού...ναι! είναι Καρδιτσιώτες τα αγόρια μας. 

Και νάτοι λοιπόν πανέμορφοι και λίγο παλαβοί, τα τέλεια ζωντόβολα μας,  ο Μπόλεκ κι ο Λόλεκ, Ρώσοι κατάσκοποι που γέμισαν το σπίτι μας χαρά!!!!  Αδιανόητη χαρά, αφού έχουμε μωρά ξανά...

Μα μετά ήρθε η αρχή  του γενικού Lockdown. Η θλίψη κι η απογοήτευση μεγάλωσαν, καθώς όλον αυτό τον καιρό παρακολουθούμε με αγωνία τα κρούσματα κι όλα μεγεθυνθήκαν και τίποτε δεν είχε και πάλι νόημα. Ο φόβος ήρθε πάλι. Οι άνθρωποι που αγαπάμε, ίσως κινδυνεύσουν, ίσως κινδυνεύσουμε κι εμείς...Η απειλή ήρθε ξανά κι η οργή  για το τι πήγε λάθος. Ο πανικός για την οικονομία που  αυτή τη φορά, σίγουρα θα καταστραφεί. Για τους συγγενείς και τους φίλους που κοντεύουν να διαλυθούν από τα χρέη...για όλους αυτούς που βλέπουν τον κόπο τους να εξανεμίζεται... Για τον κόπο μας που βλέπουμε να γκρεμίζεται ξανά. Ξανά;…μα γιατί γιατί κι εκεί στον θυμό και την απόγνωση...ήρθε ένα τηλεφώνημα... 

Μια φωνή τρυφερή που με ενημέρωσε για κάτι αδιανόητο κι αστραπιαία βρέθηκα πίσω, εκεί στη μέση του σιωπηλού δάσους. Απόλυτη σιγή,κάτω από τις σκιές των πελώριων κορμών. Σαν με μια στιγμή να γύρισα πίσω στο χρόνο. Τότε που στην ζωή μου άνθρωποι νέοι, όμορφοι και ζωντανοί χάνονταν από τα πάθη τους.  Τότε που οι εξαρτήσεις μου θύμιζαν ξανά και ξανά πόσο αδύναμοι είμαστε, πόσο ανθρώπινοι, πόσο χωμάτινοι....όσο σκληρά κι αν προσπαθήσεις πάντα κάποιοι θα χάνονται…πόσα πρόσωπα λατρεμένα...

Μίλησα με μια γυναίκα που αποχαιρετούσε ένα έρωτα. Τα λόγια της κόβονταν σε κομματάκια μέσα μου! Το έκρυβε καλά, μα εκείνη μόλις είχε κοπεί ολόκληρη σε κομματάκια! Τόσο πονούσε….

Κι ύστερα, μίλησα με μια μάνα που μόλις είχε χάσει το γιο της και δεν ήξερε πως να σταθεί. Πως να παρηγορηθεί, πώς να ανακουφίσει την ψυχή της από τον ανείπωτο πόνο...κι όλα μέσα μου σώπασαν. Έτσι απλά. Μέχρι που έκλεισα το τηλέφωνο και το κεφάλι μου βούιζε. Βούιζε και μέσα μου ούρλιαζε ένα κλάμα βουβό.

Ποιος covid και ποιο lockdown ρε κόσμε...εκείνος πέθανε!

...ένα συγκλονιστικό μυαλό χάθηκε για πάντα. Σβήστηκε από τα κιτάπια της ζωής όπως λέει ο μαγικός στίχος της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου...Σχώριο ας έχει η ψυχή του...

Πόση βία κρύβει ένα τέλος. Πόση αβάσταχτη απροσδόκητη βία! 

Ορμητικός, διεισδυτικός, έντονος. Τόσο ταλαντούχος! Τον αποχαιρέτησα με θυμό - Πως τα κατάφερες έτσι ρε συ - και αγάπη πολλή -τι κρίμα αγόρι μου, τι κρίμα, τι κρίμα- και προσευχήθηκα για εκείνον κι ύστερα γυρνώντας σπίτι, σε μια στιγμή και πάλι αστραπιαία, μπήκα πάλι στην ζωή, τι θα μαγειρέψουμε, να στείλουμε μήνυμα  για άδεια εξόδου για να πάμε το ραντεβού στο γιατρό...δεν πήρες την ταυτότητα γύρνα πίσω,  να προλάβω να βάλω πλυντήριο, τρύπησε το καλοριφέρ και πλημύρισε το πάτωμα, σήμερα ανάμεσα σε όλες τις μέρες του κόσμου  ήρθε ο μάστορας να φτιάξει τη σπασμένη μπανιέρα....

Μια στάση μέσα στο μυαλό και μια σκέψη. Πως γίνεται; Πως γίνεται κάποιος να αποχαιρετά το παιδί του κι εσύ να σκέφτεσαι τι θα μαγειρέψεις. Πως γίνεται κάποιος να χάνει την δουλειά του κι εσύ να θυμώνεις για το καλοριφέρ που τρύπησε...πως γίνεται κάποιος που αγαπάς, να χάνεται για πάντα κι η γη να συνεχίσει να γυρίζει..

...μια τρύπα μέσα μου κι ο καθένας μας στον μικρόκοσμο του. του καθενός μας το πρόβλημα μεγαλύτερο από του διπλανού του. Η πανδημία μας τρόμαξε, μας δίχασε ξανά Που είναι η ισορροπία λοιπόν; Άρχισα να γράφω και θυμήθηκα συζητήσεις αστείες με ηλικιωμένους ανθρώπους που έχουν ζήσει πολλά..

Η ερώτηση μου πάντα ίδια..

Πόλεμος ή κορονοιός....Κορονοιός!

Εμφύλιος ή κορονοιός…Κορονοιός!

Δικτατορία ή κορονοιός....Κορονοιός!

Μετανάστευση ή κορονοιός...Κορονοιός!

Τρομοκρατία ή κορονοιός...Κορονοιός. Κορονοιός. Κορονοιός Κορονοιός...η απάντηση ήταν πάντα η ίδια. Νομίζεις πως ζεις ένα δράμα; Λάθος νομίζεις! 

Ένα πανύψηλο δέντρο ξαπλωμένο με τις ρίζες του γυμνές. Τα φύλλα ακόμη πράσινα μα πεθαίνει. Ταπεινωμένο το ένιωσα, μα ίσως  αυτή να είναι μια ανθρώπινη σκέψη... Εκείνο έμενε εκεί ξαπλωμένο και γύρω του απλώνονταν ζωή κι ήταν έτοιμο να χωνευτεί με αποδοχή από τη γη που κάποτε το μεγάλωσε! Δεν σκέφτηκε πως είναι κρίμα, είναι άδικο, είναι σκληρό. Είναι αυτό που είναι! Χους εις χουν και μια ενέργεια πελώρια...που δεν θα χαθεί ποτέ!

Αγαπημένοι μου ξέρω. Σας στενοχώρησα. Συγχωρέστε με δεν το ήθελα. Μα η ζωή βλέπεις... Ήθελα να γράψω για όλα αυτή την μαγική απλότητα που την βρίσκεις εκεί. Για όλες αυτές τις χαμένες απαντήσεις που τις βρίσκεις εκεί. Στη φύση. Στο δάσος. 

Όπως λέει κι ο Ντίνος που είναι ο μάγος των βουνών. Είναι η μαγεία του ποταμιού που όσα εμπόδια κι αν αντικρύσει θα βρει τον τόπο να δημιουργήσει νέα ρέματα, να χαράξει νέες διαδρομές για να φτάσει εκεί! Εκεί που ανήκει!  Το δάσος θα γεννήσει νέα δέντρα και θα σκεπάσει την καταστροφή με φρέσκα αγριολούλουδα και βρύα. Και τα ζώα θα βρουν νέα βοσκοτόπια και νέα λιβάδια και δεν θα σταθούν στιγμή να κοιτάξουν πίσω. Όπως  υπέροχα έγραψε ο λατρεμένος μου D.H.Lawrence σε ένα ποίημα που για χρόνια κουβαλώ από γραφείο σε γραφείο σε όλη μου σχεδόν την επαγγελματική ζωή:

"Ποτέ δεν έχω δει  αγρίμι τον εαυτό του να οικτίρει.

Παγωμένο πέφτει νεκρό το πουλί απ’το κλαδί

χωρίς ποτέ, μα ποτέ τον εαυτό του να λυπηθεί."

Η αυτολύπηση είναι δημιούργημα του ανθρώπινου μυαλού! Μην λυπάσαι λοιπόν και μην κοιτάς πίσω με πόνο. Δεν χάσαμε κάτι εδώ είμαστε. Ζούμε μια πανδημία, μα την ζούμε. Για κάποιους μες τον κόσμο είναι αργά και θα' θέλαν τόσο να είναι εδώ μαζί μας σαν όλα τελειώσουν, γιατί θα τελειώσουν! Οι δρόμοι θα γίνουν πάλι δικοί μας. Οι βιτρίνες θα γεμίσουν και πάλι λάμψη. Θα γιορτάσουμε ξανά σε μεγάλα θορυβώδη τραπέζια. Τα καφέ και τα εστιατόρια θα  βουίζουν από τα τρανταχτά μας γέλια και θα σουλατσάρουμε ανέμελοι ξανά…Θα αγκαλιαζόμαστε, θα φιλιόμαστε, θα  αγγίζουμε χέρια, θα χαϊδεύουμε παιδικά μάγουλα...

Σύντομα! Κάποιοι θα αντέξουν συναισθηματικά, σωματικά κι οικονομικά. Κάποιοι όχι. Μα ελπίζουμε να βρούμε τον τρόπο να γίνουμε πάλι ένα και να βοηθήσουμε όλοι,  για να αντέξουμε μαζί! Γιατί όπως έγραψε κι ο R. Satoro "μόνοι είμαστε μια σταγόνα μα μαζί ένας ωκεανός."

Ας κοιτάξουμε δίπλα ξανά. Όσο κουρασμένοι κι απογοητευμένοι κι αν νιώθουμε ξανά. Ξέρω πως βαρεθήκαμε όλοι τα επαναστατικά μεγάλα λόγια, μα αυτή τη φορά θα είναι όλα αλλιώς. Αυτή τη φορά ξέρουμε κι η γνώση μας δίνει ευθύνη αλλιώτικη. Θα συναντηθούμε στο τέλος  λοιπόν και θα γιορτάσουμε τραγουδώντας αγκαλιασμένοι! 

Σας χαρίζω με όλη μου την αγάπη τούτο το τραγούδι που ο γιος μου ακούει ασταμάτητα τις τελευταίες μέρες, με τη μαγική φωνή της Vera Lynn και με κάθε στίχο αφιερωμένο εξαιρετικά. Ναι! θα συναντηθούμε ξανά κρατώντας σφιχτά τους αγαπημένους μας κι αγκαλιάζοντας την μνήμη εκείνων που λείπουν. Κανείς δεν λείπει από όπου αγαπήθηκε βαθιά, όσο κι αν πονά η απουσία του. 

Καλημέρα αγαπημένοι. Δεν κοιτάμε πίσω. Δεν κοιτάμε πουθενά αλλού παρά μόνο μπροστά. Εκεί που μας περιμένει το όνειρο! Ανασκουμπωθείτε γαμώτο. Έχουμε δουλειά. Ξανά...

Επίθεση λοιπόν. Μην εγκαταλείπεις, μην τρομάζεις, μην φοβάσαι, δεν είσαι σταγόνα. Είμαστε ωκεανός!!!

                                                                                                              Κατερίνα                   

Υ.Γ. Σας υπόσχομαι να γράφω πιο συχνά, όπως μου ζητάτε, πιο σταθερά , πιο απλά. Σας υπόσχομαι να κάνω μια ανάρτηση ξεχωριστή με εικόνες που τόσο αγαπάτε, με την φύση και τις φθινοπωρινές πινελιές της στην ζωή μας. Σας υπόσχομαι...να προσπαθήσω μα θέλω να μου το υποσχεθείτε κι εσείς....

Έι ψιτ καλημέρα....