Παραμονή Χριστουγέννων 2020!

Τις μέρες αυτές το μυαλό μου τριγυρνά πάντα εκεί. Σκαλίζει η μνήμη παλιά μονοπάτια τα ξεχορταριάζει και θυμάται στιγμές, ανθρώπους, λέξεις.  Πάντα τέτοιες μέρες το μυαλό είναι εκεί… Στο σπίτι μας στη Γερμανία!

Ήταν βράδυ Παρασκευής. Φυσούσε ένας παγωμένος βοριάς κι οι πρώτες χιονονιφάδες αιωρούνταν στον αέρα. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Οι γονείς δούλευαν και στο τηλέφωνο η μαμά μας ζήτησε μόλις γυρίσουμε από το σχολείο να πάμε στο μεγάλο super market κοντά στο σπίτι μας και να αγοράσουμε ένα έλατο. Πάντα τα έλατα που αγοράζαμε σαν ζούσαμε με τη μαμά και το μπαμπά ήταν ζωντανά.  Ξεκινήσαμε τρισχαρούμενες  εγώ έφηβη πια κι η μικρή τελείωνε το Δημοτικό. Αν κι ήταν απόγευμα το σκοτάδι ήταν ήδη πηχτό κι ο δρόμος για να πάμε από το σπίτι στο χώρο που πουλούσαν τα έλατα περνούσε μέσα από ένα δασάκι κι έπρεπε να διασχίσουμε ένα  γεφυράκι. Το ποτάμι είχε ήδη αρχίσει να παγώνει στις άκρες της κοίτης του και φυσούσε μανιασμένα. Τρέμαμε μα θυμάμαι μια χαρά κι έναν ενθουσιασμό. Σε λίγες μέρες ήταν Χριστούγεννα. Θα έκλειναν επιτέλους τα σχολεία, θα ευχαριστιόμασταν με την μικρή ξάπλες, παρέα με τα αγαπημένα μας γλυκά και ατέλειωτες βραδιές με ταινίες, θα ερχόταν τα ξαδέρφια μας από την Ελλάδα, θα πηγαίναμε το μεγάλο χορό στην Ελληνική Κοινότητα, θα λέγαμε τα κάλαντα με όλα τα Ελληνόπουλα παρέα και θα κάναμε στο σπίτι μας γλέντια τρικούβερτα με φαγητά, με παιχνίδια επιτραπέζια, με ατέλειωτα γέλια. Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο τις γιορτές.

Είχαμε πολλά να ονειρευτούμε και περπατούσαμε χοροπηδώντας μέσα στην κρύα νύχτα!

Θυμάμαι τον μεγάλο χώρο parking που είχε μετατραπεί σε ένα μικρό ελατόδασος. Σκοτάδι χιόνι να στροβιλίζεται κι εμείς να τρέχουμε μέσα στα έλατα και να ψάχνουμε το δικό μας. Το καλύτερο. Το πιο όμορφο, το πιο φουντωτό! Ήταν υπέροχο που θα το διαλέγαμε εμείς, που μας εμπιστεύονταν, που όπως κι αν ήταν το δέντρο, θα το στολίζαμε, θα το χαιρόμασταν.  Διαλέξαμε δεν θυμάμαι πως και μετά μας το τύλιξε ο κύριος σε ένα δίχτυ και μαζί αρχίσαμε να το κουβαλάμε. Από τη μια μεριά εγώ, από την άλλη εκείνη. Πιο πολύ από κάθε τι θυμάμαι εκείνα τα είκοσι λεπτά μέχρι να φτάσουμε σπίτι. Γελούσαμε σαν τρελές, το δέντρο μας έπεφτε, το σηκώναμε, οι βελόνες του μας τσιμπούσαν, μας ξαναέπεφτε, λέγαμε χαζά, σταματούσαμε για να γελάσουμε υστερικά, ο αέρας μας έπαιρνε τα κασκόλ και τα σκουφιά, το χιόνι έμπαινε στα μάτια, στο στόμα...κι εμείς κορίτσια, μικρά κορίτσια γελούσαμε ευτυχισμένες...γιατί ήταν Χριστούγεννα!

Έχω πολλές τέτοιες μνήμες. Στιγμές αδιανόητα απλές όπου η ευτυχία ξεχείλιζε. Η ζωή δεν ήταν εύκολη. Όχι δεν ήταν. Ήταν περισσότερο σκοτεινή από όσο έπρεπε κάποιες φορές...μα ήταν αυτές οι στιγμές οι χαραγμένες βαθιά, που έρχονται και με συνταράζουν, με γεμίζουν ευγνωμοσύνη και δέος. Για όσα ζήσαμε Για όσα είχαμε την ευκαιρία να νιώσουμε και να βιώσουμε ο ένας κοντά στον άλλο.

Έχοντας μεγαλώσει ως παιδιά μεταναστών, έχουμε μάθει να αποχαιρετούμε και να αντέχουμε το μισεμό ακόμη κι όταν νιώθαμε πως δεν τον αντέχουμε. Πάντα με κάποιους ήμασταν μακριά. Παππούδες, γιαγιάδες, ξαδέρφια, φίλους, έρωτες, αργότερα γονείς και τώρα πια όλοι, όλους. Πάντα από τα τραπέζια τα γιορτινά κάποιοι έλειπαν και μάθαμε να το αποδεχόμαστε και να το αντέχουμε. Έτσι και φέτος θα αντέξουμε την απόσταση όλοι μας. 

Δεν είναι κάτι παράξενο για εμάς μα ακόμη κι έτσι δεν παύει να είναι δύσκολο πολύ.  Κι επειδή είναι δύσκολο πολύ σαν να έχει  δοθεί μεγαλύτερη ενέργεια σε όλα. Έτσι νιώθω.

Και στολίσαμε και φουρνίσαμε και φέτος περισσότερο από ποτέ θα   δώσουμε χρόνο στο να ξεκουραστούμε αφού όλα θα λείπουν. Ψώνια κεράσματα, τραπεζώματα, επισκέψεις… Προς τα μέσα λοιπόν και πάντα γύρω μας με μια ματιά πάντα φροντιστική. Θα έχουν χαλάρωση αυτά τα Χριστούγεννα από ρόλους, από πιέσεις, από το υποχρεωτικό γκλίτερ και την χρυσόσκονη που φοράμε για να νιώθουμε χαρούμενοι, λαμπεροί…τέλειοι!

Και επιτέλους  φέτος «τώρα που δεν θα χρειάζεται να είμαστε τέλειοι, ας είμαστε τουλάχιστον καλοί» όπως υπέροχα έγραψε ο John Steinbeck.

Αγαπημένοι μου! Είμαι ευγνώμων για όλες τις μαγικές μου αναμνήσεις. Τις πολύτιμες στιγμές μου, με τους πολύτιμους ανθρώπους γύρω μου. Ελπίζω μόνο να τιμώ αυτές τις στιγμές που μου χαρίστηκαν. Να τις τιμώ και να μην τις χαραμίζω, κοιτώντας πίσω ή μπρος, παρά κοιτώντας μόνο το έδαφος  κάτω από τις σταθερές μου πατούσες. Τα Χριστούγεννα δεν ήταν πάντα χαρούμενα και όχι δεν είναι χαρούμενα για όλους. Για κάποιους είναι "φριχτούγεννα" όπως λέει κι ένα πλάσμα που αγαπώ βαθιά! Με πληγώνει αυτή η σκέψη, αυτή η αλήθεια. Ναι τα Χριστούγεννα δεν είναι για όλους γιορτή. Ναι τα Χριστούγεννα δεν είναι πάντα γιορτή. Ούτε η ζωή είναι πάντα ήρεμη, φωτεινή και χαρούμενη. Το αντίθετο μάλλον! Έτσι έμαθα να κρατώ στιγμές και να τις αφήνω να ζυγίσουν το βάρος που τους αναλογεί. Και κάποιες στιγμές, ζυγίζουν αιωνιότητα...

Κουράγιο και αγάπη και φως. Ας μοιράσουμε, ας μοιραστούμε, δεν υπάρχει περίσσεμα αν δεν υπάρχει απόθεμα. Και το απόθεμα είναι πάντα εκεί... μέσα σε ένα ξεχασμένο χαμόγελο, σε μια ξεθωριασμένη στιγμή, σε όλα όσα πήραμε, νιώσαμε, ζήσαμε και μας χαρίστηκαν στο χρόνο και σε ένα μόνο δευτερόλεπτο, οι μπαταρίες γεμίζουν ξανά και να το, το απόθεμα και να το, το περίσσεμα!

Δεν στερεύει η ζωή αγαπημένοι. Δεν στερεύει ο άνθρωπος! Η ζωή μου το έχει αποδείξει αυτό. Εσείς οι ίδιοι!  Οι πιο πονεμένοι, οι πιο σπασμένοι, οι πιο άδειοι από τον πόνο άνθρωποι, έχουν τα ποιο πλούσια αποθέματα!

Φέτος θα λείψουν πολλά και σήμερα ήδη Παραμονή Χριστουγέννων λείπουν οι μαγικές παιδικές φωνούλες να ψάλουν τα κάλαντα! Κλείνω λοιπόν με κάλαντα! Αλλιώτικα από αυτά που ξέρουμε προσαρμοσμένα στις ανάγκες της εποχής σε ένα βιντεάκι που αγάπησα και μπορεί να μην το έφτιαξαν επαγγελματίες  είναι όμως αληθινό κι αστείο, χαρούμενο, φωτεινό, γεμάτο έμπνευση, ελπίδα και τρυφερότητα! 

Την πρωτοβουλία πήραν η υπέροχη Πέτρα Καρυώτη διάσημη μουσική παραγωγός της πόλης μας και όχι μόνο και ο Παντελής Αμπατζής επίσης διάσημος μουσικός παραγωγός στην πόλη μας και όχι μόνο! Τα παιδιά μεταξύ άλλων, αυτή την περίοδο διατηρούν τον ιντερνετικό σταθμό mazi4all.gr που μας κρατά συντροφιά τώρα στην καραντίνα και ζήτησαν από εμάς τους ακροατές τους, βιντεάκια με τα κάλαντα. Εγώ δυστυχώς δεν πρόλαβα να στείλω βίντεο, όπως είχα καταφέρει στο προηγούμενο lockdown, μα έχω την χαρά να έχω συμμετάσχει στους στίχους! Σας αφήνω λοιπόν να απολαύσετε τα κάλαντα, κι εύχομαι να τα χαρείτε όπως κι εγώ, με ένα μόνιμο χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη για όλη αυτή την απλότητα και την τρυφερότητα που ξεχειλίζουν μέσα από τα φωτισμένα σπίτια και τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων και με συγκίνησαν τόσο. Ναι! Θα είναι δύσκολα, μα θα τα καταφέρουμε.

Παραμονή Χριστουγέννων 2020…φέτος θα είναι πολλοί άνθρωποι μόνοι, μα ας μην αφήσουμε κανέναν έξω από την καρδιά μας. Ακόμη κι έτσι λοιπόν, κανείς μόνος, κανείς ξεχασμένος και τούτες τις γιορτές! 

Ένα βήμα απόσταση είμαστε οι άνθρωποι και για πάντα καρφιτσωμένοι ο ένας, μέσα στον άλλο!

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι! Προσέχετε; Να σας προσέχετε! 

Σας αγαπάω. Το θυμάστε; Να το θυμάστε!

Χρόνια Πολλά. 

                                                                                    Κατερίνα...