Το σπασμένο ποτήρι...

Κάποια πράγματα πρέπει απλά να μένουν σπασμένα. Σκέφτηκα σαν έσπασα το αγαπημένο μου γυάλινο ποτήρι του λικέρ.  Ένα και μοναδικό κι απίστευτα πολύτιμο, είχε απομείνει από την εξάδα της γιαγιάς. Προίκα του αρραβώνα της μου είχε πει κάποτε. Παμπάλαιο το βρήκα στο παλιό μπουφέ με την βιτρίνα χρόνια πριν και το πήρα. Ντελικάτο και λεπτό με μια ρίγα χρυσού στο χείλος του, εκείνα τα πολύτιμα κρύσταλλα που θύμιζαν άλλη εποχή, έπεσε μέσα από τα χέρια μου λες κι ήταν τρύπια. Κι έσπασε σε χίλια μικρά κομμάτια.  Το σοκ διαδέχθηκε  η σκέψη να τα μαζέψω και μετά κάτι να κάνω με αυτά… κάτι…

Θυμήθηκα την ιστορία με τους κινέζους που έβαζαν χρυσό στις ρωγμές των σπασμένων σκευών για να  τις αναδείξουν, με μια υπέροχη συμβολική κίνηση τιμώντας ουσιαστικά τις πληγές τους…

Κάποια σκεύη κολλούν και διορθώνονται. Κάποια άλλα χάνουν το σχήμα τους μα μένουν τα κομμάτια χρυσού ενδιάμεσα να αναδείξουν τα σπασίματα και τον πόνο….

Πάντα σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο. Πάντα η προσπάθεια είναι να μάθω, να επουλώσω, να αναδείξω…

Όμως ήξερα πως όλα αυτά ήταν φρούδες ελπίδες για αυτό το ποτηράκι!

Κάποια πράγματα δεν μπορούν να διορθωθούν. Κάποια πράγματα σπάνε και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για αυτό. Κάποια βιώματα παραμένουν σπασμένα μέσα μας.

Μου πήρε μέρες να ψάχνω ειδικές κόλλες και ειδικές κατασκευές, μέχρι να συνειδητοποιήσω αυτό που αρνούμουν....Απλά τέλειωσε και τότε άρχισαν δάκρυα να κυλούν. Σαν τότε να μου επέτρεψα να πονέσω.

Κράτησα τα κομματάκια στα χέρια μου και σκέφτηκα πως ακόμη κι έτσι ήταν όμορφα. Το φως αντανακλούσε μέσα τους υπέροχα. Είχαν γίνει αιχμηρά και έκοβαν πια κι είχαν πάρει παράξενα σχήματα και ναι, ακόμη και έτσι το σπασμένο ποτηράκι του λικέρ ήταν όμορφο με έναν τρόπο αλλιώτικο …Το παλιό του σχήμα ήταν για πάντα χαραγμένο μέσα μου, μα στην ουσία το ποτήρι, είχε χαθεί! Το σχήμα του, η χρησιμότητα του είχαν για πάντα χαθεί μαζί του.

Όχι κάποια πράγματα δεν διορθώνονται. Κάποια ραγίσματα δεν αφήνουν απλά το φως να περάσει από μέσα μας όπως πολύ τρυφερά έγραψε ο Χέμινγουεϊ, μα χάσκουν ορθάνοιχτα σαν γκρεμισμένα σπίτια που τα σφυροκοπούν οι αέρηδες, οι σκληροί χειμώνες και τα ανελέητα καλοκαίρια. Όχι κάποια πράγματα, όσο κι αν προσπαθήσεις δεν αλλάζουν, δεν αντιστρέφονται.

Αλλά να μοιραστώ κάτι; Δεν πειράζει! Είναι αυτό τόσο επίπονο μα κάποιες φορές και τόσο ανακουφιστικό! Έχουμε μάθει να βάζουμε στόχους, να τραβάμε μπροστά, να "επισκευάζουμε" ότι χάλασε, να μιλάμε για τις επιτυχίες μας για όλα αυτά που με κόπο καταφέραμε…

Οι κακές, οι λάθος στιγμές μας είναι εκεί σαν σκιές μόνο για να μας πληγώνουν. Να μας ντροπιάζουν και να μας κάνουν να μην θέλουμε να θυμόμαστε.  

Μια δύσκολη σκληρή χρονιά κλείνει σήμερα και στον φετινό απολογισμό… θα σταθώ στα λάθη μου. Στις κακές στιγμές μου. Τις αδύναμες. Τις απογοητευτικές. Θα τις βγάλω από τις σκιές τους. Θα τις αποδεχτώ και θα τις αναγνωρίσω. Θα μιλήσω με τον εαυτό μου για αυτές! Θα τις κοιτάξω με μάτια αλλιώτικα. Θα τις τιμήσω και θα αποδεχτώ πως κάποια λάθη δεν αλλάζουν. Κάποιες λέξεις δεν ξελέγονται, κάποιες κινήσεις δεν ξεγίνονται…κάποιες πληγές δεν επουλώνονται έτσι όπως θα θέλαμε!

Δεν γυρίζουν πίσω οι άνθρωποι. Οι χαμένες στιγμές. Ο σπαταλημένος χρόνος…

Κάποια ποτηράκια όσο πολύτιμα κι αν μας είναι όσο κι αν τα προσέχουμε γλιστρούν από τα χέρια μας και γίνονται κομμάτια. Σε μια στιγμή. Ίσως φταίξαμε, ίσως όχι. Ίσως μπορούσαμε να το είχαμε αποφύγει, μα ίσως και όχι, ίσως, ίσως, ίσως...Η φετινή χρονιά είχε πολλές τέτοιες στιγμές επίγνωσης. Μάχες που κερδήθηκαν μα και μάχες που χάθηκαν. Άνθρωποι που σώθηκαν μα και άνθρωποι που έφυγαν για πάντα. Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ανθρωπότητα πληγώθηκε βαθιά. Φέτος δώσαμε μια τεράστια μάχη ως άνθρωποι και αν και ξέρουμε πώς να τραβάμε μπροστά μετρήσαμε απώλειες δυσβάσταχτες. Φέτος πονέσαμε, φοβηθήκαμε, χάσαμε και χαθήκαμε. Απογοητευτήκαμε, προσευχηθήκαμε… φέτος επιτύχαμε πολλά μα αποτύχαμε παταγωδώς ξανά και ξανά και ξανά!

Φέτος σπάσαμε. Σπάσαμε αγαπημένοι και κάποια κομμάτια δεν θα κολλήσουν ποτέ, ποτέ, ποτέ ξανά!

Μα ξέρετε κάτι; Το πιο σπουδαίο  είναι…πως  φέτος μάθαμε κάτι πελώριο! Πως μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι …ακόμη και σπασμένοι!

Καλή δύναμη σε όλους όσους μετρούν απώλειες σπασίματα, ραγίσματα...Μια δύσκολη χρονιά φεύγει. Ας την αποχαιρετήσουμε τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας σε μια σιωπηλή μυσταγωγία. Κι αν κάποιου το ποτήρι έσπασε θα πιεί απ' το δικό μας. Ας πιούμε μαζί, για ένα ευχαριστώ κι ένα αντίο, αντίο, αντίο...

Κλείνω με ένα βίντεο που με συγκλόνισε. Τι χρονιά ζήσαμε! Επιβιώσαμε. Αντέξαμε. Νιώσαμε. Βιώσαμε. Είδαμε. Τι χρονιά έζησε φέτος τούτος ο κόσμος...κι εμείς είμασταν εκεί, γιατί εμείς, είμαστε ο Κόσμος αγαπημένοι!!! 

Τελευταία ημέρα του χρόνου. Τελευταία ανάρτηση του χρόνου και για εμάς. Χρόνια Πολλά λοιπόν… Καλό "γλίστρημα" στην νέα χρονιά! "Με έναν πόνο", μια βαθιά, ελεύθερη ανάσα και μια ευχή. Σαν γέννηση...

Ας είναι για όλους, μια καλή, τρυφερή, γαλήνια και γενναιόδωρη χρονιά...

                                                                                                      Κατερίνα

2020 Year review

Παραμονή Χριστουγέννων 2020!

Τις μέρες αυτές το μυαλό μου τριγυρνά πάντα εκεί. Σκαλίζει η μνήμη παλιά μονοπάτια τα ξεχορταριάζει και θυμάται στιγμές, ανθρώπους, λέξεις.  Πάντα τέτοιες μέρες το μυαλό είναι εκεί… Στο σπίτι μας στη Γερμανία!

Ήταν βράδυ Παρασκευής. Φυσούσε ένας παγωμένος βοριάς κι οι πρώτες χιονονιφάδες αιωρούνταν στον αέρα. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Οι γονείς δούλευαν και στο τηλέφωνο η μαμά μας ζήτησε μόλις γυρίσουμε από το σχολείο να πάμε στο μεγάλο super market κοντά στο σπίτι μας και να αγοράσουμε ένα έλατο. Πάντα τα έλατα που αγοράζαμε σαν ζούσαμε με τη μαμά και το μπαμπά ήταν ζωντανά.  Ξεκινήσαμε τρισχαρούμενες  εγώ έφηβη πια κι η μικρή τελείωνε το Δημοτικό. Αν κι ήταν απόγευμα το σκοτάδι ήταν ήδη πηχτό κι ο δρόμος για να πάμε από το σπίτι στο χώρο που πουλούσαν τα έλατα περνούσε μέσα από ένα δασάκι κι έπρεπε να διασχίσουμε ένα  γεφυράκι. Το ποτάμι είχε ήδη αρχίσει να παγώνει στις άκρες της κοίτης του και φυσούσε μανιασμένα. Τρέμαμε μα θυμάμαι μια χαρά κι έναν ενθουσιασμό. Σε λίγες μέρες ήταν Χριστούγεννα. Θα έκλειναν επιτέλους τα σχολεία, θα ευχαριστιόμασταν με την μικρή ξάπλες, παρέα με τα αγαπημένα μας γλυκά και ατέλειωτες βραδιές με ταινίες, θα ερχόταν τα ξαδέρφια μας από την Ελλάδα, θα πηγαίναμε το μεγάλο χορό στην Ελληνική Κοινότητα, θα λέγαμε τα κάλαντα με όλα τα Ελληνόπουλα παρέα και θα κάναμε στο σπίτι μας γλέντια τρικούβερτα με φαγητά, με παιχνίδια επιτραπέζια, με ατέλειωτα γέλια. Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο τις γιορτές.

Είχαμε πολλά να ονειρευτούμε και περπατούσαμε χοροπηδώντας μέσα στην κρύα νύχτα!

Θυμάμαι τον μεγάλο χώρο parking που είχε μετατραπεί σε ένα μικρό ελατόδασος. Σκοτάδι χιόνι να στροβιλίζεται κι εμείς να τρέχουμε μέσα στα έλατα και να ψάχνουμε το δικό μας. Το καλύτερο. Το πιο όμορφο, το πιο φουντωτό! Ήταν υπέροχο που θα το διαλέγαμε εμείς, που μας εμπιστεύονταν, που όπως κι αν ήταν το δέντρο, θα το στολίζαμε, θα το χαιρόμασταν.  Διαλέξαμε δεν θυμάμαι πως και μετά μας το τύλιξε ο κύριος σε ένα δίχτυ και μαζί αρχίσαμε να το κουβαλάμε. Από τη μια μεριά εγώ, από την άλλη εκείνη. Πιο πολύ από κάθε τι θυμάμαι εκείνα τα είκοσι λεπτά μέχρι να φτάσουμε σπίτι. Γελούσαμε σαν τρελές, το δέντρο μας έπεφτε, το σηκώναμε, οι βελόνες του μας τσιμπούσαν, μας ξαναέπεφτε, λέγαμε χαζά, σταματούσαμε για να γελάσουμε υστερικά, ο αέρας μας έπαιρνε τα κασκόλ και τα σκουφιά, το χιόνι έμπαινε στα μάτια, στο στόμα...κι εμείς κορίτσια, μικρά κορίτσια γελούσαμε ευτυχισμένες...γιατί ήταν Χριστούγεννα!

Έχω πολλές τέτοιες μνήμες. Στιγμές αδιανόητα απλές όπου η ευτυχία ξεχείλιζε. Η ζωή δεν ήταν εύκολη. Όχι δεν ήταν. Ήταν περισσότερο σκοτεινή από όσο έπρεπε κάποιες φορές...μα ήταν αυτές οι στιγμές οι χαραγμένες βαθιά, που έρχονται και με συνταράζουν, με γεμίζουν ευγνωμοσύνη και δέος. Για όσα ζήσαμε Για όσα είχαμε την ευκαιρία να νιώσουμε και να βιώσουμε ο ένας κοντά στον άλλο.

Έχοντας μεγαλώσει ως παιδιά μεταναστών, έχουμε μάθει να αποχαιρετούμε και να αντέχουμε το μισεμό ακόμη κι όταν νιώθαμε πως δεν τον αντέχουμε. Πάντα με κάποιους ήμασταν μακριά. Παππούδες, γιαγιάδες, ξαδέρφια, φίλους, έρωτες, αργότερα γονείς και τώρα πια όλοι, όλους. Πάντα από τα τραπέζια τα γιορτινά κάποιοι έλειπαν και μάθαμε να το αποδεχόμαστε και να το αντέχουμε. Έτσι και φέτος θα αντέξουμε την απόσταση όλοι μας. 

Δεν είναι κάτι παράξενο για εμάς μα ακόμη κι έτσι δεν παύει να είναι δύσκολο πολύ.  Κι επειδή είναι δύσκολο πολύ σαν να έχει  δοθεί μεγαλύτερη ενέργεια σε όλα. Έτσι νιώθω.

Και στολίσαμε και φουρνίσαμε και φέτος περισσότερο από ποτέ θα   δώσουμε χρόνο στο να ξεκουραστούμε αφού όλα θα λείπουν. Ψώνια κεράσματα, τραπεζώματα, επισκέψεις… Προς τα μέσα λοιπόν και πάντα γύρω μας με μια ματιά πάντα φροντιστική. Θα έχουν χαλάρωση αυτά τα Χριστούγεννα από ρόλους, από πιέσεις, από το υποχρεωτικό γκλίτερ και την χρυσόσκονη που φοράμε για να νιώθουμε χαρούμενοι, λαμπεροί…τέλειοι!

Και επιτέλους  φέτος «τώρα που δεν θα χρειάζεται να είμαστε τέλειοι, ας είμαστε τουλάχιστον καλοί» όπως υπέροχα έγραψε ο John Steinbeck.

Αγαπημένοι μου! Είμαι ευγνώμων για όλες τις μαγικές μου αναμνήσεις. Τις πολύτιμες στιγμές μου, με τους πολύτιμους ανθρώπους γύρω μου. Ελπίζω μόνο να τιμώ αυτές τις στιγμές που μου χαρίστηκαν. Να τις τιμώ και να μην τις χαραμίζω, κοιτώντας πίσω ή μπρος, παρά κοιτώντας μόνο το έδαφος  κάτω από τις σταθερές μου πατούσες. Τα Χριστούγεννα δεν ήταν πάντα χαρούμενα και όχι δεν είναι χαρούμενα για όλους. Για κάποιους είναι "φριχτούγεννα" όπως λέει κι ένα πλάσμα που αγαπώ βαθιά! Με πληγώνει αυτή η σκέψη, αυτή η αλήθεια. Ναι τα Χριστούγεννα δεν είναι για όλους γιορτή. Ναι τα Χριστούγεννα δεν είναι πάντα γιορτή. Ούτε η ζωή είναι πάντα ήρεμη, φωτεινή και χαρούμενη. Το αντίθετο μάλλον! Έτσι έμαθα να κρατώ στιγμές και να τις αφήνω να ζυγίσουν το βάρος που τους αναλογεί. Και κάποιες στιγμές, ζυγίζουν αιωνιότητα...

Κουράγιο και αγάπη και φως. Ας μοιράσουμε, ας μοιραστούμε, δεν υπάρχει περίσσεμα αν δεν υπάρχει απόθεμα. Και το απόθεμα είναι πάντα εκεί... μέσα σε ένα ξεχασμένο χαμόγελο, σε μια ξεθωριασμένη στιγμή, σε όλα όσα πήραμε, νιώσαμε, ζήσαμε και μας χαρίστηκαν στο χρόνο και σε ένα μόνο δευτερόλεπτο, οι μπαταρίες γεμίζουν ξανά και να το, το απόθεμα και να το, το περίσσεμα!

Δεν στερεύει η ζωή αγαπημένοι. Δεν στερεύει ο άνθρωπος! Η ζωή μου το έχει αποδείξει αυτό. Εσείς οι ίδιοι!  Οι πιο πονεμένοι, οι πιο σπασμένοι, οι πιο άδειοι από τον πόνο άνθρωποι, έχουν τα ποιο πλούσια αποθέματα!

Φέτος θα λείψουν πολλά και σήμερα ήδη Παραμονή Χριστουγέννων λείπουν οι μαγικές παιδικές φωνούλες να ψάλουν τα κάλαντα! Κλείνω λοιπόν με κάλαντα! Αλλιώτικα από αυτά που ξέρουμε προσαρμοσμένα στις ανάγκες της εποχής σε ένα βιντεάκι που αγάπησα και μπορεί να μην το έφτιαξαν επαγγελματίες  είναι όμως αληθινό κι αστείο, χαρούμενο, φωτεινό, γεμάτο έμπνευση, ελπίδα και τρυφερότητα! 

Την πρωτοβουλία πήραν η υπέροχη Πέτρα Καρυώτη διάσημη μουσική παραγωγός της πόλης μας και όχι μόνο και ο Παντελής Αμπατζής επίσης διάσημος μουσικός παραγωγός στην πόλη μας και όχι μόνο! Τα παιδιά μεταξύ άλλων, αυτή την περίοδο διατηρούν τον ιντερνετικό σταθμό mazi4all.gr που μας κρατά συντροφιά τώρα στην καραντίνα και ζήτησαν από εμάς τους ακροατές τους, βιντεάκια με τα κάλαντα. Εγώ δυστυχώς δεν πρόλαβα να στείλω βίντεο, όπως είχα καταφέρει στο προηγούμενο lockdown, μα έχω την χαρά να έχω συμμετάσχει στους στίχους! Σας αφήνω λοιπόν να απολαύσετε τα κάλαντα, κι εύχομαι να τα χαρείτε όπως κι εγώ, με ένα μόνιμο χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη για όλη αυτή την απλότητα και την τρυφερότητα που ξεχειλίζουν μέσα από τα φωτισμένα σπίτια και τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων και με συγκίνησαν τόσο. Ναι! Θα είναι δύσκολα, μα θα τα καταφέρουμε.

Παραμονή Χριστουγέννων 2020…φέτος θα είναι πολλοί άνθρωποι μόνοι, μα ας μην αφήσουμε κανέναν έξω από την καρδιά μας. Ακόμη κι έτσι λοιπόν, κανείς μόνος, κανείς ξεχασμένος και τούτες τις γιορτές! 

Ένα βήμα απόσταση είμαστε οι άνθρωποι και για πάντα καρφιτσωμένοι ο ένας, μέσα στον άλλο!

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι! Προσέχετε; Να σας προσέχετε! 

Σας αγαπάω. Το θυμάστε; Να το θυμάστε!

Χρόνια Πολλά. 

                                                                                    Κατερίνα...

                                                  

Προσευχή...

Καλημέρα σιωπηλή με μια προσευχή. 

Ήθελα αυτή η ανάρτηση να είναι αλλιώτικη γεμάτη με εικόνες και φως....μα είναι δύσκολο. Μοιράζομαι μαζί σας λοιπόν με έναν αλλιώτικο τρόπο και πάλι σκέψεις, λέξεις κι εικόνες, που βοηθούν εμένα και μου δίνουν δύναμη.

Οι μέρες αυτές είναι αλλόκοτα δύσκολες για διαφορετικούς λόγους. Σας στέλνω ευχές να προσέχετε τους πολύτιμους αγαπημένους σας και τον πολύτιμο εαυτό σας!

Κουράγιο κι ελπίδα σε όλους και καλή δύναμη εκεί έξω!

Πλησιάζουμε....

  

Δεκαοκτώ!!!

Ξημέρωσε μια ημέρα μολυβένια και βροχερή σαν εκείνη την ημέρα που δεκαοκτώ χρόνια πριν  ξύπνησα και πήγα να τον συναντήσω. 30 Νοέμβρη 2002 και ξεκινούσε ένα ταξίδι ολότελα διαφορετικό. Η επόμενη ημέρα με βρήκε άγρυπνη, νέα μαμά, να βλέπω το  χάραμα από τα μεγάλα παράθυρα και να σκέφτομαι  καθώς τον κοίταζα να κοιμάται μακάριος δίπλα μου… «για χατίρι σου ξημερώνει.». Οι στίχοι του τραγουδιού ξεπήδησαν από μέσα μου πηγαία κι αυτό το τραγούδι με συντροφεύει πια κάθε τέτοιο ξημέρωμα… Για χατίρι σου ξημερώνει...

Σαν όλη η γη να είχε νόημα ξαφνικά  σαν όλη η ύπαρξη του κόσμου να είχε νόημα επειδή υπήρχε εκείνος.

Όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα υπήρχαν και με έναν άλλο τρόπο στην γέννηση του δεύτερου παιδιού μας, μα εκείνη την πρώτη φορά όλα ήταν πρωτόγνωρα και δεν υπήρχε ισορροπία καμία…και γιατί να υπάρχει; Είχε γεννηθεί το αστέρι μου!

Έφτασε λοιπόν η μέρα που σαν τρελός περίμενε. Θα γινόταν δεκαοκτώ. Το ονειρευόταν, έκανε πλάκα, έβγαζε πύρινους λόγους στην κορυφή της σκάλας όταν ήταν θυμωμένος σαν ήταν μικρούλης ( όταν θα γίνω δεκαοκτώ….) και να τώρα έφτασε η μεγάλη μέρα. Δεκαοκτώ και πανδημία. Δεκαοκτώ και  βραδινή απαγόρευση κυκλοφορίας.  Δεκαοκτώ και   εγκλεισμός. Κι όμως έκανε αυτό που κάνει πάντα ο μαγικός αυτός τύπος και απλά χάρηκε τη μέρα. Δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή την ατυχία της κατάστασης. Έδωσε παράταση στο μεγάλο πάρτι  που τον περιμένει μαζί με όλους όσους αγαπάει και θα καλέσει … καμιά τριακοσαριά άτομα μαμά δεν είναι πολλά….και θυμήθηκα πως όταν ήταν στην έκτη δημοτικού μας ζήτησε να κάνει ένα παρτάκι και έφτασε στο σπίτι μας το μισό σχολείο, καθώς κάλεσε όποιον έβρισκε μπροστά του….Κι ύστερα θυμηθήκαμε πως κάθε χρόνο ετοιμάζαμε τα γλυκά για να κεράσει τους συμμαθητές του και κάθε χρόνο η ίδια συζήτηση ακόμη και ως το Λύκειο… πόσα παιδιά είστε στην τάξη;….θα κεράσω και όλους τους καθηγητές. Όλους;  Ε όλους, τι τους μισούς; Α! και την τάξη την πάνω και την τάξη την δίπλα και τη χορωδία και την αρμονία και  δεν είχε τελειωμό ….

Κάθε χρόνο γύριζα από την δουλειά αργά και κάθε φορά μπαίναμε στην κουζίνα με τον μπαμπά του να ετοιμάσουμε τα κεράσματα γιατί ήθελε συγκεκριμένα τα δικά μας, αυτά που αγαπάει. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που  δεν θα φτιάχναμε κεράσματα για το σχολείο και την το ωδείο και την προπόνηση...φέτος δεν θα κερνούσε κανέναν. Δεν ξενυχτήσαμε να τυλίξουμε τα γλυκάκια του. Πάει το σχολείο, τέλειωσαν όλα…ο μικρός Πρίγκιπας μεγάλωσε …

Το συναίσθημα συγκλονιστικό. Εκείνο το μικρό πλάσμα  έγινε άνθρωπος κανονικός. Ένας όμορφος νεαρός άντρας  που μας χαρίζει απίθανες στιγμές γέλιου….και κοιτώντας τον σκέφτομαι πως σαν γεννιέται ένα παιδί αρχίζεις να αποχαιρετάς. Αποχαιρετάς το βρεφάκι που δεν θα ξαναδείς ποτέ κι ύστερα το νηπιάκι που δεν θα ξαναδείς ποτέ κι ύστερα το  παιδάκι που δεν θα ξαναδείς  ποτέ κι ύστερα το εφηβάκι που δεν θα ξαναδείς ποτέ… Αποχαιρετάς το σώμα του, το σχήμα του που αλλάζει, τη φωνή του που γίνεται βραχνή και βροντερή, τα μεταξένια του μαλλάκια, εκείνα τα μούτρα τα υπέροχα με τα πελώρια μάτια και τα βελούδινα μάγουλα, τα μικρά μαλακά δαχτυλάκια …όλα τα αποχαιρετάς  σιγά σιγά χωρίς να το καταλαβαίνεις χωρίς καν να αντιλαμβάνεσαι την διαδικασία και ξαφνικά στέκει μπροστά σου ένα νεαρός άντρας! Πόσο μαγική κι ευλογημένη διαδικασία είναι αυτή. Πόσο ευγνώμων που την έζησα και την ζω, που έχω αυτό το απίστευτο προνόμιο να αποχαιρετώ  και να καλωσορίζω την ίδια στιγμή για χρόνια….καθώς αυτές τις ίδιες μέρες που εμείς γιορτάζουμε κάποιοι άνθρωποι  που νοιαζόμαστε βαθιά, ζουν με την μνήμη μόνο του παιδιού τους που δεν θα το δουν ποτέ να μεγαλώνει.

Μα από την άλλη και πόσο δύσκολο σαν ώρες ώρες σκέφτομαι πως  εκείνο το ανθρωπάκι που μιλούσε αλλαμπουρνέζικα, έβαζε τα αμαξάκια του για ύπνο και  τρύπωνε στην αγκαλιά μου, χάθηκε για πάντα και δεν θα το ξαναδώ ποτέ….

Και μου λείπει… Πόσο μου λείπει!

Ξημέρωσε η μέρα του και ξέραμε πως θα ναι αλλιώτικη. Την περιμέναμε όλοι. Πώς να γίνει σε τέτοιες συνθήκες εγκλεισμού ομορφότερη μια τόσο ξεχωριστή μέρα; Η ημέρα της ενηλικίωσης ενός ανθρώπου;  Ο ίδιος δεν χολόσκασε. Η μέρα είναι από μόνη  της ξεχωριστή και το ήξερε. Τις προηγούμενες εβδομάδες  είχα φροντίσει να στείλω μηνύματα σε όλους του φίλους του και τους συγγενείς μας και είχαν φτάσει πάνω από εξήντα βιντεάκια τα οποίο είχα συρράψει όλα μαζί. Ήταν μια υπέροχη τρυφερή διαδικασία όπου άκουγα όλους αυτούς τους ανθρώπους να διηγούνται στιγμές μαζί του, να του στέλνουν υπέροχες φωτεινές ευχές, να του τραγουδούν, να έχουν στήσει ολόκληρα σκηνικά σκηνοθετώντας αστεία βιντεάκια… Τα έβλεπα μόνη μου στα κρυφά να μην με καταλάβει και γελούσα και δάκρυζα και συγκινούμουν γιατί μέσα από τα βίντεο φαινόταν η πληθωρική του προσωπικότητα. Αυτό που ήταν από παιδί. Ένα πλάσμα έντονο σε παρουσία, γεμάτο ενέργεια και φως! Η ίδια η  χαρά της ζωής!

Κι έτσι ήταν όλοι εκεί μαζί του. Παππούδες και γιαγιάδες που βρήκαν τον τρόπο να τραβήξουν selfie βίντεο με βαθιά συγκίνηση, θείοι, φίλοι κολλητοί συναθλητές, συμμαθητές, όλοι οι συγγενείς, ξαδέρφια, δάσκαλοι, προπονητές, καθηγητές….όλοι! Κοίταζε το βίντεο και γελούσε βροντερά και μετά έβλεπε ακόμη έναν φίλο κι έλεγε κι αυτός!!! Που τον ξεφύτρωσες αυτόν, μα που τους βρήκες όλους…. Τους βρήκα όλους αφού οι ίδιοι οι φίλοι του έγιναν η γέφυρα μου και με βοήθησαν να τους βρω όλους. 

Δεν θα τον άφηναν μόνο μια τέτοια μέρα!! Και όλη η υπόλοιπη μέρα ακολούθησε με την ρουτίνα που ακολουθούμε σαν κάποιος στο σπίτι έχει την ξεχωριστή γενέθλια ημέρα του, γιατί η ημέρα αυτή είναι σπουδαία για κάθε άνθρωπο. Είναι ημέρα που συντελέστηκε ένα θαύμα .

Το αγαπημένο του πρωινό, το αγαπημένο του γεύμα, σε ένα καλοστρωμένο γιορτινό τραπέζι. Η τούρτα μοναδική για εκείνον από την αγαπημένη του Αγγελική  από το Sugar  Angel, με τη γεύση Lila pause που  είναι η μοναδική του επιλογή κάθε φορά που θα πάει στο καφέ της με την παρέα του, όπου στην κυριολεξία, στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για να καταφέρει να φτάσει σε εμάς.

Ήμασταν οι τέσσερις μας. Η πολύτιμη μικρή μας οικογένεια. Δεν υπήρχαν φωνές παιδιών, τραγούδια, γέλια, κιθάρες και ποδοβολητά όπως κάθε χρονιά  στα γενέθλια του. Του τραγουδήσαμε  εμείς.. ο μικρός αδερφός του φαλτσάροντας επίτηδες και σκουντώντας τον τρυφερά, άντε γέρο! Οι ευχές μας γραμμένες κι εκτυπωμένες . Ευχές, οδηγίες, συμβουλές…ενηλικίωσης.

Τις διάβαζε δυνατά και  σχολίαζε χαριτολογώντας. Κάρτα δεν υπήρχε, ούτε δώρο καθώς τίποτε δεν είχε προλάβει να έρθει με τις μεταφορικές να ασφυκτιούν, μα δεν τον ένοιαζε γελούσε ευτυχισμένος κοιτάζοντας την τούρτα του και το μόνο που τον στενοχωρούσε ήταν που δεν θα μπορούσε να ντυθεί καλά …ώσπου ήρθε το μεγάλο μυστικό ραντεβού που είχαμε κανονίσει με την παρέα του και στις 21.00 έκαναν την σύνδεση για ένα μυστικό  corona party. Ήταν όλοι μπροστά στην οθόνη φορώντας τα καλά τους και συγκινήθηκα τόσο. Μικροί πολίτες του αύριο που έκαναν την τιμή στον φίλο τους να είναι εκεί με έναν τρόπο ξεχωριστό. Τους είδε και τρελάθηκε κι εξαφανίστηκε για λίγα λεπτά για να γυρίσει αμέσως  μετά φορώντας κι εκείνος τα καλά του! Και το πάρτι κράτησε έτσι όπως έπρεπε ως τα ξημερώματα. Φώναζαν, γελούσαν, τραγουδούσαν το σπίτι γέμισε και πάλι χαρά!

Κι έτσι πέρασε η ξεχωριστή του μέρα κι ήταν υπέροχα. Χωρίς γκρίνιες για το πώς θα έπρεπε να ήταν,  χωρίς στενοχώριες για το πώς δεν ήταν,  χωρίς καμιά θλίψη παρά μόνο με χαρά γιατί ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε μια ξεχωριστή ημέρα για εκείνον και για όλους μας! 2002 2020 σαν νερό!

Το μόνο που έλειψε ήταν σε εμένα το επόμενο πρωινό,  όπου πάντα κοιμόταν φίλοι στο σπίτι και ξυπνούσαν νωχελικοί και χαλαροί και τους ετοίμαζα πρωινό και έβγαζαν τις κιθάρες και τα τα κλαρινέτα και έπαιζαν μουσικές και γέμιζε η κουζίνα χαρά και συζητήσεις καθώς απολάβαινα να πίνω τον καφέ μου μαζί τους…μα δεν πειράζει…θα τα ξαναζήσουμε σύντομα…

Κοιτάζοντας όλες αυτές τις ατελείωτες φωτογραφίες για να φτιάξω το βίντεο του συγκλονίστηκα! Συγκινήθηκα  βαθιά. Έκλαψα από χαρά και μισεμό. Τα έζησα τα χρόνια αυτά, τα χάρηκα τα ευχαριστήθηκα αληθινά όλα και τις στιγμές και τις χαρές και τις λύπες με τα παιδιά μου και μέσα από τούτο δω το blog έχουμε γιορτάσει τα γενέθλια του κι έχουμε μοιραστεί πολύτιμες στιγμές μαζί, από τότε που ήταν 9…και τώρα  φτάσαμε μαζί  αγαπημένοι, ως την ενηλικίωση του. Έτσι παίρνοντας την άδεια του, μοιράζομαι και τούτο το δικό του βίντεο. Δεκαοκτώ χρόνια μαζί. Δεκαοκτώ χρόνια μαμά του...

Ο μικρός άνθρωπος μεγάλωσε κι εσείς υπήρξατε μάρτυρες αυτού του μεγαλώματος. Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας για τις όμορφες σκέψεις σας, για την χαρά που μοιραζόμαστε και ζούμε σχεδόν μέσα από τούτες τις σελίδες χρόνια τώρα ακόμη και σε τέτοιες στιγμές. Εύχομαι να έχουμε όλοι οι γονείς την ευλογία να βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να ανθίζουν  και να ανοίγουν φτερά και να πετούν μακριά ως την άκρη του κόσμου…και να ξέρουν πως όσο μακριιά κι αν βρίσκονται, πάντα θα υπάρχει η βάση τους το ζεστό ασφαλές τους σπίτι  κι η αγκαλιά μας που όσο  κι αν μεγαλώσουν τους χωράει ακόμη και θα τους χωράει πάντα!

Για να ξεκουράζονται και να ξαποσταίνουν από τα μακρινά και περιπετειώδη ταξίδια τους στην ζωή!

Καλημέρα αγαπημένοι…. Έχω γιο ενήλικα!